Czy w przedstawionym stanie faktycznym po stronie pracowników z Grup 2-4, którym zostały przydzielone (...)

Czy w przedstawionym stanie faktycznym po stronie pracowników z Grup 2-4, którym zostały przydzielone samochody służbowe powstanie przychód z tytułu przejazdów samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania pracownika do miejsca wykonywania pracy oraz z powrotem, a Spółka jako płatnik będzie zobowiązana do pobrania zaliczek na PDOF?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 16 lipca 2014 r. (data wpływu 21 lipca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu po stronie pracownika z tytułu jazdy samochodem służbowym z miejsca zamieszkania pracownika do miejsca wykonywania pracy oraz z powrotem ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE


W dniu 21 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu po stronie pracownika z tytułu jazdy samochodem służbowym z miejsca zamieszkania pracownika do miejsca wykonywania pracy oraz z powrotem.


We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.


Spółka wchodzi w skład międzynarodowej grupy kapitałowej, działającej w zakresie rozwiązań infrastrukturalnych w branży budowlanej. Spółka prowadzi działalność gospodarczą w Polsce za pośrednictwem dwóch lokalizacji, tj. zakładu produkcyjnego oraz biura. W związku ze specyfiką działalności, Spółka zatrudnia także pracowników, którzy wykonują obowiązki służbowe w tzw. terenie, tj. poza obszarem dwóch i powyżej wskazanych lokalizacji.


W celu realizacji zadań związanych z prowadzoną działalnością, Spółka udostępnia swoim pracownikom samochody służbowe, które są wykorzystywane przez Wnioskodawcę na podstawie umów leasingu lub, które są własnością Spółki (dalej łącznie: samochody służbowe). Podstawowym celem przyznania pracownikom samochodów służbowych jest ułatwienie im wykonywania obowiązków służbowych na rzecz Spółki ze względu na zakres powierzonych obowiązków, sprawowane funkcje oraz związane z tym wymagania odnośnie dyspozycyjności i mobilności pracowników. W Spółce samochodów służbowych używają:


  1. Pracownicy, którzy w celu wykonania powierzonych im obowiązków w godzinach pracy wykorzystują samochody służbowe, które są ogólnodostępne dla wszystkich pracowników (tzw. samochody pulowe). Samochody z tej grupy nie są przypisane ani do konkretnego pracownika ani do działu. Po wykonania zadania służbowego, pracownik odstawia samochód na parking znajdujący się na terenie Spółki (dalej: Grupa 1).
  2. Pracownicy działu Prefabrykacji i Serwisu, którzy w celu wykonania obowiązków służbowych korzystają z samochodów typu np. F T. Do tych samochodów przypisane są konkretne osoby z działu Prefabrykacji i Serwisu, które odpowiadają za ich prawidłową eksploatację. Co do zasady, dzień przed zaplanowanym wyjazdem służbowym, pracownicy pakują narzędzia, wyjeżdżają z firmy po zakończeniu pracy i parkują auta na swoich prywatnych posesjach (w przypadku wyjazdu w poniedziałek garażują auto przez weekend). W trakcie trwania wyjazdów na budowy, auta parkowane są na parkingach hotelowych. Taki schemat działań wynika z dążenia do optymalizacji realizacji zleconych zadań, tj. pracownicy, przed rozpoczęciem pracy danego dnia, nie muszą przyjeżdżać do zakładu celem dokonania załadunku, a tym samym z początkiem dnia pracy mogą wyruszyć do klienta, w celu wykonania zleconych im zadań, bezpośrednio z miejsca swojego zamieszkania (dalej: Grupa 2).
  3. Pracownicy ?mobilni?, do których w Spółce zalicza się w szczególności: Regionalnych Koordynatorów Sprzedaży, Menedżera ds. Kluczowych Klientów i Rozwoju, Kierownika Działu Technicznego, Doradców Technicznych, Kierownika Działu Eksportu, Koordynatora ds. Sprzedaży Eksportowej, Dyrektora Sprzedaży, Dyrektora ds. Przemysłu. W zależności od zajmowanego stanowiska, a tym samym w związku z zakresem powierzonych obowiązków, w umowach o pracę ww. pracowników jako miejsce wykonywania pracy wskazano przykładowo jedną lub obie lokalizacje Spółki, tj. W i/lub K, miejsce zamieszkania pracownika (świadczenie pracy w ramach tzw. home office), wybrany region/obszar kraju (w tym cała Polska). W tym przypadku samochody przypisane są personalnie do konkretnych osób, Z uwagi na specyfikę działalności Spółki jak również branży, w której Spółka funkcjonuje, niezbędnym jest by pracownicy zajmujący ww. stanowiska byli w stałym kontakcie z klientami oraz kontrahentami Spółki. Samochody przypisane do tych osób są przez nie parkowane/ garażowane w miejscu zamieszkania tych pracowników, co wynika głównie z charakteru powierzonych im zadań służbowych (gotowość do ciągłego wykonywania pracy, pełna dyspozycyjność i mobilność) (dalej: Grupa 3).
  4. Pracownicy kadry zarządzającej/kierowniczej (w tym m. in. Dyrektor Generalny, Dyrektor ds. Finansów i Administracji, Główna Księgowa, Kierownik Jakości, Kierownik Logistyki, Kierownik Produkcji, Kierownik Prefabrykacji i Serwisu, Szef Grupy Serwisowej, Dyrektor Zakładu Produkcyjnego, Kierownik ds. Rozwoju). Samochody przypisane do tych osób są parkowane/garażowane w miejscu ich zamieszkania. Potrzeba parkowania/garażowania aut w miejscu zamieszkania tych pracowników wynika m.in, z konieczności: odbywania podróży pomiędzy dwiema lokalizacjami Spółki, znajdującymi się w znacznej odległości od siebie, dojazdów na spotkania z klientami/kontrahentami, realizacji obowiązków administracyjnych (np. wizyty w urzędach, bankach) (dalej: Grupa 4).

Wnioskodawca zamierza uregulować kwestie związane z udostępnieniem samochodów służbowych pracownikom poprzez wprowadzenie odpowiedniej dokumentacji wewnętrznej obejmującej:

  1. regulamin użytkowania samochodów służbowych oraz
  2. umowę/protokół przekazania samochodu służbowego.

Treść ww. dokumentów wewnętrznych będzie nakładała na pracowników, w związku z przydzieleniem im samochodów służbowych, szereg obowiązków, m.in. pracownicy będą zobowiązani do garażowania/parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania pracowników (z wyjątkiem aut wskazanych w Grupie 1, które jako ogólnie dostępne będą parkowane/garażowane na terenie Spółki). Ponadto pracownicy będą zobowiązani m.in. do należytego zabezpieczenia samochodu służbowego przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem, jak również do utrzymywania pojazdu w należytym stanie technicznym i estetycznym, a także dochowania należytej staranności podczas jego użytkowania.


W związku z powyższym zadano następujące pytanie:


Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym po stronie pracowników z Grup 2-4, którym zostały przydzielone samochody służbowe powstanie przychód z tytułu przejazdów samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania pracownika do miejsca wykonywania pracy oraz z powrotem, a Spółka jako płatnik będzie zobowiązana do pobrania zaliczek na PDOF?


Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym, po stronie pracowników z Grup 2-4 korzystających z samochodów służbowych nie powstanie jakikolwiek przychód z tytułu przejazdów samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy i z powrotem, w sytuacji gdy pracownicy są zobowiązani do garażowania/parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania. Jednocześnie, Spółka jako płatnik nie będzie zobligowana do pobrania zaliczek na PDOF z tego tytułu.

W myśl art. 31 ustawy o PDOF osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej ?zakładami pracy?, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.


Jednocześnie, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PDOF, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń tub świadczeń częściowo odpłatnych. Stosownie do ust. 3 tego artykułu, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń tub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy o PDOF,


Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca pragnie wskazać, że w odniesieniu do sytuacji opisanej we wniosku, dojazdy pracowników Spółki z Grup 2-4 samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania (będącego jednocześnie miejscem garażowania/parkowania samochodów służbowych) do miejsca wykonywania pracy (rozumianego jako jedna z dwóch lokalizacji Spółki oraz/lub docelowe miejsce realizacji zadań służbowych np. siedziba klienta, plac budowy klienta) oraz z powrotem, nie stanowią jakiegokolwiek przychodu ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia.

Wynika to przede wszystkim z faktu, że pracownicy będą realizowali obowiązki służbowe nałożone na nich przez pracodawcę, w szczególności w zakresie obowiązku garażowania/ parkowania samochodów służbowych w miejscu ich zamieszkania, co będzie wynikać z odpowiedniego regulaminu dotyczącego użytkowania samochodów służbowych oraz z treści poszczególnych umów bądź protokołów w zakresie przekazania samochodów służbowych.

Bowiem zdaniem Spółki należy twierdzić, że biorąc pod uwagę specyfikę działalności Spółki, garażowanie/parkowanie samochodów służbowych w miejscu zamieszkania pracowników stanowi realizację obowiązku służbowego, jakim jest utrzymywanie w stałej gotowości do wykorzystywania samochodu służbowego w celu realizacji powierzonych zadań w ramach stosunku pracy. W konsekwencji, takie przejazdy (z miejsca zamieszkania (tj. garażowania/ parkowania) do miejsca wykonywania pracy oraz z powrotem) nie stanowią jazd prywatnych pracowników i tym samym nie generują obowiązku rozpoznania przychodu po stronie pracowników korzystających z aut służbowych w okolicznościach przedstawionych powyżej.


Jak wskazano w zdarzeniu przyszłym, konieczność przekazania poszczególnym pracownikom z Grup 2-4 samochodów służbowych, które ww. pracownicy zobowiązani są garażować w miejscu swojego zamieszkania, podyktowana jest przede wszystkim następującymi okolicznościami, leżącymi w interesie Wnioskodawcy tj.:


  1. dążeniem Spółki do zapewnienia pracownikom odpowiedniej dyspozycyjności i mobilności w celu realizacji konkretnych zadań służbowych, co w konsekwencji wpływa na maksymalizację efektywności wykorzystania czasu pracy przez pracowników oraz zapewnienie gotowości do współpracy z klientami i kontrahentami Spółki w nieograniczony co do czasu, jak i miejsca sposób, i w dalszej konsekwencji może przełożyć się na maksymalizację zysków Spółki;
  2. dążeniem Spółki do zniwelowania problemu w zakresie ograniczonych możliwości parkowania samochodów służbowych szczególnie w warszawskiej lokalizacji Spółki, a co za tym idzie dążeniem do ograniczenia kosztów działalności;
  3. zapewnieniem bezpieczeństwa przechowania i wykorzystywania mienia firmowego, w tym wypadku samochodów służbowych na możliwie najwyższym poziomie.

Jednocześnie, praktyka Spółki dotycząca udostępniania samochodów służbowych na rzecz pracowników, wpisuje się w politykę obowiązującą w Grupie, do której przynależy Wnioskodawca.


Zapewnienie dyspozycyjności i mobilności.


Ze względu na charakter stanowisk pracowników z Grup 2-4, jak również wiążący się z tym zakres obowiązków, pracownicy ci zobowiązani są generalnie do pozostawania w stałej gotowości do wykonywania obowiązków służbowych. Przykładowo:


  • pracownicy działu Prefabrykacji i Serwisu - świadczą usługi montażowe, serwisowe, jak i usługi bezpośrednio związane ze zgłoszonymi reklamacjami bezpośrednio u klientów Spółki;
  • regionalni koordynatorzy sprzedaży - regularnie jeżdżą na spotkania z potencjalnymi, jak i bieżącymi klientami zlokalizowanymi na terenie całego kraju, a także Europy (zdarzają się często sytuacje, w których pracownicy kończą jedno spotkanie późną porą, a następnego dnia od rana uczestniczą w kolejnym);
  • pracownicy kadry kierowniczej i zarządzającej - w ramach realizacji swoich obowiązków podróżują pomiędzy dwiema lokalizacjami Spółki, uczestniczą w spotkaniach z partnerami biznesowymi, jak również odpowiadają za szereg obowiązków administracyjnych np. wizyty w bankach, urzędach itp.

W związku z powyższym, Spółka dążąc do zapewnienia swoim pracownikom możliwie największej elastyczności i mobilności w ramach zatrudnienia w Spółce, udostępnia samochody służbowe, dla których ustala jako miejsce ich garażowania/parkowania miejsce zamieszkania pracownika, któremu został przydzielony samochód służbowy. Zobowiązanie pracownika do garażowania/parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika ma bowiem na celu umożliwienie temu pracownikowi efektywnej realizacji obowiązków służbowych, co w konsekwencji przyczynia się do zwiększenia efektywności wykorzystania czasu pracy. Takie działanie pozwala na ograniczenie czasu, jaki pracownicy Spółki spędziliby w podróży w celu odebrania samochodu służbowego z parkingu firmowego, a następnie w celu odstawienia takiego samochodu na parking firmowy po zakończeniu wykonywania obowiązków służbowych. Pracownicy, którzy użytkują samochody służbowe realizują niewątpliwie interes Spółki, której zależy na ograniczeniu czasu spędzonego przez pracownika na dojazdach do/z miejsca zamieszkania do/z miejsca wykonywania pracy.


Podsumowując powyższe, zakres zadań i związana z nim konieczność zapewnienia pracownikom z Grup 2-4 odpowiedniej mobilności i dyspozycyjności stanowią zasadniczy powód umożliwienia ww. pracownikom garażowania/parkowania samochodów służbowych w miejscu ich zamieszkania. W związku z tym, jazdy wykonywane przez pracowników z Grup 2-4 z miejsca wykonywania pracy do miejsca zamieszkania i z powrotem, powinny być uznane za jazdy wykonywane dla celów służbowych, a nie osobistych, co w konsekwencji nie powinno skutkować powstaniem po stronie tych pracowników przychodu z tytułu stosunku pracy podlegającego opodatkowaniu PDOF.


Ograniczenie kosztów związanych z garażowaniem.


Jak zostało wspomniane w stanie faktycznym. Spółka prowadzi działalność poprzez zakład w K oraz biuro w W. Przy czym w odniesieniu do warszawskiej lokalizacji, możliwość pozyskania przez Spółkę miejsc parkingowych wiąże się z koniecznością długiego oczekiwania w celu wykupu miejsc parkingowych, co wiąże się z dodatkowymi kosztami po stronie Spółki. W związku z powyższym wprowadzenie obowiązku garażowania/parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania pracowników eliminuje problem oczekiwania na miejsce parkingowe i co ważne z perspektywy interesu Wnioskodawcy, ogranicza koszty działalności Spółki.


Bezpieczeństwo powierzonego mienia


Ponadto, jak wskazano w zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca zamierza wprowadzić na piśmie obowiązek garażowania/parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania pracowników, którym przydzielono samochód służbowy (poprzez umieszczenie odpowiednich zapisów zarówno w regulaminie użytkowania samochodów służbowych, jak również w umowie/protokole przekazania samochodu służbowego. Wiąże się to bezpośrednio z nałożeniem na pracowników osobistego obowiązku dbania o samochody służbowe - jako o mienie powierzone w myśl art. 124 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks Pracy (Dz. U. 1998 r. Nr 21 poz, 94 z późn. zm.), w tym w zakresie ich zabezpieczenia przed np. kradzieżą, uszkodzeniem czy zniszczeniem. Nadzór/opieka pracowników nad powierzonymi im samochodami służbowymi będzie w szczególności realizowana poprzez parkowanie/ garażowanie samochodów w miejscach zamieszkania pracowników.

Uwzględniając powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, w przypadku wykorzystywania przez pracowników samochodów służbowych stanowiących mienie powierzone, w powyższych okolicznościach, nie będzie dochodziło do udostępniania samochodu służbowego do prywatnych celów pracownika i w związku z tym nie można uznać, iż po stronie pracownika powstaje jakiekolwiek nieodpłatne świadczenie, będące źródłem jakiegokolwiek przysporzenia podlegającego opodatkowaniu PDOF. Powierzenie pracownikowi mienia Spółki (tj. samochodu służbowego w rozpatrywanym przypadku) kreuje bowiem po stronie pracownika określone zobowiązanie. W konsekwencji, realizacja obowiązków służbowych przez pracownika, w tym również przejazdy z miejsca zamieszkania pracownika, będącego miejscem garażowania/ parkowania samochodu służbowego wskazanego w umowie o pracę, do miejsca wykonywania pracy i z powrotem, nie może generować dla pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.


Powyższe podejście Spółki wynika przede wszystkim z dążenia do dostosowania się do standardów obowiązujących w Grupie, do której przynależy Wnioskodawca. Przy czym, w Spółce powyższa zasada jest podyktowana następującymi okolicznościami/względami:


  • dążeniem Spółki do zapewnienia pracownikom odpowiedniej dyspozycyjności i mobilności (zakres obowiązków służbowych pracowników korzystających z samochodów służbowych wymaga bowiem od nich przemieszczania się pomiędzy lokalizacjami Spółki oraz po różnych regionach Polski i Europy (także poza standardowymi godzinami pracy) w celu realizacji konkretnych zadań (spotkania z klientami/kontrahentami, naprawy serwis, wizyty w bankach/ urzędach itd. itp.); jednocześnie, oczekiwanie Spółki co do pełnej dyspozycyjności oraz mobilności pracowników ma także na celu dążenie przez Wnioskodawcę do maksymalizacji jej zysków;
  • na terenie jednostki w W dostępność miejsc parkingowych w pobliżu budynku, z którego korzysta Spółka jest mocno ograniczona (uzyskanie miejsca parkingowego wiąże się z koniecznością długiego oczekiwania ?w kolejce?), stąd w odniesieniu do pracowników przypisanych do biura w W, garażowanie samochodów służbowych w miejscu ich zamieszkania rozwiązuje problem zdobycia odpowiedniej ilości miejsc parkingowych oraz jednocześnie gwarantuje w najwyższym stopniu ich bezpieczeństwo, a także ogranicza koszty Spółki w zakresie wynajmu miejsc parkingowych;
  • dążeniem Spółki do zabezpieczenia mienia wykorzystywanego przez Spółkę, w szczególności samochodów służbowych w możliwie jak najlepszy sposób - z chwilą przekazania samochodu służbowego pracownicy przyjmują na siebie bowiem odpowiedzialność za powierzone mienie oraz zobowiązują się do jego odpowiedniego zabezpieczenia przed uszkodzeniem lub kradzieżą zgodnie z zasadami obowiązującymi w Spółce.

Ze względu na powyższe, Spółka nie będzie zobowiązana jako płatnik do poboru zaliczek na PDOF z tego tytułu.


Spółka chciałaby wskazać, iż stanowisko przedstawione przez nią w niniejszym wniosku zostało uznane za prawidłowe w interpretacjach indywidualnych wydanych w zbliżonych stanach faktycznych. Przykładowo, w tym m. in, w:


  • interpretacji indywidualnej z dnia 6 listopada 2013 r.

    wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, sygn. IPTPB1/415-562/13-2/AP, w której organ podatkowy wskazał, że ?(...) przejazdy (dojazdy) Nadleśniczego z miejsca zamieszkania pracownika (garażowania samochodu) do miejsca pracy w danym dniu, położonego na terenie miejsca pracy pracownika albo poza tym miejscem, nie będą generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie firmy wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stalą gotowość do użytkowania samochodu służbowego w celu wykonywania służbowych zadań.?;

  • interpretacji indywidualnej z dnia 18 czerwca 2013 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPB2/415-333/13-2/MK1, w której organ podatkowy stwierdził, że w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało pracownikom wyznaczone przez Spółkę (zgodnie z protokołem zdawczo - odbiorczym), pracownicy dojeżdżający samochodami z wyznaczonego miejsca parkowania do siedziby Spółki, jako miejsca wykonywania czynności służbowych oraz z siedziby Spółki do wyznaczonego miejsca parkowania nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia. W konsekwencji na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.?;
  • interpretacji indywidualnej z dnia 19 kwietnia 2013 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, sygn. ILPB1/415-78/13-2/TW, w której organ podatkowy potwierdził, że?(...) przejazdy z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu. Tym samym Spółka nie będzie obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z udostępnieniem samochodów służbowych pracownikom w celach służbowych.?;
  • interpretacji indywidualnej z dnia 18 marca 2013 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, sygn. ITPB1/415-771/12-2/MD, w której organ podatkowy uznał stanowisko podatnika za prawidłowe w pełnym zakresie i odstąpił od uzasadnienia prawnego stanowisko podatnika, a tym samym potwierdził, że ?(...) pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do siedziby Spółki (płatnika) bądź oddziału, jako miejsca wykonywania czynności służbowych oraz z siedziby Spółki do wyznaczonego miejsca parkowania nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy samochody te wykorzystywane są do realizacji zadań służbowych, a miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę zgodnie zobowiązującą umową.?.

Niniejsza interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego. W zakresie stanu faktycznego zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.


Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.


Zasady ustalenia wartości nieodpłatnych świadczeń zostały określone m. in. w art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:


  1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
  2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
  3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
  4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).


Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.


Przychodami z szeroko rozumianego stosunku pracy, są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Z powyższego wynika, że przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.


Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.


Jak wynika z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, Spółka prowadzi działalność gospodarczą w Polsce za pośrednictwem dwóch lokalizacji, tj. zakładu produkcyjnego w K oraz biura w W. W związku ze specyfiką działalności, Spółka zatrudnia także pracowników, którzy wykonują obowiązki służbowe w tzw. terenie, tj. poza obszarem dwóch i powyżej wskazanych lokalizacji. W celu realizacji zadań związanych z prowadzoną działalnością, Spółka udostępnia swoim pracownikom samochody służbowe, które są wykorzystywane przez Wnioskodawcę na podstawie umów leasingu lub, które są własnością Spółki. Podstawowym celem przyznania pracownikom samochodów służbowych jest ułatwienie im wykonywania obowiązków służbowych na rzecz Spółki ze względu na zakres powierzonych obowiązków, sprawowane funkcje oraz związane z tym wymagania odnośnie dyspozycyjności i mobilności pracowników.

Wnioskodawca zamierza uregulować kwestie związane z udostępnieniem samochodów służbowych pracownikom poprzez wprowadzenie odpowiedniej dokumentacji wewnętrznej obejmującej: regulamin użytkowania samochodów służbowych oraz umowę/protokół przekazania samochodu służbowego.


Treść ww. dokumentów wewnętrznych będzie nakładała na pracowników, w związku z przydzieleniem im samochodów służbowych, szereg obowiązków, m. in. pracownicy będą zobowiązani do garażowania/parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania pracowników (z wyjątkiem aut wskazanych w Grupie 1, które jako ogólnie dostępne będą parkowane/garażowane na terenie Spółki). Ponadto pracownicy będą zobowiązani m. in. do należytego zabezpieczenia samochodu służbowego przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem, jak również do utrzymywania pojazdu w należytym stanie technicznym i estetycznym, a także dochowania należytej staranności podczas jego użytkowania.

Zatem należy stwierdzić, że przydzielenie samochodu służbowego pracownikom i wyznaczenie przez płatnika miejsca parkowania w pobliżu miejsc zamieszkania pracowników korzystających z tych samochodów lub w przypadku, gdy było to możliwe, wprost w miejscu zamieszkania pracownika gwarantującym jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochody te będą wykorzystywane w celach służbowych. W konsekwencji jazdy samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania (miejsca parkowania - garażowania) do miejsca wykonywania pracy oraz z miejsca wykonywania pracy do miejsca zamieszkania (miejsca parkowania) nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem będą stanowiły realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika.


W świetle wskazanych wyżej przepisów pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do miejsca wykonywania pracy oraz z miejsca wykonywania pracy do wyznaczonego miejsca parkowania nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę zgodnie z obowiązującymi zasadami użytkowania samochodów służbowych w Spółce.

Zatem należy stwierdzić, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z oraz do miejsca parkowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.


Z powyższego wynika, że przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania samochodów służbowych w miejscu ich zamieszkania, w celu dojazdów z miejsca wykonywania pracy i do miejsca wykonywania pracy - o ile nie służą osobistym celom pracowników lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy.

Spółka nie jest obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku przejazdami pracowników samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania pracownika do miejsca wykonywania pracy oraz z powrotem.


Końcowo - odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych - wskazać należy, że orzeczenia te dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, podatników osadzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast Organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.


Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację ? w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2012 r., Nr 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika