Dostawa sprzętu wraz z wyrobami medycznymi lub w trakcie ich użytkowania nie mieści się w definicji (...)

19.9.2014

Dostawa sprzętu wraz z wyrobami medycznymi lub w trakcie ich użytkowania nie mieści się w definicji wyrobu medycznego i podlega opodatkowaniu podstawową stawką podatku VAT w wysokości 23% na mocy art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a ust. 1 ustawy.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 czerwca 2014 r. (data wpływu 26 czerwca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla dostawy wyposażenia wyrobu medycznego oraz części zamiennych do wyrobów medycznych ? jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 czerwca 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla dostawy wyposażenia wyrobu medycznego oraz części zamiennych do wyrobów medycznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej oferuje wyroby medyczne (dopuszczone do obrotu na terytorium RP zgodnie z przepisami ustawy o wyrobach medycznych), z których część - zgodnie z zaleceniami wytwórców i wymaganiami klientów w Polsce - wymaga stosowania dodatkowego wyposażenia, które nie jest samodzielnym wyrobem medycznym, ale jest przeznaczone do stosowania łącznie z nimi i - często - są niezbędne do prawidłowego działania wyrobu medycznego np.:

zestawy komputerowe, drukarki, monitory, pamięci wewnętrzne i zewnętrzne służące do tworzenia wymaganej dokumentacji medycznej;

oprogramowanie wyrobów medycznych i jego modyfikacje (upgrade);

urządzenia UPS przeznaczone do współpracy z wyrobami medycznymi;

części zamienne do wyrobów medycznych;

materiały zużywalne określane przez wytwórcę wyrobu, ulegające zużyciu, wyczerpaniu lub degradację w trakcie normalnej eksploatacji np. żarówki, baterie, akumulatory, papier do rejestracji wyników badań, futerały ochronne itp.

Wnioskodawca wraca się z prośbą o interpretację przepisów prawa podatkowego, dotyczącego podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla dostawy wyposażenia wyrobów medycznych, spełniających wymagania Dyrektywy Wyroby Medyczne 93/42/WE (zwane dalej wyrobami medycznymi), np. zestawów komputerowych, drukarek, monitorów, pamięci wewnętrznych i zewnętrznych w celu archiwizacji danych medycznych, urządzeń UPS - przeznaczonych do współpracy z wyrobami medycznymi oraz oprogramowania do nich i części zamiennych.

W związku z powyższym opisem zadano pytanie: dotyczące możliwości stosowania stawki 8% dla wymienionego powyżej wyposażenia wyrobów medycznych, które - zdaniem Wnioskodawcy - mieści się w szerokiej definicji wyrobu medycznego, co jest zgodne z przepisami ustawy o wyrobach medycznych z 20 maja 2010 roku (Dz. U. z dnia 17 czerwca 2010 roku), w szczególności z artykułami 4 ust. 4 Rozdziału 1 oraz 90 ust. 2 Rozdziału 11.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Art. 41 ust. 1 ustawy o VAT ustanawia zasadę, zgodnie z którą podstawową stawką w podatku od towarów i usług jest stawka 23%, chyba że przepis szczegółowy stanowi inaczej.

Przepisem uprawniającym do stosowania obniżonej stawki VAT jest m.in. art. 41 ust. 2 ustawy o VAT, zgodnie z którym dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy stawka podatku wynosi 8%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

W załączniku nr 3 do ustawy o VAT wymienia się m.in. w poz. 105 wyroby medyczne, w rozumieniu ustawy o wyrobach medycznych dopuszczone do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, inne niż wymienione w pozostałych pozycjach załącznika, bez względu na symbol PKWiU.

Wyrób medyczny zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 38 ustawy o wyrobach medycznych to narzędzie, przyrząd, urządzenia, oprogramowanie, materiał lub inny artykuł, stosowany samodzielnie lub w połączeniu, w tym z oprogramowaniem przeznaczonym przez jego wytwórcę do używania specjalnie w celach diagnostycznych lub terapeutycznych i niezbędnym do jego właściwego stosowania, przeznaczony przez wytwórcę do stosowania u ludzi w celu:

diagnozowania, zapobiegania, monitorowania, leczenia lub łagodzenia przebiegu choroby,
diagnozowania, monitorowania, leczenia, łagodzenia lub kompensowania skutków urazu lub upośledzenia,
badania, zastępowania lub modyfikowania budowy anatomicznej lub procesu fizjologicznego,
regulacji poczęć

- których zasadnicze zamierzone działanie w ciele lub na ciele ludzkim nie jest osiągane w wyniku zastosowania środków farmakologicznych, immunologicznych lub metabolicznych, lecz których działanie może być wspomagane takimi środkami.

W art. 2 ust. 1 pkt 33 ustawy o wyrobach medycznych określono wyposażenie wyrobu medycznego jako artykuł, który nie będąc wyrobem medycznym, jest specjalnie przeznaczony przez wytwórcę do stosowania łącznie z wyrobem medycznym, w celu umożliwienia jego używania zgodnie z przewidzianym zastosowaniem.

Dodatkowo w art. 4 ust. 4 ustawy o wyrobach medycznych stwierdzono, że przepisy ustawy stosuje się do części zamiennych i zapasowych przeznaczonych do zastąpienia części i elementów wyrobu, jeżeli te części zamienne i zapasowe nie zostały uwzględnione w ocenie zgodności wyrobu i zmieniają właściwości lub działanie wyrobu w stosunku do zatwierdzonej oceny jego zgodności.

Natomiast w art. 90 ust. 3 ustawy o wyrobach medycznych określono, że wytwórca, importer i dystrybutor wprowadzający do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub sprowadzający na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w celu używania na terytorium wyrób, który dla prawidłowego i bezpiecznego działania wymaga specjalnych części zamiennych, części zużywalnych lub materiałów eksploatacyjnych określonych przez wytwórcę wyrobu, załącza do wyrobu wykaz dostawców takich części i materiałów.

Zdaniem Wnioskodawcy wyposażenie dodatkowe oferowane przez Wnioskodawcę razem z wyrobami medycznymi lub w trakcie ich użytkowania, mieści się w szerokiej definicji wyrobu medycznego. Mając zatem na względzie powyższe regulacje, sprzedaż ww. produktów będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT wg stawki 8%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?).

W tym miejscu należy wskazać, że na gruncie orzecznictwa podatkowego wielokrotnie podkreślano, że nie należy sztucznie dzielić czynności złożonych. Niemniej orzecznictwo to, w tym przede wszystkim orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, za zasadę przewodnią przyjmuje, że każde świadczenie powinno być uznawane za odrębne i niezależne, zgodnie z Dyrektywą 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L nr 347, str. 1, z późn. zm.), a wcześniej Szóstą Dyrektywą Rady z 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich dotyczących podatków obrotowych ? wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. UE L nr 145, str. 1, z póżn. zm.). Podstawową zasadę odrębności i niezależności świadczeń Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wywodzi z art. 2 Dyrektywy 2006/112/WE. W tym kontekście - zdaniem TSUE - tylko w pewnych okolicznościach odrębne świadczenia można uznać za jednolitą czynność.

Przykładowo w wyroku z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie C-425/06 Ministero dell?Economia e delle Finanze vs. Part Service Srl TSUE stwierdził: ?(?) gdy czynność obejmuje kilka świadczeń, powstaje pytanie, czy należy ją uważać za jednolitą czynność, czy też kilka odrębnych i niezależnych świadczeń, które należy oceniać oddzielnie.

Kwestia ta ma szczególne znaczenie z punktu widzenia podatku VAT, w szczególności dla zastosowania stawek opodatkowania lub przepisów dotyczących zwolnień przewidzianych przez szóstą dyrektywę (zob. wyroki: z 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96 CPP oraz z 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen i OV Bank). W tym zakresie z jej art. 2 wynika, że każde świadczenie powinno być zwykle uznawane za odrębne i niezależne (zob. ww. wyroki w sprawach CPP, pkt 29, oraz Levob Verzekeringen i OV Bank, pkt 20)?.

Podobnie orzekł w wyroku z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie C-572/07 RLRE Tellmer Property sro vs. Finanční ředitelství v Ústí nad Labem. Zdaniem TSUE ?chociaż usługi sprzątania części wspólnych budynku towarzyszą korzystaniu z najętego dobra, to nie muszą być objęte zakresem pojęcia najmu w rozumieniu art. 13 część B lit. b) VI dyrektywy. Ponadto, skoro najem mieszkań oraz sprzątanie części wspólnych budynku mogą być, w okolicznościach takich jak w sprawie przed sądem krajowym, wzajemnie rozdzielone, to nie można uznać, że stanowią jedno świadczenie w rozumieniu orzecznictwa Trybunału?.

Tak więc orzecznictwo TSUE [np. wyrok z dnia 25 lutego 1999 r. sprawie C-349/96 Card Protection Ltd (CPP) v. Comissionners of Customs & Excise)], które oparte jest na przepisach prawa UE, daje podstawę do skonstruowania zasadniczej tezy, że każde świadczenie należy traktować odrębnie. Dopiero w kolejnych punktach ww. wyroku TSUE podkreślił, że w sytuacji, gdy kilka świadczeń wykonywanych przez podatnika jest ze sobą ściśle powiązanych w ten sposób, że tworzą obiektywnie, z ekonomicznego i gospodarczego punktu widzenia, jedno świadczenie, nie należy dokonywać sztucznego podziału tego świadczenie dla celów podatkowych. Zatem, TSUE przedstawia jedynie wskazówki, jak należy interpretować przepisy Dyrektywy, nie wypowiadając się co do tego, która z powyższych wykluczających się zasad powinna mieć zastosowanie w sprawie.

Stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r., do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednocześnie, zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

I tak, na podstawie art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Z kolei, zgodnie z art. 146a pkt 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r., do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

W załączniku tym, w poz. 105, wymienione zostały wyroby medyczne w rozumieniu ustawy o wyrobach medycznych, dopuszczone do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, inne niż wymienione w pozostałych pozycjach załącznika ? bez względu na symbol PKWiU.

Zasady dotyczące klasyfikacji wyrobów medycznych określone zostały w przepisach ustawy z dnia 20 maja 2010 r. o wyrobach medycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 107, poz. 679, z późn. zm.).

Zgodnie z definicją zawartą w art. 2 ust. 1 pkt 38 ww. ustawy, wyrobem medycznym jest narzędzie, przyrząd, urządzenie, oprogramowanie, materiał lub inny artykuł, stosowany samodzielnie lub w połączeniu, w tym z oprogramowaniem przeznaczonym przez jego wytwórcę do używania specjalnie w celach diagnostycznych lub terapeutycznych i niezbędnym do jego właściwego stosowania, przeznaczony przez wytwórcę do stosowania u ludzi w celu:

diagnozowania, zapobiegania, monitorowania, leczenia lub łagodzenia przebiegu choroby;
diagnozowania, monitorowania, leczenia, łagodzenia lub kompensowania skutków urazu lub upośledzenia;
badania, zastępowania lub modyfikowania budowy anatomicznej lub procesu fizjologicznego;
regulacji poczęć;

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 33 ww. ustawy, wyposażenie wyrobu medycznego to artykuł, który nie będąc wyrobem medycznym, jest specjalnie przeznaczony przez wytwórcę do stosowania łącznie z wyrobem medycznym, w celu umożliwienia jego używania zgodnie z przewidzianym zastosowaniem.

Powyższe oznacza, że obniżona 8% stawka podatku może być stosowana jedynie w odniesieniu do wyrobów medycznych w rozumieniu ustawy o wyrobach medycznych dopuszczonych do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Jedynie bowiem wyroby medyczne w rozumieniu ustawy o wyrobach medycznych, a z nich wyłącznie takie które zostały dopuszczone do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zostały wymienione w poz. 105 załącznika nr 3 do ustawy, jako towary dla których ustawodawca przewidział ww. preferencyjną stawkę podatku. Takiej stawki ustawodawca nie przewidział dla dostawy wyposażenia wyrobu medycznego czy też części zamiennych do wyrobów medycznych, które to części i wyposażenie nie są wyrobami medycznymi.

Dla dostawy towarów, niebędących wyrobami medycznymi nie może mieć zastosowania obniżona stawka podatku, ponieważ przedmiotem dostawy nie jest wyrób medyczny, ale towary służące do prawidłowego działania wyrobu medycznego, poprzez zastosowanie np. zestawu komputerowego lub poprzez wymianę zużytych części składowych. Opodatkowanie stawką obniżoną zarówno wyrobu medycznego, jak i części zamiennych czy wyposażenia dodatkowego, stanowiłoby wykładnię rozszerzającą, która nie może być zastosowana w odniesieniu do wyjątku, jakim jest stosowanie preferencyjnych stawek podatku.

Ponadto, mając na uwadze uregulowania art. 4 ust. 4 ustawy o wyrobach medycznych - zgodnie z którym przepisy ustawy stosuje się do części zamiennych i zapasowych przeznaczonych do zastąpienia części i elementów wyrobu, jeżeli te części zamienne i zapasowe nie zostały uwzględnione w ocenie zgodności wyrobu i zmieniają właściwości lub działanie wyrobu w stosunku do zatwierdzonej oceny jego zgodności ? należy wskazać, że o ile przepisy ustawy o wyrobach medycznych stosuje się również do części zamiennych i zapasowych, to ustawa o podatku od towarów i usług takiego uregulowania nie zawiera i nie traktuje wyrobów medycznych na równi z częściami zamiennymi i zapasowymi do takich wyrobów.

Bez znaczenia dla zastosowania stawki podatku dla wyposażenia dodatkowego czy też części zamiennych i materiałów eksploatacyjnych pozostaje również przepis art. 90 ust. 3 ustawy o wyrobach medycznych, wskazujący, że wytwórca, importer i dystrybutor wprowadzający do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub sprowadzający na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w celu używania na tym terytorium wyrób, który dla prawidłowego i bezpiecznego działania wymaga specjalnych części zamiennych, części zużywalnych lub materiałów eksploatacyjnych określonych przez wytwórcę wyrobu, załącza do wyrobu wykaz dostawców takich części i materiałów.

Z przepisu tego wynika jedynie to, że wyrób medyczny potrzebuje specjalnych części zamiennych (części zużywalnych, materiałów eksploatacyjnych), które są określane przez wytwórcę wyrobu i wytwórca zobowiązany jest zaopatrzyć dostarczany wyrób medyczny w wykaz dostawców części zamiennych i eksploatacyjnych.

Wymienione przepisy ustawy o wyrobach medycznych nie znajdują zastosowania w rozpatrywanej sprawie dotyczącej zastosowania stawki podatku dla wyposażenia dodatkowego i części zamiennych oferowanych razem z wyrobem medycznym (lub w trakcie jego eksploatacji) czy też materiałów zużywalnych określonych przez wytwórcę wyrobu, ponieważ żaden z przepisów podatkowych nie wymienia ww. towarów w preferencjach podatkowych, ani ustawa o podatku od towarów i usług nie odsyła do ustawy o wyrobach medycznych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej oferuje wraz z wyrobami medycznymi (dopuszczonymi do obrotu na terytorium RP zgodnie z przepisami ustawy o wyrobach medycznych) lub w trakcie ich użytkowania dodatkowe wyposażenie, które nie jest samodzielnym wyrobem medycznym, ale jest przeznaczone do stosowania łącznie z wyrobami medycznymi. Są to: zestawy komputerowe, drukarki, monitory, pamięci wewnętrzne i zewnętrzne służące do tworzenia wymaganej dokumentacji medycznej; oprogramowanie wyrobów medycznych i jego modyfikacje (upgrade); urządzenia UPS przeznaczone do współpracy z wyrobami medycznymi; części zamienne do wyrobów medycznych; materiały zużywalne określane przez wytwórcę wyrobu, ulegające zużyciu, wyczerpaniu lub degradację w trakcie normalnej eksploatacji np. żarówki, baterie, akumulatory, papier do rejestracji wyników badań, futerały ochronne itp.

Wnioskodawca powziął wątpliwość dotyczącą zastosowania właściwej stawki podatku dla dostawy dodatkowego wyposażenia wyrobów medycznych, które nie jest samodzielnym wyrobem medycznym i które - zdaniem Wnioskodawcy - mieści się w szerokiej definicji wyrobu medycznego.

Analiza powołanych regulacji prawnych oraz przedstawionego opisu sprawy prowadzi do stwierdzenia, że dostawa zestawów komputerowych, drukarek, monitorów, pamięci wewnętrznych i zewnętrznych służących do tworzenia wymaganej dokumentacji medycznej; oprogramowania wyrobów medycznych i jego modyfikacji (upgrade); urządzeń UPS przeznaczonych do współpracy z wyrobami medycznymi; materiałów zużywalnych określanych przez wytwórcę wyrobu, ulegających zużyciu, wyczerpaniu lub degradację w trakcie normalnej eksploatacji np. żarówki, baterie, akumulatory, papier do rejestracji wyników badań, futerały ochronne itp., nie stanowi nierozłącznej merytorycznie i funkcjonalnie całości, która nie może funkcjonować oddzielnie. Wymieniony element jako wyposażenie dodatkowe, nie stanowi zestawu konkretnego wyrobu medycznego i może zostać sprzedane oddzielnie jako wyrób medyczny.

Jakkolwiek z punktu widzenia Wnioskodawcy dostarczenie tego wyposażenia jest niewątpliwie pożądane, gdyż jest niezbędne do prawidłowego działania wyrobu medycznego, to jednak nie można w tej sytuacji stwierdzić, że jako świadczenie kompleksowe stanowi świadczenie złożone podlegające jednej stawce podatku. Należy zauważyć, że dokonywanie sprzedaży wyposażenia wyrobu medycznego jako dodatku wyrobu medycznego, nie przesądza o możliwości stosowania wobec wszystkich sprzedawanych towarów jednolitej stawki podatku. Sprzedaż towarów niebędących wyrobem medycznym, a będących wyłącznie dodatkowym wyposażeniem wyrobu medycznego, nie może wskazywać na zastosowanie przy ich sprzedaży stawki obniżonej.

Jedynie wyroby medyczne w rozumieniu ustawy o wyrobach medycznych zostały wymienione w załączniku nr 3 do ustawy, jako towary, dla których ustawodawca przewidział ww. preferencyjną stawkę podatku. Z żadnej pozycji ww. załącznika, jak również z przepisów wykonawczych do ustawy nie wynika natomiast, aby obniżoną stawką podatku objęta była sprzedaż wyposażenia wyrobów medycznych.

Tym samym, dla dostawy opisanego wyposażenia, który - jak wskazał Wnioskodawca - stanowi jedynie dodatkowe wyposażenie wyrobu medycznego, ale wyrobem medycznym nie jest, nie może mieć zastosowania obniżona stawka podatku, ponieważ przedmiotem dostawy nie jest wyrób medyczny, ale towar służący do prawidłowego działania wyrobu medycznego.

Zatem, dostawa wyposażenia dodatkowego (w postaci zestawu komputerowego, drukarki, monitorów, pamięci wewnętrznych i zewnętrznych służących do tworzenia wymaganej dokumentacji medycznej; oprogramowania wyrobów medycznych i jego modyfikacje (upgrade); urządzenia UPS przeznaczone do współpracy z wyrobami medycznymi; materiały zużywalne określane przez wytwórcę wyrobu, ulegające zużyciu, wyczerpaniu lub degradację w trakcie normalnej eksploatacji np. żarówki, baterie, akumulatory, papier do rejestracji wyników badań, futerały ochronne itp.) oferowanego przez Wnioskodawcę razem z wyrobami medycznymi lub w trakcie ich użytkowania nie mieści się w definicji wyrobu medycznego i podlega opodatkowaniu podstawową stawką podatku VAT w wysokości 23% na mocy art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a ust. 1 ustawy.

Jeszcze raz podkreślić należy, że jedynie wyroby medyczne w rozumieniu ustawy o wyrobach medycznych zostały wymienione w poz. 105 załącznika nr 3 do ustawy o VAT jako towary, dla których ustawodawca przewidział ww. preferencyjną stawkę podatku. Z żadnej pozycji ww. załącznika, jak również z przepisów wykonawczych do ustawy nie wynika natomiast, aby obniżoną stawką podatku objęta była sprzedaż wskazanych we wniosku wyposażenia dodatkowego do wyrobów medycznych. Sprzedawane przez Spółkę dodatkowe wyposażenie wyrobu medycznego, materiały zużywalne czy części zamienne nie są samodzielnymi wyrobami medycznymi.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. 2012, poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.