Czy zawarte po wyrejestrowaniu działalności gospodarczej w wyniku zgłoszonego przez byłego kontrahenta (...)

Czy zawarte po wyrejestrowaniu działalności gospodarczej w wyniku zgłoszonego przez byłego kontrahenta roszczenia porozumienie z Podatniczką w tym uznanie za błędnie naliczoną na ostatniej fakturze rozliczeniowej z kontrahentem pozycję wynagrodzenia w formie odszkodowania, jak również dokonany na tej podstawie zwrot uzyskanej kwoty brutto kontrahentowi jest wystarczającą podstawą do dokonania korekty deklaracji VAT, a jeśli nie to jak na gruncie obowiązującego prawa ma postąpić podatnik, aby prawidłowo dokonać korekty podatku VAT?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 20 marca 2012 r. (data wpływu 26 marca 2012 r.) uzupełnione pismem z dnia 27 maja 2012 r. (data nadania 28 maja 2012 r., data wpływu 30 maja 2012 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie tut. Organu Nr IPPP2/443-310/12-2/KG z dnia 16 maja 2012 r. (skuteczne doręczenie w dniu 22 maja 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do skorygowania deklaracji VAT-7 na podstawie zawartego porozumienia ? jest nieprawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 26 marca 2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do skorygowania deklaracji VAT-7 na podstawie zawartego porozumienia.


Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 27 maja 2012 r. (data nadania 28 maja 2012 r., data wpływu 30 maja 2012 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie tut. Organu Nr IPPP2/443-310/12-2/KG z dnia 16 maja 2012 r. (skuteczne doręczenie w dniu 22 maja 2012 r.)


W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.


Wnioskodawczyni prowadziła działalność gospodarczą od roku 2003 pod firmą B., w tym świadczyła usługi doradztwa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej. Jedną z umów zawarła z podmiotem gospodarczym (spółką prawa handlowego). Umowa była zawarta na czas nieokreślony, z klauzulą zabezpieczającą że w przypadku wypowiedzenia tej umowy ma ona prawo do wypłaty trzymiesięcznego wynagrodzenia jako odszkodowania. W związku ze zmianami organizacyjnymi u klienta Biura w styczniu 2011 r. wystąpił on z inicjatywą rozwiązania umowy i skrócenia okresu wypowiedzenia. Podatniczka wyraziła na to zgodę i zostało zawarte odpowiednie porozumienie stron umowy. W zaistniałej sytuacji Podatniczka wraz z ostatnią fakturą rozliczeniową z klientem za miesiąc styczeń 2011 r. naliczyła trzymiesięczne wynagrodzenie jako odszkodowanie przewidziane umową w tym naliczyła VAT (23 %). Faktura została przyjęta i uregulowana w terminie. Podatniczka odprowadziła podatek VAT do budżetu. W październiku 2011 r. Wnioskodawczyni podjęła decyzję o zaprzestaniu działalności gospodarczej. Działalność gospodarcza z dniem 31 października 2011 r. została wyrejestrowana. W grudniu 2011 r. były klient Podatniczki zgłosił pisemne roszczenie dotyczące zasadności naliczenia i wypłaty trzymiesięcznego wynagrodzenia jako odszkodowania. Były klient wskazywał na fakt, że odszkodowanie w zaistniałej sytuacji nie było należne, ponieważ strony zawarły porozumienie o rozwiązaniu umowy, a nie miało miejsce wypowiedzenie umowy, co literalnie było wymienione w umowie o współpracy między stronami. Po analizie prawnej Wnioskodawczyni uznała argumenty klienta i nie prowadząc już działalności gospodarczej w dniu 4 stycznia 2012 r. zawarła z byłym klientem porozumienie, na mocy którego zwróciła wartość brutto otrzymanego trzymiesięcznego wynagrodzenia (odszkodowania). Nie prowadząc już działalności gospodarczej i nie będąc czynnym płatnikiem podatku VAT na gruncie obowiązującego prawa nie mogła wystawić stosownej faktury korygującej. Wykazane na wcześniej wystawionej fakturze i otrzymane od kontrahenta odszkodowanie uznano w zaistniałej sytuacji jako błędnie naliczone i nienależne. W wyniku tego powstał problem skorygowania podatku VAT, który został naliczony i odprowadzony oraz problem pomniejszenia o kwotę netto przychodów uzyskanych przez Wnioskodawczynię w roku 2011 z tytułu błędnie naliczonej pozycji na fakturze, co wiąże się w przypadku podatniczki m.in. z terminem rozliczenia rocznego podatku dochodowego od osób fizycznych. Konsultacje w właściwym urzędzie skarbowym nie doprowadziły do znalezienia lub wskazania rozwiązania tych problemów, a ich konkluzją była sugestia o potrzebie uzyskania interpretacji Izby Skarbowej co do dalszego postępowania w tej nietypowej sytuacji, ponieważ w obowiązującym stanie prawnym, dokonanie przez podatnika po zaprzestaniu działalności gospodarczej i wykreśleniu z rejestru podatników VAT korekty wystawionej faktury poprzez wystawienie faktury korygującej jest niemożliwe. Obecnie Podatniczka ma wykazany i rozliczony wg zapisu faktury ze stycznia 2011 r. podatek VAT i podatek dochodowy, ale po podpisaniu porozumienia z byłym kontrahentem i uznaniu roszczenia istnieje potrzeba dokonania odpowiedniej korekty nadpłaconego podatku VAT, jak również wykazania prawidłowej kwoty do opodatkowania podatkiem dochodowym za 2011 r.

Pismem z dnia 27 maja 2012 r. (data wpływu 30 maja 2012 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła przedstawiony we wniosku stan faktyczny wskazując, iż zaprzestanie działalności gospodarczej i wykreślenie Podatniczki z rejestru podatników VAT nastąpiło 31 października 2011 r. (data złożenia deklaracji VAT-Z do właściwego urzędu skarbowego ? 7 listopada 2011 r. Ponadto Wnioskująca nadmieniła, iż podatek VAT za rok 2011 został obliczony i uregulowany według zapisów faktur bez uwzględnienia korekty.


W związku z powyższym zadano następujące pytanie:


Czy zawarte po wyrejestrowaniu działalności gospodarczej w wyniku zgłoszonego przez byłego kontrahenta roszczenia porozumienie z Podatniczką w tym uznanie za błędnie naliczoną na ostatniej fakturze rozliczeniowej z kontrahentem pozycję wynagrodzenia w formie odszkodowania, jak również dokonany na tej podstawie zwrot uzyskanej kwoty brutto kontrahentowi jest wystarczającą podstawą do dokonania korekty deklaracji VAT, a jeśli nie to jak na gruncie obowiązującego prawa ma postąpić podatnik, aby prawidłowo dokonać korekty podatku VAT?


Stanowisko Wnioskodawcy:


W związku z zaistniałą sytuacją i brakiem możliwości wystawienia faktury korygującej przez Podatniczkę po wyrejestrowaniu działalności gospodarczej istnieje potrzeba skorygowania deklaracji VAT-7 za okres od 1 stycznia 2011 r. do 31 października 2011 r.


Zdaniem Podatniczki wyrejestrowanie działalności i wykreślenie z rejestru czynnych podatników VAT nie może w tej konkretnej sytuacji skutkować pozbawieniem podatnika prawa do korygowania rozliczeń podatkowych z okresu prowadzenia działalności gospodarczej. Zgodnie z istniejącymi interpretacjami Izb Skarbowych i wyrokami Sądów Administracyjnych, zdaniem Podatniczki w opisywanej sytuacji problemem jest wskazanie sposobu postępowania w celu dokonania stosownych korekt, a nie uznanie prawa do takich korekt. Podatniczka prezentuje pogląd, że przy składaniu korekty deklaracji podatkowej VAT-7, w której uzewnętrznia się samoobliczenie podatku, należy podmiotowi, który ją składa, przypisać taki status, jaki miał on w okresie, którego dotyczy korekta deklaracji. Tak więc korekty deklaracji podatkowej VAT-7 może dokonać podmiot, którego działalność gospodarcza została wyrejestrowana, w związku z czym występuje jako osoba niemająca statusu podatnika. Tak wynika z wyroku WSA w Warszawie z dnia 4 listopada 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 852/09.

Zdaniem Podatniczki na bazie istniejących uregulowań prawa (na mocy art. 81 § 1 Ordynacji podatkowej) podmiot - osoba fizyczna niebędąca już podatnikiem VAT, może złożyć korektę deklaracji podatkowej VAT-7. W ocenie Podatniczki zgodnie z art. 81 § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) mimo zakończenia działalności gospodarczej przysługuje jej prawo złożenia korekty deklaracji VAT-7 za okres, w którym prowadziła działalność gospodarczą i przy składaniu tej korekty należy jej przypisać taki status, jaki miała w okresie, którego dotyczy korekta deklaracji. Podatniczka stoi na stanowisku, że podmiot (osoba) niebędący już podatnikiem może składać korekty deklaracji, a możliwość korygowania deklaracji podatkowej, w której uzewnętrznia się samoobliczenie podatku, to nie tylko przywilej podatnika, ale także jego obowiązek.

Pomocne w tej sprawie może być również inne orzecznictwo sądów administracyjnych, w myśl którego przepisy ustawy o VAT, które odbierają podatnikom możliwość odzyskania nadwyżki VAT po zakończeniu działalności, są niezgodne z prawem wspólnotowym (np. wyrok WSA we Wrocławiu z 30 listopada 2007 r., sygn. akt I SA/Wr 939/07). Podobne stanowisko zajął WSA w Łodzi (Sygn. akt I SA/Łd 1351/06) uznając, że złożenie deklaracji podatkowej po zaprzestaniu prowadzenia działalności gospodarczej, ale za okres, w którym była prowadzona, nie może skutkować odmową zwrotu podatku. WSA w Łodzi uznał, że złożenie deklaracji podatkowej po zaprzestaniu prowadzenia działalności gospodarczej, ale za okres, w którym była ona prowadzona, nie może powodować, że podatnikowi nie przysługuje zwrot nadwyżki podatku naliczonego nad należnym.

W tym miejscu zasadne jest również powołanie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 10 marca 2009 r., sygn. akt P 80/08, w którym uznano, że przepisy Ordynacji podatkowej w sprawie zwrotu VAT po likwidacji spółki są niezgodne z Konstytucją. W konsekwencji w rozpatrywanej sprawie przyznano byłym wspólnikom prawo do ubiegania się o zwrot nadpłaty VAT, który przysługuje na wniosek o stwierdzenie nadpłaty, złożony wraz z deklaracją korygującą. Wprawdzie wyrok ten dotyczył możliwości ubiegania się o zwrot nadpłaty VAT po likwidacji działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki, lecz poprzez analogię można go odnieść również do możliwości złożenia deklaracji korygującej po likwidacji działalności gospodarczej prowadzonej jednoosobowo. Ponadto z istniejącego orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wynika, że status podatnika VAT jest niezależny od formalnej rejestracji.

W zakresie terminów dokonania korekty VAT-7 Podatniczka wskazuje na istniejące zapisy prawa, m.in. zgodnie z art. 83 ust. 13 ustawy, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 11, 12, 16 i 18, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego. Zatem zdaniem Podatniczki, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, ma ona prawo do korekty (obniżenia) kwoty podatku należnego w sytuacji błędnie naliczonej na fakturze kwoty, a następnie jej zwrotu kontrahentowi (po zakończeniu działalności gospodarczej) i prawo to może zostać spełnione, zgodnie z art. 86 ust. 10-13 ustawy.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.


Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 powołanej ustawy).


Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.


Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?).


Natomiast świadczenie usług, to w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

  1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonao czynności prawnej,
  2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
  3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Jak stanowi art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Stosownie do art. 29 ust. 4 cyt. ustawy, podstawę opodatkowania zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4b.

W przypadku gdy podstawa opodatkowania ulega zmniejszeniu w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze, obniżenia podstawy opodatkowania podatnik dokonuje pod warunkiem posiadania, przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym nabywca towaru lub usługi otrzymał korektę faktury, potwierdzenia otrzymania korekty faktury przez nabywcę towaru lub usługi, dla którego wystawiono fakturę. Uzyskanie potwierdzenia otrzymania przez nabywcę towaru lub usługi korekty faktury po terminie złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy uprawnia podatnika do uwzględnienia korekty faktury za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyskano (art. 29 ust. 4a ustawy).

Zgodnie z art. 106 ust. 1 cyt. ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (?).

W myśl natomiast art. 108 ust. 1 powołanej ustawy, w przypadku, gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku, jest obowiązana do jego zapłaty.

Faktura VAT jest więc dokumentem potwierdzającym zaistnienie zdarzenia gospodarczego. Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi, a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego.

Na podstawie art. 106 ust. 8 ww. ustawy Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360), zwanym dalej rozporządzeniem, regulujące m.in. zagadnienia związane z wystawianiem faktur korygujących.

Zgodnie z § 4 ust. 1 wskazanego rozporządzenia, zarejestrowani podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami ?FAKTURA VAT?.

Stosownie do § 13 ust. 1 rozporządzenia, w przypadku gdy po wystawieniu faktury udzielono rabatów określonych w art. 29 ust. 4 ustawy, podatnik udzielający rabatu wystawia fakturę korygującą.

Zgodnie z § 13 ust. 5 pkt 1 rozporządzenia, przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio w przypadku zwrotu sprzedawcy towarów oraz zwrotu nabywcy kwot nienależnych, o których mowa w art. 29 ust. 4 ustawy.

W myśl § 14 ust. 1 rozporządzenia fakturę korygującą wystawia się również, gdy podwyższono cenę po wystawieniu faktury lub w razie stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub w kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury.

Zgodnie zaś z art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

W myśl art. 81 § 1 ww. ustawy jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty (art. 81 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Stosownie do brzmienia art. 96 ust. 4 ustawy, naczelnik urzędu skarbowego rejestruje podatnika i potwierdza jego zarejestrowanie jako "podatnika VAT czynnego" lub w przypadku podatników, o których mowa w ust. 3 - jako "podatnika VAT zwolnionego".

W myśl art. 96 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, jeżeli podatnik zarejestrowany jako podatnik VAT zaprzestał wykonywania czynności podlegającej opodatkowaniu, jest on obowiązany zgłosić zaprzestanie działalności naczelnikowi urzędu skarbowego; zgłoszenie to stanowi dla naczelnika urzędu skarbowego podstawę do wykreślenia podatnika z rejestru jako podatnika VAT.

Z okoliczności przedstawionych w złożonym wniosku wynika, iż Wnioskująca zawarła z kontrahentem umowę na świadczenie usług na czas nieokreślony z klauzulą zabezpieczającą, że w przypadku wypowiedzenia tej umowy ma ona prawo do wypłaty trzymiesięcznego wynagrodzenia jako odszkodowania. Klient Podatniczki wystąpił z inicjatywą rozwiązania umowy i skrócenia okresu wypowiedzenia. Podatniczka wyraziła na to zgodę i zostało zawarte porozumienie stron umowy. Wnioskująca wraz z ostatnią fakturą rozliczeniową naliczyła trzymiesięczne wynagrodzenie jako odszkodowanie przewidziane umową. Faktura została przyjęta i uregulowana, a Wnioskodawczyni dokonaną sprzedaż rozliczyła w deklaracji VAT-7. W październiku 2011 r. Podatniczka podjęła decyzje o zaprzestaniu działalności gospodarczej i z dniem 31 października 2011 r. nastąpiło wykreślenie Wnioskodawczyni z rejestru podatników VAT. W grudniu 2011 r. były klient zgłosił pisemne roszczenie wobec Strony o zwrot wypłaconej kwoty trzymiesięcznego wynagrodzenia jako kwoty nienależnej. Wnioskodawczyni uznała argumenty klienta i zawarła z nim porozumienie, na mocy którego zwróciła wartość brutto otrzymanego trzymiesięcznego wynagrodzenia. Nie będąc podatnikiem podatku VAT, Wnioskodawczyni nie mogła wystawić faktury korygującej.

Na tle powyższego Wnioskodawczyni zwróciła się z zapytaniem czy zawarte po wyrejestrowaniu działalności gospodarczej w wyniku zgłoszonego przez byłego kontrahenta roszczenia porozumienie z Podatniczką, w tym uznanie za błędnie naliczoną na ostatniej fakturze rozliczeniowej z kontrahentem pozycję wynagrodzenia w formie odszkodowania, jak również dokonany na tej podstawie zwrot uzyskanej kwoty brutto kontrahentowi jest wystarczającą podstawą do dokonania korekty deklaracji VAT.

Cytowane powyżej przepisy ustawy Ordynacja podatkowa dopuszczają możliwość skorygowania uprzednio złożonej deklaracji, jednak zwrócić należy uwagę, iż uregulowania zawarte w ustawie o podatku od towarów i usług wskazują, jakie dokumenty stanowią podstawę do skorygowania obrotu, a co za tym idzie do złożenia korekty deklaracji podatkowej VAT.

Z cytowanych przepisów rozporządzenia Ministra Finansów wynika, iż fakturę korygującą wystawia się m.in. w przypadku gdy następuje zwrot towaru sprzedawcy oraz zwrot nabywcy kwot nienależnych. Zatem uznać należy, iż jedynym prawnie dopuszczalnym dokumentem uprawniającym do pomniejszenia obrotu oraz złożenia deklaracji korygującej VAT, jest faktura korygująca VAT. Tym samym zwrot nienależnego wynagrodzenia z tytułu świadczenia usług winien zostać udokumentowany przez wystawienie faktury korygującej. Jednakże z uwagi fakt, iż zdarzenie gospodarcze polegające na zawarciu pomiędzy stronami umowy porozumienia oraz zwrocie kwoty nienależnego wynagrodzenia nastąpiło w czasie, gdy Wnioskodawczyni nie była czynnym podatnikiem podatku VAT ? nie posiada prawa do wystawienia takiego dokumentu korygującego sprzedaż. Wnioskodawczyni po zaprzestaniu prowadzenia działalności gospodarczej i wykreśleniu przez naczelnika urzędu skarbowego z rejestru jako podatnik VAT, straciła status podmiotu uprawnionego do wystawiania faktur VAT.

Brak możliwości wystawienia faktury korygującej w ocenie tut. Organu uniemożliwia skorygowanie deklaracji VAT-7, bowiem pomniejszenie obrotu jest możliwe jedynie na podstawie faktury korygującej. Dopuszczenie możliwości zmniejszenia obrotu na podstawie innego dokumentu, np. porozumienia prowadziłoby do zaburzenia mechanizmu ?opodatkowanie ? odliczenie?, gdyż obniżeniu podstawy opodatkowania przez Podatniczkę z tytułu wystawionej przez nią faktury, prowadzącemu w konsekwencji do zmniejszenia podatku należnego, przy braku wystawienia z tego tytułu faktury korygującej obrót i podatek, nie towarzyszyłoby obniżenie podatku naliczonego u jej kontrahenta, odliczonego na podstawie o pierwotnej faktury, z której podatek mógł zostać obniżony. Taka sytuacja powodowałaby brak korelacji pomiędzy obniżoną wielkością podatku należnego wynikającego z faktury uwzględnionej przez Podatniczkę z tytułu zwrotu nienależnego wynagrodzenia, a nieobniżoną wielkością podatku naliczonego wynikającego z faktury pierwotnej otrzymanej przez kontrahenta Wnioskodawczyni, który co do zasady podlegał odliczeniu.

Fakt obniżenia obrotu z tytułu zwrotu nienależnego wynagrodzenia udokumentowanego fakturą, z uwagi na rolę tegoż dokumentu w podatku od towarów i usług w zakresie odliczania podatku naliczonego w nim wykazanego, powinien zostać udokumentowany również fakturą - korygującą tenże pierwotny obrót i wykazany uprzednio podatek.

Reasumując, w związku z faktem, iż Wnioskodawczyni po zaprzestaniu prowadzenia działalności gospodarczej oraz wykreśleniu z rejestru podatników podatku VAT nie jest uprawniona do wystawienia faktury korygującej, nie ma także prawa do skorygowania obrotu, ponieważ nie będzie dysponować dokumentem uprawniającym ją do dokonania tej czynności.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.


Na poparcie własnego stanowiska w sprawie Wnioskująca przywołała orzeczenia:

  • Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 listopada 2009 r. sygn. akt III SA/Wa 852/09,
  • Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 30 listopada 2007 r. sygn. akt I SA/Wr 939/07,
  • Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 9 marca 2007 r. sygn. akt I SA/Łd 1351/06.

Organ podatkowy w pełni podziela pogląd zaprezentowany w przedmiotowych orzeczeniach, jednak podkreślić należy, iż w sprawie będącej przedmiotem wniosku, Podatniczka nie ma prawa do skorygowania deklaracji podatkowej VAT-7 nie ze względu na wykreślenie jej z rejestru podatników podatku VAT a z uwagi na fakt, iż nie dysponuje dokumentem uprawniającym do dokonania tej czynności. Tym samym orzeczenia te nie mogą stanowić o merytorycznym rozstrzygnięciu sprawy.

Ponadto Organ podatkowy pragnie zauważyć, iż zagadnienie poddane rozwadze Trybunału Konstytucyjnego w wyroku z dnia 10 marca 2009 r. sygn. akt P 80/08 sprowadza się do oceny konstytucyjności braku rozwiązań proceduralnych, pozwalających na złożenie korekty i wniosku o zwrot nadpłaconego VAT przez wspólników rozwiązanej spółki cywilnej będącej płatnikiem tego podatku. Tym samym wnioski wysnute przez Trybunał nie mogą mieć wpływu na ocenę stanu faktycznego przedstawionego w złożonym przez Stronę wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.


Niniejsza interpretacja dotyczy wniosku w części dotyczącej podatku od towarów i usług. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.


Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika