w zakresie określenia charakteru opłaty licencyjnej ponoszonej za korzystanie ze Znaku Towarowego

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 22.07.2010r. (data wpływu 26.07.2010r.) oraz piśmie z dnia 22.10.2010r. (data nadania 22.10.2010r., data wpływu 25.10.2010r.), uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 06.10.2010r. Nr IPPB5/423-470/10-3/DG (data nadania 07.10.2010r., data doręczenia 22.10.2010r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie:

• określenia charakteru opłaty licencyjnej ponoszonej za korzystanie ze Znaku Towarowego ? jest nieprawidłowe,

• określenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na wynagrodzenie za korzystanie ze znaku Towarowego ? jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 26 lipca 2010r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych poniesienia wydatku na korzystanie ze Znaku Towarowego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Przedmiotem działalności Podatnika jest m.in. handel sejfami, szafami pancernymi i przeciwogniowymi. Towary te są nabywane u niezależnych, sprawdzanych przez Podatnika pod względem jakości i stosowanych standardów bezpieczeństwa producentów, oznaczane marką ?H.? (dalej ?Znak Towarowy?) i następnie sprzedawane na rynku. Większościowym udziałowcem i założycielem Podatnika jest spółka niemiecka (dalej zwana ?H.?), której przedmiot działalności w Niemczech oparty jest również głównie na handlu w/w towarami, które oznaczane są tym samym Znakiem Towarowym. W roku 2008 H. dokonała w Niemczech rejestracji Znaku Towarowego, pod którym sprzedaje swoje towary i uzyskała stosowny wpis w niemieckim Urzędzie Patentowym w Monachium. W roku 2010 H. postanowiła rozszerzyć rejestrację na dalsze kraje Europy, w tym m.in. Polskę. W tym celu 6 kwietnia 2010 roku został złożony wniosek o takie rozszerzenie, który jest obecnie rozpatrywany zgodnie z obwiązującymi w Niemczech i Polsce przepisami dotyczącymi zagranicznej rejestracji znaków towarowych. W związku z rozszerzeniem rejestracji H. na Polskę, Podatnik, aby nadal móc oznaczać produkty Znakiem Towarowym musi uzyskać zgodę uprawnionego podmiotu, tj. H..

Uprawniony do znaku H. jest gotów wyrazić taką zgodę w formie umowy licencji (w nadesłanym do wniosku uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, iż wobec rozszerzenia rejestracji Znaku Towarowego na Polskę w dniu 02.08.2010r. została zawarta umowa licencyjna) w zamian za wynagrodzenie, którego wysokość wyliczana będzie w oparciu o wartość sprzedaży towarów (sejfów) znakowanych Znakiem Towarowym objętym licencją w wysokości 2,2% obrotów od tej części sprzedaży.

Podatnik zamierza z tego powodu zawrzeć w ramach działalności gospodarczej umowę licencyjną na czas nieoznaczony, na podstawie której H. udzieli jej licencji niewyłącznej na korzystanie ze Znaku Towarowego. Na podstawie umowy licencji Podatnik upoważniony zostanie do korzystania ze Znaku w formie jego utrwalania i zwielokrotniania, przy wykorzystaniu różnych technik, jak również rozpowszechniania poprzez ich publiczne wystawienie, wyświetlenie, odtworzenie, a także publiczne udostępnienie. Podatnik będzie mógł używać Znak Towarowy w reklamie prasowej, przekazie elektronicznym, w firmowych materiałach promocyjnych oraz oznaczać znakiem sprzedawane towary, itp.

Za korzystanie ze Znaku Towarowego na podstawie umowy licencji, Podatnik zobowiązany będzie do uiszczenia H. rocznej opłaty, która będzie płatna w terminie do 30 marca następującego roku kalendarzowego.

Ponadto udziałowiec Podatnika (H.) podniósł w stosunku do Podatnika, iż należy rozważyć zapłatę na rzecz H. wynagrodzenia za korzystanie z marki również za okres ostatnich kilku lat, kiedy wprawdzie Znak Towarowy nie był jeszcze zarejestrowany na rzecz H., ale w opinii niemieckiego urzędu skarbowego oraz niemieckiego doradcy podatkowego, H. powinien również za te lata otrzymać wynagrodzenie związane z używaniem marki i nazwy przez Podatnika. Podatnik jest w tym zakresie innego zdania i sądzi, iż w tym okresie ? wobec braku rejestracji Znaku Towarowego w Polsce, a także z braku umowy i obowiązku uiszczenia takich opłat - takich opłat uiszczać nie musi. Podatnik prowadzi obecnie rozmowy ze swoim udziałowcem dotyczące tej kwestii, jednak przed dokonaniem ustaleń w tym zakresie, strony chciałby uzyskać wiedzę, co do skutków podatkowych w Polsce.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy wydatki z tytułu opłaty licencyjnej za korzystanie ze Znaku stanowią koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...
2. Czy w sytuacji, gdy w/w koszty zostaną poniesione przed datą sporządzenia sprawozdania finansowego oraz przed upływem terminu na złożenie zeznania podatkowego Podatnik może zaliczyć je do kosztów podatkowych roku, którego dotyczą, stosownie do art. 15 ust. 4b tej ustawy...
3. Czy w sytuacji, gdyby Podatnik uiścił na rzecz H. wynagrodzenie za korzystanie z marki i oznaczenia za ostatnie lata, kiedy oznaczenie to nie było zarejestrowane a Podatnik nie miał umowy z H. o uiszczenie opłat za korzystanie z tego oznaczenia, to czy Podatnik mógłby zaliczyć to wynagrodzenie do kosztów uzyskania przychodów i za jakie okresy...
   
   

Niniejsza interpretacja przepisów prawa podatkowego zawiera odpowiedź na pytania nr 1 oraz nr 2. W stosunku do pytania nr 3 wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Ad.1

Zdaniem Podatnika, zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 15 ust.

1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Przy kwalifikacji wydatków do kosztów uzyskania przychodów powinno brać się pod uwagę przeznaczenie wydatku, jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu, czy też potencjalną możliwość przyczynienia się danego wydatku do uzyskania przychodów. W przypadku Podatnika, wydatki ponoszone są w celu uzyskania oraz maksymalizacji przychodów, gdyż zgodnie z doświadczeniami Podatnika towary oznaczane przez niego Znakiem Towarowym są rozpoznawane na rynku przez klientów, który ceniąc jakość i bezpieczeństwo towarów oznaczanych tym Znakiem Towarowym są gotowi wybrać je spośród oferty towarów dostępnych na rynku oraz zapłacić za nie wyższą cenę. A zatem wydatki na Znak Towarowy są celowe, związane z prowadzoną przez Podatnika działalnością gospodarczą i przyczyniać się będą one do uzyskiwania i maksymalizacji przychodów, co pozwala zaliczyć je do kosztów bezpośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami. Wydatki te mają również na celu zachowanie i zabezpieczenie źródła przychodów co najmniej w dotychczasowym rozmiarze. Podkreślić należy, iż umowa licencji w stosunku do niezarejestrowanego jeszcze, ale już zgłoszonego znaku towarowego opiera się na art. 163 w związku z art. 79 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 ze zm.), który to przepis przewiduje również dla znaków towarowych stosowanie przepisu art. 79 tej ustawy, mówiącego ?Do umowy o korzystanie z wynalazku zgłoszonego w Urzędzie Patentowym, na który nie udzielono jeszcze patentu, (..)? stosuje się odpowiednio przepisy o umowie licencyjnej?. Przedmiotem umowy licencyjnej ma być udzielenie niewyłącznej licencji na korzystanie ze Znaku Towarowego. H. jako licencjodawca nie przeniesie na Podatnika prawa własności do Znaku Towarowego i Znak Towarowy nie będzie stanowił wartości niematerialnej ani prawnej Podatnika.

Wprawdzie zgodnie z art. 16b ust 1 pkt 5, z zastrzeżeniem art. 16c, do podlegających amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych zalicza się ??nabyte, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania (..) licencje, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rolę, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą (..) ? zwane wartościami niematerialnymi i prawnym?, jednakże w omawianym przypadku Podatnik nie dokona nabycia licencji, lecz jedynie na potrzeby działalności bieżącej będzie na podstawie umowy licencji na bieżąco używał Znaku Towarowego opłacając bieżące (okresowe) wynagrodzenie.

Należy podkreślić, iż stanowisko Podatnika znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie Ministra Finansów. Przykładowo w interpretacji indywidualnej o Sygnaturze ILPB3/423-329/09-2/LM z dnia 2009.07.23 Minister Finansów reprezentowany przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu zgodził się z wnioskodawcą, iż ??Umowa, której stroną jest Podatnik, nosi bardziej cechy umowy o świadczenie usług (..)? niż umowy licencyjnej w rozumieniu prawa autorskiego. Ponieważ tego rodzaju wydatek nie mieści się w definicji środka trwałego ani wartości niematerialnej i prawnej, uznać należy, że wydatki poniesione przez podatnika podlegają zaliczeniu w ciężar kosztów uzyskania przychodów, jako wydatki na nabycie usługi (..) na zasadach ogólnych?.

A zatem Podatnik nie nabędzie wartości niematerialnej ani prawnej i będzie mógł zaliczać wynagrodzenie z umowy licencji do bieżących kosztów uzyskania przychodu.

Ad.2

Wynagrodzenie za korzystanie ze Znaku Towarowego będzie wyrażone jako 2,2% rocznego obrotu (sprzedaży) towarów oznaczanych przez Podatnika Znakiem Towarowym. Z tego względu, zdaniem Podatnika, ponoszone przez niego opłaty licencyjne należy kwalifikować jako koszty bezpośrednio związane z przychodami, czyli tzw. koszty bezpośrednie. Koszty te Podatnik będzie bezpośrednio wkalkulowywał w wartość i cenę sprzedawanych towarów i da się je przyporządkować do konkretnych przychodów, z którymi są niewątpliwie związane.

Podatnik jest zdania, że w sytuacji, gdy w/w koszty zostaną poniesione przed datą sporządzenia sprawozdania finansowego oraz przed upływem terminu na złożenie zeznania podatkowego, tj. przed 30 marca kolejnego roku, to Podatnik może zaliczyć je do kosztów podatkowych roku, którego dotyczą, stosownie do art. 15 ust. 4b tej ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stwierdzam, co następuje:

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż wnioskodawca zawarł umowę licencyjną w zamian za wynagrodzenie, którego wysokość będzie kształtowała się w oparciu o wartość sprzedaży towarów w wysokości 2,2% obrotów. Za korzystanie ze znaku Towarowego na podstawie umowy licencji, Wnioskodawca zobowiązany będzie do uiszczenia rocznej opłaty, która będzie płatna w terminie do 30 marca.

Odpowiedź na pytanie nr 1

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawa wyróżnia koszty podatkowe:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz

• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako prowadzące do ich osiągnięcia

odrębnie regulując zasady ich potrącalności (art. 15 ust. 4, 4b - 4d powołanej ustawy).

Kosztami uzyskania przychodów będą zatem takie koszty, które spełniają łącznie następujące warunki:

• zostały poniesione przez podatnika,

• pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą,

• ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

• nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
  
  

Z uwagi na fakt, że w analizowanym przypadku poniesione przez Wnioskodawcę wydatki dotyczą nabycia licencji na korzystanie ze znaku towarowego, ich ocena prawna wymaga również odniesienia się do postanowień art. 16b ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na jego mocy, z zastrzeżeniem art. 16c, do podlegających amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych zalicza się nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania licencje, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1.

Zgodnie z powołanym przepisem, podlegającymi amortyzacji wartościami niematerialnymi i prawnymi są licencje, które spełniają następujące warunki:

• zostały nabyte,

• nadają się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,

• przewidywany okres ich używania przekracza rok,

• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
  
  

W przedmiotowej sprawie, powyższe warunki są spełnione ? Spółka nabyła nadającą się do gospodarczego wykorzystania w prowadzonej działalności licencję na korzystanie ze Znaku Towarowego. Wnioskodawca zawarł umowę licencyjną na czas nieoznaczony, na podstawie której H. udzielił jej licencji niewyłącznej na korzystanie ze Znaku Towarowego. Na podstawie umowy licencji Podatnik upoważniony został do korzystania ze Znaku w formie jego utrwalania i zwielokrotniania, przy wykorzystaniu różnych technik, jak również rozpowszechniania poprzez ich publiczne wystawienie, wyświetlenie, odtworzenie, a także publiczne udostępnienie. Podatnik będzie mógł używać Znak Towarowy w reklamie prasowej, przekazie elektronicznym, w firmowych materiałach promocyjnych oraz oznaczać znakiem sprzedawane towary, itp.

Na podstawie powyższego należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie doszło do nabycia licencji. Umowa licencyjna jest umową nazwaną. Na jej mocy, podmiot, któremu przysługuje wyłączne prawo do określonego dobra o charakterze niematerialnym (licencjodawca), upoważnia inny podmiot (licencjobiorcę) do korzystania z tego dobra na warunkach ustalonych w tej umowie. Umowa ma charakter zobowiązaniowy. Licencjodawca nie przenosi na licencjobiorcę swoich praw, a jedynie udziela mu ? nieodpłatnie albo za wynagrodzeniem (tzw. opłata licencyjna) ? prawa do korzystania z nich w ograniczonym zakresie. Zasady udzielania licencji do poszczególnych dóbr niematerialnych wynikają z przepisów odnoszących się do tych dóbr, a w zakresie w nich nieuregulowanym ? z przepisów ogólnych prawa cywilnego.

Do dóbr niematerialnych, których dotyczyć mogą umowy licencyjne, należą prawa regulowane ustawą z dnia 4 lutego 1994 r. - Prawo autorskie i prawa pokrewne (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.) oraz prawa, o których mowa w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 ze zm.). W szczególności, przedmiotem umowy licencyjnej może być udzielenie przez podmiot uprawniony z prawa ochronnego na znak towarowy innej osobie upoważnienia do używania tego znaku (art. 163 ust. 1 ustawy - Prawo własności przemysłowej). Celem wyjaśnienia czym jest znak towarowy należy posłużyć się jego definicją zawartą w art. 120 powyżej powołanej ustawy, według której Znakiem towarowym jest każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa, w szczególności może być to wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy.

Jeżeli zatem, przedmiotem umowy dotyczącej korzystania ze Znaku Towarowego, zawartej przez Wnioskodawcę z H. jest udzielenie licencji w powyższym rozumieniu, licencja ta stanowi podlegającą amortyzacji wartość niematerialną i prawną, o której mowa w art. 16b ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z zawartej umowy licencyjnej wynika obowiązek opłaty za korzystanie z tego Znaku. Wynagrodzenie, jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego składa się z:

• rocznej opłaty, która będzie płatna w terminie do 30 marca następującego roku kalendarzowego,

• wynagrodzenia, którego wysokość wyliczana będzie w oparciu o wartość sprzedaży towarów w wysokości 2,2% obrotów.
  
  

Z dokonanej analizy przepisów wynika, iż znak towarowy o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą zaliczyć należy do wartości niematerialnych i prawnych (art. 16b ust.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż opłata roczna stanowiąca wartość początkową licencji powinna być odniesiona w koszty uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane według art. 16a-16m ustawy. Natomiast opłata licencyjna za korzystanie ze znaku towarowego w tej części, w której uzależniona jest od wysokości uzyskanego przez Spółkę obrotu podlega uwzględnieniu w kosztach uzyskania przychodów Spółki, w dacie poniesienia wydatku.

Zatem stanowisko Podatnika w powyższym zakresie należy uznać za nieprawidłowe.

Odpowiedź na pytanie nr 2

Zdaniem Wnioskodawcy z uwagi na to, że wynagrodzenie za korzystanie ze Znaku Towarowego będzie wyrażone jako 2,2% rocznego obrotu (sprzedaży) towarów oznaczanych przez Podatnika Znakiem Towarowym, to ponoszone przez niego opłaty licencyjne należy kwalifikować jako koszty bezpośrednio związane z przychodami. Koszty te Podatnik chce bezpośrednio wkalkulowywać w wartość i cenę sprzedawanych towarów i przyporządkować do konkretnych przychodów.

W odniesieniu do tak przedstawionego zdarzenia przyszłego nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy. Pomimo tego, że wynagrodzenie za korzystanie ze Znaku Towarowego będzie ustalone w oparciu o wysokość obrotu, fakt ten nie jest wystarczającą przesłanką do klasyfikacji tego wydatku do kosztów bezpośrednio związanych z przychodami. Należy zauważyć, że nawet gdy wysokość opłat za korzystanie ze Znaku Towarowego zależy bezpośrednio (jest to ściśle określony %) od obrotu nie oznacza, to że opłata ta przekłada się na uzyskanie konkretnego przychodu z prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, tj. przychodu ze sprzedaży sejfów, szaf pancernych czy przeciwogniowych. Wydatek ten, z uwagi na to że nie wpływa na osiągnięcie konkretnego przychodu, będzie stanowił koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodami.

Zgodnie zaś z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f - 4h, uważa się przy tym dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e powołanej ustawy). Jeżeli natomiast koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą (art. 15 ust. 4d zdanie drugie tej ustawy).

Ponadto, zgodnie z art. 20 ust. 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. 2009r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.) podstawą zapisu w księgach rachunkowych jest dowód księgowy, który powinien zawierać m. in. datę dokonania operacji oraz stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja ? art. 21 ust. 1 tej ustawy). Zapis księgowy powinien natomiast zawierać m. in. datę dokonania operacji gospodarczej, określenie rodzaju i numer identyfikacyjny dowodu księgowego stanowiącego podstawę zapisu oraz jego datę, jeżeli różni się od daty dokonania operacji, kwotę i datę zapisu (art. 23 ust. 2 ustawy o rachunkowości). Zatem o zadekretowaniu dokumentu do danego miesiąca decyduje data dokonania operacji gospodarczej. Dekret na fakturze powinien wskazywać jako datę ujęcia w kosztach właśnie ten miesiąc, na który przypada data dokonania operacji. Data zapisu księgowego jest bowiem tylko datą techniczną wprowadzenia informacji do systemu.

Z powyższego wynika, iż ujęcie w księgach rachunkowych (zaksięgowanie) kosztu na określony dzień decyduje o dacie i sposobie rozliczenia wydatku jako kosztu podatkowego. Zatem w sytuacji uznania, iż wydatek na wynagrodzenie za korzystanie ze Znaku Towarowego, stanowi koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodem, Podatnik powinien zaliczyć go w koszty uzyskania przychodu w momencie poniesienia.

Zatem stanowisko Podatnika w powyższym zakresie należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.