Czy Spółka powinna rozpoznać jako przychód kwoty otrzymane od finansującego w rozliczeniu umowy (...)

Czy Spółka powinna rozpoznać jako przychód kwoty otrzymane od finansującego w rozliczeniu umowy leasingu, jakie przysługiwały korzystającemu, otrzymane przez finansującego tytułem ubezpieczenia oraz z tytułu sprzedaży wraku samochodu będącego przedmiotem leasingu, w łącznej kwocie 23.133,33 zł?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 14 listopada 2011 r. (data wpływu 7 grudnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie powstania przychodu z tytułu otrzymania od leasingodawcy kwot pieniężnych związanych z rozliczeniem rozwiązanej umowy leasingu #61485; jest prawidłowe.

Porady prawne

UZASADNIENIE

W dniu 7 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodów i kosztów uzyskania przychodów związanych z rozliczeniem rozwiązanej umowy leasingu na skutek zniszczenia przedmiotu leasingu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, zwany dalej także Spółką, zawarł w dniu 22 grudnia 2008 r. umowę leasingu, której przedmiotem było określenie zasad, na jakich finansujący odda Spółce do korzystania pojazd, nabyty w tym celu przez finansującego.

Umowa została zawarta na warunkach określonych w przepisie art. 17f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj.:

  1. umowa leasingu została zawarta na czas oznaczony,
  2. suma ustalonych w umowie leasingu opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych,
  3. umowa zawiera postanowienie, że w podstawowym okresie umowy leasingu odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający, czyli Spółka.

Samochód osobowy będący przedmiotem leasingu nie spełniał wymagań określonych w przepisach art. 86 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, w brzmieniu obowiązującym w dniu zawarcia umowy leasingu, wobec czego, zgodnie z treścią przepisu art. 86 ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług w brzmieniu z dnia zawarcia umowy leasingowej, Spółka mogła rozliczyć podatek naliczony od rat leasingowych i opłat jedynie w ograniczonym zakresie.

Spółka naliczała odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej przedmiotu leasingu wynoszącej 49.286,40 zł, na którą składała się suma wszystkich rat leasingowych kapitałowych (tj. bez uwzględnienia odsetek), koszty opłat leasingowych oraz kwota podatku naliczonego od towarów i usług, w takim zakresie, w jakim nie mogła ona być rozliczona. Czas trwania umowy został przewidziany na 3 lata, natomiast okres amortyzacji wynosił 5 lat.

Jeszcze przed zakończeniem okresu amortyzacji samochód osobowy będący przedmiotem leasingu uległ zniszczeniu na skutek wypadku. Stało się to w prawie #190; okresu, na jaki została zawarta umowa leasingu i dokładnie w połowie okresu amortyzacji.

Przed dniem zniszczenia samochodu Spółka ujawniła jako koszt uzyskania przychodu sumę odpisów amortyzacyjnych stanowiących dokładnie połowę wartości początkowej przedmiotu leasingu, tj. kwotę 24.643,20 zł. Dokładnie taka sama kwota odpisów amortyzacyjnych pozostała niewykorzystana kosztowo (nie została zaliczona w koszty uzyskania przychodu).

Na skutek zniszczenia samochodu będącego przedmiotem leasingu, umowa leasingu została rozwiązana w wykonaniu treści przepisu art. 7095 § 3 Kodeksu cywilnego. W wykonaniu treści tego przepisu, Spółka, jako korzystający, zobowiązana była do zapłaty finansującemu wszystkich przewidzianych w umowie a niezapłaconych rat, pomniejszonych o korzyści, jakie finansujący uzyskał wskutek ich zapłaty przed umówionym terminem. Innymi słowy, Spółka uregulowała finansującemu wszystkie raty kapitałowe pomniejszone o część odsetkową. Łączna suma tych rat wyniosła 8.090,53 zł.

Finansujący otrzymał jednak z tytułu ubezpieczenia przedmiotu leasingu kwotę 9.800 zł. Ponadto finansujący otrzymał z tytułu sprzedaży wraku zniszczonego samochodu kwotę 13.333,33 zł. Łączna kwota otrzymana przez finansującego z tytułu sprzedaży wraku samochodu oraz od ubezpieczyciela wyniosła 23.133,33 zł. Finansujący zobowiązał się zapłacić wyżej wymienioną kwotę Spółce jako korzystającemu.

W efekcie, strony, tj. Spółka oraz finansujący dokonały kompensaty wzajemnych wierzytelności, tj. wierzytelności finansującego wobec Spółki z tytułu zapłaty kapitałowych rat leasingowych oraz wierzytelności Spółki wobec finansującego o zapłatę kwot otrzymanych przez finansującego z tytułu ubezpieczenia i sprzedaży wraku samochodu. Nadwyżka wierzytelności Spółki wyniosła 15.042,80 zł i została przez finansującego przelana Spółce na podstawie noty obciążeniowej. Oprócz noty obciążeniowej finansujący wystawił fakturę korygującą obejmującą jedynie wynagrodzenie w postaci odsetek, które na skutek rozwiązania umowy, zgodnie z treścią cytowanego przepisu art. 7095 § 3 Kodeksu cywilnego uległy zmniejszeniu.

Przed rozwiązaniem umowy leasingu, Spółka uiściła na rzecz finansującego kwotę 37.424,79 zł tytułem zapłaty rat leasingowych w części kapitałowej oraz 4.998,10 zł odsetek. Zatem, łączna suma rat leasingowych zapłaconych przed i po zniszczeniu przedmiotu leasingu, bez uwzględnienia odsetek, wyniosła 45.515,32 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

  1. Czy Spółka powinna rozpoznać jako przychód kwoty otrzymane od finansującego w rozliczeniu umowy leasingu, jakie przysługiwały korzystającemu, otrzymane przez finansującego tytułem ubezpieczenia oraz z tytułu sprzedaży wraku samochodu będącego przedmiotem leasingu, w łącznej kwocie 23.133,33 zł...
  2. Czy Spółka uprawniona jest do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu kwotę wartości początkowej przedmiotu leasingu niepokrytą dokonanymi odpisami amortyzacyjnymi...

Niniejsza interpretacja indywidualna stanowi odpowiedź na pytanie nr 1.

Wniosek Spółki w zakresie pytania nr 2 zostanie rozpatrzony odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka powinna rozpoznać jako opodatkowany przychód całość kwoty przysługującej od finansującego w rozliczeniu umowy leasingu, tj. zarówno kwotę jaką finansujący uzyskał ze sprzedaży wraku samochodu w wysokości 13.333,33 zł, jak i kwotę, jaką finansujący otrzymał od ubezpieczyciela w wysokości 9.800 zł.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodem są wszelkie otrzymane pieniądze i wartości pieniężne. Do tej kategorii należy zaliczyć całą kwotę 23.133,33 zł, należną od finansującego. Nie ma przy tym znaczenia, iż jedynie część tej kwoty została przelana Spółce na rachunek bankowy, a część została uregulowana w ramach kompensaty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 7 ust 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą (art. 7 ust. 2 tej ustawy).

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, nie zawiera definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Zgodnie z ww. przepisem, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe, wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, wartość umorzonych lub przedawnionych zobowiązań (art. 12 ust. 1 pkt 1 - 3 powołanej ustawy). Na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy można jednakże stwierdzić, że co do zasady, przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, mająca definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną.

Wyjątek od tej zasady wprowadza art. 12 ust. 3 ww. ustawy, który stanowi, że za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Aby dany przychód można było przyporządkować do źródła przychodów, jakim jest działalność gospodarcza, musi być on związany z taką działalnością. Chodzi tu o wszystkie te przychody, które nie powstałyby, gdyby podatnik nie prowadził działalności gospodarczej (a więc również odszkodowania, uzyskane wskutek jej prowadzenia). Ustawodawca wyraźnie bowiem wskazał w art. 12 ust. 3 ustawy, że dla zakwalifikowania danych przychodów do źródła przychodów, jakim jest działalność gospodarcza, wystarczy, że będą one związane z taką działalnością, a więc pomiędzy jej wykonywaniem a powstaniem takiego przychodu powinien istnieć związek przyczynowo - skutkowy, tzn. wszelkie przychody, których przyczyną powstania jest prowadzenie przez podatnika działalności gospodarczej są przychodami związanymi z działalnością gospodarczą.

Przychody z działalności gospodarczej powstają na zasadzie kasowej albo memoriałowej, co zostało uregulowane w art. 12 ust. 3a ? 3e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zawierającym zasady określające moment powstania tych przychodów.

Stosownie do art. 12 ust. 3a ww. ustawy, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c ? 3e, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

  1. wystawienia faktury albo
  2. uregulowania należności.

Z przytoczonego wyżej przepisu wynika, że regułą jest, iż przychód powstaje w dacie następujących zdarzeń: wydanie rzeczy, zbycie prawa majątkowego lub wykonanie usługi albo częściowe wykonanie usługi, nie później niż w dniu wystawienia faktury, albo uregulowania należności. A zatem zasadą jest, że opodatkowany jest przychód należny co oznacza, że należy zadeklarować przychód dla celów podatkowych niezależnie od faktycznego otrzymania środków pieniężnych.

W przypadku, gdy usługa rozliczana jest w okresach rozliczeniowych, momentem powstania przychodu jest ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego na fakturze lub umowie nie rzadziej jednak niż raz w roku ( art. 12 ust. 3c i 3d ustawy).

Istnieją również sytuacje szczególne, w których dopiero otrzymanie środków pieniężnych rodzi obowiązek zadeklarowania przychodu podatkowego z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Reguluje tę kwestię art. 12 ust. 3e ustawy, zgodnie z którym w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c i 3d, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca zawarł w dniu 22 grudnia 2008 r. umowę leasingu, której przedmiotem było określenie zasad na jakich finansujący odda Spółce do korzystania pojazd, nabyty w tym celu przez finansującego. Umowa została zawarta w warunkach określonych w przepisie art. 17 f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na skutek zniszczenia samochodu będącego przedmiotem leasingu, umowa leasingu została rozwiązana w wykonaniu treści przepisu art. 7095 § 3 Kodeksu cywilnego. W wykonaniu treści tego przepisu, Spółka jako korzystający zobowiązana była do zapłaty finansującemu wszystkich przewidzianych w umowie a niezapłaconych rat, pomniejszonych o korzyści, jakie finansujący uzyskał wskutek ich zapłaty przed umówionym terminem. Innymi słowy, Spółka uregulowała finansującemu wszystkie raty kapitałowe pomniejszone o część odsetkową.

Finansujący otrzymał jednak z tytułu ubezpieczenia przedmiotu leasingu kwotę 9.800 zł. Ponadto finansujący otrzymał z tytułu sprzedaży wraku zniszczonego samochodu kwotę 13.333,33 zł. Finansujący zobowiązał się zapłacić wyżej wymienione kwoty Spółce jako korzystającemu.

W efekcie, strony, tj. Spółka oraz finansujący dokonały kompensaty wzajemnych wierzytelności, tj. wierzytelności finansującego wobec Spółki z tytułu zapłaty kapitałowych rat leasingowych oraz wierzytelności Spółki wobec finansującego o zapłatę kwot otrzymanych przez finansującego z tytułu ubezpieczenia i sprzedaży wraku samochodu. Nadwyżka wierzytelności Spółki została przez finansującego przelana Spółce na podstawie noty obciążeniowej. Oprócz noty obciążeniowej finansujący wystawił fakturę korygującą obejmującą jedynie wynagrodzenie w postaci odsetek, które na skutek rozwiązania umowy, zgodnie z treścią cytowanego przepisu art. 7095 § 3 Kodeksu cywilnego uległy zmniejszeniu.

Odnosząc powyższe uwarunkowania prawne do przedstawionego stanu faktycznego, należy stwierdzić, iż uzyskane przez Wnioskodawcę od finansującego kwoty pieniężne z tytułu ubezpieczenia i sprzedaży wraku samochodu, związane z rozliczeniem rozwiązanej umowy leasingu na skutek zniszczenia przedmiotu leasingu, stanowią przychód podatkowy z chwilą ich faktycznego otrzymania, zgodnie z art. 12 ust. 3e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W niniejszym przypadku nie dochodzi do wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego, czy też wykonania usługi, które skutkują określeniem innego momentu powstania przychodu.

Jednocześnie odnosząc się do wskazanych przez Wnioskodawcę w stanie faktycznym oraz w Jego stanowisku kwot przychodów i kosztów uzyskania przychodów, tutejszy Organ informuje, iż zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji, tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku, nie weryfikując wysokości kwot wskazanych przez Wnioskodawcę. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, nie jest ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania dowodowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.


Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika