Treść: w zakresie braku stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja zodatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 23 września 2014 r. (data wpływu 24 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 września 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką prawa niemieckiego, która posiada siedzibę na terytorium Niemiec i jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od wartości dodanej w tym państwie (a także w różnych innych państwach europejskich). Obecnie Spółka jest również zarejestrowana dla celów VAT w Polsce.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest m.in. rozwój oraz dystrybucja sprzętu i oprogramowania związanego z szeroko rozumianą branżą rozrywki elektronicznej, w tym gier wideo.

Obecnie Wnioskodawca planuje przenieść magazyn dwóch rodzajów swoich produktów (w postaci konsol do gier wideo) z Niemiec do Polski. W tym celu Spółka nabędzie od polskiego podmiotu trzeciego (dalej: ?Usługodawca 1?) kompleksową usługę magazynową. Usługodawca 1 będzie zajmował się przechowywaniem oraz wysyłką towarów Spółki (w niektórych przypadkach przed wysyłką konsole zostaną przepakowane). W szczególności, Usługodawca 1 nie będzie wykonywał na rzecz Spółki żadnych czynności o charakterze sprzedażowym lub marketingowym.

Co do zasady, żaden z pracowników Wnioskodawcy nie będzie na stałe obecny w Polsce w związku z usługą magazynową świadczoną przez Usługodawcę 1. Możliwe jednak, że na początkowym etapie następującym bezpośrednio po przeniesieniu magazynu konsol Spółki do Polski, może się zdarzyć, iż jeden lub kilku jej pracowników będzie czasowo przebywał na terytorium Polski w celu monitorowania świadczenia przez Usługodawcę 1 usług na rzecz Spółki (tj. czy są wykonywane zgodnie ze standardami jakościowymi Wnioskodawcy). Dodatkowo, w późniejszym okresie może zdarzyć się, że pracownik Spółki będzie okazjonalnie wizytował miejsce świadczenia usług przez Usługodawcę 1 w Polsce w celu skontrolowania ich jakości lub dokonania inwentaryzacji.

Niezależnie od powyższego, Spółka planuje również nabyć od innego polskiego podmiotu trzeciego (dalej: ?Usługodawca 2?) usługi dotyczące składania i kompletowania gier wideo w gotowe pakiety/pudelka, przystosowane do dalszej dystrybucji i sprzedaży przez Spółkę na rzecz jej kontrahentów (tzw. assembling services).

Zarówno Usługodawca 1, jak i Usługodawca 2 nie są podmiotami powiązanymi ze Spółką - są niezależnymi podmiotami trzecimi.

Usługi Usługodawcy 2 będą polegały na kompletowaniu/składaniu w gotowe produkty następujących elementów:

i. dysków/kartridży z oprogramowaniem, które są dostarczane w opakowaniach zbiorczych;

ii. materiałów drukowanych (ulotek lub instrukcji);

iii. opakowań (pudełek) plastikowych;

iv. dodatkowych elementów, takich jak np. zabawki/figurki związane z grami Spółki;

v. materiałów opakowaniowych (takich jak np. plastikowa folia).

Dyski/kartridże (i) dodatkowe elementy (iv) oraz opakowania plastikowe (iii) będą nabywane przez Spółkę i dostarczone do Usługodawcy 2. W początkowej fazie materiały drukowane (ii) będą nabywane przez Spółkę. Elementy te pozostaną własnością Spółki przez cały okres świadczenia usług przez Usługodawcę 2 (nie dojdzie do przejścia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel na Usługodawcę 2).

W przyszłości Spółka i Usługodawca 2 planują, iż materiały drukowane (ii), materiały opakowaniowe (v), a także być może opakowania (pudełka) plastikowe (iii) będą nabywane przez Usługodawcę 2 i wliczane do wartości usług.

W celu umożliwienia świadczenia usług przez Usługodawcę 2, Spółka wyposaży go w dwie maszyny służące do kompletowania/składania pudełek z grami. Na ten moment, Spółka rozważa także udostępnienie Usługodawcy 2 kilku sztuk sprzętu komputerowego umożliwiającego połączenie z siecią komputerową Spółki, co będzie niezbędne do świadczenia przedmiotowych usług (tj. pobieranie z systemu Spółki informacji niezbędnych do prawidłowego skompletowania produktów). Przez cały okres świadczenia usług przez Usługodawcę 2 maszyny i sprzęt komputerowy pozostanie własnością Spółki.

Co do zasady, żaden z pracowników Wnioskodawcy nie będzie na stałe obecny w Polsce w związku z usługami świadczonymi przez Usługodawcę 2. Niemniej jednak, może zdarzyć się, że pracownik Spółki będzie okazjonalnie wizytował miejsce świadczenia usług przez Usługodawcę 2 w Polsce w celu skontrolowania ich jakości. Dodatkowo, możliwe także, że na początkowym etapie świadczenia usług przez Usługodawcę 2, jeden lub kilku pracowników Spółki będzie czasowo przebywał w Polsce w celu monitorowania wykonywania przez Usługodawcę 2 zleconych przez Spółkę usług.

Zakres świadczeń Usługodawcy 1 i Usługodawcy 2 na rzecz Spółki będzie obejmował wyłącznie świadczenie opisanych wyżej usług. W szczególności, personel Usługodawcy 1 i Usługodawcy 2 nie będzie wykonywał takich czynności jak:

i. reprezentowanie Wnioskodawcy w spotkaniach o charakterze sprzedażowym jako przedstawiciel handlowy;

ii. negocjowanie i zawieranie umów w imieniu Wnioskodawcy z klientami i innymi kontrahentami;

iii. podejmowanie czynności marketingowych czy promocyjnych na rzecz Wnioskodawcy.

Powyższe czynności będą podejmowane wyłącznie bezpośrednio przez pracowników Wnioskodawcy na terytorium Niemiec.

Spółka nie będzie zatrudniała w Polsce (ani delegowała do Polski na stałe) pracowników uprawnionych do podejmowania decyzji dotyczących działalności Spółki (np. negocjowanie umów, wykonywania czynności sprzedażowych).

Spółka nie będzie posiadała ani wynajmowała w Polsce żadnego biura za pomocą którego mogłaby prowadzić sprzedaż towarów. W praktyce, klient który będzie chciał nabyć towary Spółki, będzie musiał kontaktować się bezpośrednio z jej pracownikami zatrudnionymi w Niemczech, lub jak ma to miejsce obecnie. Także w przypadku działań marketingowych lub reklamacji towarów, wszelkie czynności będą podejmowali jedynie pracownicy Spółki na terytorium Niemiec.

Spółka nie będzie posiadała ani najmowała jakichkolwiek nieruchomości, zaplecza technicznego lub infrastruktury na terytorium Polski, Usługodawca 1 i Usługodawca 2 będą świadczyć przedmiotowe usługi z wykorzystaniem własnej infrastruktury.

Usługi, które będą nabywane przez Spółkę od Usługodawcy 1 jak i Usługodawcy 2 należą do zakresu podstawowej działalności tych podmiotów. Tym samym usługi tego rodzaju są/będą przez nie świadczone powszechnie także na rzecz innych podmiotów niż Spółka. W szczególności, Wnioskodawca nie będzie ich jedynym usługobiorcą.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym Spółka będzie posiadała stałe miejsce prowadzenia działalności dla celów VAT na terytorium Polski?

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle opisanego zdarzenia przyszłego Spółka nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności dla celów VAT na terytorium Polski.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), co do zasady, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej. Z kolei, na podstawie art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z kolei w myśl art. 17 Ustawy o VAT, w określonych przypadkach, podatnikiem zobowiązanym do rozliczenia podatku z tytułu usług świadczonych przez podmioty niemające siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju jest usługobiorca.

Tym samym, w celu prawidłowego ustalenia miejsca świadczenia usług a także podmiotu obowiązanego do rozliczenia podatku istotne jest nie tylko ustalenie miejsca siedziby usługobiorcy, ale także czy posiada on stałe miejsca prowadzenia działalności w innym miejscu, które bierze udział w świadczeniu usług oraz jest zdolne do ich nabywania.

Ponieważ Spółka nie posiada siedziby na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, dlatego dla ustalenia miejsca świadczenie usług nabywanych przez Spółkę, konieczne jest ustalenie, czy będzie posiadała ona na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności.

Należy zaznaczyć, iż zarówno przepisy Ustawy o VAT jak również przepisy wykonawcze do tej ustawy nie definiują pojęcia stałe miejsce prowadzenia działalności. Pojęcie to jest pojęciem wspólnotowym wynikającym z VI Dyrektywy Rady 77/388/BWG z dnia 17 maja 1977 r. oraz Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. Zagadnienie to zostało zdefiniowane w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. do Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawne wspólnego systemu od wartości dodanej (dalej: Rozporządzenie wykonawcze).

1. Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r.

Podstawowym celem Rozporządzenia wykonawczego jest zapewnienie jednolitego stosowania systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Rozporządzenie wykonawcze, jako wiążące i mające bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, nie wymaga implementacji do przepisów krajowych.

Zgodnie z pkt 14 preambuły Rozporządzenia wykonawczego, w celu zapewnienia jednolitego stosowania zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu.

I tak, w myśl art. 11 Rozporządzenia wykonawczego na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" usługobiorcy oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, (...) które charakteryzuje się:

• wystarczającą stałością oraz
  

• odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.
  
  
  

Ponadto na użytek stosowania m.in. art. 45 dyrektywy 2006/112/WE "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" usługodawcy oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, (...) które charakteryzuje się:

• wystarczającą stałością oraz
  

• odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje.
  
  
  

Jednocześnie, zgodnie z Rozporządzeniem, fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Dodatkowo, jak wskazuje wspomniany powyżej pkt 14 preambuły do Rozporządzenia wykonawczego, powyższa definicja jest oparta na orzecznictwie Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: ?TSUE?). Co więcej, wraz, z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej przyjęty został do polskiego systemu prawnego dorobek prawny Wspólnot Europejskich, odwołujący się także do orzecznictwa TSUE.

Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy, dorobek orzecznictwa TSUE dotyczący ?stałego miejsca prowadzenia działalności? powinien zostać uwzględniony w rozstrzygnięciu przedmiotowej sprawy, tj. w ustaleniu, czy w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca będzie posiadał stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce.

2. Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości UE.

Zgodnie ze wskazówkami przedstawionymi przez TSUE w punkcie 18 orzeczenia z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt (168/84), aby miejsce, w którym podatnik wykonuje działalność gospodarczą można było uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności, muszą być łącznie spełnione następujące warunki: (i) miejsce to musi się charakteryzować pewną minimalną skalą działalności oraz (ii) muszą być w nim stale obecne zasoby ludzkie oraz techniczne konieczne do wykonywania działalności.

Z kolei w wyroku z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam (C-190/95), TSUE stwierdził (pkt 16 orzeczenia), że stałe miejsce prowadzenia działalności musi mieć możliwość prowadzenia działalności w sposób niezależny. Oznacza to zdaniem TSUE, że takie stałe miejsce prowadzenia działalności musi mieć możliwość (i) sporządzania umów bądź (ii) podejmowania decyzji o charakterze zarządczym. Analogiczne stanowisko TSUE zajął także w wyroku z dnia 7 maja 1998 r. w sprawie Lease Plan Luxembourg SA przeciwko Belgische Staat (C-390/96).

Jak dotąd, orzecznictwo TSUE wskazywało, że powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności w każdym przypadku będzie stanowiło rezultat działalności gospodarczej podatnika. Jednakże nie oznacza to, iż każdy rodzaj działalności gospodarczej automatycznie będzie skutkował powstaniem stałego miejsca prowadzenia działalności na gruncie regulacji VAT. Samo prowadzenie takiej działalności na terenie danego kraju nie powoduje powstania stałego miejsca prowadzenia działalności, w sytuacji, gdy łącznie kilka kluczowych cech wyodrębnionych przez TSUE, nie będzie charakteryzowało aktywności przejawianej przez podatnika.

W oparciu o definicję stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zawartą w Rozporządzeniu wykonawczym oraz przywołane powyżej orzeczenia TSUE można wskazać kilka przesłanek, których łączne zaistnienie powoduje, że można mówić o powstaniu ?stałego miejsca prowadzenia działalności?, tj.:

1. prowadzenie działalności w sposób niezależny w stosunku do działalności głównej (niezależność decyzyjna),
2. obecność odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego koniecznej do prowadzenia działalności gospodarczej,
3. określony poziom stałości prowadzenia działalności gospodarczej wyrażony jako zamiar podatnika do prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny.

W przypadku, gdy nie jest spełnione chociażby jedno z wyżej wymienionych kryteriów nie można uznać, że obecność danego podmiotu na terytorium państwa członkowskiego nosi znamiona stałego mejsca prowadzenia działalności gospodarczej rozumieniu przepisów o VAT.

3. Stałe miejsce prowadzenia działalności Spółki w Polsce.

Biorąc pod uwagę definicję zawartą w Rozporządzeniu wykonawczym, a także kryteria sformułowane w orzecznictwie TSUE Spółka stoi na stanowisku, iż w przedstawionym stanie faktycznym nie będzie posiadała w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności. Stanowisko Wnioskodawcy jak i poniższe konkluzje odnoszą się zarówno do sytuacji, w których Spółka będzie występowała jako usługobiorca i usługodawca.

Ad. A. Kryterium niezależności prowadzonej działalności.

Stałe miejsce prowadzenia działalności musi mieć możliwość prowadzenia działalności w sposób niezależny. Niezależność ta objawia się w możliwości (a) sporządzania umów bądź (b) podejmowania decyzji o charakterze zarządczym przez takie stałe miejsce prowadzenia działalności.

Jak zostało wskazane w stanie faktycznym, co do zasady, żaden z pracowników Spółki ani osoba upoważniona do jej reprezentowania nie będą na stałe obecne w Polsce. W szczególności, brak będzie w Polsce osób uprawnionych przez Wnioskodawcę do zawierania umów oraz podejmowania decyzji zarządczych dotyczących jego działalności na terytorium Polski.

Co więcej, czynności które będą wykonywane na terytorium Polski na zlecenie Spółki będą miały charakter pomocniczy (akcesoryjny) w stosunku do działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę (tj. sprzedaż/dystrybucja towarów) i jako takie nie będą wypełniały znamion działalności gospodarczej. Tym bardziej w stosunku do tych czynności (magazynowanie, przepakowywanie, kompletacja wysyłek, kompletowanie gotowych produktów) nie będzie można mówić o działalności gospodarczej prowadzonej w sposób niezależny.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, nie można uznać, iż jego działalność na terytorium Polski ma charakter niezależny co wyklucza możliwość uznania, iż Wnioskodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Ad. B. Kryterium odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych.

Aby obecność danego podatnika w innym kraju niż kraj jego siedziby można było uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności, to jego zaangażowanie powinno przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający. Mając na uwadze wskazane orzeczenia ETS należy stwierdzić, iż aby określić, czy na terenie danego kraju znajduje się stałe miejsce prowadzenia działalności danego podatnika, winien on posiadać w tym kraju zarówno personel, jak i zasoby rzeczowe potrzebne dla samodzielnego wykonywania działalności. Wnioskodawca nie będzie posiadał w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani oddziału, nie będzie zatrudniał w Polsce żadnych pracowników, nie będzie posiadał na własność również w Polsce żadnej powierzchni biurowej czy magazynowej ani żadnego zaplecza technicznego czy adresu, które mogłyby służyć do prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Sam fakt, iż wyroby gotowe / półprodukty będą magazynowane w ramach świadczonych usług na rzecz Wnioskodawcy, nie może być utożasamiany z utworzeniem w Polsce struktury w zakresie zaplecza technicznego. Nie można również uznać nabywania usług przepakowywania i kompletowania wyrobów gotowych jako posiadania infrastruktury technicznej czy personalnej. Spółka nie będzie zatrudniała w Polsce pracowników, a wszelkie prace na jej rzecz będą wykonywane przez pracowników Usługodawcy 1 i 2.

Spółka nie będzie posiadała ani wynajmowała w Polsce żadnego biura handlowego, za pomocą którego mogłaby prowadzić sprzedaż towarów, ani nie będzie posiadała w Polsce personelu uprawnionego do zawierania i negocjowania umów, a więc nie będzie posiadała na terytorium kraju struktury technicznej i ludzkiej, umożliwiającej jej prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie jej podstawowej działalności.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, nie będzie dysponował on w Polsce jakąkolwiek strukturą w zakresie zaplecza technicznego, jak również nie wytworzy on struktury w zakresie zaplecza personalnego.

W świetle powyższego, również to kryterium nie może zostać uznane za spełnione.

Ad. C. Kryterium stałości prowadzonej działalności.

Jak wynika z samej nazwy ?stały? to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny - stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy.

W tym kontekście, w ocenie Wnioskodawcy, nie będzie on permanentnie obecny w Polsce w celu realizacji umów zawartych z Usługodawcą 1 i 2 bądź z nabywcami jego produktów, które będą magazynowane i/lub kompletowane w Polsce. Wszelkie czynności związane z zawieraniem tych umów będą bowiem dokonywane na terytorium Niemiec, tak jak decyzje o charakterze zarządczym związane z realizacją podstawowej działalności Spółki, tj. ze sprzedażą towarów. Co więcej, Spółka nie będzie posiadała w Polsce zaplecza technicznego i personalnego, pozwalającego jej na prowadzenie stałej działalności gospodarczej.

Z tego względu nie można przyjąć, iż prezencja Wnioskodawcy w Polsce charakteryzuje się stałością i zamiarem prowadzenia działalności gospodarczej z tego miejsca. Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż kryterium stałości prowadzenia działalności nie może zostać uznane za spełnione.

Podobne stanowisko zaprezentował m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 23 września 2011 r. (sygn. IPTPP2/443-251/11-4/IR): ?Jak wynika z samej nazwy ?stały" to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny - stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna, określona minimalna, skala działalności, która stanowi zewnętrzne znamię, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale (?). Dla uznania więc, że określone miejsce prowadzenia działalności, ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający?.

4. Stanowisko organów podatkowych.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych Ministra Finansów wydawanych w podobnych i zbliżonych stanach faktycznych (należy przy tym wyraźnie podkreślić, iż przywoływane poniżej interpretacje wydane zostały po wejściu w życie Rozporządzenia wykonawczego, tj. po dniu 1 lipca 2011 r. i dotyczą generalnie stanów faktycznych / zdarzeń przyszłych mających miejsce po tej dacie):

• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji prawa podatkowego z dnia 16 września 2011 r., (sygn. IPPP3/443-842/11-4/MPe) stwierdził, że ?Analizując powyższe kryteria w kontekście opisu sprawy, stwierdzić należy, że Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Wnioskodawca nie posiada na terytorium kraju własnego zaplecza materialnego w postaci magazynów, nieruchomości itp. Korzysta jedynie z infrastruktury Zleceniobiorcy. Nie zatrudnia również własnych pracowników a wszelkie prace wykonywane są przez pracowników Zleceniobiorcy w ramach usługi świadczonej na rzecz Spółki. Wszelkie decyzje strategiczne dla sprzedaży dokonywanej w Polsce, jak również związane z tym decyzje zarządcze podejmowane są w Austrii. Spółka osobiście lub za pośrednictwem innych podmiotów dokonuje analizy rynku, jak również wyszukuje potencjalnych odbiorców na terytorium RP. Spółka we własnym zakresie, poprzez pracowników zatrudnionych w Austrii i działających na terytorium Austrii, bezpośrednio kontaktuje się z potencjalnymi klientami w celu przeprowadzenia negocjacji i podpisywania umowy.?;
• przykładem jest również interpretacja z 18 listopada 2011 r. (sygn. IBPP3/443-915/11/KO), w której zgodnie z uzasadnieniem stanowiska organu: ?(...) Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski stałego miejsce prowadzenia działalności, gdyż nie posiada w Polsce własnej infrastruktury, która umożliwiałaby mu niezależnie prowadzenie gospodarczej. Wnioskodawca wynajmuje tylko od kontrahenta magazyn. Ponadto Wnioskodawca nie zatrudnia sam bezpośrednio pracowników na terenie Polski, a czynności związane z prowadzoną działalnością wykonuje korzystając z usług świadczonych przez kontrahenta Wnioskodawcy. Zatem nie występuje u Wnioskodawcy na terytorium kraju wykorzystanie infrastruktury oraz personelu (ponieważ Wnioskodawca nie posiada infrastruktury oraz personelu), w sposób zorganizowany oraz ciągły.?
• w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawę dnia 29 grudnia 2011 r. (sygn. IPPP3/443-1294/11-4/LK) uznano, iż ?(...) Wnioskodawca nie posiada na terytorium kraju własnego zaplecza materialnego w postaci magazynów, nieruchomości itp. korzysta jedynie z infrastruktury Firmy zewnętrznej. Nie zatrudnia również własnych pracowników, a wszelkie prace wykonywane są przez pracowników tej Firmy w ramach usługi świadczonej na rzecz Spółki, również decyzje dotyczące zleceń sprzedaży towarów prowadzonej z terytorium Polski oraz zawierania umów są podejmowane przez Spółkę w jej miejscu siedziby we Włoszech. A zatem analizując powyższe w kontekście opisu sprawy, stwierdzić należy, że Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.?

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym zdarzeniu przyszłym nie będą spełnione przesłanki pozwalające na uznanie, że Wnioskodawca będzie posiadał w Polsce miejsce charakteryzujące się (i) wystarczającą stałością, oraz (ii) odpowiednią strukturą ludzko-techniczną, (iii) umożliwiającą mu dokonywanie dostaw towarów i usług w sposób niezależny, a także nabywanie usług dla potrzeb takiego stałego miejsca prowadzenia działalności. Tym samym, należy podkreślić, iż sam fakt zarejestrowania Wnioskodawcy dla potrzeb VAT w Polsce nie będzie miał wpływu na powstanie przez to stałego miejsca prowadzenia działalności Spółki dla celów VAT w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2012r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.