Zakres możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez Spółkę (...)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm. ) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 12.03.2013 r. (data wpływu 13.03.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez Spółkę na zakup: artykułów spożywczych, usług gastronomicznych oraz cateringowych, usług związanych z organizacją spotkań okolicznościowych, usług i towarów stanowiących koszty wyjazdów służbowych, szkoleń nabywanych dla pracowników Spółki - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13.03.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez Spółkę na zakup artykułów spożywczych, usług gastronomicznych oraz cateringowych, usług związanych z organizacją spotkań okolicznościowych, usług i towarów stanowiących koszty wyjazdów służbowych, szkoleń nabywanych dla pracowników Spółki.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: Spółka) jest podmiotem działającym w branży kosmetycznej. Zajmuje się produkcją oraz dystrybucją kosmetyków dedykowanych głównie kobietom. Produkty Spółki są dystrybuowane w Polsce za pośrednictwem niezależnych dystrybutorów i sieci handlowych oraz eksportowane za granicę. Część towarów Spółka sprzedaje podmiotom zajmującym się prowadzeniem salonów kosmetycznych w celu użycia ich na zabiegi kosmetyczne. Spółka zajmuje czołowe miejsce wśród producentów kosmetyków w Polsce oraz jest z jedną z najbardziej rozpoznawalnych i cenionych polskich marek za granicą.

Spółka nabywa towary i usługi służące prowadzonej przez nią działalności, takie jak:

1. artykuły spożywcze (woda, herbata, kawa, ciastka itp.), które są nabywane na potrzeby wewnętrznej konsumpcji przez pracowników Spółki;
2. usługi gastronomiczne oraz cateringowe na potrzeby spotkań wewnętrznych organizowanych w siedzibie Spółki lub w lokalach poza siedzibą. Podczas spotkań omawiane są kwestie dotyczące działalności Spółki takie jak: wyniki finansowe, strategia na kolejne okresy sprawozdawcze, kwestie związane z bieżącą organizacją pracy;
3. usługi związane z organizacją spotkań okolicznościowych dla pracowników (np. spotkania wigilijne), służące integracji. Na potrzeby tych spotkań, Spółka wynajmuje lokale, nabywa artykuły spożywcze, usługi gastronomiczne oraz zleca wykonanie występów artystycznych;
4. usługi i towary stanowiące koszty wyjazdów służbowych pracowników Spółki, takie jak bilety lotnicze, noclegi oraz wyżywienie;
5. szkolenia pracowników Spółki.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy opisane w stanie faktycznym wydatki ponoszone przez Spółkę stanowią koszty uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane w stanie faktycznym wydatki stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

1. Uwagi ogólne
   
   

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych a art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Z kolei zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

2. Wydatki pracownicze jako wydatki spełniające przesłanki z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT
   
   

Zdaniem Spółki, wydatki na konsumpcję pracowników są związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę. Wskazane przez Spółkę wydatki na artykuły i usługi gastronomiczne oraz cateringowe, przeznaczane dla pracowników Spółki, a oddawane do ich dyspozycji w czasie pracy mają na celu poprawę atmosfery w pracy, a przez to zwiększenie efektywności pracy. Tak więc, koszty te służą osiąganiu przychodów przez Spółkę. Ze stanowiskiem Spółki zgodził się między innymi Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 29 maja 2012 roku (IPPB5/423-165/12-2/JC).

Z kolei wydatki ponoszone na organizację imprez okolicznościowych i integracyjnych są związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę, gdyż imprezy te pomagają w budowaniu trwałych relacji pomiędzy pracownikami, które przekładają się na zwiększenie efektywności ich pracy. Zwiększenie efektywności pracowników sprzyja z kolei osiąganiu większych przychodów przez Spółkę. Stanowisko Spółki w tej mierze potwierdza między innymi interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 2 listopada 2012 roku (IBPBI/2/423-937/12/MS).

W ocenie Spółki, do kosztów uzyskania przychodów mogą zostać również zaliczone wydatki na bilety lotnicze, zakwaterowanie i wyżywienie pracowników podczas wykonywania przez nich podróży służbowych, gdyż są one bezpośrednio związane z działalnością Spółki. Podróże służbowe są niezbędnym elementem w działalności prowadzonej przez Spółkę i mają związek z przychodami oraz zabezpieczeniem źródła przychodów Spółki. Na możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków podatników ponoszonych z tytułu podróży służbowych pracowników wskazał między innymi Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 2 października 2009 roku (IPPB5/423-414/09-4/JC).

Zdaniem Spółki wydatki na szkolenia organizowane dla pracowników również mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, gdyż przekładają się na wzrost ich kompetencji i jakości wykonywanej pracy w Spółce. W rezultacie można je powiązać z przychodami lub zabezpieczeniem źródła przychodów Spółki. Stanowisko przedstawione przez Spółkę potwierdził między innymi Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 22 maja 2012 roku (IBPBI/2/423-539/12/PC).

3. Wydatki pracownicze nie stanowią kosztów reprezentacji
   
   

Zdaniem Spółki, celem kosztów ponoszonych na reprezentację jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, obrazu jego firmy, działalności, czy wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami. Pojęcie reprezentacji odnosi się do działań podejmowanych na zewnątrz i skierowanych do klientów, kontrahentów, interesantów, i nie mamy z nią do czynienia gdy wydatki związane są z konsumpcją mającą charakter wewnętrzny. Z powyższego wynika, że kosztami reprezentacji są koszty działań kierowanych ?na zewnątrz?. Tylko takie działania mogą bowiem wpływać na wizerunek podatnika. W przedstawionym stanie faktycznym, wydatki są przeznaczane na produkty i usługi zużywane wewnątrz Spółki przez jej pracowników.

W rezultacie, wydatki związane z funkcjonowaniem pracowników Spółki nie mogą być uznane za koszty o charakterze reprezentacyjnym, gdyż nie jest spełniony podstawowy warunek - budowanie wizerunku czy relacji Spółki ?na zewnątrz?.

Powyższe stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej z 17 lipca 2012 roku wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (IPPB5/423-307/12-4/JC). Zdaniem Organu:

?słusznie wskazuje Spółka, iż wydatków na poczęstunek serwowany własnym pracownikom nie należy kwalifikować do wydatków na reprezentację, podlegających wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.?

Spółka wskazuje również, iż brak możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków na reprezentację stanowi wyjątek od wyrażonej w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, ogólnej zasady, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu. Wyjątki zaś nie mogą być interpretowane rozszerzająco.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy ponoszone przez Spółkę wydatki opisane w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym stanowią i będą stanowiły dla Spółki koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy podatkowej. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów.

Wyrażenie ?w celu osiągnięcia przychodu? zawarte we wskazanym przepisie art. 15 ust. 1 ww. ustawy oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, iż przez sformułowanie ?w celu? należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot ?celowości?. Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Kosztami podatkowymi są m.in. tzw. ?koszty pracownicze?, jeżeli spełniają wskazane kryteria określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników. Obejmują one również wydatki w postaci wypłaconych diet oraz zwrotów kosztów podróży służbowych. Są one bowiem związane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą.

Zaznaczyć jednakże należy, iż nie każdy wydatek (świadczenie) na rzecz pracownika, może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów pracodawcy. Pracodawca może bowiem zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko te wydatki poniesione na rzecz pracowników, które pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, a jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W tym miejscu należy podkreślić, iż to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno ponadto wynikać, że mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów.

Należy także pamiętać o wyłączeniach wynikających z uregulowań zawartych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; kosztem uzyskania przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Dodać również należy, iż zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 38a cytowanej ustawy, do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się wydatków na rzecz osób wchodzących w skład rad nadzorczych, komisji rewizyjnych lub organów stanowiących osób prawnych, z wyjątkiem wynagrodzeń wypłacanych z tytułu pełnionych funkcji.

Stosownie do regulacji zawartej w art. 16 ust. 1 pkt 28 cytowanej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Wyłączając z kosztów podatkowych koszy reprezentacji, ustawa podatkowa nie definiuje terminu ?reprezentacja?, ani też nie odsyła do innych przepisów prawa. Brak ustawowej definicji pojęcia ?reprezentacja?, nie uprawnia jednak do dowolnego określania zakresu znaczeniowego tego terminu. Występujący w obrocie prawnym termin ?reprezentacja?, wyrażający się w sposobie jego stosowania i rozumienia przez ustawodawcę, a także przez naukę i praktykę prawa, prowadzi jednak do wniosku, że termin ten w zakresie języka prawnego i prawniczego należy rozumieć jako ?przedstawicielstwo, reprezentowanie czyichś interesów, występowanie w czyimś imieniu?, a nie ?wystawność, okazałość, wytworność?. Powyższe odnosi się także do terminu ?reprezentacja? użytego w cyt. wyżej art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Norma ww. art. 16 ust. 1 pkt 28 nie zawiera żadnych wyjątków, tak odnoszących się do miejsca, w którym obowiązki przedstawicielstwa są realizowane, jak i do wystawności lub braku wystawności. Rozróżnienie wydatków zwianych z reprezentacją na przeciętne, typowe i wystawne, okazałe, nie ma żadnego uzasadnienia normatywnego.

Pomocą może być również etymologia tego słowa ? ?representatio? (łac.) oznacza ?wizerunek?.

Należy zatem stwierdzić, że wydatki na wszelkiego tego typu usługi i artykuły, wiążące się z reprezentowaniem podatnika lub prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa, nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że koszt uzyskania przychodów stanowić mogą wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy, o ile pozostają w związku przyczynowo?skutkowym z osiąganymi przychodami. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
  

• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

  
  
  
  

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca zajmuje się produkcją oraz dystrybucją kosmetyków. Produkty Spółki są dystrybuowane w Polsce za pośrednictwem niezależnych dystrybutorów i sieci handlowych oraz eksportowane za granicę. Część towarów Spółka sprzedaje podmiotom zajmującym się prowadzeniem salonów kosmetycznych w celu użycia ich na zabiegi kosmetyczne. Spółka zajmuje czołowe miejsce wśród producentów kosmetyków w Polsce oraz jest z jedną z najbardziej rozpoznawalnych i cenionych polskich marek za granicą.

Spółka nabywa towary i usługi służące prowadzonej przez nią działalności. Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów powyższych wydatków, do których Spółka zalicza:

1. artykuły spożywcze (woda, herbata, kawa, ciastka itp.), które są nabywane na potrzeby wewnętrznej konsumpcji przez pracowników Spółki;
2. usługi gastronomiczne oraz cateringowe na potrzeby spotkań wewnętrznych organizowanych w siedzibie Spółki lub w lokalach poza siedzibą. Podczas spotkań omawiane są kwestie dotyczące działalności Spółki takie jak: wyniki finansowe, strategia na kolejne okresy sprawozdawcze, kwestie związane z bieżącą organizacją pracy;
3. usługi związane z organizacją spotkań okolicznościowych dla pracowników (np. spotkania wigilijne), służące integracji. Na potrzeby tych spotkań, Spółka wynajmuje lokale, nabywa artykuły spożywcze, usługi gastronomiczne oraz zleca wykonanie występów artystycznych,
4. usługi i towary stanowiące koszty wyjazdów służbowych pracowników Spółki, takie jak bilety lotnicze, noclegi oraz wyżywienie,
5. szkolenia pracowników Spółki.
   
   

Dokonując oceny charakteru ponoszonych przez Spółkę wydatków należy rozstrzygnąć, czy spełniają one kryteria określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz czy nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 tej ustawy. Ocena prawna danego wydatku wymaga bowiem uwzględnienia unormowań art. 16 ust. 1 ww. ustawy, w którym ustawodawca dokonał enumeratywnego wyliczenia wydatków niestanowiących kosztów podatkowych, nawet jeśli ponoszone są w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu. Wobec powyższego, możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatku, który ? racjonalnie oceniając ? mógłby przyczynić się do powstania przychodu, czy jego zwiększenia, nawet jeżeli przychód faktycznie nie wystąpi.

Jak wskazano wcześniej kosztami podatkowymi są m.in. ?koszty pracownicze?, które pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, o ile nie znajdują się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. z 2003 r. Nr 169, poz. 1650 ze zm.), w szczególności zgodnie z § 112 - Spółka jest obowiązana zapewnić wszystkim pracownikom wodę zdatną do picia lub inne napoje. W/w rozporządzenie zostało wydane przez Ministra Pracy i Polityki Socjalnej na podstawie art. 237(15) § 1 Kodeksu pracy. Zgodnie z art. 2 Kodeksu pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 ze zm.) pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę.

Należy wskazać, iż ustawodawca nie sprecyzował jakiego rodzaju napoje pracodawca ma obowiązek zapewnić swoim pracownikom ? decyzja w tej kwestii należy do pracodawcy. Woda i napoje mają być dostępne w ilościach zaspokajających potrzeby pracowników w ciągu całej zmiany roboczej.

Świadczenia na rzecz pracowników są kosztem uzyskania przychodów pracodawcy niezależnie od tego, czy podstawą ich wypłaty jest Kodeks Pracy, wydane na jego podstawie przepisy wykonawcze, układ zbiorowy pracy czy też regulamin pracy, chyba, że przepisy w sposób wyraźny taką możliwość ograniczają lub wyłączają. O kwalifikacji wydatków ponoszonych na rzecz pracowników do kosztów uzyskania przychodów powinny decydować przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na konsumpcję pracowników są związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę. Wydatki na artykuły i usługi gastronomiczne oraz cateringowe, przeznaczane dla pracowników Spółki, a oddawane do ich dyspozycji w czasie pracy mają na celu poprawę atmosfery w pracy, a przez to zwiększenie efektywności pracy.

Słusznie podnosi Wnioskodawca, że wydatki związane z funkcjonowaniem pracowników Spółki nie mogą być uznane za koszty o charakterze reprezentacyjnym, podlegające wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy. Jednak podkreślić należy, że z faktu niezaliczenia danego wydatku do kosztów wyłączonych na podstawie ww. artykułu, nie wynika automatyczny wniosek, że wydatek ten może stanowić koszt uzyskania przychodów. Wydatek ten musi bowiem spełniać ogólną zasadę zawartą w art. 15 ust. 1 tej ustawy, tj. być poniesionym w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

W opinii tut. Organu, wydatki poniesione przez Spółkę na nabycie artykułów spożywczych (woda, kawa, herbata, ciastka itp.) oraz usług gastronomicznych i cateringowych, przeznaczonych na poczęstunek dla pracowników podczas bieżącej pracy, jak i wewnętrznych spotkań, odbywających się w miejscu pracy lub poza jej siedzibą, stanowią koszty uzyskania przychodów Spółki, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskiwanymi przychodami stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W sytuacji gdy pracodawca, ponosząc wydatki na rzecz pracownika, realizuje ciążący na nim ustawowy obowiązek zapewnienia pracownikom napojów, wydatki takie bez wątpienia będą stanowiły koszty uzyskania przychodów.

Z kolei, odnosząc się do wydatków ponoszonych przez Spółkę na organizację spotkań okolicznościowych dla pracowników, takich jak: koszty wynajmu lokalu, nabycie artykułów spożywczych, usług gastronomicznych oraz koszty występów artystycznych, należy zauważyć, że w każdej sytuacji trzeba sprawdzić jaki jest cel organizowanego spotkania. W przypadku, jeżeli wydatki poniesione zostały na zorganizowanie spotkania integracyjnego mającego na celu poprawę komunikacji wewnętrznej i motywacji, zintegrowanie pracowników z firmą, budowanie zespołu, poprawę atmosfery pracy oraz ułatwienie wzajemnych relacji między pracownikami i w efekcie poprawę efektywności pracy, a przez to zwiększenie przychodów osiąganych przez podatnika, to wówczas spełniają warunki, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i mogą zostać zakwalifikowane do kosztów podatkowych.

Jeśli jednak spotkanie nie służy takiemu celowi, a przebywanie pracowników ze sobą czy konsumpcja są celem samym w sobie, to w takim przypadku nie można uznać, iż wydatki poniesione na organizację takiego spotkania mają związek z przychodem, wobec czego nie stanowią one kosztu uzyskania przychodów. Należy więc mieć na uwadze, iż spotkania nie mogą mieć jedynie charakteru konsumpcyjnego czy rozrywkowego, a wydatki nie powinny wykraczać poza główny cel spotkania, jakim jest integracja, która w konsekwencji ma przekładać się na zwiększenie efektywności pracy.

Jak wynika z przedstawionych przez Wnioskodawcę okoliczności, Spółka organizuje spotkania okolicznościowe (np. spotkania wigilijne) dla pracowników. W związku z czym ponosi koszty wynajmu lokalu, nabywa artykuły spożywcze, usługi gastronomiczne oraz zleca wykonanie występów artystycznych. Spotkania te, jak wskazuje Wnioskodawca we wniosku, pomagają w budowaniu trwałych relacji pomiędzy pracownikami, a w konsekwencji przekładają się na zwiększenie efektywności ich pracy. Powyższe przesłanki, wpływają na wynik finansowy Spółki, tym samym wydatki związane z organizacją przedmiotowych spotkań można zaliczyć do podatkowych kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy.

Jednocześnie zauważyć należy, że stosownie do postanowień art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; kosztem uzyskania przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. W związku z powyższym należy wskazać, iż aby wydatki na przedmiotowe spotkania, w odniesieniu do pracowników Spółki, mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, muszą zostać sfinansowane ze środków obrotowych pracodawcy, a nie z funduszu socjalnego.

Wnioskodawca jest właścicielem jednej z najbardziej rozpoznawalnych i cenionych polskich marek za granicą. W związku z tym ponosi szereg wydatków, takich jak: bilety lotnicze, noclegi, wyżywienie, związanych z wyjazdami służbowymi pracowników Spółki. Jak podaje Wnioskodawca, podróże służbowe są niezbędnym elementem w działalności prowadzonej przez Spółkę i mają związek z przychodami Spółki oraz zabezpieczeniem źródła jej przychodów.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia podróży służbowej, należy odnieść się do definicji zawartej w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.).

Zgodnie z art. 775 § 1 Kodeksu pracy pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy, przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Stosownie do § 3 tego artykułu, warunki wypłacania tych należności pracownikowi zatrudnionemu u innego pracodawcy niż państwowa lub samorządowa jednostka sfery budżetowej określa się w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu wynagradzania.

W myśl § 4 ww. artykułu postanowienia układu zbiorowego pracy, regulaminu wynagradzania lub umowy o pracę nie mogą ustalać diety za dobę podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju w wysokości niższej niż dieta z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju określona dla pracownika państwowej lub samorządowej jednostki sfery budżetowej.

Zgodnie z § 5 cytowanego artykułu w przypadku gdy układ zbiorowy pracy, regulamin wynagradzania lub umowa o pracę nie zawiera postanowień, o których mowa w § 3, pracownikowi przysługują należności na pokrycie kosztów podróży służbowej odpowiednio według przepisów, o których mowa w § 2.

Podróży służbowej dotyczy również rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z dnia 5 lutego 2013 r.).

Zasadniczo wszelkie podróże służbowe związane są z osiąganiem przychodów przez pracodawcę (przedsiębiorcę). Podejmowane są one bowiem w celu realizacji zadań służbowych, a tym z kolei można przypisać zamiar, intencję podjęcia ich w celu uzyskiwania przychodu przez firmę. W związku z powyższym, co do zasady wydatki ponoszone na podróż służbową stanowią koszt uzyskania przychodu. Spełniają one bowiem generalną przesłankę zaliczalności wydatków do kosztów, tj. poniesienie ich w celu uzyskania przychodu. Dotyczy to zarówno tych kosztów, które zostały wyraźnie wymienione w przepisach ww. rozporządzenia jako należności z tytułu podróży służbowej, jak i tych nienazwanych, uzasadnionych kosztów, które zostały poniesione w związku z podróżą służbową. Pamiętać oczywiście należy, że pewne koszty ? które spełniają ogólne warunki zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodu (poniesienie w celu uzyskania przychodu) ? nie mogą stanowić kosztów podatkowych z racji tego, że zostały w całości lub w części wyłączone przez ustawodawcę spod pojęcia kosztów uzyskania przychodów. Dotyczy to także niektórych kosztów z tytułu podróży służbowych, w szczególności należy mieć na uwadze art. 16 ust. 1 pkt 30 oraz art. 16 ust. 1 pkt 51 ww. ustawy.

W świetle art. 16 ust. 1 pkt 30 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby podatnika:

1. w celu odbycia podróży służbowej (jazdy zamiejscowe) ? w wysokości przekraczającej kwotę ustaloną przy zastosowaniu stawek za jeden kilometr przebiegu pojazdu,
   
2. w jazdach lokalnych ? w wysokości przekraczającej wysokość miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo w wysokości przekraczającej stawki za jeden kilometr przebiegu pojazdu,

określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Stosownie natomiast do art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu.

Podsumowując, jeśli pracownik odbywa podróż służbową (o ile w istocie odbywane przez pracowników Spółki wyjazdy będą mogły być uznane za podróże służbowe w rozumieniu przepisów prawa pracy - nie będących przedmiotem niniejszej interpretacji), która jest związana z osiągnięciem przychodu Spółki, to Wnioskodawca postąpi prawidłowo zaliczając do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wydatki związane z wyjazdami służbowymi pracowników Spółki. Pamiętać przy tym należy o wskazanych powyżej wyłączeniach.

Do kosztów pracowniczych, mających wpływ na wzrost przychodów Spółki lub zabezpieczenie ich źródła, Spółka może zaliczyć również ponoszone w związku z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą, wydatki na szkolenia pracowników. Przedmiotowe szkolenia, jak podaje Wnioskodawca, przekładają się na wzrost kompetencji pracowników i jakość wykonywanej przez nich pracy. Działania Wnioskodawcy w rezultacie mają przyczynić się do wzrostu przychodów Spółki lub stanowić zabezpieczenie źródła jej przychodów. Wobec powyższego, koszty związane ze szkoleniem pracowników, których celem jest podnoszenie ich kwalifikacji zawodowych, jako wydatki spełniające przesłanki zawarte w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i niewymienione w tzw. negatywnym katalogu kosztów mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

W konsekwencji, odnosząc powołane wcześniej przepisy prawa do przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, należy stwierdzić, że przedmiotowe wydatki, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. W szczególności zaś wydatki poniesione w celu uzyskania przychodu (zachowania, zabezpieczenia źródła przychodu), względnie w celu uniknięcia ryzyka wystąpienia strat, bądź znacznego zmniejszenia uzyskiwanych dotąd dochodów.

Z wniosku wynika, że wymienione przez Wnioskodawcę wydatki związane są z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, przyczyniają się do powstania przychodów Spółki, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy; nie stanowią również wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy. Wobec powyższego stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.