Dostawa przedmiotowego gruntu nie jest zwolniona z opodatkowania na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 i podlega (...)

Dostawa przedmiotowego gruntu nie jest zwolniona z opodatkowania na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 i podlega opodatkowaniu stawką podstawową w wysokości 22%.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Instytutu, przedstawione we wniosku z dnia 03.10.2008r. (data wpływu 08.10.2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania sprzedaży prawa wieczystego użytkowania gruntu oraz ułamkowego udziału prawa wieczystego użytkowania gruntu dla Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad z przeznaczeniem na budowę drogi ekspresowej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 08.10.2008r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży prawa wieczystego użytkowania gruntu oraz ułamkowego udziału prawa wieczystego użytkowania gruntu dla Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad z przeznaczeniem na budowę drogi ekspresowej.

W przedmiotowym wniosku zostały przedstawione dwa następujące stany faktyczne:

Instytut sprzedał Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad prawo wieczystego użytkowania gruntu do działki X, położonej w obrębie X. Zgodnie z operatem szacunkowym wartość prawa wieczystego użytkowania działki wraz z naniesieniami wynosi X w tym:

  • wartość prawa wieczystego użytkowania gruntu X zł,
  • wartość naniesień budowlanych X zł,
  • wartość naniesień roślinnych X zł.

Instytut sprzedał powyższą działkę nr X o powierzchni X arów X metrów kwadratowych Skarbowi Państwa ? Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad z przeznaczeniem na budowę drogi ekspresowej na odcinku X wraz z powiązaniem z drogą krajową numer x i z przebudową infrastruktury technicznej (lokalizacja inwestycji na podstawie Decyzji Wojewody M Nr X , znak X).

Instytut sprzedał Skarbowi Państwa ? Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad ułamkowy udział X prawa wieczystego użytkowania gruntu do działek X i X położonych w obrębie X,. W/w akt notarialny dotyczy sprzedaży całości działek X i X? pozostałe udziały należą do osób fizycznych, nie prowadzących działalności gospodarczej. Wartość udziału Instytutu w wymienionych dwóch działkach wynosi X zł. W/w działki zostały sprzedane z przeznaczeniem pod budowę drogi ekspresowej: na odcinku X wraz z powiązaniem z drogą krajową numer x i z przebudową infrastruktury technicznej (lokalizacja inwestycji na podstawie Decyzji Wojewody Mazowieckiego przywołanej w punkcie 1).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

  1. Czy od wartości sprzedanego prawa wieczystego użytkowania gruntu, przedstawionego w pierwszym stanie faktycznym Instytut jest zobowiązany naliczyć podatek VAT według stawki 22%...
  2. Czy od wartości sprzedanego prawa wieczystego użytkowania gruntu przedstawionego w drugim stanie faktycznym Instytut jest zobowiązany naliczyć podatek VAT według stawki 22%...

Zdaniem Wnioskodawcy działając na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług, sprzedaż prawa wieczystego użytkowania działki z przeznaczeniem pod budowę drogi ekspresowej jest opodatkowana, ze względu na to, że droga jest budowlą, a zatem sprzedany grunt jest przeznaczony pod zabudowę.

Stanowisko Instytutu dotyczy obu pytań przedstawionych we wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11.03.2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Art. 7 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Prawo wieczystego użytkowania jest prawem rzeczowym, którego treść i granice określone zostały zasadniczo w przepisach Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 232 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. ? Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) grunty stanowiące własność Skarbu Państwa, a położone w granicach administracyjnych miast oraz grunty Skarbu Państwa położone poza tymi granicami, lecz włączone do planu zagospodarowania przestrzennego miasta i przekazane do realizacji zadań jego gospodarki, a także grunty stanowiące własność jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków, mogą być oddawane w użytkowanie wieczyste osobom fizycznym i osobom prawnym.

W świetle art. 233 § 1 ww. ustawy Kodeks cywilny użytkownik wieczysty (osoba fizyczna lub prawna) może w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w użytkowanie wieczyste korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać. Ten przepis, a także następne przepisy Kodeksu cywilnego (art. 234, art. 235, art. 237) kształtujące uprawnienia użytkownika wieczystego na wzór uprawnień właściciela, jak również długi czas trwania użytkowania wieczystego (art. 236 § 1 i 2 K.c.) przemawiają za uznaniem, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi przeniesienie prawa do rozporządzania tym gruntem jak właściciel.

Należy zauważyć, iż dostawa towarów rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej stronie prawo do faktycznego dysponowania nim, jak gdyby była właścicielem tego dobra. W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem (towarem ? w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT) na rzecz użytkownika wieczystego, co pozwala mu rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki, jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak również w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, tak jak ma to miejsce w przypadku dokonywania sprzedaży gruntu przez właściciela. Właśnie z uwagi na uznanie użytkowania wieczystego za prawo rzeczowe o charakterze zbliżonym do prawa własności, a nie do praw rzeczowych ograniczonych, nie było konieczne odrębne wymienianie tego prawa w definicji dostawy zawartej w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Wobec powyższego, uwzględniając szerokie, ekonomiczne, a nie cywilistyczne rozumienie pojęcia przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, a także uwzględniając fakt, że definicja towaru, zawarta w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT obejmuje grunty, należy uznać, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z zawartych we wniosku dwóch stanów faktycznych wynika, że Wnioskodawca sprzedał Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad prawo wieczystego użytkowania gruntu do działki o nr X oraz ułamkowy udział wieczystego użytkowania gruntu do działek o nr X i X Grunty te przeznaczone są na budowę drogi ekspresowej wraz z przebudową infrastruktury technicznej na podstawie decyzji Wojewody Mazowieckiego o nr X z dnia 3 marca 2006r. o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, podstawowa stawka podatku wynosi 22%. Jednakże zarówno w treści ustawy o VAT jak i w przepisach wykonawczych do ustawy przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy zwalnia się od podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Opodatkowaniu podlegają zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe, zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku dostaw gruntów niezabudowanych ? opodatkowane 22% stawką VAT są tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Ustawodawca nie sprecyzował, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przedmiotowy rodzaj gruntu.

W myśl ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) ustalenie przeznaczenia terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Przepis art. 1 ust. 1 pkt 2 powyższej ustawy określa zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań. Natomiast art. 4 ust. 1 tej ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stanowi, iż ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Z kolei art. 4 ust 2 tej ustawy stanowi, iż w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

  1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
  2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że grunty będące przedmiotem przeniesienia prawa wieczystego użytkowania objęte są decyzją Wojewody Mazowieckiego o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Zatem Wnioskodawca dokonując dostawy prawa wieczystego użytkowania przedmiotowych gruntów nie może skorzystać ze zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zgodnie z którym zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Bez znaczenia pozostaje fakt, że Wnioskodawca jednym aktem notarialnym sprzedał prawo wieczystego użytkowania gruntu, a drugim aktem notarialnym ułamkowy udział prawa wieczystego użytkowania gruntu.

Konkludując rozważania należy stwierdzić, że podatnik dokonując transakcji sprzedaży prawa wieczystego użytkowania gruntów przeznaczonych pod zabudowę powinien opodatkować przedmiotowe transakcje stawką podstawową w wysokości 22%.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-ego Maja 10, 09-402 Płock.


Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika