W zakresie skorygowania nazwy ?pro forma? wystawionej faktury dokumentującej wykonaną usługę (...)

23.12.2014

W zakresie skorygowania nazwy ?pro forma? wystawionej faktury dokumentującej wykonaną usługę oraz możliwości skorzystania z ulgi na złe długi.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy -przedstawione we wniosku z dnia 25 września 2014 r. (data wpływu 29 września 2014 r.) uzupełnionym pismem przesłanym dnia 15 grudnia 2014 r. (data wpływu 16 grudnia 2014 r.) na wezwanie z dnia 4 grudnia 2014 r. znak IPPP2/443-943/14-2/DG o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skorygowania nazwy wystawionej faktury dokumentującej wykonaną usługę oraz możliwości skorzystania z ulgi na złe długi - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 września 2014 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek uzupełniony pismem przesłanym dnia 15 grudnia 2014 r. (data wpływu 16 grudnia 2014 r.) na wezwanie z dnia 4 grudnia 2014 r. znak IPPP2/443-943/14-2/DG o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skorygowania nazwy wystawionej faktury dokumentującej wykonaną usługę oraz możliwości skorzystania z ulgi na złe długi.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni wskazała, że otrzymana interpretacja indywidualna z dnia 20 maja 2014 r. nr IPPP2/443-211/14-3/DG, nie rozstrzygnęła wątpliwości odnośnie sposobu prawidłowego udokumentowania wykonanej usługi.

Usługa wykonana była w okresie od 30 sierpnia 2013 r. do 4 września 2013 r.
Udokumentowana została fakturą z dnia 23 października 2013 r. (nazwaną proforma).
Faktura zawierała wszystkie elementy określone przepisami dotyczącymi wystawiania faktur. 4. Termin płatności określony w fakturze to 23 października 2013 r.
Klient nie uregulował należności za wykonaną usługę i nie zwrócił faktury.
Faktura proforma została zaksięgowana w ewidencji VAT oraz w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w październiku 2013 r.
Stosownie do otrzymanej interpretacji z dnia 20 maja 2014 r. skorygowane deklaracje VAT-7 za m-c IX i X/2013.

W nadesłanym dnia 15 grudnia 2014 r. uzupełnieniu Strona wskazała, że jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Kontrahent Strony jest również czynnym podatnikiem podatku VAT. Ponadto Wnioskodawczyni poinformowała, że nie jest osobą spokrewnioną z kontrahentem w rozumieniu przepisu art. 32 ustawy o VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy i w jaki sposób można skorygować błędną nazwę faktury ?pro forma?, aby dokument spełniał warunki dokumentu księgowego pod kątem ustawy o VAT?
Czy wystawiona przez firmę faktura - w nazwie zawierająca wyrazy ?pro forma? - a posiadająca wszelkie elementy faktury VAT i dokumentująca wykonaną usługę jest dokumentem, na podstawie którego Strona może skorygować VAT należny ? w ramach tzw. ulgi na złe długi ?

Zdaniem Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawczyni, jeśli błędnie nazwana faktura ?pro forma? dokumentuje zaistniałe zdarzenie gospodarcze, to mimo błędu w nazwie jest dokumentem księgowym, obowiązek podatkowy - zarówno w podatku VAT jak i PIT-z tytułu wykonania usługi i wystawienia ww. dokumentu powstał, należność od dłużnika również jest wymagalna, a tym samym istnieje możliwość skorzystania z ?ulgi na złe długi?.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Ad 1

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?).

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (?).

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Na podstawie obowiązującego do dnia 31 grudnia 2013 r. art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (?).

Stosownie do upoważnienia zawartego w art. 106 ust. 8 ustawy, Minister Finansów wydał dnia 28 marca 2011 r. rozporządzenie w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360 ze zm.).

Przepisy ww. rozporządzenia obowiązywały do dnia 31 grudnia 2013 r.

W myśl § 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia, fakturę wystawia zarejestrowany podatnik VAT czynny.

Natomiast w myśl § 5 ust. 1 tego rozporządzenia faktura powinna zawierać.

datę jej wystawienia;
kolejny numer, nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany dla podatku, z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 11 lit. a;
numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany dla podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 11 lit. b;
datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży;
nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
kwoty wszelkich rabatów, w tym za wcześniejsze otrzymanie należności, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
stawkę podatku;
sumę wartości sprzedaży netto z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
kwotę należności ogółem.

Z kolei zgodnie z § 9 ust. 1 rozporządzenia fakturę wystawia się nie później niż 7. dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-5, § 10-12 i § 16 ust. 2.

Z ww. przepisów wynika, że fakturę wystawia sprzedawca (usługodawca) będący podatnikiem podatku od towarów i usług, w celu udokumentowania dokonanej sprzedaży towarów lub świadczonych usług. Faktura jest więc dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonej zaszłości gospodarczej), który powinien spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa. Prawidłowość materialno-prawna faktury zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt dostawy określonych towarów lub usług. Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi, a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego. Faktura jest więc dokumentem stwierdzającym wystąpienie u podatnika okoliczności powodujących powstanie obowiązku podatkowego.

Z dniem 1 stycznia 2014 r. - przez art. 1 pkt 49 ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2013 r., poz. 35), zwanej dalej ustawą o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług - został uchylony art. 106 ustawy.

W myśl obowiązującego od 1 stycznia 2014 r. art. 106e ust. 1 ustawy faktura powinna zawierać:

datę wystawienia;
kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit.
a;
numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i
nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
stawkę podatku;
sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
kwotę należności ogółem.

Z kolei zgodnie z art. 106k ust. 1 ustawy nabywca towaru lub usługi, który otrzymał fakturę zawierającą pomyłki, z wyjątkiem pomyłek w zakresie danych określonych w art. 106e ust. 1 pkt 8-15, może wystawić fakturę nazywaną notą korygującą. Faktura ta według art. 106k ust. 2 ustawy, wymaga akceptacji wystawcy faktury.

Według art. 106k ust. 3 ustawy, faktura, o której mowa w ust. 1, powinna zawierać:

wyrazy "NOTA KORYGUJĄCA";
numer kolejny i datę jej wystawienia;
imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy i numer za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, a także numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej;
dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura, o której mowa w ust. 1, określone w art. 106e ust. 1 pkt 1-6;
wskazanie treści korygowanej informacji oraz treści prawidłowej.

Z powyższych przepisów wynika, że o prawidłowości faktur wystawianych i otrzymywanych przez podatników powinny decydować przede wszystkim ustalenia, czy dokumenty te potwierdzają rzeczywiste transakcje handlowe. A zatem jeżeli w fakturach dokumentujących transakcje występują, tzw. wadliwości mniejszej wagi, należy uznać, że nie ma podstawy do kwestionowania faktur, wyłącznie z powodu braków mających charakter tzw. wadliwości mniejszej wagi. Są to tego rodzaju wadliwości, które, co prawda, powodują, że faktura nie odpowiada wymogom określonym w przepisach, jednakże same w sobie nie wpływają na przedmiot i podstawę opodatkowania.

Zatem na podstawie przytoczonych uregulowań należy stwierdzić, że noty korygujące mogą zostać wystawione przez nabywcę towaru lub usługi, w przypadku gdy otrzymał on fakturę lub fakturę korygującą zawierającą pomyłki dotyczące jakiejkolwiek informacji wiążącej się zwłaszcza ze sprzedawcą lub nabywcą lub oznaczeniem towaru lub usługi (z wyjątkiem jednak pomyłek w pozycjach faktury określonych w § 5 ust. 1 pkt 8-15 rozporządzenia oraz odpowiednio w zakresie danych określonych w art. 106e ust. 1 pkt 8-15).

Stosownie do art. 106j ust. 1 ustawy w przypadku gdy po wystawieniu faktury:

udzielono obniżki ceny w formie rabatu, o której mowa w art. 29a ust. 7 pkt 1,
udzielono opustów i obniżek cen, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1,
dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań,
dokonano zwrotu nabywcy całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury

2. Faktura korygująca powinna zawierać:

wyrazy ?FAKTURA KORYGUJĄCA? albo wyraz ?KOREKTA?;
numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca:
określone w art. 106e ust. 1 pkt 1?6,
1. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi objętych korektą;
przyczynę korekty;
jeżeli korekta wpływa na zmianę podstawy opodatkowania lub kwoty podatku należnego ? odpowiednio kwotę korekty podstawy opodatkowania lub kwotę korekty podatku należnego z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku i sprzedaży zwolnionej;
w przypadkach innych niż wskazane w pkt 5 ? prawidłową treść korygowanych pozycji.

Z kolei w myśl art. 108 ust. 1 ww. ustawy w przypadku gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku, jest obowiązana do jego zapłaty.

Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy podatnik wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku wyższą od kwoty podatku należnego ? art. 108 ust. 2 ustawy o VAT.

Treść powołanego wyżej przepisu art. 108 ust. 1 ustawy o VAT wskazuje, że jest on adresowany do wszystkich podmiotów, niezależnie od tego, czy podmiot w nim wymieniony posiada, czy też nie, status podatnika VAT, jak również niezależnie od tego, czy jest zarejestrowany jako taki podatnik oraz czy jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny lub zwolniony.

Wynika stąd, że obowiązek zapłaty podatku wykazanego w fakturze na podstawie art. 108 ust. 1 powstaje przez sam fakt wystawienia faktury bez względu na to, czy osoba, która wystawiła fakturę, jest podatnikiem podatku VAT dokonującym czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Przy czym zaznaczyć należy, że nie ma przeszkód, aby faktury, o których mowa w przytoczonym art. 108 ww. ustawy zostały skorygowane w drodze wystawienia faktury korygującej.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni w dniu 23 października 2013 r. wystawiła fakturę, za wykonaną w okresie od 30 sierpnia 2013 r. do 4 września 2013 r. usługę. Wystawiona faktura dokumentująca wykonaną usługę zawierała adnotację ?pro forma?. W fakturze wykazano wszystkie dane zgodnie z przepisami dotyczącymi wystawiania faktur. Klient nie uregulował należności za wykonaną usługę i nie zwrócił faktury. Termin płatności został określony w fakturze na dzień 23 października 2013 r. Faktura proforma została zaksięgowana w ewidencji dla podatku VAT w październiku 2013 r. W związku z otrzymaną interpretacją z dnia 20 maja 2014 r. nr IPPP2/443-211/14-3/DG Wnioskodawczyni dokonała korekty deklaracji VAT-7 za miesiąc październik 2013 r. i uwzględniła tę fakturę w rozliczeniu za miesiąc wrzesień 2013 r.

Wnioskodawczyni jest czynnym podatnikiem VAT.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawczyni w kontekście przedstawionego wyżej opisu sprawy jest, czy w związku z wystawieniem wyżej opisanej faktury może skorygować błędnie zawartą nazwę ?pro forma? oraz czy podatek należny z takiej faktury może rozliczyć w ramach ulgi za złe długi.

Jak już wcześniej wskazał tut. Organ w wydanej dnia 20 maja 2014 r. interpretacji nr IPPP2/443-211/14-3/DG wystawiona przez Wnioskodawczynię dnia 23 października 2013 r. faktura dokumentowała faktycznie wykonane usługi. Ponadto zawierała wszystkie dane wymagane przepisami obowiązującego w 2013 r. rozporządzenia w sprawie wystawiania faktur. Zatem tut. Organ uznał, mimo umieszczonej na tej fakturze adnotacji ?pro forma?, że wystawiona faktura jest dokumentem, na podstawie którego Strona była zobowiązana dokonać rozliczenia należnego podatku VAT z tytułu wykonanej usługi. Zatem w ocenie Organu podatkowego wystawioną przez Stronę w dniu 23 października 2013 r. fakturę należy uwzględnić w rozliczeniu podatku VAT za miesiąc wrzesień 2013 r.

Jak zatem wynika z rozstrzygnięcia zawartego w interpretacji nr IPPP2/443-211/14-3/DG wydanej w tym zakresie dla Strony, wystawiona faktura opatrzona dodatkową adnotacją ?pro forma? stanowi pełnoprawny dokument potwierdzający wykonaną usługę wraz z wykazaną w nim kwotą podatku należnego.

Tut. Organ wskazał także, że wystawiona przez Wnioskodawczynię faktura nie stanowi dokumentu, o którym mowa w art. 108 ust. 1 ustawy, tym samym regulacje zawarte w tym przepisie nie mają zastosowania w rozpatrywanej sprawie.

Ponadto z obowiązujących od 1 stycznia 2014 r. regulacji zawartych w art. 106k ust. 3 ustawy wynika, że noty korygujące w zakresie przewidzianym tymi przepisami wystawia nabywca towaru lub usługi, który otrzymał fakturę zawierającą pomyłki dotyczące jakiejkolwiek informacji wiążącej się zwłaszcza ze sprzedawcą lub nabywcą lub oznaczeniem towaru czy usługi. Zatem Wnioskodawczyni nie była i nie jest uprawniona do wystawienia noty korygującej do własnej faktury z oznaczeniem ?pro forma?.

Z kolei przepisy zawarte w art. 106j ustawy regulują kwestie wystawiania faktur korygujących. Przepisy te nie przewidują możliwości wystawiania takich faktur w przypadku zawarcia na fakturze pierwotnej dodatkowych adnotacji. Jednakże należy stwierdzić, że unormowania w zakresie faktur korygujących nie zawierają także zakazu wystawienia faktury korygującej w takiej sytuacji, jaka jest w rozpatrywanej sprawie. Zatem Wnioskodawczyni, jeśli uważa to za konieczne, może jedynie wystawić do tej faktury fakturę korygującą, w której zmieni nazwę wystawionej dnia 23 października 2013 r. faktury i usunie oznaczenie ?pro forma?.

Zatem za prawidłowe należy uznać stanowisko Strony, że skoro wystawiona faktura dokumentuje faktycznie wykonaną usługę, to mimo adnotacji ?pro forma? jest ważnym dokumentem księgowym dla celów rozliczenia podatku VAT.

Ad 2

Zasady rozliczenia podatku w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności zostały uregulowane w przepisach art. 89a i art. 89b ustawy o podatku od towarów i usług.

Na podstawie art. 89a ust. 1 ww. ustawy, podatnik może skorygować podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona. Korekta dotyczy również podstawy opodatkowania i kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną, w przypadku gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze (art. 89a ust. 1a ustawy o VAT).

Stosownie do ust. 2 cyt. artykułu, przepis ust. 1 stosuje się w przypadku gdy spełnione są następujące warunki:

dostawa towaru lub świadczenie usług jest dokonana na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1, zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny, niebędącego w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;
(uchylony);
na dzień poprzedzający dzień złożenia deklaracji podatkowej, w której dokonuje się korekty, o której mowa w ust. 1:
1. wierzyciel i dłużnik są podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni
2. dłużnik nie jest w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;
(uchylony);
od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku, w którym została wystawiona;
(uchylony).

Zauważyć należy, że na podatniku (wierzycielu) dokonującym korekty podatku należnego w ramach ulgi na złe długi ciążą liczne obowiązki związane z dokonywaniem korekt. Zostały one określone w kolejnych ustępach cyt. artykułu 89a ustawy o VAT.

Na podstawie ust. 3 cyt. przepisu, korekta, o której mowa w ust. 1, może nastąpić w rozliczeniu za okres, w którym nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną, pod warunkiem że do dnia złożenia przez wierzyciela deklaracji podatkowej za ten okres wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie.

W przypadku gdy po złożeniu deklaracji podatkowej, w której dokonano korekty, o której mowa w ust. 1, należność zastała uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie, wierzyciel obowiązany jest do zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana lub zbyta. W przypadku częściowego uregulowania należności, podstawę opodatkowania oraz kwotę podatku należnego zwiększa się w odniesieniu do tej części ? art. 89a ust. 4 ustawy o VAT.

Stosownie do ust. 5 cytowanego artykułu, wierzyciel obowiązany jest wraz z deklaracją podatkową, w której dokonuje korekty, o której mowa w ust. 1, zawiadomić o tej korekcie właściwego dla niego naczelnika urzędu skarbowego wraz z podaniem kwot korekty oraz danych dłużnika.

Jednocześnie, w art. 89a ust. 7 ww. ustawy postanowiono, że przepisów ust. 1-5 nie stosuje się, jeżeli między wierzycielem a dłużnikiem istnieje związek, o którym mowa w art. 32 ust. 2-4.

Powyższe przepisy mają na celu uregulowanie sytuacji, gdy kontrahent pomimo wcześniejszego zobowiązania nie uiszcza zapłaty za dostarczony towar, czy też wykonaną usługę. Jest to sytuacja wyjątkowo niekorzystna dla sprzedawcy, ponieważ nie tylko nie otrzymuje on pieniędzy za towar/usługę, ale również jest zobowiązany do zapłaty należnego podatku VAT, jaki powstał z tytułu dokonanej transakcji. Ustawodawca wprowadził jednak regulację prawną pozwalającą na zminimalizowanie negatywnych skutków, jakie powstają dla sprzedawcy w sytuacji, gdy nierzetelny nabywca nie zapłaci za towar lub też wykonaną usługę.

Powołane uregulowania dopuszczają zatem możliwość dokonania przez podatnika korekty podatku należnego, który powstał w związku z dostawą towarów lub świadczeniem usług na terytorium kraju w sytuacji, gdy nabywca towaru bądź usługi nie dokonał zapłaty na rzecz dostawcy. Zauważyć należy także, że podstawowym warunkiem umożliwiającym korektę jest dokonanie transakcji na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1, zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny i niebędącego w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji. Ponadto, na dzień poprzedzający dzień złożenia deklaracji podatkowej, w której dokonuje się korekty obie strony transakcji powinny być podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni, a dłużnik nie może być w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji. Jednocześnie, podatnik może dokonać ww. korekty jeśli od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku, w którym została wystawiona.

W kontekście powyższych wyjaśnień, tylko łączne spełnienie wszystkich warunków wymienionych w art. 89a ust. 2 ustawy o VAT daje prawo do skorygowania podstawy opodatkowania oraz podatku należnego w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności.

Z opisu sprawy przedstawionego w złożonym wniosku wynika, że Wnioskodawczyni w dniu 23 października 2013 r. wystawiła fakturę, za wykonaną w okresie 30 sierpnia - 4 września 2013 r. usługę. Wystawiona faktura dokumentująca wykonaną usługę zawierała adnotację ?pro forma?. Termin płatności został określony w fakturze na dzień 23 października 2013 r. Klient nie uregulował należności za wykonaną usługę i nie zwrócił faktury. Faktura proforma została zaksięgowana w ewidencji dla podatku VAT w październiku 2013 r. W związku z otrzymaną interpretacją z dnia 20 maja 2014 r. nr IPPP2/443-211/14-3/DG Wnioskodawczyni dokonała korekty deklaracji VAT-7 za miesiąc październik 2013 r. i uwzględniła tę fakturę w rozliczeniu za miesiąc wrzesień 2013 r. Strona oraz jej kontrahent są czynnymi podatnikami podatku VAT. Wnioskodawczyni nie jest osobą spokrewnioną z kontrahentem w rozumieniu przepisu art. 32 ustawy o VAT.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawczyni jest, czy tak wystawiona faktura z adnotacją ?pro forma? może być przez Stronę uwzględniona do obniżenia podstawy opodatkowania i podatku należnego z tytułu tzw. ?ulgi na złe długi?.

W rozpatrywanej sprawie należy stwierdzić, że przedstawiona we wniosku faktura z dnia 23 października 2013 r. mimo adnotacji ?pro forma? jest fakturą dokumentującą wykonaną usługę oraz zawiera wszystkie niezbędne elementy, jakie powinna zawierać faktura dokumentująca dane zdarzenie gospodarcze. Ponadto, jak wyżej wskazał tut. Organ, Wnioskodawczyni może wystawić fakturę korygującą do tej faktury celem skorygowania adnotacji ?pro forma?. Zatem Wnioskodawczyni ma prawo do skorygowania podstawy opodatkowania oraz podatku należnego po upływie 150. dnia od dnia upływu terminu płatności określonego w ww. fakturze. Wskazać należy, że jak wynika z wniosku zarówno Strona jak i dłużnik są czynnymi podatnikami VAT. Tym samym Strona będąc w posiadaniu dokumentu, z którego wynika wierzytelność uprawdopodobniona za nieściągalną i od końca roku, w którym wystawiono tę fakturę nie upłynęły 2 lata oraz spełnione będą pozostałe warunki zawarte w przepisie art. 89a ustawy, może na jego podstawie dokonać korekty podstawy opodatkowania i kwoty podatku należnego.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawczyni uznano za prawidłowe.

Końcowo należy zauważyć jednak, że korekta podatku należnego nie jest ostateczna. Jeżeli Wnioskodawczyni otrzyma należność, której nieściągalność została wcześniej uprawdopodobniona, i względem której została dokonana korekta podatku w ramach ?ulgi na złe długi?, to będzie ona miała obowiązek odpowiednio zwiększyć podatek należny. Obowiązek ten wynika z przepisu art. 89a ust. 4 ustawy, który stanowi, że w przypadku gdy po dokonaniu korekty określonej w ust. 1 należność została uregulowana w jakiejkolwiek formie, podatnik, o którym mowa w ust. 1, obowiązany jest zwiększyć podatek należny w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek należny zwiększa się w odniesieniu do tej części.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz.U. z 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.