Wnioskodawca w zakresie poboru opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych nie działa w tym (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 15 marca 2012 r. (data wpływu 15 marca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania pobieranych opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych ? jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania pobieranych opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Miejski Zarząd Dróg i Komunikacji, zwany dalej MZDiK jest samodzielną jednostką organizacyjną , nieposiadającą osobowości prawnej, powołaną jako wyodrębniona jednostka budżetowa na podstawie Uchwały Rady Miasta z dnia 30 grudnia 2003 r.

Zgodnie z obowiązującym statutem przedmiotem działalności podstawowej MZDiK jest m.in. wykonywanie zadań organizatora publicznego transportu zbiorowego w zakresie: planowania rozwoju transportu, organizowania publicznego transportu zbiorowego, zarządzania publicznym transportem zbiorowym. Szczegółowy zakres działalności określa statut jednostki.

W imieniu MZDiK sprzedaż biletów komunikacyjnych dokonywana jest przez Miejski Zakład Komunikacji, który równocześnie świadczy odpłatne usługi transportowe na rzecz Miasta Piotrkowa Trybunalskiego.

Podstawą gospodarki finansowej MZDiK jest roczny plan dochodów i wydatków uchwalony uchwałą Rady Miasta. Środki na działalność jednostka otrzymuje z Miasta a uzyskane dochody odprowadza na rachunek dochodów Miasta.

MZDiK jest zarejestrowanym czynnym płatnikiem VAT dla podatku od towarów i usług oraz składa miesięcznie deklaracje VAT-7.

Rada Miasta stosownie m.in. do art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2010 r. Nr 5, poz.13) podjęła uchwalę Rady Miasta z 1 czerwca 2011 r. określającą przystanki komunikacyjne w granicach Miasta, których właścicielem lub zarządcą jest Miasto, oraz warunki i zasady korzystania z tych przystanków.

Ponadto zgodnie z art. 16 ust. 4 cytowanej ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r., w uchwale Rady Miasta z dnia 26 października 2011 r. w sprawie stawki opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest Miasto, ustalono stawki opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których właścicielem albo zarządzającym jest Miasto.

Opłatę ustalono w wysokości 0,05 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na każdym przystanku komunikacyjnym zgodnie z obowiązującym rozkładem jazdy.

Obowiązujące rozkłady jazdy, z których wynika liczba zatrzymań stanowią załącznik do zezwoleń na wykonywanie publicznego transportu zbiorowego.

Operator lub przewoźnik korzystający z przystanku komunikacyjnego jest zobowiązany do uiszczenia opłaty jako miesięcznej opłaty łącznej obliczonej jako iloczyn liczby zatrzymań w danym miesiącu, określonej w obowiązującym rozkładzie jazdy oraz stawki 0,05 zł za jedno zatrzymanie.

Opłata powyższa jest naliczana i pobierana w imieniu Miasta przez MZDiK od przewoźników i operatorów korzystających z przystanków komunikacyjnych, posiadających wymagane zezwolenia na wykonywanie regularnych przewozów osób w krajowym transporcie drogowym, obowiązujące wraz z rozkładami jazdy, od których ewentualne odwołania rozpatrywane są zgodnie z kodeksem postępowania administracyjnego. Następnie opłata odprowadzana jest na rachunek dochodów Urzędu Miasta, ponieważ zgodnie z art. 16 ust. 7 cytowanej ustawy o publicznym transporcie zbiorowym opłaty te stanowią dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego z przeznaczeniem na utrzymanie przystanków komunikacyjnych oraz dworców, wiat przystankowych służących pasażerom w przypadku gdy organizatorem komunikacji jest Miasto. Pobieranie opłat jest zadaniem własnym gminy w zakresie publicznego transportu zbiorowego.

Wobec powyższego MZDiK realizując postanowienia uchwał:

• Rady Miasta z dnia 26 października 2011 r. w sprawie stawki opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest Miasto ze zmianami,

• Rady Miasta z 1 czerwca 2011 r. w sprawie określenia przystanków komunikacyjnych w granicach Miasta, których właścicielem lub zarządzającym jest Miasto oraz warunków i zasad korzystania z tych przystanków, zawiera umowy cywilnoprawne z przewoźnikami, w których ustala zasady korzystania z przystanków oraz sposób wyliczania i uiszczania opłat za korzystanie z przystanków.

Umowy zawierane są w celu zdyscyplinowania przewoźników do wywiązywania się z obowiązków m. in. terminowego regulowania opłat za korzystanie z przystanków. Nieuregulowanie przedmiotowych opłat za kolejne dwa miesiące skutkuje rozwiązaniem umowy i wszczęciem postępowania administracyjnego w przedmiocie cofnięcia posiadanego zezwolenia.

Wzór umowy wygląda następująco:

?Umowa nr?./MZDiK/DK/2011 na korzystanie z mienia komunalnego ? przystanków mieszczących się w granicach administracyjnych Miasta, przy wykonywaniu regularnych specjalnych przewozów osób, zawarta w dniu ?, pomiędzy: ? a ?.zwanym dalej ?Przewoźnikiem?.

§ 1

1. Zarząd udostępnia Przewoźnikowi korzystanie z mienia komunalnego ? przystanków autobusowych mieszczących się w granicach administracyjnych miasta przy wykonywaniu regularnych specjalnych przewozów osób na linii komunikacyjnej (miejskiej)?, zgodnie z rozkładem jazdy stanowiącym załącznik do zezwolenia.
2. Dzienną obsługę linii komunikacyjnej określonej w § 1 ust. 1 Przewoźnik może jednocześnie wykonywać, zatrzymując się na miejscach przystankowych określonych w rozkładzie jazdy, o którym mowa w ust. 1, jednym pojazdem z pojazdów zgłoszonych do obowiązującej licencji.
   
   

§ 2

1. Korzystanie z przystanków komunikacyjnych, wymienionych w rozkładzie jazdy, stanowiącym załącznik do zezwolenia, jest odpłatne.
2. Opłata łączna za korzystanie z przystanków będzie obliczana miesięcznie, począwszy od miesiąca stycznia 2012 roku, jako iloczyn liczby zatrzymań pojazdu na przystanku w danym miesiącu, określonej w obowiązującym rozkładzie jazdy oraz stawki określonej w Uchwale Rady Miasta.
3. Stawka opłaty za jedno zatrzymanie pojazdu na przystanku komunikacyjnym, określona w Uchwale Rady Miasta, będzie ulegała zmianie w stopniu odpowiadającym planowanemu średniorocznemu wskaźnikowi cen towarów i usług konsumpcyjnych ustalonemu w ustawie budżetowej na dany rok. Zmiana będzie następowała od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym została ogłoszona ustawa budżetowa, poczynając od roku 2013 i nie jest traktowana jako zmiana umowy.
4. Miesięczną opłatę łączną Przewoźnik zobowiązany jest uiszczać przelewem na konto Miejskiego Zarządu Dróg i Komunikacji, wskazane w fakturze, w terminie do 15 - ego dnia miesiąca kalendarzowego, którego opłata dotyczy, na podstawie faktury VAT wystawionej przez Zarząd i dostarczonej nie później niż 3 dni przed terminem płatności.
5. Zmiana rozkładu jazdy, skutkująca zmianą liczby zatrzymań pojazdu na przystanku, na danej linii komunikacyjnej, będzie uwzględniana przy obliczaniu miesięcznej stawki łącznej za korzystanie z przystanków, w miesiącu następującym po miesiącu, w którym dokonano zmiany.
6. Nieuregulowanie opłaty w terminie określonym w ust. 4 spowoduje naliczenie ustawowych odsetek.
   
   

§ 3

Przewoźnik zobowiązuje się:

1. Realizować przewozy pojazdami wymienionymi w § 1 ust. 2,
2. Zatrzymywać się na przystankach komunikacji miejskiej, wymienionych w rozkładzie jazdy, stanowiącym załącznik do zezwolenia, w czasie niezbędnym dla obsługi pasażerów,
3. Umieszczać na tablicach rozkładowych i przestrzegać zatwierdzony rozkład jazdy,
4. Całkowicie odpowiadać za bezpieczeństwo i komfort przewożonych osób,
5. Zapewnić ciągłość świadczenia usług.
   
   

§ 4

1. Umowa niniejsza zostaje zawarta na czas nieokreślony od dnia 1 stycznia 2012 roku.
2. Strony zastrzegają sobie prawo jednostronnego rozwiązania umowy bez podania przyczyny, z zachowaniem miesięcznego okresu wypowiedzenia dokonanego w formie pisemnej.
3. Zarząd może rozwiązać umowę bez zachowania okresu wypowiedzenia w przypadku:
   1. nieprzestrzegania rozkładów jazdy,
   2. powtarzającego się naruszania obowiązków określonych w § 3,
   3. cofnięcia, zmiany lub wygaśnięcia zezwolenia,
   4. nieuregulowanie należności, o których mowa w § 2 za kolejne dwa miesiące.
      
      

§ 5

W sprawach nieuregulowanych postanowieniami umowy będą mieć zastosowanie odpowiednie przepisy Kodeksu Cywilnego.

§ 6

Wszystkie zmiany treści umowy wymagają formy pisemnej w postaci aneksu.

§ 7

Strony ustalają, że wszelkie ewentualne spory rozstrzygane będą w drodze negocjacji kompetentnych przedstawicieli umawiających się stron, traktując jako ostateczność rozstrzygnięcia na drodze sądowej.

§ 8.

Umowę sporządzono w dwóch jednobrzmiących egzemplarzach, z których jeden otrzymuje Zarząd, a drugi Przewoźnik.

Przewoźnik Zarząd?

MZDiK nie otrzymuje od Miasta wynagrodzenia za pobieranie ww. opłat od przewoźników.

Pobierane opłaty przeznaczone są na utrzymanie porządku i czystości infrastruktury przystankowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych na terenie Miasta Piotrkowa Trybunalskiego podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 25 stycznia 2011 r. sygn. I SA/Kr 1966/11, opłata za korzystanie z przystanków komunikacyjnych na terenie Miasta, których właścicielem albo zarządzającym jest Miasto ma charakter opłaty administracyjnej, która nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Pobieranie opłat za korzystanie z przystanków wchodzi w zakres władztwa publicznego wykonywanego przez organ władzy publicznej, a MZDiK w zakresie w jakim realizuje funkcję Prezydenta Miasta stanowi organ władzy publicznej.

Tak więc opłata za korzystanie z przystanków komunikacyjnych jest świadczeniem o charakterze publicznoprawnym, czyli ma charakter daniny publicznej, a więc wyklucza opodatkowanie czynności podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania VAT - jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług. Powoduje to, iż czynność polegająca na pobieraniu przez Miejski Zarząd Dróg i Komunikacji na podstawie uchwały Rady Miasta opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych jest co do zasady czynnością podlegającą regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest samodzielną jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, powołaną jako wyodrębniona jednostka budżetowa. Jest zarejestrowanym czynnym płatnikiem VAT dla podatku od towarów i usług.

Zgodnie z obowiązującym statutem przedmiotem działalności podstawowej Wnioskodawcy jest m.in. wykonywanie zadań organizatora publicznego transportu zbiorowego w zakresie: planowania rozwoju transportu, organizowania publicznego transportu zbiorowego, zarządzania publicznym transportem zbiorowym.

W imieniu Wnioskodawcy sprzedaż biletów komunikacyjnych dokonywana jest przez Miejski Zakład Komunikacji, który równocześnie świadczy odpłatne usługi transportowe na rzecz Miasta.

Rada Miasta stosownie m.in. do art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym podjęła uchwalę określającą przystanki komunikacyjne w granicach Miasta, których właścicielem lub zarządcą jest Miasto, oraz warunki i zasady korzystania z tych przystanków.

Ponadto zgodnie z art. 16 ust. 4 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym, w uchwale w sprawie stawki opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest Miasto, ustalono stawki opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których właścicielem albo zarządzającym jest Miasto.

Operator lub przewoźnik korzystający z przystanku komunikacyjnego jest zobowiązany do uiszczenia opłaty jako miesięcznej opłaty łącznej obliczonej jako iloczyn liczby zatrzymań w danym miesiącu, określonej w obowiązującym rozkładzie jazdy oraz stawki za jedno zatrzymanie.

Wnioskodawca realizując postanowienia uchwał z dnia 26 października 2011 r. w sprawie stawki opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest Miasto oraz z dnia 1 czerwca 2011 r. w sprawie określenia przystanków komunikacyjnych w granicach Miasta, których właścicielem lub zarządzającym jest Miasto oraz warunków i zasad korzystania z tych przystanków, zawiera umowy cywilnoprawne z przewoźnikami, w których ustala zasady korzystania z przystanków oraz sposób wyliczania i uiszczania opłat za korzystanie z przystanków.

Odnosząc się do powyższego należy wyjaśnić, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jednocześnie w myśl art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej ? (Dz. Urz. UE.L. Nr 347), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże, w świetle unormowań prawa wspólnotowego w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Z § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 ze zm.) wynika, że zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zasady organizacji i funkcjonowania regularnego przewozu osób w publicznym transporcie zbiorowym realizowanego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej określa ustawa z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie drogowym (Dz. U. Nr 5, poz. 13).

W myśl art. 15 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o publicznym transporcie zbiorowym organizowanie publicznego transportu zbiorowego polega w szczególności na zapewnieniu odpowiednich warunków funkcjonowania publicznego transportu zbiorowego, w szczególności w zakresie standardów dotyczących przystanków komunikacyjnych oraz dworców.

Przepisy ww. ustawy o publicznym transporcie zbiorowym wprowadzają pojęcie operatora publicznego transportu zbiorowego, przez którego w myśl art. 4 ust. 1 pkt 8 tejże ustawy rozumie się samorządowy zakład budżetowy oraz przedsiębiorcę uprawnionego do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób, który zawarł z organizatorem publicznego transportu zbiorowego umowę o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, na linii komunikacyjnej określonej w umowie.

Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 i ust. 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym ? w transporcie drogowym za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców mogą być pobierane opłaty. Stawki opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców oraz standardy, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 3 lit. a, są ustalane w drodze negocjacji między gminą, na obszarze której jest usytuowany przystanek komunikacyjny lub dworzec, i właścicielem albo zarządzającym przystankiem komunikacyjnym lub dworcem.

W przepisie art. 16 ust. 4 cyt. ustawy przewidziano również możliwość pobierania przez jednostkę samorządu terytorialnego opłat za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których jest właścicielem albo zarządzającym. Z tym, że stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad.

Zgodnie z art. 16 ust. 5 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, stawka opłaty, o której mowa w ust. 4, nie może być wyższa niż:

1. 0,05 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na przystanku komunikacyjnym;
2. 1 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na dworcu.
   
   

W myśl art. 16 ust. 7 ww. ustawy, opłaty, o których mowa w ust. 4, stanowią dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego, z przeznaczeniem na:

1. utrzymanie przystanków komunikacyjnych oraz dworców, o których mowa w ust. 4, oraz
2. realizację zadań określonych w art. 18 - w przypadku gdy organizatorem jest gmina.
   
   

W przypadku więc, gdy właściwa jednostka samorządowa ustanowi, w drodze uchwały wydanej na podstawie art. 16 ust. 4, opłatę za korzystanie z przystanków, jednym z warunków korzystania z tych obiektów określonych uchwałą wydaną na podstawie art. 15 ust. 2, powinien być obowiązek ponoszenia przez podmioty świadczące usługi przewozowe tej opłaty w wysokości wynikającej z pomnożenia opłaty przez liczbę zatrzymań wynikającą z rozkładu jazdy.

Uzgodnienie zasad korzystania z przystanków komunikacyjnych z konkretnymi podmiotami świadczącymi usługi przewozowe, w którym są również uregulowane kwestie dotyczące ponoszenia przez te podmioty opłaty za korzystanie z przystanków (w przypadku podjęcia przez jednostkę samorządu terytorialnego uchwały o pobieraniu tej opłaty), następuje w drodze umów cywilnoprawnych. Zawieranych umów o korzystanie z przystanków nie można uznać za czynności administracyjne o charakterze publicznoprawnym.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego podstawę pobierania opłat za korzystanie z przystanków stanowi uchwała Rady Miasta.

Realizując postanowienia uchwały Wnioskodawca zawiera umowy cywilnoprawne z przewoźnikami, w których ustala zasady korzystania z przystanków oraz sposób wyliczania i uiszczania opłat za korzystanie z przystanków.

Odnosząc się do kwestii opodatkowania podatkiem od towarów i usług opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, o których mowa w art. 16 ust. 4 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, zauważyć należy, iż w świetle powołanych wyżej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, czynności dokonywane przez Wnioskodawcę, polegające na umożliwieniu przewoźnikom korzystania z przystanków komunikacyjnych, za co pobierane są opłaty, o których mowa w art. 16 ust. 4 ustawy o publicznym transporcie drogowym, spełniają przesłanki uznania tych czynności za odpłatne świadczenie usług, gdyż do ponoszenia opłat zobowiązany będzie korzystający z przystanków komunikacyjnych w wysokości ustalonej uchwałą Rady Miejskiej.

W przedmiotowej sprawie mamy więc do czynienia z odpłatnym świadczeniem usług, podlegającym opodatkowaniu na ogólnych zasadach określonych w ww. przepisach ustawy o podatku od towarów i usług.

Zaznaczenia wymaga, iż Wnioskodawca jest samodzielną jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, powołaną jako wyodrębniona jednostka budżetowa, będącą odrębnym od Miasta podmiotem, zatem nie jest adresatem normy prawnej zawartej w art. 15 ust. 6 ustawy, w myśl której nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Reasumując, Wnioskodawca w zakresie poboru opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych nie działa w tym zakresie jako organ władzy publicznej lub urząd obsługujący organ władzy publicznej i tym samym przewidziane w art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług wyłączenie z kategorii podatników nie znajduje w opisanym stanie faktycznym uzasadnienia.

W konsekwencji, opłata za zatrzymanie środka transportu na przystanku komunikacyjnym nie może korzystać ze zwolnienia wynikającego z § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, które odnosi się do jednostek samorządu terytorialnego.

Zatem czynności polegające na udostępnieniu przewoźnikom przystanków komunikacyjnych i pobieraniu opłat (w wysokości określonej uchwałą organu jednostki samorządu terytorialnego), będą podlegać opodatkowaniu 23% stawką podatku.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za nieprawidłowe.

Powoływanie się przez Wnioskodawcę na orzecznictwo sądowe nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując orzecznictwa sądowego jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy zwrócić uwagę, iż organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy. Ponadto, powołany przez Wnioskodawcę wyrok jest nieprawomocny.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.