Czy Wnioskodawca, jako właściciel firmy jednoosobowej, który sam wykonuje zakres zleconych prac remontowo (...)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, reprezentowanego przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku (data wpływu 8 lutego 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 kwietnia 2013 r. (data wpływu 25 kwietnia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów podróży służbowych przedsiębiorcy ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lutego 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów podróży służbowych przedsiębiorcy.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa m. in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), w związku z czym pismem z dnia 16 kwietnia 2013 r., Nr IPTPB1/415-101/13-2/KO, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ww. ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie z dnia 16 kwietnia 2013 r. skutecznie doręczono w dniu 18 kwietnia 2013 r., następnie w dniu 25 kwietnia 2013 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania w polskiej placówce pocztowej 24 kwietnia 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową firmę usługowo-handlowo-produkcyjną, świadczącą w szczególności usługi w zakresie robót spawalniczo-montażowych oraz organizowania imprez okolicznościowych (sala bankietowa). Wnioskodawca sam sobie jest pracownikiem i pracodawcą.

Działalność w zakresie usług organizacji imprez okolicznościowych Wnioskodawca prowadzi na terenie kraju, natomiast usługi spawalniczo-montażowe są wykonywane zarówno w kraju jak i na terenie Unii Europejskiej (głównie w Holandii). Wnioskodawca otrzymuje zlecenia od klienta holenderskiego na wykonanie robót spawalniczo-montażowych. Roboty te mogą być wykonane wyłącznie u zamawiającego, dlatego też Wnioskodawca jest zmuszony do odbywania podróży służbowych do Holandii w celu realizacji tych zleceń. Wyjazdy w zależności od złożoności zlecenia trwają od 3 do 8 tygodni. Wnioskodawca ponosi koszty utrzymania, które może rozliczyć tylko jako koszty diet z tytułu delegacji zagranicznej, które to koszty zamierza zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu.

Wysokości diet, które mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu, są ściśle określone w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 20 kwietnia 2013 r. dodano, iż działalność gospodarcza Wnioskodawcy jest opodatkowana na zasadach ogólnych. Wnioskodawca dla celów ewidencyjnych prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów.

W odpowiedzi na zadane pytanie ?czy odbywane przez Wnioskodawcę podróże są podróżami służbowymi w rozumieniu art. 775 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks Pracy? oświadczono, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność remontowo-montażową, świadcząc osobiście wysoko specjalizowane usługi montażowo spawalnicze. W czasie odbywanych podróży służbowych Wnioskodawca wszystkie prace montażowe i spawalnicze wykonuje osobiście na zlecenie podmiotu zagranicznego. Dlatego też, bezpośrednie (osobiste) wykonywanie przez przedsiębiorcę zadań związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej zarówno w kraju, jak i poza jego granicami, należy uznać za podróż służbową, co bezpośrednio wypełnia zapis definicji podróży służbowej zawarty w Kodeksie Pracy. Warto również zauważyć, że ustawodawca w art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie upoważnił organów podatkowych do decydowania, kiedy odbywana podróż ze względu na cel i wykonywanie zadania będzie podróżą służbowa. Dyspozycja tego przepisu nie ogranicza kręgu objętych nim podmiotów ze względu na rodzaj i miejsce wykonywania czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie sformułowane ostatecznie w uzupełnieniu wniosku z dnia 20 kwietnia 2013 r.:

Czy Wnioskodawca, jako właściciel firmy jednoosobowej, który sam wykonuje zakres zleconych prac remontowo montażowych u klienta na terenie Holandii, może zaliczyć w koszty uzyskania przychodu wartość diet z tytułu wyjazdów w celach zarobkowych za czas pracy poza terenem kraju, w części nieprzekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określonych w odrębnych przepisach?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku osobistego świadczenia usług spawalniczo-montażowych poza granicami Polski dla podmiotów zagranicznych, istnieje bezpośredni związek między odbywanymi przez Wnioskodawcę podróżami służbowymi w celu realizacji zleceń, a uzyskanymi przychodami z prowadzonej działalności. Wnioskodawca jest właścicielem firmy otrzymującej zlecenia, niemniej jednak ze znalezionego orzecznictwa i stanowisk organów skarbowych, nie wynika, że nie pozbawia go to możliwości rozliczenia delegacji zagranicznej. Wykonując osobiście prace spawalniczo-montażowe Wnioskodawca wypełnia warunki bezpośredniego związku poniesionych kosztów na odbycie podróży służbowej (diety zagraniczne), z uzyskaniem przychodu ze świadczenia usług dla podmiotów zagranicznych. Przebywając za granicą kraju Wnioskodawca ponosi dodatkowe koszty utrzymania, które typowemu pracownikowi są zwracane.

Zdaniem Wnioskodawcy, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wartość diet z tytułu podróży służbowej, ale tylko w części nieprzekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. maksymalnie 42 EURO.

Wnioskodawca przebywa za granicą od 3 do 8 tygodni, w zależności od ilości zleconych zadań. Następnie przyjeżdża do kraju na okres od 2 do 4 tygodni.

Wnioskodawca dodał, iż zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza można przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągniecie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy, nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach. Powyższe oznacza, że osoby prowadzące działalność gospodarczą mają prawo zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów wartość diet związanych z własnymi podróżami służbowymi do wysokości nieprzekraczającej wysokości diet określonych dla wskazanej grupy pracowników w rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.) oraz w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.).

Podobne stanowisko można znaleźć w indywidualnej interpretacji podatkowej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu sygnatura ILPB1/415-1258/09-4/AG.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku z przychodem lub ze źródłem przychodu, tj. być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się w katalogu wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust.
  1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  

W przypadku źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza można przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy, nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Powyższe oznacza, że osoby prowadzące działalność gospodarczą mają prawo zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów wartość diet związanych z własnymi podróżami służbowymi oraz osób współpracujących do wysokości nieprzekraczającej wysokości diet określonych dla wskazanej grupy pracowników w:

• obowiązujących do dnia 28 lutego 2013 r. rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r.:
  • w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.) oraz
  • w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.),
• obowiązującym od dnia 1 marca 2013 r. rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).
  
  
  
  
  

Zgodnie z załącznikiem do rozporządzenia z dnia 29 stycznia 2013 r., od dnia 1 marca 2013 r. wysokość diety za dobę podróży zagranicznej do Holandii wynosi 50 EUR.

Warunkiem formalnoprawnym zakwalifikowania przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest właściwe udokumentowanie faktu poniesienia danego wydatku.

Dyspozycja zawarta w art. 23 ust. 1 pkt 52 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ogranicza kręgu objętych ww. przepisami podmiotów ze względu na rodzaj i miejsce wykonywania czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Dlatego też za podróż służbową należy uznać bezpośrednie wykonywanie przez przedsiębiorcę zadań związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej zarówno w kraju, jak i poza jego granicami.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową firmę usługowo-handlowo-produkcyjną, świadczącą w szczególności usługi w zakresie robót spawalniczo-montażowych oraz organizowania imprez okolicznościowych (sala bankietowa). Działalność w zakresie usług organizacji imprez okolicznościowych Wnioskodawca prowadzi na terenie kraju, natomiast usługi spawalniczo-montażowe są wykonywane zarówno w kraju, jak i na terenie Unii Europejskiej (głównie w Holandii). Wnioskodawca otrzymuje zlecenia od klienta holenderskiego na wykonanie robót spawalniczo-montażowych. Roboty te mogą być wykonane wyłącznie u zamawiającego, dlatego też Wnioskodawca jest zmuszony do odbywania podróży służbowych do Holandii w celu realizacji tych zleceń. Wyjazdy w zależności od złożoności zlecenia trwają od 3 do 8 tygodni. Wnioskodawca ponosi koszty utrzymania, które może rozliczyć tylko jako koszty diet z tytułu delegacji zagranicznej, które to koszty zamierza zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu. W czasie odbywanych podróży służbowych Wnioskodawca wszystkie prace montażowe i spawalnicze wykonuje osobiście na zlecenie podmiotu zagranicznego. Dlatego też, bezpośrednie (osobiste) wykonywanie przez przedsiębiorcę zadań związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej zarówno w kraju, jak i poza jego granicami, należy uznać za podróż służbową, co bezpośrednio wypełnia zapis definicji podróży służbowej zawartej w Kodeksie Pracy.

Mając na uwadze opis zdarzenia przyszłego przedstawiony we wniosku oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, iż jeżeli usługi świadczone przez Wnioskodawcę, wykonywane będą w ramach odbywanych przez Niego podróży służbowych, to stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wartości diet, za czas tych podróży, do wysokości wskazanej w ww. rozporządzeniu.

W tym miejscu podkreślić jednak należy, że pojęcie ?podróży służbowej? należy do zakresu prawa pracy, a w konsekwencji rozstrzygnięcie kwestii dotyczącej obowiązku, czy zasadności wypłacania przez Wnioskodawcę diet i innych należności przysługujących pracownikowi z tytułu odbywania podróży służbowych nie leży w kompetencji organów podatkowych upoważnionych do wykonywania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.