Czy wydatki ponoszone na zakup przez Spółkę biletów na spektakle teatralne, które zostaną następnie (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 02.02.2012 r. (data wpływu 14.02.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na zakup biletów na spektakle teatralne ? jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14.02.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na zakup biletów na spektakle teatralne.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka jest podmiotem z branży monitoringu mediów. Przedmiotem działalności Spółki jest między innymi wyszukiwanie informacji z prasy, w stacjach telewizyjnych, w rozgłośniach radiowych oraz na stronach internetowych. Informacje wyszukiwane są według indywidualnych potrzeb klienta a następnie wyniki pracy są udostępniane lub dostarczane klientom. Spółka nie jest właścicielem używanych znaków towarowych tekstowych oraz graficznych o tych samych nazwach.

W związku z powyższym oraz zważywszy że Spółka świadczy specyficzne usługi niezwykle istotne są działania marketingowe związane ze wsparciem świadczonych usług podejmowane przez Spółkę. Działania te mają na celu zachęcenie i zmotywowanie klientów do zwiększenia zakupów usług oferowanych przez Spółkę, co w konsekwencji doprowadzi do zwiększenia przychodów Spółki.

Spółka w ramach realizowanych własnych działań marketingowych związanych ze wsparciem sprzedaży świadczonych usług nabywa bilety wstępu na spektakle teatralne a następnie przekazuje je swoim klientom. Bilety nabywane są bezpośrednio od teatrów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatki ponoszone na zakup przez Spółkę biletów na spektakle teatralne, które zostaną następnie przekazane klientom Spółki w ramach własnych działań marketingowych związanych ze wsparciem sprzedaży świadczonych usług można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów...

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym wydatki ponoszone na zakup przez Spółkę biletów na spektakle teatralne, które zostaną następnie przekazane klientom Spółki w ramach własnych działań marketingowych związanych ze wsparciem sprzedaży świadczonych usług można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (j.t. Dz. U. z dnia 8 kwietnia 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.) zwanej w dalszej części ustawą o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Art. 16 ust. 1 pkt 28 stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Spółka podnosi, iż jak przedstawiono w opisie stanu faktycznego, Spółka w ramach swojej działalności gospodarczej podejmuje działania marketingowe związane ze wsparciem sprzedaży świadczonych usług. Działania te mają na celu zachęcenie i zmotywowanie klientów do zwiększenia zakupów usług oferowanych przez Spółkę.

Jedną z form tych działań jest przekazywanie klientom Spółki biletów na spektakle teatralne. Korzyści dla Spółki w wyniku takich działań to osiąganie przychodów i zachowanie źródła przychodu poprzez zachęcanie w ten sposób klientów to dalszej współpracy ze Spółką co skutkuje dalszym zamawianiem świadczonych usług oraz zwiększeniem zakresy współpracy poprzez nabywanie kolejnych usług świadczonych przez Spółkę.

W ocenie Spółki działania marketingowe związane ze wsparciem sprzedaży świadczonych usług w postaci przekazywania klientom Spółki biletów na spektakle teatralne nie można uznać za reprezentację.

Pod pojęciem reprezentacji należy rozumieć okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną. Na gruncie prawa podatkowego kosztami reprezentacji będą więc takie wydatki, które mają budować wizerunek świadczący o okazałości i wystawności, ale ma to być wizerunek podatnika, nie zaś jego klientów. Celem wydatków na reprezentację jest bowiem kształtowanie i utrwalanie określonego wizerunku zewnętrznego podatnika w oczach klientów, kontrahentów i opinii publicznej (na podstawie interpretacji Ministra Finansów z dnia 23 września 2009 r., IPPB5/423-520/09-2/JC).

Zdaniem Spółki, nie można więc uznać przekazywania, w przedstawionym stanie faktycznym, klientom Spółki biletów na spektakle teatralne jako świadczące o okazałości, czy wystawności Spółki. Także cel realizowany przez Spółkę nie można uznać jako kształtowanie i utrwalanie określonego wizerunku zewnętrznego Spółki (znaku towarowego tekstowego czy graficznego, których spółka nie jest właścicielem) w oczach klientów. W przedmiotowym stanie faktycznym dochodzi do przekazywania zwykłych biletów teatralnych na przedstawienia ogólnodostępne z którymi nie wiążą się żadne wartości dodane (loża VIP; spektakle premierowe, poczęstunki, itp.).

Reasumując należy stwierdzić, że przekazywane klientom Spółki bilety na spektakle teatralne w ramach podejmowanych przez Spółkę działań marketingowych związanych ze wsparciem sprzedaży oferowanych usług związane są z osiąganymi przez Spółkę przychodami oraz z zachowaniem źródła przychodu, zatem wydatki ponoszone na zakup biletów są kosztami uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r., Nr 74, poz. 397 ze zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Na podstawie powyższego przepisu możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatku, który - racjonalnie oceniając - mógłby przyczynić się do powstania przychodu czy jego zwiększenia, nawet jeżeli przychód faktycznie nie wystąpi. Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym każdy wydatek, poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania podmiotu.

W złożonej rzeczywistości życia gospodarczego istnieje obiektywna i zasadnicza trudność w precyzyjnym wyznaczeniu linii rozgraniczającej poszczególne przejawy aktywności gospodarczej, wykazywanej przez przedsiębiorców. Chodzi tu o ich podstawową działalność (produkcję, handel, usługi) i towarzyszące tej działalności przedsięwzięcia o charakterze marketingowym, promocyjnym, reklamowym, reprezentacyjnym - dotyczące sprzedaży wytwarzanych dóbr i usług oraz relacji z aktualnymi i potencjalnymi kontrahentami/klientami.

Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu.

Z powyższego przepisu wynika, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione nakłady i wydatki związane bezpośrednio lub pośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest poprawienie wyniku finansowego oraz osiągnięcie przychodu, z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, do kategorii wydatków mających na celu osiągnięcie przychodów zalicza się między innymi koszty promocji, reklamy i marketingu. Są to szeroko rozumiane działania podmiotu gospodarczego, mające na celu kształtowanie popytu na dane towary, usługi lub markę, poprzez zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do nabywania towarów i usług tego podmiotu gospodarczego. Mogą być one realizowane za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez prezentowanie danego towaru lub usługi, jego cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych lub zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych czy modnych, a także poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Można wobec tego wyróżnić promocję, reklamę towaru, usługi, a także promocję reklamę firmy (przedsiębiorstwa). W tym miejscu należy podkreślić, iż nie każdy koszt poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Takimi kosztami bowiem nie mogą być wydatki enumeratywnie wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika,

• jest definitywny, a więc bezzwrotny,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

• został właściwie udokumentowany,

• nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
  
  

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia reprezentacji, wobec czego, w pierwszej kolejności, należy uznać, że pojęcie to powinno być w kontekście analizowanego przepisu rozumiane w sposób przyjęty w języku potocznym. Obecnie, współcześnie na gruncie języka polskiego słowo ?reprezentacja? ma różnorodne znaczenia i oznacza:

1. ?grupę osób występującą w czyimś imieniu?
2. ?reprezentowanie kogoś lub czegoś?
3. ?grupę zawodników reprezentującą w zawodach barwy swojego kraju, klubu lub miasta?

(Słownik Języka Polskiego PWN, http://sjp.pwn.pl).

?Reprezentacja? może być też rozumiana jako ?okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną? (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa, 2003).

Natomiast pojęcie ?reprezentować? to:

1. ?występować i działać w czyimś imieniu?
2. ?być wyrazicielem czegoś, np. jakichś poglądów, idei lub wartości?

(Słownik Języka Polskiego PWN, http://sjp.pwn.pl).

Pomocną może być również etymologia tego słowa - ?repraesentatio? (łac.) oznacza ?wizerunek?.

Powyższe rozumienie pojęcia reprezentacji zdaniem tut. Organu należy uzupełnić o stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz doktryny prawa podatkowego.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 6 maja 1998 r. ? sygn. akt SA/Sz 1412/97, niepubl., stwierdził, że reprezentacja nie musi odnosić się do okazałości, wystawności, a odnosi się do dobrego reprezentowania firmy, które może polegać na odpowiednim ubiorze pracowników, wystrojów firmy, jego logo, tablicach informacyjnych, sposobie podejmowania interesantów i kontrahentów.

Podobne orzeczenia w kwestii pojęcia ?reprezentacji? zapadły przykładowo w wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 13 maja 2010 r. sygn. akt I SA/Wr 334/10 oraz z dnia 03 grudnia 2010 r. sygn. akt I SA/Wr 881/10.

Reprezentacja to przede wszystkim działania polegające na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi, związane w szczególności z utrzymywaniem delegacji lub kontrahentów, uczestnictwem w przyjęciach związanych z pobytem tych podmiotów (B. Brzeziński, M. Kalinowski., Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, Warszawa 1997, str. 159).

Przenosząc definicje słownikowe i stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz poglądy doktryny prawa podatkowego na grunt ustawy, w odniesieniu do działalności gospodarczej, reprezentacja winna być rozumiana jako działania, które polegają na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi, i które mają na celu kształtowanie oraz utrwalanie korzystnego, pozytywnego wizerunku firmy poprzez, np. sposób podejmowania kontrahentów, poczęstunek, wręczanie upominków.

Z powyższego wynika, że reprezentacja nie musi odnosić się wyłącznie do okazałości, wystawności, a odnosi się do dobrego reprezentowania firmy. W konsekwencji o reprezentacji należy mówić w odniesieniu do działań mających na celu stworzenie i utrwalenie jak najkorzystniejszego wizerunku firmy na zewnątrz, to jest w relacji z kontrahentami (ich przedstawicielami), gośćmi i potencjalnymi klientami. Obejmuje ona zarówno działania zmierzające do:

• stworzenia oczekiwanego wizerunku, pozycji podatnika jako podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, jak i
• stworzenia korzystnych warunków w celu nawiązania nowych lub też podtrzymania (rozszerzenia) dotychczasowych kontaktów.

Nie ma też podstaw, by twierdzić, że celem poniesienia wydatków musi być wyłącznie kreowanie wizerunku firmy ? ustawodawca wyłączył z kosztów wszystkie te wydatki, które dotyczą reprezentacji - niezależnie od stopnia ich wpływu na wizerunek.

Nie ma w tej kwestii również potrzeby odwoływania się do nieokreślonych, niesprecyzowanych, ogólnikowo określonych jako powszechne, norm czy też zwyczajów przyjętych w tzw. obrocie gospodarczym, skoro nie są to podatkowe przesłanki kwalifikacji ponoszonych wydatków.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego Wnioskodawca w ramach realizowanych własnych działań marketingowych związanych ze wsparciem sprzedaży świadczonych usług nabywa bilety wstępu na spektakle teatralne a następnie przekazuje je swoim klientom. Bilety nabywane są bezpośrednio od teatrów.

Z kontekstu zdefiniowanego powyżej pojęcia ?reprezentacja? oraz analizy przytoczonego art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jednoznacznie wynika, że wydatki Wnioskodawcy ponoszone na zakup biletów na spektakle teatralne, które zostaną następnie przekazane klientom Spółki w ramach własnych działań marketingowych, nie mogą być uznane za koszty podatkowe, pomimo ich związku z przychodem, gdyż jako wydatki o charakterze reprezentacyjnym zawierają się w katalogu wyłączeń z ww. art. 16 ust. 1 pkt 28.

W opinii tut. Organu, ww. wydatki noszą znamiona wydatków reprezentacyjnych, bowiem służą budowaniu relacji z klientami i wywołaniu jak najlepszego wrażenia przy reprezentowaniu Spółki, a w konsekwencji nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, stosownie, do treści art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Bez znaczenia pozostaje fakt, iż Spółka przekazuje zwykle bilety teatralne na przedstawienia ogólnodostępne oraz powoływanie się na brak okazałości czy wystawności.

Przypisywanie reprezentacji tylko cech takich, jak wystawność, okazałość, wytworność, ekskluzywność, wynika w gruncie rzeczy z faktu, iż te właśnie cechy powszechnie postrzegane są jako pozytywnie charakteryzujące wizerunek określonego podmiotu, kojarzące się z wysokim statusem i pozycją społeczną. Jednakże nie oznacza to, że budowanie wizerunku może odbywać się wyłącznie poprzez działania nadzwyczajne, wykraczające poza przyjęte standardy.

Natomiast przyjęcie określonego limitu wydatków (np. zwykłe bilety zamiast loży VIP), nie gwarantuje, iż wydatki te nie będą nosiły znamion reprezentacji.

Za chybiony należy uznać także argument, iż Spółka nie jest właścicielem znaku towarowego tekstowego czy graficznego, w konsekwencji czego, nie można mówić o kształtowaniu i utrwaleniu określonego wizerunku zewnętrznego Spółki w oczach klientów.

Spółka wskazuje, iż w ramach realizowania własnych działań marketingowych związanych ze wsparciem sprzedaży świadczonych usług nabywa bilety wstępu na spektakle teatralne a następnie przekazuje je swoim klientom.

Tym samym, Spółka świadcząc ?specyficzne usługi? w ramach ?własnych działań marketingowych? oraz ?w ramach swojej działalności gospodarczej? kreuje własny wizerunek.

Właściwy wizerunek to taki, który może sprawić, że kształtowany dzięki reprezentacji ?obraz przedsiębiorcy? przełoży się na nabywanie i dostarczanie jego produktów lub usług.

Świadome kształtowanie więc właściwego wizerunku przez podatników ma na celu stworzenie takiego wyobrażenia o przedsiębiorcy, które spowoduje pozytywne postrzeganie tegoż przedsiębiorcy przez osoby zewnętrzne, które z kolei będzie zachętą do podjęcia rozmów, współpracy, zakupów jego produktów czy usług. Taki charakter mają wydatki poniesione przez Spółkę na rzecz klientów.

Reasumując, wydatki ponoszone przez Spółkę na zakup biletów na spektakle teatralne, które zostaną następnie przekazane klientom Spółki w ramach własnych działań marketingowych, nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodem (bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów), gdyż jako wydatki o charakterze reprezentacyjnym zawierają się w katalogu wyłączeń zawartych w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.Tym samym, stanowisko Spółki należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaakcentowania wymaga również okoliczność, że powoływana przez Spółkę we wniosku interpretacja indywidualna z dnia 23 września 2009 r. została wydana w indywidualnej sprawie w określonym, odmiennym stanie faktycznym, a więc tylko do niego się odnosi. Nie ma zatem charakteru powszechnie obowiązującej wykładni przepisów prawa podatkowego. Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 roku Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia. Z uwagi na powyższe przywołane rozstrzygnięcie, nie jest wiążące dla tut. Organu podatkowego. Ponadto wskazana interpretacja nie pozostaje w sprzeczności z niniejszą interpretacją.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.