Prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z adaptacją/modernizacją budynku i wydatkami bieżącymi

UZASADNIENIE

W dniu 18 lutego 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z przeprowadzoną adaptacją/modernizacją budynku oraz wydatkami bieżącymi.

Wniosek został uzupełniony w dniu 08 maja 2013r. w zakresie przedmiotu wniosku oraz doprecyzowania stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny (doprecyzowany w uzupełnieniu wniosku).

Spółka należy do grupy bankowo ? finansowej (dalej: ?Grupa?). Spółka jest wyspecjalizowanym podmiotem wydzielonym w celu zwiększenia efektywności działalności Grupy i jednocześnie optymalizacji jej kosztów. Zasadnicza działalność Grupy koncentruje się w obszarze bankowości. W związku z powyższym, działalność podejmowana przez Spółkę na rzecz podmiotów z Grupy jest zwolniona z opodatkowania VAT. Jednakże, Spółka wykonuje też czynności opodatkowane VAT.

W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, Spółka nabyła budynek przemysłowy. Spółka poniosła szereg kosztów adaptacyjnych (remonty), aby przystosować budynek do własnej działalności, oraz kosztów związanych z późniejszą modernizacją. Ponadto Spółka regularnie ponosi bieżące koszty utrzymania budynku, w tym koszty mediów, ochrony, sprzątania. W związku z powyższym, Spółka otrzymuje faktury, na których był wykazany podatek VAT.

Przedmiotowy budynek jest przez Spółkę wykorzystywany niemal w całości w działalności opodatkowanej VAT ? Spółka wynajmuje jego powierzchnię na cele inne niż mieszkaniowe. W budynku tym niewielka część powierzchni jest jednak wykorzystywana na potrzeby całości działalności Spółki, w tym również w działalności zwolnionej z opodatkowania VAT.

Zdaniem Spółki, na gruncie regulacji VAT przysługuje jej prawo do odliczenia VAT naliczonego wynikającego z faktur za adaptację/modernizację budynku oraz bieżące utrzymanie budynku, w części w jakiej zakupy te były związane z czynnościami uprawniającymi do odliczenia VAT. W celu wyliczenia kwot VAT naliczonego, w odniesieniu, do których przysługuje prawo odliczenia VAT, Spółka planuje dokonać bezpośredniej alokacji odpowiedniej części poszczególnych zakupów do czynności opodatkowanych VAT, które są w tym budynku wykonywane. Zdaniem Spółki możliwe jest dokonanie bezpośredniej alokacji VAT naliczonego odpowiednio do działalności opodatkowanej VAT oraz działalności zwolnionej z VAT w oparciu o miarodajny klucz alokacji określający w sposób procentowy stosunek powierzchni budynku przeznaczonej do wykonywania czynności opodatkowanych do całkowitej powierzchni budynku.

Wnioskodawca wskazuje, iż opisany we wniosku stan faktyczny odnosi się do przeprowadzonej adaptacji/modernizacji oraz poniesionych wydatków bieżących. W efekcie, Wnioskodawca oczekuje wydania interpretacji w stanie faktycznym obejmującym swym zakresem wskazane powyżej czynności, tj. wykonanie adaptacji/modernizacji oraz poniesienie wydatków bieżących.

Odnośnie do zdarzenia przyszłego Wnioskodawca wskazuje, iż obejmuje ono swym zakresem przyszłe wydatki bieżące oraz przyszłe (przewidywane) wydatki związane z adaptacją/modernizacją. W efekcie, Wnioskodawca oczekuje wydania interpretacji odnośnie do zdarzenia przyszłego obejmującego zakresem wskazane powyżej czynności tj. przeprowadzenie przyszłych (przewidywanych) adaptacji/ modernizacji oraz poniesienie (w przyszłości) wydatków bieżących.

Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy na podstawie art. 86 ust. 1 oraz art. 90 ust. 1 ustawy o VAT Spółce przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego wykazywanego na fakturach dokumentujących nabycie towarów i usług związanych z adaptacją/modernizacją a także bieżącym utrzymaniem budynku, w części odpowiadającej procentowemu stosunkowi powierzchni przeznaczonej do wykonywania czynności opodatkowanych VAT do całkowitej powierzchni budynku?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi VAT przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Zgodnie natomiast z art. 90 ust. 1 ustawy o VAT, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty należnego podatku, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot naliczonego podatku związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Dopiero w sytuacji, w której takie wyodrębnienie nie jest możliwe podatnik może pomniejszyć kwotę podatku VAT należnego o taką część kwoty podatku VAT naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego (art. 90 ust. 2 ustawy o VAT).

Wykładnia językowa powołanych powyżej przepisów wskazuje na istnienie po stronie podatnika obowiązku do wyodrębniania kwot podatku naliczonego, który związany jest z czynnościami opodatkowanymi podatnika, a dopiero w kolejnym kroku istnieje możliwość dokonania proporcjonalnego odliczenia VAT naliczonego w oparciu o współczynnik struktury sprzedaży. Innymi słowy ustawodawca przewidział prymat bezpośredniej alokacji nabywanych towarów i usług do czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz do czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje. Tym samym, podatnik jest zobowiązany do dokonania w pierwszej kolejności takiej bezpośredniej alokacji, wykorzystując dostępne mu informacje i narzędzia.

Alokacja pośrednia, tj. przypisanie danych wydatków do działalności dającej i odpowiednio niedającej prawa do obniżenia należnego podatku VAT za pomocą proporcji sprzedaży o której mowa w art. 90 ust. 2 ustawy o VAT może zostać dokonana tylko w sytuacji, gdy podatnik nie ma rzeczywistej możliwości wyodrębnienia kwot dotyczących czynności dających lub, odpowiednio niedających prawa do odliczenia naliczonego podatku VAT na przedmiotowych wydatkach. Biorąc powyższe pod uwagę, alokacja pośrednia jest wyjątkową, uproszczoną metodą ustalania wysokości naliczonego podatku VAT podlegającego odliczeniu, która może być stosowana jedynie w przypadku, gdy posiadane przez podatnika informacje i narzędzia nie pozwalają na określenie w sposób wiarygodny, tej części kosztów, które mogą zostać przypisane bezpośrednio do działalności dającej prawo do odliczenia naliczonego podatku VAT oraz niedającej takiego prawa.

Takie rozumienie powołanych przepisów potwierdza również ich wykładnia funkcjonalna. Spełnienie bowiem obowiązku, o którym mowa w art. 90 ust. 1 ustawy o VAT, a więc wyodrębnienie kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego tylko w takim zakresie (takiej części), w jakim nabywane towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Zdaniem Spółki, tylko obiektywny klucz alokacji, którym w przedmiotowej sytuacji jest klucz alokacji oparty o stosunek powierzchni wykorzystywanej do poszczególnych rodzajów działalności Spółki, pozwoli w sposób wiarygodny i miarodajny dokonać bezpośredniej alokacji i ustalić kwotę podatku naliczonego podlegającego odliczeniu.

Spółka stoi na stanowisku, że zaprezentowane przez nią stanowisko jest zgodne z zasadą neutralności podatku VAT. W myśl powyższej zasady, system odliczeń podatku ma na celu całkowite uwolnienie podatnika VAT od obciążeń z tytułu podatku przypadającego do zapłaty lub zapłaconego w trakcie prowadzenia działalności, w zakresie w jakim prowadzi on działalność opodatkowaną VAT.

Nadrzędność zasady neutralności, jako podstawowej wytycznej przy dokonywaniu wykładni przepisów w zakresie odliczenia VAT potwierdzał wielokrotnie Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: ?TSUE"), np. w wyroku w sprawie 50/87. Opierając się na tezach prezentowanych przez TSUE w licznych wyrokach dotyczących prawa do odliczenia VAT, należy stwierdzić, że wyodrębnienie na podstawie art. 90 ust. 1 ustawy o VAT kwot podatku naliczonego, które obniżą podatek należny, powinno następować w każdym przypadku, w jakim możliwe jest zastosowanie obiektywnych kryteriów takiego wyodrębnienia.

Spółka stoi na stanowisku, że w przedmiotowej sprawie takim obiektywnym kryterium jest stosunek powierzchni budynku, która służy czynnościom opodatkowanym VAT w całej powierzchni budynku. Zdaniem Spółki, klucz alokacji odnoszący się do powierzchni nieruchomości pozwala na wiarygodne i miarodajne powiązanie dokonywanych zakupów (lub ich części) z konkretnym rodzajem sprzedaży (np. sprzedażą opodatkowaną lub zwolnioną z opodatkowania).

Spółka raz jeszcze pragnie zauważyć, że przepisy ustawy o VAT wymagają, aby podatnik określił odrębnie kwoty naliczonego podatku związane z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty należnego podatku. Jednocześnie jednak, regulacje w zakresie podatku VAT nie określają metody, za pomocą której taka bezpośrednia alokacja powinna zostać dokonana. Tym samym, w opinii Spółki możliwe jest zastosowanie każdej metody, która wiarygodnie pozwala powiązać koszt z danym rodzajem działalności.

Prawidłowość przedstawionego w przedmiotowym wniosku stanowiska w kwestii możliwości wyodrębnienia kwot VAT do odliczenia w oparciu o klucz alokacji odnoszący się do powierzchni nieruchomości wykorzystywanej częściowo do wykonywania czynności opodatkowanych oraz do czynności zwolnionych z VAT, potwierdzają także interpretacje przepisów prawa podatkowego, wydane przez Ministra Finansów w indywidualnych sprawach podatników.

Przykładowo w interpretacji indywidualnej z dnia 19 listopada 2012 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, sygn. ITPP1/443-995/12/KM stwierdzono, że ?obowiązkiem Wnioskodawcy w pierwszej kolejności jest przypisanie konkretnych wydatków do określonych rodzajów sprzedaży, z którymi wydatki te są związane. Wnioskodawca ma zatem obowiązek odrębnego określenia z realizacją jakich czynności związany jest podatek wynikający z otrzymanych faktur, czyli dokonania tzw. bezpośredniej alokacji?.

Analogiczne stanowisko zaprezentowano w interpretacji indywidualnej z dnia 24 sierpnia 2011r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPP1-443-843/11-4/MP. W interpretacji tej stwierdzono, że ?Wnioskodawca może dokonać odpowiedniego przyporządkowania podatku naliczonego związanych ze sprzedażą opodatkowaną i zwolnioną w oparciu o miarodajny i uzasadniony klucza podziału. Wskazać należy, że wyboru tego klucza powinien dokonać sam Wnioskodawca, uwzględniając specyfikę i indywidualne cechy swojej działalności.

Treść wniosku wskazuje na fakt, iż Wnioskodawca rozważa możliwość rozliczania podatku naliczonego w oparciu o klucz powierzchniowy ? wg stosunku powierzchni użytkowej budynku wykorzystywanej wyłącznie na wynajem oraz wykorzystywanej na własne potrzeby. W ten sposób można ustalić kwotę podatku naliczonego przypadającą na jednostkę powierzchni oraz pomnożyć tę wartość przez liczbę jednostek związanych z jednym lub obydwoma rodzajami sprzedaży i w ten sposób wyodrębnić kwoty podatku naliczonego związane wyłącznie z czynnościami dającymi prawo do odliczenia oraz czynnościami nie dającymi takiego prawa.

Zdaniem tutejszego organu zastosowanie metody klucza powierzchniowego obiektu jest właściwe z uwagi na fakt, iż naturą budynku jest określanie jego wielkości wg powierzchni użytkowej. Zaproponowana przez Wnioskodawcę metoda umożliwi alokację podatku wg powierzchni wykorzystywanej do czynności opodatkowanych oraz do czynności, w związku którymi nie przysługuje prawo do odliczenia?.

Podsumowując, Spółka stoi na stanowisku, że na podstawie art. 86 ust. i oraz art. 90 ust. 1 ustawy o VAT jest ona uprawniona do odliczenia VAT wykazanego na fakturach dokumentujących nabycie towarów i usług związanych z adaptacją/remontem a także z bieżącym utrzymaniem budynku, w kwocie skalkulowanej na podstawie miarodajnego klucza alokacji określającego w sposób procentowy stosunek powierzchni przeznaczonej do wykonywania czynności opodatkowanych VAT do całkowitej powierzchni budynku.

Mając na uwadze przedstawione powyżej argumenty, Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości swojego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy zauważyć, że aktualny jednolity tekst ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ogłoszony jest w Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.

Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z przeprowadzoną adaptacją/modernizacją budynku oraz wydatkami bieżącymi w zaistniałym stanie faktycznym. Wniosek w powyższym zakresie w zdarzeniu przyszłym został załatwiony interpretacją Nr IPTPP1/443-131/13-5/MW.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.