Wnioskodawca będzie miał prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT (niebędących (...)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 5.05.2009 r. (data wpływu 11.05.2009 r.), uzupełnione pismem z dnia 18 czerwca 2010 r. (data wpływu 25 czerwca 2010 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie z dnia 9 czerwca 2010 r. nr IPPP2/443-496/09-4/BM/KOM, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości odliczenia podatku VAT wynikającego z faktury VAT otrzymanych e-mailem (w formacie PDF) oraz dostarczania kontrahentom faktur drogą elektroniczną (e-mailem) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 maja 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości odliczenia podatku VAT wynikającego z faktury VAT otrzymanych e-mailem (w formacie PDF) oraz dostarczania kontrahentom faktur drogą elektroniczną (e-mailem). Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 18 czerwca 2010 r. (data wpływu 25 czerwca 2010 r.).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. jest spółką należącą do międzynarodowego koncernu P. W ramach koncernu P. rozważane jest wprowadzenie rozwiązania polegającego na tym, że wystawiane w systemie informatycznym SAP przez jeden podmiot z grupy P. na rzecz innego podmiotu należącego do tej grupy faktury byłyby w chwili wystawienia równocześnie kierowane w postaci pliku PDF do maila (poczty elektronicznej) i przesyłane odbiorcy. Odbiorca faktury mógłby ją zatem niemalże natychmiast po wystawieniu otrzymać w postaci pliku PDF. Faktura przesłana jako plik PDF byłaby następnie drukowana przez jej odbiorcę i przechowywana w formie papierowej przez okres wymagany przepisami prawa. Spółka występowałaby zarówno w roli wystawcy, jak i odbiorcy takich faktur.

Innym rozważanym rozwiązaniem jest wydruk faktur wystawionych przez poszczególne podmioty z grupy P. na rzecz Spółki na drukarce znajdującej się w siedzibie Spółki (odbiorcy faktur). Podobnie Spółka wystawiając faktury na rzecz podmiotów z grupy P. umożliwiałaby wydruk tych faktur na drukarkach znajdujących się w siedzibach tych podmiotów. To rozwiązanie może mieć dwa warianty techniczne:

• pierwszy z nich polegałby na tym, że Spółka otrzymałaby upoważnienie udzielone przez inne podmioty z grupy P. do wydruku wystawionych na jej rzecz faktur wprost z informatycznych systemów finansowych tych podmiotów, tj. wystawców faktur. Udzielenie upoważnienia łączyłoby się z nadaniem odpowiedniego dostępu określonym osobom do systemów informatycznych wystawców faktur (podmiotów z grupy P.) w zakresie wydruku wystawionych na rzecz Spółki faktur. Wydruk w tym przypadku byłby inicjowany przez Spółkę, po otrzymaniu przez nią informacji o wystawieniu faktury przez jej wystawcę. Analogicznie Spółka umożliwiłaby takie same działania podmiotom z grupy P., dla których to Spółka wystawiłaby faktury;
• drugi wariant techniczny polegałby na tym, że drukarka znajdująca się w siedzibie Spółki zostałaby podłączona do sieci informatycznej w ten sposób, że wystawcy faktur na rzecz Spółki, będący podmiotami z grupy P. mieliby możliwość wydruku faktur wprost na tej drukarce. Wydruk w tym przypadku byłby inicjowany przez wystawcę faktur bez udziału Spółki. Rola Spółki ograniczałaby się do zabrania wydrukowanych faktur z drukarki. Analogiczne rozwiązanie byłoby dostępne dla podmiotów, dla których Spółka wystawiałaby faktury.
  
  

Spółka wyjaśniła, że wystawcami faktur na rzecz Spółki będą zarówno krajowe, jak i zagraniczne podmioty należące do koncernu P. Spółka będzie także wystawiała faktury na rzecz krajowych i zagranicznych podmiotów z grupy P. Powyższe rozwiązania nie dotyczyłyby faktur wystawianych przez lub na rzecz podmiotów spoza koncernu P.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy dla celów podatku VAT za skuteczne, tj. dające prawo do odliczenia podatku VAT we wskazanych w ustawie o VAT okresach, można uznać otrzymanie faktur poprzez ich wydruk z plików PDF przesłanych pocztą elektroniczną?
   
2. Czy faktury wydrukowane przez Spółkę na drukarce znajdującej się w siedzibie Spółki wprost z systemów finansowych innych podmiotów należących do koncernu P. będzie można uznać za otrzymane przez Spółkę w sposób dający prawo do odliczenia podatku VAT we wskazanych w ustawie o VAT okresach?
   
3. Czy faktury wydrukowane przez ich wystawcę na drukarce, znajdującej się w siedzibie Spółki, która to drukarka będzie odpowiednio podłączona do systemu informatycznego stosowanego przez wystawcę faktur można uznać za otrzymane przez Spółkę w sposób dający prawo do odliczenia podatku VAT we wskazanych w ustawie o VAT okresach?
   
4. Czy przekazanie przez Spółkę wystawionych przez Nią faktur na rzecz podmiotów z grupy P. z wykorzystaniem sposobów przedstawionych w opisie zdarzenia przyszłego jest zgodne z wymogami przewidzianymi przepisami podatkowymi, a w szczególności nie narusza przepisów dotyczących wystawiania faktur?
   
   

Wskazując swoje stanowisko w sprawie Wnioskodawca podał, iż za skuteczne dla potrzeb odliczenia podatku VAT należy przyjąć otrzymanie przez Spółkę faktur VAT poprzez ich wydruk z pliku PDF przesłanego Spółce pocztą elektroniczną. Dzień wydruku faktury, będący dniem otrzymania będzie miał znaczenie dla określenia okresu rozliczeniowego, w którym podatek VAT naliczony wynikający z tej faktury będzie mógł zostać odliczony przez Spółkę. Także otrzymanie faktur poprzez ich wydruk wprost z systemu finansowego wystawców tych faktur jest skuteczne dla odliczenia wykazanego w nich podatku VAT, jak również odbieranie oryginałów faktur z drukarki wydrukowanych z inicjatywy wystawców faktur na drukarce znajdującej się w siedzibie Spółki stanowi ?otrzymanie? faktury, o którym mowa w przepisach o podatku VAT i dokumentuje kwotę podatku naliczonego podlegającego odliczeniu w okresach rozliczeniowych wskazanych w przepisach ustawy o VAT, tj. w miesiącu otrzymania w powyższy sposób faktury lub w dwóch kolejno następujących po sobie okresach rozliczeniowych (art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a, ust.10 i ust. 11 ustawy o VAT). Ponadto Spółka uznała, że w przypadku przekazania wystawionych przez Nią faktur na rzecz podmiotów z grupy P. z wykorzystaniem sposobów przedstawionych powyżej, pozostanie w zgodzie z wymogami przewidzianymi przepisami podatkowymi.

W dniu 7 lipca 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną nr IP-PP2-443-496/09-2/BM stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku jest w pełnym zakresie nieprawidłowe.

W wyroku z dnia 17 lutego 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 1837/09 Sąd stwierdził, iż nie może odnieść się merytorycznie do uzasadnienia wydanej interpretacji, gdyż Organ podatkowy w sposób prawidłowy nie zweryfikował umocowania do działania w imieniu Spółki, do czego był zobowiązany i nakazał przed przystąpieniem do merytorycznego rozpatrzenia wniosku, usunąć jego braki formalne.

Wykonując zalecenia Sądu, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Spółkę w dniu 9.06.2010 r. pismem nr IPPP2/443-496/09-4/BM/KOM do przesłania dokumentu, z którego wynikałoby upoważnienie członków zarządu do udzielenia pełnomocnictwa do reprezentacji Spółki w dacie jego udzielenia, osobie podpisanej pod wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej. Wniosek został uzupełniony o wskazane elementy pismem z dnia 18 czerwca 2010 r. (data wpływu 25 czerwca 2010 r.).

Ponownie wydając interpretację indywidualną w dniu 30 lipca 2010 r. nr IPPP2/443-496/09-6/BM/KOM Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał, iż stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku jest w całości nieprawidłowe.

Pismem z dnia 12 sierpnia 2010 r. (data wpływu 16 sierpnia 2010 r.) Strona wezwała Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie do usunięcia naruszenia prawa wynikającego z wydania interpretacji indywidualnej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, w piśmie znak IPPP2/443-496/09-8/BM/KOM z dnia 14 września 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie nie stwierdził podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

W dniu 15 października 2010 r. (data wpływu 18 października 2010 r.) Strona wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, za pośrednictwem tut. Organu, skargę na interpretację indywidualną z dnia 30 lipca 2010 r. nr IPPP2/443-496/09-6/BM/KOM.

WSA w Warszawie wyroku z dnia 14 lipca 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 2969/10 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną w całości. Wskazując na motywy uchylenia zaskarżonej interpretacji Sąd stwierdził, że prawodawca w treści art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, w ogóle nie wypowiada się co do formy faktury. Czysto językowa analiza wspomnianego przepisu nie stoi na przeszkodzie konstatacji, że faktury mogą być wystawiane również w formie innej niż papierowa. W szczególności należy uznać, że posłużenie się przez ustawodawcę wyrażeniem ?wystawia? nie ogranicza zakresu normowania wskazanego przepisu do faktur w formie papierowej. Ponadto, możliwe jest dokonanie takiej wykładni przepisów prawa krajowego, która nie będzie skutkowała niezgodnością przepisów krajowych z przepisami Dyrektywy w omawianym zakresie, w szczególności art. 233 oraz 234 Dyrektywy 2006/112/WE.

Od powyższego wyroku Organ podatkowy w dniu 28.09.2011 r. wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego, który wyrokiem z dnia 2.10.2012 r. sygn. akt I FSK 1831/11 oddalił skargę kasacyjną wniesioną przez Ministra Finansów, Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie. W wyroku tym uznano, iż skarga kasacyjna pozbawiona jest uzasadnionych podstaw. NSA opowiedział się, odwołując się przy tym do orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 maja 2010 r. sygn. akt I FSK 1444/09, iż za wykładnią prowspólnotową przemawiają względy racjonalności i sprawności funkcjonowania obrotu gospodarczego, a także postępu technologicznego oraz upowszechnienia się elektronicznych środków komunikacji oraz przesyłania danych.

W dniu 8 listopada 2012 r. do tut. Organu wpłynął prawomocny wyrok WSA w Warszawie z dnia 14 lipca 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 2969/10, uchylający ww. interpretację, w którym Sąd poparł stanowisko Strony Skarżącej przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego biorąc pod uwagę rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 lipca 2011 r. sygn. III SA/Wa 2969/10 oraz w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 października 2012 r. sygn. akt I FSK 1831/11 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Art. 86 ust. 1 ustawy stanowi, iż w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z kolei, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług (art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy).

Z powyższego wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje ? w myśl art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy ? w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18.

Jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych (art. 86 ust. 11 ustawy).

Na mocy art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (...).

Stosownie od art. 106 ust. 8 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia:

1. określi szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane, które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich przechowywania;
   
2. może określić wzory faktur dla wszystkich lub niektórych rodzajów czynności;
   
3. może określić przypadki, w których faktury mogą być wystawiane przez inne podmioty niż wymienione w ust. 1 i 2, oraz szczegółowe zasady i warunki wystawiania faktur w takich przypadkach.
   
   

Na podstawie delegacji ustawowej zawartej w powołanym artykule, Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.), zwane dalej rozporządzeniem.

Jak stanowi § 4 ust. 1 rozporządzenia, zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami ?FAKTURA VAT?.

Na podstawie § 5 ust. 1 rozporządzenia, faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

1. imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy;
   
2. numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11;
   
3. numer kolejny faktury oznaczonej jako ?FAKTURA VAT?;
   
4. dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży, również datę sprzedaży; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury;
   
5. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
   
6. miarę i ilość sprzedanych towarów lub zakres wykonanych usług;
   
7. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
   
8. wartość towarów lub wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
   
9. stawki podatku;
   
10. sumę wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu;
    
11. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów (usług), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
    
12. kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem.
    
    

Zgodnie z § 9 ust. 1 rozporządzenia, fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem § 10-12.

Stosownie do przepisu § 19 ust. 1 rozporządzenia, faktury i faktury korygujące są wystawiane co najmniej w dwóch egzemplarzach, przy czym oryginał otrzymuje nabywca, a kopię zatrzymuje sprzedawca.

Oryginał faktury i faktury korygującej powinien zawierać wyraz ?ORYGINAŁ?, a kopia faktury i faktury korygującej ? wyraz ?KOPIA? (§ 19 ust. 2 rozporządzenia).

Podatnicy są obowiązani przechowywać oryginały i kopie faktur oraz faktur korygujących, a także duplikaty tych dokumentów do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego ? § 21 ust. 1 rozporządzenia.

Stosownie do § 21 ust. 2 rozporządzenia, dokumenty, o których mowa w ust. 1, przechowuje się w oryginalnej postaci, w podziale na okresy rozliczeniowe i w sposób pozwalający na ich łatwe odszukanie.

W § 21 ust. 3 rozporządzenia wskazano, iż przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do faktur i faktur korygujących oraz duplikatów faktur wystawionych lub otrzymanych w formie elektronicznej.

Jednocześnie wskazać należy, iż regulacje prawne dotyczące faktur elektronicznych zostały zawarte w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur (Dz. U. z 2005 r. Nr 133, poz. 1119) ? wydanym na podstawie delegacji zawartej w art. 106 ust. 10 i ust. 11 ustawy.

Stosownie do § 2 cyt. rozporządzenia, faktury wystawiane w formie elektronicznej przesyła się, w tym udostępnia, w tej formie odbiorcy oraz przechowuje się w tej formie przy zastosowaniu elektronicznych urządzeń do przetwarzania (łącznie z cyfrową kompresją) i przechowywania danych, z wykorzystaniem technik teletransmisji przewodowej, radiowej, technologii optycznych lub innych elektromagnetycznych środków.

W myśl § 6 ust. 1 ww. rozporządzenia, faktury wystawione lub otrzymane w formie elektronicznej przechowuje się na terytorium kraju w sposób umożliwiający, na żądanie, zgodnie z odrębnymi przepisami, organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej, natychmiastowy, pełny i ciągły dostęp drogą elektroniczną tym organom do tych faktur, w szczególności zapewnienie możliwości udokumentowanego poboru i wykorzystania tych faktur przez te organy, w tym ich wydruk, jak również zapewnienie czytelności tych faktur, z zastrzeżeniem ust. 2.

Zgodnie z § 6 ust. 5 i 6 tego rozporządzenia, faktury przesłane w formie elektronicznej powinny być przechowywane przez ich wystawcę oraz odbiorcę w formie elektronicznej w formacie, w którym zostały przesłane, w sposób gwarantujący autentyczność ich pochodzenia i integralność ich treści, jak również ich czytelność przez cały okres ich przechowywania. Dane gwarantujące autentyczność pochodzenia i integralność treści każdej faktury przesłanej w formie elektronicznej powinny być przechowywane i udostępnianie organom podatkowym i organom kontroli skarbowej na zasadach ustalonych dla tych faktur.

Podkreślić należy, iż stosownie do § 3 ust. 1 powyższego rozporządzenia, faktury mogą być wystawiane i przesyłane w formie elektronicznej, pod warunkiem uprzedniej akceptacji tej formy przez odbiorcę faktury, zwanej dalej ?akceptacją?.

Faktury ? na mocy § 4 cyt. rozporządzenia ? mogą być wystawiane, przesyłane i przechowywane w formie elektronicznej, pod warunkiem że autentyczność ich pochodzenia i integralność ich treści będą zagwarantowane:

1. bezpiecznym podpisem elektronicznym w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 18 września 2001 r. o podpisie elektronicznym (Dz. U. Nr 130, poz. 1450, z późn. zm.), weryfikowanym za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu, lub
   
2. poprzez wymianę danych elektronicznych (EDI) zgodnie z umową w sprawie europejskiego modelu wymiany danych elektronicznych4), jeżeli zawarta umowa, dotycząca tej wymiany, przewiduje stosowanie procedur gwarantujących autentyczność pochodzenia faktury i integralność danych.
   
   

Zauważyć należy, iż przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz aktów wykonawczych przewidują dwie formy wystawiania faktur, tzw. papierową i elektroniczną. Faktury te wystawia się co najmniej w dwóch egzemplarzach (oryginał i kopia) oraz przechowuje się w oryginalnej postaci, w której zostały wystawione, do czasu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Podkreślić należy, że konsekwencją wstąpienia Polski do Unii Europejskiej jest przyjęcie całego wspólnotowego dorobku prawnego. Zatem o ile nie kłóci się to z wyraźnym językowym znaczeniem tekstu prawnego, należy dążyć do dokonywania prowspólnotowej wykładni prawa krajowego.

Zgodnie z art. 247 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006 r. Nr 347.1 ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą, każde państwo członkowskie ustala okres, przez który podatnicy są zobowiązani do przechowywania faktur dotyczących dostaw towarów lub świadczenia usług na jego terytorium oraz faktur otrzymanych przez podatników mających siedzibę na jego terytorium.

Według art. 247 ust. 2 Dyrektywy, aby zapewnić spełnienie warunków, o których mowa w art. 246, państwo członkowskie, o którym mowa w ust. 1, może wymagać przechowywania faktur w oryginalnej postaci, w jakiej zostały przesłane lub udostępnione, zarówno w formie papierowej, jak i elektronicznej. W przypadku przechowywania faktur za pomocą środków elektronicznych, może ono także wymagać, by przechowywane były również dane gwarantujące autentyczność pochodzenia i integralność treści każdej faktury, zgodnie z art. 246 akapit pierwszy.

W myśl art. 232 Dyrektywy, faktury wystawione zgodnie z przepisami sekcji 2 mogą zostać przesłane w formie papierowej lub, z zastrzeżeniem akceptacji odbiorcy, mogą zostać przesłane lub udostępnione drogą elektroniczną.

Stosownie do art. 233 ust. 1 Dyrektywy, państwa członkowskie akceptują faktury przesyłane lub udostępniane drogą elektroniczną, pod warunkiem że autentyczność pochodzenia faktur i integralność ich treści zagwarantowano przy użyciu jednej z następujących metod:

1. za pomocą zaawansowanego podpisu elektronicznego w rozumieniu art. 2 pkt 2) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 1999/93/WE z dnia 13 grudnia 1999 r. w sprawie wspólnotowych ram w zakresie podpisów elektronicznych;
   
2. za pomocą elektronicznej wymiany danych (EDI) zgodnie z definicją zawartą w art. 2 zalecenia Komisji 1994/820/WE z dnia 19 października 1994 r. dotyczącego aspektów prawnych elektronicznej wymiany danych, w przypadku gdy porozumienie dotyczące takiej wymiany przewiduje stosowanie procedur gwarantujących autentyczność pochodzenia i integralność danych.
   
   

Faktury mogą być jednak przesyłane lub udostępniane drogą elektroniczną przy zastosowaniu innych metod, z zastrzeżeniem ich akceptacji przez zainteresowane państwo lub państwa członkowskie.

Jak stanowi art. 234 Dyrektywy, państwa członkowskie nie mogą nakładać na podatników dostarczających towary lub świadczących usługi na ich terytorium żadnych innych obowiązków ani formalności związanych z przesyłaniem lub udostępnianiem faktur drogą elektroniczną.

Z analizy ww. przepisów Dyrektywy wynika, że Państwa członkowskie mogą dopuścić ? jako inną metodę ? przesyłanie i udostępnianie faktur w formie elektronicznej bez wykorzystania żadnej z dwóch wskazanych w art. 233 ust. 1 metod, w tym bez konieczności posłużenia się zaawansowanym podpisem elektronicznym. Ponadto, jak wynika z art. 234 Dyrektywy, państwa członkowskie nie mogą ograniczać możliwości sporządzania i przesyłania faktur w formie elektronicznej wyłącznie do sytuacji, w których również przechowywanie tych faktur będzie następowało w formie elektronicznej.

Z opisu sprawy wynika, iż Spółka rozważa możliwość wprowadzenia, odnośnie wystawiania faktur, kilku nowych rozwiązań, funkcjonujących tylko w ramach podmiotów należących do grupy P., polegających na tym, że:

• faktury wystawiane w systemie informatycznym SAP przez jeden podmiot z grupy P. na rzecz innego podmiotu należącego do tej grupy byłyby w chwili wystawienia równocześnie kierowane w postaci pliku PDF do maila (poczty elektronicznej) i przesyłane odbiorcy; faktura przesłana jako plik PDF byłaby następnie drukowana przez jej odbiorcę i przechowywana w formie papierowej przez okres wymagany przepisami prawa;
  
• wydruk faktur wystawionych przez poszczególne podmioty z grupy P. na rzecz Spółki odbywałby się na drukarce znajdującej się w siedzibie Spółki (odbiorcy faktur) - przewidziane są tu dwa warianty:
  1. Spółka otrzymałaby upoważnienie udzielone przez inne podmioty z grupy P. do wydruku wystawionych na jej rzecz faktur wprost z informatycznych systemów finansowych tych podmiotów, tj. wystawców faktur (udzielenie upoważnienia łączyłoby się z nadaniem odpowiedniego dostępu określonym osobom do systemów informatycznych wystawców faktur w zakresie wydruku wystawionych na rzecz Spółki faktur; wydruk byłby inicjowany przez Spółkę, po otrzymaniu przez nią informacji o wystawieniu faktury przez jej wystawcę). Analogicznie Spółka umożliwiłaby takie same działania podmiotom z grupy P., dla których to Spółka wystawiłaby faktury;
  2. drukarka znajdująca się w siedzibie Spółki zostałaby podłączona do sieci informatycznej w ten sposób, że wystawcy faktur na rzecz Spółki, będący podmiotami z grupy P. mieliby możliwość wydruku faktur wprost na tej drukarce (wydruk byłby inicjowany przez wystawcę faktur bez udziału Spółki, rola Spółki ograniczałaby się do zabrania wydrukowanych faktur z drukarki). Analogiczne rozwiązanie byłoby dostępne dla podmiotów, dla których Spółka wystawiałaby faktury.
  
  
  

Na tle powyższego Zainteresowany powziął wątpliwości, czy faktura VAT otrzymana przez niego (niebędąca fakturą elektroniczną) za pośrednictwem poczty elektronicznej (jako załącznik do wiadomości e-mail, np. w formacie PDF) z wykorzystaniem sposobów przedstawionych w opisie zdarzenia przyszłego, uprawnia go do odliczenia podatku naliczonego i czy poprzez sporządzenie faktur VAT (niebędących fakturami elektronicznymi) dokumentujących dokonaną przez Spółkę sprzedaż towarów lub usług, a następnie przesłanie tych faktur odbiorcom pocztą elektroniczną (jako załącznik wiadomości e-mail, np. w formacie PDF) Spółka spełnia wymóg wystawienia faktury VAT w rozumieniu art. 106 ust. 1 ustawy o VAT.

Z uzasadnienia wyroku WSA w Warszawie z dnia 14 lipca 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 2969/10 zapadłego w niniejszej sprawie wynika, iż: ?(?) Przepisy krajowe dotyczące faktur elektronicznych są oparte na przepisach Dyrektywy 2006/112/WE. Stosownie do art. 232 tej Dyrektywy, faktury mogą zostać przesłane w formie papierowej lub, z zastrzeżeniem akceptacji odbiorcy, mogą zostać przesłane lub udostępnione drogą elektroniczną. Natomiast w myśl art. 233 ust. 1 analizowanej Dyrektywy, państwa członkowskie akceptują faktury przesyłane lub udostępniane drogą elektroniczną, pod warunkiem, że autentyczność pochodzenia faktur i integralność ich treści zagwarantowano przy użyciu zaawansowanego podpisu elektronicznego lub za pomocą elektronicznej wymiany danych (EDI). Jednocześnie, zgodnie z tym przepisem, faktury mogą być również przesyłane lub udostępniane drogą elektroniczną przy zastosowaniu innych metod, z zastrzeżeniem ich akceptacji przez zainteresowane państwo lub państwa członkowskie. Z kolei, zgodnie z art. 234 Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie nie mogą nakładać na podatników dostarczających towary lub świadczących usługi na ich terytorium żadnych innych obowiązków ani formalności związanych z przesyłaniem lub udostępnianiem faktur drogą elektroniczną. Z łącznej analizy powyższych przepisów Dyrektywy 2006/112/WE wynikają dwa wnioski. Po pierwsze, państwa członkowskie mogą dopuścić ? jako inną metodę ? przesyłanie i udostępnianie faktur w formie elektronicznej z pominięciem obostrzeń wskazanych w art. 233 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, w tym bez konieczności posłużenia się zaawansowanym podpisem elektronicznym (art. 233 ust. 1 zdanie 2 Dyrektywy). Po drugie, państwa członkowskie nie mogą ograniczać możliwości sporządzania i przesyłania faktur w formie elektronicznej wyłącznie do sytuacji, w których również przechowywanie tych faktur będzie następowało w formie elektronicznej (art. 234 Dyrektywy).

Odnosząc powyższe rozważania do wskazanych dwóch typów sytuacji, jakie mogą występować w obrocie gospodarczym, trzeba z jednej strony stwierdzić, że w świetle prawa wspólnotowego podatnicy powinni mieć w prawodawstwie krajowym zagwarantowaną możliwość sporządzania i przesyłania faktur w formie elektronicznej, bez konieczności przechowywania ich w tej samej formie, z drugiej natomiast przyjąć, iż krajowe rozporządzenie MF w/s faktur elektronicznych (przy braku innych regulacji w tym zakresie) wprost reguluje tylko sytuacje, w których ? łącznie ? sporządzenie, przesłanie oraz przechowywanie tych faktur następuje w formie elektronicznej.

Sąd podkreślił także, że ?(?) Organ podatkowy bezzasadnie uznał, że wystawienie kontrahentowi faktury poprzez systemy elektroniczne, bez stosowania przepisów regulujących tę materię, powoduje, że wystawione faktury nie są dokumentem wprowadzonym do obrotu prawnego. W związku z powyższym zdaniem Sądu mogą korzystać z ochrony prawnej, a ujawnione w nich podmioty są upoważnione do stosowania prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, co przewiduje art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. 1) ustawy o VAT (?)?.

Zauważyć należy, iż powyższe stanowisko zostało również potwierdzone w wyroku NSA z dnia 20 maja 2010 r., sygn. akt I FSK 1444/09, w którym Sąd stwierdził, a skład orzekający w niniejszej sprawie (sygn. akt. III SA/Wa 2969/10) podziela i przyjmuje do rozstrzygnięcia jako swoje poglądy, iż ?(?) należy zatem z jednej strony stwierdzić, że w świetle prawa wspólnotowego podatnicy powinni mieć w prawodawstwie krajowym zagwarantowaną możliwość sporządzania i przesyłania faktur w formie elektronicznej, bez konieczności przechowywania ich w tej samej formie, z drugiej strony natomiast, krajowe rozporządzenie w sprawie faktur elektronicznych (przy braku innych regulacji w tym zakresie) wprost reguluje wyłącznie sytuacje, w których zarówno sporządzenie, jak i przesłanie oraz przechowywanie tych faktur następuje w formie elektronicznej.

Powyższy stan rzeczy może sugerować niezgodność prawa krajowego z prawem wspólnotowym, bardziej jednak właściwe ? w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego ? jest inne potraktowanie rozważanego dylematu. Możliwe jest dokonanie takiej wykładni przepisów prawa krajowego, która nie będzie skutkowała niezgodnością przepisów krajowych z przepisami Dyrektywy w omawianym zakresie. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego wprawdzie należy przyjąć, że ustawodawca wprost uregulował ? jako wymagające pod tym względem wyraźnej prawnej interwencji ? jedynie sytuacje, w których zarówno sporządzanie, jak i przesyłanie oraz przechowywanie faktur będzie następowało w formie elektronicznej, jednakże odnośnie drugiego typu sytuacji można dokonać wykładni prowspólnotowej, tzn. uznać a contrario, że również one zostały uregulowane, tyle że w odmienny sposób.

Naczelny Sąd Administracyjny zauważył ponadto, że Komisja Europejska podejmuje kroki w celu zachęcenia przedsiębiorstw do korzystania z oszczędnej i wydajnej metody fakturowania elektronicznego, m. in. poprzez stworzenie takiej sytuacji, w której organy podatkowe akceptowałyby faktury elektroniczne na takich samych warunkach, jakie obowiązują w odniesieniu do faktur papierowych. Jeżeli chodzi o wystawianie faktur papierowych, Komisja proponuje zrównanie statusu faktur papierowych i faktur elektronicznych.

Sąd ten orzekł także, iż ?(?) Czysto językowa analiza wspomnianego przepisu (art. 106 ust. 1 ustawy o VAT) nie stoi ? w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego ? na przeszkodzie konstatacji, że faktury mogą być wystawiane również w formie innej niż papierowa. W szczególności należy uznać, że posłużenie się przez ustawodawcę wyrażeniem ?wystawia? nie ogranicza zakresu normowania wskazanego przepisu do faktur w formie papierowej (?)?.

Pogląd w wyżej zacytowanym wyroku znalazł swoje potwierdzenie także w innych wyrokach Naczelnego Sadu Administracyjnego takich jak: wyrok I FSK 1296/10 z dnia 1 września 2011r., I FSK 804/11 z 29 lutego 2012 r., I FSK 1102/11 i I FSK 1103/11 z 27 kwietnia 2012 r. czy I FSK 1544/11 z 21 czerwca 2012 r.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz zapadły w sprawie wyrok WSA z dnia 14.07.2011 r. sygn. akt III SA/Wa 2969/10 oraz wyrok NSA z dnia 2.10.2012 r. sygn. akt I FSK 1831/11 wskazać należy, iż Wnioskodawca będzie miał prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT (niebędących fakturami elektronicznymi) otrzymywanych za pośrednictwem poczty elektronicznej (jako załącznik do wiadomości e-mail, np. w formie PDF) z wykorzystaniem sposobów opisanych we wniosku, w rozliczeniu za okres, w którym Spółka otrzymała fakturę, zgodnie z art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy, lub w rozliczeniu za jeden z dwóch kolejnych okresów rozliczeniowych, w myśl art. 86 ust. 11 ustawy. Zgodzić się należy także ze stanowiskiem, że poprzez sporządzenie faktur VAT (niebędących fakturami elektronicznymi) dokumentujących dokonaną przez Spółkę sprzedaż towarów lub usług, a następnie przesłanie tych faktur odbiorcom pocztą elektroniczną (np. jako załącznik w formacie PDF), Spółka spełni wymóg wystawienia faktury VAT w rozumieniu art. 106 ust. 1 ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji, tj. 30.07.2010 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.