Czy na podstawie art. 23 umowy z USA w związku z art. 20 ust. 1 ustawy CIT Wnioskodawca w kolejnych (...)

UZASADNIENIE

W dniu 2.10.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu odliczenia podatku pobranego u źródła od podatku dochodowego od osób prawnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest spółką akcyjną mająca siedzibę na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej (dalej: Wnioskodawca, Podatnik), która w ramach prowadzonej działalności gospodarczej tworzy gry komputerowe przeznaczone do dalszej sprzedaży w postaci praw do licencji.

Wnioskodawca zawarł umowę licencyjną na odpłatne korzystanie z prawa do rozpowszechniania gier komputerowych (dalej: Umowa) z kontrahentem będącym rezydentem Stanów Zjednoczonych Ameryki (dalej: Licencjobiorca, Płatnik). Kontrahent wypłacił Wnioskodawcy wynagrodzenie z tytułu Umowy i Wnioskodawca w związku z tym rozpoznał przychód z tego tytułu. Licencjobiorca zgodnie z art. 13 upo z USA oraz po otrzymaniu od spółki stosownego certyfikatu rezydencji, w momencie wypłaty wynagrodzenia na poczet należności licencyjnych wynikających z Umowy - potrącił podatek u źródła w wysokości 10%, o czym Wnioskodawca został pisemnie poinformowany.

Wnioskodawca, w roku podatkowym otrzymania wynagrodzenia z tytułu Umowy oraz rozpoznania przychodu poniósł stratę podatkową i, w rezultacie, nie wykazał w tym roku podatkowym zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych, do którego mógł odliczyć podatek u źródła pobrany od wynagrodzenia wypłaconego przez Licencjobiorcę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy na podstawie art. 23 umowy z USA w związku z art. 20 ust. 1 ustawy CIT Wnioskodawca w kolejnych latach podatkowych, kiedy po jego stronie powstanie zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych, będzie mógł uwzględnić kredyt podatkowy z tytułu podatku u źródła pobranego przez Licencjodawcę?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy CIT podatnik, który ma zarząd lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlega obowiązkowi podatkowemu od całych swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania. Art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy CIT stanowi jednak, że dochody osiągane poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników określonych w art. 3 ust. 1 ustawy CIT są wolne od podatku, jeżeli umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, tak stanowi. W sytuacji jednak, gdy nie zachodzą okoliczności umożliwiające skorzystanie z regulacji art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy CIT zastosowanie znajduje art. 20 ust. 1 ustawy CIT, który statuuje metodę zaliczenia proporcjonalnego dochodów (przychodów) osiągniętych przez rezydentów poza terytorium Polski. Na podstawie tej regulacji w rozliczeniu za rok podatkowy dochody (przychody) te łączy się z dochodami (przychodami) osiąganymi na terytorium Polski. W tym wypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi zapłaconemu w obcym państwie. Kwota odliczenia nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie.

W konsekwencji w celu ustalenia możliwości skorzystania przez podatników z metody tzw. zaliczenia proporcjonalnego wskazanego w art. 20 ust. 1 ustawy CIT konieczne jest zbadanie postanowień konkretnej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W świetle art. 13 ust. 3 umowy z USA należności licencyjne są zdefiniowane jako:

1. wszelkiego rodzaju należności, które są płacone za użytkowania lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich z tytułu twórczości literackiej, artystycznej lub prac naukowych, włączając prawa autorskie, związane z filmami i taśmami magnetofonowymi używanymi przez rozgłośnie radiowe i stacje telewizyjne, patentami, znakami towarowymi, wzorami użytkowymi i zdobniczymi, dokumentacją, formułami, technologią produkcyjną, informacjami dotyczącymi doświadczeń przemysłowych, handlowych lub naukowo-badawczych lub umiejętności (know-how),
2. zyski osiągnięte ze sprzedaży, zamiany lub innej dyspozycji taką wartością majątkową lub prawami w takim zakresie, w jakim kwoty uzyskane z takiej sprzedaży, zamiany lub innej dyspozycji za odpłatnością uzależnione są od produktywności, używania lub dysponowania taką wartością lub prawami.
   
   

Na tej podstawie należności wypłacane na podstawie Umowy mogą być kwalifikowane jako należności licencyjne w świetle umowy z USA i tym samym mieszczą się one w zakresie zastosowania umowy z USA.

Art. 13 ust. 1 umowy z USA stanowi, że należności licencyjne powstałe w jednym umawiającym się państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim umawiającym się państwie będą opodatkowane w tym drugim umawiającym się państwie. Z kolei ust. 2 tego samego artykułu wskazuje, że takie należności mogą być opodatkowane także w tym państwie, w którym powstały i zgodnie z prawem tego państwa, ale podatek w ten sposób pobrany nie może przekroczyć 10% kwoty należności brutto.

Art. 20 umowy z USA wprowadza zwolnienie od podwójnego opodatkowania poprzez metodę zaliczenia (zwaną także metodą kredytu podatkowego) i stanowi, że zgodnie z postanowieniami prawa polskiego i zachowaniem przewidzianych w nim ograniczeń Polska zezwoli osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce na zaliczenie na poczet należnych w Polsce podatków odpowiednich kwot podatków zapłaconych w Stanach Zjednoczonych.

Od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się zatem kwotę równą podatkowi zapłaconemu w Stanach Zjednoczonych. Kwota odliczenia nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w Stanach Zjednoczonych. Jak wskazuje art. 23B Modelowej Konwencji OECD osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w umawiającym się państwie, która osiąga dochód lub posiada majątek, który zgodnie z postanowieniami Konwencji OECD może zostać opodatkowany w drugim umawiającym się państwie wówczas pierwsze umawiające się państwo zezwoli na:

1. odliczenie od podatku danej osoby kwoty równej podatkowi dochodowemu zapłaconemu w tym drugim państwie,
2. odliczenie od podatku od majątku danej osoby kwoty równej podatkowi od majątku zapłaconemu w tym drugim państwie.
   
   

Z literalnego brzmienia powyższego artykułu wynika, że podatek od dochodu podatnika, który powstał w jednym umawiającym się państwie może zostać odliczony od podatku dochodowego należnego w drugim umawiającym się państwie bez względu na to czy dochód ten powstał w tym samym roku, w którym powstał u Podatnika obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób prawnych. Jeżeli zatem Wnioskodawca poniósł stratę w roku podatkowym, w którym otrzymał wynagrodzenie od Licencjobiorcy, będzie mógł on skorzystać z odliczenia w roku podatkowym, w którym rozpozna dochód.

Ponadto należy mieć na względzie, że dla osiągnięcia celów Konwencji pojęcia ?dochodu? oraz ?podatku dochodowego? powinny być interpretowane w sposób autonomiczny i niezależny od norm prawa krajowego. Pojęcie podatku dochodowego powinno być zatem rozumiane jako podatek powstały w państwie rezydencji w związku z otrzymywaniem zagranicznych wpływów bez względu na czas, w którym powstał dochód . W konsekwencji zagraniczne wpływy z umów licencyjnych będą mogły zostać rozpoznane jako dochód osiągnięty w innym państwie dopiero wówczas gdy Wnioskodawca osiągnie dochód w państwie rezydencji i wpływy te będą mogły podlegać pośrednio opodatkowaniu.

Wnioskodawca zwraca również uwagę, że umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania powinny być interpretowane zgodnie z Komentarzem do Konwencji Modelowej OECD. Słuszność zastosowania wykładni zawartej w Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD do umowy z USA potwierdza orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego. W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 czerwca 2009 r. sygnatura akt II FSK 276/08: wskazano: ?Modelowa Konwencja OECD (Modele de convention fiscale concernant le revenu et la fortune, version abrege 15 juillet 2005, OCDE 2005, Konwencja Modelowa OECD 2006) i Komentarz do Modelowej Konwencji OECD (Commentaires sur les articles du Modele de Convention fiscale, OCDE juillet 2005) (...) nie są źródłem prawa niemniej jednak należy wskazać na ich istotną rolę w zakresie wykładni umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Zarówno Modelowa Konwencja OECD jak i Komentarz do Modelowej Konwencji OECD może stanowić kontekst w rozumieniu art. 31 Wiedeńska Konwencja o Prawie Traktatów zawartej w dniu 23 maja 1969 r.

, Polska przystąpiła do Wiedeńskiej Konwencji o Prawie Traktatów w dniu 02 lipca 1990 r., w stosunku do Polski Konwencja weszła w życie z dniem 01 .08.1990 r. (Dz. t.j. z 1990 r., Nr 74, poz. 439). Kwalifikacja prawna Konwencji Modelowej OECD i Komentarza jest wciąż niejednolita w poszczególnych państwach. W wielu państwach określa się je jako pomocnicze środki interpretacji lub jako wytyczne, natomiast w innych uważa się je za będące częścią lub kontekstem albo dodatkowym środkiem interpretacji. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD państwa członkowskie są obowiązane do stosowania Modelowej Konwencji OECD jako podstawy przy zawieraniu umów, chyba że jedno umawiające się państwo zgłosiło konkretne zastrzeżenia lub ma szczególne powody, aby nie stosować Modelowej Konwencji OECD. W takich przypadkach kolejne Modelowe Konwencje OECD i Komentarze są częścią kontekstu, a nie uzupełniającym materiałem w rozumieniu art. 32 Konwencji Wiedeńskiej. Rada OECD podkreśla również rolę Komentarza w przypadkach rozbieżnych interpretacji. Nawet istniejące obecnie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania powinny być interpretowane zgodnie z Komentarzem, chyba że zasadnicze zmiany w Modelowej Konwencji OECD wykluczałyby taką interpretację. Komentarz do Modelowej Konwencji OECD będzie miał mniejsze znaczenie w przypadku konwencji zawieranych między państwami członkowskimi i nieczłonkowskimi oraz zawieranych wyłącznie między państwami nieczłonkowskimi OECD. Jeżeli jednak Konwencja Modelowa OECD była podstawą negocjacji to stanowi ona kontekst i może być brana pod uwagę przy interpretacji. Znaczenie Modelowej Konwencji OECD i Komentarza może być stwierdzone w konkretnych postanowieniach konwencji dwustronnych?.

Postanowienia Modelowej Konwencji OECD nie wskazują wprost czy ze zwolnienia od podwójnego opodatkowania mogą korzystać jedynie podmioty, które osiągnęły dochód w dwóch różnych państwach w tym samym czasie czy też bez względu na to czy dochody powstały w różnych latach podatkowych.

Biorąc to pod uwagę, należy wskazać, że w świetle Komentarza do Konwencji Modelowej OECD państwo rezydencji (tu: Polska) jest zobligowane zapewnić możliwość odliczenia podatku zapłaconego w państwie źródła (tu: USA) bez względu na czas, kiedy podatek u źródła został pobrany przez państwo źródła. Innymi słowy z brzmienia Komentarza do art. 23A i 23B Konwencji modelowej OECD wynika, że kredyt podatkowy musi zostać przyznany bez względu na to kiedy podatek został pobrany u źródła, a państwo rezydencji jest zobowiązane do eliminacji podwójnego opodatkowania poprzez zastosowanie metody kredytu podatkowego lub metody wyłączenia w odniesieniu do przychodu także wówczas, gdy podatek od niego został pobrany w poprzednim lub następnym roku podatkowym.

Jednocześnie Wnioskodawca zwraca uwagę, że sama umowa z USA nie przewiduje czasowego ograniczenia w stosowaniu art. 23, zatem zakresem tej regulacji powinny być objęte wszystkie przychody, od których został pobrany podatek od źródła bez względu na to, w którym roku podatkowym one powstały. Stanowisko to potwierdza także wskazany powyżej komentarz do art. 23A i 23B zawarty w Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD. Brzmienie komentarza wprost potwierdza, że jeżeli Podatnik nie był uprawniony w jednym roku podatkowym do skorzystania ze zwolnienia z podwójnego opodatkowania wówczas będzie mógł on skorzystać z tego zwolnienia w roku następnym. Ponadto, należy mieć na względzie, że zgodnie z art. 22a updop ?przepisy art. 20-22 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest RP?. Oznacza to, że postanowienia umowy z USA mają pierwszeństwo w zastosowaniu przed ustawodawstwem krajowym oraz że przepisy krajowe należy interpretować w sposób zgodny z postanowieniami umowy z USA. Interpretacja przepisów krajowych w sposób sprzeczny z postanowieniami danej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania stanowiłaby naruszenie zobowiązań RP wobec państwa strony danej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zdaniem jednak Wnioskodawcy literalne brzmienie przepisów ustawy CIT pozwala na ich wykładnię zgodnie z postanowieniami umowy z USA.

Reasumując, należy stwierdzić, że analiza powołanych przez Wnioskodawcę przepisów Ustawy CIT, umowy o UPO, Modelowej Konwencji OECD oraz Komentarza do niej bezspornie prowadzi do wniosku, że na gruncie przedstawionego na wstępie stanu faktycznego, w przypadku otrzymania wynagrodzenia z tytułu Umowy, od którego podatek pobrany w państwie źródła nie będzie mógł zostać odliczony od kwoty zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych w roku podatkowym, w którym wynagrodzenie to zostało rozpoznane jako przychód, Wnioskodawca będzie mógł odliczyć kwotę podatku pobranego u źródła przez wypłacającego wynagrodzenie Licencjobiorcę od kwoty zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych w pierwszym z kolejnych lat podatkowych w którym będzie zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się ? za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm., dalej również jako: ?updop?), podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Polski normodawca w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych regulujących problematykę dochodów uzyskiwanych przez podatników posiadający nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce, którzy uzyskują dochody ze źródeł położonych poza terytorium RP, unormował jako jedyną metodę eliminacji podwójnego opodatkowania tzw. metodę zaliczenia zwykłego (proporcjonalnego). W myśl art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, osiągają również dochody (przychody) poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i dochody te podlegają w obcym państwie opodatkowaniu, a umowa międzynarodowa, której Polska jest stroną nie zwalnia tych dochodów z opodatkowania w państwie rezydencji (art. 17 ust. 3 ww. ustawy), w rozliczeniu za rok podatkowy dochody (przychody) te łączy się z dochodami (przychodami) osiąganymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym wypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi zapłaconemu w obcym państwie. Kwota odliczenia nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie.

Powołany art. 20 ust. 1 updop ustanawia następujące przesłanki materialne pozwalające na dokonanie odliczenia podatku zapłaconego w państwie źródła, tj.:

1. podmiot podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce;
2. podatnik ten osiąga dochody (przychody) zarówno na terytorium Polski, jak i za granicą;
3. dochody (przychody) osiągane na terytorium państw obcych podlegają opodatkowaniu w tych państwach;
4. dochody te nie są wolne od podatku na mocy postanowień umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, i tym samym nie ma zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 3 updop,
5. podatek od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium państw obcych został faktycznie zapłacony w tych państwach.
   
   

Na podstawie art. 20 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, łączna kwota odliczenia, o którym mowa w ust. 1 i 2, nie może przekroczyć tej części podatku, która została obliczona przed dokonaniem odliczenia i która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany z tego źródła dochodu.

Powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 22a ustawy CIT).

Ponadto wskazać należy, że przepisy poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają rozwiązania szczególne w stosunku do przepisów ustaw podatkowych i na podstawie art. 91 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, mają pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.

W rozpatrywanej sprawie przepisami szczególnymi, które powinny być brane pod uwagę są postanowienia umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Waszyngtonie dnia 8.10.1974 r. (Dz.U. z 1976 r. nr 31, poz. 178, dalej jako; ?UPO?).

Zgodnie z art. 13 ust. 1 UPO z USA, należności licencyjne powstałe w jednym Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie będą opodatkowane w tym drugim Umawiającym się Państwie. Z kolei ust. 2 tego artykułu stanowi, że w każdym razie takie należności mogą być opodatkowane także w tym Państwie, w którym powstały, i zgodnie z prawem tego Państwa, ale podatek w ten sposób pobierany nie może przekroczyć 10% kwoty należności brutto.

Ponadto jak stanowi art. 20 ust. 1 UPO między Polską a USA, podwójnego opodatkowania dochodów będzie się unikać zgodnie z postanowieniami prawa polskiego i z zachowaniem przewidzianych w nim ograniczeń (z uwzględnieniem dokonywanych zmian bez naruszenia podstawowych zasad) Polska zezwoli osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce na zaliczanie na poczet należnych w Polsce podatków odpowiednich kwot podatków, zapłaconych w Stanach Zjednoczonych.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca posiada nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej tworzy gry komputerowe przeznaczone do dalszej sprzedaży w postaci praw do licencji.

Wnioskodawca zawarł umowę licencyjną na odpłatne korzystanie z prawa do rozpowszechniania gier komputerowych (dalej: Umowa) z kontrahentem będącym rezydentem Stanów Zjednoczonych Ameryki (dalej: Licencjobiorca, Płatnik). Kontrahent wypłacił Wnioskodawcy wynagrodzenie z tytułu Umowy i Wnioskodawca w związku z tym rozpoznał przychód z tego tytułu. Licencjobiorca zgodnie z art. 13 UPO z USA oraz po otrzymaniu od spółki stosownego certyfikatu rezydencji, w momencie wypłaty wynagrodzenia na poczet należności licencyjnych wynikających z Umowy - potrącił podatek u źródła w wysokości 10%, o czym Wnioskodawca został pisemnie poinformowany. Wnioskodawca, w roku podatkowym otrzymania wynagrodzenia z tytułu Umowy oraz rozpoznania przychodu poniósł stratę podatkową i, w rezultacie, nie wykazał w tym roku podatkowym zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych, do którego mógł odliczyć podatek u źródła pobrany od wynagrodzenia wypłaconego przez Licencjobiorcę.

W niniejszej sprawie znajdą więc zastosowanie ww. przepisy, tj. art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z art. 20 ust. 1 UPO z USA.

Z wykładni literalnej przytoczonego powyżej przepisy art. 20 ust.1 updop wynika, że nie przewiduje on możliwości odliczenia podatku zapłaconego za granicą w latach następnych. Podkreślić należy, że odliczenia można dokonać jedynie w roku opodatkowania w Polsce zagranicznego dochodu, od którego zapłacono zagraniczny podatek. Przepis wyraźnie określa, że ?w rozliczeniu za rok podatkowy dochody te łączy się z dochodami (?)? wprowadzając zasadę łączenia dochodów osiąganych w tych samych latach podatkowych, a nie w kolejno po sobie następujących.

Organ nie podziela argumentacji przedstawionej przez Wnioskodawcę jakoby interpretacja art. 20 ust. 1 updop w związku z art. 20 ust. 1 UPO z USA, zgodnie z którą podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku zapłaconego za granicą jedynie w roku podatkowym, w którym nastąpiło potrącenie (zapłata) podatku u źródła, naruszała postanowienia art.  23B Modelowej Konwencji OECD. Zgodnie z art. 23B Modelowej Konwencji OECD osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w umawiającym się państwie, która osiąga dochód lub posiada majątek, który zgodnie z postanowieniami Konwencji OECD może zostać opodatkowany w drugim umawiającym się państwie wówczas pierwsze umawiające się państwo zezwoli na:

1. odliczenie od podatku danej osoby kwoty równej podatkowi dochodowemu zapłaconemu w tym drugim państwie,
2. odliczenie od podatku od majątku danej osoby kwoty równej podatkowi od majątku zapłaconemu w tym drugim państwie.
   
   

Powyższa wykładnia art. 20 ust. 1 updop, przyjęta przez Organ, nie narusza postanowień art. 20 ust. 1 UPO z USA oraz art. 23B Modelowej Konwencji OECD , ponieważ jak zostało wskazane, Polska zezwoliła/zezwala osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce na zaliczanie na poczet należnych w Polsce podatków odpowiednich kwot podatków, zapłaconych w Stanach Zjednoczonych, uwzględniając postanowienia prawa polskiego i z zachowaniem przewidzianych w nim ograniczeń. Zatem ograniczeniem o którym mowa w art. 20 ust. 1 UPO z USA jest bez wątpienia postanowienie zawarte w art. 20 ust. 1 updop, z którego wynika wprost, że podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku pobranego u źródła jedynie w roku opodatkowania w Polsce zagranicznego dochodu, od którego zapłacono zagraniczny podatek.

Wskazać należy również, że umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania są zespołem norm kolizyjnych mających na celu rozgraniczenie praw dwóch państw do opodatkowania danego przysporzenia. Umowy takie nie kreują natomiast samodzielnie obowiązku podatkowego.

Podsumowując, należy uznać za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym będzie uprawniony odliczyć kwotę podatku pobranego u źródła przez wypłacającego wynagrodzenie Licencjobiorcę od kwoty zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych w pierwszym z kolejnych lat podatkowych, w którym będzie zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego.

Końcowo wskazać należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest ocena poprawności zakwalifikowania świadczonej usługi jako należności licencyjnej i w związku z tym prawidłowości potrącenia zryczałtowanego podatku u źródła. Okoliczność powyższa została uznana za element stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę.

Organ wydający interpretację indywidualną prawa podatkowego związany jest przedstawionym przez Wnioskodawcę opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego zgodnie z art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, i tym samym nie jest uprawniony do dokonania takich ustaleń w postępowaniu interpretacyjnym.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim, wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52  §  3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54  §  1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.