Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do obliczenia pobrania zaliczki na podatek dochodowy Pracownika od (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 22.12.2009 r. (data wpływu 24.12.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sfinansowania przez pracodawcę kosztów aplikacji adwokackiej ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24.12.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sfinansowania przez pracodawcę kosztów aplikacji adwokackiej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenia przyszłe.

Wnioskodawca zatrudnia na podstawie umowy o pracę p. A. B. ? G. na stanowisku prawnika od stycznia 2009 r. (?Pracownik?). Wnioskodawca oblicza pobiera, zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, zaliczki na podatek dochodowy od przychodów ze stosunku pracy wypłacanych Pracownikowi. Wnioskodawca skierował Pracownika do odbycia szkolenia - aplikacji adwokackiej w celu podniesienia jego kwalifikacji zawodowych. Wnioskodawca i Pracownik zawarli umowę określającą wzajemne prawa i obowiązki pracodawcy i pracownika związane ze szkoleniem zawodowym, której kopia poświadczona za zgodność z oryginałem stanowi załącznik do niniejszego wniosku. Pracownik przyjął skierowanie na szkolenie, spełnił warunki wymagane przez ustawę z dn. 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze do odbycia aplikacji adwokackiej i od stycznia 2010 r. rozpocznie I rok szkolenia. Wnioskodawca zobowiązał się na mocy załączonej umowy pokryć koszty odbycia aplikacji adwokackiej przez Pracownika. Wpłata kwoty na pokrycie kosztów szkolenia będzie miała miejsce na początku stycznia 2010 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do obliczenia pobrania zaliczki na podatek dochodowy Pracownika od kwoty, którą Wnioskodawca zapłaci za odbycie aplikacji adwokackiej przez Pracownika, czy kwota zapłacona przez Wnioskodawcę na pokrycie kosztów aplikacji adwokackiej Pracownika stanowi przychód Pracownika zwolniony z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy i z tego tytułu Wnioskodawca nie jest zobowiązany do obliczenia i pobrania od tej kwoty zaliczki na podatek dochodowy Pracownika...

Zdaniem Wnioskodawcy kwota, jaką zapłaci na pokrycie kosztów aplikacji adwokackiej Pracownika stanowi przychód Pracownika zwolniony z podatku dochodowego od osób fizycznych zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy i z tego tytułu Wnioskodawca nie jest obowiązany do obliczenia i pobrania od tej kwoty zaliczki na podatek dochodowy Pracownika. Art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy stanowi, iż wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracownika, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnień z części dnia pracy, przysługujących pracownikom podejmującym naukę w szkołach lub podnoszącym kwalifikacje zawodowe w formach pozaszkolnych, jest wolna od podatku dochodowego. Umowa określająca wzajemne prawa i obowiązki pracodawcy i pracownika związane ze szkoleniem zawodowym zawarta została pomiędzy Wnioskodawcą i Pracownikiem zgodnie z postanowieniami Rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 12 października 1993 r. w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych. Zgodnie z postanowieniami tej umowy, Wnioskodawca pokryje koszty odbycia przez Pracownika aplikacji adwokackiej. Wnioskodawca skierował Pracownika do odbycia aplikacji adwokackiej w celu podniesienia jego kwalifikacji zawodowych. Szkolenie to ma ścisły związek z wykonywanymi przez Pracownika obowiązkami pracowniczymi. Stanowisko Wnioskodawcy oparte jest na wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 29 sierpnia 2008 r. (III Sa/Wa 1862/07), w którym stwierdzono, iż ?zwolnieniu z podatku dochodowego od osób fizycznych podlega wartość świadczeń przyznanych przez pracodawcę pracownikowi związanych z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracownika także w formie aplikacji radcowskiej na podstawie skierowania z zakładu pracy?. Wnioskodawca skierował Pracownika do odbycia szkolenia w postaci aplikacji adwokackiej i pokryje jej koszty zgodnie z zapisami umowy łączącej Wnioskodawcę i Pracownika. Szkolenie to ma podnieść kwalifikacje zawodowe i poziom ogólnego wykształcenia Pracownika. Fakt, iż w stanie faktycznym rozpatrywanym przez WSA w ww. wyroku pracownik został skierowany na aplikację radcowską nie powinien mieć tu znaczenia, gdyż aplikacja adwokacka zorganizowana jest na podobnych zasadach i służy podobnym celom, jak aplikacja radcowska. Możliwość zwolnienia z podatku dochodowego Pracownika opłaty za aplikację poniesionej przez Wnioskodawcę, wynika z interpretacji Ogólnej Ministra Finansów z 30 kwietnia 2008 r. (Nr DD3/033/10/KDJ/08/173). Istnieje również wiele interpretacji Izb Skarbowych, które potwierdzają stanowisko Wnioskodawcy, m.in.: - pismo Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 17 czerwca 2009 r., ITPB2/415-357/09/TJ; - pismo Izby Skarbowej w Warszawie z 16 lutego 2009 r., IPPB2/415-1548/08-2/MG; - pismo Izby Skarbowej w Warszawie 17 lutego 2009 r., IPPB2/415-1558/08-2/MK; - pismo izby Skarbowej w Warszawie z 23 lutego 2009 r., IPPB4/415-54/08-5/MO, - pismo Izby Skarbowej w Warszawie z 7 maja 2009 r., IPPB4/415-135/08-2/MO. Koszt odbycia aplikacji adwokackiej Pracownika, jaki ma zamiar ponieść Wnioskodawca, jest przychodem zwolnionym z opodatkowania. W związku z tym, w ocenie Wnioskodawcy, nie powinien on obliczać ani pobierać zaliczki na podatek dochodowy Pracownika od tej kwoty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z brzmieniem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 wyżej cyt. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z cytowanych przepisów jednoznacznie wynika, że do przychodów pracownika zaliczyć należy wszystkie otrzymywane przez niego świadczenia, wynikające z zawartej umowy bądź mające związek z wykonywaniem przez niego pracy. Przychody te, w określonych sytuacjach mogą być zwolnione od podatku dochodowego.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracownika, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnień z części dnia pracy, przysługujących pracownikom podejmującym naukę w szkołach lub podnoszącym kwalifikacje zawodowe w formach pozaszkolnych.

Ustawodawca nie wskazał w przywołanym wyżej artykule konkretnych odrębnych przepisów, stanowiących podstawę do uzyskania zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Użyte w cytowanym wyżej przepisie sformułowanie ?odrębne przepisy? obejmuje cały szereg aktów prawnych, z których wynika prawo pracownika do otrzymywania od pracodawcy świadczeń w związku z podnoszeniem swych kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego. Do tego katalogu zaliczyć można m.in. rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 12 października 1993 r. w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych (Dz. U. Nr 103, poz. 472 ze zm.), będące aktem wykonawczym do art. 103 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. ? Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r., Nr 21, poz. 94 ze zm.) oraz art. 68 ust. 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty.

Zgodnie z art. 103 ww. ustawy w zakresie i na warunkach ustalonych w drodze rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Ministra Pracy i Polityki Socjalnej, pracodawca ułatwia pracownikom podnoszenie kwalifikacji zawodowych. Przepis ten formułuje po stronie pracodawcy obowiązek ułatwiania pracownikom podnoszenia kwalifikacji zawodowych. Tym samym, pracodawca umożliwiający pracownikom podnoszenie ich kwalifikacji realizuje nakaz ustawowy, wynikający z art. 94 pkt 6 Kodeksu pracy.

Powołane powyżej rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych, reguluje rodzaj i zakres świadczeń jakie pracodawca ma możliwość przyznać pracownikom podnoszącym kwalifikacje zawodowe w ramach kształcenia w formach szkolnych i pozaszkolnych. Nie ulega wątpliwości że podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego przybiera w praktyce różne formy i odbywa się poprzez np. seminaria szkolenia, praktyki, kursokonferencje, kursy zawodowe, aplikacje, wykłady.

Jednakże rozporządzenie to nie zawiera definicji pojęcia ?formy pozaszkolne?.

Niewątpliwie zakres pozaszkolnych form dokształcania osób dorosłych doprecyzowuje § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Edukacji i Nauki z dnia 3 lutego 2006 r. w sprawie uzyskiwania i uzupełnienia przez osoby dorosłe wiedzy ogólnej, umiejętności i kwalifikacji zawodowych w formach pozaszkolnych (Dz. U. Nr 31, poz. 216).

Zgodnie z tym przepisem uzyskiwanie i uzupełnianie przez osoby dorosłe wiedzy ogólnej, umiejętności i kwalifikacji zawodowych odbywa się w następujących pozaszkolnych formach kształcenia:

• kurs,

• kurs zawodowy,

• seminarium,

• praktyka zawodowa.
  
  

Rozporządzenie to dotyczy jednak form kształcenia osób dorosłych wyłącznie na poziomie wynikającym z ustawy o systemie oświaty. Regulacja ta nie obejmuje swoim zakresem zagadnienia podnoszenia kwalifikacji zawodowych przez osoby dorosłe będące pracownikami realizowanych w różnorodnych formach o charakterze pozaszkolnym przez szerokie i zróżnicowane grono podmiotów na podstawie innych przepisów. Zatem podnoszenie kwalifikacji na studiach podyplomowych, różnego rodzaju aplikacjach, które nie są realizowane na podstawie rozporządzenia Ministra Edukacji i Nauki z dnia 3 lutego 2006 roku może zostać uznane za udział w pozaszkolnej formie kształcenia.

W konsekwencji nie ma przeszkód do zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy do świadczeń przyznanych przez pracodawcę związanych z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracownika także w formie studiów podyplomowych, aplikacji na podstawie skierowania zakładu pracy.

Należy jednak zwrócić uwagę, że zasady i formy w jakich możliwe jest podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego przez pracowników normują także przepisy odnoszące się do niektórych grup zatrudnionych.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca zatrudnia na podstawie umowy o pracę pracownika na stanowisku prawnika od stycznia 2009 r. Wnioskodawca skierował Pracownika do odbycia szkolenia - aplikacji adwokackiej w celu podniesienia jego kwalifikacji zawodowych. Wnioskodawca i Pracownik zawarli umowę określającą wzajemne prawa i obowiązki pracodawcy i pracownika związane ze szkoleniem zawodowym. Pracownik przyjął skierowanie na szkolenie, spełnił warunki wymagane przez ustawę z dn. 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze do odbycia aplikacji adwokackiej i od stycznia 2010 r. rozpocznie I rok szkolenia. Wnioskodawca zobowiązał się na mocy umowy pokryć koszty odbycia aplikacji adwokackiej przez Pracownika. Wpłata kwoty na pokrycie kosztów szkolenia będzie miała miejsce na początku stycznia 2010 r.

Ponoszenie kosztów edukacji zależy od woli stron. Przyznanie takiego świadczenia jest zależne tym samym wyłącznie od woli pracodawcy i następuje na mocy umowy o charakterze cywilnoprawnym pomiędzy pracownikiem a pracodawcą. Umowa ta może mieć formę pisemną, ale może również nie zostać w żaden sposób sformalizowana.

Szkolenia aplikantów adwokackich, będące niewątpliwie szkoleniami zawodowymi, reguluje ustawa z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (t. j. Dz. U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1058 ze zm.).

Przepisy tej ustawy nie zawierają jednak samoistnych uregulowań dotyczących zasad finansowania przez pracodawców opłat ponoszonych przez aplikantów adwokackich za uczestnictwo w tych aplikacjach czy też kosztów przejazdów na zajęcia i praktyki zawodowe. Ustawodawca uregulował w przepisach powyższych ustaw, w omawianym zakresie, wyłącznie kwestie dot. płatnego urlopu dla pracownika oraz zwolnień od pracy.

Ponieważ nie istnieją odrębne regulacje dotyczące finansowania przez pracodawcę kosztów szkolenia pracowników skierowanych do odbycia aplikacji adwokackiej, zastosowanie do takich świadczeń ma § 9 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 12 października 1993 r. w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych. W konsekwencji świadczenie przyznane zgodnie z tym przepisem korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, wartość świadczeń otrzymanych przez pracownika w związku z opłacaniem przez pracodawcę kosztów kształcenia w ramach aplikacji adwokackiej, stanowi dla pracownika przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednakże z uwagi na zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 90 pracodawca nie jest obowiązany do naliczania i odprowadzania podatku dochodowego od osób fizycznych z tego tytułu.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę, interpretacji indywidualnych oraz wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Ponadto należy dodać, iż dokumenty dołączone przez Wnioskodawcę do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Referencje

IPPB2/415-1548/08-2/MG, interpretacja indywidualna

IPPB2/415-1558/08-2/MK, interpretacja indywidualna

IPPB4/415-135/08-2/MO, interpretacja indywidualna

IPPB4/415-54/08-5/MO, interpretacja indywidualna

ITPB2/415-357/09/TJ, interpretacja indywidualna