Czy wykonywane przez Wnioskodawcę czynności w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego podlegają zwolnieniu (...)

28.12.2012

Czy wykonywane przez Wnioskodawcę czynności w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego podlegają zwolnieniu od podatku VAT?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tj. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 22 października 2012 r. (data wpływu 23 października 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 06 grudnia 2012 (data wpływu 10 grudnia 2012r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT wykonywanych przez Wnioskodawcę usług pośrednictwa ubezpieczeniowego ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 października 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT usług pośrednictwa ubezpieczeniowego.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 06 grudnia 2012r. w zakresie doprecyzowania opisanego stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny (doprecyzowany w uzupełnieniu wniosku).

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą. Faktycznym przedmiotem działania Wnioskodawcy jest świadczenie usług pośrednictwa ubezpieczeniowego oraz wykonywanie czynności brokerskich. Wykonywane przez Wnioskodawcę usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczone są wyłącznie dla Innego Brokera - podmiotu świadczącego usługi zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT. Potencjalnych klientów w drodze analiz rynku i wstępnej selekcji określa Inny Broker. Wnioskodawca wykonuje czynności związane z pozyskiwaniem klientów i zawieraniem z nimi umów ubezpieczeniowych w ramach grupy wyselekcjonowanej przez Innego Brokera z tym, że Wnioskodawca może podejmować czynności brokerskie w stosunku do klientów spoza grupy wyselekcjonowanej przez Innego Brokera.

Z tytułu wykonywanej działalności Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie skalkulowane na podstawie przedstawionych rachunków wraz ze specyfikacją klientów lub programów ubezpieczeniowych i liczby godzin poświęconych na ich obsługę przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca działa i ponosi odpowiedzialność za wykonywane czynności zgodnie z ustawą o pośrednictwie ubezpieczeniowym. Każdorazowo, celem świadczonych usług pośrednictwa ubezpieczeniowego jest doprowadzenie przez Wnioskodawcę do zawarcia umów ubezpieczeniowych pomiędzy ubezpieczonymi a zakładem ubezpieczeń.

W ramach świadczonych usług pośrednictwa ubezpieczeniowego do zadań Wnioskodawcy należą:

obserwacja i analiza rynku ubezpieczeniowego pod względem dostępnych produktów ubezpieczeniowych,

analiza i ocena ryzyka klienta przed zawarciem umowy ubezpieczeniowej,

złożenie oferty klientowi zgodnie ze swoją najlepszą wiedzą, w połączeniu z etyczną i profesjonalną poradą w zakresie wyboru optymalnego dla ubezpieczającego wariantu ubezpieczenia,

negocjacja na rzecz klienta wysokości składek i warunków ubezpieczenia,

przygotowanie i zawarcie umowy,

bieżąca obsługa ubezpieczeń w ramach zawartych polis ubezpieczeniowych, udzielanie klientom wszelkich informacji o zawieranych ubezpieczeniach, o wynikających z warunków ubezpieczenia zasadach postępowania w razie powstania szkody.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą. W ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności wykonywane są wszystkie czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego, tj. czynności brokerskie opisane w art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym z zastrzeżeniem, że czynności te są wykonywane na rzecz Innego Brokera, a nie w sposób bezpośredni na rzecz ubezpieczonego czy ubezpieczyciela.

Wnioskodawca posiada zezwolenie wydane przez organ nadzoru na wykonywanie czynności brokerskich i jest wpisany do rejestru brokerów ubezpieczeniowych ? zatem posiada status brokera, o którym mowa w art. 20 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wykonywane przez Wnioskodawcę czynności w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego podlegają zwolnieniu od podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczenie przedmiotowych usług podlega zwolnieniu od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 41 ustawy o VAT, stawka podatku, co do zasady wynosi 23%. Jednocześnie, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji.

Zdaniem Wnioskodawcy, usługi mające na celu doprowadzenie do zawarcia umowy ubezpieczenia świadczone przez niego jako podmiot zajmujący się pośrednictwem ubezpieczeniowym, dla celów podatku VAT powinny być traktowane jako usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych, czyli usługi podlegające zwolnieniu od podatku VAT.

Biorąc pod uwagę fakt, iż zakres usług świadczonych przez Wnioskodawcę na rzecz Innego Brokera jest taki jaki byłby świadczony bezpośrednio na rzecz zakładu ubezpieczeń, zasady opodatkowania usługi w obydwu przypadkach powinny być takie same - usługa powinna być traktowana jako zwolniona z VAT.

Ustawa o VAT, nie zawiera definicji usług dla celów VAT. Ponadto, ustawa o VAT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2011 r. w przypadku usług finansowych (uprzednio wymienionych w Załączniku nr 4 do ustawy o VAT) obecnie nie zawiera odniesienia do klasyfikacji statystycznych w kontekście podatkowej kwalifikacji usług.

Zdaniem Wnioskodawcy dla celów podatkowych usługi powinny być, zatem kwalifikowane zgodnie z ich charakterem.

Wobec powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, usługi których istotą jest pośredniczenie w świadczeniu usług ubezpieczeniowych - czyli usługi, które polegają na doprowadzeniu do zawarcia umowy ubezpieczenia (i nie stanowią jedynie czynności technicznych) powinny być traktowane jako usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych.

Czynności, które wykonuje Wnioskodawca w ramach analizowanej umowy mają na celu pozyskanie klienta poprzez doprowadzenie do zawarcia umowy ubezpieczenia pomiędzy ubezpieczonym a zakładem ubezpieczeń.

W ramach umowy do obowiązków Wnioskodawcy należy:

obserwacja i analiza rynku ubezpieczeniowego pod względem dostępnych produktów ubezpieczeniowych,

analiza i ocena ryzyka klienta przed zawarciem umowy ubezpieczeniowej,

złożenie oferty klientowi zgodnie ze swoją najlepszą wiedzą, w połączeniu z etyczną i profesjonalną poradą w zakresie wyboru optymalnego dla ubezpieczającego wariantu ubezpieczenia,

negocjacja na rzecz klienta wysokości składek i warunków ubezpieczenia,

przygotowanie i zawarcie umowy,

bieżąca obsługa ubezpieczeń w ramach zawartych polis ubezpieczeniowych, udzielanie klientom wszelkich informacji o zawieranych ubezpieczeniach, o wynikających z warunków ubezpieczenia zasadach postępowania w razie powstania szkody.

Zarówno ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do niej nie definiują pojęcia usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego. W tym celu należy odwołać się do ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 11, poz. 66 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 2 ust. 1 powołanej ustawy, pośrednictwo ubezpieczeniowe polega na wykonywaniu przez pośrednika za wynagrodzeniem czynności faktycznych lub czynności prawnych związanych z zawieraniem lub wykonywaniem umów ubezpieczenia.

Zgodnie z art. 4 ww. ustawy, pośrednik ubezpieczeniowy wykonuje:

czynności w imieniu lub na rzecz zakładu ubezpieczeń, zwane dalej ?czynnościami agencyjnymi?, polegające na: pozyskiwaniu klientów, wykonywaniu czynności przygotowawczych zmierzających do zawierania umów ubezpieczenia, zawieraniu umów ubezpieczenia oraz uczestniczeniu w administrowaniu i wykonywaniu umów ubezpieczenia, także w sprawach o odszkodowanie, jak również na organizowaniu i nadzorowaniu czynności agencyjnych (działalność agencyjna) albo
czynności w imieniu lub na rzecz podmiotu poszukującego ochrony ubezpieczeniowej, zwane dalej ?czynnościami brokerskimi?, polegające na zawieraniu lub doprowadzaniu do zawarcia umów ubezpieczenia, wykonywaniu czynności przygotowawczych do zawarcia umów ubezpieczenia oraz uczestniczeniu w zarządzaniu i wykonywaniu umów ubezpieczenia, także w sprawach o odszkodowanie, jak również na organizowaniu i nadzorowaniu czynności brokerskich (działalność brokerska).

W myśl przytoczonych przepisów, zdaniem Wnioskodawcy, świadczone przez niego usługi mające na celu doprowadzenie do zawarcia umowy ubezpieczenia dla celów podatku VAT powinny być traktowane, jako usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych, czyli usługi podlegające zwolnieniu od podatku VAT. Zakres czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę w ramach umowy z Innym Brokerem jest tożsamy z zakresem czynności wynikającym z definicji pośrednika ubezpieczeniowego zawartej w powołanym art. 4 ustawy o działalności ubezpieczeniowej tj. czynności polegające na zawieraniu lub doprowadzaniu do zawarcia umów ubezpieczenia, wykonywaniu czynności przygotowawczych do zawarcia umów ubezpieczenia oraz uczestniczeniu w zarządzaniu i wykonywaniu umów ubezpieczenia, z tą tylko różnicą, że Wnioskodawca nie działa bezpośrednio w imieniu lub na rzecz podmiotu poszukującego ochrony ubezpieczeniowej lub zakładu ubezpieczeń, ale za pośrednictwem innego podmiotu, który sam pozostaje w bezpośrednim stosunku z jedną ze stron umowy ubezpieczeniowej.

Z wyżej cytowanego art. 4 ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym wynika, iż czynności wykonywane przez pośrednika ubezpieczeniowego dotyczą czynności agencyjnych wykonywanych w imieniu lub na rzecz zakładu ubezpieczeń oraz czynności brokerskich wykonywanych w imieniu i na rzecz podmiotu poszukującego ochrony ubezpieczeniowej.

W ocenie Wnioskodawcy bez znaczenia jednak pozostaje fakt, że nie działa on bezpośrednio w imieniu i na rzecz poszukującego ochrony ubezpieczeniowej lub zakładu ubezpieczeń, a za pośrednictwem innego pośrednika ubezpieczeniowego. Przepis art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT nie uzależnia zastosowania zwolnienia od statusu odbiorcy usług (zakład ubezpieczeń lub pośrednik ubezpieczeniowy). Ponadto Wnioskodawca wykonywałby dokładnie te same czynności prowadzące do pozyskania klientów i zawarcia umów ubezpieczeniowych działając bezpośrednio na rzecz ubezpieczonego. Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli dana usługa świadczona przez niego swoim zakresem kwalifikuje się do zastosowania zwolnienia od podatku to usługa ta powinna podlegać zwolnieniu bez względu na to czy odbiorcą usługi jest zakład ubezpieczeń czy też pośrednik ubezpieczeniowy.

Potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca odnajduje w wyroku w sprawie C-124/07 pomiędzy J.C.M. Beheer B.V. a Staatssecretaris van Financien TSUE uznał, iż stwierdzenie posiadania statusu brokera lub pośrednika ubezpieczeniowego zależy od cech badanej działalności. W tezie wyroku Trybunał orzekł ?okoliczność, iż broker lub pośrednik ubezpieczeniowy nie pozostaje w bezpośrednim stosunku ze stronami umowy ubezpieczenia lub reasekuracji do zawarcia której się przyczynia, lecz pozostaje z nimi jedynie w pośrednim stosunku za pośrednictwem innego podatnika, który sam pozostaje w bezpośrednim stosunku z jedną ze stron tej umowy, i z którym ów broker lub pośrednik ubezpieczeniowy jest związany umownie, nie wyklucza, by świadczone przez niego usługi były zwolnione od podatku wartości dodanej?. W powołanym wyroku Trybunał podkreślił również że ?z zasady neutralności podatkowej wynika, że podmioty powinny mieć możliwość wyboru modelu organizacyjnego, który z czysto gospodarczego punktu widzenia byłby dla nich najbardziej odpowiedni, nie narażając się na to, że dokonywane przez nie czynności nie będą objęte zwolnieniem z opodatkowania? oraz w wyroku w sprawie C-453/05 gdzie TSUE stwierdził, że ?pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem, że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową?.

Stanowisko Wnioskodawcy znalazło również potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Izby Skarbowej w Warszawie sygn. akt IPPP1-443-695/11-2/AS ?usługi powinny być kwalifikowane zgodnie z ich charakterem. Zatem usługi, których istotą jest pośredniczenie w świadczeniu usług ubezpieczeniowych, czyli usługi polegające na doprowadzeniu do zawarcia umowy ubezpieczenia i nie stanowiące jedynie czynności technicznych, powinny być traktowane, jako usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych. Fakt, iż podatnik nie uczestniczy bezpośrednio w zawieraniu umowy ubezpieczenia pomiędzy klientem a zakładem ubezpieczeniowym, a jedynie jako pośrednik agenta, nie może pozbawiać takiego podmiotu prawa do zwolnienia z VAT wykonywanych przez niego czynności. Zwłaszcza gdy charakter czynności w obu przypadkach jest identyczny.?

Takie stanowisko jest zgodne z praktyką wspólnotową w zakresie opodatkowania podatkami pośrednimi. Zgodnie z linią orzeczniczą przyjętą przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości (dalej jako: ?ETS?) dla podatkowej kwalifikacji usługi na gruncie VAT znaczenie ma charakter usługi a nie status odbiorcy usługi. Przykładowo takie stanowisko zostało przedstawione w wyroku w sprawie Cimber Air A/S przeciwko Skatteministeriet C-382/02, z dnia 16 września 2004 r., ETS uznał że ?Zwolnienia od podatku stanowią samodzielne instytucje prawa wspólnotowego, które należy widzieć w kontekście wspólnego systemu podatku VAT wprowadzonego w szóstej dyrektywie (...). System ten oparty jest w szczególności na dwóch zasadach. Po pierwsze, podatek VAT jest pobierany od każdej usługi lub dostawy towarów przez podatnika odpłatnie. Po drugie, zasada neutralności podatkowej nie dopuszcza, aby uczestnicy obrotu dokonujący transakcji tego samego rodzaju byli w kwestii poboru podatku VAT traktowani odmiennie.? Wobec powyższego, zdaniem Wnioskodawcy czynności w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego podlegają zwolnieniu od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT.

Gdyby jednak przyjąć, że powyższa kwalifikacja jest błędna, usługi te będą, zdaniem Wnioskodawcy, stanowić element usługi ubezpieczeniowej, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi ubezpieczeniowej - korzystającej ze zwolnienia z opisanego w art. 43 ust. 13 w związku z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT. Przeprowadzona z dniem 1 stycznia 2011 roku nowelizacja ustawy o VAT zaskutkowała wprowadzeniem wprost do ustawy definicji usług zwolnionych i zakończyła praktykę uzależniania zwolnienia od przypisania usługi do odpowiedniego kodu PKWiU. Przeprowadzona nowelizacja ustawy doprowadziła do implementacji przepisów Dyrektywy VAT w brzmieniu wynikającym z projektu zmiany Dyrektywy przygotowanym przez Komisję Europejską. Rezultatem tych działań jest rozszerzenie zakresu krajowego zwolnienia względem zwolnienia wynikającego z Dyrektywy VAT. W krajowych przepisach o VAT odpowiednikiem zwolnienia przewidzianego w art. 135 ust. 1 lit. a) Dyrektywy jest przepis art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji. Ponadto w myśl art. 43 ust. 13 i 14 ustawy o VAT, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z powyższymi przepisami. Treść zacytowanego art. 43 ust. 1 pkt 37 stanowi implementację przewidzianego w Dyrektywie zwolnienia z VAT dla transakcji ubezpieczeniowych. Przepis ten należy interpretować w zgodzie z ugruntowaną linią orzeczniczą TSUE. Natomiast art. 43 ust. 13 stanowi rozszerzenie zakresu zwolnienia w stosunku do usług pokrewnych przewidzianych Dyrektywą.

W wyroku z 27 lutego 2012 r. WSA w Łodzi sygnatura akt I SA/Łd 1626/11 stwierdził: ?należy mieć na uwadze, że przepisy krajowe stanowią (a przynajmniej powinny stanowić) implementację przepisów wspólnotowych, w tej sprawie Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Okoliczność ta ma istotne znaczenie, bowiem co do zasady krajowe przepisy ustawy o podatku od towarów i usług należy wykładać, uwzględniając stosowne regulacje prawa wspólnotowego. Zasada ta nie ma jednakże charakteru bezwzględnie obowiązującego (w szczególności wówczas, gdy prawo unijne ma charakter Dyrektywy ze swej istoty skierowanej do państw członkowskich, mających obowiązek doprowadzenia prawa krajowego do stanu realizującego normy zawarte w Dyrektywach), nie może być bowiem stosowana taka wykładnia prawa krajowego, która będzie prowadziła do nakładania na podatnika obowiązków nieprzewidzianych wprost w prawie krajowym.

Powyższe oznacza, że dokonując wykładni przepisów regulujących podatek od towarów i usług, organ podatkowy powinien porównać treść regulacji krajowych i wspólnotowych, a następnie ustalić, czy przepisy wspólnotowe zostały implementowane w sposób prawidłowy, a jeśli nie to, czy dokonując wykładni prowspólnotowej tych przepisów możliwe jest osiągnięcie zgodności z normami Dyrektywy. Prowspólnotowa wykładnia prawa nie może przy tym prowadzić do obciążenia podatnika obowiązkami nie wyrażonymi wprost w prawie krajowym. Byłoby to bowiem sprzeczne z postanowieniami art. 217 Konstytucji RP. (...) Sąd krajowy, wykonując obowiązek dokonywania wykładni prawa wewnętrznego w świetle brzmienia i celu Dyrektywy, nie może wykraczać poza wyraźne brzmienie przepisu prawa wewnętrznego. Oznaczałoby to bowiem przyzwolenie na to, aby bez właściwej transpozycji przez państwo określonego przepisu Dyrektywy do prawa krajowego sąd krajowy mógł w drodze wykładni nakładać na obywatela obowiązek wynikający z tej Dyrektywy wbrew unormowaniu krajowemu (wyrok ETS z dnia 14 lipca 1994 r. w sprawie Paola Faccini Dori v. Recreb Srl., C-91/92). Organy państwa członkowskiego w żadnym wypadku nie mogą więc powoływać się na bezpośrednią skuteczność Dyrektywy wobec osób fizycznych i prawnych i nakładać na nie - przez stosowanie wykładni zgodnej z celami Dyrektywy - obowiązków z niej wynikających, które jednak nie zostały określone lub zostały niewłaściwie określone w przepisach krajowych (orzeczenia ETS z dnia 19 stycznia 1982 r. w sprawie Ursula Becker, 8/81 i z dnia 8 października 1987 r. w sprawie Kolpinguis Nijmegen, 80/86). Prawo do bezpośredniego stosowania Dyrektywy z pominięciem przepisów krajowych nie może być wykorzystywane przez organy państwa w celu ograniczenia praw wynikających z przepisów krajowych; jeżeli podatnik stosuje niezgodne z Dyrektywą przepisy krajowe, organy państwowe nie mogą tego kwestionować na podstawie Dyrektywy (J. Martini, Ł. Karpiesiuk, VAT w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, Warszawa 2005, s. 26)".

Zatem mając na uwadze, że implementację art. 135 ust. 1 lit a) Dyrektywy stanowi art. 43 ust. 1 pkt 37 VAT, na mocy którego zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji - jeśliby uznać, że usługi świadczone przez Wnioskodawcę nie podlegają zwolnieniu na podstawie wskazanych przepisów, gdyż nie łączy go żaden stosunek prawny z ubezpieczonym ani ubezpieczycielem a zatem nie wypełnia do końca definicji zawartej w art. 2 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym (Dz. U. Nr 124, poz. 1154 ze zm.) - to należy wskazać, że wykonywane przez Wnioskodawcę czynności mają charakter podwykonawstwa (?outsourcingu?) wobec Innego Brokera, zatem stanowią kompletne, ściśle związane z wykonaniem usługi podstawowej i niezbędne do świadczenia usługi zwolnionej czynności, które powinny być objęte zwolnieniem od VAT na podstawie art. 43 ust. 13 VAT. Porównanie unormowań krajowych, w szczególności art. 43 VAT, z art. 135 ust. 1 lit. a) Dyrektywy prowadzi do wniosku, że te pierwsze są daleko bardziej rozbudowane. O ile zakres zwolnienia określony w przywołanym art. 135 ust. 1 lit. a) Dyrektywy odpowiada treści art. 43 ust. 1 pkt 37 VAT, to art. 43 ust. 13 VAT, nie ma jak na razie swojego odpowiednika w treści Dyrektywy. Komisja Wspólnot Europejskich przygotowała projekt zmiany Dyrektywy 112 w odniesieniu do opodatkowania usług finansowych i ubezpieczeniowych (http://eur-x.europa.eu/LexUriServ/LexUriServ.do?uri=CELEX:52 00 7PC0747:PL:HTML). Projekt ten przewiduje dodanie w art. 135 Dyrektywy 112 ust. la o treści ?zwolnienie przewidziane w ust. 1 lit. (a)-(e) obejmuje świadczenie każdej części składowej usługi ubezpieczeniowej lub finansowej, stanowiącej odrębną całość i posiadającej specyficzne oraz istotne cechy danej usługi zwolnionej z opodatkowania". Powyższe oznacza więc, iż polski ustawodawca wyprzedził ustawodawcę europejskiego, gdyż art. 43 ust. 13 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 roku (nadanym ustawą z dnia 29 października 2010 roku o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług, Dz. U. 226 poz. 1476) jest dokładną implementacją projektowanego przepisu.

W konsekwencji powyższej regulacji prawnej, pomimo niezgodności prawa krajowego z Dyrektywą 112, mając na uwadze, że ustawodawca krajowy rozszerzył zakres zwolnienia podatkowego, należy stwierdzić, że wykonywane przez Wnioskodawcę czynności spełniają przesłanki z art. 43 ust. 13 VAT. Stosownie do tego przepisu, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41. Interpretacji tego przepisu, biorąc pod uwagę okoliczność, iż nie stanowi on implementacji Dyrektywy, należy przy tym dokonywać przy użyciu powszechnie przyjętych reguł wykładni prawa, które umożliwią względnie ścisłe wyznaczenie zakresu omawianego zwolnienia podatkowego. Aby czynności podlegały zwolnieniu na podstawie tego przepisu muszą spełnić łącznie cztery przesłanki, tj.: muszą one stanowić element zwolnionej usługi finansowej, muszą stanowić odrębną całość, muszą być właściwe oraz niezbędne do świadczenia zwolnionej usługi finansowej. Przesłanka ?właściwe? w semantycznym znaczeniu oznacza tyle co ?zgodne z jakąś normą, przepisami itp.; charakterystyczne dla kogoś lub czegoś; mające najbardziej typowe, charakterystyczne cechy dla danego gatunku, grupy przedmiotów czy zjawisk; nie rzekome, nie fałszywe, prawdziwe; powołane prawnie do jakiś zadań, kompetentne? (B. Dunaj, Popularny słownik języka polskiego, Warszawa 2000, s. 787). Połączenie użytego w art. 43 ust. 13 VAT słowa ?właściwe? z usługami opisanymi w art. 43 ust. 1 pkt 37, prowadzi do wniosku, wedle którego z podanych wyżej znaczeń słowa ?właściwe? istotne znaczenie dla dokonania prawidłowej wykładni przepisu art. 43 ust. 13 VAT będą miały tylko niektóre z nich, a mianowicie słowa ?charakterystyczny dla kogoś lub czegoś?, ?stanowiący najważniejszą część czegoś?, ?mający typowe cechy danego gatunku, grupy przedmiotów czy zjawisk?. Ustalenie, jakie czynności wykonywane przez usługodawcę, są właściwe dla usługi ubezpieczenia wymaga zaś określenia istoty ?usługi ubezpieczeniowej? oraz wskazania wykonywanych w jej ramach czynności ubezpieczeniowych. Określenie tego, wobec braku definicji legalnej ?usługi ubezpieczeniowej? w ustawie o VAT, wymaga pomocniczego odwołania się do ustawy z dnia 22 maja 2003r. o działalności ubezpieczeniowej (tj. Dz. U. z 2010 roku, Nr 11, poz. 66) - wyrok WSA w Gdańsku z dnia 21 grudnia 2011 r., I SA/Gd 885/11. Odwołanie się do tej ustawy jest dopuszczalne o tyle, o ile służy ono określeniu istoty usługi ubezpieczeniowej i jej ?elementów składowych?. Wedle art. 3 ust. 1 tej ustawy, przez działalność ubezpieczeniową rozumie się wykonywanie czynności ubezpieczeniowych związanych z oferowaniem i udzielaniem ochrony na wypadek ryzyka wystąpienia skutków zdarzeń losowych. Przez ?usługi ubezpieczeniowe? należy więc rozumieć, tak jak w prawie wspólnotowym, czynności ubezpieczeniowe, które związane są z oferowaniem i udzielaniem ochrony na wypadek ryzyka wystąpienia zdarzeń losowych, a które wymienia ust. 3, 4, 5 i 6 artykułu 3 tej ustawy. Nie wszystkie z wymienionych w tym przepisie czynności ubezpieczeniowych podlegają jednakże regulacji art. 43 ust. 13 VAT, lecz tylko te z nich, które mogą być na podstawie art. 3 ust. 6 ustawy o działalności ubezpieczeniowej wykonywane przez inny podmiot niż zakład ubezpieczeniowy i są charakterystyczne dla działalności ubezpieczeniowej, tj. niosą w sobie istotne cechy takiej działalności, stanowią swoiste esentialia tej usługi. Usługa pomocnicza, aby mogła zostać uznana za część usługi podstawowej, musi zatem przyczyniać się do lepszego wykorzystania przez nabywcę usługi pomocniczej wchodzącej w jej zakres usługi podstawowej. Zatem podsumowując zdaniem Wnioskodawcy bezsporne jest, że opisane we wniosku usługi mogą być traktowane jako pewna, dająca się wyodrębnić całość, że każda z tych czynności odrębnie i wszystkie razem są niewątpliwie niezbędne do wykonania podstawowej usługi zwolnionej - usługi ubezpieczenia. Również należy dodać, że usługi te są ?właściwe? dla usług ubezpieczeniowych, gdyż prowadzą do zawarcia umów ubezpieczenia i ustalenia składek z jednoczesną oceną ryzyka ubezpieczeniowego. Czynności te mogą być też traktowane jako pewna, dająca się wyodrębnić, całość, a każda z tych czynności odrębnie i wszystkie razem są też niezbędne do wykonania usługi ubezpieczenia - rozumianej jako zawarcie polisy ubezpieczeniowej.

Zatem podsumowując - Wnioskodawca uważa, że wykonywane przez niego usługi nie odbiegające swym zakresem od czynności pośrednika ubezpieczeniowego wypełniają przesłanki do skorzystania ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT, gdyż zgodnie z powołanym orzecznictwem usługi te aby korzystały ze zwolnienia nie muszą być świadczone bezpośrednio na rzecz stron transakcji ubezpieczeniowej. Jednakże jeśliby ta kwalifikacja była błędna, to usługi te będą, zdaniem Wnioskodawcy, stanowić element usługi ubezpieczeniowej, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi ubezpieczeniowej - korzystającej ze zwolnienia opisanego w art. 43 ust. 13 w związku z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT, gdyż odpowiadają swym zakresem usługom pośrednictwa opisanym w ustawie o działalności ubezpieczeniowej - z zastrzeżeniem, że są świadczone na rzecz Innego Brokera, który działa na rzecz strony transakcji ubezpieczeniowej i stosuje stawkę zw., a merytoryczny zakres usługi jest taki sam jak usługa świadczona przez brokera, na rzecz którego Wnioskodawca świadczy usługę.

Zatem spełnione są wszystkie cztery przesłanki opisane w przepisie art. 43 ust. 13 ustawy o VAT, tj.:

stanowią element zwolnionej usługi finansowej - tj. usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych,

stanowią odrębną całość - mają na celu wykonanie wszystkich niezbędnych czynności prowadzących do zawarcia umowy ubezpieczeniowej,

są właściwe i niezbędne do świadczenia zwolnionej usługi finansowej - nie można podpisać umowy ubezpieczeniowej - bez wykonania czynności które są przedmiotem świadczonych usług przez Wnioskodawcę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, jak i rozporządzeniach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

I tak, według art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji.

W myśl art. 43 ust. 13 ustawy, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41 (art. 43 ust. 14 ustawy).

Zgodnie z art. 43 ust. 15 ustawy zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

czynności ściągania długów, w tym factoringu;
usług doradztwa;
usług w zakresie leasingu.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek od towarów i usług pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Stosownie do art. 135 ust. 1 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: transakcje ubezpieczeniowe i reasekuracyjne, wraz z usługami pokrewnymi świadczonymi przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych.

Dyrektywa nie podaje definicji transakcji ubezpieczeniowych, ani usług pokrewnych świadczonych przez maklerów i pośredników ubezpieczeniowych. Natomiast, ?czynność ubezpieczeniowa?, w ogólnie przyjętym rozumieniu, charakteryzuje się tym, że ubezpieczyciel, w zamian za wcześniejsze opłacenie składki ubezpieczeniowej, zobowiązuje się w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia do spełnienia na rzecz ubezpieczonego świadczenia określonego w momencie zawarcia umowy.

Czynność ubezpieczeniowa, w każdym przypadku związana jest z istnieniem stosunku umownego między usługodawcą, który domaga się zwolnienia (od podatku) a osobą, której ryzyko jest objęte ubezpieczeniem, czyli ubezpieczonym.

Jeśli chodzi o transakcje ubezpieczeniowe, TSUE w sprawie C-8/01 orzekł, że istotą transakcji ubezpieczeniowej jest w ogólnym rozumieniu, iż ubezpieczyciel zobowiązuje się, w przypadku, gdy zaistnieje ryzyko objęte ubezpieczeniem, świadczyć ubezpieczonemu usługę uzgodnioną podczas zawierania umowy w zamian za uprzednią wpłatę składki (sprawy: Card Protection Plan C-349/96, paragraf 17 i Skandia C-240/99, paragraf 37).

Zasadniczym kryterium, pozwalającym na ustalenie, czy dana osoba jest pośrednikiem ubezpieczeniowym, czy też nie, jest charakter wykonywanych przez nią czynności wewnętrznych. W sprawie C-124/07 pomiędzy J.C.M. Beheer B.V. a Staatssecretaris van Financien TSUE zwrócił uwagę, że przepisy wspólnotowe nie zawierają żadnych wskazówek odnoszących się do stosunku pomiędzy brokerem lub pośrednikiem ubezpieczeniowym a stronami umowy ubezpieczeniowej, do której się przyczynił. Stwierdzenie posiadania statusu brokera lub pośrednika ubezpieczeniowego zależy zatem od cech badanej działalności.

Z kolei, w sprawie C-453/05 TSUE stwierdził, że ?pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową?.

Z uzasadnienia wyroku w sprawie CSC Financial Services Ltd. (wyrok TSUE z dnia 13 grudnia 2001 r., C-235/00), która to spółka świadczyła usługi typu call center na rzecz instytucji finansowych, Trybunał podjął się też próby konstruowania definicji samego pośrednictwa. Pośrednikiem jest więc podmiot niebędący żadną ze stron umowy, ale świadczący usługę na rzecz strony w zamian za wynagrodzenie. W skład usługi wchodzić może zwłaszcza prowadzenie negocjacji. Celem pośrednictwa jest zaś uczynienie wszystkiego co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę. Z kolei nie może być mowy o pośrednictwie wówczas, gdy jedna ze stron umowy zleca tylko podwykonawcy część czynności faktycznych.

Mając na uwadze powyższe należy odwołać się do przepisów ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (t. j. Dz. U z 2010 r. Nr 11, poz. 66 ze zm.).

I tak, na podstawie art. 3 ust. 1 ww. ustawy przez działalność ubezpieczeniową rozumie się wykonywanie czynności ubezpieczeniowych związanych z oferowaniem i udzielaniem ochrony na wypadek ryzyka wystąpienia skutków zdarzeń losowych.

W przepisach art. 3 ust. 3-5 powołanej ustawy, wymienione zostały czynności ubezpieczeniowe, o których mowa w ust. 1.

Zgodnie z art. 3 ust. 3 ustawy o działalności ubezpieczeniowej, czynnościami ubezpieczeniowymi, o których mowa w ust. 1, są:

zawieranie umów ubezpieczenia, umów gwarancji ubezpieczeniowych lub zlecanie ich zawierania uprawnionym pośrednikom ubezpieczeniowym w rozumieniu ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym (Dz. U. Nr 124, poz. 1154, z późn. zm.), a także wykonywanie tych umów;

1a)zawieranie umów reasekuracji lub zlecanie ich zawierania brokerom reasekuracyjnym w rozumieniu ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym, a także wykonywanie tych umów, w zakresie cedowania ryzyka z umów ubezpieczenia lub umów gwarancji ubezpieczeniowych (reasekuracja bierna);

składanie oświadczeń woli w sprawach roszczeń o odszkodowania lub inne świadczenia należne z tytułu umów, o których mowa w pkt 1 i 1a;
ustalanie składek i prowizji należnych z tytułu zawieranych umów, o których mowa w pkt 1 i 1a;
ustanawianie w drodze czynności cywilnoprawnych zabezpieczeń rzeczowych lub osobistych, jeżeli są one bezpośrednio związane z zawieraniem umów, o których mowa w pkt 1 i 1a.

W myśl art. 3 ust. 4 ww. ustawy, czynnościami ubezpieczeniowymi są również:

ocena ryzyka w ubezpieczeniach osobowych i ubezpieczeniach majątkowych oraz w umowach gwarancji ubezpieczeniowych;
wypłacanie odszkodowań i innych świadczeń należnych ztytułu umów, o których mowa w ust. 3 pkt 1 i 1a;
przejmowanie i zbywanie przedmiotów lub praw nabytych przez zakład ubezpieczeń w związku z wykonywaniem umowy ubezpieczenia lub umowy gwarancji ubezpieczeniowej;
prowadzenie kontroli przestrzegania przez ubezpieczających lub ubezpieczonych, zastrzeżonych w umowie lub w ogólnych warunkach ubezpieczeń, obowiązków i zasad bezpieczeństwa odnoszących się do przedmiotów objętych ochroną ubezpieczeniową;
prowadzenie postępowań regresowych oraz postępowań windykacyjnych związanych z wykonywaniem:

umów ubezpieczenia i umów gwarancji ubezpieczeniowych,
umów reasekuracji w zakresie cedowania ryzyka z umów ubezpieczenia i umów gwarancji ubezpieczeniowych;

lokowanie środków zakładu ubezpieczeń;
wykonywanie innych czynności określonych w przepisach innych ustaw.

Natomiast aktem określającym zasady wykonywania pośrednictwa ubezpieczeniowego w zakresie ubezpieczeń osobowych i majątkowych jest ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym (Dz. U. Nr 124, poz. 1154 ze zm.).

Stosownie do art. 2 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy, pośrednictwo ubezpieczeniowe polega na wykonywaniu przez pośrednika za wynagrodzeniem czynności faktycznych lub czynności prawnych związanych z zawieraniem lub wykonywaniem umów ubezpieczenia i jest wykonywane wyłącznie przez agentów ubezpieczeniowych lub brokerów ubezpieczeniowych.

W myśl art. 4 pkt 2 ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym, pośrednik ubezpieczeniowy wykonuje czynności w imieniu lub na rzecz podmiotu poszukującego ochrony ubezpieczeniowej, zwane dalej ?czynnościami brokerskimi?, polegające na zawieraniu lub doprowadzaniu do zawarcia umów ubezpieczenia, wykonywaniu czynności przygotowawczych do zawarcia umów ubezpieczenia oraz uczestniczeniu w zarządzaniu i wykonywaniu umów ubezpieczenia, także w sprawach o odszkodowanie, jak również na organizowaniu i nadzorowaniu czynności brokerskich (działalność brokerska).

W tym miejscu należy zwrócić uwagę, iż zastosowane w powyższym przepisie pojęcie ?organizowania i nadzorowania? odnosi się wyłącznie do:

czynności polegających na zawieraniu lub doprowadzeniu do zawarcia umów ubezpieczenia,

czynności przygotowawczych do zawarcia umów ubezpieczenia oraz

czynności polegających na uczestniczeniu w zarządzaniu i wykonywaniu umów, także w sprawach o odszkodowanie.

Z kolei art. 20 ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym wskazuje, iż brokerem ubezpieczeniowym jest osoba fizyczna albo prawna posiadająca, wydane przez organ nadzoru, zezwolenie na wykonywanie działalności brokerskiej i wpisana do rejestru brokerów ubezpieczeniowych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest świadczenie usług pośrednictwa ubezpieczeniowego oraz wykonywanie czynności brokerskich. Wykonywane przez Wnioskodawcę usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczone są wyłącznie dla Innego Brokera - podmiotu świadczącego usługi zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT. Potencjalnych klientów w drodze analizy rynku i wstępnej selekcji określa Inny Broker. Wnioskodawca wykonuje czynności związane z pozyskiwaniem klientów i zawieraniem z nimi umów ubezpieczeniowych w ramach grupy wyselekcjonowanej przez Innego Brokera z tym, że Wnioskodawca może podejmować czynności brokerskie w stosunku do klientów spoza grupy wyselekcjonowanej przez Innego Brokera. Z tytułu wykonywanej działalności Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie skalkulowane na podstawie przedstawionych rachunków wraz ze specyfikacją klientów lub programów ubezpieczeniowych i liczby godzin poświęconych na ich obsługę przez Wnioskodawcę.

W ramach świadczonych usług pośrednictwa ubezpieczeniowego do zadań Wnioskodawcy należą: obserwacja i analiza rynku ubezpieczeniowego pod względem dostępnych produktów ubezpieczeniowych, analiza i ocena ryzyka klienta przed zawarciem umowy ubezpieczeniowej, złożenie oferty klientowi zgodnie ze swoją najlepszą wiedzą, w połączeniu z etyczną i profesjonalną poradą w zakresie wyboru optymalnego dla ubezpieczającego wariantu ubezpieczenia, negocjacja na rzecz klienta wysokość składek i warunków ubezpieczenia, przygotowanie i zawarcie umowy, bieżąca obsługa ubezpieczeń w ramach zawartych polis ubezpieczeniowych, udzielanie klientom wszelkich informacji o zawieranych ubezpieczeniach, o wynikających z warunków ubezpieczenia zasadach postępowania w razie powstania szkody. W ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności wykonywane są wszystkie czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego, tj. czynności brokerskie opisane w art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003r. ?o pośrednictwie ubezpieczeniowym? z zastrzeżeniem, że czynności te są wykonywane na rzecz innego brokera a nie w sposób bezpośredni na rzecz ubezpieczonego czy ubezpieczyciela. Wnioskodawca posiada zezwolenie wydane przez organ nadzoru na wykonywanie czynności brokerskich i jest wpisany do rejestru brokerów ubezpieczeniowych ? zatem posiada status brokera, o którym mowa w art. 20 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. ?o pośrednictwie ubezpieczeniowym?.

Wątpliwości Wnioskodawcy, dotyczą kwestii czy wykonywane uczynności w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego na rzecz innego brokera korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na postawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, jako usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych.

Biorąc pod uwagę opis sprawy, powołane przepisy prawa oraz orzecznictwo TSUE stwierdzić należy, że Wnioskodawca nie wykonuje czynności ubezpieczeniowych. Czynność ubezpieczeniowa, w ogólnie przyjętym rozumieniu, charakteryzuje się tym, że ubezpieczyciel, w zamian za wcześniejsze opłacenie składki ubezpieczeniowej, zobowiązuje się w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia do spełnienia na rzecz ubezpieczonego świadczenia określonego w momencie zawarcia umowy. W przedmiotowej sprawie Zainteresowany nie występuje w roli ubezpieczyciela, który w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia jest zobowiązany do świadczenia na rzecz ubezpieczonego klienta.

Wskazać należy, że ?czynność ubezpieczeniowa?, w każdym wypadku związana jest z istnieniem stosunku umownego między ubezpieczycielem, który na podstawie przepisów o podatku od towarów i usług może korzystać ze zwolnienia z tego podatku, a osobą, której ryzyko jest objęte ubezpieczeniem, czyli ubezpieczonym. Natomiast z opisanej sytuacji wynika, iż między Wnioskodawcą a klientami nie istnieje żaden stosunek prawny ubezpieczenia.

Wnioskodawca nie świadczy również usług reasekuracyjnych, polegających na wykonywaniu czynności związanych z przyjmowaniem ryzyka cedowanego przez zakład ubezpieczeń lub przez zakład reasekuracji oraz dalsze cedowanie przyjętego ryzyka.

Z treści art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy wynika, iż prawodawca zwolnił od podatku również usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych. Czynności wykonywane przez pośrednika ubezpieczeniowego dotyczą czynności wykonywanych w imieniu lub na rzecz zakładu ubezpieczeń (agencyjne) oraz czynności wykonywanych w imieniu lub na rzecz podmiotu poszukującego ochrony ubezpieczeniowej (brokerskie). Działalność pośrednika ubezpieczeniowego dotyczy działalności wykonywanej przez pośrednika, który nie zajmuje miejsca jakiejkolwiek strony umowy dotyczącej produktu ubezpieczeniowego. Usługa pośrednictwa ubezpieczeniowego to usługa wykonana na rzecz strony umowy oraz opłacona przez nią jako odrębna działalność pośrednictwa. Pośrednictwo ma zatem na celu dokonanie wszelkich niezbędnych czynności, które umożliwiłyby zawarcie przez obie strony umowy, przy czym pośrednik nie realizuje w stosunku do treści umowy żadnego własnego interesu.

Mając na uwadze opis sprawy, a także obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego w ocenie tut. Organu Zainteresowany wykonuje czynności pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych. Przy czym wskazać należy, że bez znaczenia jest fakt, iż ww. czynności Wnioskodawca wykonuje na rzecz innego brokera, bowiem zakres wykonywanych czynności i ich klasyfikacja się nie zmieni ? nadal wykonuje usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz powołane przepisy dotyczące pośrednictwa ubezpieczeniowego, stwierdzić należy, że przedmiotowe usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz innego brokera korzystają ze zwolnienia od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, jako usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych.

Reasumując, wykonywane przez Zainteresowanego czynności w ramach usług pośrednictwa ubezpieczeniowego, korzystają ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy.

Z uwagi na fakt, iż wykonywane przez Zainteresowanego ww. czynności korzystają ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, analizowanie przesłanek zawartych w art. 43 ust. 13 ustawy stało się bezprzedmiotowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Podkreślenia wymaga, iż interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zaistniałego stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnosząc się do wyroków wskazanych przez Wnioskodawcę, które stanowią element argumentacji Wnioskodawcy, należy wskazać, iż są to rozstrzygnięcia odnoszące się do indywidualnych spraw i co do zasady wiążą one strony postępowania w tej konkretnej, indywidualnej sprawie, nie rozciągając swojego oddziaływania na inne choćby podobne lub zbieżne sprawy.

Natomiast odnośnie powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej, zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek Zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Stosownie zaś do treści art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacje wydawane są w indywidualnych sprawach Wnioskodawcy, w związku z tym skutki prawne, czy też ewentualna ochrona, określone w art. 14k do 14m mogą dotyczyć wyłącznie podmiotu, który uzyskał interpretację indywidualną. Stosownie zaś do art. 14e § 1 i 2 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Zawiadomienie o zmienionej interpretacji indywidualnej doręcza się podmiotowi, któremu w danej sprawie interpretacja została wydana.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.