Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od samochodów osobowych

Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od samochodów osobowych

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko ? przedstawione we wniosku z dnia 8 października 2014 r. (data wpływu 9 października 2014 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od samochodów osobowych ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest wspólnikiem Spółki komandytowej i posiada status komplementariusza. Zgodnie z umową Spółki Wnioskodawca uczestniczy w zyskach i stratach w 50%. Dochody z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej w Spółce komandytowej są opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych według stawki 19%. Spółka prowadzi pełną księgowość ? księgi handlowe. Samochody służące do działalności gospodarczej stanowią własność Spółki, której Wnioskodawca jest wspólnikiem. Samochody osobowe (samochody o wartości poniżej 20.000,00 euro) w ilości 4 sztuk są wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej i są ujęte w ewidencji środków trwałych. Nie jest prowadzona ewidencja przebiegu pojazdów.

Do kosztów uzyskania przychodów w związku z używaniem samochodów osobowych wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej zaliczane są:

  • amortyzacja użytkowanych samochodów osobowych,
  • koszty związane z bieżącą eksploatacją samochodów, tj.: naprawy samochodów, części, przeglądy techniczne, parkowanie, paliwo oraz ubezpieczenie.

Samochody te są wykorzystywane przez przedstawicieli handlowych do wyjazdów służbowych w działalności Spółki oraz prywatnych. Z pracownikami użytkującymi powyższe samochody podpisano umowy o odpowiedzialności za powierzone mienie, jednocześnie zamieszczając klauzulę o zwrocie 20% kosztów poniesionych przez pracodawcę za używanie samochodu dla celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Kwota za używanie samochodów dla celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą, zawarta w umowie, wyliczona jest według stawek rynkowych. Co miesiąc wystawiane są pracownikom faktury obciążające, które w Spółce są przychodem podatkowym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

  1. Czy bieżące koszty eksploatacyjne od samochodów osobowych ujętych w ewidencji środków trwałych stanowią w 100% koszty uzyskania przychodów w Spółce komandytowej, a tym samym w 50% dla Wnioskodawcy, stosownie do udziału w kosztach uzyskania przychodu Spółki?
  2. Czy amortyzacja od samochodów osobowych ujętych w ewidencji środków trwałych jest w 100% kosztem uzyskania przychodów w Spółce komandytowej a tym samym w 50% kosztem uzyskania przychodu Wnioskodawcy, stosownie do udziału w kosztach uzyskania przychodu Spółki?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie oznaczone nr 2. Pytanie oznaczone nr 1 będzie przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty stałe, tj. amortyzacja od ujętych w ewidencji środków trwałych samochodów osobowych stanowi w 100% koszty uzyskania przychodu w Spółce komandytowej, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, natomiast udział Wnioskodawcy wynosi 50% ogółu poniesionych kosztów, zgodnie z art. 8 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1030), spółka osobowa to − spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna.

Stosownie do art. 8 § 1 tego Kodeksu, spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana. Spółka osobowa prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą (§ 2 tegoż artykułu).

Spółki osobowe nie posiadają osobowości prawnej. Dochody spółek osobowych nie stanowią zatem odrębnego przedmiotu opodatkowania. Podlegają natomiast opodatkowaniu dochody poszczególnych wspólników spółki osobowej. Sposób opodatkowania dochodu z udziału w spółce osobowej będzie uzależniony od cywilnoprawnego statusu danego wspólnika. Jeżeli wspólnikiem spółki osobowej jest osoba fizyczna, to dochód z udziału w tej spółce będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, należy zwrócić uwagę, że na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Stosownie natomiast do art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

  • musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  • musi być należycie udokumentowany.


Samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodu, nie stwarza domniemania, że wszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostają z mocy samego prawa uznane za koszty podlegające odliczeniu. Innymi słowy, poniesienie wydatku, który nie został wyłączony w art. 23 nie oznacza, że wydatek taki automatycznie będzie uznany za koszt uzyskania przychodów. Podatnik ma bowiem możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów pod warunkiem, że mają one związek z przychodem z prowadzonej działalności gospodarczej, a ich poniesienie ma, bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, czy też zachowanie albo zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Ustawodawca posługując się zwrotem ?koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu? przypisuje temu określeniu cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podatnika podporządkowanego osiągnięciu przychodów, a nie odwołuje się do skutku będącego następstwem określonego działania. Wykładnia językowa użytego przez ustawodawcę określenia ,,koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu? oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod tym jednakże warunkiem, że wykaże, że poniósł określony wydatek, który ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, czy wykonywaną umową, a jego poniesienie miało lub mogło mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, bądź też ma służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W przypadku źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł ? obiektywnie oceniając ? oczekiwać takiego efektu.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższych przepisów wynika, że jedną z podstawowych cech decydujących o możliwości zaliczenia składników majątkowych do kategorii środków trwałych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym decydujących o możliwości zaliczania do koszów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych od ich wartości początkowej, jest fakt ich wykorzystywania w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej bądź wynajmowania lub wydzierżawiania podmiotom trzecim.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest wspólnikiem Spółki komandytowej, w której posiada status komplementariusza. Zgodnie z umową Spółki Wnioskodawca uczestniczy w zyskach i stratach w 50%. Dochody z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej w Spółce komandytowej są opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych według stawki 19%. Spółka prowadzi pełną księgowość ? księgi handlowe. Samochody służące do działalności gospodarczej stanowią własność Spółki, której Wnioskodawca jest wspólnikiem. Samochody osobowe (o wartości poniżej 20.000,00 euro) w ilości 4 sztuk są wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej i są ujęte w ewidencji środków trwałych. Nie jest prowadzona ewidencja przebiegu pojazdów.

Do kosztów uzyskania przychodów w związku z używaniem samochodów osobowych wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej zaliczana jest amortyzacja użytkowanych samochodów osobowych.

Samochody te są wykorzystywane przez przedstawicieli handlowych do wyjazdów służbowych w działalności Spółki oraz prywatnych. Z pracownikami użytkującymi powyższe samochody podpisano umowy o odpowiedzialności za powierzone mienie, jednocześnie zamieszczając klauzulę o zwrocie 20% kosztów poniesionych przez pracodawcę za używanie samochodu dla celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Kwota za używanie samochodów dla celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą, zawarta w umowie, wyliczona jest według stawek rynkowych. Co miesiąc wystawiane są pracownikom faktury obciążające, które w Spółce są przychodem podatkowym.

Odnosząc przedstawione powyżej przepisy do opisu stanu faktycznego zawartego we wniosku, wskazać należy, że w przypadku samochodów osobowych wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej, udostępnionych przedstawicielom handlowym, zaliczonych do środków trwałych i wykorzystywanych w tej działalności, możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów pełnych odpisów amortyzacyjnych, niezależnie od tego, że samochody są częściowo wykorzystywane dla celów prywatnych.

Mając powyższe na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz obowiązujące przepisy prawa, stwierdzić należy, że Spółka komandytowa może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej samochodów osobowych stanowiących środki trwałe w prowadzonej działalności gospodarczej, udostępnionych przedstawicielom handlowym. Odpisy amortyzacyjne stanowić mogą koszt uzyskania przychodu dla Wnioskodawcy, będącego komplementariuszem Spółki komandytowej proporcjonalnie do Jego udziału w zysku zapisanym w umowie Spółki komandytowej, stosownie do uregulowań zawartych w art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto należy nadmienić, że zgodnie z przepisem art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem, interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydawane są wyłącznie na wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy.

W związku z tym, zaznacza się, że interpretacja odnosi się tylko i wyłącznie do Wnioskodawcy i nie ma zastosowania do pozostałych wspólników Spółki komandytowej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika