Należy stwierdzić, iż w świetle przedstawionego stanu faktycznego do dnia wyjazdu z Polski Wnioskodawca (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 20.12.2009 r. (data wpływu do BKIP w Płocku 21.01.2010 r.) uzupełnione pismem z dnia 07.03.2010 r. (data nadania 08.03.2010 r., data wpływu 11.03.2010 r.) na wezwanie z dnia 26.02.2010 r. (data nadania 26.02.2010 r., data doręczenia 03.03.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce w 2009 r. i latach następnych ? jest:

• prawidłowe ? w części dotyczącej ustalenia obowiązku podatkowego od dnia wyjazdu z Polski,

• nieprawidłowe ? w części dotyczącej ustalenia obowiązku podatkowego do dnia wyjazdu z Polski.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 21.01.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w 2009 r. i latach następnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Z dniem 01 września 2009 roku Wnioskodawca rozwiązał umowę o pracę z Przedsiębiorstwem S. W dniu 12 września 2009 r. Wnioskodawca wyjechał do Zjednoczonych Emiratów Arabskich, gdzie 13 września 2009 roku podjął pracę. Wnioskodawca wyprowadził się i obecnie mieszka w Dubaju. Obecnie Dubaj jest centrum interesów życiowych i gospodarczych Wnioskodawcy, posiada wizę rezydenta UAE, planuje zakupić mieszkanie w Dubaju (obecnie mieszka w lokalu wynajętym na podstawie rocznej umowy najmu). Wnioskodawca jest rozwiedziony. W Polsce pozostawił dwójkę dorosłych, studiujących dzieci (20 i 22 lata).

W roku podatkowym 2009 w okresie zatrudnienia w firmie polskiej, większość czasu (145 dni) Wnioskodawca spędził poza granicami Polski wykonując pracę na terenie Europy i Azji. Firma E, z którą Wnioskodawca podpisał umowę o pracę na czas nieokreślony ma siedzibę w Dubaju i nie posiada przedstawicielstwa w Polsce. Umowa z obecnym pracodawcą w Dubaju, jaką Wnioskodawca obecnie posiada, jest na czas nieokreślony i w tej chwili Wnioskodawca nie ma precyzyjnych planów, kiedy ta umowa zostanie rozwiązana, ani gdzie będzie mieszkał po zakończeniu współpracy z emirackim pracodawcą. Obecnie plany Wnioskodawcy przewidują 5 do 10 lat pobytu w Zjednoczonych Emiratach Arabskich a następnie osiedlenie się na stale, w którymś z krajów Europejskich (Hiszpania, Anglia lub Francja).

W roku 2009 Wnioskodawca pracował w następujących krajach:

Wnioskodawca posiada prawo własności do połowy jednopokojowego mieszkania we W, z którego obecnie korzysta Jego córka. Mieszkanie to otrzymał wraz z bratem w spadku po mamie. Posiada rachunki bankowe w obu krajach, tzn. w Polsce i w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, rachunek bankowy w Polsce wykorzystuje do obsługi kredytów zaciągniętych przed wyjazdem z kraju. Rachunki bankowe, jakie Wnioskodawca posiadam w ZEA wykorzystuje do bieżącej obsługi swoich potrzeb oraz inwestycji.

W związku z powyższym, Wnioskodawca zwraca się z prośbą o potwierdzenie, czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego będzie podlegał w Polsce w roku 2009 ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Pismem z dnia 26.02.2010 r. wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia stanu faktycznego przedstawionego we wniosku. Powyższe zostało uzupełnione w terminie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca podlega w Polsce w roku 2009 i oraz w latach następnych ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Na podstawie przedstawionego powyżej stanu faktycznego, zdaniem Wnioskodawcy podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, ponieważ swoje centrum interesów życiowych oraz gospodarczych przeniósł do Dubaju. Jednocześnie w roku 2009 w okresie zatrudnienia w firmie polskiej, obowiązki swoje wykonywał głównie poza granicami kraju (kraje Europy, Azji i Bliskiego Wschodu), co spowodowało, że łączna liczba dni spędzonych w Polsce nie przekracza 183 dni.

Zgodnie z art. 3 ust 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne nie posiadające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu jedynie od przychodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Jednocześnie zgodnie z ust. 1a powyższego artykułu, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskie) dłużej niż 183 dni w danym roku podatkowym.
   
   

Jednocześnie w świetle artykułu 4a ustawy o podatku dochodowym, powoływane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których Rzeczypospolita Polska jest stroną. W przedmiotowej sprawie znajdzie zastosowanie umowa zawarta miedzy Rzeczypospolita Polska a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich w sprawie unikania podwójnego opodatkowania z dnia 31 stycznia 1993 roku zwanej dalej Umowa.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Umowy, określenie ?osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w umawiającym się w państwie? oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu lub inne kryterium o podobnym charakterze. Jednocześnie ust. 3, podpunkt ii stanowi, że: jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa. W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że można przyjąć, iż nie posiada miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a co za tym idzie podlega jedynie ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe w części dotyczącej ustalenia obowiązku podatkowego od dnia wyjazdu z Polski oraz za nieprawidłowe w części dotyczącej ustalenia obowiązku podatkowego do dnia wyjazdu z Polski.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ? w myśl art. 3 ust. 2b ww. ustawy ? uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

W myśl art. 4a ww. ustawy powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż z dniem 01 września 2009 roku Wnioskodawca rozwiązał umowę o pracę z polskim pracodawcą. W dniu 12 września 2009 r. Wnioskodawca wyjechał do Zjednoczonych Emiratów Arabskich, gdzie 13 września 2009 roku podjął pracę. Z Polski wyprowadził się i obecnie mieszka w Dubaju. Obecnie Dubaj jest centrum interesów życiowych i gospodarczych Wnioskodawcy, posiada wizę rezydenta UAE, planuje zakupić mieszkanie w Dubaju (obecnie mieszka w lokalu wynajętym na podstawie rocznej umowy najmu). Wnioskodawca jest rozwiedziony. W Polsce pozostawił dwójkę dorosłych, studiujących dzieci (20 i 22 lata). W roku podatkowym 2009 w okresie zatrudnienia w firmie polskiej, większość czasu (145 dni) Wnioskodawca spędził poza granicami Polski wykonując prace na terenie Europy i Azji.

Firma, z którą Wnioskodawca podpisał umowę o pracę na czas nieokreślony ma siedzibę w Dubaju i nie posiada przedstawicielstwa w Polsce. Zatem, biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie znajdą zastosowanie uregulowania zawarte w umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania podpisanej między Polską a Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobieganiu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzonej w Abu Zabi dnia 31.01.1993 r. (Dz. U. z 1994 r. Nr 81, poz. 373), w rozumieniu niniejszej umowy określenie ?osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie? oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze.

Definicja ta odnosi się zatem do określenia ?miejsca zamieszkania? przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę podlegania nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane powyżej przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, iż w 2009 r. Wnioskodawca spełnia przesłanki pozwalające uznać go za osobę posiadająca miejsce zamieszkania dla celów podatkowych zarówno w Polsce jak i w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Powyższe oznacza, iż państwo rezydencji Wnioskodawcy należy ustalić zgodnie z regułami kolizyjnymi zawartymi w art. 4 ust. 3 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich.

Zatem w myśl ww. art. 4 ust. 3 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna może być uznana za mającą miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona silniejsze powiązania osobiste lub gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli jest ona obywatelem obu Umawiających się Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Analizując stopień powiązań osobistych i gospodarczych Wnioskodawcy w roku 2009 w świetle ww. przepisów, uznać należy, iż do momentu przeniesienia ośrodka interesów życiowych i gospodarczych do Zjednoczonych Emiratów Arabskich, tzn. do dnia wyjazdu z Polski, Wnioskodawca podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, tj. od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów z uwzględnieniem zawartych przez Polskę umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Sam fakt wykonywania przez Wnioskodawcę pracy na terenie Europy i Azji, nawet w przypadku gdy okres przebywania poza terytorium Polski nie przekracza 183 dni w danym roku podatkowym, nie przesądza o tym, iż w tym czasie nie posiada miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce.

Natomiast od dnia wyjazdu z Polski, Wnioskodawca spełnia przesłanki pozwalające uznać go za osobę posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terenie Zjednoczonych Emiratów Arabskich. Od momentu wyprowadzenia się z Polski Dubaj jest centrum interesów życiowych i gospodarczych Wnioskodawcy, posiada wizę rezydenta UAE, planuje zakupić tu mieszkanie (obecnie mieszka w lokalu wynajętym na podstawie rocznej umowy najmu). W dniu 13 września 2009 roku podjął pracę. Firma, z którą Wnioskodawca podpisał umowę o pracę na czas nieokreślony ma siedzibę w Dubaju i nie posiada przedstawicielstwa w Polsce. Wnioskodawca jest rozwiedziony. W Polsce pozostawił dwójkę dorosłych, studiujących dzieci (20 i 22 lata). W Polsce jest współwłaścicielem razem z bratem prawa własności do jednopokojowego mieszkania, z którego obecnie korzysta Jego córka. Posiada rachunki bankowe w obu krajach, tzn. w Polsce i w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Rachunek bankowy w Polsce wykorzystuje do obsługi kredytów zaciągniętych przed wyjazdem z kraju. Rachunki bankowe, jakie Wnioskodawca posiadam w ZEA wykorzystuje do bieżącej obsługi swoich potrzeb oraz inwestycji.

Obecnie plany Wnioskodawcy przewidują 5 do 10 lat pobytu w Zjednoczonych Emiratach Arabskich a następnie planuje osiedlić się na stale, w kraju europejskim (Hiszpania, Anglia lub Francja).

Reasumując należy stwierdzić, iż w świetle przedstawionego stanu faktycznego do dnia wyjazdu z Polski Wnioskodawca podlegał w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlegał opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów z uwzględnieniem zawartych przez Polskę umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Natomiast od dnia wyjazdu z Polski (o ile zmianie nie ulegnie stan faktyczny i prawny) Wnioskodawca podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlega opodatkowaniu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.