Czy kosztem uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży ZCP, w tym wierzytelności wchodzących w jej skład, (...)

Czy kosztem uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży ZCP, w tym wierzytelności wchodzących w jej skład, są dla Spółki nominalne kwoty wierzytelności, tj. obejmujące również części wynikające z obowiązku wykazania podatku należnego od towarów i usług?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 22.12.2008 r. (data wpływu 23.12.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie konsekwencji podatkowych sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23.12.2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia kosztów uzyskania przychodów na sprzedaży wierzytelności własnych wchodzących do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przeszłe.

W związku z wykonaniem zawartej 31 lipca 2008 r. umowy B sp. z o.o. (?B? lub ?Spółka?) zamierza dokonać przeniesienia własności (sprzedaży) składników majątkowych zakwalifikowanych przez Spółkę jako zorganizowana część przedsiębiorstwa (?ZCP?) na rzecz spółki C Sp. z o.o. (?C). W skład ZCP wchodzą następujące elementy: pracownicy, środki trwałe, zapasy, wierzytelności oraz zobowiązania. Zbywane w ramach ZCP wierzytelności wynikają ze sprzedaży produktów leczniczych i wyrobów medycznych na rzecz kontrahentów z odroczonym terminem płatności. W ewidencji księgowej Spółki wierzytelności te zostały w momencie dokonania sprzedaży zaewidencjonowane po stronie aktywów Spółki na kontach rozrachunków z kontrahentami w kwotach nominalnych, tj. wraz z podatkiem należnym od towarów i usług. Wierzytelności te zostały zaliczone do przychodów Spółki w kwotach pomniejszonych o należny podatek od towarów i usług. Kwoty należnego podatku od towarów i usług nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Umowa sprzedaży ZCP stanowi, że wierzytelności przenoszone są na nabywcę ZCP według wartości brutto, tj. w kwotach zawierających część wynikającą z obowiązku wykazania należnego VAT.

W związku z umową zbycia ZCP Spółka wykazała podatek VAT na podstawie przepisów obowiązujących w dniu zawarcia umowy.

Spółka zadała następujące pytanie:

Czy kosztem uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży ZCP, w tym wierzytelności wchodzących w jej skład, są dla Spółki nominalne kwoty wierzytelności, tj. obejmujące również części wynikające z obowiązku wykazania podatku należnego od towarów i usług...

Spółka stoi na stanowisku, że wartości nominalne zbywanych wierzytelności, tj. wraz z częściami wynikającymi z obowiązku wykazania podatku należnego od towarów i usług z tytułu pierwotnych czynności sprzedaży produktów i wyrobów, będą stanowiły dla Spółki koszt uzyskania przychodu w momencie sprzedaży ZCP.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 Updop przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych jest, z zastrzeżeniem ust. 4 i 5 tego przepisu, ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie.

Cena sprzedaży określona w umowie sprzedaży ZCP bazuje zasadniczo na wartości rynkowej składników majątku będących elementem przedmiotu sprzedaży. W przypadku wierzytelności punktem wyjścia dla ustalenia odpowiadającej im części ceny sprzedaży jest ich wartość nominalna tj. wraz z częściami wynikającymi z obowiązku wykazania podatku należnego od towarów i usług (i poniesienia jego kwoty przed otrzymaniem zapłaty).

W myśl art. 15 ust. 1 Updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Updop. Zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. b Updop, podatek od towarów i usług należny nie stanowi zasadniczo kosztu uzyskania przychodu.

Brak jest przepisów szczególnych określających, co stanowi koszt uzyskania przychodów w wypadku sprzedaży przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części. W konsekwencji, koszty uzyskania przychodów określa się w takim wypadku na zasadach ogólnych. Ponieważ ZCP jest konglomeratem rzeczy i praw majątkowych, to koszty uzyskania przychodów ustala się jako sumę kosztów obliczonych w stosunku do każdego elementu (składnika) wchodzącego w skład ZCP.

W wypadku kosztu uzyskania przychodów w części odnoszącej się do zbywanych w ramach ZCP wierzytelności własnych zastosowanie znajdzie zasada ogólna wyrażona w art. 15 ust 1 Updop zdanie pierwsze (cytowany wyżej).

Ustawodawca nieprzypadkowo posługuje się w art. 15 ust. 1 Updop definicją idem per idem i używa pojęcia koszty (zamiast na przykład ?wydatki?) przy definiowaniu ?kosztów uzyskania przychodów?. Systemowo bowiem rzecz ujmując kosztem uzyskania przychodów może być nie tylko faktycznie poniesiony wydatek pieniężny, lecz także każde inne zmniejszenie aktywów podatnika związane z uzyskaniem przychodu. Sprzedaż ZCP, w której skład wchodzą także własne wierzytelności, stanowi rozporządzenie kosztem majątku podatnika. Oznacza to, iż zbyta w ramach ZCP wierzytelność wraz z należnym od niej podatkiem VAT nie będzie mogła być wyegzekwowana od dłużnika, ani sprzedana osobie trzeciej. W konsekwencji, mamy do czynienia z brakiem możliwości wyegzekwowania należności, co prowadzi do zmniejszenia się aktywów podatnika. Przepisy podatkowe wprost dopuszczają możliwość uznania za koszt podatkowy również takie zmniejszenie aktywów, które wynika z braku możliwości wyegzekwowania należności. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 20 Updop, za koszt uzyskania przychodów nie uznaje się wierzytelności odpisanych jako przedawnione. Należy więc uznać, że skoro wierzytelności przedawnione, będące szczególną postacią niemożliwych do wyegzekwowania należności nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodu (na podstawie lex specialis), wówczas każda inna forma ?utraty? należności może zostać uznana za koszt uzyskania przychodów (na zasadzie Iex generalis), o ile kategoria taka nie pojawia się w katalogu art. 16 ust. 1 Updop.

Konkludując tę część argumentacji, wartość wierzytelności wchodzących w skład ZCP stanowi koszt uzyskania przychodów przy sprzedaży ZCP.

Pytanie Spółki odnosi się do wysokości wierzytelności, którą można potraktować jako koszt uzyskania przychodu, tj. czy jest to wierzytelność w kwocie netto (bez VAT), czy też w kwocie nominalnej, czyli wraz z częściami wynikającymi z obowiązku wykazania podatku należnego od towarów i usług.

Spółka stoi na stanowisku, że kosztem uzyskania przychodów będą w momencie zbycia ZCP całkowite wartości nominalne należności, a więc wartości brutto wierzytelności wraz z częściami wynikającymi z obowiązku wykazania podatku należnego od towarów i usług (i poniesienia jego kwoty przed otrzymaniem zapłaty).

Art. 16 ust. 1 pkt 46 Updop stanowi, że co do zasady nie jest kosztem uzyskania przychodu podatek od towarów i usług naliczony należny (poza wyjątkami wskazanymi w tym przepisie). Podatek należny jest pojęciem wynikającym z przepisów ustawy od podatku od towarów i usług i jest to podatek od towarów i usług. Jest to podatek VAT, który staje się należny w związku z dokonaniem czynności podlegającej opodatkowaniu tym podatkiem. Podatek ten stanowi określony procent podstawy opodatkowania, którą jest obrót. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży pomniejszona o kwotę podatku należnego.

W momencie dokonania sprzedaży podatnik podatku VAT zobowiązany jest do wykazania podatku należnego od dokonanego obrotu. Spółka zastosowała się do tego przepisu, bowiem przy sprzedaży produktów i wyrobów wykazała obrót w wysokości ceny sprzedaży produktów i wyrobów oraz uiściła od tego obrotu należny podatek VAT. Spółka nie zaliczyła tego podatku do kosztu uzyskania przychodu.

Dokonując następnej czynności, tj. sprzedaży ZCP nie będącej zakładem (oddziałem) samodzielnie sporządzającym bilans, Spółka obowiązana była wykazać odrębny VAT należny od obrotu związanego ze sprzedażą tej ZCP. Tym samym pośrednio - poprzez cenę sprzedaży ZCP - Spółka poddaje opodatkowaniu także wierzytelności w kwotach brutto wchodzące w jej skład. Również w tym wypadku odrębne zastosowanie znajduje cytowany przepis art. 16 ust. 1 pkt 46 lit b Updop, t.j. VAT należny od czynności zbycia ZCP nie został potraktowany jako koszt uzyskania przychodów.

Podatek należny od towarów i usług występuje zatem w odniesieniu do przedmiotowych wierzytelności w związku z dwoma zdarzeniami (dwukrotnym obrotem). Zdarzeniem (zdarzeniami) pierwszym/i jest (są) opodatkowanie podatkiem VAT obrotu powstałego w związku ze sprzedażą produktów i wyrobów. Zdarzeniem drugim jest opodatkowanie obrotu wynikającego ze sprzedaży ZCP, w tym wchodzących w jego skład wierzytelności wynikających z pierwszego zdarzenia (zdarzeń). Spółka wykazuje podatek należny dwukrotnie i również dwukrotnie stosuje przepis art. 16 ust. 1 pkt 46 lit b Updop odrębnie w odniesieniu do podatku należnego wykazanego dla tych dwóch faz zdarzeń. Z powyższych rozważań wynika niezbicie, że podatek ?należny? jest zawsze tylko i wyłącznie pochodną (skutkiem) konkretnego obrotu. Części wierzytelności wynikające z obowiązku wykazania podatku należnego od towarów i usług na czynnościach sprzedaży produktów i wyrobów nie stanowią zatem w żaden sposób podatku należnego, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. b Updop, ww momencie zbycia ZCP. Wręcz przeciwnie, te części wierzytelności od sprzedaży produktów i wyrobów są elementem kalkulacyjnym (nie podatkiem należnym) w stosunku do obrotu powstałego przy sprzedaży ZCP.

Istotne jest także, że ratio legis uregulowania wyłączającego - co do zasady - należny VAT z kosztów uzyskania przychodu można dopatrywać się w korespondencji z zasadą neutralności i powszechności opodatkowania podatkiem VAT. Zasady te nie byłyby zrealizowane, gdyby podatek należny VAT można byłoby zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu w podatku dochodowym, Mając to na uwadze, należy stwierdzić, że zaliczając do kosztów uzyskania przychodów wartość nominalną zbywanych w ramach ZCP własnych wierzytelności (w tym części wynikające z obowiązku wykazania podatku należnego od towarów i usług) podatnik nie narusza zasad neutralności i powszechności opodatkowania VAT, bowiem obydwie fazy opodatkowania VAT, tj. jego naliczenie, a następnie odliczenie zostały w pełni zrealizowane przy obu czynnościach podlegających opodatkowaniu, tj. w momencie zbycia produktów i wyrobów oraz w momencie zbycia ZCP. Należy zwrócić uwagę że ewentualne zastosowanie przepisu art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. b Updop w sytuacji sprzedaży wierzytelności wchodzących w skład ZCP prowadziłyby do absurdalnych wniosków. Gdyby bowiem nie uznano wierzytelności w części wynikającej z obowiązku wykazania należnego od sprzedaży produktów i wyrobów medycznych VAT za koszt uzyskania przychodu, to w sytuacji sprzedaży tych wierzytelności za cenę równą wartości nominalnej (brutto) wierzytelności, sprzedający musiałby wykazać przychód w wysokości podatku VAT należnego związanego z tymi wierzytelnościami i odprowadzić od niego podatek dochodowy, podczas kiedy z punktu widzenia ekonomicznego Spółka nie odnosi z tytułu przedmiotowej transakcji przysporzenia składników majątkowych. Przysporzenie takie jest warunkiem sine qua non konstytuującym zdarzenie rodzące obowiązek w podatku dochodowym. Należy tu nadmienić, że zgodnie z utrwaloną linią interpretacyjną organów podatkowych oraz orzecznictwem sądów administracyjnych, przychód podatkowy kreują jedynie te zdarzenia, które powodują powstanie trwałego przysporzenia majątkowego, rozumianego jako definitywne powiększenie aktywów podatnika (por. np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 listopada 2003 roku, sygn. III SA 3382/02; wyrok Naczelnego Sądu administracyjnego z dnia 14 maja 1998 roku, sygn. SA/Sz 1305/97; interpretacja wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w imieniu Ministra Finansów dnia 21 lutego 2008 roku, znak: lP-PB3-423-490/07-2/KB; postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 11 grudnia 2006 roku, znak: 1471/DPD2/423-135/06/MB.). Wniosków takich nie można by zatem w procesie wykładni prawa przypisać racjonalnemu ustawodawcy.

Należy podkreślić, iż interpretacja przepisów przedstawiona wyżej przez Spółkę znajduje potwierdzenie w opinii Ministra Finansów wyrażonej w odpowiedzi na interpelację nr 6609 z dnia 19 lutego 2004 r. w sprawie zasad opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych oraz podatkiem od towarów i usług sprzedaży przedsiębiorstw lub ich zorganizowanej części. Zgodnie z wykładnią przedstawioną przez Ministra Finansów w przypadku odpłatnego zbycia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów zaliczyć należy nominalną wartość wierzytelności wynikającą ze zobowiązania, które było podstawą jej powstania? (www.

sejm.gov.pl). Interpretację tę należy uznać także za aktualną na gruncie obecnie obowiązujących przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przez ?nominalną wartość wierzytelności? należy w rozumieniu Spółki uznać wartość wierzytelności wraz z częściami wynikającymi z obowiązku wykazania podatku należnego od towarów i usług, bowiem taka kwota wynika z zobowiązania, które byk podstawą jej powstania. Dostawca produktów i wyrobów ma bowiem roszczenie (należność, wierzytelność) o zapłatę całej nominalnej kwoty wierzytelności. Kwota ta odpowiada wartości zobowiązania po stronie dłużnika.

Stanowisko przedstawione wyżej przez Spółkę znajduje także potwierdzenie w piśmiennictwie. Przykładowo, w opracowaniu ?Sprzedaż przedsiębiorstwa i jego zorganizowanej części - podatki dochodowe? (S. Krempa, Wydawnictwo C.H. Beck Warszawa 2007 r.) autor słusznie stwierdzą, że wynagrodzenie otrzymane za sprzedaną wierzytelność w żadnym razie nie może być utożsamiane z VAT należnym. Artykuł 16 ust. 1 pkt 46 PdoprU stwierdza jedynie, że kwota podatku wykazywanego w rejestrze VAT, deklaracji VAT i zapłaconego na rzecz Skarbu Państwa nie jest kosztem uzyskania przychodu - nie może to jednak dotyczyć kwoty wierzytelności od kontrahenta (...).? Podsumowując, Spółka stoi na stanowisku, iż w świetle przedstawionej argumentacji należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów ze sprzedaży ZCP (w skład której wchodzą wierzytelności), wartość wierzytelności w wartości nominalnej t.j. wraz z częściami wynikającymi z obowiązku wykazania podatku należnego od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy, w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Wydatki ponoszone przez podatników podlegają więc zaliczeniu do kosztów podatkowych, jeżeli zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów, czyli ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na osiągane przez podatnika przychody oraz mają one związek z prowadzoną działalnością.

Rozpatrując kwestię kosztów podatkowych w oparciu o przepis art. 15 ust. 1 ww. ustawy należy jednak mieć na uwadze postanowienia art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 8a, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie przewiduje odrębnych uregulowań w zakresie sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa, stąd należy ją traktować jako sprzedaż poszczególnych składników majątku związanych z prowadzoną przez przedsiębiorcę działalnością gospodarczą.

Środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne służą do osiągania przychodów przez wiele lat, w związku z czym ustawodawca zdecydował, że związane z nimi wydatki powinny być również rozliczane w dłuższym okresie czasu. Zasada ta oznacza, że za koszt uzyskania przychodów nie uważa się wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ale kosztem tym jest ich zużycie mierzone amortyzacją (art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Sposoby dokonywania odpisów amortyzacyjnych zostały określone w art. 16a ? 16m tej ustawy.

Zasada wyłączania z kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przestaje obowiązywać w momencie ich odpłatnego zbycia. Wydatki te ? bez względu na czas ich poniesienia ? stają się kosztem, z tym, że:

  • podlegają aktualizacji zgodnie z odrębnymi przepisami,
  • pomniejsza się je o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 (suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów).

Z opisanego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego wynika, że zamierza dokonać przeniesienia własności (sprzedaży) składników majątkowych zakwalifikowanych przez Spółkę jako zorganizowana część przedsiębiorstwa. Zbywane w ramach ZCP wierzytelności wynikają ze sprzedaży produktów leczniczych i wyrobów medycznych na rzecz kontrahentów były przez Spółkę wcześniej zaliczane do przychodów należnych.

Wierzytelność stanowi uprawnienie wierzyciela do żądania od dłużnika spełnienia określonego działania lub zaniechania, np. zapłaty ceny za wykonaną usługę lub zapłaty ceny za sprzedany towar. Przepisy ustawy z 18 maja 1964r. Kodeks cywilny (DZ. U. Nr 16 poz. 93, ze zm.) w tytule IX, dziale I (art. 509-518) przewidują możliwość przeniesienia wierzytelności. Przeniesienie wierzytelności dochodzi do skutku w wyniku umowy zawartej między wierzycielem (cedentem) a osobą trzecią (cesjonariuszem). Zgoda dłużnika nie jest konieczna do dokonania tej czynności, chyba że strony w pierwotnej umowie tak postanowiły. Przeniesienie wierzytelności może być dokonane pod tytułem odpłatnym bądź darmym. Pod pojęciem odpłatnego zbycia wierzytelności należy rozumieć wszystkie sytuacje, w których jedna ze stron umowy przenosi wierzytelność (której jest wierzycielem) na inną osobę odpłatnie (w zamian za zapłatę w pieniądzu lub przeniesienie własności innej rzeczy, bądź prawa). Stronami tej umowy są: wierzyciel jako zbywca oraz osoba trzecia jako nabywca. Pomimo zmiany osoby uprawnionej treść zbywanego prawa nie ulega zmianie. W praktyce najczęściej odpłatne zbycie wierzytelności będzie dokonywane w drodze umowy sprzedaży. Przeniesienie wierzytelności pod tytułem odpłatnym ma miejsce najczęściej w sytuacji, gdy zagrożone jest realne odzyskanie należnych świadczeń, egzekucja może być utrudniona lub zagrożona. W związku z tym naturalne jest, ze zbycie wierzytelności może nastąpić poniżej jej wartości, a zatem ze stratą w ujęciu bilansowym, jako różnicę miedzy kwotą określoną w zawartej umowie sprzedaży tej wierzytelności (cena sprzedaży) a wartością nominalną wierzytelności (wartością brutto, tj. z podatkiem od towarów i usług).

W opisanym zdarzeniu przyszłym, które dotyczy zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa, mamy do czynienia ze zbyciem wierzytelności ?własnych?.

U zbywcy wierzytelności ?własnej?, jeżeli wierzytelność została uprzednio zaliczona do przychodów należnych zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), odpłatność za zbytą wierzytelność nie zwiększa przychodów, bowiem w tym przypadku następuje jedynie spłata należności zaliczonej już wcześniej do przychodów. Jednocześnie zbywca wierzytelności ?własnej? nie uwzględnia w kosztach uzyskania przychodów kwoty odpowiadającej wartości zbywanej wierzytelności zaliczonej do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 ww. ustawy. Zatem transakcja taka w ujęciu podatkowym wykazywana jest wynikowo.

Powyższe oznacza, że w przypadku odpłatnego zbycia wierzytelności uprzednio zaliczonych do przychodów należnych, podatnik może uwzględnić w kosztach uzyskania przychodów ? zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 39 w związku z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ? jedynie stratę powstałą w wyniku tej transakcji.

Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 1 tej ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Stosownie natomiast do art. 16 ust. 1 pkt 39 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny.

Z kolei art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, iż do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że w przypadku, gdy podatnik zbywa wierzytelność ?własną?, zaliczoną uprzednio przez niego do przychodu należnego, strata na sprzedaży wierzytelności stanowi koszt uzyskania przychodów w takiej części, w jakiej pozostawał zarachowany uprzednio w kwocie netto przychód do kwoty wierzytelności brutto, w której zawarty był podatek od towarów i usług niebędący przychodem należnym. Wskaźnik korygujący stratę bilansową to kwota uprzednio zarachowanego przychodu należnego (przychód w kwocie netto) do wartości nominalnej wierzytelności (wartość brutto wierzytelności). Kosztem uzyskania przychodu nie będzie, więc ta część zapłaty za wierzytelność, która proporcjonalnie odpowiada kwocie należnego podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.


Referencje

IPPB3/423-629/10-2/JB, interpretacja indywidualna

Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika