Czy zbycie udziału w prawie własności w przedstawionym stanie faktycznym jest źródłem przychodu, (...)

Czy zbycie udziału w prawie własności w przedstawionym stanie faktycznym jest źródłem przychodu, o którym mowa w przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm., dalej: ?u.p.d.o.f.?)?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 29 lipca 2013 r. (data wpływu 2 sierpnia 2013 r.), w piśmie z dnia 18 października 2013 r. oraz w piśmie z dnia 21 października 2013 r. (data nadania 21 października 2013 r., data wpływu 23 października 2013 r.) uzupełniającymi braki formalne na wezwanie z dnia 11 października 2013 r. Nr IPPB4/415-505/13-2/MS (data nadania 11 października 2013 r., data doręczenia 14 października 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości ? jest nieprawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 2 sierpnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.


Z uwagi na braki formalne, pismem Nr IPPB4/415-505/13-2/MS z dnia 11 października 2013 r. (data nadania 11 października 2013 r., data doręczenia 14 października 2013 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego.


Pismem z dnia 18 października 2013 r. oraz pismem z dnia 21 października 2013 r. (data nadania 21 października 2013 r., data wpływu 23 października 2013 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.


We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.


Nieruchomości oznaczone obecnie jako działka ewidencyjna Nr 43/1 oraz jako działka ewidencyjna Nr 42/1 objęte były działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz.U. Nr 590, poz. 279). Grunt przedmiotowych nieruchomości przeszedł na własność m.st. Warszawy z dniem 21 listopada 1945 r. Objęcie gruntu przez gminę nastąpiło w dniu 11 kwietnia 1949 r. i od tej daty bieg rozpoczął termin na złożenie wniosku o przyznanie prawa wieczystej dzierżawy (art. 7 dekretu). Wacław i Janina małżonkowie Z. - następcy prawni (na podstawie umowy zawartej w formie aktu notarialnego z dnia 10 sierpnia 1949 r.) wywłaszczonego właściciela, a poprzednicy prawni Wnioskodawczyni, zachowując termin wskazany w przepisie art. 7 dekretu w dniu 24 sierpnia 1949 r. złożyli wniosek o przyznanie prawa wieczystej dzierżawy. Janina Z. zmarła w dniu 27 stycznia 1988 r., a spadek po niej nabył mąż - Wacław Z. Wacław Z. zmarł w dniu 21 listopada 1992 r., a spadek po nim nabyli Stefan Z. w 2/4 części, Urszula Z. (Wnioskodawczyni) w 1/4 części oraz Tomasz M. w 1/4 części. Wniosek Wacława i Janiny Z. z dnia 24 sierpnia 1949 r. został rozpoznany:


  • w odniesieniu do działki Nr 42/1 - decyzją Nr z dnia 20 kwietnia 2009 r. - w ten sposób, że ustanowiono na rzecz Wnioskodawczyni prawo użytkowania wieczystego do gruntu przedmiotowej nieruchomości w udziale 3/12 części,
  • w odniesieniu do działki Nr 43/1 - decyzją z dnia 20 kwietnia 2009 r. - w ten sposób, że ustanowiono na rzecz Wnioskodawczyni prawo użytkowania wieczystego do gruntu przedmiotowej nieruchomości w udziale 3/12 części.


W wykonaniu powyższych decyzji, aktem notarialnym z dnia 21 sierpnia 2009 r., m.st. Warszawa oddało grunt działek ewidencyjnych Nr 42/1 i 43/1 w użytkowanie wieczyste na rzecz Wnioskodawczyni w 3/12 części oraz przeniosło w takiej samej części prawo własności budynków posadowionych na tych działkach.


W dniu 3 grudnia 2009 r. Wnioskodawczyni złożyła wniosek o przekształcenie prawa użytkowania wieczystego gruntu działek 42/1 i 43/1 w prawo własności. Wniosek ten został rozpoznany:


  • w odniesieniu do działki 42/1 - decyzją Nr z dnia 25 czerwca 2010 r. w ten sposób, że orzeczono przekształcenie prawa użytkowania wieczystego przysługującego Wnioskodawczyni w prawo własności,
  • w odniesieniu do działki 43/1 - decyzją Nr z dnia 22 czerwca 2010 r. - w ten sposób, że orzeczono przekształcenie prawa użytkowania wieczystego przysługującego Wnioskodawczyni w prawo własności.


Umową zawartą w formie aktu notarialnego z dnia 5 lipca 2013 r. Wnioskodawczyni zbyła przysługujący jej udział w prawie własności nieruchomości stanowiącej działkę ewidencyjną Nr 43/1. Umową zawartą w formie aktu notarialnego z dnia 5 lipca 2013 r. (Rep. A Nr) Wnioskodawczyni zbyła przysługujący jej udział w prawie własności nieruchomości stanowiącej działkę ewidencyjną Nr 42/1.


W uzupełnieniu do wniosku, Wnioskodawczyni doprecyzowała, że właścicielem przedmiotowych nieruchomości w dniu wejścia w życie dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz.U. Nr 50, poz. 279) była Maria primo voto Ł., secundo voto R.


Wacław i Janina małżonkowie Z. nie byli spadkobiercami ww. właściciela. Na podstawie umowy udokumentowanej aktem notarialnym sporządzonym w dniu 10 sierpnia 1949 r. Maria primo voto Ł., secundo voto R. przelała wszystkie swoje prawa i roszczenia do przedmiotowych nieruchomości na rzecz Wacława i Janiny Z. w równych między nimi częściach, a w § 6 aktu notarialnego wyraziła zgodę, aby na rzecz nabywców przyznana została własność czasowa. Z uwagi na to, że w dniu wejścia w życie dekretu, poprzednia właścicielka utraciła prawo własności gruntu, ww. umowa nie mogła być umową sprzedaży prawa własności. Była to natomiast umowa przelewu pozostałych praw, a przede wszystkim roszczeń do przedmiotowych nieruchomości, m.in. uprawnienia do żądania ustanowienia prawa wieczystej dzierżawy (prawa własności czasowej) ? art. 7 dekretu. Postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku po Wacławie Z. zostało wydane 6 kwietnia 1995 r. przez Sąd Rejonowy.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:


Czy zbycie udziału w prawie własności w przedstawionym stanie faktycznym jest źródłem przychodu, o którym mowa w przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm., dalej: ?u.p.d.o.f.?)?


Zdaniem Wnioskodawczyni, zbycie udziału w prawie własności w przedstawionym stanie faktycznym nie jest źródłem przychodu, o którym mowa w przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) u.p.d.o.f.


Uzasadnienie:


W ocenie Wnioskodawcy, w odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego, nie nastąpiło ?nabycie prawa?, o którym mowa w przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f.


Umowa z dnia 21 sierpnia 2009 r. o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste została zawarta w wykonaniu decyzji, dla której podstawę prawną stanowiły przepisy dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy. Oddanie w użytkowanie wieczyste ?gruntu warszawskiego? skomunalizowanego dekretem, po spełnieniu przez ubiegającego się o to następcy prawnego dotychczasowego właściciela przesłanek przewidzianych w dekrecie, ma niewątpliwie charakter rekompensacyjny. Na tę okoliczność zwrócił uwagę Trybunał Konstytucyjny w uchwale z dnia 18 czerwca 1996 r., W 19/95 (OTK 1996, Nr 3, poz. 25), stwierdzając, że prawodawca daleki był od przerzucenia na dotychczasowych właścicieli kosztów komunalizacji, lecz przeciwnie, przyznał im określone uprawnienia. Oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste nie jest restytucją w znaczeniu przywrócenia stosunków prawnorzeczowych sprzed komunalizacji (restitutio in integrum), jednakże w odniesieniu do skomunalizowanych gruntów warszawskich może być traktowane jako swoista restytucja, bo na taki jedynie zakres przywrócenia uprawnień dotychczasowym właścicielom zezwalał dekret. Należy zatem odróżnić ?nabycie prawa? od restytucji - zwrotu tego prawa lub jego surogatu. Wykładnia pojęcia ?nabycie prawa? użytego w art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f. powinna uwzględniać to, że zwrot utraconego prawa własności nie jest nabyciem. Tym samym należy podkreślić, że wydanie na podstawie przepisu art. 7 dekretu decyzji ustanawiającej prawo wieczystego użytkowania gruntu na rzecz następców prawnych byłego właściciela oraz oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste nie może być traktowane jako nabycie prawa w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f. Tak też orzekł m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 5 czerwca 2003 r., sygn. akt III SA 2731/01, Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 maja 2002 r., sygn. akt III RN 18/02, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 23 listopada 2004 r., sygn. akt I SA/Wr 4399/02. W ocenie Wnioskodawcy bez znaczenia w niniejszej sprawie jest także okoliczność, że doszło do przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności. W przypadku gdy zgodnie z prawem nastąpiło przekształcenie prawa wieczystego użytkowania gruntu wprawo własności, momentem nabycia nieruchomości jest data ustanowienia prawa wieczystego użytkowania, a nie data przekształcenia.


Decyzja administracyjna o przekształceniu wieczystego użytkowania w prawo własności jest tylko zmianą formy prawnej faktycznego prawa do nieruchomości (A Bartosiewicz, komentarz do art. 10 updof [w:] A Bartosiewicz, R Kubacki, PIT.

Komentarz, LEX/El., 2013, podobnie Ministerstwo Finansów w piśmie z dnia 21 kwietnia 1999 r. PB2/MK-0212/99, Biuletyn Skarbowy 1999, Nr 3, s 12). Tym samym sprzedaż (odpłatne zbycie) udziału wprawie własności powstałym z przekształcenia restytuowanego prawa wieczystego użytkowania ustanowionego w trybie art. 7 dekretu nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 updof. Tak też orzekł Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego z dnia 13 stycznia 2010 r., sygn. akt IPPB4/415-628/09-4/JK.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.


Zgodnie z przepisami art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:


  1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
  2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
  3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
  4. innych rzeczy

    - jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) ? przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy ? przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.


Podkreślić należy, że przepis cytowanego wyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, że nie płaci się podatku dochodowego, jeśli od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości lub ich części lub udziału w nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego gruntów upłynęło 5 lat. W związku z tym, jeśli od końca roku, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości lub ich części lub udziału w nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego upłynęło 5 lat, sprzedaż tej nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego nie podlega w ogóle opodatkowaniu.


Prawo własności w systemie prawnym jest traktowane jako prawo o najszerszej treści i w porównaniu z innymi prawami, jako prawo najsilniejsze w stosunku do rzeczy. Własność jest bezterminowym prawem ? trwa tak długo, jak długo istnieje rzecz, która jest przedmiotem własności. W dopuszczonych prawem sytuacjach ? u podstaw zwrotu wywłaszczonej nieruchomości (także przejętej wskutek karnego przymusu) leży wola prawowitego właściciela, a w przypadku jego śmierci wola jego spadkobierców.


Prawo użytkowania wieczystego jest silnym prawem rzeczowym, lokującym się w hierarchii tych praw bezpośrednio po prawie własności, a przed ograniczonymi prawami rzeczowymi, co pozwala na potraktowanie ustanowienia użytkowania wieczystego jako swoistej restytucji stosunków własnościowych.


Oddanie w użytkowanie wieczyste gruntu skomunalizowanego dekretem z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz.U. Nr 50, poz. 279 ze zm.), w wypadku spełnienia przesłanek przewidzianych w tym akcie prawnym przez ubiegającego się o to dotychczasowego właściciela tego gruntu lub jego następców prawnych, miało niewątpliwie charakter rekompensacyjny.


Przepis art. 7 ust. 1 ww. dekretu przewidywał, że:


  • dotychczasowy właściciel gruntu, prawni następcy właściciela, będący w posiadaniu gruntu, lub osoby prawa jego reprezentujące, mogą w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę zgłosić wniosek o przyznanie na tym gruncie jego dotychczasowemu właścicielowi prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną;
  • gmina uwzględni wniosek, jeżeli korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela da się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zabudowania, a jeżeli chodzi o osoby prawne ? ponadto, gdy użytkowanie gruntu zgodnie z jego przeznaczeniem w myśl planu zabudowania nie pozostaje w sprzeczności z zadaniami ustawowymi lub statutowymi tej osoby prawnej;
  • w razie uwzględnienia wniosku gmina ustali, czy przekazanie gruntu nastąpi tytułem wieczystej dzierżawy, czy na prawie zabudowy, oraz określi warunki, pod którymi umowa może być zawarta;
  • w przypadku nieuwzględnienia wniosku, gmina zaofiaruje uprawnionemu, w miarę posiadania zapasu gruntów - na tych samych warunkach dzierżawę wieczystą gruntu równej wartości użytkowej, bądź prawo zabudowy na takim gruncie;
  • w razie niezgłoszenia wniosku, przewidzianego w ust. 1, lub nieprzyznania z jakichkolwiek innych przyczyn dotychczasowemu właścicielowi wieczystej dzierżawy albo prawa zabudowy, gmina obowiązana jest uiścić odszkodowanie w myśl art. 9.


Jak wynika z przytoczonej regulacji, prawodawcy niewątpliwie chodziło o zrekompensowanie dotychczasowym właścicielom (ich następcom prawnym) przejścia na własność gminy miasta Warszawy gruntów stanowiących dotąd ich własność. W dekrecie od razu uregulowano kwestię stosownych rekompensat. Odzyskanie prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną (art. 7 ust. 1 dekretu, obecnie prawa wieczystego użytkowania) było ustawowo zagwarantowaną formą rekompensaty.


W przedmiotowej sprawie Wnioskodawczyni nabyła prawa i roszczenia do nieruchomości w spadku po Panu Wacławie Z. zmarłym w dniu 21 listopada 1992 r. Pan Wacław Z. nabył prawa i roszczenia do przedmiotowych nieruchomości od Marii primo voto Ł., secundo voto R. umową przelewu.


Instytucję przelewu (cesji) regulują przepisy art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. (t.j. Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Przelew wierzytelności jest swoistą konstrukcją prawną, przewidzianą w ogólnych zasadach zobowiązań prowadzącą do zmiany osoby wierzyciela podczas, gdy przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Umowy cesji wierzytelności należą do czynności prawnych rozporządzających o skutkach zbliżonych do umowy przenoszącej własność.


Art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego, stanowi natomiast, iż umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, albo inna umowa zobowiązująca do przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.


Dla dokonania tej czynności prawnej nie jest wymagana ? w zasadzie ? zgoda dłużnika, który powinien być jednak zawiadomiony o przelewie. Zawiadomienie dłużnika nie jest wprawdzie warunkiem ważności dokonania przelewu w rozumieniu Kodeksu cywilnego, jednakże mają w tym interes prawny zarówno zbywca, jak i nabywca wierzytelności.


W wyniku przeniesienia (przelewu, cesji) wierzytelności wygasa u dotychczasowego wierzyciela (cedenta) stosunek zobowiązaniowy z dłużnikiem, powstają natomiast nowe stosunki zobowiązaniowe w rozumieniu cywilnoprawnym pomiędzy nabywcą wierzytelności (cesjonariuszem) a dłużnikiem oraz pomiędzy zbywcą a nabywcą wierzytelności, jeżeli przeniesienie wierzytelności jest odpłatne. Wobec powyższego, w niniejszej sprawie w wyniku zbycia praw i roszczeń do nieruchomości (wierzytelności) obok dotychczasowego wierzyciela pojawia się nowy ? cesjonariusz.


W świetle powyższego, stwierdza się, że w przedmiotowej sprawie nie doszło do restytucji wcześniej panujących stosunków prawnorzeczowych. Wnioskodawczyni nie była w przeszłości właścicielem, ani spadkobiercą właścicieli skomunalizowanej nieruchomości warszawskiej. Wnioskodawczyni prawa i roszczenia do przedmiotowej nieruchomości nabyła w spadku po Panu Wacławie Z., który nabył ww. prawa umową przelewu od Pani Marii primo voto Ł., secundo voto R. Na tej podstawie stała się podmiotem uprawnionym, na podstawie przepisów dekretu, do żądania ustanowienia i oddania w użytkowanie wieczyste gruntu. W znaczeniu prawnym dopiero ustanowienie na rzecz Wnioskodawczyni użytkowania wieczystego nieruchomości będzie stanowiło nabycie prawa użytkowania wieczystego.


Przechodząc na grunt przepisów prawa podatkowego ustanowienie na rzecz Wnioskodawczyni prawa użytkowania wieczystego nieruchomości stanowi jego nabycie w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co znajduje odzwierciedlenie, np. w wyroku WSA w Warszawie z dnia 29 września 2006 r., sygn. akt III SA/Wa 1541/06.

Po przekształceniu prawa użytkowania wieczystego nieruchomości w prawo własności Wnioskodawczyni zbyła przysługujący Jej udział nieruchomości w dniu 5 lipca 2013 r., tj. przed upływem pięciu lat od końca roku kalendarzowego, w którym ustanowiono na rzecz Wnioskodawczyni prawo użytkowania wieczystego nieruchomości tj. wydano na Jej rzecz ostateczną decyzję administracyjną o ustanowieniu prawa użytkowania wieczystego gruntu, a następnie zawarto z Wnioskodawczynią umowę o ustanowieniu tego prawa.


Wobec powyższego, sprzedaż udziału w prawie własności nieruchomości stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Rozpatrując skutki podatkowe tej sprzedaży należy wziąć pod uwagę przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2009 r.


Zgodnie z zapisem art. 30e ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) - c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy jego obliczenia. Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy, podstawą obliczenia podatku, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.


Przy czym przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej (art. 19 ust. 1 ww. ustawy).


Zgodnie z art. 22 ust. 6c tej ustawy, koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie jej posiadania.


Stosownie do art. 22 ust. 6d ww. ustawy, za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.


Wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6c i 6d, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e ww. ustawy).


Zgodnie z art. 30e ust. 4 ww. ustawy, po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 wykazać:


  1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
  2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.


Należy jednakże zauważyć, że w myśl art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych.


Cele mieszkaniowe, których sfinansowanie przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych uprawnia do skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania, wymienione zostały w art. 21 ust. 25 cytowanej ustawy.


Podsumowując, odpłatne zbycie udziału w prawie własności nieruchomości dokonane przed upływem pięciu lat od końca roku kalendarzowego, w którym ustanowiono na rzecz Wnioskodawczyni prawo użytkowania wieczystego gruntu, tj. wydano na Jej rzecz ostateczną decyzję administracyjną o ustanowieniu prawa użytkowania wieczystego gruntu, a następnie orzeczono przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności, stanowi źródło przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegające opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym na zasadach określonych w art. 30e ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2009 r. Jednakże należy wskazać, że dochód ten może korzystać ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w części w jakiej zostanie wydatkowany, nie później niż w okresie 2 lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpił odpłatne zbycie na cele mieszkaniowe, określone w art. 21 ust. 25.


Odnosząc się do powołanej we wniosku interpretacji indywidualnej należy stwierdzić, że rozstrzygnięcie to zapadło w indywidualnej sprawie i nie jest wiążące dla organu wydającego interpretację.


Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1 Maja 10, 09-402 Płock.

Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika