Płatnik ? wartość poniesionego świadczenia przez Wnioskodawcę z tytułu użyczenia tymczasowej (...)

UZASADNIENIE

W dniu 14 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Zgodnie z art. 92 ust. 1 ustawy o służbie celnej, przeniesienie funkcjonariusza celnego do innej miejscowości wymaga zapewnienia mu odpowiednich warunków mieszkaniowych, zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie świadczeń związanych z przeniesieniem funkcjonariusza celnego do pełnienia służby w innej miejscowości. Tymczasową kwaterę przyznaje się funkcjonariuszowi przeniesionemu na stałe do pełnienia służby w innej miejscowości oczekującemu na przyznanie lokalu mieszkalnego.

Wnioskodawca użycza na podstawie umowy tymczasowej kwatery w budynku Wnioskodawcy przeniesionemu służbowo funkcjonariuszowi celnemu. Umowa ta została zawarta w dniu 4 czerwca 2014 r. i obowiązuje do dnia 31 grudnia 2015 r. Koszty zakwaterowania skalkulowane na kwotę 127,97 zł miesięcznie ponosi Wnioskodawca.

W zawartej umowie biorący w użyczenie, przeniesiony służbowo funkcjonariusz celny oświadczył, że w czasie korzystania z tymczasowej kwatery nie będzie występować o przyznanie równoważnika pieniężnego określonego w § 1 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 października 2010 r. w sprawie świadczeń socjalnych związanych z przeniesieniem funkcjonariusza celnego do pełnienia służby w innej miejscowości. Ponadto przeniesiony funkcjonariusz celny nie korzysta z podwyższonych kosztów uzyskania przychodu. Wnioskodawca nadmienił, że zapytanie dotyczy roku podatkowego 2014 i 2015 - czyli okresu, na jaki podpisana jest umowa korzystania z tymczasowej kwatery. Następnie dodano, że wobec funkcjonariusza celnego Wnioskodawca występuje jako płatnik, obowiązany obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy oraz wpłacać podatek i sporządzać informacje PIT na podstawie art. 31, art. 37, art. 38 i art. 39 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy na podstawie przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego Wnioskodawca występujący jako płatnik, obowiązany obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy oraz wpłacać podatek i sporządzać informacje PIT na podstawie art. 31, art. 37, art. 38 i art. 39 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, winien traktować przedstawioną sytuację jako przychód funkcjonariusza - w myśl art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, i czy może zastosować zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 19, gdzie wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników jest wolna od podatku dochodowego od osób fizycznych do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie przedstawionego stanu faktycznego, natomiast w zakresie zdarzenia przyszłego zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, płatnika, obowiązanego do obliczania i pobierania w ciągu roku zaliczek na podatek dochodowy oraz wpłacania podatku i sporządzania informacji PIT na podstawie art. 31, art. 37, art. 33 i art. 39 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przedstawiony stan faktyczny i zdarzenie przyszłe stanowi dla funkcjonariusza celnego przychód w myśl art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże ze względu na skalkulowany koszt utrzymania tymczasowej kwatery w wysokości 127,97 zł miesięcznie, Wnioskodawca uważa, że w stosunku do ww. świadczenia może zastosować zwolnienie od podatku dochodowego od osób fizycznych, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 19, gdyż jest to świadczenie ponoszone przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracownika do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl zasady powszechnego opodatkowania wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści powołanego przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14 -15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W praktyce, w pojęciu przychodu mieści się więc każda realna korzyść, jaką uzyskał podatnik.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Treść powyższego przepisu wskazuje zatem, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać jako pracownik. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.

W myśl art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej ?zakładami pracy?, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przepisu art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5 (?).

Wskazać należy, że z art. 92 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej (Dz. U. z 2013 r., poz. 1404, z późn.

zm.), przeniesienie funkcjonariusza do innej miejscowości, z której dojazd do miejsca zamieszkania jest znacznie utrudniony, wymaga zapewnienia funkcjonariuszowi odpowiednich warunków mieszkaniowych, z uwzględnieniem jego sytuacji rodzinnej. W myśl art. 93 ust. 1 ww. ustawy w przypadku, o którym mowa w art. 92 ust. 1, jeżeli zapewnienie funkcjonariuszowi odpowiednich warunków mieszkaniowych jest niemożliwe lub utrudnione oraz jeżeli on sam lub jego małżonek nie posiadają lokalu mieszkalnego w miejscu pełnienia służby lub w miejscowości pobliskiej, funkcjonariuszowi przysługuje zwrot udokumentowanych kosztów przeniesienia lub równoważnik pieniężny.

W myśl postanowień § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 października 2010 r. w sprawie świadczeń związanych z przeniesieniem funkcjonariusza celnego do pełnienia służby w innej miejscowości (Dz. U. Nr 202, poz. 1338), tymczasową kwaterę przyznaje się funkcjonariuszowi:

1. przeniesionemu na stałe do pełnienia służby w innej miejscowości oczekującemu na przyznanie lokalu mieszkalnego;
2. przeniesionemu czasowo do pełnienia służby w innej miejscowości.
   
   

Zgodnie z § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia, kierownik urzędu przyznaje funkcjonariuszowi lokal mieszkalny albo tymczasową kwaterę w miejscowości, do której funkcjonariusz został przeniesiony, albo w miejscowości pobliskiej. Natomiast w myśl § 10 ust. 1 ww. rozporządzenia warunkiem przyznania lokalu mieszkalnego albo tymczasowej kwatery jest zawarcie umowy pomiędzy funkcjonariuszem a kierownikiem urzędu określającej zasady korzystania odpowiednio z przyznanego lokalu mieszkalnego albo tymczasowej kwatery. Koszty zakwaterowania w tymczasowej kwaterze ponosi urząd, do którego funkcjonariusz został przeniesiony (§ 10 ust. 4 rozporządzenia).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca użycza na podstawie umowy tymczasowej kwatery w budynku będącym siedzibą Wnioskodawcy przeniesionemu służbowo funkcjonariuszowi celnemu. Umowa została zawarta w dniu 4 czerwca 2014 r. i obowiązuje do dnia 31 grudnia 2015 r. Koszty zakwaterowania ponosi Wnioskodawca. W zawartej umowie biorący w użyczenie, przeniesiony służbowo funkcjonariusz celny oświadczył, że w czasie korzystania z tymczasowej kwatery nie będzie występować o przyznanie równoważnika pieniężnego określonego w § 1 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 października 2010 r. w sprawie świadczeń socjalnych związanych z przeniesieniem funkcjonariusza celnego do pełnienia służby w innej miejscowości.

Z powyższego wynika zatem, że wartość ponoszonego świadczenia z tytułu zakwaterowania funkcjonariusza celnego przeniesionego służbowo, stanowi przychód funkcjonariusza, podlegający opodatkowaniu.

Jednakże w myśl art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatki dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł.

Dodać należy, że zwolnienie o którym mowa wyżej znajduje zastosowanie w przypadku funkcjonariusza, który nie korzysta z podwyższonych kosztów uzyskania przychodów, określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, stwierdzić należy, że Wnioskodawca, wartość ponoszonego świadczenia z tytułu zakwaterowania funkcjonariusza celnego przeniesionego służbowo, winien traktować jako przychód funkcjonariusza otrzymującego to świadczenie, podlegający zwolnieniu, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. do kwoty 500 zł miesięcznie. Natomiast w sytuacji, gdy wartość tego świadczenia dla funkcjonariusza przekroczy w danym miesiącu kwotę 500 zł, nadwyżka będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a Wnioskodawca, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, będzie zobowiązany do naliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz sporządzenia imiennej informacji według ustalonego wzoru.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.