wymagana dokumentacja dla zastosowania stawki 0% w eksporcie towarów

UZASADNIENIE

W dniu 16 marca 2009r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wymaganej dokumentacji dla zastosowania stawki 0% w eksporcie towarów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W lipcu 2006r. Spółka sprzedała towary (obrabiarkę - centrum obróbkowe typu VMC nr seryjny ?.. z wyposażeniem) klientowi szwajcarskiemu i wyeksportowała je do Szwajcarii wg zgłoszenia celnego JDA SAD z dnia 27 lipca 2006r. W zgłoszeniu celnym SAD Spółka została wpisana jako eksporter. W dniu 31 lipca 2006r. kierowca samochodu transportującego przedstawił towary do odprawy celnej w Urzędzie Celnym w Singen na granicy niemiecko - szwajcarskiej i odebrał kartę nr 3 dokumentu celnego SAD potwierdzoną przez ten urząd celny. Następnie towary zostały przedstawione do odprawy celnej importowej w szwajcarskim urzędzie celnym. Według oświadczenia kierowcy, w tym urzędzie zażądano od kierowcy wydania karty nr 3 dokumentu SAD tłumacząc, że w Szwajcarii dokument ten jest odbierany celem przesłania do polskiego urzędu celnego w Warszawie. Kierowca wydał przedmiotowy dokument SAD. Dalszy los tego dokumentu jest niewiadomy (nie ma go też w aktach szwajcarskiego urzędu celnego). Spółka opodatkowała przedmiotowy eksport 22% VAT. W tej sytuacji Spółka podjęła wysiłki w celu odtworzenia duplikatu ww. dokumentu bądź uzyskania dodatkowego potwierdzenia przez Urząd Celny w Singen faktu wywozu przedmiotowego towaru poza terytorium Unii Europejskiej i wystąpiła do tego urzędu ze stosownym wnioskiem. Pismem z dnia 01 marca 2007r. Urząd Celny w Singen odmówił potwierdzenia, pisząc: ?Szanowni Państwo trzecia strona dokumentu wywozowego z terenu EU zostaje zwrócona eksporterowi wtedy, kiedy jest to zaznaczone w pozycji 44 zgłoszenia celnego lub wnioskowane jest to w inny sposób tuż przed wywozem. Dodatkowy zwrot, względnie potwierdzenie wywozu w uwierzytelnionej formie kopii dokumentu wywozowego nr 1 jest niemożliwe, ponieważ na stanowiskach granicznych nie ma obowiązku zatrzymywania trzeciej strony dokumentu wywozowego. Poza tym nie jest wiadomo, przez które przejście graniczne nastąpił przejazd towaru. Urzędowi finansowemu, jako dowód faktycznego wjazdu do Szwajcarii możecie Państwo przedstawić bądź to poprzez zaświadczenie wydane przez Waszego spedytora lub poprzez dostarczenie dokumentu celnego wjazdu do Szwajcarii (?).?

W odpowiedzi Spółka ponowiła ww. wniosek o potwierdzenie wywozu i zwróciła się o przekazanie sprawy do urzędu wyższej instancji lub o wskazanie takiego urzędu. Po licznych monitach telefonicznych powodowanych brakiem odpowiedzi, Urząd Celny w Singen ponownie odmówił pismem z dnia 20 lipca 2007r. potwierdzenia wywozu w sposób następujący: ? Szanowni Państwo, jak już ponownie, wyczerpująco omówiono to w rozmowie telefonicznej, wystawienie potwierdzenia wywozu towarów post factum jest niemożliwe. Zgodnie z artykułem 793 ustęp 1 ust. VO(EWG) nr 2454/93 realizacji/wykonania dekretu kodeksu celnego, towary pozostawione do wywozu muszą być ujawnione wyjściowemu urzędowi celnemu oraz musi zostać przedłożony egzemplarz 3 jednolitej dokumentacji. Jednakże egzemplarz 3 zgłoszenia wywozu, zgodnie z artykułem 793a ustęp 2 jest zwracany eksporterowi przy wywozie z Unii Europejskiej i poświadczany przez adnotacje przy fizycznym wywozie towaru tylko wtedy, gdy wnioskowano o to poprzez zaznaczenie w polu 44 meldunku wywozowego lub w inny sposób bezpośrednio przy wywozie. Zwrot/oddanie post factum względnie potwierdzenie wywozu po jego wykonaniu nie jest możliwe, ponieważ urzędy celne nie mają obowiązku zachowywania egzemplarzy 3 oraz nie mają żadnych innych dokumentów, które mogłyby udowodnić wywóz (?).?

Od początku lipca 2007r. Spółka jest w posiadaniu oryginalnego dokumentu odprawy celnej importowej towaru po stronie szwajcarskiej, który otrzymała od szwajcarskiego urzędu celnego.

W lutym 2009r. Spółka otrzymała od spedytora, który obsługiwał przedmiotowy eksport, zaświadczenie Urzędu Celnego o następującej treści: ?Naczelnik Urzędu Celnego na podstawie posiadanych i prowadzonych ewidencji i rejestrów oraz dostarczonych dokumentów świadczących o dokonaniu odprawy w kraju docelowym, potwierdza wywóz towaru poza obszar celny Wspólnoty wg zgłoszenia celnego JDA SAD z dnia 27 lipca 2006r.?

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym Spółka ma prawo zastosować stawkę VAT 0% dla przedmiotowego eksportu...

Zdaniem Wnioskodawcy należy dokonać oceny przepisu art. 41 ust. 6 i 7 ustawy o VAT, pod kątem jego zgodności z prawem Wspólnotowym, w szczególności z zasadą neutralności podatku VAT, wyrażoną w art. 2 ust. 1 i 2 w zw. z art. 1 ust. 1 I Dyrektywy oraz z art. 15 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy, co powinno doprowadzić do wniosku, ze przepis art. 41 ust. 6 i 7 ustawy o VAT, jest niezgodny z zasadami i normami prawa wspólnotowego zawartymi w I i VI Dyrektywie, a w szczególności w art. 15 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy, tym samym zaświadczenie Urzędu Celnego winno być wystarczającą podstawą do zastosowania przez Spółkę stawki 0% w niniejszej sprawie. Wyrażona w art. 41 ust. 6 i 7 ustawy o VAT reguła prowadzi do naruszenia zasady neutralności podatku od towarów poprzez jej nieuwzględnienie (pominięcie), zgodnie z którą to zasadą podmioty gospodarcze dokonujące tych samych transakcji nie mogą być traktowane w różny sposób pod względem poboru podatku VAT oraz do naruszenia powołanych postanowień I Dyrektywy, do których należałoby się odwołać w przypadku wątpliwości interpretacyjnych lub niezgodności pomiędzy prawem krajowym a Wspólnoty Europejskiej. Przyjęcie takiego rozwiązania powodowałoby ponadto znaczące, niekorzystne dla Spółki, skutki ekonomiczne.

Wynikająca z przepisu art. 41 ust. 6 i 7 ustawy o VAT reguła narusza powołany przepis dyrektywy także przez to, że prowadzi co najmniej do ograniczenia zakresu zasady neutralności podatkowej, i jako taka jest niezgodna z prawem ? art. 2 ust. 1 i 2 w zw. z art. 1 ust. 11 Dyrektywy, bowiem prowadzi do różnego traktowania pod względem poboru podatku VAT podmioty gospodarcze dokonujące tych samych transakcji, w tych samych warunkach. Tymczasem zasada neutralności podatkowej nakazuje również (jak to wynika z orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (np. wyrok z dnia 27 kwietnia 2006r. w sprawach C-443/04 i C-444/04 Solleveld i van den Hout-van Eijnsbergen, wyrok w sprawie Dornier, w którym Trybunał bezpośrednio oparł się na zasadzie równego traktowania podmiotów, wyrok z dnia 07 września 1999r. w sprawie C-216/97 Gregg, Rec. 1999r. str. I-104947, pkt 20, także wyroki z dnia 29 marca 2001r. w sprawie C-404/99 Komisja przeciwko Francji, Rec. 2001r. 1-02667, pkt 45, w sprawie Kügler oraz wyrok z dnia 04 maja 2006r. w sprawie C-169/04 Abbey National i lnscape lnvestment Fund) jednakowe traktowanie takich podmiotów gospodarczych.

Jakiekolwiek ograniczenia w tym zakresie, w szczególności brak prawa do zastosowania preferencyjnej stawki 0% dla przedmiotowego eksportu, w sytuacji zaginięcia dokumentu celnego potwierdzającego wywóz towaru (SAD) oraz dwukrotnej odmowy ponownego potwierdzenia wywozu towarów przez właściwy według przepisów celnych, niemiecki urząd celny (a więc z przyczyn niezawinionych przez Spółkę i niezależnych od Spółki), będą powodować naruszenie zasady neutralności (opodatkowanie eksportu zamiast zwolnienie).

Taką wykładnię omawianej regulacji potwierdza orzecznictwo sądowe, w tym ww. orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy, bez uszczerbku dla innych przepisów Wspólnoty, państwa członkowskie stosują zwolnienie od podatku - na warunkach, które należy określić w celu zapewnienia prawidłowego i jednoznacznego stosowania tych zwolnień oraz zapobieżenia uchylaniu się od opodatkowania, unikaniu opodatkowania lub nadużyciu prawa - w stosunku do następujących czynności:

1. dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza Wspólnotą zdefiniowaną w art. 3 VI Dyrektywy, przez dostawcę lub w jego imieniu;
2. dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza Wspólnotą zdefiniowaną w art. 3 VI Dyrektywy, przez nabywcę niemającego przedsiębiorstwa (siedziby) na terytorium kraju lub na jego rachunek, z wyjątkiem towarów transportowanych przez samego nabywcę w celu wyposażenia, zaopatrzenia w paliwo i żywność łodzi rekreacyjnych i prywatnych statków powietrznych lub innych środków transportu, służących do celów prywatnych.
   
   

W punkcie pierwszym określono tzw. eksport bezpośredni, który jest zdefiniowany w art. 2 pkt 8 lit. a ustawy o VAT i który miał miejsce w okolicznościach niniejszej sprawy.

Z powołanego przepisu art. 15 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy wynika więc, że państwa członkowskie są obowiązane zastosować zwolnienie od podatku dla towarów będących przedmiotem eksportu, przy czym zwolnienie od podatku należy tutaj rozumieć w ten sposób, że dana czynność nie może być obciążona podatkiem, a jednocześnie w tym konkretnym przypadku powinna dawać prawo do odliczenia podatku naliczonego (zwolnienie z prawem do odliczenia).

W Polsce, na mocy art. 41 ust. 6 i 7 ustawy o VAT, stosuje się w takiej sytuacji stawkę 0%, która oznacza brak podatku należnego, a jednocześnie prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku ze sprzedażą opodatkowaną. W tym przypadku zatem, jak się przyjmuje, stosowanie stawki 0% VAT jest zasadą a ewentualne wyłączenie zastosowania tej stawki musi być uznane za wyjątek od reguły i w związku z tym nie może być interpretowane rozszerzająco.

Powołany przepis - dotyczy to zwłaszcza zasady w nim wyrażonej, zgodnie z którą jeśli w określonym czasie podatnik nie otrzyma dokumentu celnego potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium Wspólnoty, zastosowanie mają stawki właściwe dla dostawy krajowej tego towaru - nie jest zatem zgodny z przepisami unijnymi.

Reguła ta bowiem uzależnia niestosowanie stawki krajowej od otrzymania odpowiedniego dokumentu celnego. W razie nieotrzymania tego dokumentu, nawet jeśli towar faktycznie opuścił terytorium Wspólnoty, jak to miało miejsce w niniejszej sprawie, podatnik jest obowiązany zastosować stawkę krajową chociaż przepisy unijne stanowią, że taka dostawa nie może podlegać opodatkowaniu stawką krajową cyt.: ? Państwa członkowskie stosują zwolnienie od podatku (...) na warunkach, które należy określić w celu zapewnienia prawidłowego i jednoznacznego stosowania tych zwolnień oraz zapobieżenia uchylaniu się od opodatkowania, unikaniu opodatkowania lub nadużyciu prawa (...).?

Warunki, o których mowa w art. 15 VI Dyrektywy, nie mogą być całkowicie dowolnie wprowadzane przez państwo członkowskie, lecz mają być wprowadzone w celu:

1. zapewnienia prawidłowego i jednoznacznego stosowania zwolnienia oraz
2. zapobieżenia uchylaniu się od opodatkowania, unikaniu opodatkowania lub nadużyciu prawa.
   
   

Spełnienie warunku, o którym mowa w pkt 1, oznacza, jak się przyjmuje (Komentarz do ustawy o podatku od towarów i usług, Zdzisław Modzelewski, Grzegorz Mularczyk), zaistnienie takich okoliczności (zdarzeń) prawnych lub faktycznych, które jednoznacznie potwierdzą fakt i moment wystąpienia eksportu towarów. Taką okolicznością faktyczną jest m.in. obecnie stosowane otrzymanie dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium Wspólnoty. Jednakże problem nie tkwi w wyborze okoliczności (zdarzeń) potwierdzających prawo do stawki 0%, ale w zastosowaniu reguły, że jeśli podatnik nie może udowodnić eksportu wyłącznie zgodnie z przepisem art. 41 ust. 6 i 7 ustawy o VAT, musi płacić VAT krajowy.

Wynikająca z art. 41 ust. 6 i 7 ustawy o VAT reguła nie może być także uznana jako zastosowanie warunku określonego w pkt 2, bowiem zapobieżenie uchylaniu się od opodatkowania, unikaniu opodatkowania lub nadużyciu prawa nie oznacza stosowania stawki krajowej (np. art. 87 ust. 3a ustawy o VAT).

W odniesieniu do ogólnych zasad dotyczących eksportu warunki stosowania stawki 0% określone w art. 41 ust. 6 i 7 ustawy o VAT oznaczają więc, zdaniem Spółki, naruszenie art. 15 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy.

W tym miejscu Spółka podnosi, że dokonany eksport potwierdzają posiadane przez podatnika (Spółkę) dowody w postaci dokumentów. Spółka posiada oświadczenie klienta o wywozie oraz dokument odprawy celnej importowej po stronie szwajcarskiej oraz - obecnie - zaświadczenie Urzędu Celnego. Bez problemu uzyska również oświadczenie spedytora/przewoźnika o eksporcie towarów.

Na marginesie Spółka wskazuje przy tym, że jak wynika z pism urzędu celnego niemieckiego (a więc kraju, który dłużej znajduje się we Wspólnocie Europejskiej, a tym samym ma większe i bogatsze doświadczenie w stosowaniu prawa Wspólnoty), nie budzi żadnych wątpliwości możliwość udokumentowania eksportu w każdy inny niż wymagany art. 41 ust. 6 i 7 ustawy o VAT, sposób, w tym przez, cyt.: zaświadczenie wydane przez (?) spedytora lub dostarczenie dokumentu celnego wjazdu do Szwajcarii (...)?.

Pośrednio wyjaśnia to również przyczynę, dla której urząd celny niemiecki załatwił prośbę skarżącej Spółki odmownie.

Ponadto, jak się przyjmuje, zgodnie z art. 19 ust. 6 ustawy o VAT w eksporcie towarów obowiązek podatkowy powstaje z chwilą potwierdzenia wywozu towaru poza terytorium Wspólnoty przez określony w przepisach celnych urząd celny. To oznaczą że jeśli wystąpi obowiązek podatkowy z tytułu eksportu (czyli potwierdzenie przez urząd celny wywozu towaru poza terytorium Wspólnoty), to w rozumieniu ustawy o VAT towar opuścił terytorium Wspólnoty. Automatycznym skutkiem tego wywozu towaru jest, wynikające z art. 15 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy, prawo do zwolnienia eksportu od podatku od towarów i usług. Nie powinno mieć w tym zakresie większego znaczenia otrzymanie dokumentu celnego potwierdzającego wywóz.

Należy pamiętać również o zasadzie proporcjonalności, na temat której ETS wypowiadał się m.in. w orzeczeniu w sprawie 324/82; Komisja Europejska przeciwko Królestwu Belgii (Zb. Orz. 1984, s. I 861 ). W tym orzeczeniu Trybunał stwierdził, że środki wprowadzone przez przepisy belgijskie są ?niewspółmierne do zakładanego celu z tego względu, iż odbiegają one w sposób ogólny i systematyczny od zasad określonych w art. 11 ?. Trybunał stwierdził również, że ?środki specjalne, jakie państwa członkowskie mogą utrzymać na mocy art. 27 ust 1 i 5 VI dyrektywy w celu zapobiegania pewnym formom uchylania się od opodatkowania lub unikania podatku, nie mogą stanowić istotnej derogacji od podstawy naliczania podatku VAT określonej w art. 11, poza sytuacjami w których jest to konieczne do osiągnięcia tego celu?. Podobnie stwierdził ETS w orzeczeniu w sprawie 50/87: Komisja Europejska przeciwko Republice Francuskiej (Zb. Orz. 1988, S. 4797): ?Jeśli chodzi o konieczność zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania, na którą powołuje się Republika Francuska, cel ten nie może uzasadniać stosowania środków stanowiących derogację od dyrektywy innych niż te stosowane w ramach procedury określonej w art. 27 dyrektywy (...)?.

Obecnie nawet w przypadku potwierdzenia wywozu towarów podatnik nie ma prawa do stosowania stawki 0%, jeśli nie otrzyma odpowiednich dokumentów celnych potwierdzających wywóz.

Warto przy tym ponadto wskazać, że wywóz towarów przez podatnika poza terytorium Wspólnoty (bez dokonywania dostawy towarów) nie podlega opodatkowaniu VAT, czyli nie stosuje się stawki krajowej. Tym bardziej zatem nie powinno stosować się stawki krajowej, jeśli wywóz jest potwierdzony przez właściwy urząd celny.

Spółka dodaje, że z powodu niezwrócenia przez spedytora Spółce karty 3 dokumentu SAD, wobec czego Spółka zmuszona została do zastosowania stawki 22% i do zapłacenia podatku od towarów i usług, który wyniósł 55.325,61 zł, toczy się obecnie postępowanie przed Sądem Rejonowym Wydziałem Gospodarczym, w którym spedytor przekazał Spółce ww. zaświadczenie Urzędu Celnego, argumentując, że jest ono wystarczające dla zastosowania stawki VAT 0%, wobec czego Sąd zobowiązał Spółkę do poinformowania, czy w związku z otrzymaniem od pozwanego (spedytora) ww. zaświadczenia Urzędu Celnego Spółka może na jego podstawie złożyć do organów skarbowych wniosek, celem odzyskania podatku VAT będącego przedmiotem sporu w procesie. Sąd oczekuje na zajęcie stanowiska w tej sprawie.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego tutejszy organ stwierdza co następuje:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zmianami) opodatkowaniu ww. podatkiem podlega eksport towarów.

Stosownie do art. 2 pkt 8 ustawy, przez eksport towarów rozumie się potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Wspólnoty w wykonaniu czynności określonych w art. 7 ust. 1 pkt 1-4, jeżeli wywóz jest dokonany przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę dla celów wyposażenia lub zaopatrzenia łodzi rekreacyjnych oraz prywatnych statków powietrznych lub innych prywatnych środków transportu, w tym środków transportu, o których mowa w art. 16 rozporządzenia Rady (WE) nr 1777/2005 z dnia 17 października 2005 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 77/388/EWG w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 288 z 29.10.2005, str. 1) .
   
   

W myśl art. 41 ust. 4 ustawy, w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a, stawka podatku wynosi 0%.

Stosownie do art. 41 ust. 6 ustawy, stawkę podatku w wysokości 0% stosuje się w eksporcie towarów, pod warunkiem, że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Wspólnoty.

Oznacza to, iż prawo do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% z tytułu eksportu towarów uzależnione jest od posiadania przez podatnika dokumentu potwierdzającego wywóz towarów poza terytorium Wspólnoty. Jeżeli warunek, o którym mowa w ust. 6, nie został spełniony, podatnik nie wykazuje tej dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za dany okres rozliczeniowy, lecz w okresie następnym, stosując stawkę podatku 0%, pod warunkiem otrzymania dokumentu wymienionego w ust. 6 przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za ten następny okres. W razie nieotrzymania tego dokumentu w terminie określonym w zdaniu poprzednim mają zastosowanie stawki właściwe dla dostawy tego towaru na terytorium kraju (art. 41 ust. 7 ustawy o VAT).

Przepis ust. 7 stosuje się w przypadku, gdy podatnik posiada dokument celny potwierdzający procedurę wywozu (ust. 8 art. 41 ustawy o VAT).

Stosownie do art. 41 ust. 11 ww. ustawy o VAT przepisy art. 41 ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b), jeżeli podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, posiada kopię dokumentu, w którym urząd celny określony w przepisach celnych potwierdził wywóz tych towarów poza terytorium Wspólnoty. Z dokumentu tego musi wynikać tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu. Przepisy ust. 7 i 9 stosuje się odpowiednio.

Z przytoczonych przepisów wynika zatem uwarunkowanie zastosowania stawki 0% podatku przy eksporcie od potwierdzenia przez urząd celny określony w przepisach celnych wywozu towaru poza terytorium Wspólnoty. Przy zastosowaniu stawki 0% istotne jest posiadanie dokumentu z takim potwierdzeniem. Należy jednak podkreślić, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie precyzują, w jakiej formie powinien być sporządzony dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Wspólnoty.

Kwestia dokonywania zgłoszeń celnych została uregulowana rozporządzeniem Komisji (EWG) Nr 2454 z dnia 2 lipca 1993r. ustanawiającym przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. U. UE. L. Nr 253, poz. 1 ze zm.). Zgodnie z pkt 14 preambuły rozporządzenia Komisji (WE) Nr 1875/2006 z dnia 18 grudnia 2006r. zmieniającego rozporządzenie (EWG) Nr 2454/93 ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) Nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. U. UE. L. Nr 360, poz. 64 ze zm.) organy celne zostały zobowiązane do zastąpienia w procedurze wywozu, uszlachetniania biernego oraz powrotnego wywozu, obecnej procedury z zastosowaniem dokumentów w formie papierowej procedurą elektronicznej wymiany danych. Z dniem 31 sierpnia 2007r., w związku z uruchomieniem w Polsce pełnej funkcjonalności I fazy Systemu Kontroli Eksportu (ang. Export Control System, ECS), uległy zmianie zasady dokonywania zgłoszeń do procedury wywozu, procedury uszlachetniania biernego oraz powrotnego wywozu po gospodarczej procedurze celnej. System ECS pozwala na elektroniczną obsługę zgłoszenia wywozowego przesyłanego przez zgłaszającego/eksportera, zarówno w urzędzie celnym wywozu, jak też w urzędzie celnym wyprowadzenia i opiera się na obiegu komunikatów elektronicznych pomiędzy urzędami celnymi a podmiotami dokonującymi zgłoszeń celnych. Tak więc w chwili obecnej, w przypadku dokonywania eksportu, potwierdzanie wywozu towarów poza terytorium Wspólnoty może odbywać się z wykorzystaniem systemu ECS lub poza tym systemem. Każda z tych dwóch form dokumentu jest równorzędna. Gdy procedura wywozu obsługiwana jest poza systemem ECS, zasady potwierdzenia wywozu towarów poza terytorium Wspólnoty dla celów podatku od towarów i usług byłyby takie jak dotychczas. Dokumentem potwierdzającym dokonanie wywozu, co do zasady, pozostaje karta 3 SAD.

Natomiast w przypadku gdy procedura wywozu obsługiwana jest przez system ECS, zgodnie z art. 796e ww. rozporządzenia Rady (EWG) Nr 2454/93, wprowadzonego w życie przepisem art. 1 pkt 57 cyt. rozporządzenia Komisji (WE) Nr 1875/2006 z dnia 18 grudnia 2006r., urząd celny wywozu potwierdza fizyczne wyprowadzenie towarów przesyłając zgłaszającemu komunikat ?Potwierdzenie wywozu? ? komunikat IE-599. Podpisany i przesłany w systemie ECS przy użyciu klucza do bezpiecznej transmisji danych komunikat IE-599 jest dokumentem potwierdzającym wywóz towarów poza terytorium Wspólnoty. Komunikat ten zawiera dane zgłoszenia z momentu zwolnienia zgłoszenia do procedury wywozu oraz informację o potwierdzeniu wywozu lub zatrzymaniu towaru na granicy. Komunikat IE-599 jest wysyłany do zgłaszającego przez urząd celny wywozu.

Jednocześnie należy zauważyć, iż zdefiniowanie eksportu towarów bezpośredniego lub pośredniego ma znaczenie z punktu widzenia rozróżnienia warunków zastosowania przez eksportera preferencyjnej stawki podatku 0%.

W przypadku eksportu bezpośredniego, zastosowanie przez podatnika stawki podatku 0% uzależnione jest od spełnienia warunku otrzymania przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium Wspólnoty (art. 41 ust. 4 i 6 ustawy o VAT).

Natomiast w przypadku eksportu pośredniego, możliwość zastosowania tej stawki podatku uzależniona jest od warunku posiadania przez podatnika, przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, kopii dokumentu, w którym urząd celny określony w przepisach celnych potwierdził wywóz tych towarów poza terytorium Wspólnoty (art. 41 ust. 11 ustawy o VAT).

Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, w lipcu 2006r. Spółka sprzedała towary klientowi szwajcarskiemu i wyeksportowała je do Szwajcarii wg zgłoszenia celnego JDA SAD z dnia 27 lipca 2006r. W zgłoszeniu celnym SAD Spółka została wpisana jako eksporter. W związku z faktem, że dokument karty 3 SAD został zagubiony, co uniemożliwiało zastosowanie stawki VAT 0%, Wnioskodawca wystąpił do właściwego organu celnego w Singen o potwierdzenie, że eksportowane przez niego towary zostały wywiezione poza terytorium Wspólnoty. W odpowiedzi na ww. wniosek Urząd Celny w Singen odmówił potwierdzenia ww. wywozu towaru, stwierdzając, że uczynienie tego post factum nie jest możliwe, ponieważ urzędy celne nie mają obowiązku zachowywania trzeciego egzemplarzu zgłoszenia wywozu oraz nie mają żadnych innych dokumentów, które mogłyby udowodnić wywóz. Wnioskodawca jest w posiadaniu oryginalnego dokumentu odprawy celnej importowej towaru po stronie szwajcarskiej, który otrzymała od szwajcarskiego urzędu celnego. Spółka otrzymała także od spedytora, który obsługiwał przedmiotowy eksport, zaświadczenie Urzędu Celnego o następującej treści: ?Naczelnik Urzędu Celnego na podstawie posiadanych i prowadzonych ewidencji i rejestrów oraz dostarczonych dokumentów świadczących o dokonaniu odprawy w kraju docelowym, potwierdza wywóz towaru poza obszar celny Wspólnoty wg zgłoszenia celnego JDA SAD z dnia 27 lipca 2006r.?

Wątpliwości Podatnika budzi kwestia, czy przedmiotowa dokumentacja upoważnia Spółkę do zastosowania, z tytułu sprzedaży eksportowej, stawki VAT 0%...

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, iż Spółka dokonała eksportu towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług (cyt. ?w zgłoszeniu celnym SAD Spółka została wpisana jako eksporter?), a więc dla określenia prawidłowej stawki podatku zastosowanie znajdzie art. 41 ust. 4 i 6 ustawy o podatku od towarów i usług. W związku z powyższym Wnioskodawca będzie miała prawo do zastosowania stawki w wysokości 0%, jeżeli przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Wspólnoty.

W związku z powyższym, w opinii tutejszego organu podatkowego, posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty są wystarczającymi dowodami, z których wynika, że przedmiotowy towar został przemieszczony poza granice Wspólnoty. Wobec powyższego Spółka ma prawo do zastosowania stawki podatku VAT 0% z tytułu sprzedaży eksportowej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10,09-402 Płock.