1)Czy można zastosować dwie odrębne stawki amortyzacyjne, inną dla transformatora oraz inną dla (...)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 3 lipca 2014 r. (data wpływu 7 lipca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie wysokości stawki amortyzacyjnej oraz możliwości zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów jednorazowego odpisu amortyzacyjnego ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 lipca 2014 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie wysokości stawki amortyzacyjnej oraz możliwości zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów jednorazowego odpisu amortyzacyjnego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni podjęła decyzję o wybudowaniu własnej stacji transformatorowej, ze względu na duży pobór mocy. Dlatego rozpoczęła budowę, w skład której wchodzą: słupowa stacja transformatorowa z przyłączem kablowym oraz transformator do zasilania zakładu. Całkowity koszt budowy wg umowy to kwota 98 500,00 zł netto. Stacja transformatorowa wraz z transformatorem będzie własnością Wnioskodawczyni, nie będzie przekazana na rzecz zakładu energetycznego, wydatki związanie z utrzymaniem będzie pokrywała Wnioskodawczyni. Powyższy środek trwały będzie, zgodnie z brzmieniem art. 22a ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowił własność Wnioskodawczyni jako nabyty, kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do użytkowania środek, o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż jeden rok, nabyty przez Nią na potrzeby związane z prowadzona działalnością gospodarczą.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy można zastosować dwie odrębne stawki amortyzacyjne, inną dla transformatora oraz inną dla słupowej stacji transformatorowej (bez transformatora)?
2. Czy w związku z obowiązującą od 1 stycznia 2007 r. zmianą przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnik może jednorazowo dokonać odpisu amortyzacyjnego od inwestycji polegającej na zakupie transformatora?
3. Czy podatnik może zastosować roczną stawkę amortyzacyjną 4,5% od słupowej stacji transformatorowej (bez transformatora)?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, odnośnie pytania nr 1, o tym, czy można zastosować odrębną stawkę amortyzacyjną dla słupowej stacji transformatorowej oraz transformatora decyduje właściwa kwalifikacja środka trwałego. Stacje transformatorową można zakwalifikować do grupy 2 KŚT, a konkretnie do podgrupy 21, rodzaj 210 obejmującej m.in. linie elektroenergetyczne oraz słupowe stacje transformatorowe. Natomiast sam transformator wg Wnioskodawczyni to samodzielne urządzenie elektroenergetyczne przetwórcze i zasilające, które znajduje się w grupie 6 KŚT, podgrupa 63, rodzaj 630, tak więc można zastosować dwie różne stawki amortyzacyjne.

Według Wnioskodawczyni, odnośnie pytania nr 2, może Ona zaliczyć transformator jako koszt jednorazowy w księdze przychodów i rozchodów, korzystając z przepisu uprawniającego do wpisania w koszty środków trwałych w wysokości do 50 000,00 EURO, ponieważ transformator jest to samodzielne urządzenie elektroenergetyczne przetwórcze i zasilające, które znajduje się w grupie 6 KŚT, podgrupa 63, rodzaj 630. Zgodnie z brzmieniem art. 22k ust. 7 ustawy podatnicy w roku podatkowym, w którym rozpoczęli działalność gospodarczą oraz mali podatnicy, (których obroty w skali poprzedniego roku nie przekroczyły równowartości 800 000 EURO) mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości 50 000,00 EURO łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych. Ponieważ transformator zaliczony jest do grupy 6 KŚT, dlatego wg powyżej przytoczonej formuły, przysługuje z tego tytułu jednorazowy odpis amortyzacyjny.

Zdaniem Wnioskodawczyni, odnośnie pytania nr 3, z powyżej przytoczonych przepisów wynika, że przepis dotyczący jednorazowej amortyzacji nie obejmuje środków trwałych zaliczonych zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r., w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 1999 r.Nr 112, poz.1317, z 2002 r. Nr 18, poz. 169 oraz z 2004 r. Nr 260, poz. 2589) do grupy 2 środków trwałych, to jest obiektów inżynierii lądowej i wodnej, stąd też konieczność zastosowania stawki rocznej w wysokości 4,5%. Ponieważ stacje transformatorową można zakwalifikować do grupy 2 KŚT, podgrupy 21, rodzaj 210 obejmujący m.in. linie energetyczne oraz słupowe stacje transformatorowe(bez transformatorów) dlatego też należy ją amortyzować wg. stawki 4,5% rocznie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu lub zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Zatem, podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem:

• faktycznego poniesienia wydatku,
  

• istnienia związku przyczynowego pomiędzy wydatkiem a przychodami,
  

• braku dokonanego wydatku na liście negatywnej, zawartej w art. 23 ustawy,
  

• odpowiedniego udokumentowania poniesionego wydatku.
  
  

Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, każdy wydatek - poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Należy przy tym mieć na uwadze, iż obowiązek wskazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności gospodarczej, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów, spoczywa na podatniku.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do art. 22a ust. 1 pkt 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  

• zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
  

• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• jego przewidywany okres używania być dłuższy niż rok,
  

• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

  
  
  
  

Przy czym uznaje się, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast sformułowanie ?zdatny do użytku? należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową, lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Przepis art. 22f ust. 1 tej ustawy stanowi, że podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Stosownie do art. 22g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

1. w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia,
2. w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.
   
   

Według art. 22g ust. 3 tej ustawy za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 22g ust. 4 powyższej ustawy, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

W świetle powyższego przepisu, w przypadku wytworzenia środka trwałego we własnym zakresie, wartością początkową jest koszt wytworzenia obejmujący:

• wartość w cenie nabycia zużytych rzeczowych składników majątku (chodzi tutaj przede wszystkim o materiały, z których został wykonany środek trwały),
  

• wartość w cenie nabycia, wykorzystanych usług obcych (chodzi tutaj zarówno o usługi związane bezpośrednio z samym procesem wytworzenia, jak i usługi niezwiązane bezpośrednio z wytworzeniem, lecz niezbędne do uczynienia składnika majątku zdatnym do używania, np. niezbędne ekspertyzy obiektów budowlanych),
  

• koszty wynagrodzeń wraz z narzutami,
  

• inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych (np. odsetki od pożyczek i kredytów).
  
  
  

Wydatkami zwiększającymi koszt wytworzenia będą więc wszystkie wydatki poniesione na etapie przygotowania do realizacji inwestycji oraz w trakcie jej prowadzenia. Użycie przez ustawodawcę zwrotu, iż do kosztu wytworzenia środka trwałego zalicza się ?inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych? oznacza bowiem, iż katalog wydatków związanych z wytworzeniem środka trwałego powiększających jego wartość początkową jest otwarty. Mieszczą się w nim również inne, niewymienione wprost w treści omawianego przepisu koszty, które mają wpływ na wartość początkową danego składnika majątku. O tym, czy wydatki stanowić powinny koszt poprzez odpisy amortyzacyjne decyduje zatem związek kosztu z realizowanym przedsięwzięciem inwestycyjnym. Przy czym wydatki na wytworzenie środka trwałego mogą zostać zaliczone do wartości początkowej tylko wówczas, gdy zostały poniesione przed oddaniem środków trwałych do używania. Wynika to z faktu, że zapisy dotyczące środków trwałych dokonuje się w stosownej ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Do końca okresu, w jakim odpisy amortyzacyjne są dokonywane, wartość ta nie może ulec zmianie (wyjątek stanowią wydatki na ulepszenie środka trwałego, aktualizacja jego wyceny, czy zmiana ceny nabycia np. usług obcych). Nie zalicza się do wartości początkowej wydatków ponoszonych po oddaniu środka trwałego do używania. Wydatków, które nie są związane z procesem wytworzenia środków trwałych ? nie zalicza się do kosztów jego wytworzenia.

Zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50 000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

W świetle powyższego przepisu amortyzacją jednorazową mogą zostać objęte wyłącznie składniki majątku zaliczane do grup 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), czyli środki trwałe zaliczone do:

• grupy 3 ? kotły i maszyny energetyczne,
  

• grupy 4 ? maszyny, urządzenia i aparaty ogólnego zastosowania,
  

• grupy 5 ? specjalistyczne maszyny, urządzenia i aparaty,
  

• grupy 6 ? urządzenia techniczne,
  

• grupy 7 ? środki transportu z wyłączeniem samochodów osobowych,
  

• grupy 8 ? narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie.
  
  

W myśl art. 22k ust. 8 zdanie pierwsze ww. ustawy, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4.

Stosownie do art. 22k ust. 9 powyższej ustawy, przy określaniu limitu, o którym mowa w ust. 7, nie uwzględnia się odpisów amortyzacyjnych od nieprzekraczającej 3 500 zł wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22f ust. 3.

Według art. 22k ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pomoc, o której mowa w ust. 7, stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis.

Przepis art. 22k ust. 12 tej ustawy stanowi, że przeliczenia na złote kwoty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym wystąpiło zdarzenie, o którym mowa w tym przepisie, w zaokrągleniu do 1 000 zł.

Według art. 5a pkt 20 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o małym podatniku - oznacza to podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do1 000 zł

Zatem w 2014 r. status małego podatnika będą mieli ci podatnicy, których przychody ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyły w 2013 r. kwoty 5 068 000 zł. Natomiast limit jednorazowej amortyzacji wynosi 211 000 zł.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej zamierza wybudować stację transformatorową, na którą składać będzie się słupowa stacja transformatorowa z przyłączem kablowym oraz transformator do zasilania zakładu. Całkowity koszt budowy ma wynosić 98 500,00 zł netto. Po wybudowaniu stacja transformatorowa wraz z transformatorem będzie własnością Wnioskodawczyni, nie zostanie przekazana na rzecz zakładu energetycznego. Stacja ta będzie wykorzystywana na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, będzie ona stanowiła środek trwały w rozumieniu art. 22a ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 2010 r. Nr 242 poz. 1622), linie elektroenergetyczne przesyłowe nadziemne lub podziemne oraz słupowe stacje transformatorowe (bez transformatorów) i rozdzielcze ujęte zostały w 2 grupie KŚT, podgrupa 21, rodzaj 210, jako tzw. obiekty inżynierii lądowej i wodnej.

Według objaśnień szczegółowych KŚT, w przypadku obiektów inżynierii lądowej i wodnej za odrębny obiekt uważa się w zasadzie każdy samodzielny obiekt inżynierii lądowej lub wodnej wraz z fundamentem i konstrukcją nośną.

Natomiast transformator zaliczony został do grupy 6 KŚT - urządzenia techniczne, podgrupa 63, rodzaj 630, jako samodzielne urządzenie elektroenergetyczne przetwórcze i zasilające.

Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych zawarty został w załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Załącznik ten wskazuje, że do środków trwałych zaliczanych do obiektów inżynierii lądowej i wodnej należy stosować stawkę amortyzacyjną w wysokości 4.5%.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni będzie mogła odrębnie amortyzować transformator oraz słupową stację transformatorową (bez transformatora), stosując odrębne stawki do każdego z ww. środków trwałych?

Do słupowej stacji transformatorowej (bez transformatora) będzie mogła zastosować stawkę amortyzacyjną w wysokości 4.5% odnoszącą się do grupy 2 KŚT, podgrupa 21, rodzaj 210, jako tzw. obiektu inżynierii lądowej i wodnej.

Natomiast w odniesieniu do transformatora, który zaliczony jest do grupy 6 KŚT, tj. urządzenia techniczne, podgrupa 63 rodzaj 630, jako samodzielne urządzenie elektroenergetyczne przetwórcze i zasilające, będzie mogła zastosować w roku podatkowym, w którym środek ten zostanie wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jednorazowy odpis amortyzacyjny, zgodnie z wyżej powołanym art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powyższe uprawnienie przysługiwać będzie Wnioskodawczyni tylko wtedy, gdy osiągnięte przez Nią przychody nie przekroczą w poprzednim roku podatkowym kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w ?, ul. ?, ?, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.