Czy jest kosztem uzyskania przychodów opisane w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym wynagrodzenie (...)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko ? przedstawione we wniosku z dnia 21 października 2014 r. (data wpływu 27 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów dodatkowego wynagrodzenia pracowników? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 października 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów dodatkowego wynagrodzenia pracowników.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

X S.A. (,,Spółka?) wypłaca pracownikom dodatkowe wynagrodzenie (świadczenie na rzecz pracowników). Decyzja o wypłacie przedmiotowego wynagrodzenia jest podejmowana przez Walne Zgromadzenie Akcjonariuszy w uchwałach dotyczących podziału zysku netto za dany rok obrachunkowy. Przesłanką podjęcia decyzji o wypłacie wynagrodzenia jest więc osiągnięcie przez Spółkę dodatniego wyniku finansowego. Źródłem finansowania przedmiotowego wynagrodzenia są środki pieniężne pochodzące z działalności Spółki.

Otrzymywane przez pracowników Spółki wynagrodzenie stanowi dla nich przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Spółka, dokonując wypłaty przedmiotowego wynagrodzenia, pobierała i pobiera od wypłacanych kwot zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Kwoty przekazane na wypłaty dla załogi uwzględniały i uwzględniają wartość brutto tych wypłat oraz wartość składek na ubezpieczenia społeczne w części obciążającej pracodawcę.

Zgodnie z wewnętrznymi postanowieniami regulaminu wynagradzania pracowników Spółki, obowiązującego w Spółce, beneficjentami tego wynagrodzenia są co do zasady wszyscy pracownicy Spółki, którzy pozostawali w ewidencji pracowniczej ustalonej zgodnie z metodologią GUS w Spółce w roku obrotowym, za który przysługuje nagroda, co najmniej 6 miesięcy oraz na ostatni dzień danego roku. Regulamin przewiduje również sytuacje, w których pracownik pozostający w ewidencji pracowniczej ustalonej zgodnie z metodologią GUS w Spółce nie musi spełniać powyższych przesłanek (np. w przypadku przejścia na emeryturę lub rentę).

Regulamin nie zawiera natomiast postanowień, zgodnie z którymi przyznanie wynagrodzenia jest uzależnione od uzyskania wyróżniających się wyników czy osiągnięć. Ma ono niespersonalizowany charakter i jest przyznawane wszystkim pracownikom spełniającym generalnie określone kryteria, a jego udzielenie nie jest pozostawione swobodnemu uznaniu pracodawcy

Spółka nie zalicza do kosztów uzyskania przychodów wyżej opisanych świadczeń na rzecz pracowników; w szczególności:

• postawionych do dyspozycji wypłat brutto,
  

• składek na ubezpieczenia społeczne w części obciążającej pracodawcę.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy jest kosztem uzyskania przychodów opisane w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym wynagrodzenie pracowników wypłacane przez Spółkę w ramach stosunku pracy?

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym wynagrodzenie pracowników wypłacane przez Spółkę w ramach stosunku pracy jest kosztem uzyskania przychodów. Zdaniem Spółki, wynagrodzenie to spełnia wszelkie przesłanki umożliwiające zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.) oraz nie zostało wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Oznacza to, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

W ocenie Spółki, niewątpliwym pozostaje fakt, że art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wymaga istnienia związku pomiędzy wydatkiem a przychodem, a taki związek na płaszczyźnie przedstawionego stanu faktycznego został spełniony. Otrzymane przez pracowników dodatkowe wynagrodzenie ma na celu między innymi:

1. motywować pracowników do efektywnej pracy, co przełoży się na osiąganie dalszych przychodów w przyszłości − pracownik mając świadomość, że wypłata będzie dokonana, jeżeli zostaną osiągnięte odpowiednie wskaźniki finansowe oraz jeżeli będzie rzetelnie wykonywał powierzone mu obowiązki pracownicze, dąży do tego, aby jak najlepiej realizować powierzone mu zadania oraz przyczynić się do osiągnięcia jak największego zysku przez pracodawcę,
2. zapewnić pracownikom konkurencyjne wynagrodzenie w celu utrzymania pracowników i zapobieżenia ich odejściom do konkurencji,
3. wynagrodzić pracę, która przyczyniła się do wypracowania dodatniego wyniku finansowego.
   
   

Zważywszy na powyższe, wydatki na świadczenia dla pracowników wypłacane pracownikom winny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stanowią one dla pracowników dodatkowy czynnik motywacyjny − wiążą się z prowadzoną działalnością gospodarczą i osiąganymi przychodami. Powyższe oznacza, że w odniesieniu do omawianego wydatku została spełniona przesłanka związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, wymagana przez art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto, zgodnie z art. 15 ust. 4g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, świadczenia dla pracowników stanowią koszty uzyskania przychodów pod warunkiem, że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony.

Natomiast, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ,,nie uważa się za koszty uzyskania przychodów: (...) niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (...)?.

Z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że przez przychody ze stosunku służbowego należy rozumieć wszelkie świadczenia wypłacane pracownikowi przez pracodawcę w związku z nawiązanym stosunkiem pracy (tj. również takie wypłaty, jak te przyznane pracownikom Spółki).

Omawiane wydatki należą do wydatków, o których mowa w art. 15 ust. 4g, art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z przepisów tych wynika, że stanowią koszt uzyskania przychodu jeśli zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji. Jeżeli natomiast wypłaty takie nie zostały dokonane lub postawione do dyspozycji, nie stanowią one kosztów uzyskania przychodów.

W tym miejscu warto zasygnalizować, że ustawodawca sam zauważył istnienie ścisłego związku, jaki zachodzi pomiędzy ponoszeniem kosztów pracowniczych a przychodem uzyskiwanym przez pracodawcę poprzez odwołanie do art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jedynym ograniczeniem wynikającym z treści art. 15 ust. 4g oraz 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest kasowe rozliczenie takich wydatków w rachunku podatkowym. W związku z tym, w ocenie Spółki, celem ustawodawcy była możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych ze świadczeniami dla pracowników pod warunkiem ich efektywnego poniesienia. Niezależnie od powyższego, Spółka wskazuje, że przepis art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Spółka zauważa, że wskazane we wniosku o wydanie interpretacji wydatki w postaci świadczeń dla pracowników nie zostały w nim wymienione.

W konsekwencji, skoro przedmiotowe wydatki na świadczenia dla pracowników nie zostały ujęte w katalogu wyłączeń z kosztów podatkowych na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, to z uwagi na związek wydatku ze źródłem przychodu, należy przyjąć, że mogą one zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wartości brutto wypłat dodatkowych wynagrodzeń przyznanych pracownikom spełniły obie ze wskazanych przesłanek, umożliwiających zaliczenie tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów:

• wydatek ten został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów;
  

• wydatek ten nie jest wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowiącym katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów z mocy ustawy.
  
  

Powyższych wniosków nie zmienia w ocenie Spółki okoliczność, że jedną z przesłanek podjęcia decyzji o wypłacie tego wynagrodzenia jest wystąpienie odpowiednich wskaźników finansowych. W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, a w szczególności w art. 16 ust. 1 stanowiącym katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów brak jest wyłączenia z kosztów takich wydatków, co do których decyzja o ich poniesieniu jest uzależniona m.in. od wystąpienia pewnych wskaźników finansowych.

Ponadto, przedmiotowa wypłata następuje ze środków pieniężnych, a jedną z przesłanek podjęcia decyzji o przyznaniu wypłaty jest powstanie dodatniego wyniku finansowego. Nie można utożsamiać wyniku finansowego ze środkami pieniężnymi. Wysokość wyniku finansowego ustała się co prawda w jednostkach pieniężnych, jednak nie ma on sam w sobie postaci pieniężnej. Jest on bowiem kategorią abstrakcyjną, rachunkową i nie odpowiada mu żaden wydzielony w majątku Spółki wolumen środków pieniężnych.

Co więcej, ta sama wypłata dodatkowego wynagrodzenia na rzecz pracowników mogłaby nastąpić np. z kapitału zapasowego Spółki. W takim przypadku na podstawie uchwały o podziale zysku, zostałby on alokowany na kapitał zapasowy, a następnie rozdystrybuowany na rzecz pracowników. Także w tym przypadku takie świadczenie pracownicze byłoby finansowane ze środków pieniężnych Spółki i stanowiłoby koszt uzyskania przychodów.

Przesądzające w tych wszystkich przypadkach jest spełnienie jedynie następujących przesłanek:

• koszt został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania źródła przychodów,
  

• koszt nie jest wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowiącym katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.
  
  

Ponadto, żaden przepis ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a zwłaszcza przepis art. 16 ust. 1 tejże ustawy nie stanowi, ażeby wydatek mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów tylko w sytuacji, gdy nie ma związku wystąpieniem odpowiednich wskaźników finansowych. Dodatni wynik finansowy jest neutralnym rezultatem i celem każdej działalności gospodarczej oraz podstawowym sposobem pozyskiwania środków pieniężnych przez podmioty gospodarcze. Wszelkie przedsięwzięcia prowadzone przez podmioty gospodarcze finansowane są ze środków pieniężnych podmiotów uzyskiwanych przede wszystkim z dodatniego wyniku finansowego osiąganego przez te podmioty. Inne formy pozyskiwania środków pieniężnych przez podmioty gospodarcze (jak np. pożyczki) są jedynie formami pomocniczymi.

Warto także podkreślić, że przekazane świadczenia dla pracowników nie są tożsame z wypłatą dywidendy. Brak jest podstaw prawnych przypisania obydwu powyższym zdarzeniom takich samych skutków podatkowych. Jakkolwiek oba ze wskazanych rodzajów wydatków mają tę samą przesłankę ich poniesienia (osiągnięcie przez Spółkę dodatniego wyniku finansowego), tym niemniej ich cel ekonomiczny jest całkowicie odmienny. Należy wskazać, że dywidenda jest rezultatem uprawnienia wspólników do udziału w zyskach Spółki. Jest to specyficzny stosunek prawny zachodzący pomiędzy udziałowcem i spółką kapitałową, mający na celu realizację zysku przez wspólników. Czymś zupełnie innym jest zaś wypłata przekazywana pracowników Spółki. Świadczenia dla pracowników są związane z przychodami bowiem mają na celu wsparcie procesu motywacyjnego pracowników, wzmocnienie ich efektywności, co bezpośrednio ma wpływ na wysokość przychodów osiąganych przez Spółkę.

Pogląd Spółki potwierdza także Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 31 października 2012 r. (sygn. IBPBI/2/423-958/12/AP), stwierdzając, że: ,,Wypłacone prawnikom wypłaty z zysku netto niewątpliwie związane są z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółki. Stanowią one dla pracowników czynnik motywujący, co wpływać może na większe zaangażowanie w pracy, zwiększenie atrakcyjności miejsca pracy, zatrzymanie najlepszych, doświadczonych pracowników i podniesienie efektywności ich pracy. Te czynniki z kolei bezpośrednio przekładają się na jakość pracy, a tym samym generowane zyski. Wypłata z zysku pozostaje więc w bezspornym związku z przychodami, gdyż wpływa na ich generowanie w przyszłości. Tym samym, wydatki z nią związane powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, stosowanie do treści art. 15 ust. 1 updop, ponieważ stanowią dla pracowników dodatkowy czynnik motywacyjny i wiążą się z prowadzoną przez Spółkę działalnością oraz osiąganymi przychodami, a jednocześnie nie są wymienione w katalogu wydatków nieuznawanych za koszt uzyskania przychodu, określonym w art. 16 ust. 1 updop.?

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w poniższych interpretacjach indywidulanych:

• z dnia 24 maja 2013 r., nr IBPBI/2/423-194/13/AP;
  

• z dnia 24 maja 2013 r., nr IBPBI/2/423-192/13/AK;
  

• z dnia 27 maja 2013 r., nr IBPBI/2/423-196/13/PH;
  

• z dnia 19 czerwca 2013 r., nr IBPBI/2/423-344/13/AK;
  

• z dnia 19 czerwca 2013 r., nr IBPBI/2/423-343/13/AK;
  

• z dnia 27 czerwca 2013 r., nr IBPBI/2/423-345/13/JS;
  

• z dnia 6 listopada 2013 r., nr IBPBI/2/423-1054/13/AK;
  

• z dnia 7 stycznia 2014 r., nr IBPBI/2/423-1460/13/CzP;
  

• z dnia 7 stycznia 2014 r., nr IBPBI/2/423-1262/13/CzP;
  

• z dnia 8 stycznia 2014 r., nr IBPBI/2/423-1485/13/SD;
  

• z dnia 8 stycznia 2014 r., nr IBPBI/2/423-1264/13/SD;
  

• z dnia 4 sierpnia 2014 r., nr IBPBI/2/423-494/13/MS;
  

• z dnia 4 sierpnia 2014 r., nr IBPBI/2/423-495/13/MS.
  
  

Wnioskodawca wskazuje, że stanowisko zbieżne ze stanowiskiem Spółki zostało zaprezentowane również w orzecznictwie sądów administracyjnych. Jak zauważył bowiem Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 29 kwietnia 2014 r. (sygn. akt II FSK 1220/12): ,,Przechodząc na grunt podatku dochodowego od osób prawnych należy zauważyć, że jej przepisy nie przewidują wprost wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów nagród z dochodu po opodatkowaniu?.

Zaprezentowane przez Spółkę stanowisko w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków bez względu na ich źródło znajduje także potwierdzenie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 maja 2012 r. (sygn. akt II FSK 2275/10). W uzasadnieniu powyższego wyroku Naczelny Sąd Administracyjny doszedł do wniosku, że: ,,(...) źródło finansowania omawianych świadczeń nie dyskwalifikuje możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych w razie spełnienia wszystkich wymienionych wyżej przesłanek (wyróżnienie Spółki). Organ nie wskazał przy tym na przepis, który wykluczałby możliwości finansowania kosztów podatkowych z zysku spółki uzyskanego w latach poprzednich w wiec z dochodu po opodatkowaniu?.

W dalszej części tego wyroku Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że powyższe stanowisko w żadnym razie nie narusza konstrukcji podatku dochodowego. W ocenie NSA: ,,Skoro należny podatek dochodowy od dochodu uzyskanego w roku poprzednim został uprzednio przez podatnika obliczony i odprowadzony, co zamyka kwestię wypełnienia obowiązku w zakresie jako końcowy element ,,konstrukcji podatku?, to nietrafne jest twierdzenie o zaniżeniu dochodu?.

W powołanym wcześniej wyroku Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że: ,,ponadto, co istotne dochód jako podstawowy element podatku dochodowego jest postrzegany (ustalany) w ramach danego roku podatkowego. W okresie następnym po danym roku podatkowym nie mamy już do czynienia z dochodem jako elementem konstrukcyjnym podatku, ale z określoną kwotą pieniędzy, która ten teoretyczny (abstrakcyjny) zwrot urzeczywistnia. Kwota ta pozostaje do dyspozycji podatnika i trudno byłoby przyjąć, że podatnik nie mógłby nią dysponować w sposób swobodny w następnym roku podatkowym. Jedynym ograniczeniem w tym dysponowaniu i prawnopodatkowym kwalifikowaniu ewentualnego wydatku powinien być wyłącznie przepis prawa podatkowego powszechnie obowiązującego.?

A zatem, również z analizy orzecznictwa sadów administracyjnych wynika, że źródło finansowania wydatku w żaden sposób nie determinuje możliwości jego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, zaś takie stanowisko nie stanowi naruszenia konstrukcji podatku dochodowego od osób prawnych.

Co więcej, sądy administracyjne potwierdzają, że przekazanie świadczenia dla pracowników nie jest tożsame z wypłatą dywidendy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w cytowanym już wyroku z dnia 27 lutego 2012 r. (sygn. akt III SA/Wa 1479/11) wskazał, że: ,,wypłaty nagród z zysku dla pracowników nie można przyrównywać do wypłaty dywidendy. Należne udziałowcom dywidendy z tytułu udziału w spółce kapitałowej, są środkami przenoszonymi z majątku tejże spółki do majątku jej wspólnika, które to świadczenie stanowi realizację szczególnego zobowiązania wynikającego z relacji spółka kapitałowa − wspólnik. Z tych też względów dywidendy nie można traktować jako świadczenia poniesionego w celu uzyskania przychodu przez osobę prawną.?

Powyższe stanowisko w odniesieniu do kwalifikacji świadczeń dla pracowników potwierdził także Naczelny Sąd Administracyjny w cytowanym już wyroku z dnia 29 maja 2012 r. (sygn. akt II FSK 2275/10). Sąd kasacyjny stwierdził, że: ,,świadczenia te należy kwalifikować jako zobowiązanie Spółki wobec pracowników wynikające ze stosunku pracy i w żadnym razie nie można ich w skutkach podatkowych porównywać z wypłatami dywidendy na rzecz udziałowców (akcjonariuszy) spółki.?

W konsekwencji powyższego, Spółka stoi na stanowisku, że opisane w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym wynagrodzenie pracowników wypłacane przez Spółkę w ramach stosunku pracy jest kosztem uzyskania przychodów. Zdaniem Spółki, wynagrodzenie to spełnia wszelkie przesłanki umożliwiające zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. poniesione zostało w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródeł przychodów.

W związku z powyższym Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości stanowiska przedstawionego powyżej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Spółki.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w?., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację ? w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.