1) Czy Wnioskodawca może skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej oraz odliczyć od dochodu następujące (...)

1) Czy Wnioskodawca może skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej oraz odliczyć od dochodu następujące wydatki: a) koszty poniesionych zajęć terapeutycznych u syna, udokumentowanych rachunkami wystawionymi na Wnioskodawcę (logopeda, psycholog, terapia integracji sensorycznej, terapia grupowa, terapia ręki )? b) koszty używania własnego samochodu osobowego w celu dowożenia syna na powyższe zajęcia? 2) Czy można odliczyć od dochodu wydatki wymienione w punkcie 1, poniesione przed datą wydania orzeczenia o niepełnosprawności (wg. orzeczenia niepełnosprawność datuje się od 3-go miesiąca życia)?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 6 stycznia 2013 r. (data wpływu 10 stycznia 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 lutego 2013 r. (data wpływu 20 lutego 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczeń wydatków na cele rehabilitacyjne w części dotyczącej:

  • ponoszonych na terapię logopedyczną, integrację sensoryczną, terapię ręki, używanie samochodu osobowego celem dowożenia na niezbędne zabiegi rehabilitacyjne niepełnosprawnego syna ? jest prawidłowe,
  • ponoszonych na socjoterapię ? jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 stycznia 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczeń wydatków na cele rehabilitacyjne.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.). Pismem z dnia 8 lutego 2013 r., znak IPTPB2/415-17/13-2/AK, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. Wezwanie wysłano w dniu 8 lutego 2013 r. (skutecznie doręczono 12 lutego 2013 r.). W dniu 20 lutego 2013 r. do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie (data nadania 16 lutego 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Syn Wnioskodawcy, lat 6, ma zdiagnozowany autyzm dziecięcy atypowy oraz posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane dnia 8 grudnia 2012 r., w którym niepełnosprawność datuje się od 3-go miesiąca życia. Z orzeczenia o niepełnosprawności wynika, że wymaga on korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki. Ponadto wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji, a także konieczności stałego współudziału na co dzień opiekuna w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji.

Powyższe orzeczenie o niepełnosprawności zostało wydane głównie w oparciu o opinię lekarską z dnia 22 października 2012 r. (wydaną przez leczącego lekarza specjalistę psychiatrii oraz specjalistę psychiatrii dzieci i młodzieży) oraz orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego na czas wychowania przedszkolnego z dnia 25 października 2012 r.

Z opinii lekarskiej wynika, że syn Wnioskodawcy wymaga stałej i systematycznej terapii (psycholog, pedagog, logopeda, integracja sensoryczna, psychoterapeuta rodzinny, psychiatra dziecięcy, terapia grupowa z ukierunkowaniem na treningi społeczne i rozwój kontaktu). W orzeczeniu o potrzebie kształcenia specjalnego zalecane są m.in. ćwiczenia usprawniające motorykę dłoni (terapia ręki), terapia logopedyczna oraz integracja sensoryczna. Większość z niezbędnych zajęć terapeutycznych (logopeda, psycholog, terapia integracji sensorycznej, terapia grupowa, terapia ręki) przeprowadzana jest odpłatnie oraz wystawiane są za nie rachunki na Wnioskodawcę. Powyższe zajęcia terapeutyczne są niezbędne do poprawy funkcjonowania społecznego oraz ruchowego syna (mają charakter rehabilitacji społecznej).

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca informuje, że wydatki związane z rehabilitacją syna nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, Narodowego Funduszu Zdrowia oraz zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, a także nie zostały Jemu zwrócone w jakiejkolwiek innej formie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

  1. Czy może skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej oraz odliczyć od dochodu następujące wydatki:
    1. koszty poniesionych zajęć terapeutycznych u syna, udokumentowanych rachunkami wystawionymi na Wnioskodawcę (logopeda, psycholog, terapia integracji sensorycznej, terapia grupowa, terapia ręki )?
    2. koszty używania własnego samochodu osobowego w celu dowożenia syna na powyższe zajęcia?
  2. Czy można odliczyć od dochodu wydatki wymienione w punkcie 1, poniesione przed datą wydania orzeczenia o niepełnosprawności (wg. orzeczenia niepełnosprawność datuje się od 3-go miesiąca życia)?

Zdaniem Wnioskodawcy, może odliczyć od dochodu koszty poniesionych zajęć terapeutycznych u syna udokumentowanych rachunkami wystawionymi na Niego (logopeda, psycholog, terapia integracji sensorycznej, terapia grupowa, terapia ręki) oraz koszty używania własnego samochodu osobowego w celu dowożenia syna na powyższe zajęcia. Powyższe zajęcia terapeutyczne są niezbędne w leczeniu oraz rehabilitacji syna ? jest to udokumentowane w orzeczeniu o niepełnosprawności, w opinii prowadzącego lekarza psychiatry oraz w orzeczeniu o potrzebie kształcenia specjalnego (kserokopie wszystkich trzech dokumentów w załączeniu).

Wnioskodawca uważa, że może odliczyć od dochodu wydatki wymienione wyżej, poniesione przed datą wydania orzeczenia o niepełnosprawności, ponieważ wg. orzeczenia niepełnosprawność datuje się od 3-go miesiąca życia dziecka.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca sprecyzował własne stanowisko i stwierdził, że zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podstawę obliczenia podatku stanowi dochód po odliczeniu m. in. wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

W myśl art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne. Ponadto stosownie do art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy, za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł. Wysokość tych wydatków zgodnie z uregulowaniem art. 26 ust. 7c tej ustawy nie trzeba dokumentować.

Powołując się na powyższe przepisy uważa, że może odliczyć od dochodu koszty poniesionych zajęć terapeutycznych u syna, udokumentowanych rachunkami wystawionymi na Niego (logopeda, psycholog, terapia integracji sensorycznej, terapia grupowa, terapia ręki) oraz koszty używania własnego samochodu osobowego w celu dowożenia syna na powyższe zajęcia ? w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł. Powyższe zajęcia terapeutyczne w ocenie Wnioskodawcy należy zaliczyć do zabiegów rehabilitacyjnych, gdyż są niezbędne w leczeniu oraz rehabilitacji syna, ponadto przyczyniają się do poprawy jego funkcjonowania społecznego oraz ruchowego - jest to udokumentowane w orzeczeniu o niepełnosprawności, w opinii prowadzącego lekarza psychiatry oraz w orzeczeniu o potrzebie kształcenia specjalnego (kserokopie wszystkich trzech dokumentów w załączeniu).

Wydatki związane z rehabilitacją syna nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, Narodowego Funduszu Zdrowia oraz zakładowego fund uszu świadczeń socjalnych, a także nie zostały Jemu zwrócone w jakiejkolwiek innej formie.

Niepełnosprawność u syna datuje się od 3-go miesiąca życia dziecka (wg orzeczenia o niepełnosprawności). Wnioskodawca stwierdza, że wydaje Mu się mało logiczne, aby mógł odliczać od dochodu wydatki wymienione wyżej, poniesione przed datą wydania orzeczenia o niepełnosprawności. Uważa, że może odliczyć od dochodu wymienione wydatki, które zostały poniesione począwszy od dnia wydania orzeczenia o niepełnosprawności tj. od 8 grudnia 2012 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

  • prawidłowe - w części dotyczącej wydatków ponoszonych na terapię logopedyczną, integrację sensoryczną, terapię ręki, używanie samochodu osobowego celem dowożenia na niezbędne zabiegi rehabilitacyjne niepełnosprawnego syna,
  • nieprawidłowe - w części dotyczącej wydatków ponoszonych na socjoterapię.



W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

  1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
  2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną albo
  3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

W myśl art. 26 ust. 7e ww. ustawy, przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł.

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

  1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono
    1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
    2. znaczny stopień niepełnosprawności;
  2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
    1. całkowitą niezdolność do pracy albo
    2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.


Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy, odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

  1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
  2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
  3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
  4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
  5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
  6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
  7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł;
  8. utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł;
  9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
  10. opłacenie tłumacza języka migowego;
  11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;
  12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
  13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
    1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
    2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II ? grupy inwalidztwa oraz dzieci niepełnosprawnych do 16 lat - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a)
  14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II. grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne ? w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł;
  15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
    1. na turnusie rehabilitacyjnym,
    2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
    3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.


W myśl art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia w szczególności:

  1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
  2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
  3. okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Stosownie do art. 26 ust. 7b ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Należy zaznaczyć, że wszelkiego rodzaju ulgi i zwolnienia są wyjątkiem od konstytucyjnej zasady równości i powszechności opodatkowania, dlatego winny być interpretowane ściśle z literą prawa. Niedopuszczalna jest zatem ich interpretacja rozszerzająca. Zatem, wydatki poniesione na inne cele - nawet wówczas gdy zostały poniesione w związku z niepełnosprawnością ? nie korzystają z odliczeń w ramach omawianej ulgi.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że syn Wnioskodawcy, lat 6, ma zdiagnozowany autyzm dziecięcy atypowy oraz posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane dnia 8 grudnia 2012 r., w którym niepełnosprawność datuje się od 3-go miesiąca życia. Z orzeczenia o niepełnosprawności wynika, że wymaga on korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki. Ponadto wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji, a także konieczności stałego współudziału na co dzień opiekuna w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji.

Powyższe orzeczenie o niepełnosprawności zostało wydane głównie w oparciu o opinię lekarską z dnia 22 października 2012 r. (wydaną przez leczącego lekarza specjalistę psychiatrii oraz specjalistę psychiatrii dzieci i młodzieży) oraz orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego na czas wychowania przedszkolnego z dnia 25 października 2012 r.

Z opinii lekarskiej wynika, że syn Wnioskodawcy wymaga stałej i systematycznej terapii (psycholog, pedagog, logopeda, integracja sensoryczna, psychoterapeuta rodzinny, psychiatra dziecięcy, terapia grupowa z ukierunkowaniem na treningi społeczne i rozwój kontaktu). W orzeczeniu o potrzebie kształcenia specjalnego zalecane są m.in. ćwiczenia usprawniające motorykę dłoni (terapia ręki), terapia logopedyczna oraz integracja sensoryczna. Większość z niezbędnych zajęć terapeutycznych (logopeda, psycholog, terapia integracji sensorycznej, terapia grupowa, terapia ręki) przeprowadzana jest odpłatnie oraz wystawiane są za nie rachunki na Wnioskodawcę. Powyższe zajęcia terapeutyczne są niezbędne do poprawy funkcjonowania społecznego oraz ruchowego syna (mają charakter rehabilitacji społecznej).

Wydatki związane z rehabilitacją syna nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, Narodowego Funduszu Zdrowia oraz zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, a także nie zostały Mu zwrócone w jakiejkolwiek innej formie.

W ramach ulgi rehabilitacyjnej Wnioskodawca chciałby odliczyć wydatki poniesione na zajęcia terapeutyczne syna, udokumentowane wystawionymi rachunkami (logopeda, psycholog, terapia integracji sensorycznej, terapia grupowa, terapia ręki) oraz używania własnego samochodu osobowego w celu dowożenia syna na powyższe zajęcia.

Wskazać przy tym należy, że ustawodawca nie zdefiniował w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pojęć: ?zabieg?, ?rehabilitacja? oraz ?rehabilitacja lecznicza?, zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w ?Słowniku wyrazów obcych? (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz ?Encyklopedii? PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje m.in. zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię, kinezyterapię.

W ramach ww. ulgi podatkowej ? przy spełnieniu pozostałych warunków uprawniających do omawianej ulgi - mieszczą się zatem wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w związku z niepełnosprawnością syna i zalecone przez lekarza prowadzącego na zabiegi rehabilitacyjne w ramach rehabilitacji logopedycznej (jako usprawniającej aparat mowy) oraz zabiegi rehabilitacyjne w zakresie integracji sensorycznej (jako stymulującej układ nerwowy) zabiegi terapii ręki (poprawa funkcjonowania ruchowego) wykonywanej pod kierunkiem wyspecjalizowanych osób. Zatem, wydatki na cele rehabilitacyjne, poniesione na ww. zabiegi rehabilitacyjne podlegają odliczeniu w ramach omawianej ulgi.

Natomiast odnosząc się do wydatków ponoszonych przez Wnioskodawcę na socjoterapię syna wyjaśnić należy, że socjoterapię zalicza się do procesów korekcyjnych o charakterze leczniczym adresowanych do dzieci i młodzieży z zaburzeniami zachowania, zaburzeniami emocjonalnymi lub innymi kłopotliwymi zachowaniami. Socjoterapia z reguły ma postać ustrukturalizowanych spotkań grupowych, które służą realizacji celów terapeutycznych, edukacyjnych i rozwojowych. Zatem niewątpliwie socjoterapia mieści się w szeroko pojętej rehabilitacji, jednak zgodnie z literalnym brzmieniem art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie można jej zakwalifikować do zabiegów rehabilitacyjnych, wobec czego wydatki poniesione na ten cel nie podlegają odliczeniu w ramach omawianej ulgi.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne ? w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Z analizy art. 26 ust. 7a pkt 14 powołanej ustawy wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia od dochodu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, m.in. należy:

  1. mieć na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia; przy czym roczny dochód takiej osoby nie może przekroczyć kwoty 9.120 zł,
  2. być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego,
  3. dowozić nim osobę niepełnosprawną na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza,
  4. ponieść z tego tytułu wydatki.

Zaznaczyć przy tym należy, iż określona w ustawie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia ?w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł? (a nie ?w wysokości 2.280 zł??) wskazuje, iż wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca ma na utrzymaniu niepełnosprawne dziecko posiadające orzeczenie o niepełnosprawności.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że jeżeli w istocie ponosi wydatki z tytułu używania samochodu osobowego celem dowozu niepełnosprawnego dziecka na niezbędne zajęcia rehabilitacyjne, to ma prawo do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej w wysokości faktycznie poniesionych przez Niego wydatków. Podkreślenia wymaga fakt, iż odliczenie nie może przekroczyć kwoty 2.280 zł.

Ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki na cele rehabilitacyjne mogą zostać odliczone od dnia wskazanego jako data ustalenia stopnia niepełnosprawności, tj. od 8 grudnia 2012 r., bowiem od tego dnia został ustalony stopień niepełnosprawności.

Reasumując, w ramach ulgi rehabilitacyjnej ? przy spełnieniu pozostałych warunków do niej uprawniających - mieszczą się wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na zaleconą przez lekarza prowadzącego: rehabilitację logopedyczną, terapię ręki, integrację sensoryczną wykonywaną pod kierunkiem wyspecjalizowanych osób, oraz koszty używania samochodu osobowego poniesione w celu dowozu niepełnosprawnego dziecka.. Natomiast socjoterapii nie można zakwalifikować do zabiegów rehabilitacyjnych, zatem wydatki ponoszone na ten cel nie podlegają odliczeniu.

Do wniosku z dnia 6 stycznia 2013 r. Wnioskodawca dołączył dokumenty (orzeczenie o niepełnosprawności, orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego, opinię lekarską). Należy jednak zauważyć, że wydając interpretację w trybie art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749), Organ upoważniony nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany ani uprawniony do oceny załączonych dokumentów, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Należy także wskazać, że jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika