Czy zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. (...)

UZASADNIENIE

W dniu 15.06.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w 2010 r. i w latach następnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest obywatelem hiszpańskim, który od 1 stycznia 2010 roku został czasowo oddelegowany do Polski, w celu wykonywania pracy na rzecz polskiej spółki C. Sp. z o.o. Jego pobyt na terytorium Polski potrwa od dwóch do trzech lat. Podczas wspomnianego powyżej okresu, Wnioskodawca będzie wykonywał obowiązki w Polsce na podstawie kontraktu menedżerskiego i będzie otrzymywał z tego tytułu wynagrodzenie od polskiego podmiotu, pozostając jednocześnie zatrudnionym na podstawie umowy o pracę przez podmiot hiszpański, delegujący go do Polski. Wnioskodawca będzie świadczył część obowiązków pracowniczych również na terytorium Hiszpanii.

Zarówno w roku 2010 jak i w latach poprzednich Wnioskodawca jest uznawany za rezydenta podatkowego Hiszpanii, w związku z czym opodatkowaniu tam podlega całość Jego dochodów niezależnie od źródła ich pochodzenia.

Ponadto Wnioskodawca poinformował, iż jest kawalerem. Z uwagi na tymczasowy charakter oddelegowania oraz na fakt, że podczas wykonywania obowiązków menedżerskich pozostaje pracownikiem hiszpańskiego podmiotu, Wnioskodawca opłaca składki na obowiązkowe hiszpańskie ubezpieczenia społeczne oraz zdrowotne, na podstawie certyfikatu E-101, wydanego przez hiszpański organ ubezpieczeniowy. Rzeczy ruchome, które stanowią Jego własność, znajdują się w Hiszpanii. Rodzice Wnioskodawcy posiadają w Hiszpanii dom mieszkalny, który jest dla Niego stale dostępny przez cały czas oddelegowania. Ponadto w Hiszpanii mieszka Jego partnerka życiowa, co decyduje o usytuowaniu w tym kraju centrum interesów osobistych podatnika. Dodatkowo, w Hiszpanii znajduje się mieszkanie wynajmowane przez Wnioskodawcę, które jest dla niego stale dostępne, z którego korzysta w czasie pracy wykonywanej w Hiszpanii w dni wolne oraz weekendy spędzane w Hiszpanii (przeważająca większość czasu wolnego spędzana jest przez podatnika na terytorium Hiszpanii). Natomiast w Polsce mieszka w hotelu i spędza tylko dni robocze. Wnioskodawca pracuje na terytorium Hiszpanii i Polski, przy czym Jego pobyt w Polsce zarówno w roku 2010 jak i w latach następnych może przekroczyć 183 dni. Po zakończeniu oddelegowania, planuje powrót do Hiszpanii.

Pismem z dnia 04.08.2010 r. Nr IPPB4/415-493/10-2/MP wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez przedstawienie uwierzytelnionej kopii pełnomocnictwa. Wnioskodawca uzupełnił powyższe w terminie, pismem z dnia 12.08.2010 r. (data nadania 12.08.2010 r., data wpływu 16.08.2010 r.).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176), a także art. 4 Umowy z dnia 15 listopada 1979 r. o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku zawartej pomiędzy Polską a Hiszpanią (Dz. U. z 1982 r. Nr 17, poz. 127) Wnioskodawca podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce w roku 2010 i latach następnych...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z regulacją zawartą w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, jeżeli nie mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej polskiej, podlegają ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce (tj. obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów/przychodów osiąganych na terytorium Polski). Natomiast osoby mające miejsce zamieszkania podlegają nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Za osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce, zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy, uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych), lub
2. przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W myśl powyższego przepisu, aby można było mówić o podleganiu nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu przez konkretnego podatnika, musi on posiadać na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych lub też czas pobytu danej osoby na terytorium Polski powinien przekroczyć 183 dni w ciągu roku podatkowego.

Wnioskodawca poinformował, że nie wyraża intencji i nie przewiduje stałego pobytu na terytorium Polski, a Jego ośrodek interesów osobistych znajduje się w Hiszpanii, na co wskazuje fakt, iż w Hiszpanii znajduje się jego dom rodzinny, a także tam mieszka Jego partnerka życiowa, rodzice i bliscy przyjaciele. Ponadto w Hiszpanii wynajmuje mieszkanie, które podobnie jak dom rodziców, jest dla Niego stale dostępny przez cały okres oddelegowania do Polski.

Poza wykonywaniem pracy na terytorium Polski oraz wykonywania obowiązków menedżerskich dla polskiego podmiotu, Wnioskodawcę nie łączą żadne bliższe ekonomiczne związki z Polską ? jak wspomniano na wstępie, praca w Polsce ma charakter tymczasowy, a wszelkie związki o charakterze ekonomicznym (inwestycje, przynależność do systemu ubezpieczeń społecznych, dobra ruchome itp.

) łączą podatnika z Hiszpanią. W opinii Wnioskodawcy należy uznać, iż w roku 2010 oraz w latach następnych większa część interesów ekonomicznych znajduje się w Hiszpanii. Konsekwentnie, pierwszy warunek z art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest spełniony, a zatem na tej podstawie Wnioskodawca nie może zostać uznany za polskiego rezydenta podatkowego.

W odniesieniu do długości pobytu w Polsce w roku 2010 oraz latach następnych, w związku z przekroczeniem 183 dni pobytu na polskim terytorium, drugi alternatywny warunek zostanie spełniony, a zatem na podstawie art. 3 ust. 2a ww. ustawy można by uznać Wnioskodawcę za polskiego rezydenta podatkowego.

Z uwagi na fakt, iż zgodnie z art. 4a ww. ustawy, art. 3 ust. 1, 1a i 2a ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnego opodatkowaniu, zatem należy przeanalizować również postanowienia Umowy między Polską a Hiszpanią. Analizując statut podatkowy Wnioskodawcy w Polsce, należy również brać pod uwagę fakt, że został On uznany przez właściwe hiszpańskie organy podatkowe za tamtejszego rezydenta w rozumieniu przepisów prawa podatkowego. Posiadanie statusu rezydenta podatkowego Hiszpanii może zostać potwierdzone przez stosowny certyfikat rezydencji, wydany przez władze hiszpańskie. Powyższe oznacza, iż od roku 2010 Wnioskodawca będzie uznawany na podstawie krajowych przepisów polskich za polskiego rezydenta podatkowego, a jednocześnie będzie uznawany przez władze hiszpańskie za rezydenta podatkowego Hiszpanii.

Zdaniem Wnioskodawcy, wobec powyższego, ustalając rezydencję podatkową osoby fizycznej, która uznawana będzie za rezydenta podatkowego w każdym z tych krajów na mocy wewnętrznych przepisów, należy wziąć pod uwagę (na podstawie art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) uregulowania art. 4 Umowy. Przepis art. 4 Umowy dotyczy sytuacji, gdy dochodzi do kolizji między przepisami wewnętrznymi Polski a przepisami wewnętrznymi Hiszpanii, tj. wówczas, gdy zgodnie z prawem wewnętrznym obu krajów dana osoba uznawana jest za posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na ich terytorium (czyli w obu podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu). W opinii Wnioskodawcy, przepis ten znajdzie zastosowanie w tym przypadku, zgodnie bowiem z polskimi przepisami wewnętrznymi omówionymi powyżej, powinien On podlegać nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, ze względu na ilość dni, jaką przebywa i będzie przebywał na terytorium Polski, a jednocześnie na podstawie ustawodawstwa hiszpańskiego, jest uznany za osobę podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Hiszpanii.

Zgodnie z powołanym przepisem umowy, jeżeli osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania dla celów podatkowych zarówno w Polsce, jak i na terytorium Hiszpanii, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze. Jeżeli zaś nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba posiada ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze, to będzie uważana za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium tego Umawiającego się Państwa, w którym zwykle przebywa. Jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, wówczas będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem.

Według Wnioskodawcy, mówiąc o ściślejszych związkach osobistych i gospodarczych danej osoby, należy wziąć pad uwagę jej rodzinne i towarzyskie powiązania, wykonywane zajęcia oraz wszelkiego rodzaju inną działalność, w tym polityczną i kulturalną. Wszystkie te okoliczności muszą być przy tym rozważane całościowo. Kluczową kwestią jest tu samo postępowanie danej osoby. W przypadku Wnioskodawcy, jego ośrodek interesów życiowych znajduje się w Hiszpanii, ze względu na zamieszkującą tam partnerkę i rodzinę. Dodatkowo, w Hiszpanii podatnik wynajmuje mieszkanie, spędza tam większość weekendów oraz innych dni wolnych od pracy. Jeżeli chodzi o interesy ekonomiczne, to pomimo tego, iż część Jego dochodów uzyskiwanych jest za pracę w Polsce, to jego umowa o pracę zawarta jest z podmiotem hiszpańskim, dodatkowo podatnik podlega ubezpieczeniom społecznym w Hiszpanii (co poświadcza o tymczasowym charakterze jego pobytu w Polsce), w Hiszpanii również są ulokowane jego inwestycje oraz wszelkie pozostałe relacje o charakterze ekonomiczno-gospodarczym.

Zdaniem Wnioskodawcy, Jego ośrodek interesów życiowych znajduje się w Hiszpanii i powinien być On uznany za rezydenta Hiszpanii w 2010 r. i latach następnych. Konsekwentnie, w związku z powołanym, wyżej stanem faktycznym, powinien podlegać w 2010 roku ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, a zatem powinien On opłacać podatki w tym okresie w Polsce wyłącznie od dochodów osiągniętych ze źródeł położonych na polskim terytorium, tj. tylko od dochodów osiąganych w Polsce. Dlatego też przychód osiągnięty z pracy wykonywanej poza terytorium Polski nie będzie podlegał opodatkowaniu polskim podatkiem dochodowym. Powyższy status podatkowy powinien mieć zastosowanie również w kolejnych latach, w których Wnioskodawca będzie przebywał i wykonywał pracę na terytorium Polski, o ile będzie on dysponował certyfikatem rezydencji wydanym przez władze hiszpańskie, a jego sytuacja osobista i ekonomiczna nie ulegnie zmianie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W świetle art. 3 ust. 1a. ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Definicja ?osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie? odnosi się zatem bezpośrednio do określenia ?miejsca zamieszkania? przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika 'lub' w sformułowaniu 'centrum interesów osobistych lub gospodarczych' dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez ?centrum interesów osobistych? należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei ?centrum interesów gospodarczych? to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie umowa zawarta między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Hiszpanii o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisana w Madrycie dnia 15 listopada 1979 r. (Dz. U. z 1982 r. Nr 17, poz. 127).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 powołanej wyżej umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Hiszpanii, określenie 'osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie' oznacza osobę, która według z prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryteria o podobnym charakterze, wyłączając jednakże osoby, które podlegają obowiązkowi podatkowemu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu ze źródeł znajdujących się w tym Państwie lub położonego tam majątku.

Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. umowy, jeżeli osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wtedy taki wypadek jest rozstrzygany zgodnie z następującymi zasadami:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze, albo jeżeli nie ma ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, wówczas będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli sytuacji tej osoby nie można określić zgodnie z postanowieniami litery c), właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Pierwsze kryterium dotyczy posiadania przez daną osobę stałego miejsca zamieszkania. ?Stałe miejsce zamieszkania? to zwykle dom, mieszkanie czy też umeblowany pokój, niezależnie od tego, czy osoba ta jest jego właścicielem, czy też najemcą. Musi on być jednak do stałej dyspozycji tej osoby i posiadać cechy stałości. Ponadto miejsce to musi być tak zaaranżowane, aby można było z niego korzystać stale, a nie tylko okazjonalnie, na potrzeby krótkotrwałych pobytów.

Jeżeli jednak osoba ma stałe miejsce zamieszkania w obu krajach, to będzie się ją uważać za rezydenta podatkowego kraju, z którym posiada ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych).

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) Wnioskodawca jest obywatelem hiszpańskim, który od 1 stycznia 2010 roku został czasowo oddelegowany do Polski, w celu wykonywania pracy na rzecz polskiej spółki. Pobyt Wnioskodawcy na terytorium Polski potrwa od dwóch do trzech lat. Podczas tego okresu, Wnioskodawca będzie wykonywał obowiązki w Polsce na podstawie kontraktu menedżerskiego i będzie otrzymywał z tego tytułu wynagrodzenie od polskiego podmiotu, pozostając jednocześnie zatrudnionym na podstawie umowy o pracę przez podmiot hiszpański, delegujący go do Polski. Wnioskodawca będzie świadczył część obowiązków pracowniczych również na terytorium Hiszpanii. Zarówno w roku 2010 jak i w latach poprzednich Wnioskodawca jest uznawany za rezydenta podatkowego Hiszpanii, w związku z czym opodatkowaniu tam podlega całość Jego dochodów niezależnie od źródła ich pochodzenia.

Ponadto Wnioskodawca opłaca składki na obowiązkowe hiszpańskie ubezpieczenia społeczne oraz zdrowotne, na podstawie certyfikatu E-101, wydanego przez hiszpański organ ubezpieczeniowy. Rzeczy ruchome, które stanowią Jego własność, znajdują się w Hiszpanii. Wnioskodawca poinformował, iż jest kawalerem. W Hiszpanii mieszka Jego partnerka życiowa, co decyduje o usytuowaniu w tym kraju centrum interesów osobistych podatnika. Dodatkowo, w Hiszpanii Wnioskodawca wynajmuje mieszkanie, które jest dla niego stale dostępne. Przeważająca większość czasu wolnego spędzana jest na terytorium Hiszpanii. W Polsce natomiast Wnioskodawca mieszka w hotelu i spędza tylko dni robocze. Pobyt Wnioskodawcy w Polsce zarówno w roku 2010 jak i w latach następnych może przekroczyć 183 dni. Po zakończeniu oddelegowania, planuje powrót do Hiszpanii.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, iż Wnioskodawca w 2010 r. po przekroczeniu 183 dni pobytu na terytorium Polski, będzie spełniał przesłanki pozwalające uznać go za osobę posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych zarówno w Hiszpanii jak i w Polsce. Z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca przebywa i pracuje w Polsce, natomiast z Hiszpanią ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (tam znajduje się jego centrum aktywności życiowej) oraz posiada tam majątek i jest uznany za rezydenta podatkowego tego państwa, miejsce zamieszkania dla celów podatkowych Wnioskodawcy należy ustalić zgodnie z regułami kolizyjnymi zawartymi w art. 4 ust. 2 umowy.

Po dokonaniu analizy stopnia powiązań osobistych i gospodarczych Wnioskodawcy, stwierdza się, iż stosownie do art. 4 ust. 2 umowy, nie posiada on miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Polski. Z wniosku wynika bowiem, że Wnioskodawca ma silniejsze powiązania osobiste i gospodarcze z Hiszpanią.

Reasumując, należy stwierdzić, iż Wnioskodawca w 2010 r. i w latach następnych (o ile zmianie nie ulegnie stan faktyczny i prawny) podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, iż w Polsce podlega opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Polski na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe różni się od stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego ? stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.