Prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupu samochodu oraz paliwa do jego napędu

UZASADNIENIE

W dniu 15.03.2010r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego z tytułu nabycia pojazdu samochodowego oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie paliwa do napędu tego samochodu oraz ujęcia przedmiotowego samochodu jako ciężarowego w ewidencji VAT. Przedmiotowy wniosek zawierał braki formalne oraz braki w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym. W związku z czym tut. Organ podatkowy pismem z dnia 24.03.2010r. znak IPPP2/443-145/10-2/MM wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku o powyższe braki. Wniosek został uzupełniony w terminie prawidłowym.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W ramach prowadzonej działalności ? usługi parkieciarskie Wnioskodawca kupił w dniu 18.11.2009r. samochód ciężarowy Fiat Ducato o ładowności dopuszczalnej 1075 kg. Wnioskodawca otrzymał fakturę VAT z dnia 18.11.2009r., w której jako rodzaj pojazdu napisano ciężarowy. Sprzedający w wystawionej fakturze zaznaczył, że ?Towar Importowany: nabycie wewnątrzwspólnotowe.

Pojazd został zarejestrowany w Starostwie Powiatowym w dniu 19.11.2009r. jako samochód ciężarowy z zaznaczeniem, iż jest to pierwsza rejestracja w kraju.

W związku z powyższym fakturę zakupu ujęto w rejestrze zakupu VAT jako zakup inwestycyjny z pełnym odliczeniem VAT-u. Wartość netto faktury zł, podatek VAT 22% zł. Wnioskodawca podjął decyzję o zwrocie VAT-u w terminie 60 dni na rachunek bankowy. Deklarację VAT-7 Zainteresowany złożył w Urzędzie Skarbowym.

W miesiącu styczniu 2010 roku US poprosił o przedłożenie homologacji do zakupionego samochodu jako warunku zwrotu naliczonego podatku VAT. Dokumentu homologacyjnego sprzedający nie doręczył, sam też go nie posiadał. Brak homologacji spowodował, że Wnioskodawca musiał złożyć korektę deklaracji VAT-7 za listopad 2009r., korygując VAT do wysokości 6 000 zł. Powodem korekty US podawał, że samochód nie spełnia wymogu samochodu ciężarowego. Sprzedający wystąpił z pismem do sprzedającego o przesłanie homologacji do w/w samochodu. Otrzymał wyciąg ze świadectwa homologacji z zaznaczeniem ?wyłącznie dla celów informacyjnych?. Dokument ten nie dotyczył konkretnego samochodu, ale wszystkich samochodów marki FIAT DUCATO. Urząd Skarbowy nie uznał tego dokumentu jako podstawy do zaliczenia samochodu FIAT DUCATO za samochód ciężarowy. Wnioskodawca wystąpił sam do sprzedającego w sprawie uzyskania homologacji do samochodu w celu uzyskania możliwości odpisu pełnego zwrotu podatku VAT od zakupu. 24.02.2010r. Wnioskodawca otrzymał odpowiedź. Firma sprzedającego poinformowała Podatnika, że samochód FIAT DUCATO o analogicznej wersji homologacyjnej jak wersja jego samochodu o podanym numerze nadwozia uzyskały w Polsce świadectwa homologacji wystawione w dniu 08.01.2008r. oraz, że samochód ten opuścił zakład produkcyjny jako ciężarowy kategorii Nr 1. Z pismem tym Wnioskodawca udał się do US, który dalej stwierdził, że od tego samochodu Zainteresowany nie może odliczyć w pełnej wysokości podatku VAT, a tylko do wysokości 6000zł.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wskazał, co następuje:

Nabyty przez Wnioskodawcę samochód Fiat Ducato jest wykorzystywany wyłącznie do prowadzenia działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. Zainteresowany prowadzi działalność w zakresie usług parkieciarskich, jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Nie prowadzi żadnej działalności zwolnionej z opodatkowania podatkiem VAT, a zakupiony samochód ciężarowy ma związek z czynnościami opodatkowanymi od towarów i usług w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Samochód ten posiada 7 miejsc oraz część przeznaczoną do przewozu ładunków oddzieloną trwałą ścianą. Wnioskodawca kupił go ze względu na to, że jednocześnie może przewozić pracowników i materiał (parkiet) w celu wykonania usługi. Usługi parkieciarskie wykonuje w różnych miejscowościach, które bez samochodu tego typu nie mogłyby być wykonywane bez ponoszenia dodatkowych kosztów (przejazd pracowników).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy samochód FIAT DUCATO można ująć jako samochód ciężarowy w ewidencji VAT...
2. Czy przysługuje w pełnej wysokości prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony określony w fakturze z tytułu zakupu samochodu FIAT DUCATO...
3. Czy Wnioskodawca jest uprawniony do odliczenia podatku VAT naliczonego w pełnej wysokości od nabycia pojazdu oraz zakupu paliwa do tego pojazdu...
   
   

Wnioskodawca jest zdania, iż ma prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku VAT z tytułu nabycia pojazdu opisanego powyżej. Zgodnie z wyrokiem ETS z dnia 22.12.2008r. Polska nie miała prawa wprowadzić większych ograniczeń w prawie do odliczenia podatku VAT, niż te które istniały przed akcesją.

Zgodnie z orzeczeniem Trybunału, podatnicy mogą korzystać z odliczenia podatku VAT naliczonego w oparciu o art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 08.01.1993 o podatku od towarów oraz podatku akcyzowym.

Zgodnie z rozporządzeniem z dnia 22.

03.2002r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym nie wynika, żeby sam brak u podatnika odpisu świadectwa homologacji skutkował uznaniem pojazdu za samochód osobowy lub inny określony w art. 25 ust 1 pkt 2 ustawy z dnia 08.01.1993r. Istotne jest, aby z homologacji wydanej dla danego typu samochodu wynikało jaka jest ładowność samochodu i czy jest to typ samochodu, który uprawnia do odliczenia VAT i w jakiej części. Brak homologacji wynikający z obiektywnej niemożliwości jej uzyskania nie skutkuje uznaniem pojazdu za samochód osobowy lub inny. Samochód sprzedawca nabył jako nabycie wewnątrzwspólnotowe i sprzedał Wnioskodawcy jako samochód ciężarowy.

Wnioskodawca jest zdania, że samochód Fiat Ducato można ująć jako samochód ciężarowy w ewidencji VAT, gdyż samochód ten produkowany na rynek polski uzyskałby Świadectwo Homologacji wystawione w dniu 08.01.2008r. Samochód, który Wnioskodawca kupił w Polsce pierwotnie został sprzedany na rynku holenderskim. Samochód ten zarejestrowany jest jako samochód ciężarowy, co potwierdza sprzedający.

Samochód ten Wnioskodawca kupił w dobrej wierze, że jest to samochód ciężarowy, od którego będzie mógł odliczyć w pełnej wysokości naliczony podatek Vat. Prawo do obniżenia podatku należnego, związanego z nabyciem samochodu innego niż osobowy, przysługuje podatnikom, którzy przedstawią świadectwo homologacji tego pojazdu jako samochodu ciężarowego. Pomimo braku świadectwa homologacji, to po otrzymaniu pisma od sprzedającego, który potwierdził, że samochód ten opuścił zakład produkcyjny jako samochód ciężarowy kategorii N1 Zainteresowany uważa, że jest uprawniony do odliczenia podatku VAT naliczonego w pełnej wysokości od nabycia pojazdu oraz zakupu do niego paliwa.

W tym miejscu warto zwrócić uwagę, iż zgodnie z art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy Rady z 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych ? wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EEC/Dz. Urz. UE L Nr 145 str. 1 ze zm.), państwa członkowskie mogą utrzymać w mocy swoje przepisy dotyczące wyłączenia prawa do odliczenia podatku naliczonego obowiązujące w chwili wejścia w życie VI Dyrektywy, aż do przyjęcia przez Radę przepisów przewidzianych w tym przepisie. Tym samym wskazany przepis formułuje zasadę ?standstill?, przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie VI Dyrektywy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ?ustawą o VAT?, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 3 ustawy o VAT w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze nie więcej jednak niż 6.000 zł, z wyłączeniem pewnych kategorii pojazdów określonych przez ust. 4 tego artykułu.

W myśl przepisu art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3.

Zgodnie z art. 109 ust. 3 ustawy o VAT podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 i 82 ust. 3 oraz zwolnionych od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą: kwoty określone w art. 90, dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, a w przypadkach określonych w art. 120 ust. 15, art. 125, 134, 138 - dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.

Natomiast na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy dotyczącej podatku VAT, tj. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) przepis art. 25 ust. 1 pkt 2 ograniczający prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z nabytych pojazdów samochodowych posiadał treść: ?Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika?. Z kolei przepis art. 25 ust. 1 pkt 3a ograniczający prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabywaniem paliwa do samochodów osobowych brzmiał następująco:

?Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do paliw silnikowych benzynowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych lub innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg?.

Nadmienia się, że zgodnie z przepisem § 10 ust. 3 rozporządzenia z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 ze zm.) obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r., podatnikom nabywającym samochody inne niż osobowe, które nie posiadają homologacji producenta lub importera wymaganej dla tego rodzaju samochodów, nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego oraz do zwrotu różnicy podatku, o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem tych samochodów.

Podstawowym aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007 r.

jest Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L2006.347.1 ze zm.), a wcześniej VI Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych ? wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku ? 77/388/EWG, Dz. Urz. UE.L 1977 Nr 145 poz. 1 ze zm.)

Zgodnie z art. 17 (6) VI Dyrektywy (oraz art. 176 obowiązującej Dyrektywy) podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w dniu ich przystąpienia. Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych oraz nabywanych paliw. Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej. Tym samym omawiany przepis art. 17 (6) VI Dyrektywy formułuje zasadę ?stand still? (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie VI Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 (6) VI Dyrektywy pojęcie ?prawo krajowe? odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula ?stand still? nie ma bowiem na celu umożliwienie nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

W tym kontekście uchylenie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku.

W podobny sposób do opisanej kwestii odniósł się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07. Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 ze zm.) z regulacją VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r., uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Analiza przytoczonych przepisów pozwala na stwierdzenie, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie samochodów osobowych oraz paliw używanych do napędu samochodów, obowiązujące w Polsce po dniu akcesji do Unii Europejskiej, są korzystniejsze dla podatników niż przepisy obowiązujące przed akcesją.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w listopadzie 2009r. dokonał zakupu pojazdu samochodowego Fiat Ducato o dopuszczalnej ładowności 1075 kg. Co istotne w przedmiotowej sprawie to fakt, że w stosunku do tej marki oraz modelu samochodu o analogicznej wersji homologacyjnej zostało wydane świadectwo homologacji wystawione w dniu 08.01.2008r. Zgodnie ze wskazaniem Wnioskodawcy, co wynika z uzupełnienia do wniosku, w/w pojazd samochodowy jest wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT. Przedmiotem zapytania Wnioskodawcy jest czy przysługuje mu prawo do pełnego odliczenia podatku VAT od zakupionego pojazdu samochodowego, czy przysługuje mu prawo do odliczenia podatku VAT od zakupu paliwa do jego napędu, a także czy w/w samochód można ująć jako ciężarowy w ewidencji VAT.

W świetle powołanych wyżej przepisów prawa wspólnotowego i krajowego oraz biorąc pod uwagę opis stanu faktycznego, tut. Organ stwierdza, że Wnioskodawca po dniu 1 maja 2004 r. ma prawo do odliczenia podatku VAT od zakupu samochodu oraz do odliczania podatku VAT od zakupu paliwa wykorzystywanego do napędu w/w samochodu, o którym mowa we wniosku na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, jednakże z uwzględnieniem zapisu art. 25 ust. 1 pkt 2 oraz przepisu art. 25 ust. 1 pkt 3a ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, obowiązującego do 30 kwietnia 2004 r., a także zapisu § 10 ust. 3 rozporządzenia z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 ze zm.). Z treści wniosku oraz z uzupełnienia do niego wynika, że w/w pojazd ma dopuszczalną ładowność wynoszącą 1075 kg., a także zostało wydane w stosunku do niego świadectwo homologacji z którego bezspornie wynika, iż jest to pojazd ciężarowy. Bez znaczenia tutaj jest fakt, iż Wnioskodawca nie posiada fizycznie w swojej dokumentacji tego świadectwa homologacyjnego. Wystarczającą przesłanką dla uznania prawa Podatnika do odliczenia pełnego podatku naliczonego przy jego nabyciu oraz prawa do odliczenia paliwa do jego napędu jest fakt, iż takie świadectwo w stosunku do tego samochodu zostało wydane. Zatem w myśl w/w przepisów Wnioskodawcy przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupu w/w pojazdu, a także do odliczenia podatku naliczonego od zakupu paliwa do napędu tego pojazdu.

Ponadto tut. Organ podatkowy stwierdza, iż Wnioskodawca jest uprawniony do wykazania przedmiotowego samochodu w ewidencji VAT jako samochodu ciężarowego.

Jednocześnie tut. Organ podatkowy pragnie zaznaczyć, że niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany stanu prawnego w zakresie opisanego we wniosku stanu faktycznego. Ponadto tut. organ informuje, że nie jest uprawniony do oceny załączonych przez Podatnika do wniosku załączników.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w tak przedstawionym stanie faktycznym należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację, w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.