Czy Spółka postępuje prawidłowo, podwyższając wartość początkową dossier wraz z otrzymaniem (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 16.12.2011 r. (data wpływu 16.12.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie konsekwencji podatkowych nabycia licencji na korzystanie z dokumentacji rejestracyjnej produktu leczniczego:

• w części dotyczącej możliwości zwiększenia wartości początkowej zakupionego dossier- jest prawidłowe,
• w części dotyczącej braku obowiązku korygowania dotychczasowych odpisów amortyzacyjnych - jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dnu 16.12.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie konsekwencji podatkowych nabycia licencji na korzystanie z dokumentacji rejestracyjnej produktu leczniczego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (zwana dalej Spółką), której statutowym przedmiotem działalności jest produkcja i obrót lekami i innymi wyrobami farmaceutycznymi, dokonuje w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zakupów od zagranicznych firm farmaceutycznych dokumentacji (tzw. dossier rejestracyjnych), stanowiących licencje na określone wyroby farmaceutyczne, niezbędne do przeprowadzenia urzędowego procesu dopuszczenia tych wyrobów przez Ministerstwo Zdrowia do obrotu na terenie Polski. Dossier rejestracyjne stanowią wartości niematerialne / prawne w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 5 Ustawy o PDOP.

Podstawą zakupu każdego dossier jest zawsze umowa licencyjna) zawierana przez Spółkę z zagranicznym licencjodawcą, określająca m. in. ogólną kwotę, za jaką następuje sprzedaż dossier oraz terminy jej płatności. Płatność następuje zawsze w kilku ratach, na podstawie faktur wystawianych przez licencjodawcę oddzielnie za każdą ratę płatności, przy czym pierwsza faktura jest wystawiana bezpośrednio po podpisaniu umowy licencyjnej, a następne w zależności od ziszczenia się konkretnych warunków, określonych w umowie licencyjnej. Możliwe są sytuacje, że po zapłacie pierwszej raty, wobec nie ziszczenia się warunków, o których mowa w umowie licencyjnej, licencjodawca nie ma prawa do wystawienia Spółce kolejnych faktur za sprzedaż dossier, a nawet jest zobowiązany zwrócić Spółce zapłaconą mu uprzednio kwotę lub odkupić dossier po zapłaconej mu uprzednio kwocie. Oznacza to, że na podstawie samej zawartej umowy licencyjnej nie powstaje wymagalne zobowiązanie Spółki wobec licencjodawcy, a co najwyżej zobowiązanie warunkowe.

Zakupione dossier są wprowadzane do ksiąg Spółki na podstawie faktur wystawianych przez licencjodawcę. Jako wartość początkową dossier Spółka przyjmuje - zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 1 i art. 16g ust. 3 Ustawy o PDOP - cenę jej nabycia, kwotę należną licencjodawcy (powiększoną ewentualnie o koszty uboczne zakupu), wynikającą z wystawionej przez niego pierwszej faktury, a więc przez niego wymagalną, której może on dochodzić na drodze prawnej. Od tak ustalonej wartości początkowej dossier Spółka rozpoczyna dokonywanie odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 Ustawy o PDOP, tzn. poczynając od miesiąca następującego po miesiącu, w którym wprowadziła je do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych na podstawie faktury otrzymanej od licencjodawcy. Moment wprowadzenia dossier do ewidencji jest równoznaczny z momentem rozpoczęcia jego wykorzystywania dla celów prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, gdyż na podstawie zakupionego dossier Spółka rozpoczyna proces rejestracji i podejmuje działania w celu dopuszczenia do obrotu w Polsce wyrobu farmaceutycznego, którego dane dossier dotyczy. Do amortyzacji dossier Spółka stosuje stawkę amortyzacyjną 20%, wynikającą Z art. 16m ust. 1 pkt 4 Ustawy o PDOP Otrzymanie od licencjodawcy każdej kolejnej faktury, wystawianej przez niego za sprzedane Spółce dossier; w sytuacji ziszczenia się określonych warunków, o których mowa w umowie licencyjnej, Spółka odnotowuje w księgach rachunkowych jako podwyższenie wartości początkowej tego dossier. Na tej podstawie, poczynając od miesiąca następującego po każdym miesiącu, w którym nastąpiło każdorazowe podwyższenie wartości dossier; spółka dokonuje odpisów amortyzacyjnych w podwyższonej kwocie, jednak - zgodnie z art. 16m ust. 3 Ustawy o PDOP - z zastosowaniem niezmienionej, pierwotnie dla niego ustalonej stawki amortyzacyjnej 20%.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka postępuje prawidłowo, podwyższając wartość początkową dossier wraz z otrzymaniem od licencjodawcy każdej kolejnej faktury za jego zakup (wystawianej na podstawie zawartej umowy licencyjnej), a następnie dokonując coraz wyższych odpisów amortyzacyjnych wraz z każdym wzrostem jego wartości...

Zdaniem Wnioskodawcy, jej postępowanie w przedmiotowej sprawie jest prawidłowe. Art. 9 Ustawy o PDOP nakłada na Spółkę ?obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami (tj. zgodnie z Ustawią z dn. 29 września 1994 r. o rachunkowości - tekst jednolity: Dz. U. 2009, Nr 152, poz. 1223 z późn. zm., zwaną dalej Ustawą o rachunkowości, oraz wydanymi na jej podstawie przepisami wykonawczymi), w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych?. Oznacza to że punktem wyjścia do określenia wysokości przychodu do opodatkowania oraz kosztów uzyskania przychodu (w tym również explicite wymienionych w art. 9 Ustawy o PDOP odpisów amortyzacyjnych), z których wynika kwota dochodu do opodatkowania albo straty podatkowej, są prawidłowo prowadzone księgi rachunkowe, zgodnie z Ustawą o rachunkowości i przepisami wykonawczymi.

Ustawa o rachunkowości - o ile w art. 31 ust. 1 porusza problem podwyższania wartości początkowej środków trwałych - o tyle w ogóle nie odnosi się wprost do tematu analogicznego podwyższania wartości początkowej wartości niematerialnych i prawnych; takiego podwyższania ich wartości początkowej ani nie nakazuje, ani też w żadnym przepisie nie zabrania.

W tej sytuacji jedynym punktem odniesienia w Ustawie o rachunkowości może być art. 10 ust. 3, który stanowi, że: ?W sprawach nie uregulowanych przepisami ustawy (...) jednostki mogą stosować krajowe standardy rachunkowości wydane przez komitet Standardów Rachunkowości. W przypadku braku odpowiedniego standardu krajowego, jednostki, inne niż wymienione w art. 2 ust. 3, mogą stosować MSR?. Ponieważ żaden z dotychczas ogłoszonych krajowych standardów rachunkowości nie odnosi się do zagadnień dotyczących bezpośrednio wartości niematerialnych i prawnych, więc Ustawa o rachunkowości pozwala nam odwoływać się w tym temacie do międzynarodowych Standardów Rachunkowości.

Tematyce wartości niematerialnych i prawnych jest poświęcony Międzynarodowy Standard Rachunkowości nr 38 ?Wartości niematerialne? zwany dalej MSR 38. Paragraf 20 tego standardu dopuszcza możliwość, że w określonych przypadkach ?nakłady poniesione po początkowym ujęciu nabytego składnika wartości niematerialnych (?..) spowodują powiększenie ceny nabycia (?.) składnika wartości niematerialnych ? warunkiem tego jest, aby nakłady poniesione po nabyciu składnika wartości niematerialnych również spełniały kryteria definicji składnika wartości niematerialnych oraz kryteria ujmowania tych wartości, zawarte w MSR 38, a nie tylko służyły utrzymaniu oczekiwanych w przyszłości korzyści ekonomicznych. zawartych w istniejącym już składniku wartości niematerialnych.

Nakłady poniesione przez Spółkę na podwyższenie wartości dossier (tzn. wydatki na zapłatę kolejnych faktur otrzymanych od licencjodawcy w ramach tej samej umowy licencyjnej) spełniają kryteria definicji składnika wartości niematerialnych, ponieważ pozostają pod jej kontrolą w wyniku zdarzeń zaistniałych w przeszłości (nabycia w kilku ratach prawa do dossier - każdą ratę dokumentuje oddzielna faktura wystawiona przez licencjodawcę), a Spółka przewiduje w przyszłości osiągnięcie z nich korzyści ekonomicznych - w postaci przychodów ze sprzedaży wyrobów farmaceutycznych, dla których dopuszczenia do obrotu w Polsce nabyła ona to dossier. Nakłady te spełniają również kryteria ujmowania wartości niematerialnych - jest prawdopodobne, że Spółka osiągnie przyszłe korzyści ekonomiczne, które można im przyporządkować tym nakładom oraz można wiarygodnie ustalić cenę ich nabycia.

Takie podejście jest tym bardziej uzasadnione, że każda faktura wystawiana dla Spółki przez licencjodawcę w ramach konkretnej umowy licencyjnej na dossier wiąże się ze ziszczeniem określonego warunku, który przybliża Spółkę do rozpoczęcia uzyskiwania przychodów z obrotu na terenie Polski określonym wyrobem farmaceutycznym. Oznacza to, że z każdym takim zdarzeniem (ziszczeniem się warunku i wynikającym stąd prawem licencjodawcy do wystawieniem kolejnej ratalnej faktury) wzrasta prawdopodobieństwo, że to dossier przyniesie Spółce w przyszłości wymierne korzyści ekonomiczne bowiem przybliża Spółkę do finalizacji etapu rejestracji, a tym samym wzrasta wartość tego dossier ( aktywa) dla Spółki, które znajduje odzwierciedlenie we wzroście jego wartości początkowej w rozumieniu art. 16g Ustawy o PDOP.

W świetle powyższego, ponieważ:

1. ani Ustawa o PDOP ani też Ustawa o rachunkowości nie zabraniają wprost podwyższania wartości początkowej wartości niematerialnych i prawnych,
2. art. 9 Ustawy o PDOP jako podstawę do kalkulacji przychodów i kosztów (ze szczególnym uwzględnieniem odpisów amortyzacyjnych) wskazuje prawidłowo prowadzone księgi rachunkowe,
3. art. 10 ust 3 Ustawy o rachunkowości w sprawach nie uregulowanych przepisami tej ustawy odsyła do krajowych Standardów Rachunkowości, a w przypadku ich braku do Międzynarodowych Standardów Rachunkowości,
4. Międzynarodowy Standard Rachunkowości nr 38 ?Wartości niematerialne? dopuszcza w uzasadnionych przypadkach podwyższenie wartości początkowej wartości niematerialnych i prawnych,

- wobec tego Spółka uważa, że posiada pełne prawo do podwyższania wartości początkowej zakupionego dossier na dopuszczenie do obrotu w Polsce wyrobu farmaceutycznego, która jest równa cenie nabycia, wynikającej z pierwszej faktury wystawionej przez licencjodawcę w ramach zawartej umowy licencyjnej, o kwoty wynikające z dalszych faktur wystawionych przez licencjodawcę w ramach tej samej umowy licencyjnej. Ponadto, Spółka stoi na stanowisku iż w tym konkretnym przykładzie, tylko taki kilku etapowy wzrost wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej jest prawidłowy, bowiem odzwierciedla faktyczny dla taktyczny wzrost wartości użytkowej te go aktywa i w sposób rzetelny przedstawia jego wartość.

W ocenie Spółki, nie znajduje żadnego uzasadnienia stanowisko, według którego wartość początkową dossier należy wprowadzać do rejestru wartości niematerialnych i prawnych w kwocie ogólnej, całościowej, określonej w umowie, bowiem w początkowym etapie realizacji umowy, kwota ta nie jest wymagalna, a otrzymane dossier nie przedstawia sobą tak wysokiej wartości i nie może stanowić wartości początkowej składnika majątku Spółki podlegającego amortyzacji podatkowej, gdyż byłaby to wartość bezzasadnie zawyżona.

Zawyżona niesłusznie wartość składnika majątku Spółki rodziłaby konieczność jednoczesnego dokonania odpisów z tytułu trwałej utraty wartości składnika wartości niematerialnej i prawnej. Takie podejście jest całkowicie sprzeczne z logiką biznesową i całkowicie nieadekwatne względem obowiązujących przepisów prawa, które nie zakazują zwiększania wartości początkowej składnika wartości niematerialnej i prawnej, natomiast zabraniają przedstawiania fałszywego obrazu sytuacji majątkowej Spółki, czyli wartości składników majątku oraz zobowiązań.

Konsekwencją możliwości podwyższania wartości początkowej zakupionego dossier jest również możliwość podwyższania podstawy naliczania odpisów amortyzacyjnych (przy zachowaniu stałej stawki wynoszącej 20%) poczynając zawsze od miesiąca następującego po miesiącu każdorazowego podwyższenia wartości początkowej tego dossier i w rezultacie podwyższania kwoty miesięcznych odpisów amortyzacyjnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się:

• za prawidłowe w części dotyczącej możliwości zwiększenia wartości początkowej zakupionego dossier,
• za nieprawidłowe w części dotyczącej braku obowiązku korygowania dotychczasowych odpisów amortyzacyjnych.

  
  
  

Zgodnie z art. 16b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2011r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), amortyzacji podlegają nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania licencje, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawne umowy licencyjnej (sublicencji) umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Stosownie do art. 16g ust. 14 w zw. z art. 16g ust. 1-3 tej ustawy, za wartość początkową wartości niematerialnych i prawnych, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia. Zgodnie z art. 16g ust. 14 ww. ustawy, wartość początkową praw majątkowych, w tym licencji i autorskich praw majątkowych, stanowi cena nabycia tych praw; jeżeli wynagrodzenie (opłaty) wynikające z umowy licencyjnej albo z umowy o przeniesienie innych praw majątkowych jest uzależnione od wysokości przychodów z licencji lub praw uzyskanych przez licencjobiorcę albo nabywcę, przy ustalaniu wartości początkowej praw majątkowych, w tym licencji, nie uwzględnia się tej części wynagrodzenia.

Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych.

W świetle art. 16m ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości niematerialnych i prawnych nie może być krótszy niż:

• od licencji (sublicencji) na programy komputerowe oraz od praw autorskich - 24 miesiące;
• od licencji na wyświetlanie filmów oraz na emisję programów radiowych i telewizyjnych - 24 miesiące;
• od poniesionych kosztów zakończonych prac rozwojowych - 12 miesięcy;
• od pozostałych wartości niematerialnych i prawnych - 60 miesięcy.
  
  

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 48 tej ustawy, nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, od tej części ich wartości, która odpowiada wydatkom na ich nabycie zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

W opinii organu podatkowego, w świetle opisanego zdarzenia przyszłego, na podstawie ww. ustawy:

1. kwota wynagrodzenia w postaci kolejnych rat opiewających na pozostała kwotę za nabycie licencji, odroczona w czasie i uzależniona od spełnienia warunków, zwiększa wartość początkową licencji (równej pierwotnie kwocie wynikającej z pierwszej faktury), a Spółka zobowiązana będzie:
   • ustalić nową wartość początkową licencji (cała kwota należna licencjodawcy) na dzień oddania jej do używania, w którym jej pierwotna wartość wynosiła kwotę wynikająca z pierwszej faktury;
   • skorygować dotychczasowe odpisy amortyzacyjne;
   • dokonać ?nowych? (zwiększonych proporcjonalnie do wzrostu wartości początkowej licencji) odpisów amortyzacyjnych, korygując jednocześnie wstecznie od oddania licencji do używania koszty uzyskania przychodu.
   
   
   

Zgodnie z ww. ustawą, jako wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji, traktowane są licencje (nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do użytkowania), o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na cele związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Jak wskazano powyżej, Dokumentacja nabywana przez Spółkę (tzw. dossier rejestracyjne) jest niezbędna do uzyskania rejestracji leku, która to rejestracja jest niezbędnym wymogiem prawnym jego sprzedaży i uzyskiwania przychodów. Żeby przeprowadzić rejestrację Spółka musi skorzystać z wiadomości zawartych w dokumentacji, udostępnionych w ramach umowy licencyjnej.

Biorąc pod uwagę przedstawione zdarzenie przyszłe, licencja nabyta przez Wnioskodawcę powinna być traktowana jako wartość niematerialna i prawna i podlegać amortyzacji podatkowej od miesiąca następującego po miesiącu jej nabycia (przekazania do użytkowania). Zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, okres amortyzacji powinien wynosić 60 miesięcy.

W świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa, którą stanowi cena nabycia, tj. kwota należna zbywcy, a więc kwota, na którą złożą się raty wynagrodzenia należnego licencjodawcy.

Pełnomocnik Spółki wskazał we wniosku, że na dzień nabycia licencji ceną należną jest wyłącznie kwota na którą opiewa pierwsza faktura. Kwota ta powinna być uznana za wartość początkową wartości niematerialnej i prawnej w postaci licencji i od tej wartości powinny być dokonywane odpisy amortyzacyjne.

Zdaniem tutejszego organu podatkowego pozostała kwota (na którą opiewać będą następne faktury) na dzień zawarcia umowy nie powinna być uznana za kwotę należną gdyż stanie się ona należnością wymagalną dopiero w przypadku, gdy ziszczą się warunki określone w Umowie. Dopiero w tych momentach będzie można uznać tą pozostała kwotę za kwotę należną zbywcy, gdyż dopiero wówczas będzie miał on roszczenie o jej zapłatę.

Z uwagi na fakt, że omawiana kwota (pozostała kwota) jest jedynie warunkowa (której wymagalność uzależniona jest od spełnienia warunku zawieszającego), na dzień nabycia licencji wartość początkowa tej wartości niematerialnej i prawnej - to kwota wynikająca z pierwszej faktury.

Niemniej jednak, w sytuacji, gdy pozostała kwota stanie się wymagalna tj. będzie ją można uznać za kwotę należną zbywcy za nabytą licencję, powinna ona znaleźć odzwierciedlenie w wartości początkowej licencji nabytej przez Wnioskodawcę.

Innymi słowy, w przypadku, gdy powyższe wynagrodzenie stanie się należne, wartość początkowa powinna być zwiększona o tą kwotę.

Wskazać jednak w tym miejscu należy, że z uwagi na okoliczność, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (art. 16g ust. 13) nie przewidują możliwości zwiększenia wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej (np. licencji) na zasadach analogicznych do ulepszeń środków trwałych (tj. na zwiększeniu ich wartości z chwilą dokonania ulepszenia bez konieczności cofania się do momentu nabycia danego składnika majątku), korekta kwoty należnej in plus o pozostałą kwotę należną licencjodawcy (zwiększenie wartości początkowej licencji) spowoduje obowiązek dokonania korekty odpisów amortyzacyjnych za okres od momentu wprowadzenia licencji do używania.

Powyższe oznacza, że w sytuacji gdy pozostała kwota przypadająca licencjodawcy stanie się należna, winno cofnąć się do daty oddania do używania przedmiotowej licencji, w której ustalono jej wartość na równowartość w wynikającą z pierwszej faktury i ustalić na ten dzień nową wartość początkową wartości niematerialnej i prawnej, opiewającą na całość kwoty należnej licencjodawcy i skorygować (odpowiednio zwiększyć) odpisy amortyzacyjne dokonywane w tym okresie od wartości początkowej licencji.

W przekonaniu organu podatkowego opisywana procedura jest prawidłowa z tego względu, że przepisy ww. ustawy nie przewidują opcji ulepszenia wartości niematerialnej i prawnej.

Z uwagi na fakt, że ustawodawca zarezerwował formułę proporcjonalnego zwiększania wartości początkowej (stosownie do okresu, w którym dokonano tego ulepszenia) jedynie dla środków trwałych, to w przypadku analizowanym przez Spółkę należy przyjąć, że wartość początkowa licencji równa jest całej kwocie należnej licencjodawcy (ponieważ takie wydatki zostały poniesione na jej nabycie), lecz z uwagi na niemożność zwiększenia jej wartości na zasadach analogicznych dla ulepszeń środków trwałych (tj. z chwilą dokonania ulepszenia) Spółka powinna: 1) ustalić nową wartość początkową licencji na dzień oddania jej do używania, w którym jej pierwotna wartość wynosiła kwotę wynikającą z pierwszej faktury 2) skorygować dotychczasowe odpisy amortyzacyjne 3) dokonać ?nowych? (zwiększonych proporcjonalnie do wzrostu wartości początkowej licencji) odpisów amortyzacyjnych.

Takie stanowisko potwierdza także analiza art. 16g ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z tym przepisem, wartość początkową praw majątkowych, w tym licencji i autorskich praw majątkowych, stanowi cena nabycia tych praw; jeżeli wynagrodzenie (opłaty) wynikające z umowy licencyjnej albo z umowy o przeniesienie innych praw majątkowych jest uzależnione od wysokości przychodów z licencji lub praw uzyskanych przez licencjobiorcę albo nabywcę, przy ustalaniu wartości początkowej praw majątkowych, w tym licencji, nie uwzględnia się tej części wynagrodzenia.

Zgodnie zatem z powyższą regulacją, gdy nabyta przez Spółkę wartość niematerialna spełnia ustawową definicję wartości niematerialnej i prawnej, wartość początkową tak nabytego składnika majątku ustala się w oparciu o całą cenę jego nabycia. Cytowany wyżej przepis przewiduje tylko jeden wyjątek, w którym do ustalenia wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej stosuje się odmienne zasady, tj. przypadek, gdy wynagrodzenie (opłaty) wynikające z umowy licencyjnej uzależnione jest od wysokości przychodów z licencji lub praw uzyskanych przez licencjobiorcę albo nabywcę, przy ustalaniu wartości początkowej praw majątkowych (w takiej sytuacji, przy ustalaniu wartości początkowej praw majątkowych, w tym licencji, nie uwzględnia się tej części wynagrodzenia). Niemniej jednak, w analizowanym przypadku nie mamy do czynienia z tego typu wyjątkową sytuacją, a zatem zastosowanie znajdzie zasada podstawowa ustalania wartości początkowej licencji (cała cena nabycia, rozumiana jako kwota należna licencjodawcy).

Podsumowując, z uwagi na fakt, że pozostała kwota wynagrodzenia należnego licencjodawcy za nabycie licencji nie jest płatna z chwilą zawarcia Umowy, lecz jest odroczona w czasie oraz że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie pozwala podatnikom na ?ulepszenie? licencji z chwilą gdy warunek zostanie ziszczony i pozostała kwota zapłacona licencjodawcy stanie się należna, winno się przyjąć, że z momentem, gdy pozostała kwota stanie się wymagalna, Spółka zobowiązana będzie, w oparciu o zasady ogólne (przy braku przepisów szczegółowych):

• ustalić nową wartość początkową licencji (cała kwotę należną licencjodawcy) na dzień oddania jej do używania, w którym jej pierwotna wartość wynosiła kwotę wynikającą z pierwotnej faktury;
• korygować dotychczasowe odpisy amortyzacyjne;
• dokonać ?nowych? (zwiększonych proporcjonalnie do wzrostu wartości początkowej licencji) odpisów amortyzacyjnych, korygując jednocześnie wstecznie od oddania licencji do używania koszty uzyskania przychodu.
  
  

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.