Przedmiotowy samochód należy traktować jak samochód ciężarowy, a tym samym w zakresie w jakim jest (...)

UZASADNIENIE

W dniu 29.11.2010 r. wpłynął ww. wniosek uzupełniony w dniu 22.12.2010 r. (data wpływu) na wezwanie z dnia 13.12.2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia VAT z faktur dokumentujących raty oraz inne opłaty związane z umową leasingu, oraz faktur za zakup paliwa do przedmiotowego samochodu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest Spółką prowadzącą działalność gospodarczą, będącą czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W związku z wykonywaną działalnością opodatkowaną podatkiem VAT Spółka przyjęła w odpłatne użytkowanie na podstawie umowy leasingu z dnia 19.11.2010 r. samochód MERCEDES-BENZ typ 164 model ML350 CDI 4MATIC. Samochód będzie wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej Spółki do wykonywania czynności opodatkowanych.

Samochód został zakupiony od polskiego podatnika, który sprowadził go z Niemiec. Auto posiada niemieckie dokumenty rejestracyjne - dowód rejestracyjny oraz kartę pojazdu. W niemieckim dokumencie karta pojazdu (Fahrzeugbrief) samochód jest sklasyfikowany jako ciężarowy. Przed dokonaniem rejestracji samochodu w Polsce przeprowadzone zostało badanie techniczne w Okręgowej Stacji Kontroli Pojazdów, które potwierdziło rodzaj pojazdu jako ciężarowy oraz jego dopuszczalną ładowność - 645 kg, po czym został on zarejestrowany jako samochód ciężarowy.

Przedmiotowy pojazd ma na stałe oddzieloną część bagażową tzw. kratką oraz posiada ładowność powyżej 500 kg.

Wymieniony samochód nie posiada świadectwa homologacji, jednakże pojazdy tego typu posiadają homologację na samochód ciężarowy. Spółka wskazuje, iż główny importer na Polskę nie wydaje świadectwa homologacji na pojazdy zakupione za granicą w drodze indywidualnego nabycia. Nie jest możliwe uzyskanie wyciągu ze świadectwa homologacji dla tego samochodu, ale istnieje w Polsce homologacja dla tego typu pojazdu. MERCEDES BENZ typ 164, model ML350 CDI 4MATIC, homologowany jako ciężarowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka ma prawo do pełnego odliczenia podatku VAT naliczonego w fakturach dokumentujących raty leasingowe jak również pozostałe opłaty związane z umową leasingu i z faktur dokumentujących zakup paliwa do tego samochodu, pod warunkiem, że poniesione wydatki będą miały związek z wykonywanymi przez Spółkę czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, samochód, który Spółka użytkuje na podstawie umowy leasingu operacyjnego, należy zakwalifikować jako samochód ciężarowy, i w konsekwencji na mocy przepisów o podatku od towarów i usług oraz wyroku ETS w sprawie Magoora z dn. 22.12.2008 r. (sygn.C-414/2007) oraz Pisma Ministra Finansów z 13.02.2009 r. nr PT3/812/4/l5//CZE/09/185 - wyjaśnienia dotyczące korekty i bieżącego odliczania VAT od zakupu paliwa i samochodów oraz ich leasingu, Spółka ma prawo do pełnego odliczenia podatku VAT z tytułu rat leasingowych oraz paliwa nabywanego w związku z użytkowaniem ww. samochodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Kwestia dotycząca prawa do odliczania podatku naliczonego została uregulowana w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.). Zgodnie z cyt. art. w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Przedmiotowe prawo przysługuje wyłącznie podatnikowi. W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Natomiast kwotę podatku naliczonego, na podstawie zapisu art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z przytoczonego przepisu wynika, że aby podatnik miał prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z otrzymanych faktur VAT, zakupy dokumentowane tymi fakturami muszą być związane w sposób bezpośredni i bezsporny z wykonywanymi przez niego czynnościami opodatkowanymi. Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług, a towary i usługi, przy nabyciu których podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku wykorzystywania ich do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Z dniem akcesji Polski do Unii Europejskiej, tj. z dniem 1 maja 2004 r. wprowadzony został przepis art. 86 ust. 3 ustawy, zgodnie z którym w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona wg wzoru:

DŁ= 357 kg + n x 68 kg

gdzie:

DŁ - oznacza dopuszczalną ładowność,

n - oznacza ilość miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy

? kwotę podatku naliczonego stanowiło 50% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca ? nie więcej jednak niż 5.000 zł.

Jednocześnie art. 86 ust. 5 ww. ustawy regulował, iż dopuszczalna ładowność oraz ilość miejsc (siedzeń), o których mowa w ust. 3, określona jest na podstawie wyciągu ze świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym. Pojazdy, które w wyciągu ze świadectwa homologacji lub w odpisie decyzji, o której mowa w zdaniu pierwszym, nie mają określonej dopuszczalnej ładowności lub ilości miejsc, uznaje się również za samochody osobowe, o których mowa w ust. 3.

W art. 86 ust. 7 ustawy postanowiono, że w przypadku usługobiorców użytkujących samochody, o których mowa w ust. 3 i 5, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowiło 50% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodu, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu, nie mogła jednak przekroczyć kwoty 5.000 zł.

Z dniem 22 sierpnia 2005r. ustawa z dnia 21 kwietnia 2005r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 90, poz. 756) wprowadziła nowe brzmienie przepisów dotyczących zasad rozliczania podatku naliczonego przy nabyciu i użytkowaniu samochodów.

Stosownie do nowego brzmienia przepisu art. 86 ust. 3 ustawy o VAT, w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Jednocześnie, w myśl zapisów art. 86 ust. 4 ustawy o VAT, przepis art. 86 ust. 3 nie dotyczy:

1. pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
2. pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
3. pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
4. pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
5. pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy tj.: agregat elektryczny/spawalniczy, bankowóz, do prac wiertniczych, koparka, koparkospycharka, ładowarka, oczyszczanie dróg, podnośnik do prac konserwacyjno ? montażowych, pomoc drogowa, zimowego utrzymania dróg, żuraw samochodowy;
6. pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą - jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
7. przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:
   1. odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub
   2. oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.
   
   

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 5 ustawy o VAT, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ww. art. 86 ust. 4 pkt 1?4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Natomiast, z brzmienia art. 86 ust. 7 ustawy, w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 3, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł.

Na gruncie poprzednio obowiązującej (do dnia 30 kwietnia 2004r.) ustawy dotyczącej podatku od towarów i usług, tj.

ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.), przepisy ograniczające prawo do odliczenia, w związku z nabyciem samochodów osobowych oraz innych samochodów regulował art. 25 ust. 1 pkt 2. Przepis ten stanowił, że obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika. Natomiast przepis art. 25 ust. 1 pkt 3a wskazywał, iż obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosowało się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych benzynowych, oleju napędowego oraz gazu wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych lub innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg.

Ponadto, zgodnie z obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004r. przepisem § 10 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 ze zm.) usługobiorcom użytkującym samochody osobowe lub inne samochody o dopuszczalnej ładowności do 500 kg na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub umowy o podobnym charakterze nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego oraz do zwrotu różnicy podatku o kwotę podatku naliczonego od czynszu (raty) i innych odpłatności wynikających z zawartej umowy.

Natomiast w myśl § 10 ust. 3, podatnikom nabywającym samochody inne niż osobowe, które nie posiadają homologacji producenta lub importera wymaganej dla tego rodzaju samochodów, nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego oraz do zwrotu różnicy podatku, o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem tych samochodów.

Odnośnie kwestii niezgodności przepisów ustawy VAT obowiązujących od dnia 1 maja 2004r., w zakresie ograniczenia prawa do odliczenia podatku naliczonego VAT przy nabyciu i użytkowaniu samochodów, z przepisami unijnymi (prawa wspólnotowego), zauważa się, iż podstawowym aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007r. jest Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L Nr 347, poz. 1 ze zm.), a wcześniej Szósta Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej; ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. UE. L Nr 145, poz. 1 ze zm.).

Zgodnie z art. 17 (6) Szóstej Dyrektywy oraz art. 176 obowiązującej Dyrektywy podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w dniu ich przystąpienia. Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych oraz paliw nabywanych do tych samochodów.

Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej. Tym samym omawiany przepis art. 17 (6) VI Dyrektywy formułuje zasadę ?stand still? (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie VI Dyrektywy. Z uwagi na cel przepisu art. 17 (6) VI Dyrektywy pojęcie ?prawo krajowe? odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula ?stand still? ma bowiem na celu uniemożliwienie nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

Powyższe regulacje przy uwzględnieniu wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2008r. w sprawie C-414/07 Magoora i interpretacji ogólnej Ministra Finansów z dnia 13 lutego 2009r. - PT3/812/4/15/CZE/09/185, oznaczają, że prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku przysługuje w odniesieniu do pojazdów samochodowych, w stosunku do których przepisy obowiązujące od dnia 1 maja 2004 r. umożliwiały prawo do takiego odliczenia lub w przypadku jeżeli nie umożliwiały, ale prawo takie przysługiwałoby według zasad obowiązujących w dniu 30 kwietnia 2004 r. Podatnikowi ? zgodnie z ww. wyrokiem ETS ? przysługuje prawo do odliczenia podatku bez uwzględnienia tych ograniczeń.

Analiza przytoczonych przepisów pozwala na stwierdzenie, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów, z tytułu użytkowania na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub umowy o podobnym charakterze oraz z tytułu nabycia paliw do tych pojazdów, obowiązujące w Polsce po dniu akcesji do Unii Europejskiej, rozszerzają w części zakres wcześniejszych krajowych wyłączeń tego prawa, natomiast w części wręcz przeciwnie - pozwalają na korzystanie z odliczenia podatku naliczonego w większym zakresie. Dotyczy to m.in. nabycia samochodów osobowych, w stosunku do których przepisy ustawy o VAT obowiązujące do 30 kwietnia 2004 r. nie uprawniały do odliczeń z ww. tytułu, natomiast przepisy wprowadzone z dniem 1 maja 2004 r., pozwalają na korzystanie z odliczenia podatku naliczonego w większym zakresie - nie można zatem mówić o ograniczeniach prawa do odliczenia podatku naliczonego w tym zakresie.

Przeprowadzona powyżej analiza zmian prawa do odliczenia podatku naliczonego wskazuje na to, że przepisy obecnie obowiązującej ustawy pozwalają na pełne odliczenie kwoty podatku naliczonego w stosunku do pojazdów samochodowych spełniających warunki określone w art. 86 ust. 4, zarówno z tytułu nabycia takiego pojazdu jak i z tytułu nabycia paliwa do takiego pojazdu. W związku z tym w tej części nie ma mowy o ograniczeniach prawa podatników krajowych do odliczenia kwoty podatku naliczonego po przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej. Natomiast należy stwierdzić, iż zmiany przepisów prawa krajowego przyczyniły się po 1 maja 2004 r. do ograniczenia prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwoty podatku naliczonego do nabywanych samochodów o ładowności co najmniej 500 kg, gdy ze świadectwa homologacji wynika, że jest to samochód ciężarowy.

Podkreślić należy, że z przepisów prawa nie wynika, aby sam fakt braku u podatnika odpisu świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, skutkował uznaniem pojazdu za samochód osobowy lub inny określony w art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. ? do dnia 30 kwietnia 2004 r. oraz w art. 86 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (obowiązującym od 1 maja 2004 r. do 21 sierpnia 2005 r.), co jednocześnie uniemożliwia odliczenie podatku naliczonego od jego nabycia oraz przy zakupie paliwa. Brak homologacji wynikający z obiektywnej niemożliwości jej uzyskania, nie skutkuje uznaniem pojazdu za samochód osobowy lub inny samochód o ładowności do 500 kg. Istotne jest bowiem, aby z homologacji wydanej dla danego typu samochodu wynikało, iż pojazd ten nie podlega ograniczeniom o których mowa w powołanych wyżej przepisach, a w szczególności art. 25 ust. 1 pkt 3a oraz ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r.

Oznacza to, że prawo do odliczania pełnej kwoty podatku naliczonego przysługuje w odniesieniu do pojazdów samochodowych, w stosunku do których przepisy obowiązujące od dnia 1 maja 2004 r. umożliwiały prawo do takiego odliczenia lub w przypadku, gdy nie umożliwiały, ale prawo takie przysługiwało według zasad obowiązujących w dniu 30 kwietnia 2004 r. (tj. w przypadku pojazdów o ładowności powyżej 500 kg z homologacją ciężarową).

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca wskazał, iż prowadzi działalność gospodarczą i jest czynnym podatnikiem VAT. Na potrzeby wykonywanej działalności przyjęła w odpłatne użytkowanie na podstawie umowy leasingu z dnia 19.11.2010 r. samochód MERCEDES-BENZ typ 164 model ML350 CDI 4MATIC, który będzie wykorzystywany do czynności opodatkowanych. Samochód został zakupiony od polskiego podatnika, który sprowadził go z Niemiec. Auto posiada niemieckie dokumenty rejestracyjne - dowód rejestracyjny oraz kartę pojazdu. W niemieckim dokumencie karta pojazdu (Fahrzeugbrief) samochód jest sklasyfikowany jako ciężarowy. Przed dokonaniem rejestracji samochodu w Polsce przeprowadzone zostało badanie techniczne w Okręgowej Stacji Kontroli Pojazdów, które potwierdziło rodzaj pojazdu jako ciężarowy oraz jego dopuszczalną ładowność - 645 kg, po czym został on zarejestrowany jako samochód ciężarowy. Przedmiotowy pojazd ma na stałe oddzieloną część bagażową tzw. kratką oraz posiada ładowność powyżej 500 kg.

Wymieniony samochód nie posiada świadectwa homologacji, jednakże pojazdy tego typu posiadają homologację na samochód ciężarowy. Spółka wskazuje, iż główny importer na Polskę nie wydaje świadectwa homologacji na pojazdy zakupione za granicą w drodze indywidualnego nabycia. Nie jest możliwe uzyskanie wyciągu ze świadectwa homologacji dla tego samochodu, ale istnieje w Polsce homologacja dla tego typu pojazdu. MERCEDES BENZ typ 164, model ML350 CDI 4MATIC, homologowany jako ciężarowy.

Zauważyć w tym miejscu należy, iż o ile samochód MERCEDES BENZ typ 164, model ML350 CDI 4MATIC, który Wnioskodawca przyjął w odpłatne używanie na podstawie umowy leasingu będzie samochodem identycznym (o tych samych parametrach technicznych) jak samochody MERCEDES BENZ typ 164, model ML350 CDI 4MATIC dostępne w polskich salonach Mercedes posiadające świadectwo homologacji, bez znaczenia dla uznania, iż jest to samochód ciężarowy jest posiadanie przez Wnioskodawcę homologacji producenta lub importera z której wynika, iż nie jest to samochód osobowy a jego dopuszczalna ładowność jest większa niż 500 kg.

W świetle powołanych przepisów prawa krajowego i wspólnotowego, biorąc pod uwagę treść przedstawioną we wniosku stwierdzić należy, że przedmiotowy samochód należy traktować jak samochód ciężarowy, a tym samym w zakresie w jakim jest wykorzystywany do czynności opodatkowanych, Wnioskodawca ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wszystkich faktur otrzymanych od finansującego związanych z umową leasingu oraz od nabywanego paliwa do napędu przedmiotowego samochodu.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Ponadto nadmienia się, iż od dnia 01.01.2011 r. przepisy ustawy o podatku od towarów i usług w powyższym zakresie uległy zmianie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.