W zakresie opodatkowania czynności reprezentowania i prowadzenia spraw spółki komandytowo-akcyjnej (...)

W zakresie opodatkowania czynności reprezentowania i prowadzenia spraw spółki komandytowo-akcyjnej (SKA) za wynagrodzeniem

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 29 września 2014 r. (data wpływu 9 października 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności reprezentowania i prowadzenia spraw spółki komandytowo-akcyjnej (SKA) za wynagrodzeniem ? jest nieprawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 9 października 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności reprezentowania i prowadzenia spraw spółki komandytowo-akcyjnej (SKA) za wynagrodzeniem.


We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.


Wnioskodawca - Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej zwany "Sp z o.o."), utworzył wraz z K. Spółka Akcyjna, spółkę komandytowo-akcyjną: W. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowo-akcyjna, dalej zwaną "SKA").

Przedmiotem działalności SKA jest prowadzenie działalności o charakterze inwestycyjnym polegającej na obejmowaniu nowych udziałów lub akcji, uczestnictwie w spółkach osobowych lub innych jednostkach organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, a także na obejmowaniu instrumentów dłużnych.

Wspólnikami SKA jest Sp z o.o. oraz K. Spółka Akcyjna. Sp. z o.o. pełni funkcję komplementariusza wobec SKA i w związku z tym prowadzi sprawy SKA podejmując m.in. decyzje o inwestowaniu środków finansowych SKA.


Stosunki między Sp. z o.o. oraz SKA regulują dwie umowy:

  1. Umowa o Zarządzenie Funduszem Kapitałowym (Funduszem Kapitałowym jest SKA) z dnia 18 grudnia 2013 roku zawarta pomiędzy Sp. z o.o. a SKA;
  2. Umowa Wsparcia określająca wysokość opłaty za zarządzanie z dnia 29 lipca 2013 roku zawarta pomiędzy Sp. z o.o., K. Spółka Akcyjna i Michałem R., Rafałem M., Konradem S. oraz W. Fundusz Inwestycyjny zamknięty zmieniona aneksem z dnia 28 lipca 2014 roku do Umowy Wsparcia z dnia 29 lipca 2013 regulującym cesję praw i obowiązków wynikających z Umowy Wsparcia na W.S.A.

Stosownie do tych umów: "Z tytułu realizacji czynności objętych przedmiotem Umowy (tj. z tytułu zarządzania SKA oraz prowadzenia spraw SKA przez Sp. z o.o.) oraz pokrywania stałych kosztów administracyjnych Funduszu Kapitałowego (tj. SKA), Podmiotowi Zarządzającemu (tj. Sp. z o.o.) należy się wynagrodzenie w wysokości określonej Umową Wsparcia, wypłacane przez Fundusz Kapitałowy na rzecz Podmiotu Zarządzającego lub innych podmiotów świadczących usługi na rzecz Funduszu Kapitałowego oraz członków Personelu Kluczowego, zwane ?Opłatą za zarządzanie". Opłata za zarządzanie będzie wypłacana co 6 miesięcy.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.


  1. Czy wykonywane przez Sp. z o.o. jako komplementariusza czynności na rzecz SKA polegających na reprezentowaniu SKA i prowadzeniu spraw SKA będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT?
  2. Czy świadczenia pieniężne otrzymywane przez Sp. z o.o. jako komplementariusza SKA stanowiące "Opłatę za zarządzanie" SKA będą stanowić obrót dla celów podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. W myśl art. 15 ust. 2 ww. ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy.

Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Mając na uwadze przepisy ustawy o podatku od towarów i usług należy stwierdzić, iż podatnikami podatku od towarów i usług są między innymi jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej. Jednocześnie należy stwierdzić, iż ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje w swych zapisach pojęcia "jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej". Powyższe precyzują inne akty prawne w szczególności ustawa Kodeks spółek handlowych. Zasady tworzenia, organizację oraz funkcjonowanie spółki komandytowo-akcyjnej regulują przepisy ustawy Kodeks spółek handlowych. Przez spółkę osobową (będącą jednostką organizacyjną niemającą osobowości prawnej) rozumie się między innymi spółkę komandytowo-akcyjną (art. 4 § 1 pkt 1 Kodeksu spółek handlowych). Spółka taka prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą może, we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozwaną (patrz art. 8 Kodeksu spółek handlowych). Spółką komandytowo-akcyjną jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a co najmniej jeden wspólnik jest akcjonariuszem. Ponadto, komplementariusz ma, co do zasady, prawo i obowiązek prowadzić sprawy SKA.

W związku z powyższym, mając na uwadze treść cytowanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, należy stwierdzić, że podatnikiem tego podatku zgodnie z art. 15 ust.1 w przedmiotowej sytuacji będzie spółka komandytowa-akcyjna jako jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą zdefiniowaną w art. 15 ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Jednocześnie należy zaznaczyć, że wspólnicy SKA, w szczególności Sp. z o.o. działająca jako komplementariusz SKA, nie będą występować w charakterze podatnika podatku od towarów i usług z tytułu czynności wykonywanych na rzecz SKA, które będą wykonywane przez Sp. z o.o. w charakterze wspólnika (komplementariusza) SKA, np. prowadzenia spraw SKA i reprezentowania SKA. W związku z powyższym należy uznać, że czynności wykonywane na rzecz SKA przez Sp. z o.o. jako komplementariusza SKA nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT. W rezultacie, określone w umowie z dnia 18 grudnia 2013 roku świadczenia pieniężne - "Opłata za zarządzanie", otrzymywana od SKA przez Sp. z o.o., jako komplementariusza SKA, nie będą stanowić po stronie Sp. z o.o. obrotu dla celów podatku VAT.

Stanowisko to znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej z dnia 29 kwietnia 2009 roku (sygn. IPPP2/443-164/09-2/IK) wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie oraz interpelacji indywidualnej z dnia 30 września 2010 roku (sygn. IPPP2-443-512/10-2/AK) wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.


Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności sformułowany został odpowiednio w art. 7 oraz w art. 8 ww. ustawy. I tak, stosownie do art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?).


Natomiast w świetle art. 8 ust. 1 powołanej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

  1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
  2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
  3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Z treści powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.


Przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest zatem określenie czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Niemniej muszą być przy tym spełnione łącznie następujące warunki:

  • w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
  • świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).


Dana usługa podlega więc opodatkowaniu podatkiem VAT wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

Warto w tym miejscu wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. I tak, przykładowo w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise, TSUE uznał, że określoną czynność można uznać za wykonaną odpłatnie, jeśli istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto gdy odpłatność za otrzymane świadczenie pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miała być opodatkowana VAT.

Na uwagę zasługuje także orzeczenie z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 R. J. Tolsma przeciwko Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, gdzie podkreślono, że usługi świadczone są za wynagrodzeniem, wyłącznie jeżeli istnieje stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, na mocy którego występuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez świadczącego usługę stanowi wartość przekazywaną w istocie w zamian za usługę wyświadczoną jej odbiorcy.

Aby zatem uznać dane świadczenie za świadczenie odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a beneficjentem, i w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Zatem pod pojęciem odpłatności dostawy towarów lub odpłatności świadczenia usług należy rozumieć prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). Tym samym, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jednakże, zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy ? opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy ? czynności te muszą być wykonywane przez podatnika.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza ? według ust. 2 powołanego artykułu ? obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższa definicja ?podatnika? ma zatem charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem ?podatnik? tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w obrocie gospodarczym. Jednakże należy zauważyć, że status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, żeby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika ponadto, że dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

W efekcie opodatkowaniu mogą podlegać te czynności, w przypadku których spełniony został zarówno podmiotowy, jak i przedmiotowy zakres opodatkowania, tzn. zaistniała czynność określona jako opodatkowana, która została wykonana przez podmiot mający cechę podatnika. Należy podkreślić, że obie te przesłanki powinny zostać spełnione jednocześnie, co oznacza, że w odniesieniu do danej czynności konkretny podmiot powinien występować w charakterze podatnika. Tak więc wykonanie czynności podlegającej opodatkowaniu przez podmiot niewystępujący w tym przypadku w charakterze podatnika ? nawet jeśli jest on podatnikiem z innego tytułu ? pozostaje poza zakresem opodatkowania.

Z opisu sprawy przedstawionego w złożonym wniosku wynika, że Wnioskodawca pełni funkcję komplementariusza wobec SKA i w związku z tym prowadzi sprawy SKA podejmując m.in. decyzje o inwestowaniu środków finansowych SKA.


Stosunki między Wnioskodawcą oraz SKA regulują dwie umowy:

  1. Umowa o Zarządzanie Funduszem Kapitałowym (Funduszem Kapitałowym jest SKA) z dnia 18 grudnia 2013 roku zawarta pomiędzy Wnioskodawcą a SKA;
  2. Umowa Wsparcia określająca wysokość opłaty za zarządzanie z dnia 29 lipca 2013 roku zawarta pomiędzy Wnioskodawcą, Krajowym Funduszem Kapitałowym Spółka Akcyjna i Michałem Rumińskim, Rafałem Małeckim, Konradem Sitnikiem oraz WI Czysta Technologia Fundusz Inwestycyjny zamknięty zmieniona Aneksem z dnia 28 lipca 2014 roku do Umowy Wsparcia z dnia 29 lipca 2013 regulującym cesję praw i obowiązków wynikających z Umowy Wsparcia na W.S.A.

Z zawartych umów wynika, że: ?Z tytułu realizacji czynności objętych przedmiotem Umowy (tj. z tytułu zarządzania SKA oraz prowadzenia spraw SKA przez Wnioskodawcę) oraz pokrywania stałych kosztów administracyjnych Funduszu Kapitałowego (tj. SKA), Podmiotowi Zarządzającemu (tj. Wnioskodawcy) należy się wynagrodzenie w wysokości określonej Umową Wsparcia, wypłacane przez Fundusz Kapitałowy na rzecz Podmiotu Zarządzającego lub innych podmiotów świadczących usługi na rzecz Funduszu Kapitałowego oraz członków Personelu Kluczowego, zwane ?Opłatą za zarządzanie?. Opłata za zarządzanie będzie wypłacana co 6 miesięcy.

W odniesieniu do powyższego opisu, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą opodatkowania podatkiem od towarów i usług czynności polegających na prowadzeniu spraw i reprezentowaniu SKA.

W niniejszej sprawie należy rozstrzygnąć, czy okoliczność, że Wnioskodawca jest komplementariuszem SKA powoduje, że wykonywane przez Niego czynności są wykonywaną samodzielnie działalnością gospodarczą, a nie realizowaniem uprawnień właścicielskich.

Zgodnie z art. 125 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1030, z późn. zm.), spółką komandytowo-akcyjną jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a co najmniej jeden wspólnik jest akcjonariuszem.

Spółkę reprezentują komplementariusze, których z mocy statutu lub prawomocnego orzeczenia sądu nie pozbawiono prawa reprezentowania spółki (art. 137 § 1 ww. Kodeksu). Z kolei, art. 140 § 1 cyt. ustawy stanowi, że każdy komplementariusz ma prawo i obowiązek prowadzenia spraw spółki.

Komplementariusz jest zatem, co do zasady, przedstawicielem ustawowym spółki komandytowo-akcyjnej i ma obowiązek reprezentowania spółki.

W myśl art. 126 § 1 pkt 1) ww. Kodeksu, w sprawach nieuregulowanych w niniejszym dziale do spółki komandytowo-akcyjnej stosuje się w zakresie stosunku prawnego komplementariuszy, zarówno między sobą, wobec wszystkich akcjonariuszy, jak i wobec osób trzecich, a także do wkładów tychże wspólników do spółki, z wyłączeniem wkładów na kapitał zakładowy ? odpowiednio przepisy dotyczące spółki jawnej.

Dlatego też w niniejszej sprawie znajdzie zastosowanie przepis art. 39 § 1 Kodeksu spółek handlowych, zgodnie z którym każdy wspólnik ma prawo i obowiązek prowadzenia spraw spółki.


Komplementariusz ma zatem ustawowe prawo i obowiązek prowadzenia spraw spółki.


Zgodnie natomiast z art. 46 powołanej ustawy, za prowadzenie spraw spółki wspólnik nie otrzymuje wynagrodzenia.


Z przywołanych uregulowań wynika, że Kodeks spółek handlowych przyznaje komplementariuszom prawo i obowiązek prowadzenia spraw spółki. Jednocześnie ww. ustawa stanowi, że z tytułu realizacji powyższego uprawnienia wspólnik nie otrzymuje wynagrodzenia. W niniejszej sprawie, Wnioskodawcy (spółce z ograniczoną odpowiedzialnością) za prowadzenie spraw SKA ? jako jej komplementariuszowi ? przysługuje wynagrodzenie. Prawo komplementariusza (Spółki) do otrzymania wynagrodzenia za prowadzenie spraw SKA przewidują zawarte umowy: Umowa o Zarządzanie Funduszem Kapitałowym oraz Umowa Wsparcia. Zatem w niniejszej sprawie relacje pomiędzy SKA a Wnioskodawcą wykroczyły poza zwykłe relacje spółka ? wspólnik, uregulowane w Kodeksie spółek handlowych. Tym samym należy uznać, że strony łączy stosunek cywilnoprawny (umowa), wynikający z podjętego przez Wnioskodawcę zobowiązania do prowadzenia spraw i reprezentacji spółki komandytowo-akcyjnej oraz z zobowiązania się przez SKA do wypłacania wynagrodzenia na rzecz Wnioskodawcy z tytułu wykonywanych przez Niego usług.

Ponadto należy zauważyć, że z art. 31 § 1 Kodeksu spółek handlowych wynika, że wierzyciel spółki może prowadzić egzekucję z majątku wspólnika w przypadku, gdy egzekucja z majątku spółki okaże się bezskuteczna (subsydiarna odpowiedzialność wspólnika).

Komplementariusz ? tj. Wnioskodawca ? odpowiada zatem wobec osób trzecich za zobowiązania spółki solidarnie w sposób subsydiarny, lecz bez ograniczeń (stosownie do cytowanego wyżej art. 125 Kodeksu spółek handlowych), ponosząc ryzyko ekonomiczne. Zważywszy na taki sposób uregulowania odpowiedzialności w ww. Kodeksie należy stwierdzić, że działalność usługodawcy będącego komplementariuszem powoduje odpowiedzialność u niego wobec osób trzecich za zobowiązania spółki komandytowo-akcyjnej. Wyżej wymieniona kwestia jest istotna, ponieważ ponoszenie ryzyka ekonomicznego jest jednym z wyróżników prowadzenia działalności gospodarczej.

W tym miejscu należy przywołać wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 23 marca 2006 r. w sprawie C-210/04 Ministero dell`Economia e delle Finanze, Agenzia delle Entrate przeciwko FCE Bank plc, w którym TSUE wskazał, że świadczenie usług podlega opodatkowaniu tylko wtedy, gdy pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, na podstawie którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych. Trybunał stwierdził, że oddział nie ponosi sam ryzyka gospodarczego związanego z działalnością instytucji kredytowej, takiego jak na przykład ryzyko niespłacenia kredytu przez klienta. Ryzyko to ponosi bank jako osoba prawna i z tego powodu podlega kontroli stabilności finansowej i wypłacalności w państwie członkowskim swego pochodzenia. TSUE orzekł również, że stały zakład mający siedzibę w innym państwie członkowskim, niebędący pod względem prawnym podmiotem odrębnym od spółki, do której należy, na rzecz którego spółka świadczy usługi, nie może być uznany za podatnika ze względu na obciążenie go kosztami z tytułu świadczenia tych usług.

Zatem również w orzecznictwie TSUE kwestia ponoszenia ryzyka ekonomicznego prowadzonej działalności jest istotnym czynnikiem branym pod uwagę, jeżeli istnieją wątpliwości odnośnie do prowadzenia działalności gospodarczej w sposób samodzielny.

Z uwagi na powyższe okoliczności, opisane w złożonym wniosku czynności (świadczone za wynagrodzeniem) stanowią działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem usługi polegające na prowadzeniu spraw i reprezentowaniu SKA przez jej komplementariusza, tj. Wnioskodawcę, będącego spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, wykonywane za wynagrodzeniem przewidzianym w zawartych umowach, są usługami w rozumieniu art. 8 ustawy o VAT, wykonywanymi przez podatnika prowadzącego samodzielnie działalność gospodarczą. W konsekwencji, należność za prowadzenie spraw i reprezentowanie SKA wypłacane Wnioskodawcy stanowi wynagrodzenie za usługi podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem, kwota stanowiąca ?Opłatę za zarządzanie? otrzymywana przez Wnioskodawcę zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, stanowi obrót podlegający opodatkowaniu podatkiem VAT.


Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie przedstawionego stanu faktycznego jest zatem nieprawidłowe.


W odniesieniu natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę ? jako potwierdzenie swego stanowiska ? interpretacji indywidualnych należy zauważyć, że nie dotyczą one sytuacji tożsamych, jak przedstawiona w złożonym wniosku. Z okoliczności przedstawionych w wymienionych przez Wnioskodawcę interpretacjach indywidualnych (nr IPPP2-443-164/09-2/IK oraz IPPP2-443-152/10-2/AK) nie wynika, że komplementariusz otrzymuje dodatkowe (poza udziałem w zysku) wynagrodzenie za świadczone usługi na rzecz SKA, która to okoliczność jest istotnym elementem mającym wpływ na kwestię opodatkowania świadczonych usług. Zatem ww. interpretacje potraktowano jako element argumentacji Wnioskodawcy, niemający wpływu na merytoryczne rozstrzygnięcie przedmiotu wniosku.


Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika