Czy podatnikami z tytułu sprzedaży wyrobów gotowych przez Wnioskodawcę na rzecz odbiorców krajowych (...)

28.1.2013

Czy podatnikami z tytułu sprzedaży wyrobów gotowych przez Wnioskodawcę na rzecz odbiorców krajowych (tj. posiadających w Polsce siedzibę) w taki sposób, że towary nie będą w wykonaniu sprzedaży wywożone z terytorium Polski, będą nabywcy tych towarów?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 6.09.2012r. (data wpływu 1.10.2012 r.), uzupełnionym w dniu 12.12.2012r. (data wpływu) 17.12.2012r. w odpowiedzi na wezwanie z dnia 29.11.2012r. Nr IPPP3/443-1019/12-2/IG do uzupełnienia braków formalnych wniosku otrzymanym przez Wnioskodawcę w dniu 5.12.2012r. oraz w dniu 19.01.2012r. (data wpływu 21.01.2013r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 7.01.2013r. do uzupełnienia wniosku otrzymanym przez Wnioskodawcę w dniu 14.01.2013r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podatnika zobowiązanego do rozliczenia podatku z tytułu sprzedaży wyrobów gotowych przez Wnioskodawcę na rzecz odbiorców krajowych ? jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1.10.2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podatnika zobowiązanego do rozliczenia podatku z tytułu sprzedaży wyrobów gotowych przez Wnioskodawcę na rzecz odbiorców krajowych, uzupełniony w dniu 12.12.2012r. (data wpływu) 17.12.2012r. w odpowiedzi na wezwanie z dnia 29.11.2012r. Nr IPPP3/443-1019/12-2/IG do uzupełnienia braków formalnych wniosku otrzymanym przez Wnioskodawcę w dniu 5.12.2012r. oraz w dniu 19.01.2012r. (data wpływu 21.01.2013r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 7.01.2013r. do uzupełnienia wniosku otrzymanym przez Wnioskodawcę w dniu 14.01.2013r

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką prawa duńskiego, mającą siedzibę na terytorium Królestwa Danii (dalej: ?Spółka? lub ?Wnioskodawca?). Wnioskodawca jest podmiotem zarejestrowanym na potrzeby podatku VAT na terytorium Danii, jest także duńskim rezydentem podatkowym. W miesiącu sierpniu 2012 r. Wnioskodawca zarejestrował się także jako podatnik VAT czynny na terytorium Polski. Wnioskodawca nie jest polskim rezydentem podatkowym.

Wnioskodawca zawarł z podmiotem polskim (dalej: ?Sprzedający?) działającym w formie spółki akcyjnej umowę sprzedaży składników majątkowych, na mocy której nabył:

wierzytelności handlowe Sprzedającego;
wartości niematerialne należące do Sprzedającego (znaki towarowe, logo, licencje, bazy klientów, etc.)
znajdujące się na terytorium Polski zapasy materiałowe należące do Sprzedającego.

Podkreślić należy, że w skład składników majątkowych będących przedmiotem transakcji nie wchodziły nieruchomości, czy też składniki majątkowe o charakterze produkcyjnym (linie produkcyjne, maszyny, itp.). Przedmiot opisanej powyżej transakcji nie konstytuuje przedsiębiorstwa lub też zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Działalność gospodarcza Wnioskodawcy w Polsce będzie polegać wyłącznie na czynnościach związanych z obsługą zapasów. Na początkowym etapie, Wnioskodawca będzie nabywać towary od wyżej wspomnianego Sprzedającego i odsprzedawać towary na rzecz nabywców z branży motoryzacyjnej zlokalizowanych w Polsce oraz pozostałych krajach UE.

W przyszłości Wnioskodawca będzie nabywać również towary z Indii oraz Chin i odsprzedawać je na rzecz kontrahentów w Polsce oraz w pozostałych krajach UE. Działalność gospodarcza Wnioskodawcy w Polsce będzie polegać wyłącznie na obsłudze towarów zakupionych w Polsce, Indiach oraz Chinach do momentu dostarczenia ich do kontrahentów zlokalizowanych w Polsce oraz innych krajach UE. Wszystkie decyzje o charakterze zarządczym odnoszące się do działalności Wnioskodawcy w Polsce będą podejmowane w Danii.

Wnioskodawca na terenie Polski nie zatrudnia bezpośrednio pracowników. Czynności sprzedaży będą wykonywane przez Wnioskodawcę przy wykorzystaniu pracowników podmiotów trzecich tj. podwykonawców.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca stwierdził że:

Spółka nie będzie prowadzić działalności produkcyjnej na terenie Polski. Działalność gospodarcza Spółki na terenie Polski polega wyłącznie na czynnościach związanych z obsługą zapasów. Spółka w ramach opodatkowanej działalności na terenie Polski, odsprzedaje towary uprzednio nabyte od podmiotów trzecich. Warte podkreślenia jest to, że Spółka stosuje cennik towarów ustalony jeszcze przez poprzedniego właściciela zapasów.

Spółka nie posiada tytułu prawnego do Nieruchomości i składników majątkowych o charakterze produkcyjnym, jako że Spółka nie prowadzi działalności produkcyjnej na terenie Polski. Spółka na terenie Polski korzysta z wynajętych powierzchni magazynowych. Jedyne aktywa zlokalizowane na terenie Polski, których Spółka jest właścicielem to zapasy oraz wyposażenie potrzebne do ich obsługi tj. samochody ciężarowe, maszyny służące do etykietowania itp.

Przez stwierdzenie zawarte we własnym stanowisku, Spółka miała na myśli, iż nie zatrudnia bezpośrednio pracowników na terenie Polski. Spółka na terenie Polski nabywa usługi związane z obsługą logistyczno-magazynową towarów, usługi administracyjne związane z obsługą sprzedaży oraz usługi marketingowe związane z badaniem rynku. Usługi te są wykonywane przez pracowników podmiotu powiązanego kapitałowo. Pracownicy wykonujący wyżej wymienione usługi nie pozostają w stosunku pracy ze Spółką.

Natomiast wszelkie decyzje dotyczące zaopatrzenia tj. zakupu towarów handlowych z Indii, Chin czy Polski są samodzielnie podejmowane przez Spółkę w Danii bez udziału osób z Polski.

Jak wspomniano w punkcie 3, Spółka nie posiada własnego personelu na terenie Polski. Zadania związane z realizacją transakcji dostaw towarów podlegających opodatkowaniu na terenie Polski, są wykonywane przez personel podmiotu trzeciego (powiązanego ze Spółką kapitałowo). Personel ten nie ma żadnego wpływu na cenę sprzedawanych towarów. Sprzedaż odbywa się bowiem według cennika wprowadzonego przez Spółkę w Danii.

Personel usługodawcy wykonuje następujące czynności w ramach zadań związanych z realizacją transakcji dostawy towarów podlegającej opodatkowaniu w Polsce:

fizyczne przyjęcie zamówienia na towar od kontrahenta;
skompletowanie zamówienia;
opakowanie i ometkowanie towaru;
wysyłka towaru kurierem do kontrahenta.

Obsługa towarów będzie polegać na:

wszelkich czynnościach związanych z obsługą logistyczno-magazynową nabywanych towarów aż do momentu ich odsprzedaży;
etykietowaniu, pakowaniu towarów i przygotowywaniu towarów do wysyłki;
organizacji dostaw towarów do kontrahenta.

Spółka podkreśla, iż wszelkie decyzje dotyczące zaopatrywania tj. zakupów towarów handlowych z Indii, Chin czy Polski są podejmowane przez jej pracowników w Danii.

Czynności administracyjne i księgowe będą wykonywane w większości na terenie Danii. Część czynności administracyjnych i księgowych, polegających na tłumaczeniu dokumentów na j. polski czy też przyjmowanie zamówień od kontrahentów, wystawianie faktur będzie wykonywana przez pracowników podmiotu powiązanego na terenie Polski.

Jak wspomniano powyżej, Spółka nabywa towary w celu ich dalszej odsprzedaży na rzecz kontrahentów zlokalizowanych w Polsce i innych krajach UE. Usługi nabywane na terenie Polski są natomiast związane jedynie z obsługą logistyczno-magazynową towarów.

Rozstrzygnięcie kwestii czy Spółka posiada wystarczającą strukturę zaplecza personalnego i technicznego na terenie Polski do odbioru i wykorzystania usług do własnych potrzeb stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce bądź do wykonywania usług na terytorium kraju (w myśl art. 11 Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r.) jest przedmiotem złożonego Wniosku o Interpretację. W związku z tym, Spółka zwraca się z prośbą o ustosunkowanie się organu podatkowego do tej kwestii.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Zdaniem Wnioskodawcy,

zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 VAT podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Zdaniem Wnioskodawcy, zastosowanie powyższego przepisu uzależnione jest od łącznego spełnienia zasadniczo dwóch warunków.

Po pierwsze dostawa towaru musi być dokonana na terytorium kraju. Zgodnie z regulacją art. 22 ust. 1 pkt 3 VAT miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy. Ponieważ towary w wyniku dokonanej sprzedaży na rzecz kontrahentów krajowych nie będą przemieszczane z terytorium Polski, uznać należy, że dostawa dokonana będzie na terytorium kraju (tj. Polski - art. 22 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 2 pkt 1 VAT).

Drugim warunkiem zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 5 VAT jest, aby dokonującym dostawy towarów był podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Nie ulega wątpliwości, iż Wnioskodawca (podmiot dokonujący dostawy towarów) nie posiada siedziby na terytorium Polski. Zgodnie bowiem z dokumentami założycielskimi Spółki posiada ona siedzibę na terytorium Danii (miasto Odense). Spółka wskazuje także, że nie dokonała i nie planuje dokonać przeniesienia swojej siedziby na terytorium Polski.

Ustalić zatem należy, czy Wnioskodawca, w opisanym stanie faktycznym posiada na terytorium Polski ?stałe miejsce prowadzenia działalności?.

W związku z faktem, iż przepisy VAT nie definiują pojęcia ?stałe miejsce prowadzenia działalności?, należy odwołać się w pierwszej kolejności do przepisów Rozporządzenia 282 oraz Dyrektywy 112.

Opierając się na brzmieniu regulacji art. 11 Rozporządzenia 282, uznać należy, iż ,,stałe miejsce prowadzenia działalności? to dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego by umożliwić mu odpowiednio świadczenie usług. Co należy podkreślić, zgodnie z art. 11 ust 3 Rozporządzenia 282 fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Uzasadnionym jest także dokonanie interpretacji zawartego w art. 11 ust. 1 pkt 5 VAT zwrotu ?stałe miejsce prowadzenia działalności? w świetle znajdujących bezpośrednie zastosowanie do prawa polskiego przepisów art. 53 Rozporządzenia 282. Zgodnie z tym przepisem (art. 53 ust 1) na użytek stosowania art. 192a Dyrektywy 2006/112/WE (którego odpowiednikiem jest m. in. art. 17 ust 1 pkt 5 VAT) stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika uwzględnia się wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług w których uczestniczy.

Dodatkowo, jak stwierdza art. 53 ust. 2 Rozporządzenia 282, w przypadku gdy podatnik ma stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym należny jest VAT, uznaje się, że to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej nie uczestniczy w dostawie towarów lub świadczeniu usług w rozumieniu art. 192a lit b) dyrektywy 2006/112/WE chyba że zaplecze techniczne i personel tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej są wykorzystywane przez tego podatnika do celów niezbędnych do realizacji podlegającej opodatkowaniu transakcji dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług w tym państwie członkowskim - przed dostawą towarów lub świadczeniem usług lub w ich trakcie. W przypadku gdy zasoby stałego miejsca prowadzenia działalności wykorzystuje się jedynie do zadań administracyjnych takich jak księgowość, fakturowanie i odzyskiwanie należności uznaje się, że nie są one wykorzystywane do celów realizacji dostawy towarów lub świadczenia usług.

Jak widać z powyższego, stałe miejsce prowadzenia działalności to miejsce charakteryzujące się co do zasady następującymi cechami:

Biorąc zatem pod uwagę powyższe przepisy zdaniem Spółki, stałe miejsce prowadzenia działalności powinno charakteryzować się m. in. odpowiednią (stałą) strukturą w zakresie zaplecza personalnego oraz infrastruktury technicznej. Tworząc stałe miejsce prowadzenia działalności podatnik zdaniem Wnioskodawcy powinien mieć personel oraz środki techniczne (infrastrukturę) niezbędne do prowadzenia w tym miejscu działalności gospodarczej.

Pogląd powyższy zgodny jest także ze wskazaniami przedstawicieli doktryny prawa podatkowego (A. Bartosiewicz R. Kubacki, VAT, Komentarz 2012 wyd. LEX), którzy stwierdzają, że: ?Stałe miejsce prowadzenia działalności to struktura wyposażona zarówno w środki techniczne, jak i w czynnik ludzki. To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, ze owe siły i środki mają być odpowiednie do tego aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług albo świadczenie usług?

Przepisy prawa podatkowego zarówno na poziomie krajowym jak też regulacje wspólnotowe nie definiują wskazanych powyżej cech przesądzających o ustanowieniu przez podatnika stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium innego państwa. Zatem przy określaniu, czy w sytuacji będącej przedmiotem niniejszego wniosku doszło do utworzenia przez Spółkę ?stałego miejsca prowadzenia działalności? na terytorium Polski, sięgnąć należy do orzecznictwa sądowego odnoszącego się do opisywanej kwestii.

W wyroku z dnia 4 lipca 1985 r. (C-168/84) Trybunał Sprawiedliwości uznał, że usługa nie może być uważana za świadczoną ze stałego miejsca prowadzenia działalności, jeżeli nie cechuje się ono pewnym minimalnym rozmiarem oraz stale obecnymi zasobami ludzkimi i technicznymi niezbędnymi do świadczenia usług. Jak skonstatował Trybunał, brak personelu zatrudnionego w sposób stały przy świadczeniu usług powinien być uznany za okoliczność decydującą o odrzuceniu możliwości istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności.

Kluczowym orzeczeniem w zakresie będącym przedmiotem niniejszego wniosku było orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości z dnia 17 lipca 1997 r. C-190/95, w którym stwierdzono, iż: Jeśli spółka (...) nie posiada w Państwie Członkowskim własnego personelu ani trwałej struktury organizacyjnej w stopniu wystarczającym do umożliwienia sporządzania umów bądź podejmowania decyzji w zakresie zarządzania i w ten sposób umożliwienia niezależnego świadczenia usług, nie można przyjąć, iż spółka ta posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie (...). Występowanie innych czynników i innych transakcji (...) o charakterze pomocniczym i uzupełniającym (...), nie może podważyć słuszności tego wniosku?.

Mając na uwadze powyższe podkreślić zatem należy, iż Spółka posiada zarówno siedzibę jak również ?stałe miejsce prowadzenia działalności? na terytorium Danii i nie posiada wspomnianego ?stałego miejsca prowadzenia działalności? na terytorium Polski. Wnioskodawca na terytorium Polski nie posiada i nie będzie posiadał zaplecza personalnego, którym byłby w stanie realizować produkcję wyrobów gotowych, które będą przedmiotem sprzedaży przez Wnioskodawcę na rzecz odbiorców krajowych. Czynności sprzedaży będą wykonywane przez Wnioskodawcę przy wykorzystaniu pracowników oddelegowanych przez podmioty trzecie.

Spółka nie będzie także właścicielem nieruchomości wykorzystywanej do produkcji wyrobów gotowych, a co za tym idzie jej działalności na terytorium Polski nie będzie można przypisać cech stałości.

Dodatkowo wskazać należy, że wszystkie decyzje o charakterze biznesowym dotyczącym polskiej działalności Wnioskodawcy zapadać będą na terytorium Danii. Co więcej, Spółka nie przewiduje oddelegowania na terytorium Polski żadnej osoby z prawem do podejmowania tego typu decyzji.

Argumentem przemawiającym za tym, iż Spółka nie utworzy na terytorium Polski ?stałego miejsca prowadzenia działalności? są także jej plany biznesowe. Zamiarem Wnioskodawcy jest stopniowe ograniczanie (a finalnie - zakończenie) działalności produkcyjnej i podjęcie działalności dystrybucyjnej wyrobów gotowych na terytorium Polski. Same wyroby zaś będą produkowane w Indiach i Chinach a następnie importowane na terytorium Polski.

Podsumowując powyższe, w świetle wykładni przytoczonych przepisów, dokonanej w oparciu o wyroki Trybunału Sprawiedliwości oraz poglądów doktryny prawa podatkowego, należy wskazać, iż Wnioskodawca nie będzie miał na terytorium Polski ani siedziby ani też ?stałego miejsca prowadzenia działalności? w rozumieniu art. 11 ust 2 Rozporządzenia 282. W konsekwencji zatem w odniesieniu do sprzedaży towarów przez Wnioskodawcę na rzecz nabywców polskich prowadzących działalność gospodarczą zastosowanie znajdzie art. 17 ust. 1 pkt 5 VAT (w zw. z art. 11 Rozporządzenia 282) w myśl którego podatnikami z tytułu tej sprzedaży będą nabywcy towarów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (...) podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1. przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...), natomiast przez świadczenie usług, (...) rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...) (art. 8 ust. 1).

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 17 ust. 2 ? w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

W myśl art. 17 ust. 5 pkt 1 ustawy, przepis ust. 1 pkt 5 stosuje się, jeżeli nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, albo osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 6.

Zatem kwestia ustalenia, czy dostawca towarów posiada stałe miejsce prowadzenia na terytorium kraju przesądza o tym, kto jest zobowiązany do rozliczenia podatku od towarów i usług (z tytuły tej dostawy).

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności.

Pojęcie to jest jednak pojęciem wspólnotowym (tj. wynikającym z VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. oraz Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r.).

Od dnia 1 lipca 2011 r. przedmiotowe zagadnienie zostało uregulowane (zdefiniowane) w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej (Dz. Urz. U L Nr 77, str. 1). Zgodnie z art. 11 rozporządzenia:

Na użytek stosowania art . 44 dyrektywy 2006/112/WE ?stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej? oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art . 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.
Na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art . 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:
1. art . 45 dyrektywy 2006/112/WE;
2. począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art . 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
3. do 31 grudnia 2014 r. - art . 58 dyrektywy 2006/112/WE;
4. art . 192a dyrektywy 2006/112/WE.
Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

Odnosząc się zatem do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w tym zakresie (mającego wpływ na kształt ww. definicji stałego miejsca prowadzenia działalności określonej w rozporządzeniu 282/2011) zauważyć należy, że w cytowanym przez Spółkę m. in. wyroku w sprawie C-168/84 pomiędzy Günter Berkholz a Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt (Niemcy) ETS stwierdził, że ?Artykuł 9(1) Dyrektywy w zakresie miejsca powstania obowiązku podatkowego należy interpretować w taki sposób, aby (...) mogło być potraktowane jako stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu tego przepisu jedynie w przypadku, gdy w miejscu tym znajduje się na stałe zarówno personel, jak i urządzenia techniczne niezbędne do świadczenia tych usług (...).?

W orzeczeniu w sprawie C-190/95 pomiędzy ARO Lease BV a Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam (Holandia) (też cytowanym przez Spółkę) Europejski Trybunał Sprawiedliwości potwierdził, że nie można uznać, że usługi wykonywane są w innym miejscu niż główne miejsce prowadzenia działalności, chyba że miejsce to jest chociaż w minimalnym stopniu stałe w związku ze stałą obecnością personelu oraz środków technicznych niezbędnych do świadczenia usług.

W sprawie C-260/95 Commisioners of Customs and Excise przeciwko DFDS a/s ETS stwierdził, że ?(...) Ponadto niepodobna uznać że usługi są dostarczane w innym zakładzie niż miejsce, gdzie dostawca prowadzi działalność, chyba że zakład jest minimalnej wielkości, a zasoby kadrowe i techniczne niezbędne do świadczenia usług są stale obecne (Berkholz, paragraf 18)?.

Warto tu także przytoczyć (niewymienione przez Spółkę) wyroki m.in. w sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg (Niemcy), w którym Europejski Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności.

Natomiast w wyroku C-73/06 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern, w którym podstawowym zagadnieniem było określenie pojęcia siedziby dla celów działalności gospodarczej w kontekście prawa do zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty, odnośnie stałego miejsca prowadzenia działalności należy przytoczyć pkt 54 orzeczenia, w myśl którego: ?Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (zob. wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie 168/84 Berkholz, Rec. str. 2251, pkt 18; ww. wyrok w sprawie DFDS, pkt 20 oraz wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 ARO Lease, Rec. str. I-4383, pkt 15). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (zob. ww. wyrok w sprawie ARO Lease, pkt 16)?.

Biorąc zatem pod uwagę ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w powyższym zakresie (które jak wyżej stwierdzono, było uwzględniane w formułowaniu przedmiotowej definicji), wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o ?stałym miejscu prowadzenia działalności?. Jak wynika z samej nazwy ?stały?, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie miejsca stałego prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Uwzględniając wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z opisu stanu faktycznego wynikającego ze złożonego wniosku jak i z jego uzupełnienia wynika, że Spółka z siedzibą w Danii zawarła z podmiotem polskim (dalej: ?Sprzedający?) działającym w formie spółki akcyjnej umowę sprzedaży składników majątkowych, na mocy której nabył:

wierzytelności handlowe Sprzedającego;
wartości niematerialne należące do Sprzedającego (znaki towarowe, logo, licencje, bazy klientów, etc.)
znajdujące się na terytorium Polski zapasy materiałowe należące do Sprzedającego.

W skład składników majątkowych będących przedmiotem transakcji nie wchodziły nieruchomości, czy też składniki majątkowe o charakterze produkcyjnym (linie produkcyjne, maszyny, itp.). Przedmiot opisanej powyżej transakcji nie konstytuuje przedsiębiorstwa lub też zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

W miesiącu sierpniu 2012 r. Wnioskodawca zarejestrował się także jako podatnik VAT czynny na terytorium Polski. Wnioskodawca nie jest polskim rezydentem podatkowym.

Spółka w ramach opodatkowanej działalności na terenie Polski, odsprzedaje towary uprzednio nabyte od podmiotów trzecich. Warte podkreślenia jest to, że Spółka stosuje cennik towarów ustalony jeszcze przez poprzedniego właściciela zapasów i odsprzedaje towary na rzecz nabywców z branży motoryzacyjnej zlokalizowanych w Polsce oraz pozostałych krajach UE.

Spółka na terenie Polski korzysta z wynajętych powierzchni magazynowych. Jedyne aktywa zlokalizowane na terenie Polski, których Spółka jest właścicielem to zapasy oraz wyposażenie potrzebne do ich obsługi tj. samochody ciężarowe, maszyny służące do etykietowania itp.

Spółka na terenie Polski nabywa usługi związane z obsługą logistyczno-magazynową towarów, usługi administracyjne związane z obsługą sprzedaży oraz usługi marketingowe związane z badaniem rynku. Usługi te są wykonywane przez pracowników podmiotu powiązanego kapitałowo. Pracownicy wykonujący wyżej wymienione usługi nie pozostają w stosunku pracy ze Spółką.

Natomiast wszelkie decyzje dotyczące zaopatrzenia tj. zakupu towarów handlowych z Indii, Chin czy Polski są samodzielnie podejmowane przez Spółkę w Danii bez udziału osób z Polski.

Zadania związane z realizacją transakcji dostaw towarów podlegających opodatkowaniu na terenie Polski, są wykonywane przez personel podmiotu trzeciego (powiązanego ze Spółką kapitałowo). Personel ten nie ma żadnego wpływu na cenę sprzedawanych towarów. Sprzedaż odbywa się bowiem według cennika wprowadzonego przez Spółkę w Danii.

Personel usługodawcy wykonuje następujące czynności w ramach zadań związanych z realizacją transakcji dostawy towarów podlegającej opodatkowaniu w Polsce:

fizyczne przyjęcie zamówienia na towar od kontrahenta;
skompletowanie zamówienia;
opakowanie i ometkowanie towaru;
wysyłka towaru kurierem do kontrahenta.

Obsługa towarów będzie polegać na:

wszelkich czynnościach związanych z obsługą logistyczno-magazynową nabywanych towarów aż do momentu ich odsprzedaży;
etykietowaniu, pakowaniu towarów i przygotowywaniu towarów do wysyłki;
organizacji dostaw towarów do kontrahenta.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego czy podatnikami z tytułu sprzedaży wyrobów gotowych przez Wnioskodawcę na rzecz odbiorców krajowych (tj. posiadających w Polsce siedzibę) w taki sposób, że towary nie będą w wykonaniu sprzedaży wywożone z terytorium Polski, będą nabywcy tych towarów z uwagi na to, że zdaniem Wnioskodawcy jest on podatnikiem nieposiadającym siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Z tym twierdzeniem Wnioskodawcy nie sposób się zgodzić.

Po pierwsze należy zauważyć, że Spółka dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, tj. sprzedaje na terytorium naszego kraju we własnym imieniu nabyte uprzednio (w wyżej opisany sposób) towary.

Ponadto należy stwierdzić, że Spółka wypełnia kryterium odpowiednich zasobów technicznych, posiada bowiem (wynajmuje) na terytorium naszego kraju lokal, używany w przedmiotowej działalności (posiada więc tytuł prawny do lokalu). Posiada również wyposażenie potrzebne do obsługi zapasów tj. samochody ciężarowe, maszyny służące do etykietowania itp.

Powyższe oznacza, że Wnioskodawca posiada zasoby techniczne charakteryzujące stałe miejsce prowadzenia działalności.

Nie można zgodzić się z twierdzeniem Spółki (wysnutym z cytowanego przez Wnioskodawcę orzecznictwa ETS), iż nie posiada ona odpowiednich zasobów ludzkich w opisanej sytuacji. Zdaniem Spółki, w celu uznania, iż posiada ona stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, musi bezpośrednio zawrzeć umowy o pracę z personelem, który obsługiwałby wyłącznie jej działalność (nie może w tym zakresie opierać się wyłącznie na pomocy pracowników podmiotu powiązanego kapitałowo).

W tym miejscu należy bowiem stwierdzić iż orzecznictwo europejskie nie wskazuje, czy pod pojęciem personel rozumiemy wyłącznie osoby związane z przedsiębiorcą stosunkiem pracy, a co za tym idzie, nie ma przeszkód aby personel wykonywał swoje obowiązki na podstawie umowy zlecenia czy o dzieło, albo innej umowy o świadczenie usług.

W tym miejscu warto zacytować wyrok Trybunał Sprawiedliwości z dnia 12 maja 2005 r. sygn. C-452/03 RAL (Channel Islands) Ltd i in. przeciwko Commissioners of Customs & Excise, dotyczący ustalenia miejsca świadczenia usług polegających na umożliwieniu odbiorcom użytkowania, za wynagrodzeniem, automatów do gier zainstalowanych w salonach w kontekście uznania ich za działalność rozrywkową. Należy zwrócić uwagę na opinię Rzecznika Generalnego do przedmiotowej sprawy, który w części C dokonał analizy ?Pojęcia ?stałego zakładu, z którego świadczone są usługi? w rozumieniu art. 9 ust. 1 szóstej dyrektywy.?

Należy bowiem zauważyć, że definicja ?stałego miejsca prowadzenia działalności? zawarta czy to w Rozporządzeniu wykonawczym czy też wynikająca z orzecznictwa ETS nie wymaga, aby podatnik posiadał prawo własności do nieruchomości (bądź innego zaplecza technicznego) czy też zatrudniał pracowników na podstawie umów o pracę, aby móc prowadzić działalność przez stałe miejsce prowadzenia działalności. W tym kontekście warto zaznaczyć, że w orzeczeniu z dnia 20 lutego 1997 r. w sprawie Commissioners of Customs and Excise przeciwko DFDS A/S (sprawa C-260/95) ETS uznał, że na stałe miejsce prowadzenia działalności podatnika może składać się zaplecze techniczne i personalne należące, z prawnego punktu widzenia, do innego podmiotu. Podobne stanowisko przyjął Rzecznik Generalny ETS M. Poiares Madura w opinii z dnia 27 stycznia 2005 r. wydanej w sprawie RAL (Channel Islands) Ltd and Others przeciwko Commissioners of Customs Excise (sprawa C-452/03), w którym uznał, że pracownicy stanowiący o istnieniu stałego miejsca prowadzenia działalności nie muszą być pracownikami danego przedsiębiorstwa (pkt 49 opinii).

W punkcie 52 stwierdził, iż ?Niniejsza sprawa wymaga przeprowadzenia podstawowego rozróżnienia pomiędzy dwoma rodzajami zasobów: z jednej strony tymi, które muszą pozostawać w określonym miejscu w bezpośredniej zależności od usługodawcy, w celu uprawnienia wniosku, że jest to jego stały zakład; a z drugiej tymi, w stosunku do których, mimo że nadają zakładowi cechę stałości, okoliczność, iż nie są one w bezpośredniej zależności od usługodawcy, nie umniejsza temu, iż istniejący stały zakład w zasadzie należy do usługodawcy.

Natomiast w punkcie 53 stwierdził, że ?Domaganie się, jak robi to w niniejszej sprawie CI, by osoby, których obecność jest czynnikiem istotnym dla nadania zakładowi stałego charakteru w rozumieniu art. 9 ust. 1, były pracownikami bądź bezpośrednio podlegały usługodawcy, prowadziłoby do absurdalnych rezultatów. (...) Z całą pewnością zasługują oni na to, by uznać ich za osoby, których stała obecność jest konieczna dla świadczenia usług przez przedsiębiorstwo i w związku z tym dla nadania mu cechy stałości. Byłoby zaś zdecydowanie nie do zaakceptowania, gdyby tego rodzaju przedsiębiorstwo przestało być kwalifikowane jako stały zakład usługodawcy jedynie z tego względu, iż zdecydowało się ono na powierzenie ochrony przedsiębiorstwa zewnętrznemu, niezależnemu podmiotowi.?

?Podsumowując, należy stwierdzić, że przedsiębiorstwo takie jak CI ? które w okolicznościach niniejszej sprawy świadczy usługi udostępniania automatów do gier bezpośrednio swoim klientom, posługując się dzierżawionymi automatami do gry, które eksploatuje w lokalach w Zjednoczonym Królestwie z udziałem personelu zaangażowanego za pośrednictwem niezależnego przedsiębiorstwa trzeciego do wykonywania czynności pomocniczych niezbędnych do nadania świadczeniu stałego charakteru ? dysponuje w Zjednoczonym Królestwie strukturą organizacyjną wraz z minimum niezbędnych zasobów, wymaganych, by uznać tę strukturę za należący do niego ?stały zakład na terytorium Zjednoczonego Królestwa? w rozumieniu art. 9 ust. 1 szóstej dyrektywy.? (punkt 57 ww. opinii).

W punkcie 66 stwierdził ?Sugeruję zatem, by w razie stwierdzenia, że (...), Trybunał odpowiedział na przedstawione pytania, iż, w przypadku gdy przedsiębiorstwo z siedzibą poza terytorium państwa członkowskiego świadczy usługi (...), które eksploatuje w lokalach w państwie członkowskim z udziałem personelu zaangażowanego za pośrednictwem niezależnego przedsiębiorstwa trzeciego do wykonywania czynności pomocniczych niezbędnych do nadania świadczeniu stałego charakteru, należy uznać to przedsiębiorstwo za dysponujące w tym państwie członkowskim strukturą organizacyjną wraz z minimum niezbędnych zasobów wymaganych do stwierdzenia, że struktura ta stanowi należący do niego ?stały zakład? na terytorium tego państwa członkowskiego w rozumieniu art. 9 ust. 1 szóstej dyrektywy. (...)?.

Zatem wnioski Strony, iż aby posiadała ona odpowiednie zasoby ludzkie (do stwierdzenia stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium naszego kraju) musi być związana ze swoim personelem bezpośrednimi umowami i że nie może opierać się w zaistniałej sytuacji wyłącznie na pomocy kontrahentów, biorąc pod uwagę ww. orzeczenia TSUE należy uznać za zbyt daleko idące i nie mające w nich oparcia.

Z uwagi na fakt, że Spółka współpracuje na terytorium Polski z podmiotem zewnętrznym powiązanym kapitałowo, której pracownicy zajmują się:

fizycznym przyjęciem zamówienia na towar od kontrahenta;
skompletowaniem zamówienia;
opakowaniem i ometkowaniem towaru;
wysyłką towaru kurierem do kontrahenta;
wszelkimi czynnościami związanymi z obsługą logistyczno-magazynową nabywanych towarów aż do momentu ich odsprzedaży;
wystawianiem faktur

związanymi z opisanymi we wniosku transakcjami sprzedaży towarów na terytorium kraju, należy uznać, że istnieją także wystarczające zasoby ludzkie aby uznać, iż Wnioskodawca posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności.

Wnioskodawca zamierza w sposób stały prowadzić działalność dystrybucyjną na terytorium Polski.

wierzytelności handlowe Sprzedającego;
wartości niematerialne należące do Sprzedającego (znaki towarowe, logo, licencje, bazy klientów, etc.)<
znajdujące się na terytorium Polski zapasy materiałowe należące do Sprzedającego.

Ponieważ z analizy stanu faktycznego opisanego w złożonym wniosku i jego uzupełnieniu wynika jednoznacznie, że Wnioskodawca w sposób stały zamierza wykorzystywać miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce przy użyciu posiadanego zaplecza personalnego i technicznego (pracownicy podmiotu powiązanego, wynajęta powierzchnia magazynowa, samochody ciężarowe, maszyny służące do etykietowania itp.) do celów niezbędnych do realizacji podlegającej opodatkowaniu transakcji dostaw towarów w Polsce, to należy uznać, że Strona posiada wystarczającą strukturę zaplecza personalnego i technicznego na terenie Polski do odbioru i wykorzystania towarów do własnych potrzeb stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce

Należy zwrócić uwagę na treść art. 53 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 282/2011 z dnia 15 marca 2011r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Zgodnie z tym artykułem rozporządzenia:

Na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika uwzględnia się wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.
W przypadku gdy podatnik ma stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym należny jest VAT, uznaje się, że to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej nie uczestniczy w dostawie towarów lub świadczeniu usług w rozumieniu art. 192a lit. b) dyrektywy 2006/112/WE, chyba że zaplecze techniczne i personel tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej są wykorzystywane przez tego podatnika do celów niezbędnych do realizacji podlegającej opodatkowaniu transakcji dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług w tym państwie członkowskim ? przed dostawą towarów lub świadczeniem usług lub w ich trakcie.

W przypadku gdy zasoby stałego miejsca prowadzenia działalności wykorzystuje się jedynie do zadań administracyjnych, takich jak księgowość, fakturowanie i odzyskiwanie należności, uznaje się, że nie są one wykorzystywane do celów realizacji dostawy towarów lub świadczenia usług.

W przypadku gdy podatnik wystawia jednak fakturę, posługując się numerem identyfikacyjnym VAT nadanym mu przez państwo członkowskie, w którym ma stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, miejsce to uznaje się za uczestniczące w realizacji tej dostawy towarów lub świadczenia usług w tym państwie członkowskim, o ile nie udowodniono, że jest inaczej.

Z opisu sytuacji jednoznacznie wynika, że miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, które posiada Wnioskodawca nie jest wykorzystywane jedynie do zadań administracyjnych takich jak księgowość, fakturowanie i odzyskiwanie należności. Zaplecze techniczne i personel tego miejsca są wykorzystywane przez podatnika do celów niezbędnych do realizacji podlegających opodatkowaniu transakcji dostaw towarów przed dostawą i w ich trakcie (od przyjęcia zamówienia do wysłania towaru do kontrahenta). W związku z tym należy uznać, że Spółka utworzyła na terytorium Polski ?stałe miejsce prowadzenia działalności? w rozumieniu rozporządzenia 282/11 Rady dla dokonywanych dostaw towarów.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W przypadkach, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, w fakturze nie wykazuje się danych dotyczących stawki i kwoty podatku (art. 106 ust. 1a).

W myśl § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360), faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy;
numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11;
numer kolejny faktury oznaczonej jako "FAKTURA VAT";
dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży, również datę sprzedaży; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury;
nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
miarę i ilość sprzedanych towarów lub zakres wykonanych usług;
cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
wartość towarów lub wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
stawki podatku;
sumę wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu;
kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów (usług), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem.

W opisanej sytuacji nie znajdą bowiem zastosowania wcześniej cytowane przepisy szczególne zawarte w art. 17 ustawy (17 ust. 1 pkt 5 i 17 ust. 2 ustawy), stanowiące o tym, że nabywający towary powinien dokonać rozliczenia podatku, w przypadku dostawy towarów przez podatnika nieposiadającego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Z uwagi zatem na fakt, że Spółka posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności, uregulowania art. 17 ust. 1 pkt 5 i ust. 2 nie mają zastosowania (tj. nabywcy towarów Spółki nie mają obowiązku opodatkowania ww. dostaw na ich rzecz). Spółka ma więc obowiązek opodatkować podatkiem od towarów i usług wymienione we wniosku transakcje (dostawę towarów), co skutkuje obowiązkiem wykazywania podatku należnego na wystawianych przez nią fakturach VAT.

Wnioskodawca jako spełniający kryteria art. 11 Rozporządzenia 282/11, co do stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, świadcząc dostawy towarów na rzecz polskiego podatnika winien sam opodatkować w Polsce świadczone dostawy towarów, zgodnie z ogólną zasadą dotyczącą świadczenia i opodatkowania usług.

Biorąc pod uwagę powyższe stanowisko Wnioskodawcy w przedmiotowej kwestii należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? tj. Dz. U. z 2012r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.