Czy jednorazowa sprzedaż jednej i jedynej działki gruntu, zgodnie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania (...)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz.770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku (data wpływu 10 maja 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 26 lipca 2012r. (data wpływu 31 lipca 2012r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku na sprzedaż gruntu niezabudowanego ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 maja 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku na sprzedaż gruntu niezabudowanego

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 26 lipca 2012r. (data wpływu 31 lipca 2012r.) w zakresie doprecyzowania zdarzenia przyszłego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 26 lipca 1993 r. rodzice Wnioskodawcy kupili nieruchomość rolną o pow. 0,3714 ha (grunty orne). Innych nieruchomości rolnych wówczas nie posiadali a przez to nie byli rolnikami. Początkowo grunt wykorzystywany był rolniczo, lecz na skutek znacznej uciążliwości związanej z takim sposobem uprawy, przy braku własnych maszyn rolniczych, zaprzestali rolniczego wykorzystania gruntu, który wkrótce stał się ugorem. Rodzice Wnioskodawcy nigdy nie zgłaszali gotowości do sprzedaży nieruchomości i nikt nie składał im oferty na jej zakup. W 2005 r. doszło do zmiany planu zagospodarowania przestrzennego i zgodnie z jego ustaleniami działka znalazła się na terenach oznaczonych symbolem podwójnym PPw/PSk, co oznacza tereny działalności produkcyjnej - PP oraz składowania i magazynowania - PS. Zmiany planu zagospodarowania przestrzennego nastąpiły z urzędu (bez inicjatywy rodziców Zainteresowanego). Po zmianie planu zagospodarowania przestrzennego nie zmienił się sposób korzystania z działki i podatek od nieruchomości nadal opłacany był według stawek przewidzianych dla gruntu rolnego. W czasie posiadania gruntów przez rodziców Wnioskodawcy nie były podejmowane żadne czynności w celu uzbrojenia terenu albo przygotowania go do zabudowy. W 2007 r. rodzice Zainteresowanego potrzebowali pieniędzy i dlatego postanowili sprzedać działkę. Przez długi czas nikt nie był zainteresowany jej zakupem, dlatego kupił ją Wnioskodawca. Umowa w formie aktu notarialnego została zawarta w dniu 22 czerwca 2007 r. Zainteresowany kupił działkę do majątku prywatnego i wykorzystuje ją do dnia dzisiejszego na cele rekreacyjne swojej rodziny. W czasie posiadania działki Zainteresowany nie ponosił żadnych nakładów zmierzających do uzbrojenia działki, podwyższenia jej wartości albo przystosowania do zabudowy. Wnioskodawca był przekonany, że działka na długo pozostanie w jego majątku prywatnym i będzie służyła potrzebom rekreacyjnym. Zainteresowany nigdy nie podawał w żadnej formie do publicznej wiadomości, że zamierza działkę odsprzedać. Nikt też nie zgłaszał zamiaru jej kupna. Sytuacja zmieniła się gdy właściciel sąsiedniej działki podjął starania o dofinansowanie do budowy zakładu a jego nieruchomość okazała się do tego celu za mała. Wyłącznie z inicjatywy sąsiada doszło do rozmów o sprzedaży działki oraz do zawarcia umowy przedwstępnej, co nastąpiło w dniu 3 listopada 2010 r. W umowie przedwstępnej określono cenę sprzedaży brutto, zakładając że sprzedaż nie będzie podlegała podatkowi VAT. Dla celów projektowych przyszłego nabywcy została zawarta druga umowa dzierżawy gruntu na czas do dnia zawarcia umowy przeniesienia własności nieruchomości. Jednak do wydania nieruchomości nigdy nie doszło, gdyż biuro rachunkowe zgłosiło wątpliwości, czy formalno-prawny status Wnioskodawcy jako podatnika podatku VAT, korzystającego ze zwolnienia przedmiotowego (prowadzenie kantoru wymiany walut) oraz podmiotowego (wynajem udziałów w zbędnych lokalach użytkowych) nie spowoduje obowiązku zapłaty podatku VAT od sprzedaży działki. Również przyszły nabywca nigdy nie dokonał wpłaty na poczet czynszu z tytułu umowy dzierżawy, stąd nigdy nie powstał obowiązek podatkowy w podatku VAT z tytułu świadczenia usług dzierżawy. Żadne wydatki dotyczące tej nieruchomości nie zostały ujęte jako koszty uzyskania przychodu w jakiejkolwiek działalności. Co do posiadanych udziałów w lokalach użytkowych, Zainteresowany wyjaśnił, że wiele lat wcześniej z niedoszłym wspólnikiem zamierzał zawrzeć umowę spółki w celu prowadzenia działalności gospodarczej, a tytułem aportu do spółki miały zostać wniesione, nabyte w tym celu udziały w lokalach użytkowych. Jednak do zawarcia umowy spółki nie doszło z uwagi na tragiczną śmierć niedoszłego wspólnika a zbędne udziały w lokalach jako pustostany zostały oddane w najem, zakwalifikowany dla celów podatku dochodowego jako odrębne od działalności gospodarczej źródło przychodów. W dniu 13 maja 2011 r. Wnioskodawca wystąpił o wydanie indywidualnej interpretacji w sprawie zastosowania przepisów ustawy o podatku VAT do planowanej sprzedaży nieruchomości uznając, że sprzedaż taka nie podlega podatkowi VAT, gdyż przedmiotem sprzedaży miała być działka gruntu nabytego do majątku prywatnego i faktycznie wykorzystywanego wyłącznie do celów rekreacyjnych rodziny. Była to pierwsza i dotychczas ostatnia działka gruntu jaką Zainteresowany kupił i zamierza sprzedać. Jednak Dyrektor Izby Skarbowej wydał negatywną dla Wnioskodawcy interpretację uznając, że uprzednie oddanie działki w dzierżawę spowoduje opodatkowanie jej sprzedaży. Wobec powyższego Zainteresowany nigdy nie oddał działki w dzierżawę, a równocześnie dzierżawca nigdy nie wpłacił żadnej kwoty na poczet czynszu. Stąd nigdy nie powstał obowiązek podatkowy w podatku VAT. Następnie dzierżawca odstąpił od umowy dzierżawy, co wywołało skutek wsteczny od momentu zawarcia umowy. W zmienionym w sposób istotny stanie faktycznym zmianie powinna ulec również interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w tym samym zakresie, dlatego Wnioskodawca wystąpił o wydanie nowej interpretacji, odpowiedniej do zmienionego stanu faktycznego.

Równocześnie wobec najnowszych orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (sprawa C-180/10 i C-181/10) zmianie winna ulec ocena sprzedaży nieruchomości nabytych do majątku prywatnego, tym bardziej gdy jest to jedna i jedyna nieruchomość, jaką Zainteresowany kupił i po blisko 5 latach używania wyłącznie do własnych potrzeb rekreacyjnych zamierza sprzedać.

Przedmiotowa nieruchomość nigdy nie była wykorzystywana do prowadzonej działalności gospodarczej. Dotychczas Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą w zakresie wymiany walut (kantor), przy której oczywiście nieruchomość niezabudowana nie mogła służyć do wykonywania działalności gospodarczej.

W celu przyspieszenia procesu inwestycyjnego przyszły nabywca jeszcze przed zakupem tej nieruchomości zamierzał zlecić wykonanie dokumentacji projektowej budynków jakie zamierzał na niej wybudować. Do celów projektowych niezbędny był tytuł prawny do nieruchomości, która miała być zabudowana. Jednym z takich tytułów może być umowa dzierżawy połączona z prawem do zabudowy gruntu. Dlatego też doszło do zawarcia umowy w takim kształcie. Jednak tuż po zawarciu umowy dzierżawy biuro rachunkowe zgłosiło wątpliwości czy wydanie gruntu na podstawie umowy dzierżawy oraz późniejsza sprzedaż tego gruntu będą czynnościami niepodlegającymi opodatkowaniu lub zwolnionymi od podatku VAT. Wobec powyższego obie strony postanowiły wstrzymać wykonanie umowy dzierżawy, w tym wydanie gruntu przez wydzierżawiającego i jego przejęcie przez dzierżawcę oraz zapłatę należnego stąd czynszu, do czasu ostatecznego wyjaśnienia sprawy. W wyniku niekorzystnej interpretacji Wnioskodawca powiadomił nabywcę, że skoro wymienione czynności będą podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT, to nie przeniesie na nabywcę prawa własności, lecz zapłaci karę umowną. W tej sytuacji nabywca oświadczył, że skoro niepewnym stało się zawarcie umowy przenoszącej własność nieruchomości, to nie ma żadnego sensu wcześniejsze zlecanie wykonania kosztownych projektów budynków, projektów które mogłyby stać się bezwartościowymi. Stąd zawarta umowa dzierżawy stała się dla niego zbędna i dlatego odstąpił od niej ze skutkiem wstecznym. W tej sytuacji nie mogła powstać kwota należnego czynszu, skoro Zainteresowany nie wykonał swojego zobowiązania (nie wydał działki).

Wnioskodawca nie podejmował żadnych działań ani przed zawarciem umowy przedwstępnej, ani po jej zawarciu. Sprzedawana działka stanowi ugór rolny. Zainteresowany nie ponosił żadnych nakładów na jej uzbrojenie, ogrodzenie lub na jakiekolwiek inne ulepszenia, nie ponosił żadnych nakładów w celu przygotowania do sprzedaży albo przystosowania pod zabudowę.

Wnioskodawca nigdy nie występował o podział tej działki. Nigdy nie zamieszczał żadnych ogłoszeń w jakiejkolwiek formie i nigdy w jakiejkolwiek innej formie nie wyrażał woli sprzedaży tej działki. Z inicjatywą jej kupna wystąpił nabywca. Nikt inny przed nim nie zgłaszał zamiaru kupna działki.

Dodatkowo Wnioskodawca wyjaśnia, że przedmiotowa nieruchomość niezabudowana jest pierwszą i dotychczas ostatnią jaką kiedykolwiek nabył. Zainteresowany nie ma również zamiaru nabywać innych działek gruntu w przyszłości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy jednorazowa sprzedaż jednej i jedynej działki gruntu, zgodnie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego przeznaczonej na cele przemysłowe lub składowania, przy czym zmiana planu zagospodarowania przestrzennego nastąpiła z urzędu (bez inicjatywy poprzednich właścicieli), działki, która nigdy nie została uzbrojona albo w jakikolwiek inny sposób przygotowana do zabudowy, nabytej przez osobę działającą w innym charakterze, niż podatnik VAT tj.

do majątku prywatnego (na cele rekreacyjne), przez osobę, która nigdy nie podjęła żadnych czynności zwykle podejmowanych przez handlowców prowadzących obrót nieruchomościami, pozostaje poza zakresem odnośnej ustawy podatkowej, skoro ta nieruchomość nigdy nie służyła czynnościom wykonywanym jako podatnik VAT, a przy jej nabyciu nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego?

Zdaniem Wnioskodawcy, jednorazowa sprzedaż jednej i jedynej dotychczas działki gruntu położonej na terenach zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego, przeznaczonych na cele przemysłowe lub składowania (magazynowania) nabytej do majątku prywatnego (na cele rekreacyjne), nigdy nie związanej z wykonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu albo zwolnionych od podatku, która nie została uzbrojona przez sprzedawcę albo w inny sposób przygotowana pod zabudowę, co do której nie podjęto żadnych czynności handlowych zwykle podejmowanych w obrocie profesjonalnym, przy nabyciu której nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, nie podlega podatkowi VAT. Opisana sprzedaż nie jest wykonywaniem czynności podejmowanych przez podatnika, działającego w takim charakterze, tym bardziej dlatego, że nie została podjęta w okolicznościach wskazujących na zamiar częstotliwego wykonywania takich czynności. Okazjonalna sprzedaż działki gruntu nie podlega opodatkowaniu, gdyż do prawa krajowego nie implementowano przepisu art. 12 ust. 1 lit. b Dyrektywy 2006/112/WE, a przepis art. 15 ust. 1 odnośnej ustawy podatkowej, stąd nie ma podstaw prawnych do uznania za podatnika osoby dokonującej okazjonalnej dostawy terenu budowlanego.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 akapit pierwszy Dyrektywy 2006/112/WE Rady "podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności." Natomiast akapit drugi określa przedmiotowo działalność gospodarczą jako obejmującą wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą, wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystanie w sposób zarobkowy prywatnego majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych.

Natomiast na podstawie art. 12 ust. 1 lit. b Dyrektywy 2006/112/WE Rady państwa członkowskie mogą za podatnika uznać każdego "kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

• (...) b) dostawa terenu budowlanego".
  
  

Z układu przepisów art. 9 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 12 ust. 1 lit. b Dyrektywy wynika, że zgodnie z jednolitymi zasadami podatku od wartości dodanej na podstawie art. 9 ust 1 i ust 2 podatnikami są osoby wykonujące działalność gospodarczą, niezależnie od woli państw członkowskich, natomiast tylko od uznania konkretnego państwa członkowskiego zależy czy za podatników zostaną uznane również osoby dokonujące transakcji okazjonalnych na warunkach zgodnych z art. 12 ust. 1 lit. b Dyrektywy. Wobec powyższego oba statusy podatnika mają funkcjonować niezależnie od siebie.

Przepisy art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT stanowią dokładną implementację przepisów art. 9 ust. 1 Dyrektywy i odpowiednio akapit pierwszy odpowiada zakresowi art. 15 ust. 1, a akapit drugi odpowiada zakresowi art. 15 ust. 2. Skoro nadanie statusu podatnika osobom, które dokonują czynności okazjonalnych wymagało odrębnej regulacji art. 12 ust. 1 lit. b Dyrektywy, to znaczy że zarówno przepis art. 9 ust 1 Dyrektywy jak i jego odpowiedniki powstałe w drodze implementacji do prawa krajowego nie obejmują swoim zakresem osób dokonujących transakcji okazjonalnych. Stanowisko takie potwierdza przepis art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, który inaczej niż art. 12 ust. 1 lit. b Dyrektywy, w gronie podatników VAT nie wymienia osób dokonujących czynności okazjonalnych transakcji mających za przedmiot dostawę terenu budowlanego. Warunkami opodatkowania takich transakcji jest nie tylko spełnienie przesłanki przedmiotowej - dokonanie dostawy ale również spełnienie przesłanki podmiotowej - szczególny status podatnika VAT, do czego krajowa ustawa podstaw prawnych nie daje.

Potwierdzeniem stanowiska Wnioskodawcy jest wyrok Składu Siedmiu Sędziów NSA z dnia 29 października 2007 r. (sygn. akt I FPS 3/07) w przytoczonym kształcie.

1. Przepisy art. 15 ust 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług /Dz. U. Nr 54, poz. 535, ze zm./ powinny być rozumiane w ten sposób, że warunkiem sine qua non uznania, iż dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, że działa on jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód.
2. Ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie może przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika towarów i usług.
   
   

"Innymi słowy, jeżeli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód, to w świetle art. 4 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy z tytułu wykonywania takiej czynności dany podmiot nie może być uznany za podatnika VAT i to bez względu na to, czy czynność tę wykonał jednorazowo ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, czy też wielokrotnie.

Art. 2 pkt 1 VI Dyrektywy wyraźnie więc wskazuje, że czynność opodatkowana w postaci dostawy towaru lub świadczenia usług ma miejsce wówczas, gdy w odniesieniu do tej czynności dany podmiot występuje w charakterze podatnika VAT, a więc podmiotu prowadzącego w określonym zakresie działalność gospodarczą. Nader jasno zaakcentował to ETS w orzeczeniu w sprawie C-291/92 pomiędzy Finanzamt Ulzen a Dieter Armbrecht stwierdzając, że jeśli nawet podatnik w rozumieniu Dyrektywy sprzedaje majątek, którego część przeznaczył na inne cele prywatne, w odniesieniu do sprzedaży tej części nie występuje on jako podatnik, a transakcja nie podlega opodatkowaniu".

W tym wyroku NSA zwrócił uwagę, że w kwestii opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży działek budowlanych wydzielonych z majątku osoby fizycznej istotne jest to, czy zakupu tej nieruchomości osoba dokonała jako handlowiec, czy też do celów prywatnych. Nie można uznać za podatnika osoby fizycznej z tytułu sprzedaży majątku osobistego, który był nabywany na własne potrzeby, a nie z przeznaczeniem na działalność handlową. Tym samym NSA uznał, że pierwotne przeznaczenie nabywanych działek ma decydujący charakter dla późniejszej kwalifikacji sprzedaży elementów majątku osoby fizycznej w podatku VAT.

W wyroku z dnia 27 października 2009 r. (sygn. akt I FSK 1043/08) NSA orzekł, że ?tylko taka aktywność handlowa obywatela jego majątkiem czyni go podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT, która przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar dłuższej ich kontynuacji) a w konsekwencji zorganizowaną. Sprzedaż kilku działek budowlanych przeznaczonych pod zabudowę, wskazująca na ograniczony ilościowo zakres tej sprzedaży, a tym samym jej okazjonalność, a nie zamiar częstotliwego realizowania takiej działalności, gdy osoba sprzedająca swoim zachowaniem wykaże, że realizując tę sprzedaż działa i chce działać w charakterze podatnika (handlowca, który nabył grunty w celu ich zbycia i chce oprócz tej sprzedaży kontynuować tego rodzaju aktywność), czyli podmiotu prowadzącego w tym zakresie działalność profesjonalną, stałą i zorganizowaną i sprzedaż taka będzie opodatkowana VAT. Na profesjonalny charakter może wskazywać również skala prowadzonej działalności handlowej nie ograniczająca się do kilku gruntów, wskazująca na zorganizowaną na stałe, a nie jedynie okazjonalną, działalność w tym zakresie."

W wyroku z dnia 6 września 2006 r. (sygn. akt SA/Wr 1254/05) WSA doszedł do przekonania, że "działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonania bowiem jest związana z profesjonalnym obrotem gospodarczym (por. wyrok ETS w sprawie C-230/94 pomiędzy R.E. a B.). Zasady wykładni gramatycznej i funkcjonalnej definicji działalności gospodarczej zawartej w cyt. art. 15 ust. 2 ustawy o VAT prowadzą do wniosku, że działalnością gospodarczą jest nawet pojedyncza czynność, jeżeli wiąże się z nią zamiar wykonywania w sposób częstotliwy (stały i powtarzalny), przy czym czynność ta winna być wykonana przez producenta, handlowca, usługodawcę, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika lub wykonującego wolny zawód. Nie można bowiem z oderwanego kontekstu normy prawnej, sformułowania "również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy? budować samodzielnej definicji działalności gospodarczej. Podmiot, który jest producentem, handlowcem, usługodawcą, pozyskującym zasoby naturalne, rolnikiem lub wykonującym wolny zawód, nawet jeśli wykonuje tylko jedną czynność mając zamiar jej wykonywania w sposób częstotliwy w świetle art. 15 ust. 1 w związku z ust. 2 staje się podatnikiem VAT, niezależnie od tego czy po wykonaniu tej jednej czynności ostatecznie zaprzestanie wykonywania czynności".

Sprawa sprzedaży działek stanowiących majątek prywatny sprzedawcy została rozstrzygnięta także przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w połączonych sprawach C-180/10 i C-181/10. Trybunał podkreślił, że samo wykonywanie prawa własności nie stanowi działalności gospodarczej. Inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany podejmie aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując w to środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi. Takie aktywne działania mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, w związku z czym w takiej sytuacji dostawy terenu budowlanego nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Czynności podlegające opodatkowaniu wykonywane przez podmiot niewystępujący w tym przypadku w charakterze podatnika (nawet jeżeli jest on podatnikiem w odniesieniu do innych czynności) pozostają poza zakresem opodatkowania. W uzasadnieniu wyroku TSUE (w sprawie C-291/92 Dieter Armbrecht) podkreślono "w przypadku, gdy podatnik sprzedaje część swojego składnika majątkowego, którą zdecydował się zachować do użytku osobistego, nie działa on w odniesieniu do tej sprzedaży jak podatnik w rozumieniu art. 2(1) Dyrektywy". Przy okazji wyroku w sprawach C-180/10 i C-181/10 TSUE wyraził przekonanie, że z przepisów odsyłających oraz z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, nie wynika, że Rzeczpospolita Polska rzeczywiście skorzystała z art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112. Stanowisko takie potwierdził NSA w wyroku z dnia 7 października 2011 r. (I FSK1289/10 niepub.) uznając, że przepis art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112 nie został implementowany do polskiej ustawy o VAT, a w związku z tym, co do zasady, podmiot dokonujący sprzedaży nie działa w odniesieniu do niej jako podatnik. Nie ma bowiem przepisu, który stanowi, że podatnikiem VAT są również osoby dokonujące okazjonalnej dostawy gruntu przeznaczonego pod zabudowę. Wobec powyższego podatnikami VAT mogą być osoby działające profesjonalnie w zakresie dostawy towarów i świadczenia usług.

Mając na uwadze, że zbywana nieruchomość nigdy nie była przedmiotem czynności podlegającej opodatkowaniu albo zwolnionej od opodatkowania przedmiotowo lub podmiotowo, a nad to została nabyta do majątku prywatnego i była wykorzystywana wyłącznie do zaspokojenia potrzeb rekreacyjnych rodziny podatnika, czynność zbycia pozostaje poza zakresem ustawy o VAT. Opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług (art. 5 ust. 1 pkt 1), obowiązkiem podatkowym zostały objęte również otrzymane należności na poczet dostawy towarów lub świadczenia usług (art. 19 ust. 1 pkt 11), co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca. Nigdy nie wystawiono faktury z tytułu usług dzierżawy, ani też nigdy nie otrzymano zapłaty na poczet usług dzierżawy. Do wydania gruntu na podstawie umowy dzierżawy nigdy nie doszło, a przyszły nabywca sam odstąpił od umowy dzierżawy ze skutkiem wstecznym. Stąd zmienił się stan faktyczny sprawy w porównaniu do przyjętego za podstawę do wydania poprzedniej interpretacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające ze stanowiska, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.