Czy w myśl art. 26 ust. 1 pkt 6, ust. 7a i 7b ustawy, wydatki związane z podłączeniem do budynku (...)

UZASADNIENIE

W dniu 25 lutego 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczeń wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.). Pismem z dnia 4 marca 2013 r., znak IPTPB2/415-134/13-2/AK, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. Wezwanie wysłano w dniu 5 marca2013 r. (skutecznie doręczono 8 marca 2013 r.). W dniu 15 marca 2013 r. do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie (data nadania 11 marca 2013 r.).

Pismem z dnia 29 kwietnia 2013 r., Nr IPTPB2/415-134/13-4/AK, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, ponownie wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie siedmiu dni od dnia doręczenia tego wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano dnia 29 kwietnia 2013 r. (skutecznie doręczono dnia 2 maja 2013 r.), natomiast w dniu 10 maja 2013 r. do tut. Organu wpłynęło pismo stanowiące odpowiedź na wezwanie (data nadania 8 maja 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną I grupy, ze znacznym stopniem niepełnosprawności, całkowicie niezdolny do pracy. Choroby wcześniejsze to udar mózgu, stan po by-passach, zaćma obu oczu (termin operacji 2016 r.) oraz trwająca 25 lat cukrzyca, która spowodowała następne kalectwo. Od 2010 r. doszła następna choroba ? stopa cukrzycowa, amputacja palca i części stopy, która do dnia dzisiejszego ma otwartą ranę. Z tego powodu od 2010 r. Wnioskodawca porusza się na wózku inwalidzkim, od czerwca 2012 r. o kulach do dnia dzisiejszego.

Niepełnosprawność narządu ruchu spowodowała, iż Wnioskodawca nie jest w stanie obsługiwać pieca centralnego ogrzewania na węgiel, mieszczącego się w piwnicy, do której prowadzą schody z 20 stopni. Budynek do którego trzeba wchodzić po schodach ? wysoki parter, budownictwo z lat 80-tych. W budynku oprócz Wnioskodawcy mieszka żona, która jedyna pracuje i 79 letnia teściowa. W ramach adaptacji budynku w 2012 r. doprowadzono gaz ziemny do budynku, oraz zakupiono i zamontowano piec gazowy.

Tym samym bariery architektoniczne częściowo udało się zlikwidować. Wnioskodawca ma teraz ciepło w budynku oraz niezbędną ciepłą wodę w każdej chwili do użycia i w miarę normalnego funkcjonowania.

Na zakup pieca i podłączenie gazu ziemnego do budynku Wnioskodawca otrzymał kredyt z banku, część poniesionych wydatków dofinansował urząd gminy z tytułu ochrony środowiska.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku.

Czy w myśl art. 26 ust. 1 pkt 6, ust. 7a i 7b ustawy, wydatki związane z podłączeniem do budynku gazu ziemnego, zakupem i montażem pieca gazowego, czyli różnicę kosztów podłącza i zakupu pieca Wnioskodawca może odliczyć w ramach ulgi rehabilitacyjnej, gdyż taka potrzeba wynikła z Jego niepełnosprawności i uciążliwości życiowych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl art. 26 ust. 1 pkt 6, ust. 7a i 7b ustawy, wydatki związane z podłączeniem do budynku gazu ziemnego, zakupem i montażem pieca gazowego, poniesione były stosownie do potrzeby wynikającej z Jego niepełnosprawności. Wydatki poniesione w 2012 r. były związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych. Odliczeniu podlegałaby różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą dofinansowaną z UG w ramach ochrony środowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U z 2012 r., poz. 361 ze zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Przepisy zawarte w art. 26 ust. 7a-7g cyt. ustawy określają warunki oraz wydatki, których poniesienie przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne uprawniają do odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł;
8. utrzymanie przez osoby niewidome, o których mowa w pkt 7, psa przewodnika ? w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty określonej w pkt 7;
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
10. opłacenie tłumacza języka migowego;
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;
12. leki ? w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
    1. osoby niepełnosprawnej ? karetką transportu sanitarnego,
    2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 ? również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a;
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne ? w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł;
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
    1. na turnusie rehabilitacyjnym,
    2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
    3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.

Powyższy przepis enumeratywnie wymienia wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych podlegające odliczeniu od dochodu. Katalog tych wydatków jest katalogiem zamkniętym, wobec czego nie może być traktowany rozszerzająco.

Zgodnie z art. 26 ust. 7b ww. ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Wysokość wydatków na cele określone w ust. 7a ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14 (art. 26 ust. 7c ww. ustawy).

Stosownie do treści art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy nie określa szczegółowo jakie wydatki podlegają odliczeniu. Literalne brzmienie słowa ?adaptacja? oznacza przystosowanie do innego użytku, przeróbkę dla nadania innego charakteru (Słownik Języka Polskiego, Tom I pod redakcją prof. dr Mieczysława Szymczaka, W-wa 1978). Adaptacja mieszkania lub budynku oznacza zatem przeróbkę mającą nadać mu inny charakter, przystosować do innego użytku.

Natomiast wyposażenie mieszkania/budynku to nadanie mu rzeczowych elementów zwiększających jego walory użytkowe. Zakres prac adaptacyjnych bądź prac związanych z wyposażeniem lokalu/budynku musi być przeprowadzony stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności podatnika i musi być związany z rodzajem niepełnosprawności. Przeprowadzone prace adaptacyjne mają ułatwiać osobie niepełnosprawnej funkcjonowanie w danym budynku lub lokalu mieszkalnym, a nie ogólnie zapewniać lepszy komfort mieszkania. Konstatując powyższe rozważania, stwierdzić należy, iż przez adaptację należy rozumieć takie przystosowanie mieszkania lub budynku mieszkalnego, które umożliwi lub ułatwi życie w nim osoby niepełnosprawnej, a nie jedynie poprawi standard zamieszkiwania, natomiast przez wyposażenie ? nadanie mu walorów użytkowych.

Jak z powyższego wynika, zakres i rodzaj robót związanych z adaptacją lub wyposażeniem mieszkania oraz budynku mieszkalnego uzależniony jest zatem od charakteru niepełnosprawności. Ma on ułatwić osobie niepełnosprawnej funkcjonowanie w danym mieszkaniu lub budynku mieszkalnym i jednocześnie ma być związany z rodzajem niepełnosprawności danego podatnika. W katalogu wyliczeń ujętym w art. 26 ust. 7a ww. ustawy spotyka się przy wielu wydatkach na cele rehabilitacyjne zastrzeżenia, co do możliwości ich poniesienia, m. in. w następujący sposób: stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, niezbędny w rehabilitacji, ułatwiający wykonywanie czynności życiowych, indywidualny charakter.

Wskazane przykłady świadczą o tym, że konkretny wydatek związany z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych osobie niepełnosprawnej ? podobnie jak wydatek przeznaczony na cele rehabilitacyjne ? musi z reguły wyróżniać się pewną cechą charakterystyczną w związku z niepełnosprawnością.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną I grupy, ze znacznym stopniem niepełnosprawności, całkowicie niezdolny do pracy. Niepełnosprawność narządu ruchu spowodowała, iż Wnioskodawca nie był w stanie obsługiwać pieca centralnego ogrzewania na węgiel. W ramach adaptacji budynku w 2012 r. doprowadzono gaz ziemny do budynku, oraz zakupiono i zamontowano piec gazowy.

Na zakup pieca i podłączenie gazu ziemnego do budynku Wnioskodawca otrzymał kredyt z banku, część poniesionych wydatków dofinansował urząd gminy w ramach ochrony środowiska.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego i przytoczone przepisy prawne, stwierdzić należy, że udokumentowane fakturą VAT koszty związane z podłączeniem do budynku gazu ziemnego, zakupem i montażem pieca gazowego stanowią wydatek ułatwiający wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia różnicy przedmiotowych wydatków w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej za 2012 r., (różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą dofinansowaną z urzędu gminy) o ile spełnione zostały wszystkie warunki, o których mowa wyżej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.