Zakresie możliwości zaliczenia w koszty podatkowe wydatków związanych z naprawieniem przez Wnioskodawcę (...)

Zakresie możliwości zaliczenia w koszty podatkowe wydatków związanych z naprawieniem przez Wnioskodawcę szkód powstałych na drogach publicznych w związku z planowanymi lub prowadzonymi inwestycjami budowlanymi oraz modernizacją tych dróg a także momentu ich poniesienia

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 20 grudnia 2013 r. (data wpływu 30 grudnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia w koszty podatkowe wydatków związanych z naprawieniem przez Wnioskodawcę szkód powstałych na drogach publicznych w związku z planowanymi lub prowadzonymi inwestycjami budowlanymi oraz modernizacją tych dróg a także momentu ich poniesienia ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE


W dniu 30 grudnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia w koszty podatkowe wydatków związanych z naprawieniem przez Wnioskodawcę szkód powstałych na drogach publicznych w związku z planowanymi lub prowadzonymi inwestycjami budowlanymi oraz modernizacją tych dróg a także momentu ich poniesienia.


We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.


Sp. z o.o. (dalej: ?Wnioskodawca?, ?Spółka?) prowadzi inwestycje związane z budową parku elektrowni wiatrowych. Elektrownie wiatrowe po zakończeniu budowy i przyjęciu do używania będą stanowiły w Spółce środki trwałe. W związku z realizacją inwestycji Wnioskodawca używa dróg publicznych oraz innych dróg należących do gmin umożliwiających dostęp do budowanej farmy wiatrowej. Używanie dróg przez Spółkę w ramach realizowanej inwestycji może prowadzić do uszkodzenia lub nadmiernego zużycia tych dróg.

W związku z powyższym, Wnioskodawca zawiera porozumienia z właścicielami dróg publicznych używanych w ramach inwestycji, dotyczące zasad korzystania z tych dróg. Dotyczy to głównie dróg gminnych, które stanowią własność właściwych samorządów gmin oraz dróg powiatowych, które stanowią własność właściwych samorządów powiatu (art. 2a ust. 2 ustawy z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, Dz. U. z 2013 r., poz. 260 ze zm., dalej: ?.UPD?). Porozumienia zawierane są na podstawie przepisu art. 16 ust. 1 UDP, z którego wynikają obowiązki inwestora (Wnioskodawcy) dotyczące budowy lub przebudowy dróg publicznych spowodowanej inwestycją niedrogową.

Porozumienia zakładają, że w okresie poprzedzającym rozpoczęcie prac budowlanych Wnioskodawca wraz z przedstawicielami właściciela drogi przeprowadzi inwentaryzację stanu dróg mającą na celu ustalenie stanu technicznego nawierzchni dróg oraz zidentyfikowanie uszkodzeń już istniejących, a nie spowodowanych działaniami Wnioskodawcy. Wnioskodawca zobowiązuje się do naprawienia ewentualnych szkód na drogach publicznych powstałych wskutek realizacji inwestycji. W przypadku spowodowania poważnych uszkodzeń dróg, Spółka zobowiązuje się do podjęcia jak najszybciej działań naprawczych mających na celu umożliwienie bezpiecznego korzystania z drogi innym użytkownikom. Sposób naprawy drogi, w ramach odpowiedzialności Spółki, polega na doprowadzeniu drogi do stanu umożliwiającego bezpieczne korzystanie a następnie po zakończeniu inwestycji doprowadzeniu jej do stanu nie gorszego niż był przed rozpoczęciem prac budowlanych związanych z realizacją inwestycji. Właściciel drogi zobowiązuje się do umożliwienia inwestorowi natychmiastowego podjęcia prac naprawczych na uszkodzonym odcinku drogi.

Mając na uwadze, że drogi publiczne i inne należące do jednostek samorządu terytorialnego, prowadzące do miejsc inwestycji budowlanych realizowanych przez Wnioskodawcę są wykonane w różnych technologiach i znajdują się w różnym stanie technicznym, pojawia się w praktyce konieczność modernizacji drogi tak, aby możliwe było wykorzystywanie jej przez Wnioskodawcę przy realizacji inwestycji, np. polegającej na utwardzeniu drogi gruntowej, co umożliwi przejazd pojazdów budowlanych i inżynieryjnych, a także pozwoli w przyszłości na dojazd pojazdów w celach związanych z eksploatacją środka trwałego. Zmodernizowana przez Wnioskodawcę droga zachowuje status drogi publicznej, dostępnej dla nieorganicznego kręgu użytkowników.

Poniesione przez Wnioskodawcę koszty remontów oraz modernizacji dróg publicznych nie są Wnioskodawcy zwracane w żadnej formie.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.


Czy ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki na naprawę szkód powstałych na drogich publicznych (remonty) oraz modernizację tych dróg, związane z planowanymi lub prowadzonymi inwestycjami budowlanymi, stanowią koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy potrącalne w momencie ich poniesienia, tj. na podstawie art. 15 ust. 4d Ustawy jako koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami?


Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do obowiązujących przepisów UDP, budowa lub przebudowa dróg publicznych spowodowana inwestycją niedrogową należy do inwestora tego przedsięwzięcia, a szczegółowe warunki budowy lub przebudowy dróg określa umowa między zarządcą drogi a inwestorem inwestycji nie drogowej (art. 16 UDP). W myśl przepisów powołanej wyżej ustawy, budowa drogi to wykonywanie połączenia drogowego między określonymi miejscami lub miejscowościami, a także jego odbudowa i rozbudowa (art. 4 pkt 17 UDP) 18), natomiast przebudowa drogi oznacza wykonywanie robót, w których wyniku następuje podwyższenie parametrów technicznych i eksploatacyjnych istniejącej drogi, niewymagających zmiany granic pasa drogowego (art. 4 pkt 18 UDP).

Podniesiono, że stosownie do art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych wprost w Ustawie CIT. W orzecznictwie oraz doktrynie wskazuje się również, że do kosztów uzyskania przychodów zalicza się wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą zmierzające do stworzenia, zabezpieczenia i zachowania źródła przychodów. Wydatek musi być również poniesiony definitywnie i właściwie udokumentowany. Jednocześnie, w odniesieniu do momentu poniesienia wydatków ustawodawca wprowadza kategorię kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami (koszty bezpośrednie) oraz kosztów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (koszty pośrednie).

Koszty bezpośrednie związane są z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów. Koszty te, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody (art. 15 ust. 4 Ustawy CIT).

Koszty pośrednie to głównie koszty funkcjonowania podatnika, które związane są z prowadzoną działalnością gospodarczą. Koszty te są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą (art. 15 ust. 4d Ustawy CIT).

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, co do zasady, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e ustawy CIT).

Podniesiono, że jednocześnie nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych, wydatki te zaliczane są bowiem do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne (art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b Ustawy CIT i art. 15 ust. 6 Ustawy CIT).

Do środków trwałych zalicza się stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania m.in. budowle i budynki, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu (art. 16a ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT).

W przypadku środków trwałych wytworzonych we własnym zakresie wartość początkową stanowi koszt wytworzenia (art. 16g ust. 4 Ustawy CIT), tj. wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.


Amortyzacji podlegają również, niezależnie od przewidywanego okresu używania, przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych (art. 16a ust. 2 pkt 1 Ustawy CIT).


Podniesiono, że Ustawa CIT nie zawiera definicji inwestycji w obcych środkach trwałych, jednak przyjmuje się, że obejmują one wszelkie nakłady poniesione na wykorzystywany w działalności gospodarczej środek trwały, którego podatnik nie jest właścicielem, ale który wykorzystuje w prowadzonej działalności np. na podstawie umowy najmu czy dzierżawy.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, poniesione przez niego wydatki związane z utrzymaniem dróg w niepogorszonym stanie i ewentualnymi remontami przywracającymi ich stan sprzed rozpoczęcia realizacji inwestycji Spółki, a także wydatki na modernizację tych dróg, stanowią koszty uzyskania przychodów niezwiązane bezpośrednio z przychodami, potrącalne w momencie ich poniesienia, stosownie do przepisów art. 15 ust. 4d i ust. 4e Ustawy CIT.

W ocenie Wnioskodawcy, drogi publiczne, które Spółka remontuje lub modernizuje w związku z prowadzonymi inwestycjami budowlanymi, nie mogą zostać uznane za środki trwałe Spółki. Po pierwsze wskazano, że przedmiotowe drogi nie stanowią własności Wnioskodawcy, co uniemożliwia uznanie ich za środki trwałe w rozumieniu art. 16a ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT. Dodatkowo, nie mogą być również uznane za inwestycje w obcych środkach trwałych, o których mowa w art. 16a ust. 2 pkt 1 Ustawy CIT, gdyż z uwagi na charakter prawny dróg publicznych wynikający z przepisów UDP, Wnioskodawca nie może przyjąć do używania nakładów poniesionych na drogę publiczną. Przyjęcie inwestycji w obcym środku trwałym do używania przez podatnika, który poczynił nakłady jest natomiast warunkiem koniecznym uznania poniesionych nakładów za podlegający amortyzacji środek trwały.


Podniesiono, że powyższe stanowisko potwierdzane jest również w indywidualnych interpretacjach wydawanych z upoważnienia Ministra Finansów, przykładowo:

  • interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 2 sierpnia 2013 r. nr IBPBI/2/423-579/13/SD;
  • interpretacja Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach z 16 stycznia 2013 r. nr IBPBI/2/423-1309/12/AK;
  • interpretacja podatkowa Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 9 listopada 2012 r. nr ILPB4/423-259/12-2/DS.;
  • interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 25 października 2011 r. nr ITPB3/423-371/11/AM.


Jednocześnie, koszty ponoszone na naprawę i remonty przedmiotowych dróg publicznych należy w ocenie Wnioskodawcy wiązać z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością inwestycyjną jako taką, a nie wytworzeniem konkretnych indywidualnie oznaczonych środków trwałych. Tym samym wartość poniesionych wydatków nie powinna być zaliczana do wartości początkowej wytwarzanych przez Wnioskodawcę środków trwałych - elektrowni wiatrowych, lecz to kosztów uzyskania przychodów, na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 w związku z ust. 4d Ustawy CIT.

Podniesiono, że stanowisko prezentowane przez Wnioskodawcę potwierdzają interpretacje indywidualne wydawane w podobnych sprawach przez Ministra Finansów, np.:

  • interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 16 grudnia 2009 r. nr ILPB3/423-830/09-2/DS. oraz
  • interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 18 września 2013 r. nr ITPB3/423-290/1 3/PST.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie możliwości zaliczenia w koszty podatkowe wydatków związanych z naprawieniem przez Wnioskodawcę szkód powstałych na drogach publicznych oraz modernizacją tych dróg w związku z planowanymi lub prowadzonymi inwestycjami budowlanymi a także momentu ich poniesienia ? jest prawidłowe.


Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

  • został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  • jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego kosztu nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  • pozostaje on w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  • poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  • został właściwie udokumentowany,
  • nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.


Zatem, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Kierując się kryterium charakteru powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia:

  • koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, tj. takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów ? w ich przypadku możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód (np. wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru handlowego);
  • koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie), tj. takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia ? są to wydatki związane z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczyniające się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów, w przypadku których nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy (np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną)


Bardzo ważne jest odpowiednie zakwalifikowanie poniesionych wydatków do właściwej grupy kosztów uzyskania przychodów, gdyż od tego uzależniony jest moment potrącenia tych kosztów dla potrzeb wyliczenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Wskazać również należy, iż zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartość niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Z kolei art. 16a ust. 1 ww. ustawy stanowi, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Na mocy art. 16h ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zostały unormowane w art. 16g ustawy.

Jak stanowi art. 16g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, w razie wytworzenia we własnym zakresie uważa się koszt wytworzenia.

Stosownie do art. 16g ust. 4 ww. ustawy, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Ponadto, zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania: przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej ?inwestycjami w obcych środkach trwałych?.

W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych nie zdefiniowano pojęcia ?inwestycji w obcych środkach trwałych?. W związku z tym, stosując wykładnię językową należy stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych są to poniesione przez podatnika nakłady na ulepszenie (polegające na przebudowie, rozbudowie), rekonstrukcję, adaptację lub modernizację środka trwałego używanego przez niego w prowadzonej działalności gospodarczej, a niestanowiacego jego własności. Dotyczy to środka trwałego używanego na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi inwestycje związane z budową parku elektrowni wiatrowych. Elektrownie wiatrowe po zakończeniu budowy i przyjęciu do używania będą stanowiły w Spółce środki trwałe. W związku z realizacją ww. inwestycji Wnioskodawca używa dróg publicznych oraz innych dróg należących do gmin umożliwiających dostęp do budowanej farmy wiatrowej, co może prowadzić do uszkodzenia lub nadmiernego zużycia tych dróg. W związku z powyższym, Spółka zawiera porozumienia z właścicielami dróg publicznych używanych w ramach inwestycji, dotyczące zasad korzystania z tych dróg, na mocy których zobowiązuje się do naprawienia ewentualnych szkód na ww. drogach powstałych wskutek realizacji inwestycji. Sposób naprawy drogi, w ramach odpowiedzialności Spółki, polega na doprowadzeniu drogi do stanu umożliwiającego bezpieczne korzystanie a następnie po zakończeniu inwestycji doprowadzeniu jej do stanu nie gorszego niż był przed rozpoczęciem prac budowlanych związanych z realizacją inwestycji. W praktyce może wynikać także konieczność modernizacji drogi tak, aby możliwe było wykorzystywanie jej przez Wnioskodawcę przy realizacji inwestycji, np. polegającej na utwardzeniu drogi gruntowej, co umożliwi przejazd pojazdów budowlanych i inżynieryjnych, a także pozwoli w przyszłości na dojazd pojazdów w celach związanych z eksploatacją środka trwałego. Zmodernizowana przez Wnioskodawcę droga zachowuje status drogi publicznej, dostępnej dla nieorganicznego kręgu użytkowników. Poniesione przez Wnioskodawcę koszty remontów oraz modernizacji dróg publicznych nie są Wnioskodawcy zwracane w żadnej formie.

W świetle powyższego, ww. drogi publiczne dla Spółki nie będą stanowiły odrębnych środków trwałych w myśl art. 16a ust. 1 czy ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, które podlegałyby amortyzacji.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, że poniesione przez Wnioskodawcę wydatki w związku z naprawieniem szkód powstałych na drogach publicznych wykorzystywanych przez Spółkę przy realizacji planowanych lub prowadzonych inwestycji budowlanych oraz modernizacją tych dróg, co prawda nie mogą być powiązane z konkretnym przychodem uzyskiwanym przez Jednostkę, jeśli przejawią jednak związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą to mogą stanowić koszt podatkowy w myśl art. 15 ust. 1 ustawy. Przedmiotowy wydatek stanowić będzie koszt uzyskania przychodów inny niż bezpośrednio związany z uzyskiwanym przychodem, tzw. koszt pośredni.

Zasada potrącalności kosztów uzyskania przychodów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami zawarta została w art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, że są one potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, w myśl art. 15 ust. 4e ww. ustawy, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z powyższych przepisów wynika, że koszty, które pozostają w innym niż bezpośrednim związku z przychodami powinny być uznane za koszty uzyskania przychodów w roku ich poniesienia na podstawie art. 15 ust. 4d i 4e ustawy. Dla celów podatkowych momentem poniesienia kosztów pośrednich, będzie moment ujęcia przedmiotowych wydatków w księgach jako kosztu na podstawie odpowiedniego dowodu księgowego.


Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w związku z naprawieniem szkód powstałych na drogach publicznych wykorzystywanych przez Spółkę przy realizacji planowanych lub prowadzonych inwestycji budowlanych oraz modernizacją tych dróg, Spółka może zakwalifikować do kosztów uzyskania przychodów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami, tj. do tzw. kosztów pośrednich i w związku z tym potrącać je w dacie ich poniesienia zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tym samym stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.


Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52  §  3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54  §  1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika