W zakresie zwolnienia od podatku transakcji zbycia nieruchomości niezabudowanej

UZASADNIENIE

W dniu 23.04.2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku transakcji zbycia nieruchomości niezabudowanej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka). Spółka jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka jest właścicielem nieruchomości niezabudowanej składającej się z niezabudowanej działki o numerze ewidencyjnym 4/1 (dalej: Nieruchomość). Sąd Rejonowy prowadzi dla Nieruchomości księgę wieczystą. Działka 4/1 ma powierzchnię 23,0021 ha. Nieruchomość została nabyta przez Spółkę od Skarbu Państwa na podstawie umowy sprzedaży z dnia 17 sierpnia 1993 roku. Zgodnie z wypisem z ewidencji gruntów i budynków, Nieruchomość jest oznaczona w ewidencji gruntów symbolami ?RIIa? ? grunty orne (17,3793 ha), ?RIIIa? ? grunty orne (3,2003 ha), ?RIVa? ? grunty orne (0,4458 ha), ?RV? ? grunty orne (1,0343 ha) oraz ?W? - rowy (0,9424 ha). Dla Nieruchomości nie ma aktualnego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, ani nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy. Nieruchomości była objęta planem zagospodarowania przestrzennego uchwalonego przez Radę Miejską uchwałą z 15 września 1993 r. ogłoszoną w Dzienniku Urzędowym Województwa z 1 grudnia 1993 r., nr 23 poz. 195. Plan ten stracił moc prawną 31 grudnia 2003 r. Zgodnie z tym planem, Nieruchomość znajdowała się w strefie RI (strefa rolna I).

Nieruchomość objęta jest studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego (dalej: Studium). Według aktualnie obowiązującego Studium, Nieruchomość położona jest na terenie oznaczonym częściowo, jako ?zieleń urządzona?, a częściowo na terenie oznaczonym jako ?zabudowa usługowo-mieszkaniowa podmiejska?. Według wiedzy Wnioskodawcy, trwają aktualnie prace nad zmianą Studium. Spółka zamierza sprzedać Nieruchomość spółce sp. z o.o. (dalej: Nabywca). W tym celu 2 lipca 2011 roku Spółka zawarła umowę przedwstępną sprzedaży Nieruchomości (dalej: Umowa). Zgodnie z Umową, umowa sprzedaży Nieruchomości miała zostać zawarta nie później niż 30 marca 2012 roku, pod warunkiem zawarcia przez Nabywcę podobnych umów przedwstępnych dotyczących oznaczonych w Umowie nieruchomości do dnia 31 sierpnia 2011 roku. Nabywca planuje nabyć te oznaczone w umowie nieruchomości, a także Nieruchomość, w celu zrealizowania na nich przedsięwzięcia inwestycyjnego, polegającego na budowie parku rozrywki, będącego kompleksem rekreacyjno-gastronomiczno-sportowo-wypoczynkowym. Dnia 26 marca 2012 roku, Spółka i Nabywca zawarli aneks zmieniający Umowę, m.in. w ten sposób, że umowa sprzedaży Nieruchomości ma zostać zawarta nie później niż do dnia 28 grudnia 2012 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy transakcja sprzedaży przez Spółkę Nieruchomości podlegać będzie zwolnieniu z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, niezależnie od tego, czy w dacie dokonania sprzedaży Nieruchomość będzie objęta dotychczasowym Studium czy też obowiązywać będzie Studium zmienione oraz bez względu na to jaka będzie kwalifikacja Nieruchomości w obowiązującym lub zmienionym Studium?

Stanowisko Wnioskodawcy

Zdaniem Spółki, w przedstawionym stanie faktycznym sprzedaż Nieruchomości będzie podlegać zwolnieniu z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT. W opinii Spółki dla zastosowania zwolnienia z VAT nie będzie mieć znaczenia kwalifikacja Nieruchomości w Studium obowiązującym w dniu sprzedaży Nieruchomości.

UZASADNIENIE

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega m.in. odpłatna dostawa towarów. Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Mając na uwadze, że Spółka jest podatnikiem VAT i zamierza dokonać sprzedaży Nieruchomości w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (jako podatnik VAT), transakcja ta stanowić będzie niewątpliwie dostawę towarów w rozumieniu ustawy o VAT. Zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT dostawa towarów podlega co do zasady opodatkowaniu stawką 23%.

Jednocześnie, ustawa o VAT przewiduje szereg zwolnień z opodatkowania tym podatkiem. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT od podatku zwalnia się dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Biorąc pod uwagę powyższe regulacje, w analizowanym stanie faktycznym, w celu ustalenia skutków podatkowych sprzedaży Nieruchomości, konieczne będzie określenie, czy Nieruchomość (będąca terenem niezabudowanym) jest terenem budowlanym lub przeznaczonym pod zabudowę. Należy jednak podkreślić, że ustawa o VAT nie zawiera definicji ?terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę?. Z kolei, Dyrektywa 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. z 2006 r. Nr 347, poz. 1 ze zm.) odsyła w tym zakresie do ustawodawstw krajowych, wskazując w art. 12 ust. 3, że ?teren budowlany? oznacza każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie.

W związku z tym dla wyjaśnienia zakresu tych pojęć konieczne będzie odniesienie się do przepisów innych niż podatkowe. W szczególności, przepisami takimi są regulacje ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm., dalej: ustawa o planowaniu przestrzennym). W przepisach tej ustawy mowa jest także o ?przeznaczeniu terenów? na różne cele, w tym także na cele zabudowy.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu przestrzennym, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego (dalej: plan miejscowy). Zgodnie z art. 4 ust. 2 tej ustawy, w przypadku braku planu miejscowego, określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego, natomiast sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Jak wskazano w stanie faktycznym, w analizowanym przypadku Nieruchomość nie jest objęta planem miejscowym. W stosunku do Nieruchomości nie została również wydana decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego ani decyzja o warunkach zabudowy.

Należy podkreślić, że ustawa o planowaniu przestrzennym wskazuje, że plan miejscowy jest aktem prawa miejscowego (art. 14 ust. 8 ustawy), co oznacza, że jest aktem powszechnie obowiązującym na obszarze działania organów, które ustaliły ten plan. Ponadto, ustawa jasno wskazuje, że w przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego jedynymi aktami decydującymi o sposobie zagospodarowania i warunkach zabudowy mogą być odpowiednie decyzje.

Z ustawy o planowaniu przestrzennym wynika również, że nie jest aktem decydującym o przeznaczeniu terenu Studium. Studium jest dokumentem, w którym rada gminy określa politykę przestrzenną gminy, w tym lokalne zasady zagospodarowania przestrzennego. Co istotne, zgodnie z art. 9 ust. 5 ustawy o planowaniu przestrzennym, studium nie jest aktem prawa miejscowego i tym samym nie jest aktem powszechnie obowiązującym i wiążącym dla podmiotów innych niż organy gminy. Tym samym, postanowienia studium nie mogą wpływać na sytuację prawną obywateli i ich organizacji. Funkcją studium jest jedynie koordynacja ustaleń miejscowych gminy tzn. zawiera ono wytyczne do planowania miejscowego dostosowanego do potrzeb danej gminy. Studium nie może zatem stanowić podstawy do kwalifikowania Nieruchomości jako terenu budowlanego lub przeznaczonego pod zabudowę i nie może wpływać na sposób opodatkowania sprzedaży Nieruchomości. Brak możliwości powoływania się na studium przy ustalaniu przeznaczenia terenów potwierdził m.in. WSA w Olsztynie w wyroku z 11 grudnia 2008 r. (sygn. I SA/OI 486/08), WSA w Łodzi w wyroku z 4 lutego 2009 r. (sygn. I SA/Łd 1423/08), WSA w Szczecinie w wyroku z 27 maja 2009 r. (sygn. I SA/Sz 89/09), Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 23 marca 2010 r. (sygn. I FSK 274/09), WSA we Wrocławiu w wyroku z 2 czerwca 2010 r. (sygn. I SA/Wr 214/10), WSA w Gdańsku w wyroku z 8 czerwca 2011 r. (sygn. I SA/Gd 353/11), oraz rozstrzygający sprawę w składzie siedmiu sędziów Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 17 stycznia 2011 r. (sygn. I FPS 8/10). W ostatnim z przytoczonych wyroków, Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił, że prokonstytucyjna, tj. uwzględniająca w szczególności art. 217 Konstytucji RP, wykładnia przepisów będących przedmiotem niniejszego wniosku, prowadzi do konkluzji, że ?rezygnacja ustawodawcy z definicji pojęć terenu budowlanego lub przeznaczonego pod zabudowę nie może być wypełniana przy pomocy wykładni rozszerzającej przez powoływanie się na studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, które nie jest źródłem prawa?.

W związku z powyższym, w przypadku braku planu miejscowego i braku decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego lub decyzji o warunkach zabudowy, jedynym miarodajnym i obiektywnym źródłem dla określenia przeznaczenia określonego terenu są aktualne wypisy z ewidencji gruntów i budynków. Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 1 ustawy z 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (tj. Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 ze zm.), dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią m.in. podstawę wymiaru podatków i świadczeń. Stanowisko takie zostało potwierdzone m.in. w wyroku WSA w Warszawie z 11 lipca 2007 r., sygn. III SA/Wa 899/07, w wyroku WSA w Łodzi z 4 lutego 2009 r. sygn. I SA/Łd 1423/06, w wyroku WSA w Rzeszowie z 17 maja 2011 r., sygn. I SA/Rz 174/11, w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 stycznia 2011 r., sygn. I FPS 8/10 oraz w wyroku WSA w Warszawie z 22 czerwca 2011 r., sygn. III SA/Wa 3376/10. Pogląd ten został również podzielony przez sąd powszechny, tj. Sąd Okręgowy w Łodzi w wyroku z 7 października 2009 r. (sygn. III CA 892/09).

Również w doktrynie prawa podatkowego podnosi się, że nie można uznać studium za dokument wiążący przy ocenie, czy mamy do czynienia z terenem przeznaczonym pod zabudowę, oraz że studium w żadnym przypadku nie może decydować o stosowaniu zwolnienia z VAT (m.in. Marcin Szymankiewicz, Tereny budowlane i przeznaczone pod zabudowę, Monitor Podatkowy, nr 8/2009 oraz Stella Brzeszczyńska, Przeznaczenie gruntów a VAT, Nieruchomości, nr 10/2009).

W opinii Spółki, powołane orzeczenia sądów administracyjnych, w szczególności wyrok NSA z 17 stycznia 2011 r. wskazują na ukształtowanie się w ostatnim czasie jednolitej linii orzeczniczej w zakresie podstawy do określenia przeznaczenia terenu niezabudowanego, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz decyzji o warunkach zabudowy. Stanowisko sądów w tym zakresie można podsumować tezą orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 stycznia 2011 r., zgodnie z którą ?W świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r., nr 54, poz. 535, ze zm.) przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2000 r. Nr 100, poz. 1086) w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla klasyfikacji terenu niezabudowanego, wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.? Zgodnie z analizą dokonaną przez Spółkę, po wyroku NSA z 17 stycznia 2011 r., nie zapadło żadne orzeczenie WSA lub NSA, które kwestionowałoby stanowisko wskazane w wyroku NSA z 17 stycznia 2011 r. Przykładowo, można wskazać następujące najnowsze orzeczenia sądów administracyjnych zgodne z wyrokiem NSA z 17 stycznia 2011 r.: wyrok WSA w Krakowie z 16 listopada 2011 r. (I SA/Kr 1370/11), wyrok NSA z 28 października 2011 r. (I FSK 1628/10), wyrok WSA w Krakowie z 6 października 2011 r. (I SA/Kr 1241/11), wyrok WSA w Olsztynie z 28 września 2011 r. (I SA/OI 445/11), wyrok NSA z 30 sierpnia 2011 r. (I FSK 1167/10), wyrok WSA w Warszawie z 22 czerwca 2011 r. (III SA/Wa 3376/10), wyrok WSA w Bydgoszczy z 14 lutego 2012 r. (sygn. I SA/Bd 999/11), czy też wyrok NSA z 20 maja 2011 r. (I FSK 1806/09).

Zdaniem Spółki, interpretacja indywidualna będąca odpowiedzią na niniejszy wniosek powinna zostać wydana przy uwzględnieniu powołanego orzecznictwa sądowego. Co prawda orzecznictwo sądowe nie ma w polskim systemie prawnym charakteru precedensowego. Należy jednak podkreślić, że przepisy Ordynacji podatkowej (w szczególności art. 14a i 14e) nadają, jak podnoszą sądy administracyjne, orzecznictwu sądowemu walor normatywny także w stosunku do innych indywidualnych spraw załatwianych w drodze interpretacji przepisów prawa podatkowego. Tym samym, orzecznictwo to należy traktować jako istotny miernik legalności wydawanych interpretacji indywidualnych. Konieczność uwzględniania orzecznictwa sądowego w wydawanych interpretacjach podkreślił m.in. WSA w Poznaniu w wyroku z 23 lutego 2010 r. (sygn. I SA/Po 1124/09) oraz WSA w Warszawie w wyroku z 20 stycznia 2009 r. (sygn. III SA/Wa 1916/08).

Reasumując, w związku z powyższym, w analizowanym stanie faktycznym, zarówno strony umowy sprzedaży Nieruchomości, jak i notariusz sporządzający umowę sprzedaży Nieruchomości zobowiązani będą określić przeznaczenie Nieruchomości na podstawie wypisów z ewidencji gruntów i budynków dotyczących Nieruchomości (tzn. działka nr 4/1). Zgodnie z tymi wypisami poszczególne części Nieruchomości mają aktualnie przeznaczenie ?grunty orne? lub ?rowy?.

Klasyfikacja Nieruchomości nie wskazuje zatem na jej budowlany charakter ani na przeznaczenie pod zabudowę. W konsekwencji, na podstawie wspomnianych wypisów uznać należy, że bez względu na to, czy w dacie dokonania sprzedaży Nieruchomość objęta będzie dotychczasowym Studium, czy też obowiązywać już będzie Studium zmienione, sprzedaż taka podlegać będzie zwolnieniu z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT jako dostawa terenu niezabudowanego, innego niż teren budowlany lub przeznaczony pod zabudowę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) opodatkowaniu ww. podatkiem podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 cyt. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?).

Na podstawie art. 2 pkt 6 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Wyjaśnić jednocześnie należy, iż przedmiotami stosunków prawnych są dobra materialne i niematerialne. Wśród dóbr materialnych wyróżniamy m. in. rzeczy. Rzeczy dzieli się na nieruchomości i rzeczy ruchome. Natomiast w myśl art. 46 § 1 ww. Kodeksu, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Z powyższych unormowań wynika, iż grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Podstawowa stawka podatku, stosownie do treści art. 41 ust. 1 ww. ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Na podstawie art. 146a pkt 1 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146 f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

I tak stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Powyższe oznacza, iż generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane. Przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Natomiast pozostałe dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę ? są zwolnione od podatku VAT.

Celem określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy się odwołać do przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 647)

W myśl art. 3 ust. 1 ww. ustawy kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Zgodnie z treścią art. 4 ust. 1 ww. ustawy ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Natomiast w ust. 2 tego samego artykułu stwierdza się, że w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   
   

Zatem o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. W sytuacji, gdy dla danego terenu, nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego ani decyzja o warunkach zabudowy, o klasyfikacji danego terenu decydują zapisy zawarte w ewidencji gruntów.

Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. prawo geodezyjne i kartograficzne (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 ze zm.) ilekroć w ustawie jest mowa o ewidencji gruntów i budynków (katastrze nieruchomości) - rozumie się przez to jednolity dla kraju, systematycznie aktualizowany zbiór informacji o gruntach, budynkach i lokalach, ich właścicielach oraz o innych osobach fizycznych lub prawnych władających tymi gruntami, budynkami i lokalami.

Stosownie do art. 20 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy ewidencja gruntów i budynków obejmuje informacje dotyczące gruntów - ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty.

W myśl art. 21 ust. 1 ww. ustawy podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest spółką, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz jest właścicielem nieruchomości niezabudowanej składającej się z niezabudowanej działki o numerze ewidencyjnym 4/1 dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą KW nr. Działka 4/1 ma powierzchnię 23,0021 ha i została nabyta przez Wnioskodawcę od Skarbu Państwa. Zgodnie z wypisem z ewidencji gruntów i budynków, Nieruchomość jest oznaczona w ewidencji gruntów jako grunty orne i rowy. Dla Nieruchomości nie ma aktualnego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, ani nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy. Nieruchomość objęta jest natomiast studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, według którego położona jest na terenie oznaczonym częściowo, jako ?zieleń urządzona?, a częściowo na terenie oznaczonym jako ?zabudowa usługowo-mieszkaniowa podmiejska?. Wnioskodawca zamierza sprzedać przedmiotową Nieruchomość innej spółce.

W związku z powyższym, Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy transakcja sprzedaży Nieruchomości podlegać będzie zwolnieniu z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, niezależnie od tego, czy w dacie dokonania sprzedaży Nieruchomość będzie objęta dotychczasowym Studium czy też obowiązywać będzie Studium zmienione oraz bez względu na to jaka będzie kwalifikacja Nieruchomości w obowiązującym lub zmienionym Studium.

W niniejszej sprawie przedmiotowe nieruchomości nie są objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Dla przedmiotowych nieruchomości nie została również wydana decyzja o warunkach zabudowy czy decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego.

Zatem w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. prawo geodezyjne i kartograficzne dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków.

W związku z powyższym, transakcja sprzedaży przedmiotowych nieruchomości podlegać będzie zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż przedmiotowa nieruchomość zgodnie z danymi zawartymi w ewidencji gruntów stanowi grunty orne i rowy. Nie można więc jej uznać za teren budowlany lub przeznaczony pod zabudowę. Jak słusznie wskazuje Wnioskodawca, Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego nie jest aktem prawa miejscowego ustanawiającym przepisy gminne, nie ma też mocy aktu powszechnie obowiązującego. Jest to wyłącznie akt planistyczny, który określa politykę przestrzenną gminy i stanowi podstawę późniejszych działań w zakresie planowania przestrzennego.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług przedmiotowej nieruchomości na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2012 r. poz. 270 t.j.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.