W związku z przedstawionym powyżej stanem faktycznym oraz z uwagi na zmianę regulacji dotyczących (...)

UZASADNIENIE

W dniu 18.02.2009 r. wpłynął ww. wniosek uzupełniony w dniu 01.04.2009 r. (data wpływu) na wezwanie z dnia 13.03.2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wystawiania faktur VAT przez nabywcę towarów lub usług.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jest przedsiębiorcą, który w ramach prowadzonej przez siebie działalności zawiera z niezależnymi przedsiębiorcami (dalej: Agenci) umowy o prowadzenie stacji benzynowej pod marką S (dalej: Umowy). W ramach Umów Spółka nabywa od Agenta artykuły spożywczo-przemysłowe (np. akcesoria samochodowe, chemia, samochodowe środki smarujące, napoje zimne i gorące, prasa, wyroby tytoniowe, artykuły piśmiennicze, kanapki, zabawki, itp.). Asortyment towarów spożywczo-przemysłowych zmienia się, w tym również rozszerza, w trakcie obwiązywania umowy łączącej Spółkę z Agentem, która jest zawierana na 5 lat.

W związku z w/w umowami strony zawierają także umowy o wystawianie faktur (selfbiling), na podstawie których Agent upoważnia Spółkę jako nabywcę towarów i usług od Agenta, do wystawiania przez Spółkę faktur, faktur korygujących i duplikatów, w imieniu i na rachunek Agenta.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

W związku z przedstawionym powyżej stanem faktycznym oraz z uwagi na zmianę regulacji dotyczących wystawienia faktur przez nabywcę towarów i usług, wprowadzonych przez Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 roku w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2008r., Nr 212, poz. 1337) (dalej: Rozporządzenie), powstaje wątpliwość co do prawidłowego rozumienia i stosowania przepisu § 6 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z powołanym przepisem umowa pomiędzy nabywcą a dokonującym dostawy towarów lub świadczącym usługi, upoważniająca nabywcę do wystawiania faktur, powinna zawierać określenia towarów lub usług, w odniesieniu do których nabywca będzie wystawiał faktury w imieniu i na rzecz dokonującego dostawy lub usługodawcy w okresie obowiązywania umowy. Nie jest jednak jasne w jaki sposób towary i usługi objęte umową tego rodzaju powinny być określone ? czy jako grupa asortymentowa (np. artykuły spożywcze), rodzajowo (napoje, pieczywo), indywidualnie (woda mineralna niegazowana, chleb pszenny) czy z podaniem numeru klasyfikacyjnego PKWiU, a jeśli tak na jakim poziomie szczegółowości (sekcja, podsekcja, numer).

Zdaniem Wnioskodawcy, wystarczające jest, aby w umowie o upoważnieniu nabywcy towarów i usług do wystawienia faktur opisujących taką sprzedaż lub świadczenie strony podały grupy asortymentowe towarów będących przedmiotem umów o samofakturowaniu, tj. np. artykuły spożywcze, produkty chemiczne itp. Inne rozwiązanie wydaje się sprzeczne z celem wydania Rozporządzenia, którym obok dostosowania przepisów do zmian wprowadzonych ustawą z dnia 7 listopada 2008 roku o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw, jest uproszczenie zasad wystawiania faktur i danych, które powinny one zawierać. W szczególności, w stosunku do poprzednio regulującego przedmiotowe kwestie Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 roku w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, zasad wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie maja zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług uproszczeniu uległy zasady wystawania faktur przez nabywcę towarów i usług. Między innymi wydłużono termin, w którym należy zgłosić fakt zawarcia umowy o samofakturowaniu, zrezygnowano z obowiązku informowania o umowie naczelników urzędów skarbowych obu stron, ograniczając ten obowiązek jedynie do naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla nabywcy, wydłużeniu maksymalnego okresu obowiązywania umowy w sprawie samofakturowania z 1 do 2 lat a także usunięcie z treści umowy o samofaktorowaniu oświadczenia dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługi, że nie będzie wystawiał faktur opisujących dostawę towarów i świadczenie usług będących przedmiotem w/w umowy.

Za reprezentowanym stanowiskiem przemawia także fakt, że asortyment towarów spożywczych i przemysłowych ulega dynamicznym zmianom. Niektóre towary znikają z rynku, inne pojawiają się a jeszcze inne są modyfikowane w sposób zmieniający ich właściwości. Trudne zatem jest precyzyjne określenie w momencie zawierania 2-letniej umowy o samofakturowanie towarów i usług, które będą nią objęte. W wielu przypadkach, odpowiadając na zapotrzebowanie rynku, strony wprowadzać będą towary, których dotychczas nie brały pod uwagę. Wymaganie bardziej szczegółowego określenia byłoby w tym zakresie niepraktyczne, bowiem wymagałoby każdorazowej zmiany umowy o samofakturowaniu i informowaniu o takich zmianach odpowiednich naczelników urzędów skarbowych. Oświadczam że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego oraz kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli podatkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.