Czy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i z uwzględnieniem zapisów podpisanej (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 7 kwietnia 2011 r. (data wpływu 11 kwietnia 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 13 czerwca 2011 r. (data wpływu 16 czerwca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie rozliczania przychodów i kosztów uzyskania przychodów z tytułu eksploatacji nieruchomości stanowiącej środek trwały ? jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 kwietnia 2011 r. do Izby Skarbowej w Warszawie Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie rozliczania przychodów i kosztów uzyskania przychodów z tytułu eksploatacji nieruchomości stanowiącej środek trwały oraz rozliczania amortyzacji nieruchomości i księgowania podatku od nieruchomości. Pismem z dnia 15 kwietnia 2011 r. Nr IPPB1/071-6/11-1/KS, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku przekazał ww. wniosek, celem załatwienia zgodnie z właściwością przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim (data wpływu 18 kwietnia 2011 r.).

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 31 maja 2011 r. Nr IPTPB1/415-12/11-2/MD, wezwano do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 10 czerwca 2011 r., natomiast w dniu 16 czerwca 2011 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania w polskiej placówce pocztowej 13 czerwca 2011 r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawiony następujący stan faktyczny.

Mąż Wnioskodawczyni od kilku lat prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna. W celu prowadzenia tej działalności została zakupiona nieruchomość zabudowana, składająca się z działki, której właścicielem jest Skarb Państwa oraz budynków i budowli.

Zgodnie z aktem notarialnym, od kwietnia 2008 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem są współużytkownikami wieczystymi na prawie wspólności ustawowej małżeńskiej tej działki oraz współwłaścicielami budynków, budowli i urządzeń stanowiących odrębną nieruchomość, z przeznaczeniem na działalność gospodarczą prowadzoną przez męża, pod nazwą jego firmy.

Powyższy stan prawny potwierdzają zapisy Księgi Wieczystej przedmiotowej nieruchomości. Nieruchomość ta stanowi środek trwały wpisany od dnia jej nabycia do ewidencji środków trwałych w firmie męża i tam jest też amortyzowana. Związane z nieruchomością podatki są księgowane od początku jako koszty uzyskania przychodu w firmie męża.

Ponieważ część powierzchni biurowo - magazynowej nie jest wykorzystywana, stanowi przedmiot najmu w firmie męża i tam też są księgowane pożytki z tym związane. Między małżonkami nie ma zawartej umowy o rozdzielności majątkowej. Mąż prowadzi podatkową Księgę Przychodów i Rozchodów i płaci podatek liniowy.

W listopadzie 2010 r. Wnioskodawczyni zarejestrowała odrębną działalność gospodarczą jako osoba fizyczna. Wcześniej przez wiele lat Wnioskodawczyni pracowała na podstawie umowy o pracę. Prowadzi podatkową Księgę Przychodów i Rozchodów i rozlicza się z podatku dochodowego na zasadach ogólnych.

W dniu rozpoczęcia przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej zawarła z mężem umowę w sprawie podziału i korzystania ze wspólnej nieruchomości. Zgodnie z tą umową ustalono, że:

'.... § 2 Strony działając na podstawie art. 353 Kodeksu Cywilnego zgodnie postanawiają dokonać podziału wspólnej nieruchomości do używania ściśle określonej powierzchni oraz dokonywania nakładów i pobierania korzyści dla każdej z umawiających się stron, według zasad określonych w dalszej części umowy.

§ 3 Strony niniejszej umowy postanawiają, iż dzielą niniejszym nieruchomość do używania w sposób następujący:

1. Dla celów prowadzenia działalności gospodarczej FHU (Wnioskodawczyni) zostają wydzielone pomieszczenia o łącznej powierzchni 103,74 m2, na które składają się: lokale biurowe, magazyny, pomieszczenia socjalno-sanitarne oraz ciągi komunikacyjne.
2. Pozostałe składniki nieruchomości używane będą przez Przedsiębiorstwo (męża Wnioskodawczyni).
   
   

§ 4 Zgodnie z dokonanym podziałem na podstawie treści § 3 umowy, fakt podziału strony przyjmują do wiadomości i nie zgłaszają do niego zastrzeżeń, a budynki znajdujące się na przedmiotowej nieruchomości w całości zostaną ujęte w ewidencji środków trwałych Przedsiębiorstwa (męża Wnioskodawczyni).

§ 5 Ustalenia stron w zakresie podziału i korzystania ze wspólnej własności nieruchomości nie naruszają postanowień umowy sprzedaży - aktu notarialnego z dnia 21 kwietnia 2008 r.

§ 6 Strony ustalają, że w czasie użytkowania przez nich przedmiotu umowy w związku z dokonanym podziałem i ustaleniem sposobu korzystania z nieruchomości z chwilą podpisania niniejszej umowy przystępują do zarządzania samodzielnie podzielonymi składnikami przedmiotowej nieruchomości, przy czym:

1. Strony będą ponosić wydatki na utrzymanie pomieszczeń (media, ogrzewanie, itp.) stosownie do wskazań podliczników i podpisanych umów, wg których rozliczane będą wydatki za faktycznie zużywane przez strony niniejszej umowy świadczenia.
2. Podatki, ubezpieczenie lokalu, wydatki związane z bieżącymi remontami, odpisy amortyzacyjne i inne koszty uzyskania przychodu w całości będą rozliczane przez Przedsiębiorstwo (męża Wnioskodawczyni).
   
   

§ 7 Stronom przysługuje prawo swobodnego użyczenia, wynajmu, dzierżawy, itp. części nieruchomości oddanych im do swobodnego użytku...'

Na podstawie podpisanej 'Umowy podziału nieruchomości do używania', do prowadzonej działalności Wnioskodawczyni wykorzystuje ok. 10% powierzchni nieruchomości, a pozostałą część firma męża. Natomiast koszty amortyzacji, podatki są księgowane jako k.u.p. w firmie męża.

Pożytki z wynajmu części powierzchni nieruchomości wykorzystywanej w firmie męża są zaliczane do Jego przychodów, a z części wykorzystywanej przez firmę Wnioskodawczyni - do Jej przychodów.

Ponieważ w użytkowanej przez Wnioskodawczynię części jest podlicznik energii elektrycznej, firma męża refakturuje na jego podstawie część kosztów za prąd.

Koszty za usługi telekomunikacyjne są płacone niezależnie od powyższego, na podstawie podpisanych odrębnie umów z operatorami.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i z uwzględnieniem zapisów podpisanej 'Umowy podziału nieruchomości do używania', Wnioskodawczyni i Jej mąż, jako osoby prowadzące odrębne działalności gospodarcze, a jednocześnie współwłaściciele nieruchomości na zasadzie współwłasności łącznej małżeńskiej, prawidłowo rozliczają koszty, przychody podatkowe związane z tą nieruchomością, tj. koszty amortyzacji, koszty podatków od nieruchomości, koszty związane z eksploatacją, np. prąd, pożytki z tytułu wynajmu części nieruchomości...
2. Czy na podstawie podpisanej 'Umowy podziału nieruchomości do używania' mąż Wnioskodawczyni może nadal rozliczać amortyzację nieruchomości oraz księgować podatki od nieruchomości w całości...
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, od kilku miesięcy prowadzi odrębną działalność gospodarczą z siedzibą w nieruchomości stanowiącej środek trwały w firmie męża, gdzie od czasu zakupu jest amortyzowana i została nabyta z przeznaczeniem na działalność gospodarczą prowadzoną przez męża, a także sfinansowana w znacznej części z kredytu bankowego, zaciągniętego przez firmę męża.

Od momentu zakupu nieruchomości podatki z nią związane były księgowane jako k.u.p. w firmie męża. Ponieważ będąc współużytkownikiem wieczystym na prawie wspólności ustawowej małżeńskiej działki oraz współwłaścicielem budynków, budowli i urządzeń stanowiących odrębną nieruchomość położoną na tej działce, z przeznaczeniem na działalność gospodarczą prowadzoną przez męża, pod nazwą Jego firmy, nie może podpisać umowy najmu na część biurowo-magazynową, wykorzystywaną do prowadzenia Jej działalności gospodarczej. Koszty związane z eksploatacją części nieruchomości wykorzystywanej na cele prowadzonej przez Nią działalności (prąd, usługi telekomunikacyjne) pokrywa samodzielnie.

Umowa podziału nieruchomości do używania została podpisana zgodnie z KC, z wykorzystaniem zasady o swobodzie zawierania umów. Wnioskodawczyni uważa, że umowa czytelnie reguluje zasady korzystania ze wspólnej nieruchomości. Ponadto nie ma z mężem rozdzielności majątkowej. W doktrynie prawa cywilnego wspólność majątkowa małżonków jest pojmowana jako prawo niepodzielne, przysługujące współwłaścicielom. Nie istnieje więc podział, który podzieliłby je wg jakichkolwiek kryteriów na odrębne, rozłączne uprawnienia współwłaścicieli, określające udział % współwłaściciela we współwłasności, stanowiący klucz podziału k.u.p. i uzyskiwanych pożytków.

Co do kwestii regulowania zobowiązań podatkowych dotyczących nieruchomości, art. 366 § 1 i 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, mówi o tym, że wierzyciel może żądać w całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników). Jednocześnie należy zauważyć, że przepisy prawa nie zakazują dłużnikom spełniania ciążącego na nich świadczenia z tytułu podatku od nieruchomości w częściach odpowiadających przysługującym im udziałom w nieruchomości.

W uzupełnieniu wniosku, Wnioskodawczyni stwierdziła, iż stosowany przez Nią sposób rozliczania kosztów związanych z nieruchomością, stanowiącą współwłasność łączną małżeńską (tj. amortyzacja, podatek od nieruchomości, bieżące koszty eksploatacji, itp.) oraz pożytków z tytułu wynajmu, wynikający z podpisanej przez małżonków umowy w sprawie podziału i korzystania ze wspólnej nieruchomości, jest zgodny z zapisami obowiązującej ustawy ? Ordynacja podatkowa, jak również ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odpowiedź na pytanie nr 1 stanowi przedmiot niniejszej interpretacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 3 i 6:

• pozarolnicza działalność gospodarcza,

• najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.
  
  

Ustalenie, z jakiego źródła pochodzi przychód, ma znaczenie dla ustalenia sposobu opodatkowania przychodu, możliwości odliczenia kosztów jego uzyskania itp. W pewnych sytuacjach możliwe jest występowanie wątpliwości, do jakiego źródła przychodów należy zakwalifikować danego rodzaju przychód. Jednakże pamiętać należy, iż jeden i ten sam przychód stanowić może przychód wyłącznie z jednego źródła.

Pojęcie działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 6 ww. ustawy. Zgodnie z tym przepisem, za pozarolniczą działalność gospodarczą uważa się działalność zarobkową wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową, polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż, polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych - prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Pojęcie pozarolniczej działalności gospodarczej użyte w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych opiera się na trzech przesłankach:

• zarobkowym celu działalności,

• wykonywaniu działalności w sposób zorganizowany i ciągły,

• prowadzeniu działalności we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek.
  
  

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 11 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Wyżej wymieniony przepis koreluje z brzmieniem art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczącym źródła przychodu jakim jest najem, wykluczając z tego katalogu składniki majątku związane z działalnością gospodarczą.

Na tle przedstawionych regulacji prawnych stwierdzić należy, że najem stanowi odrębne od działalności gospodarczej źródło przychodu (art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), choć może także istnieć najem, który prowadzony jest w ramach działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy).

Co do zasady wybór kwalifikacji i sposób rozliczenia przychodów z najmu ustawodawca pozostawił osobie oddającej rzecz w najem. Jedynie w przypadku, gdy przedmiotem najmu są składniki majątku związane z działalnością gospodarczą, albo najem jest przedmiotem tej działalności, zgodnie z treścią cytowanego wcześniej art. 14 ust. 2 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wynajmowanie nieruchomości traktowane jest jako pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy. Treść powyższego przepisu w sposób jednoznaczny wskazuje, że kosztami uzyskania przychodów są wydatki, które łącznie spełniają następujące warunki: pozostają w związku ze źródłem przychodów (zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodu, ewentualnie w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów), nie zostały wymienione w treści art. 23 ust. 1 ww. ustawy i ich poniesienie udokumentowane jest w sposób nie budzący wątpliwości.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Przepis art. 22a ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Stosownie do art. 22g ust. 11 ww. ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; (zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków), chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie. Zatem w przypadku gdy małżonkowie dane składniki majątku, stanowiące ich współwłasność, wykorzystują w działalności prowadzonej odrębnie, wartość początkową tych środków trwałych należy ustalić w takiej proporcji, w jakiej pozostaje udział małżonków we współwłasności tych składników.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż od kwietnia 2008 roku Wnioskodawczyni wraz z mężem, są współużytkownikami wieczystymi na prawie wspólności ustawowej małżeńskiej działki gruntu oraz współwłaścicielami budynków, budowli i urządzeń stanowiących odrębną nieruchomość z przeznaczeniem na działalność gospodarczą prowadzoną przez męża. W listopadzie 2010 r. Wnioskodawczyni zarejestrowała odrębną działalność gospodarczą jako osoba fizyczna. Wnioskodawczyni i Jej mąż posiadają odrębne wpisy do ewidencji działalności gospodarczej i odrębnie prowadzą własne podatkowe księgi przychodów i rozchodów.

Kwestię stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r.

Kodeks Rodzinny i Opiekuńczy (Dz. U. Nr 9, poz. 59 ze zm.). Stosownie do art. 31 § 1 tej ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest wspólnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 cytowanej ustawy, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku.

Współwłasność bowiem, skoro nie została wyłączona, ani zniesiona prawomocnym wyrokiem sądu, bądź umową majątkową małżeńską ? rodzi prawo korzystania z rzeczy na równych zasadach przez każdego z małżonków, w tym pobierania pożytków i innych przychodów oraz ponoszenia wydatków i ciężarów związanych z rzeczą wspólną.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, małżonkowie podlegają odrębnemu opodatkowaniu od osiąganych przez nich dochodów. Wprawdzie, jak stanowi art. 6 ust. 2 ww. ustawy, małżonkowie po spełnieniu określonych w ustawie warunków mogą być opodatkowani łącznie, jednakże nie zmienia to faktu, że każdy z nich jest odrębnym podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych.

W związku z tym każdy z małżonków, posiadający odrębny wpis do ewidencji działalności gospodarczej oraz odrębną ewidencję zdarzeń gospodarczych, mając status przedsiębiorcy odrębnie wykazuje przychody z prowadzonej działalności oraz koszty ich uzyskania. Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny i ww. przepisy należy stwierdzić, iż - skoro każdy z małżonków wykorzystuje składnik majątku (zabudowaną nieruchomość) objęty wspólnością majątkową w odrębnie prowadzonej działalności gospodarczej - to wartość początkową przedmiotowej nieruchomości, wprowadzonej do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych należy ustalić u każdego z małżonków, proporcjonalnie do posiadanego udziału w majątku wspólnym.

Konsekwentnie, odpisy amortyzacyjne od przedmiotowego lokalu użytkowego, stanowiące zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów winny być uwzględnione w wysokości odpowiadającej proporcji do posiadanego udziału w majątku wspólnym.

W sytuacji, gdy małżonkowie wykorzystują w nierównych częściach składnik majątku stanowiący ich współwłasność, w odrębnie prowadzonych działalnościach, dopuszczalne jest ustalenie wartości początkowej środków trwałych w oparciu o rzeczywiste proporcje ich wykorzystania, tym bardziej, iż takie stanowisko nie jest sprzeczne z postanowieniami ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy, którego art. 341 stanowi, że każdy z małżonków jest uprawniony do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego oraz do korzystania z nich w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez drugiego małżonka.

Zatem, jeżeli każdy z małżonków wykorzystuje składnik majątku objęty wspólnością majątkową w odrębnie prowadzonej działalności gospodarczej ? Wnioskodawczyni jako wartość początkową środka trwałego w ewidencji prowadzonej przez siebie, powinna uznać wartość początkową określoną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez małżonka, kontynuować przyjętą przez Niego metodę amortyzacyjną oraz uwzględnić dotychczasową wysokość odpisów amortyzacyjnych.

Natomiast w kwestii kosztów związanych z eksploatacją lokalu wskazać należy, iż z cytowanego uprzednio art. 22 ust. 1 ww. ustawy wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie poniesione wydatki, poza enumeratywnie wskazanymi w ustawie, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodu, ewentualnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Mogą to być więc koszty bezpośrednio lub pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami.

Należy więc stwierdzić, iż w przedstawionej we wniosku sytuacji, koszty związane z eksploatacją nieruchomości (w tym dostawy energii elektrycznej, gazu, wody, podatki), w której prowadzona jest odrębna działalność gospodarcza każdego z małżonków - mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu Wnioskodawczyni jednakże pod warunkiem spełnienia przesłanek określonych w art. 22 ust. 1 ww. ustawy. Jeśli część kosztów eksploatacyjnych związana jest z działalnością gospodarczą męża, to ta część wydatków nie stanowi kosztu uzyskania przychodu Wnioskodawczyni. Bez znaczenia jest przy tym to, na kogo zostały zawarte umowy o dostawę tzw. ?mediów?.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, że w momencie rozpoczęcia działalności gospodarczej przez Wnioskodawczynię, jako wartość początkową środka trwałego w ewidencji prowadzonej przez siebie, powinna przyjąć wartość początkową określoną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez małżonka, kontynuować przyjętą przez Niego metodę amortyzacyjną oraz uwzględnić dotychczasową wysokość odpisów amortyzacyjnych. W sytuacji, gdy małżonkowie wykorzystują w nierównych częściach składnik majątku stanowiący ich współwłasność, w odrębnie prowadzonych działalnościach, dopuszczalne jest ustalenie wartości początkowej środków trwałych w oparciu o rzeczywiste proporcje ich wykorzystania. W tej sytuacji pomocna może być wskazana we wniosku umowa podziału nieruchomości do używania.

Ponadto, koszty związane z eksploatacją ww. nieruchomości, stanowiącej współwłasność małżonków ponoszone przez Wnioskodawczynię w zakresie Jej własnej działalności gospodarczej stanowią dla Niej koszty uzyskania przychodów. Analogicznie, w taki sam sposób powinny być zaliczane do przychodów pożytki uzyskiwane z tytułu zawartych umów najmu.

Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a prowadzoną działalnością gospodarczą - każdorazowo spoczywa na podatniku.

Wniosek w zakresie pytania nr 2 zostanie rozstrzygnięty odrębnym pismem Nr IPTPB1/415-12/11-5/MD.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie zaznacza się, iż niniejsza interpretacja nie wywołuje skutków prawnych dla małżonka Wnioskodawczyni. Mając powyższe na uwadze informuje się, że uzyskanie przez małżonka Wnioskodawczyni pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej przepisów ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych możliwe jest po złożeniu wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wraz z wypełnieniem wszystkich warunków określonych w art. 14b i art. 14f ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M. C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.