Czy Spółka postępuje prawidłowo potrącając 10% podatku od płatności na rzecz kontrahenta francuskiego (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 23.01.2008 r. (data wpływu 29.01.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania wypłaconych należności na rzecz francuskiego rezydenta podatkowego z tytułu płatności za prawo do nadawania programu telewizyjnego ? jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29.01.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania wypłaconych należności na rzecz francuskiego rezydenta podatkowego z tytułu płatności za prawo do nadawania programu telewizyjnego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (Spółka) prowadzi działalność gospodarczą polegającą na dostawie usług płatnej telewizji pod marką ?x?, w ramach której oferuje abonentom pakiety kanałów telewizyjnych własnej produkcji oraz rozprowadzanych na podstawie licencji od innych nadawców.

Spółka ma podpisaną umowę z zarejestrowaną we Francji firmą E. Wnioskodawca posiada certyfikat rezydencji wydany przez francuskie władze podatkowe dla kontrahenta. Na podstawie umowy Spółka ma prawo transmitować na platformie cyfrowej program telewizyjny (kanał) o nazwie E, poświęcony w całości różnorodnym wydarzeniom sportowym, produkowany przez E. W zamian za prawo do transmisji programu (kanału) Wnioskodawca dokonuje comiesięcznych płatności na rzecz E. Od płatności tych na podstawie art. 21 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 12 ust. 2 francusko-polskiej umowy międzynarodowej o zapobieżeniu podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku Wnioskodawca potrąca 10% podatek, który następnie wpłacany jest na konto Urzędu Skarbowego.

W październiku oraz listopadzie 2008 r., Spółka otrzymała pisma od E, w których stwierdzono, że Wnioskodawca postępuje nieprawidłowo potrącając od płatności 10% podatku, gdyż program telewizyjny nie mieści się w definicji należności licencyjnych, o których mowa w art. 12 ust. 4 francusko-polskiej umowy o zapobieżeniu podwójnemu opodatkowaniu. Dodatkowo E pisze, że francuskie władze podatkowe w swoich wytycznych wskazały, że program telewizyjny nie jest dziełem chronionym przez prawo autorskie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka postępuje prawidłowo potrącając 10% podatku od płatności na rzecz kontrahenta francuskiego z tytułu płatności za nadawanie programu telewizyjnego E ...

Zdaniem Wnioskodawcy w związku z otrzymanymi z E. pismami i przedstawionym w nich stanowiskiem francuskich władz podatkowych, podatek od płatności dokonywanych na rzecz E. nie powinien być pobierany. Francusko-Polska umowa o zapobieżeniu podwójnemu opodatkowaniu w art. 12 ust. 4 definiuje należności licencyjne jako ?wszelkiego rodzaju należności, które są płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami i dziełami zarejestrowanymi dla radia i telewizji, do patentu, znaku przemysłowego lub handlowego, rysunku, modelu, planu, formuły, technologii produkcyjnej i za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej albo z umiejętnością (know-how)?. Nadawanie programu telewizyjnego nie jest - zgodnie z art. 97 i n. ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (z późn. zm.) - chronione prawem autorskim, lecz prawem pokrewnym. Skoro pojęcie nadawania programu nie mieści się w definicji praw autorskich zarówno w rozumieniu polskiej ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych jak i francusko-polskiej umowy o zapobieżeniu podwójnemu opodatkowaniu, w związku z tym nie powinno podlegać opodatkowaniu w Polsce na mocy art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zm.) podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 ww. ustawy przychodów: z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) ustala się w wysokości 20% przychodów. Stosownie do treści art. art. 21. ust. 2 ww. ustawy powyższy przepis stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Jednocześnie na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, osoby prawne lub jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne dokonujące wypłat ww. należności zobowiązane są, jako płatnicy, pobierać w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat.

Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Zgodnie z postanowieniem art. 12 ust.

1 i 2 umowy z dnia 20 czerwca 1975 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5) należności licencyjne pochodzące z Umawiającego się Państwa wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie podlegają opodatkowaniu w tym drugim Państwie.

W każdym razie takie należności mogą być opodatkowane także w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstały, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy osoba pobierająca należności licencyjne jest ich rzeczywistym odbiorcą, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 10% kwoty tych należności.

Stosownie do treści art. 12 ust. 4 umowy polsko - francuskiej określenie 'należności licencyjne', użyte w niniejszym artykule, obejmuje wszelkiego rodzaju należności, które są płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami i dziełami zarejestrowanymi dla radia i telewizji, do patentu, znaku przemysłowego lub handlowego, rysunku, modelu, planu, formuły, technologii produkcyjnej i za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej albo z umiejętnością (know-how).

Należy przy tym mieć na uwadze, iż postanowień ustępów 1, 2 i 3 (art. 12 umowy polsko-francuskiej) nie stosuje się, jeżeli odbiorca należności licencyjnych posiadający miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym z Umawiających się Państw wykonuje w drugim Umawiającym się Państwie, z którego pochodzą należności, bądź działalność przemysłową lub handlową za pośrednictwem położonego w tym Państwie zakładu, bądź wolny zawód w oparciu o stałą placówkę położoną w tym Państwie, a prawa lub wartości majątkowe, z tytułu których wypłacane są należności licencyjne, rzeczywiście należą do tego zakładu lub są związane z wykonywaniem wolnego zawodu. W tym przypadku postanowienia artykułu 7 lub artykułu 14 mają odpowiednie zastosowanie. (art. 12 ust. 5 umowy).

Kluczowe zatem dla właściwej oceny przedstawionego przez Wnioskodawcę problemu będzie miała właściwa subsumcja wynagrodzenia wypłacanego przez Spółkę za prawo do nadawania programu telewizyjnego w odniesieniu do hipotezy normy prawnej zawartej w art. 21 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy oraz art. 12 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Skoro, stosownie do treści 3 ust. 2 powołanej umowy przy stosowaniu umowy przez Umawiające się Państwo, jeżeli z jej treści nie wynika inaczej, każde inaczej nie zdefiniowane określenie ma takie znaczenie, jakie przyjmuje się według prawa danego Państwa w zakresie podatków, które są przedmiotem niniejszej umowy należy uznać, iż wykładni art. 12 umowy polsko ? francuskiej należy dokonać posiłkując się przepisami polskich ustaw:

• o podatku dochodowym od osób prawnych oraz

• ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 ze zm.).
  
  

Jak słusznie zauważył Wnioskodawca, polski Ustawodawca zakwalifikował prawa do nadań programu telewizyjnego do praw pokrewnych określonych w rozdziale 11 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Jednakże podkreślenia wymaga kumulatywny charakter ochrony praw autorskich i praw pokrewnych prawu autorskiemu znajdujący odzwierciedlenie zarówno w polskim i europejskim prawie autorskim (por. art. 14 Dyrektywy Rady 92/100/EWG) jak i w piśmiennictwie. Prawa pokrewne stanowią kategorię wyodrębnioną w prawie autorskim.

Zgodnie z art. 1 ustawy o prawie autorskim przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). Przedmiotem prawa autorskiego są m.in. utwory: wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe); audiowizualne (w tym filmowe). Nie stanowią przedmiotu prawa autorskiego 1) akty normatywne lub ich urzędowe projekty 2) urzędowe dokumenty, materiały, znaki i symbole; 3) opublikowane opisy patentowe lub ochronne; 4) proste informacje prasowe.

W tym stanie rzeczy należy uznać, iż program telewizyjny E składa się z utworów będących przedmiotem prawa autorskiego.

Zgodnie art. 17 prawa autorskiego jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, twórcy przysługuje wyłączne prawo do korzystania z utworu i rozporządzania nim na wszystkich polach eksploatacji oraz do wynagrodzenia za korzystanie z utworu.

Jako jedno z pół eksploatacji określonym w prawie autorskim ustawodawca wymienia rozpowszechnianie utworu poprzez - publiczne wykonanie, wystawienie, wyświetlenie, odtworzenie oraz nadawanie i reemitowanie, a także publiczne udostępnianie utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym.

Zatem przedmiotem ochrony prawa autorskiego co do zasady są także prawa do nadań telewizyjnych (w przypadku publicznego udostępnienia utworów).

Stosownie do definicji zawartych w art. 6 ust. 1 pkt 3) i pkt 5) prawa autorskiego: utworem rozpowszechnionym jest utwór, który za zezwoleniem twórcy został w jakikolwiek sposób udostępniony publicznie; reemitowaniem utworu jest jego rozpowszechnianie przez inny podmiot niż pierwotnie nadający, drogą przejmowania w całości i bez zmian programu organizacji radiowej lub telewizyjnej oraz równoczesnego i integralnego przekazywania tego programu do powszechnego odbioru.

Mając na uwadze powyższe należy uznać, że w przedmiotowym stanie faktycznym Spółka nabyła prawo do użytkowania praw autorskich niezbędne dla zgodnego z prawem publicznego udostępnienia programu E na platformie cyfrowej.

Podkreślenia wymaga, iż w katalogu przychodów podlegających opodatkowaniu ?u źródła? określonym w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca wprost wymienił zarówno prawa autorskie, jak i pokrewne.

Z kolei w katalogu ?należności licencyjnych? określonym w art. 12 ust. 4 polsko ? francuskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania wymieniono enumeratywnie m.in. prawa do ?dzieł zarejestrowanych dla radia i telewizji?.

W konsekwencji należy uznać, iż prawa do transmisji na platformie cyfrowej programu telewizyjnego mieszczą się w definicji należności licencyjnych (mieszczą się w pojęciu prawa do użytkowania prawa autorskiego) dla potrzeb tej umowy.

W świetle powyższego należności wypłacone ww. kontrahentowi za prawo do nadawania programu telewizyjnego należy zaliczyć do przychodów z praw autorskich i pokrewnych wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie ww. należności podlegają reżimowi art. 12 polsko ? francuskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Należy przy tym mieć na uwadze, iż pobranie podatku przez Wnioskodawcę według stawki preferencyjnej zgodnie z ww. umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika (kontrahenta francuskiego) dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji (zgodnie z art. 26 ust. 1 ww. ustawy).

W konsekwencji, w świetle przedstawionego stanu faktycznego i powołanych przepisów prawa Wnioskodawca postępuje prawidłowo potrącając 10% podatku od kwoty płatności na rzecz kontrahenta, a zatem należy uznać stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.