Przejazdy pracowników samochodem służbowym z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 16.01.2012 r. (data wpływu 19.01.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodów pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19.01.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodów pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (Spółka) posiada samochody służbowe, będące jej własnością oraz użytkowane na podstawie umowy leasingu. Samochody firmowe są przydzielane pracownikom, którzy wykonują obowiązki służbowe, również poza miejscem świadczenia pracy. Charakter wykonywanej działalności przez Spółkę wymaga od pracowników, dojazdów codziennie do biura. Jednak często zdarza się, że pracownicy przed i po pobycie w biurze muszą wykonywać obowiązki służbowe (osoby pełniący w Spółce funkcje kierownicze) poza oddziałem Spółki i siedzibą. Pozostaje też spora grupa pracowników, którzy z uwagi na zakres obowiązków wynikających z umowy o pracę nie są zobowiązani do codziennego pobytu w biurze (pracownicy mobilni/przedstawiciele handlowi). Samochody służbowe zatem przydzielone są pracownikom, których charakter pracy wymaga od nich przemieszczania pomiędzy siedzibą lub oddziałem Spółki, a innymi miejscami, w których mają być wykonywane określone obowiązki służbowe. W związku z tym pracownicy wykorzystują posiadane przez Spółkę samochody przede wszystkim do celów służbowych.

Spółka uregulowała kwestie związane z używaniem samochodów służbowych poprzez stworzenie odpowiedniej dokumentacji, która obowiązuje w Spółce i dotyczy zasad korzystania z samochodów służbowych do celów służbowych. Zasady wykorzystywania samochodów służbowych, powierzonych pracownikom do używania w związku z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, są zatem każdorazowo określone w umowie o używanie samochodu służbowego, zawieranej z pracownikiem.

Do obowiązków nałożonych na pracowników przedmiotową umową jest m. in.:

• używanie samochodu w sposób odpowiadający jego przeznaczeniu i właściwościom,
• należyte zabezpieczenie samochodu przed kradzieżą i zniszczeniem lub uszkodzeniem,
• wydanie pojazdu Spółce w stanie niepogorszonym po rozwiązaniu umowy.
  
  

Dodatkowo, zgodnie z umową o używanie samochodu służbowego, pracownicy garażują samochód w miejscu zamieszkania. Miejsce parkowania udostępnionych samochodów znajduje się wprost w miejscu zamieszkania pracowników (garaż, miejsce parkingowe) lub w pobliżu jego zamieszkania. Zobowiązanie pracowników do parkowania samochodów poza siedzibą/oddziałem Spółki w miejscu zamieszkania, bądź w jego pobliżu wynika z faktu, iż wykonują oni pracę z dala miejscowości, którą pracownicy mają określoną w umowie jako miejsce świadczenia pracy oraz z faktu, iż Spółka wymaga stałej gotowości do użytkowania samochodów w celu służbowym i osiągania przychodu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy należy doliczać do przychodu ze stosunku pracy wartość dojazdów samochodem służbowym do/z miejsca parkowania do siedziby/oddziału Spółki oraz czy z tego tytułu Spółka występuje w roli płatnika podatku dochodowego...

Zdaniem Wnioskodawcy, przejazdy pracowników samochodami służbowymi na trasie pomiędzy miejscem parkowania, a siedzibą/oddziałem Spółki nie stanowi nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracownika ze stosunku pracy. Skoro pracownicy nie uzyskują przychodu z powyższego tytułu, to Spółka nie jest obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z dojazdami pracowników do i z miejsca wykonywania pracy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychód ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężnie oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat, świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W świetle wskazanego wyżej przepisu pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca parkowania do spółki oraz w drodze powrotnej nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia, gdyż realizują wtedy obowiązki służbowe nałożone na nich przez pracodawcę.

W ocenie Spółki przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1 powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Natomiast jak wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy Kodeks pracy, pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

W świetle powyższego Wnioskodawca wskazuje, że przydzielenie samochodu służbowego wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W przypadku pracowników mobilnych (przedstawiciele handlowi) samochód służbowy jest miejscem codziennej pracy. Przedstawiciele handlowi zaczynają pracę z chwilą, gdy wsiadają do samochodu. Trudno zatem w ich sytuacji mówić o dojazdach do pracy i z powrotem. W przypadku pracowników zajmujących kluczowe stanowiska w Spółce, obowiązek dojazdu z domu do pracy z i powrotem wynika z regulaminu. W konsekwencji przejazdy z oraz do miejsca parkowania nie będą również generowały przychodu z nieodpłatnego świadczenia. Przejazdy te bowiem stanowią realizację celu służbowego, jakim jest utrzymanie stałej gotowości do użytkowania samochodów w celu służbowym i osiągania przychodu. Natomiast parkowanie samochodu w wyznaczonym miejscu, gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, jest wyrazem dbałości o powierzone mienie. Poza tym pozostawianie każdorazowo samochodów w siedzibie/oddziale Spółki byłoby niecelowe. Pracownicy musieliby bowiem każdego dnia dojeżdżać do siedziby/oddziału Spółki w celu pobrania samochodu służbowego, co wiązałoby się ze znacznym nakładem czasowym i kosztowym, a w przypadku pracowników, których miejsce zamieszkania znajduje się w znacznej odległości od siedziby Spółki byłoby niemożliwe.

Jak wskazano w przedstawionej sytuacji pracownicy zobowiązani będą do wykorzystywania powierzonych im samochodów do celów służbowych. W konsekwencji, przyznanie pracownikowi prawa garażowania w miejscu zamieszkania, umożliwi pracownikom, zgodnie z umową o używanie samochodu, należyte zabezpieczenie samochodu przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem. Jednocześnie umożliwienie pracownikowi dojazdu z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem (w tym również w nietypowych porach), daje Spółce możliwość prowadzenia niezakłóconej działalności gospodarczej.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy. Oznacza to, że przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania, a miejscem, w którym znajduje się siedziba/oddział Spółki - o ile nie służą osobistym celom pracowników, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy. Tym samym Spółka nie będzie zobowiązana, jako płatnik do odprowadzenia podatku z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Jak wynika z treści wniosku, Wnioskodawca posiada samochody służbowe, będące jego własnością, które przydziela pracownikom, wykonującym obowiązki służbowe, również poza miejscem świadczenia pracy. Charakter wykonywanej działalności przez Spółkę wymaga od pracowników, dojazdów codziennie do biura. Jednak często zdarza się, że pracownicy przed i po pobycie w biurze muszą wykonywać obowiązki służbowe (osoby pełniący w Spółce funkcje kierownicze) poza oddziałem Spółki i siedzibą. Pozostaje też spora grupa pracowników, którzy z uwagi na zakres obowiązków wynikających z umowy o pracę nie są zobowiązani do codziennego pobytu w biurze (pracownicy mobilni/przedstawiciele handlowi). Samochody służbowe zatem przydzielone są pracownikom, których charakter pracy wymaga od nich przemieszczania pomiędzy siedzibą lub oddziałem Spółki, a innymi miejscami, w których mają być wykonywane określone obowiązki służbowe. W związku z tym pracownicy wykorzystują posiadane przez Spółkę samochody przede wszystkim do celów służbowych.

Spółka uregulowała kwestie związane z używaniem samochodów służbowych poprzez stworzenie odpowiedniej dokumentacji, która obowiązuje w Spółce i dotyczy zasad korzystania z samochodów służbowych do celów służbowych. Dodatkowo, zgodnie z umową o używanie samochodu służbowego, pracownicy garażują samochód w miejscu zamieszkania.

W świetle wskazanych wyżej przepisów pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż w przedstawionym stanie faktycznym przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

Reasumując należy stwierdzić, iż przejazdy pracowników samochodem służbowym z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych ? o ile nie służą osobistym celom pracowników lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy. Zatem Spółka nie jest obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z dojazdami pracowników z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.