W jaki sposób Wnioskodawczyni powinna się rozliczyć w Polsce za rok 2011? Czy wystarczy jeśli zapłaci (...)

UZASADNIENIE

W dniu 16.08.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w 2011 r.

Pismem z dnia 27.09.2011 r. Nr IPPB4/415-615/11-2/JK2 tutejszy Organ wezwał Wnioskodawczynię do wyjaśnienia czy oczekuje interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w zakresie ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników. W przypadku, gdy interpretacja miałaby obejmować również zakres ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników tutejszy Organ wniósł o uzupełnienie wniosku poprzez sprecyzowanie pytania, które winno być związane z przepisami prawa podatkowego, będącymi przedmiotem interpretacji indywidualnej oraz przyporządkowanego do przedstawionego stanu faktycznego dotyczącego indywidualnej sprawy Wnioskodawczyni, przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego w odniesieniu do sprecyzowanego pytania oraz uiszczenie brakującej opłaty (oraz nadesłanie kserokopii dowodu wpłaty). Pouczono, że w przypadku braku odpowiedzi na wezwanie w przedmiocie uzupełnienia braków formalnych i nie uiszczenia opłaty w wyznaczonym terminie, wniosek będzie podlegać rozpatrzeniu w zakresie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast w pozostałej części stosownie do przepisu art. 14g § 1 i § 3 w związku z art. 14f § 1 Ordynacji podatkowej, zostanie pozostawiony bez rozpatrzenia.

Do dnia wydania niniejszej interpretacji wniosek nie został uzupełniony. W związku z powyższym interpretacja dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych, natomiast w zakresie ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od 01.01-09.08.2010 r. Wnioskodawczyni pracowała w Polsce, a potem od 10.08.2010 r. do chwili obecnej pracuje w Holandii. Z uwagi, że w 2010 roku Wnioskodawczyni uzyskała przychód na terenie Polski i tutaj też było Jej centrum interesów za rok 2010 złożyła rozliczenie w US na druku PIT-36 oraz załącznik PIT - ZG (wykazując przychód uzyskany za granicą). W marcu 2011 roku dawny zakład pracy wypłacił Wnioskodawczyni zaległą premię za 2010 r. w wysokości 8.568,21 zł netto i jest to jedyny dochód jaki uzyskała w 2011 roku na terenie Polski. Centrum interesów Wnioskodawczyni jest obecnie w Holandii, nie ma też żadnych przychodów (poza tym jednym) uzyskanych na terenie Polski. Wnioskodawczyni zamierza zostać w Holandii przez najbliższy rok, dwa, a możliwe, że i dłużej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W jaki sposób Wnioskodawczyni powinna się rozliczyć w Polsce za rok 2011... Czy wystarczy jeśli zapłaci podatek dochodowy tylko od przychodu uzyskanego na terenie Polski (od wypłaconej premii za rok 2010)...

Zdaniem Wnioskodawczyni, jeśli przez cały 2011 rok będzie pracowała za granicą i tutaj odprowadzała należne podatki to w Polsce powinna zapłacić jedynie podatek od uzyskanego przychodu, czyli otrzymanej premii, a podatki od przychodów uzyskanych za granicą rozliczyć w Holandii.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z regulacją art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a cytowanej ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2a przytoczonej ustawy stanowi, że osoby fizyczne nie posiadające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W świetle art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powołane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Konwencji z dnia 13.02.2002 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 2003 r. Nr 216, poz. 2120), określenie 'osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie' oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem 'lub', co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie ? podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika 'lub' w sformułowaniu 'centrum interesów osobistych lub gospodarczych' dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez ?centrum interesów osobistych? należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei ?centrum interesów gospodarczych? to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż od 01.01-09.08.2010 Wnioskodawczyni pracowała w Polsce, a potem od 10.08.2010 r. do chwili obecnej pracuje w Holandii. W 2010 roku Wnioskodawczyni uzyskała przychód na terenie Polski i tutaj było Jej centrum interesów. Za rok 2010 złożyła rozliczenie w US na druku PIT-36 oraz załącznik PIT ? ZG, w którym wykazała przychód uzyskany za granicą. W marcu 2011 roku dawny zakład pracy wypłacił Wnioskodawczyni zaległą premię za 2010 r. w wysokości 8.568,21 zł netto. Jest to jedyny dochód jaki uzyskała w 2011 roku na terenie Polski. Centrum interesów Wnioskodawczyni jest obecnie w Holandii, nie ma też żadnych przychodów (poza tym jednym) uzyskanych na terenie Polski. Wnioskodawczyni zamierza zostać w Holandii przez najbliższy rok, dwa, a możliwe, że i dłużej.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, iż od momentu, gdy centrum interesów życiowych znajduje się poza granicami Polski i Wnioskodawczyni nie przebywa w Polsce dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, Wnioskodawczyni nie posiada miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlega opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Zatem w przedmiotowej sprawie opodatkowaniu będzie podlegał przychód osiągnięty przez Wnioskodawczynię na terenie Polski z tytułu wypłaconej w 2011 roku premii.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.