1. Czy Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terenie RP?2. Czy Spółka posiada (...)

1. Czy Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terenie RP?2. Czy Spółka posiada prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupów kosztowych dokonanych od polskich podatników VAT?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pana stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 29.08.2011 r. (data wpływu 05.09.2011 r.) uzupełniony pismem z dnia 14.11.2011 r. (data wpływu 18.11.2011 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu znak IPPP3/443-1207/11-2/KB z dnia 14.11.2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego - jest prawidłowe.

Porady prawne

UZASADNIENIE

W dniu 05.09.2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 25.11.2011 r. (data wpływu 28.11.2011 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu znak IPPP3/443-1207/11-2/KB z dnia 14.11.2011 r.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest spółką prawa niemieckiego. Została zarejestrowana dla celów podatku VAT w Polsce. Spółka na terenie Polski zajmuje się dystrybucją środków piorących do pralni przemysłowych. Spółka nie zarejestrowała na terenie Polski oddziału. Schemat działalności wygląda następująco:

Spółka jako zarejestrowany podatnik VAT w Polsce dokonuje wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów i usług, tj. przywozi na teren RP będące jej własnością środki piorące celem ich dalszej sprzedaży. Czynność tą wykazuje jako WNT. Środki te są następnie sprzedawane na terenie Polski firmom polskim. Spółka zatrudnia w Polsce jednego pracownika, do którego obowiązków należy kontrola stanów magazynowych w Polsce, zamawianie brakujących produktów, przekazywanie zamówień od klientów, kontrola terminowości dostaw do klientów, przyjmowanie reklamacji związanych z dostawą, kontrola kosztów transportu i magazynowania oraz wysyłanie informacji o sprzedanych produktach do Niemiec. Faktury sprzedaży VAT wystawiane są w siedzibie Spółki w Niemczech, tam też ustalane są ceny. Analogicznie ewidencja księgowa sprzedaży i rozrachunków prowadzona jest w Niemczech. Spółka korzysta na terenie Polski z obsługi księgowej dot. rozliczania podatku VAT. Dystrybucja odbywa się za pomocą polskiej firmy A, której Spółka zleciła następujące czynności: przyjęcie towaru z Niemiec, rozmieszczenie towaru w magazynie należącym do A, przyjmowanie zlecenia wysyłki do klienta, przygotowanie towaru do wysyłki, zamówienie spedycji i terminowe dostarczenie towarów do klienta.

Spółka dokonuje również na terenie RP nabycia usług od polskich podatników VAT (dostosowanie urządzeń pralniczych odbiorców polskich do stosowania środków piorących sprzedawanych przez Spółkę).

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

  1. Czy Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terenie RP...
  2. Czy Spółka posiada prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupów kosztowych dokonanych od polskich podatników VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1.

Spółka stoi na stanowisku, że nie posiada na terytorium RP stałego miejsca prowadzenia działalności. Polska ustawa o podatku od towarów i usług nie precyzuje pojęcia ?stałe miejsce prowadzenia działalności?. Podobnie przepisy Unii Europejskiej - Rozporządzenie wykonawcze Rady UE NR 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. (Dz.U.UE.L2011.77.1) w art. 11 precyzują to pojęcie jedynie dla potrzeb ustalenia miejsca świadczenia usług w sposób następujący: ,,stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej? oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Wydaje się, że definicja ta może zostać przyjęta również w przypadku dostawy towarów a więc sytuacji, o której mowa w art. 17 ust. 1 pkt 5 polskiej ustawy o podatku od towarów i usług. Analizując w świetle tej definicji sposób działania Spółki na terytorium RP należy stwierdzić, że nie posiada ona praktycznie żadnego własnego zaplecza technicznego a zatrudniony jedyny pracownik pełni jedynie funkcje pomocnicze (pozyskiwanie i obsługa klientów) bez większego wpływu na procesy decyzyjne. Również fakturowanie i rozliczanie klientów dokonywane jest w siedzibie Spółki w Niemczech. Tym samym nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium RP.

Ad 2.

Spółka przemieszczając z Niemiec do Polski towary będące jej własnością dokonuje wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, które to nabycie stanowi czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług w Polsce. Tym samym na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług posiada prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupów dokonywanych w Polsce. Zakupy te mają bezpośredni związek z nabyciem wewnątrzwspólnotowym i praktycznie warunkują sprzedaż towarów w Polsce, a więc i sens nabycia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (...) podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1. przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...), natomiast przez świadczenie usług, (...) rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...) (art. 8 ust. 1).

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 17 ust. 2 ? w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

W myśl art. 17 ust. 5 pkt 1 ustawy, przepis ust. 1 pkt 5 stosuje się, jeżeli nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, albo osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 6.

Zatem kwestia ustalenia, czy dostawca towarów (lub świadczący usługę) posiada stałe miejsce prowadzenia na terytorium kraju przesądza o tym, kto jest zobowiązany do rozliczenia podatku od towarów i usług (z tytuły tej dostawy czy świadczenia przedmiotowych usług).

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności.

Pojęcie to jest jednak pojęciem wspólnotowym (tj. wynikającym z VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. oraz Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r.).

Od dnia 1 lipca 2011 r. przedmiotowe zagadnienie zostało uregulowane (zdefiniowane) w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej (Dz. Urz. U L Nr 77, str. 1). Zgodnie z art. 11 rozporządzenia:

  1. Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE ?stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej? oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.
  2. Na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:
    1. art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
    2. począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
    3. do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
    4. art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.
  3. Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W wyroku C-73/06 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern, w którym podstawowym zagadnieniem było określenie pojęcia siedziby dla celów działalności gospodarczej w kontekście prawa do zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty, odnośnie stałego miejsca prowadzenia działalności należy przytoczyć pkt 54 orzeczenia, w myśl którego: ?Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (zob. wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie 168/84 Berkholz, Rec. str. 2251, pkt 18; ww. wyrok w sprawie DFDS, pkt 20 oraz wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 ARO Lease, Rec. str. I-4383, pkt 15). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (zob. ww. wyrok w sprawie ARO Lease, pkt 16)?.

Warto także przytoczyć wyrok w sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg (Niemcy), w którym Europejski Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności.

Ponadto, jak podkreśla TS w wyroku C-190/95 w sprawie Aro Lease przedsiębiorstwo, które nie posiada w państwie członkowskim ani własnego personelu, ani struktury organizacyjnej, która cechuje się wystarczającym stopniem trwałości, aby zapewnić ramy, w których mogłyby być zawierane umowy i podejmowane decyzje w zakresie zarządzania, nie może być uznane za posiadające stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie.?

Biorąc, zatem pod uwagę ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w powyższym zakresie (które jak wyżej stwierdzono, było uwzględniane w formułowaniu przedmiotowej definicji), wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o ?stałym miejscu prowadzenia działalności?. Jak wynika z samej nazwy ?stały?, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie miejsca stałego prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Uwzględniając wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest spółką prawa niemieckiego, która została zarejestrowana dla celów podatku VAT w Polsce. Spółka na terenie Polski zajmuje się dystrybucją środków piorących do pralni przemysłowych. Spółka nie zarejestrowała na terenie Polski oddziału. Schemat działalności wygląda następująco:

Spółka jako zarejestrowany podatnik VAT w Polsce dokonuje wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów i usług, tj. przywozi na teren RP będące jej własnością środki piorące celem ich dalszej sprzedaży. Czynność tą wykazuje jako WNT. Środki te są następnie sprzedawane na terenie Polski firmom polskim. Spółka zatrudnia w Polsce jednego pracownika, do którego obowiązków należy kontrola stanów magazynowych w Polsce, zamawianie brakujących produktów, przekazywanie zamówień od klientów, kontrola terminowości dostaw do klientów, przyjmowanie reklamacji związanych z dostawą, kontrola kosztów transportu i magazynowania oraz wysyłanie informacji o sprzedanych produktach do Niemiec. Faktury sprzedaży VAT wystawiane są w siedzibie Spółki w Niemczech, tam też ustalane są ceny. Analogicznie ewidencja księgowa sprzedaży i rozrachunków prowadzona jest w Niemczech. Spółka korzysta na terenie Polski z obsługi księgowej dot. rozliczania podatku VAT. Dystrybucja odbywa się za pomocą polskiej firmy, której Spółka zleciła następujące czynności: przyjęcie towaru z Niemiec, rozmieszczenie towaru w magazynie należącym do tej firmy, przyjmowanie zlecenia wysyłki do klienta, przygotowanie towaru do wysyłki, zamówienie spedycji i terminowe dostarczenie towarów do klienta. Spółka dokonuje również na terenie RP nabycia usług od polskich podatników VAT (dostosowanie urządzeń pralniczych odbiorców polskich do stosowania środków piorących sprzedawanych przez Spółkę).

Analizując powyższe przepisy oraz biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, iż sam fakt zarejestrowania się Spółki dla celów VAT w Polsce nie implikuje posiadania przez nią stałego miejsca prowadzenia działalności w kraju rozumieniu przepisów o VAT. Zarejestrowanie dla celów VAT w Polsce nie może być utożsamiane z ustanowieniem stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju, gdyż nie pociąga to za sobą przeniesienia na stałe ani zaplecza technicznego ani personelu, które zapewniłyby permanentną i niezależną działalność Spółki w kraju. Należy również zauważyć, że obecność czynnika ludzkiego umożliwiać ma podejmowanie podstawowych procesów decyzyjnych. Natomiast w przedmiotowym przypadku Spółka zatrudnia w Polsce jednego pracownika, który m.in. kontroluje stany magazynowe, zamawia brakujące produkty, wysyła informacje o sprzedaży do Niemiec, jednakże faktury sprzedaży wystawiane są w siedzibie Spółki w Niemczech, tam też ustalane są ceny. Ponadto, Spółka nie posiada w Polsce własnych magazynów, a jedynie korzysta z magazynów kontrahenta, odpowiedzialnego za dystrybucję towarów Spółki. A zatem, Spółka nie posiada zasobów pozwalających na świadczenie usług na terytorium kraju w sposób niezależny.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Natomiast, odnośnie pytania nr 2 należy zwrócić uwagę na art. 86 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Jak wynika z powyższego przepisu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wyłącznie podatnikom podatku od towarów i usług, w sytuacji gdy towary i usługi, z nabyciem których podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT i dokonuje wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów i sprzedaży środków piorących na terytorium kraju, a więc wykonuje czynności opodatkowane VAT w Polsce. W związku z wykonywaniem tych czynności Wnioskodawca nabywa usługi od polskich podatników.

Mając zatem na uwadze wskazany wyżej przepis art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie zostały spełnione wszystkie warunki uprawniające do odliczenia podatku od towarów i usług zawartego w fakturach dokumentujących nabywane towary i usługi.

W związku z powyższym, Wnioskodawca ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT dokumentujących nabycie towarów i usług od polskich podatników.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4 , 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.


Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika