Opodatkowanie sprzedaży działek sygn: IPPP2/443-1111/12-2/JW

UZASADNIENIE

W dniu 5.11.2012 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W 2004 r. Wnioskodawczyni nabyła jako osoba fizyczna do majątku odrębnego nieruchomość o powierzchni 0,890 ha. Wówczas ziemia miała status gruntów rolnych z tym, że cena nabycia uwzględniała stanowisko Gminy, z którego wynikało, że ziemia w przyszłości będzie przeznaczona pod zabudowę, bowiem położona była w centrum miejscowości J. wokół szeregu zabudowań. W dacie nabycia Wnioskodawczyni przebywała i pracowała na stałe we Włoszech, tam, też podlegała i w dalszym ciągu podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zakup spowodowany był zamiarem wybudowania tam kompleksu wypoczynkowego. W tym celu Wnioskodawczyni uzyskała w 2005 r. zgodę na zabudowę pensjonatową w formie decyzji. Z uwagi na zmianę planów do budowy kompleksu nie doszło. Od daty nabycia działka pozostawała bez żadnych zmian. Wnioskodawczyni nie czyniła też żadnych inwestycji. W 2010 r. Rada Gminy uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dla wsi J. Zgodnie z planem działka Wnioskodawczyni została przeznaczona jako teren pod ewentualną zabudowę jednorodzinną w całości bądź też do podziału na mniejsze działki. Nie wyrażono zgody na zabudowę pensjonatową. Z uwagi na to, że w tym czasie zapadła decyzja o pozostaniu na stałe za granicą i jednocześnie Wnioskodawczyni rozpoczęła rozbudowę domu jednorodzinnego we Włoszech, którego jest współwłaścicielem i znaczne koszty tej inwestycji, zdecydowały o sprzedaży ziemi w celu pozyskania środków na sfinalizowanie budowy domu. W 2011 r. i 2012 r. Wnioskodawczyni dokonała podziału działki na osiem mniejszych w tym jedna z przeznaczeniem na drogę dojazdową. Wyznaczenie drogi było koniecznością, bowiem działka Wnioskodawczyni posiada jedynie wjazd od drogi krajowej, zaś sąsiadujące z nią drogi są prywatne, a ich właściciel nie zezwalał Stronie nawet na parkowanie na ich drodze samochodu. Obecnie działki mają status działek rolnych z przeznaczeniem pod zabudowę jednorodzinną. Z uwagi na to, że Wnioskodawczyni nie przebywa w Polsce sprzedaż jednej lub ewentualnie dwóch działek zleciła biuru nieruchomości. Obecnie Wnioskodawczyni sprzedała dwie działki za cenę 161.000 i 163.000 złotych, w tym za udział w drodze. Wnioskodawczyni zawarła też dwie umowy przedwstępne na zakup dwóch kolejnych działek i udziału w drodze. Działki są w takim stanie jak w dniu zakupu, Wnioskodawczyni nie czyniła na nich żadnych inwestycji, nie uzbrajała w kanalizację wodną, nie zwiększała ich wartości. Strona nie czyniła żadnych nakładów. Wnioskodawczyni nigdy nie była płatnikiem podatku VAT nie prowadziła w Polsce żadnej działalności i nie zamierza prowadzić. Z uwagi na stanowisko Gminy Wnioskodawczyni jest obciążona opłatą planistyczną oraz opłatą adiacencką w wysokości 30 % za wzrost wartości działek z uwagi na uchwalenie planów oraz 30 % z uwagi na podział na mniejsze działki. Wobec powyższego Wnioskodawczyni chciałaby wiedzieć czy w takim stanie faktycznym jest zobowiązana do uiszczenia podatku VAT jako dostawca działek pod ewentualną zabudowę. Strona nadmienia, że działki nie zostały przez Wnioskodawczynię przystosowane pod zabudowę. Plany zostały uchwalone zgodnie z koncepcją Gminy z uwagi na to, że działka położna jest w gęstej zabudowie jednorodzinnej wobec czego Gmina ujednoliciła zabudowę terenu. Działki nie są zaopatrzone przez Wnioskodawczynię w jakiekolwiek media. Strona nie czyniła żadnych starań w celu zmiany przeznaczenia działek czy podniesienia ich atrakcyjności bądź zwiększenia wartości. Również działka stanowiąca drogę dojazdową nie została przez Wnioskodawczynię urządzona z przeznaczeniem na drogę. Nabywcy działek we własnym zakresie utwardzą drogę i wybudują wjazd stosownie do wielkości posiadanych udziałów. Wnioskodawczyni pozostaje właścicielem trzech działek i nie zamierza ich sprzedawać w najbliższym czasie, gdyż sprzedaż czterech działek wystarcza na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych Strony tzn. przeprowadzenie prac wykończeniowych domu i spłatę kredytu zaciągniętego na budowę domu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni jest zobowiązana do uiszczenia 23% podatku VAT i tym samym czy Strona jest traktowana przez Organ podatkowy jako dostawca działek pod zabudowę ?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedając nieruchomość jest się opodatkowanym podatkiem VAT dopiero po uznaniu, że działa się w charakterze podatnika. Podatnikiem VAT jest osoba prowadząca działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Definicja działalności gospodarczej stanowi: ?Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.?

Zgodnie z przepisami ustawy o podatku VAT sprzedaż działek pod zabudowę jest opodatkowana podatkiem VAT. Jednakże tylko w tej sytuacji jest, jeśli właściciel działek działa jako przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą. Na skutek kontrowersji dotyczących stosowania ustawy o VAT do wszystkich osób sprzedających działki pod zabudowę Europejski Trybunał Sprawiedliwości wydał dwa orzeczenia dotyczące polskich przepisów ustawy o VAT a mianowicie orzekł, że dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej na podstawie prawa krajowego państwa członkowskiego, jeżeli państwo to skorzystało z możliwości przewidzianej w prawie UE, niezależnie od częstotliwości takich transakcji oraz od kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Według Trybunału osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu prawa UE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby.

Natomiast jeżeli osoba ta, w celu dokonania wspomnianej sprzedaży, podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców, należy uznać ją za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu prawa UE, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej. ETS wskazał, że chodzi np. o uzbrojenie terenu albo działania marketingowe. Trybunał uznał, że transakcje sprzedaży działek nie podlegają VAT, jeżeli czynności te są związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. ETS wskazał, iż poniesienie dodatkowych nakładów na sprzedawane działki np. uzbrojenie ich, marketing będą skutkować uznaniem sprzedawcy za podatnika VAT. Podobnie kształtuje się orzecznictwo polskich sadów administracyjnych.

Zgodnie z wyrokami NSA w tym zakresie sąd powołując się przy tym na przepisy oraz orzecznictwo UE, że osoby niebędącej przedsiębiorcą, sprzedającej majątek osobisty, który nie był nabyty do celów działalności gospodarczej, nie można uznać za podmiot gospodarczy i żądać rozliczenia VAT od tej sprzedaży. Powyższe stanowisko zostało także zawarte w wyroku z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07. Siedmio-osobowy skład sędziowski uznał bowiem, że jeżeli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży działek budowlanych wydzielonych z jej prywatnego majątku, ale nie prowadzi działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, to fakt dokonywania sprzedaży nie powoduje, że staje się ona podatnikiem VAT. Dotyczy to także sytuacji, gdy sprzedaż działek ma charakter częstotliwy.

Mając na uwadze powyższe w ocenie Wnioskodawczyni w opisanym stanie faktycznym nie jest zobowiązana do uiszczenia podatku VAT, gdyż nie można traktować Strony jako przedsiębiorcy dostarczającego działki pod zabudowę a jedynie jako osobę fizyczną, która rozporządza swoim majątkiem prywatnym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?).

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2 -12c,

art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast w myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Przez działalność gospodarczą, w myśl ust. 2 ww. artykułu, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług - w świetle powyższych przepisów - jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - musi ona być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Pojęcia ?podatnik? i ?działalność gospodarcza?, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 tej ustawy. Podatnikami - wg zapisu ust. 1 tego artykułu - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 powyższego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma zatem na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem ?podatnika? te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Ze wskazanych regulacji wynika, że w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą zbycie majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Podkreślić przy tym należy, że pod pojęciem ?handel? należy rozumieć dokonywany w sposób zorganizowany zakup towarów w celu ich odsprzedaży. Jeżeli zatem dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 ustawy nie można podmiotu dokonującego dostawy uznać za podatnika VAT z tytułu wykonania takiej czynności i to bez względu na to, czy czynność tę wykonał jednorazowo ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy.

Taka właśnie sytuacja występuje w przypadku zbycia przez osobę fizyczną majątku prywatnego. Zbycie majątku nabytego na własne potrzeby, a nie z przeznaczeniem do działalności handlowej, zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika VAT.

Wskazać należy, że w kwestii uznania za działalność gospodarczą sprzedaży nieruchomości z prywatnego majątku zapadł wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z 15 września 2011 r. wydany w połączonych sprawach C-180/10 i C-181/10 przeciwko Polskiemu Ministrowi Finansów, który jest odpowiedzią na dwa wnioski złożone w trybie prejudycjalnym przez Naczelny Sąd Administracyjny. W przedmiotowym wyroku Trybunał wskazał, iż dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej na podstawie prawa krajowego państwa członkowskiego, jeżeli państwo to skorzystało z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2006/138/WE z dnia 19 grudnia 2006 r., niezależnie od częstotliwości takich transakcji oraz od kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Z orzecznictwa Trybunału wynika zatem, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej.

Zdaniem Trybunału, inaczej jest natomiast w wypadku, gdy Zainteresowany podejmie aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT. Według wskazanego przepisu prawa wspólnotowego, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie, w sposób ciągły, własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych.

Z okoliczności przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni w 2004 r. w celu budowy kompleksu wypoczynkowego nabyła do majątku odrębnego nieruchomość o powierzchni 0,890 ha o statusie gruntów rolnych. W dacie nabycia Wnioskodawczyni przebywała i pracowała na stałe we Włoszech. W 2005 r. uzyskała zgodę na zabudowę pensjonatową w formie decyzji. W 2010 r. Rada Gminy uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z planem działka Wnioskodawczyni została przeznaczona jako teren pod ewentualną zabudowę jednorodzinną w całości bądź też do podziału na mniejsze działki. Nie wyrażono zgody na zabudowę pensjonatową. Z uwagi na to, że w tym czasie zapadła decyzja o pozostaniu na stałe za granicą oraz jednoczesne rozpoczęcie rozbudowy domu jednorodzinnego we Włoszech, którego Wnioskodawczyni jest współwłaścicielem, a także znaczne koszty tej inwestycji zadecydowały o sprzedaży ziemi w celu pozyskania środków na sfinalizowanie budowy domu. W 2011 r. i 2012 r. Wnioskodawczyni dokonała podziału działki na osiem mniejszych w tym jedna z przeznaczeniem na drogę dojazdową. W tej chwili działki mają status działek rolnych z przeznaczeniem pod zabudowę jednorodzinną. Ze względu na to, że Wnioskodawczyni nie przebywa w Polsce sprzedaż działek zleciła biuru nieruchomości. Wnioskodawczyni sprzedała dwie działki, w tym udział w drodze. Strona zawarła też dwie umowy przedwstępne na sprzedaż dwóch kolejnych działek i udziału w drodze. Działki są w takim stanie jak w dniu zakupu, Wnioskodawczyni nie czyniła na nich żadnych inwestycji, nie uzbrajała w kanalizację wodną, nie zwiększała ich wartości. Strona nie czyniła żadnych nakładów. Działki nie są zaopatrzone przez Wnioskodawczynię w jakiekolwiek media. Strona nie czyniła żadnych starań w celu zmiany przeznaczenia działek czy podniesienia ich atrakcyjności bądź zwiększenia wartości. Wnioskodawczyni nigdy nie była podatnikiem podatku VAT nie prowadziła i nie zamierza prowadzić w Polsce żadnej działalności. Strona nadmienia, że działki nie zostały przez Wnioskodawczynię przystosowane pod zabudowę. Plany zostały uchwalone zgodnie z koncepcją Gminy z uwagi na to, że działka położna jest w gęstej zabudowie jednorodzinnej wobec czego Gmina ujednoliciła zabudowę terenu. Wnioskodawczyni pozostaje właścicielem trzech działek i nie zamierza ich sprzedawać w najbliższym czasie, gdyż sprzedaż czterech działek wystarcza na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych Strony.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni powzięła wątpliwość czy jest zobowiązana do uiszczenia podatku VAT w wysokości 23% jako dostawca działek pod zabudowę.

Z okoliczności sprawy wynika, iż Wnioskodawczyni nabyła nieruchomość gruntową w 2004 r. Nie dokonywała aktywnych działań, które świadczą o zamiarze profesjonalnego obrotu nieruchomościami w postaci uzbrojenia terenu np. w kanalizację wodną lub doprowadzeniu jakichkolwiek mediów, a także działań o charakterze marketingowym w celu podniesienia atrakcyjności bądź zwiększenia wartości nieruchomości. Za działania takie nie można uznać zlecenia sprzedaży działek za pośrednictwem biura nieruchomości.

Skutkiem tego transakcja zbycia działek przez Wnioskodawczynię, nie podlegała i nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawczyni z tytułu sprzedaży przedmiotowych działek nie może być uznana za podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. Taki opis sprawy wskazuje bowiem, iż głównym celem zbycia nieruchomości, nie jest prowadzenie przez Stronę w sposób profesjonalny działalności gospodarczej, a jedynie rozporządzenie majątkiem osobistym.

Reasumując, Wnioskodawczyni dokonując sprzedaży przedmiotowych nieruchomości gruntowych, nie działała i nie będzie działać jako podatnik, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Końcowo zauważyć należy, iż złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w dniu 10.09.2012 r. (data wpływu do tut. Organu 5.11.2012 r.) dotyczy jednego zaistniałego stanu faktycznego, Wnioskodawczyni winna wnieść opłatę w wysokości 40 zł, zgodnie z art. 14f § 1 Ordynacji podatkowej. Z uwagi na fakt, że Wnioskodawczyni dokonała wpłaty w dniu 10.09.2012 r. na rachunek bankowy Izby Skarbowej w Bydgoszczy w wysokości 70 zł za wydanie interpretacji indywidualnej, zatem nienależna kwota w wysokości 30 zł, zgodnie z art. 14f § 2a Ordynacji podatkowej zostanie zwrócona na adres do korespondencji wskazany w części B.4. wniosku.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.