dokumenty wymienione w opisie stanu faktycznego, którymi dysponuje Wnioskodawca nie są wystarczające (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 19.04.2011r. (data wpływu 20.04.2011r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie prawidłowości udokumentowania prawa do skorzystania z odliczenia podatku potrącanego u źródła ? jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20.04.2011r.został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie prawidłowości udokumentowania prawa do skorzystania z odliczenia podatku potrącanego u źródła.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

C. (Publiczna Spółka Akcyjna) Oddział w Polsce (zwany dalej: ?Wnioskodawcą?) świadczy usługi zagranicznym kontrahentom, z krajów z którymi Polska nie ma podpisanej bądź ratyfikowanej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Zagraniczni kontrahenci potrącają podatek u źródła przy dokonywaniu płatności za świadczone przez Wnioskodawcę usługi. W celu udokumentowania faktu pobrania podatku u źródła kontrahenci przedstawili oświadczenie o wysokości (procent) podatku, jaki był i w przyszłości będzie potrącony przy uiszczaniu należności względem Wnioskodawcy mającego rezydencję w Polsce.

Dodatkowo Wnioskodawca dysponuje dowodami własnymi w postaci następujących dokumentów:

• umowa z zagranicznym kontrahentem na świadczenie usług,
• faktury wystawione dla kontrahenta zagranicznego z tytułu świadczonych usług,
• wyciągi bankowe potwierdzające otrzymanie zapłaty pomniejszonej o potrącony procent podatku, zgodnie z oświadczeniem kontrahenta.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy dokumenty wymienione w opisie stanu faktycznego, którymi dysponuje Wnioskodawca są wystarczające do prawidłowego udokumentowania prawa do skorzystania z odliczenia podatku potrąconego u źródła w rozliczeniu podatku dochodowego od osób prawnych...

Zdaniem Wnioskodawcy:

W świetle przepisów ustawy o CIT w rozliczeniu za rok podatkowy (w CIT-8) podatnik ma prawo do odliczenia podatku zapłaconego w obcym państwie jeżeli spełni następujące warunki:

1. dochody uzyskane na terytorium obcego państwa nie korzystają ze zwolnienia na podstawie stosownej umowy międzynarodowej - warunek spełniony ze względu na brak umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania pomiędzy Polska a krajem rezydencji kontrahenta,
2. podatek został faktycznie zapłacony w tym obcym państwie - warunek potwierdzony oświadczeniem kontrahenta.
   
   

Ze względu na fakt, że Wnioskodawca nie odnalazł w przepisach podatkowych konkretnego wskazania, jakie dokumenty powinien posiadać podatnik, aby mógł skorzystać z odliczenia, a jedynie art. 180 Ordynacji Podatkowej podaje, że jako dowód można dopuścić wszystko co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że dostarczone przez kontrahenta oświadczenie oraz wymienione w opisie stanu faktycznego dowody własne są wystarczające w celu udokumentowania prawa do skorzystania z odliczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

W myśl art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, osiągają również dochody (przychody) poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i dochody te podlegają w obcym państwie opodatkowaniu, a nie zachodzą okoliczności wymienione w art. 17 ust. 1 pkt 3, w rozliczeniu za rok podatkowy dochody (przychody) te łączy się z dochodami (przychodami) osiąganymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym wypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi zapłaconemu w obcym państwie. Kwota odliczenia nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie.

Na podstawie art. 20 ust. 6 tej ustawy, łączna kwota odliczenia, o którym mowa w ust. 1 i 2, nie może przekroczyć tej części podatku, która została obliczona przed dokonaniem odliczenia i która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany z tego źródła dochodu.

Przepisy art. 20 - 22 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 22a ww. ustawy). Przepisy poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają rozwiązania szczególne w stosunku do przepisów ustaw podatkowych i na podstawie art. 91 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, mają pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową. W przypadku braku umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania dochody, uzyskiwane przez osobę prawną ze źródeł położonych za granicą, podlegają co do zasady, opodatkowaniu zarówno według ogólnych zasad obowiązujących w państwie, w którym położone jest źródło dochodu, jak i następnie w państwie siedziby osoby prawnej uzyskującej dochód.

Powołany przepis ? art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustanawia następujące przesłanki materialne dokonania przedmiotowego odliczenia:

• podmiot podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce,
• podatnik ten osiąga dochody (przychody) zarówno na terytorium Polski, jak i za granicą,
• dochody (przychody) osiągane na terytorium państw obcych podlegają opodatkowaniu w tych państwach,
• dochody te nie są wolne od podatku na mocy postanowień umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, czyli nie ma zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
• podatek od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium państw obcych został faktycznie zapłacony w tych państwach.
  
  

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego Wnioskodawca świadczy usługi zagranicznym kontrahentom, z krajów z którymi Polska nie ma podpisanej bądź ratyfikowanej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Zagraniczni kontrahenci potrącają podatek u źródła przy dokonywaniu płatności za świadczone przez Wnioskodawcę usługi. W celu udokumentowania faktu pobrania podatku u źródła kontrahenci przedstawili oświadczenie o wysokości (procent) podatku, jaki był i w przyszłości będzie potrącony przy uiszczaniu należności względem Wnioskodawcy mającego rezydencję w Polsce.

Dodatkowo Wnioskodawca dysponuje dowodami własnymi w postaci następujących dokumentów:

• umowa z zagranicznym kontrahentem na świadczenie usług,
• faktury wystawione dla kontrahenta zagranicznego z tytułu świadczonych usług,
• wyciągi bankowe potwierdzające otrzymanie zapłaty pomniejszonej o potrącony procent podatku, zgodnie z oświadczeniem kontrahenta.
  
  

Zgodnie z art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), jako dowód należy dopuścić wszystko, co może się przyczynić do wyjaśnienia sprawy i jednocześnie nie jest sprzeczne z prawem. W szczególności mogą to być: księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych oraz inne materiały i informacje (art. 181 Ordynacji podatkowej). Jednakże należy mieć przy tym na uwadze fakt, iż Ordynacja podatkowa nie rozstrzyga sprzeczności, jakie zachodzą między otwartym systemem dowodowym zapisanym w art. 180 § 1 a formalną teorią dowodów wynikającą z przepisów prawa materialnego (w tym przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Należy stwierdzić, że w sytuacji, kiedy przepis prawa materialnego uzależnia zaistnienie określonego skutku od zachowania określonej formy dowodowej, odstępstwa od tak zapisanej zasady nie mogą mieć miejsca. Istotne jest aby stan faktyczny opierał się na dowodach, a nie substytutach tych dowodów.

Należy podkreślić, że w myśl art. 20 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odliczeniu podlega podatek zapłacony za granicą (a nie wynikający z deklaracji). Obowiązkiem podatnika jest zatem odpowiednio udokumentować polskiemu organowi podatkowemu fakt zapłacenia podatku za granicą i jego wysokość.

Fakt zapłaty podatku powinien być wiarygodnie udokumentowany, ponieważ jest to warunek do odliczenia zapłaconego podatku pomimo, iż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie stanowi wprost jakie dokumenty powinien posiadać podatnik, aby mógł skorzystać z omawianego odliczenia. Nie budzącym wątpliwości potwierdzeniem faktu zapłaty podatku za granicą oraz jego wysokości, jest informacja sporządzona przez stosowny organ administracji podatkowej w państwie źródła lub uwierzytelniony dokument przelewu na rachunek właściwego miejscowo organu administracji podatkowej podatku u źródła wraz ze wskazaniem wysokości i rodzaju wpłaconego podatku oraz tytułu wpłaty podatku.

Z powyższych unormowań wynika, że dokumenty, którymi dysponuje Wnioskodawca, są niewystarczające w celu udokumentowania prawa do skorzystania z odliczenia, gdyż nie spełniają warunku udokumentowania faktycznej zapłaty podatku w obcym państwie (wpłaty do organu administracji podatkowej w państwie źródła).

Dokumenty będące w posiadaniu Spółki świadczą jedynie o fakcie potrącenia podatku przez płatnika a nie o faktycznej wpłacie podatku do organu administracji podatkowej. Pobranie podatku przez płatnika nie jest tożsame z wpłatą podatku do organu administracji podatkowej.

Reasumując, dokumenty wymienione w opisie stanu faktycznego, którymi dysponuje Wnioskodawca nie są wystarczające do prawidłowego udokumentowania prawa do skorzystania z odliczenia podatku potrąconego u źródła.

Tym samy, stanowisko Spółki należało uznać za nieprawidłowe. Należy jednoznacznie zaznaczyć, iż postępowanie w sprawie interpretacji indywidualnych jest postępowaniem szczególnym i w tym sensie ograniczonym np. w stosunku do postępowania podatkowego i kontrolnego, że nie może obejmować postępowania dowodowego. Powyższe wynika wprost z unormowania zawartego w art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, który stanowi: w sprawach dotyczących interpretacji indywidualnej stosuje się odpowiednio przepisy art. 120, art. 121 § 1, art. 125, art. 129, art. 130, art. 135-137, art. 140, art. 143, art. 165a, art. 169 § 1-2, art. 170 i art. 171 oraz przepisy rozdziału 5, 6, 10 i 23 działu IV. W powołanym przepisie ustawodawca nie wymienia postępowania dowodowego, które regulują przepisy rozdziału 11 działu IV Ordynacji podatkowej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.