Aport w postaci nieruchomości gruntowej wraz z posadowionymi na niej zabudowaniami stanowi odpłatną (...)

UZASADNIENIE

W dniu 28 października 2011r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania aportu do spółki komandytowej w postaci nieruchomości gruntowej wraz z zabudowaniami.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka zamierza utworzyć wraz z innymi podmiotami spółkę komandytową. Jako wkład niepieniężny Wnioskodawca planuje wnieść nieruchomość gruntową, wraz z posadowionymi na niej zabudowaniami. Wymieniona nieruchomość stanowi własność Wnioskodawcy i w wyniku wniesienia wkładu stanie się własnością tworzonej spółki prawa handlowego. Zabudowania posadowione na przedmiotowej nieruchomości gruntowej zostały wzniesione przez Wnioskodawcę lecz oddane do użytkowania, po dokonaniu odbioru budynków, nastąpi bądź bezpośrednio przed wniesieniem nieruchomości do spółki komandytowej bądź po jej wniesieniu do tej spółki. Dokonując nakładów na budowę posadowionych na gruncie zabudowań Wnioskodawca dokonywał odliczenia naliczonego podatku od towarów i usług ze względu na zamiar przeznaczenia inwestycji do wykonywania czynności opodatkowanych VAT. Dodać należy, że opisywana nieruchomość nie stanowi w majątku Wnioskodawcy organizacyjnie i finansowo wydzielonego składnika tego majątku, który mógłby stanowić odrębne przedsiębiorstwo lub jego zorganizowaną część. Wniesienie nieruchomości do spółki komandytowej nie będzie związane z przeniesieniem praw z umów najmu lub dzierżawy tej nieruchomości lub jej części, gdyż nieruchomość nie będzie przedmiotem umów najmu lub dzierżawy w dniu wniesienia jej do spółki komandytowej. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym pojedyncza nieruchomość nie stanowi zorganizowanej części przedsiębiorstwa i wniesienie jej do spółki osobowej podlega opodatkowaniu VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa. W świetle art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
   
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
   
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
   
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
   
5. koncesje, licencje i zezwolenia;
   
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej;
   
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
   
8. tajemnice przedsiębiorstwa;
   
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
   
   
   

Zastosowanie przywołanej definicji przedsiębiorstwa dla potrzeb podatku od towarów i usług znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych (m.in.: wyrok WSA z 10 maja 2005 r., sygn. akt III SA/Wa 234/06). Można było spotkać się z nietrafnym poglądem, że przepis art. 6 pkt 1 obejmuje przedsiębiorstwo w znaczeniu podmiotowym (np. wyrok NSA z dnia 11 czerwca 1997 r., sygn. akt III SA 708/97).

Doktryna, a śladem za nią sądownictwo przyjęły, że należy posługiwać się definicją przedsiębiorstwa w ujęciu przedmiotowym. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 7 lutego 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 934/07 przyjął, że każdy zespół składników majątkowych, dający się wyodrębnić poprzez funkcjonalne powiązanie polegające na przydatności do realizacji określonego działania gospodarczego bez względu na jego organizacyjne wyodrębnienie w postaci zakładu czy też oddziału będzie przedsiębiorstwem w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego. Europejski Trybunał Sprawiedliwości odnosząc się do pojęcia przedsiębiorstwa przyjął, że zasada braku dostawy ma zastosowanie do każdego transferu przedsiębiorstwa lub jego niezależnej części, włączając w to składniki materialne lub w zależności od przypadku niematerialne, stanowiące łącznie przedsiębiorstwo lub jego część, która może służyć do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej.

Aby zespół składników mógł być traktowany jako zorganizowana część przedsiębiorstwa to muszą być spełnione następujące warunki:

1. musi istnieć zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań,
   
2. zespół ten powinien być organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie,
   
3. składniki przedsiębiorstwa przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych,
   
4. zespół składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo realizujące wskazane zadania.
   
   

Majątek, co do którego Wnioskodawca ma zamiar wniesienia go jako wkład do spółki komandytowej, nie może być ze względu na brak wyodrębnienia organizacyjnego i finansowego traktowany jako zorganizowana część przedsiębiorstwa niepodlegająca ustawie o podatku od towarów i usług.

Aport nieruchomości do nowotworzonej spółki stanowi odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Wniesienie aportu rzeczowego do spółki prawa handlowego lub cywilnego spełnia definicję odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i tym samym, w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy, uznawane jest za sprzedaż. Zatem, gdy przedmiotem aportu są towary w rozumieniu pkt 6 powołanego artykułu 2 ustawy, a czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z odpłatną dostawą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wniesienie przez Spółkę wkładu w postaci nieruchomości, w zamian za które przysługuje jej świadczenie wzajemne w postaci udziału spółkowego, stanowi odpłatną dostawę towarów, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Dostawa ta nie korzysta ze zwolnienia od podatku, gdyż nieruchomość nie była jeszcze objęta pierwszym zasiedleniem w rozumieniu przepisów art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. Ponadto przedmiotowa dostawa nieruchomości nie jest objęta wyłączeniem spod stosowania ustawy o podatku od towarów i usług na podstawie art. 6 ust. 1 tej ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?). Natomiast przez świadczenie usług ? stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy ? rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (?).

Przez towary, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przy czym stosownie do art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Zatem aby ocenić, czy do czynności opisanej we wniosku znajdzie zastosowanie norma wynikająca z art. 6 pkt 1 ustawy konieczne jest przeanalizowanie czy wydzielone części przedsiębiorstwa stanowią zorganizowane części przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisów o VAT.

W myśl art. 2 pkt 27e ustawy, przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji ?przedsiębiorstwa?, zatem dla potrzeb przepisów ustaw podatkowych należy stosować definicję zawartą w art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Zgodnie z tym przepisem, przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
   
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
   
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
   
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
   
5. koncesje, licencje i zezwolenia;
   
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej;
   
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
   
8. tajemnice przedsiębiorstwa;
   
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
   
   
   

Definicja ta określa przedsiębiorstwo w sensie przedmiotowym. Przy czym, powyższe wyliczenie jest katalogiem otwartym, więc wymienione elementy składowe przedsiębiorstwa mają jedynie charakter przykładowy. Jednakże sformułowanie przepisu tworzy domniemanie prawne, w myśl którego przedsiębiorstwo obejmuje każdy składnik zespołu, a zatem wszelkie dobra materialne i niematerialne podlegające ochronie prawnej i służące wykonywaniu celów gospodarczych. Zatem, podstawowym wymogiem jest więc to, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa stanowiła zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie.

W rozumieniu powyższych regulacji prawnych, aby określony zespół składników majątkowych mógł zostać zakwalifikowany jako zorganizowana część przedsiębiorstwa, spełniać powinien następujące warunki:

1. istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań,
   
2. zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie,
   
3. składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych,
   
4. zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.
   
   

Zatem nie wystarczy zorganizowanie jakiejkolwiek masy majątkowej, ale musi ona odznaczać się odrębnością organizacyjną i finansową, z możliwością samodzielnego funkcjonowania w razie zaistnienia takiej potrzeby w obrocie gospodarczym.

Podstawowym wymogiem jest więc to, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa stanowiła zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych).

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa występuje w strukturze organizacyjnej podatnika, np. jako oddział, wydział, samodzielna jednostka organizacyjna. Ocena ta musi być dokonana według podstawowego kryterium, tj. ustalenia jaką rolę składniki majątkowe i związane z nimi prawa materialne odgrywały w funkcjonowaniu dotychczasowego przedsiębiorstwa (na ile stanowiły wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).

Wyodrębnienie finansowe najpełniej realizowane jest w przypadku zakładu lub oddziału osoby prawnej. Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Ponadto wymagane jest, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa mogła stanowić potencjalne niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze, których realizacji służy w istniejącym przedsiębiorstwie. Tą ostatnią przesłankę rozumie się zazwyczaj jako potencjalną zdolność (zorganizowanej części przedsiębiorstwa) do niezależnego działania gospodarczego jako samodzielnego podmiotu gospodarczego i to jeszcze w ramach istniejącego przedsiębiorstwa. Winno ono mieć również zdolność zaistnienia jako niezależne przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ ustawy Kodeks cywilny.

Zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą więc składniki, będące we wzajemnych relacjach, takich by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego. Zatem nie wystarczy zorganizowanie jakiejkolwiek masy majątkowej, ale musi ona odznaczać się odrębnością organizacyjną i finansową, z możliwością samodzielnego funkcjonowania w razie zaistnienia takiej potrzeby w obrocie gospodarczym. Jak wynika z powyższego, zorganizowana część przedsiębiorstwa to taki zespół składników materialnych i niematerialnych, który może stanowić odrębny zakład mogący realizować zadania gospodarcze. Oznacza to, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, które w przyszłości mogą służyć do prowadzenia odrębnego zakładu, lecz zorganizowany, autonomiczny zespół tych składników. Elementami zespołu składników materialnych i niematerialnych, stanowiących zorganizowaną część przedsiębiorstwa, powinny być w szczególności aktywa trwałe, obrotowe, a także czynnik ludzki.

Z przedstawionego wniosku wynika, iż Wnioskodawca zamierza utworzyć wraz z innymi podmiotami spółkę komandytową. Jako wkład niepieniężny Wnioskodawca planuje wnieść nieruchomość gruntową, wraz z posadowionymi na niej zabudowaniami. Wymieniona nieruchomość stanowi własność Wnioskodawcy i w wyniku wniesienia wkładu stanie się własnością tworzonej spółki prawa handlowego. Ponadto, Wnioskodawca wskazał, że opisywana nieruchomość nie stanowi w majątku Wnioskodawcy organizacyjnie i finansowo wydzielonego składnika tego majątku, który mógłby stanowić odrębne przedsiębiorstwo lub jego zorganizowaną część. Wniesienie nieruchomości do spółki komandytowej nie będzie związane z przeniesieniem praw z umów najmu lub dzierżawy tej nieruchomości lub jej części, gdyż nieruchomość nie będzie przedmiotem umów najmu lub dzierżawy w dniu wniesienia jej do spółki komandytowej. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, iż sama nieruchomość będąca przedmiotem aportu nie stanowi zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu ustawy o VAT. Albowiem brak jest wyraźnego wyodrębnienia organizacyjnego i funkcjonalnego w ramach istniejącego przedsiębiorstwa w tym wyodrębnienia kadrowego, logistycznego i finansowego. Zatem wniesienie aportem przez Wnioskodawcę pojedynczej nieruchomości do spółki komandytowej nie jest wyłączone z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 6 pkt 1 w związku z art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług.

Wniesienie aportu jest dostawą towarów, zważywszy na fakt, że mamy do czynienia z przeniesieniem prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Pozostaje więc konieczność rozstrzygnięcia, czy dostawa ta jest odpłatna, czy nieodpłatna. Z przepisów ustawy o VAT, a także z orzecznictwa ETS wynika, że odpłatnością będzie uzyskany przez dostawcę benefit (korzyść) każdego rodzaju. Nie ulega wątpliwości, że wniesienie aportu nie jest świadczeniem pod tytułem darmowym. Wnoszący aport uzyskuje pewną, wymierną korzyść w zamian za wniesiony do Spółki aport w postaci gruntu zabudowanego budowlami otrzymuje udziały w Spółce. Z tego względu należy uznać wniesienie aportu za odpłatną dostawę towarów.

W związku z powyższym aport w postaci nieruchomości gruntowej wraz z posadowionymi na niej zabudowaniami stanowi odpłatną dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT i w konsekwencji podlega opodatkowaniu podatkiem VAT na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

W rozpatrywanej sprawie zatem istotnie jest ustalenie, czy planowany aport nieruchomości może korzystać ze zwolnienia przedmiotowego od podatku od towarów i usług.

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy wynika, iż stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, przewidziane zostały zwolnienia od podatku oraz obniżone stawki podatku.

Stosownie do przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
   
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Zatem, dostawa nieruchomości spełniających określone w przepisach warunki, może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa dokonywana jest w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęło co najmniej dwa lata.

W świetle wyżej przytoczonego przepisu, kluczowym dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynku jest ustalenie, kiedy nastąpiło jego pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie, w świetle art. 2 pkt 14 ustawy, rozumie się oddanie w użytkowanie, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
   
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Co istotne, oddanie do użytkowania powinno nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu, a za takie można rozumieć m.in. objęcie we władanie budynku, budowli lub ich części przez pierwszego nabywcę lub pierwszego użytkownika. Przedmiotowa nieruchomość nie musi być faktycznie zamieszkała, lecz winna być przejęta przez nabywcę do użytkowania. Wydanie przedmiotowego obiektu nabywcy winno nastąpić w ramach wykonania przez sprzedającego (dokonującego dostawy) czynności podlegających opodatkowaniu.

Ponadto, za oddanie do użytkowania w ramach czynności podlegających opodatkowaniu, uznać należy nie tylko sprzedaż, ale również umowy najmu i dzierżawy. Zatem pierwszym zasiedleniem będzie także moment oddania budynku do użytkowania pierwszemu najemcy (dzierżawcy), pod warunkiem, że jest to czynność objęta zakresem ustawy o podatku od towarów i usług, nawet jeśli na podstawie przepisów szczególnych korzysta ona ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10a ww. ustawy zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
   
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30 % wartości początkowej tych obiektów.
   
   

Warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b), nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat (art. 43 ust. 7a ustawy o VAT).

Podkreślenia wymaga, iż dla rozstrzygnięcia, czy możliwe jest skorzystanie ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy ważne jest, czy Wnioskodawczyni przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jak stanowi art. 29 ust. 5 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Z powyższych przepisów jednoznacznie wynika, że co do zasady grunt będący przedmiotem sprzedaży podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki i budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku, również sprzedaż gruntu korzysta ze zwolnienia od podatku.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca zamierza wnieść aportem do spółki komandytowej nieruchomość gruntową zabudowaną budynkiem. Zabudowania posadowione na przedmiotowej nieruchomości gruntowej zostały wzniesione przez Wnioskodawcę lecz oddanie do użytkowania, po dokonaniu odbioru budynków, nastąpi bądź bezpośrednio przed wniesieniem nieruchomości do spółki komandytowej bądź po jej wniesieniu do tej spółki. Dokonując nakładów na budowę posadowionych na gruncie zabudowań Wnioskodawca dokonywał odliczenia naliczonego podatku od towarów i usług ze względu na zamiar przeznaczenia inwestycji do wykonywania czynności opodatkowanych VAT. Nieruchomość nie będzie przedmiotem umów najmu lub dzierżawy w dniu wniesienia jej do spółki komandytowej.

Biorąc pod uwagę przedstawione zdarzenie przyszłe oraz treść powołanych przepisów należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie nie doszło do pierwszego zasiedlenia, ponieważ zabudowania posadowione na nieruchomości Wnioskodawcy nie zostały oddane do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu (np. sprzedaż, najem, dzierżawa).

W związku z powyższym, dopiero czynność wniesienia aportem przedmiotowej nieruchomości przez Wnioskodawcę do spółki komandytowej, będzie spełniała definicję pierwszego zasiedlenia, o którym mowa w przepisie art. 2 pkt 14 ustawy, w związku z czym czynność ta nie będzie spełniała przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. W tym miejscu należy również przeanalizować możliwość zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Należy zauważyć, iż zapis ?w stosunku? do których podatnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, zawarty przez ustawodawcę w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, odnosi się nie tylko do budynków, budowli lub ich części, które zostały nabyte przez podatnika, ale również takich, które zostały przezeń wytworzone oraz tych, przy budowie których podatnik korzystał z podwykonawców wystawiających mu faktury z podatkiem potwierdzające wykonanie usług lub dostawę towarów.

Jak wskazał Wnioskodawca, dokonywał on odliczenia naliczonego podatku od towarów i usług z tytułu wybudowania zabudowań posadowionych na przedmiotowej nieruchomości. W związku z powyższym, iż warunki wymienione w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, umożliwiające zwolnienie, muszą być spełnione łącznie, w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania zwolnienie od podatku VAT.

Reasumując, wniesienie przez Wnioskodawcę nieruchomości gruntowej wraz z posadowionymi na niej zabudowaniami w formie aportu do spółki komandytowej będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki podatku VAT w zależności od klasyfikacji ww. zabudowań do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.