Prawidłowość wystawiania faktur VAT na kontrahentów rozliczających się z nabytego paliwa za pośrednictwem (...)

Prawidłowość wystawiania faktur VAT na kontrahentów rozliczających się z nabytego paliwa za pośrednictwem platformy internetowej w systemie kart paliwowych oraz prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupionego paliwa przez emitenta w/w kart.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 15.10.2010 r. (data wpływu 20.10.2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 14.12.2010r. (data wpływu 16.12.2010r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 02.12.2010r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

  • prawidłowości wystawiania faktur VAT na kontrahentów rozliczających się z nabytego paliwa za pośrednictwem platformy internetowej w systemie kart paliwowych - jest nieprawidłowe,
  • prawa do odliczenia podatku naliczonego od zakupionego paliwa przez emitenta w/w kart - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20.10.2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie potwierdzenia prawidłowości rozliczeń w systemie kart paliwowych oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego przez emitenta w/w kart. Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 14.12.2010 r. (data wpływu 16.12.2010 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 02.12.2010 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca, Spółka) jest emitentem kart paliwowych umożliwiających bezgotówkowe rozliczanie transakcji na stacjach benzynowych (w praktyce głównie tankowanie paliwa). Klienci Spółki przedstawiając na stacji benzynowej kartę paliwową nie płacą bezpośrednio dostawcy paliwa. Wnioskodawca, działając jako zastępca pośredni klienta nabywa paliwo w swoim imieniu, lecz na rzecz klienta. Po zakończeniu miesiąca Spółka wystawia klientowi fakturę. Podstawą do wyliczenia wartości wynagrodzenia należnego Spółce jest cena paliwa (do której Spółka nie dolicza marży), cena dodatkowych usług oraz wynagrodzenie agencyjne za obsługę całego systemu kart paliwowych.

Obecnie Spółka opracowuje koncepcję stworzenia platformy rozliczeniowej, przy pomocy której podmioty nabywające paliwa w oparciu o karty paliwowe (klienci Spółki) poprzez system informatyczny mogłyby wskazać Wnioskodawcy, że danym tankowaniem powinien być obciążony inny podmiot niż ten, do którego należy karta paliwowa przedstawiona na stacji. Skuteczność takiego wskazania zależałaby od weryfikacji przez Spółkę, czy podmiot obciążany, który również posiada kartę paliwową i ma dostęp do systemu informatycznego, wyraża zgodę na obciążenie go danym tankowaniem. Wskazanie w systemie informatycznym innego podmiotu niż ten, do którego należy karta paliwowa i akceptacja drugiej strony oznaczałaby, że prawo do rozporządzania paliwem jak właściciel przysługuje wskazanemu podmiotowi obciążanemu i to na niego musi zostać wystawiona faktura. Obie strony musiałyby zgodnie oświadczyć poprzez system informatyczny, że prawo do rozporządzania paliwem jak właściciel przysługuje od samego początku podmiotowi obciążanemu. Takie wskazanie mogłoby również mieć charakter zwrotny, tj. podmiot obciążony mógłby w odniesieniu do innej transakcji (innego tankowania) wykonanej przy użyciu swojej karty paliwowej wskazać, że zafakturowana powinna być inna firma, np. ta która była autorem pierwszego wskazania.

W nadesłanym uzupełnieniu Wnioskodawca zaznaczył, iż nakreślony stan faktyczny dotyczy zarówno sytuacji, w których jeden kontrahent (A) dokonuje tankowania na stacji paliw, okazując się przy tym kartą paliwową należącą do innego kontrahenta (B), który będzie obciążony z tytułu tej transakcji, oraz takich, w której jeden kontrahent (A) nabywa paliwo, przedkładając na stacji własną kartę paliwową a następnie za pośrednictwem informatycznej platformy rozliczeniowej, wskazuje inny podmiot (B), który ma być obciążony danym tankowaniem.

Dodał także, iż zawsze jednak wskazanie w systemie informatycznym innego podmiotu (A wskazuje B albo B wskazuje A) jako tego, który ma być obciążony danym tankowaniem, będzie równoznaczne z wiążącą i nieodwołalną deklaracją, że to właśnie podmiot wskazany od początku miał prawo do rozporządzania towarem jak właściciel i to do niego należy paliwo.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

  1. Czy planowany schemat, w którym klient Spółki zyskuje możliwość wskazania poprzez system informatyczny podmiotu, który powinien zostać obciążony (zafakturowany) za dane tankowanie jest zgodny z ustawą o VAT ...
  2. Czy Spółka nabywając paliwo od stacji paliw, a następnie obciążając swoich klientów za realizację umowy dotyczącej kart paliwowych (w bazie kosztowej wynagrodzenia Spółki jest m.in. cena zapłacona za paliwo) będzie miała prawo do odliczenia VAT ...

Ad. 1

Planowany przez Spółkę schemat; stanowiący w istocie rozszerzenie systemu kart paliwowych o nową funkcjonalność, jest zdaniem wnioskodawcy zgodny z polskimi przepisami VAT. Numer karty paliwowej podawany podczas tankowania na stacji jest jedynie wstępną przesłanką wskazującą na podmiot, który powinien zostać obciążony przez Spółkę. Nie ma jednak przeszkód z punktu widzenia regulacji VAT, aby podmiot ten wskazał, że obciążenie powinno zostać dokonane na rzecz innego przedsiębiorstwa, jeżeli to innemu przedsiębiorstwu przysługuje prawo do rozporządzania towarem jak właściciel i to na rzecz tego innego przedsiębiorstwa dokonano dostawy. Dowodem, że tak jest i równocześnie konieczną przesłanką zmiany jest zgodne oświadczenie stron (poprzez system informatyczny), że prawo do rozporządzania paliwem jak właściciel przysługuje temu drugiemu podmiotowi.

Wskazanie nie ma charakteru odsprzedaży, tj. nie chodzi o to, że podmiot A nabywa paliwo na stacji, a potem przekazuje to paliwo podmiotowi B (finalnie obciążonemu przez Spółkę). Poprzez wskazanie i jego akceptację strony zgodnie uznają, że prawo do rozporządzania paliwem jak właściciel od samego początku przysługiwało podmiotowi B. Nie pojawia się więc tutaj odsprzedaż, ale podmiotowe dookreślenie nabywcy. Spółka otrzymując taką informację poprzez system informatyczny dostaje czytelną / wiążącą wskazówkę na rzecz której firmy powinna wystawić fakturę za dane tankowanie.

W świetle art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel wynika zawsze z uzgodnień pomiędzy stronami o charakterze cywilnoprawnym. Jeżeli wszystkie zainteresowane strony ustalą, że prawo do rozporządzania zatankowanym paliwem przysługuje nie podmiotowi A, którego karta paliwowa została przedstawiona na stacji benzynowej, ale podmiotowi B, to jedynym możliwym i właściwym rozwiązaniem jest wystawienie przez Spółkę faktury - w odniesieniu do tego tankowania - na podmiot B.

Ad. 2

Spółka nabywając paliwo od stacji paliw, a następnie obciążając swoich klientów za realizację umowy dotyczącej kart paliwowych będzie miała prawo do odliczenia VAT pod ogólnymi warunkami. Koszt paliwa nabywanego od stacji benzynowych znajduje się w bazie kosztowej wynagrodzenia Spółki. Wystawiane z tego tytułu faktury zawierają polski VAT. Istnieje więc czytelny związek pomiędzy podatkiem naliczonym na zakupach Spółki i podatkiem należnym na jej sprzedaży. Spółka w zakresie nabywanego i sprzedawanego paliwa działa jako pośrednik i jej transakcje w tym zakresie mają charakter ?przezroczysty? tzn. nie dodawana jest żadna marża.

W odniesieniu do paliwa tankowanego w Polsce, Spółka otrzymuje fakturę z VAT naliczonym, a wystawiając fakturę na klienta nalicza / odprowadza VAT należny. W przypadku tankowania dokonanego poza granicami Polski, Spółka otrzymuje fakturę z VAT kraju tankowania i wystawiając swoją fakturę również nalicza i odprowadza VAT w kraju tankowania, zgodnie z zasadą terytorialności. Zakupy / sprzedaż poza granicami Polski odbywają się poza polskim VAT i nie rzutują na prawo do odliczenia w Polsce. Ze względu na fakt, że są to czynności, które jeżeli byłyby wykonywane w kraju, dawałyby prawo do odliczenia w świetle art. 86 ust. 8 ustawy o VAT, podatek naliczony od kosztów ogólnych funkcjonowania Spółki (biuro, energia i inne media, itp.) jest odliczany w całości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe w zakresie dotyczącym prawidłowości wystawiana faktur VAT na kontrahentów rozliczających się z nabytego paliwa za pośrednictwem platformy internetowej w systemie kart paliwowych, natomiast w zakresie dotyczącym prawa do odliczenia podatku naliczonego od zakupionego paliwa przez emitenta w/w kart za prawidłowe.

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów ? w myśl art. 7 ust. 1 ustawy ? rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (?).

Zgodnie z art. 106 ust. 1 i ust. 3 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16. Powyższe przepisy stosuje się odpowiednio do części należności otrzymywanych przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi.

W myśl art. 2 pkt 22 ustawy, pod pojęciem sprzedaży rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca jest emitentem kart paliwowych umożliwiających bezgotówkowe rozliczanie transakcji na stacjach benzynowych. Klienci Spółki przedstawiając na stacji benzynowej kartę paliwową nie płacą bezpośrednio dostawcy paliwa. Wnioskodawca, działając jako zastępca pośredni klienta nabywa paliwo w swoim imieniu, lecz na rzecz klienta. Po zakończeniu miesiąca Spółka wystawia klientowi fakturę. Podstawą do wyliczenia wartości wynagrodzenia należnego Spółce jest cena paliwa, cena dodatkowych usług oraz wynagrodzenie agencyjne za obsługę całego systemu kart paliwowych. Obecnie Spółka opracowuje koncepcję stworzenia platformy rozliczeniowej, przy pomocy której podmioty nabywające paliwa w oparciu o karty paliwowe (klienci Spółki) poprzez system informatyczny mogłyby wskazać Wnioskodawcy, że danym tankowaniem powinien być obciążony inny podmiot niż ten, do którego należy karta paliwowa przedstawiona na stacji. Skuteczność takiego wskazania zależałaby od weryfikacji przez Spółkę, czy podmiot obciążany, który również posiada kartę paliwową i ma dostęp do systemu informatycznego, wyraża zgodę na obciążenie go danym tankowaniem. Wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do kwestii wystawienia faktury na podmiot, który zostanie wskazany za pośrednictwem platformy internetowej jako podmiot odpowiedzialny za uregulowanie należności względem Spółki z tytułu danego tankowania, pomimo faktu, iż paliwo zostanie nabyte przez inny podmiot.

Analizując przedmiotowe zagadnienie należy odnieść się w pierwszej kolejności do przywołanych powyżej przepisów prawa podatkowego, a w szczególności art. 106 ust. 1 ustawy, w którym ustawodawca wyraził jeden z fundamentalnych obowiązków systemu podatku VAT tj. obowiązek udokumentowania fakturą sprzedaży dokonanej przez podatnika tego podatku. W celu rzetelnego odzwierciedlenia w wystawianym dokumencie zaistniałego zdarzenia gospodarczego, w/w artykuł nakłada na podatnika obowiązek uwzględnienia przede wszystkim daty dokonania sprzedaży, ceny, stawki podatku, podstawy opodatkowania, a także co istotne w niniejszej sprawie ? danych podatnika ? wystawcy faktury oraz nabywcy towaru lub usługi.

Odwołując się w tym miejscu do treści art. 2 pkt 22 ustawy, termin ?sprzedaży? należy rozumieć jako m.in. odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Z kolei stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?).

W rezultacie łącznej analizy w/w regulacji należy stwierdzić, iż podatnik dokumentując czynność dostawy towarów poprzez wystawienie faktury VAT zobowiązany jest do umieszczenia danych faktycznego nabywcy towarów tzn. takiego, na którego przenoszone jest prawo do rozporządzania towarem jak właściciel. Kluczową rolę w rozstrzygnięciu przedmiotowej sprawy odgrywa właściwe rozumienie powyższego sformułowania.

Uzasadniając zatem powyższe rozumowanie należy zauważyć, iż wbrew argumentacji Wnioskodawcy, który uzależnia przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel od uzgodnień pomiędzy stronami o charakterze cywilnoprawnym, nie można utożsamiać dostawy towarów na gruncie podatku od towarów i usług z cywilnoprawną umową dostawy, na mocy której dostawca zobowiązuje się do wytworzenia rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku oraz do ich dostarczenia częściami albo periodycznie, a odbiorca zobowiązuje się do odebrania tych rzeczy i do zapłacenia ceny - art. 605 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16 poz. 93 ze zm.). Zgodnie z definicją zawartą w ustawie o VAT, istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W celu przedstawienia właściwego rozumienia pojęcia ?przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel? należy zaznaczyć, iż dotyczy ono tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nią jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu ?prawo do rozporządzania jak właściciel? nie można interpretować jako ?prawa własności?. Idąc dalej należy wskazać, iż czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, bowiem ?dostawa towarów? nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, iż oderwanie pojęcia ?dostawa towarów? od skutków konwencjonalnych powstających na gruncie prawa prywatnego od ekonomicznych aspektów transakcji pozwala także na uznanie danej czynności za dostawę towarów nawet mimo pewnych nałożonych na nabywcę ograniczeń we władaniu towarem.

Konfrontując powyższą argumentację z przedstawionym przez Wnioskodawcę opisem zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, iż podmiotem faktycznie nabywającym paliwo będzie podmiot, który dokonuje tankowania paliwa do pojazdu, nabywa paliwo, bowiem to on w rozumieniu ustawy o VAT w rzeczywistości nabywa prawo do rozporządza tym paliwem jak właściciel, a zatem jest stroną transakcji. Fakt, że w późniejszym czasie nabywający paliwo poprzez wskazanie za pośrednictwem systemu na inny podmiot, który w wyniku jego akceptacji danej płatności, staje się odpowiedzialny za uregulowanie należności z tytułu zakupu paliwa względem Wnioskodawcy, nie przesądza o tym, że podmiot ten staje się właściwym do umieszczenia na fakturze jako nabywca towaru, bowiem w dalszym ciągu to podmiot faktycznie nabywający paliwo na stacji rozporządza nim jak właściciel. Wbrew stwierdzeniu Wnioskodawcy, łączna akceptacja obu stron transakcji poprzez system informatyczny w żaden sposób nie powoduje, że prawo do rozporządzania towarem jak właściciel już od samego początku przysługiwało podmiotowi, który stał się odpowiedzialnym za płatność z tego tytułu. Przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel w ujęciu regulacji ustawy o VAT jest czynnością obiektywną, powstającą niezależnie od deklaracji stron transakcji, tym bardziej prawo to nie może być ustanowione ze skutkiem wstecznym, jak wskazuje na to w uzasadnieniu własnego stanowiska Spółka. Zaproponowany przez Wnioskodawcę system umożliwiający jego kontrahentom wzajemne obciążanie się z tytułu dokonywanych nabyć paliw w ramach korzystania z kart paliwowych w istocie powoduje jedynie przeniesienie odpowiedzialności za uregulowanie określonej należności na inny podmiot od tego, który faktycznie dokonał nabycia, jednakże nie wywołuje to na gruncie ustawy o VAT skutków w takiej postaci, że wskazany w ten sposób płatnik stałby się jednocześnie nabywcą towaru. Raz jeszcze podkreślenia wymaga fakt, iż ustawa o podatku od towarów i usług, nie wymienia jako nabywcy, którego dane sprzedający obowiązany jest umieścić na fakturze, płatnika odpowiedzialnego za uregulowanie należności z tego tytułu, lecz podmiot, który faktycznie nabywa prawo do rozporządzania towarem jak właściciel.

Reasumując, mając na uwadze okoliczności sprawy oraz treść art. 106 ust. 1 ustawy w zw. z art. 2 pkt 22 i art. 7 ust. 1, należy stwierdzić, iż niedopuszczalnym jest wskazanie przez Wnioskodawcę na fakturze VAT jako nabywcy podmiotu, który w rzeczywistości nie dokonuje nabycia paliwa (nie nabywa prawa do rozporządzania nim jak właściciel), a jedynie jest wskazany w późniejszym czasie poprzez system informatyczny jako podmiot, który dokonuje płatności z tego tytułu. Kwestię wzajemnych rozliczeń pomiędzy kontrahentami dokonywanych za pośrednictwem stworzonego przez Spółkę systemu obsługującego bezgotówkowy zakup paliwa przy użyciu kart paliwowych należy traktować w oderwaniu od samej transakcji zakupu paliwa, i nie mogą one wywierać wpływu na obowiązki ciążące na podatniku wynikające bezpośrednio z ustawy.

W odniesieniu do pytania nr 2 należy przywołać treść art. 86 ust. 1 ustawy, z godnie z którym w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Stosownie do brzmienia art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika m. in. z tytułu nabycia towarów i usług.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje zatem wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Biorąc pod uwagę, że prawo do odliczenia powinno być realizowane natychmiast po powstaniu podatku naliczonego, decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia będzie miał zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi.

Przy czym związek ten może mieć charakter bezpośredni lub pośredni. Jeśli podatnik zamierza przeznaczyć dane towary lub usługi na cele działalności opodatkowanej, to jest uprawniony do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów i usług (choćby przed zrealizowaniem prawa do odliczenia, towary bądź usługi nie zostały jeszcze spożytkowane na cele działalności opodatkowanej).

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, działając jako zastępca pośredni klienta nabywa paliwo w swoim imieniu, lecz na rzecz klienta. Następnie po zakończeniu miesiąca Spółka wykazuje podatek należny w wystawianych klientom fakturach, gdzie podstawą do wyliczenia wartości wynagrodzenia należnego Spółce jest m.in. cena paliwa, cena dodatkowych usług oraz wynagrodzenie agencyjne za obsługę całego systemu kart paliwowych. Wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków ponoszonych w związku z zakupem paliwa na rzecz swoich klientów.

W sytuacji, gdy nabywane paliwa, które będą tankowane do pojazdów klientów Spółki posiadających karty paliwowe uznać należy, że nabywane są one w imieniu Spółki, która faktycznie ponosi koszty z tym związane, dlatego spełniona jest ogólna zasada dotycząca prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego, zawarta w art. 86 ust. 1 ustawy. Zatem przyjąć należy, że Spółka nabywa paliwo, które następnie odsprzedaje użytkownikom kart paliwowych. W związku z tym, podatek naliczony związany z paliwem nabywanym przy wykorzystaniu kart paliwowych nie jest objęty wyłączeniem, o którym mowa w powołanym wyżej przepisie art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy, gdyż paliwo to jako towar handlowy stanowi przedmiot dalszego obrotu ? odsprzedaży. Należy więc przyjąć, iż paliwa te są towarem wykorzystywanym do wykonywania czynności opodatkowanych.

Reasumując, Spółce będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie paliwa, bowiem nabywane paliwo jest następnie odsprzedawane, zachowując przy tym związek z wykonywanymi przez Spółkę czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.


Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika