Czy pobrany przez podmiot marokański podatek u źródła podlega odliczeniu w Polsce?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 21.03.2011 r. (data wpływu 09.05.2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 02.06.2011 r. (data wpływu 06.06.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie odliczenia pobranego przez podmiot marokański podatku u źródła ? jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 09.05.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie odliczenia pobranego przez podmiot marokański podatku u źródła.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka ? (zwana dalej ?Wnioskodawcą? lub ?Spółką?) rozpoczęła świadczenie na rzecz podmiotu mającego siedzibę w Maroko usługi hostingu. Usługa rozliczana jest w kwartalnych okresach rozliczeniowych. Na koniec każdego okresu rozliczeniowego Spółka wystawi fakturę podmiotowi marokańskiemu. Podmiot marokański dokonując płatności za usługę hostingu zamierza potrącić podatek u źródła w wysokości 10%.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy pobrany przez podmiot marokański podatek u źródła podlega odliczeniu w Polsce...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Spółki dokonując analizy przepisów umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku zawartej pomiędzy Rzędem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Maroka, oraz przepisu art. 3 i art. 20 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy dojść do wniosku, że prawo do odliczenia podatku zapłaconego w państwie źródła przysługuje również wtedy gdy podatek ten został pobrany w Państwie źródła choć umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania stanowi, że opodatkowanie tego typu usług powinno nastąpić w Polsce. Rozliczenie podatku zagranicznego polega na tym, że w zeznaniu dotyczącym polskiego dochodu odlicza się podatek zapłacony ?u źródła?, jednakże nie więcej niż kwota podatku, jaka byłaby od tego dochodu należna w Polsce. Rozliczenia dokonuje się w deklaracji rocznej dotyczącej roku podatkowego, w którym uzyskano dany dochód (przychód).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r., Nr 74, poz. 397 ze zm.), podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

W myśl art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, osiągają również dochody (przychody) poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i dochody te podlegają w obcym państwie opodatkowaniu, a nie zachodzą okoliczności wymienione w art. 17 ust. 1 pkt 3, w rozliczeniu za rok podatkowy dochody (przychody) te łączy się z dochodami (przychodami) osiąganymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym wypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi zapłaconemu w obcym państwie. Kwota odliczenia nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie. Na podstawie art. 20 ust. 6 ww. ustawy, łączna kwota odliczenia, o którym mowa w ust. 1 i 2, nie może przekroczyć tej części podatku, która została obliczona przed dokonaniem odliczenia i która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany z tego źródła dochodu.

Przepisy art. 20 - 22 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 22a ww. ustawy). Zgodnie z art. 22b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zwolnienia i odliczenia wynikające z przepisów art. 20 ? 22 stosuje się pod warunkiem istnienia podstawy prawnej wynikającej z umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania lub innej ratyfikowanej umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego innego niż Rzeczpospolita Polska państwa, w którym podatnik ma swoją siedzibę lub w którym dochód został uzyskany.

Powołany art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustanawia następujące przesłanki materialne dokonania przedmiotowego odliczenia:

• podmiot podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce,
• podatnik ten osiąga dochody (przychody) zarówno na terytorium Polski, jak i za granicą,
• dochody (przychody) osiągane na terytorium państw obcych podlegają opodatkowaniu w tych państwach,
• dochody te nie są wolne od podatku na mocy postanowień umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, czyli nie ma zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
• podatek od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium państw obcych został faktycznie zapłacony w tych państwach.
  
  

Jak wynika z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego Spółka rozpoczęła świadczenie na rzecz podmiotu mającego siedzibę w Maroko usługi hostingu. Usługa rozliczana jest w kwartalnych okresach rozliczeniowych. Na koniec każdego okresu rozliczeniowego Spółka wystawi fakturę podmiotowi marokańskiemu. Podmiot marokański dokonując płatności za usługę hostingu zamierza potrącić podatek u źródła w wysokości 10%.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 konwencji z dnia 24 października 1994 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Maroka w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1996 r. Nr 110, poz. 529) zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane takiemu zakładowi.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. konwencji należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże takie należności podlegają również opodatkowaniu w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z ustawodawstwem tego Państwa, lecz podatek w ten sposób wymierzony nie może przekroczyć dziesięciu procent brutto należności licencyjnych (art. 12 ust. 2 ww. konwencji).

Zgodnie z art. 12 ust. 3 ww. konwencji określenie ?należności licencyjne?, oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku fabrycznego lub handlowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, za prawo użytkowania lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej; należności licencyjne obejmują również prowizje, honoraria i wynagrodzenia z tytułu pomocy technicznej, usług świadczonych przez personel, jak i z tytułu prac badawczych.

Natomiast stosownie do art. 12 ust. 4 ww. konwencji, postanowienia ustępów 1 i 2 nie mają zastosowania, jeżeli właściciel należności licencyjnych, mający miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie, z którego pochodzą należności licencyjne, działalność gospodarczą poprzez zakład w nim położony bądź wykonuje wolny zawód w oparciu o stałą placówkę tam położoną, a prawa lub majątek, z których tytułu wypłacane są należności licencyjne, faktycznie należą do tego zakładu lub stałej placówki. W takim przypadku stosuje się odpowiednio, w zależności od konkretnej sytuacji, postanowienia artykułu 7 lub artykułu 14.

Zgodnie z art. 24 ust. 1 konwencji z dnia 24 października 1994 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Maroka w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1996 r. Nr 110, poz. 529) jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie osiąga dochód lub posiada majątek, który zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji może być opodatkowany w drugim Umawiającym się Państwie, to pierwsze Państwo zwolni, z zastrzeżeniem postanowień ustępów 2 i 3, taki dochód lub majątek od podatku. Natomiast stosownie do art. 24 ust. 2 ww. konwencji jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami artykułów 10, 11 i 12 może być opodatkowany w drugim Umawiającym się Państwie, to pierwsze Państwo zezwoli na odliczenie od podatku od dochodu tej osoby kwoty równej podatkowi zapłaconemu w tym drugim Państwie. Jednak takie odliczenie nie może przekroczyć tej części podatku, która została obliczona przed dokonaniem odliczenia i która odpowiada tej części dochodu osiągniętej w tym drugim Państwie.

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, że prawo do odliczenia podatku zapłaconego w państwie źródła przysługuje tylko przy łącznym spełnieniu następujących przesłanek:

• dochody osiągane przez podatnika na terytorium państwa obcego podlegają opodatkowaniu w tym państwie,
• dochody te nie są wolne od podatku na mocy postanowień umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, czyli nie ma zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
• podatek od dochodów osiąganych na terytorium państwa obcego został faktycznie zapłacony.
  
  

Reasumując, Wnioskodawca ma prawo zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odliczenia podatku u źródła pobranego przez podmiot marokański tylko w sytuacji, gdy podatek u źródła został pobrany zgodnie z postanowieniami konwencji z dnia 24 października 1994 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Maroka w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku oraz wewnętrznymi przepisami obowiązującymi w tym kraju. Kwota odliczenia nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie. Natomiast w sytuacji gdy podatek zostanie pobrany w państwie źródła przez podmiot marokański mimo, że ww. konwencja stanowi, że uzyskany dochód z danego źródła podlega opodatkowaniu tylko w Polsce, Wnioskodawcy nie przysługuje prawo odliczenia podatku u źródła. Nienależnie pobrany (przez podmiot marokański) podatek Wnioskodawca może odzyskać składając wniosek o zwrot nadpłaty do organu podatkowego w Królestwie Maroka.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa podatkowego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie odliczenia pobranego przez podmiot marokański podatku u źródła należy uznać za nieprawidłowe.

Należy jednocześnie dodać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku ? nie prowadzi postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby pełną ocenę spełnienia przez Spółkę przesłanek zastosowania art. 7 oraz art. 12 konwencji z dnia 24 października 1994 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Maroka w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku oraz obowiązku pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego od płatności dokonywanych przez podmiot marokański. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa są zagadnienia wynikające z konkretnie zadanego przez Wnioskodawcę zapytania.

W razie wątpliwości, co do obowiązku pobrania przez podmiot marokański zryczałtowanego podatku dochodowego Wnioskodawca może wystąpić do marokańskiej władzy podatkowej o zajęcie stanowiska w tym zakresie.

Minister Finansów nie jest właściwy do udzielenia interpretacji w zakresie obowiązku lub braku obowiązku pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego przez podmiot marokański.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.