Czy Wnioskodawca postąpi prawidłowo, stosując do przedmiotowej transakcji stawkę podatku VAT w wysokości (...)

28.3.2013

Czy Wnioskodawca postąpi prawidłowo, stosując do przedmiotowej transakcji stawkę podatku VAT w wysokości 0%?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 18 grudnia 2012 r. (data wpływu 18 stycznia 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 marca 2013 r. (data wpływu 6 marca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania 0% stawki podatku zgodnie z art. 41 ust. 4 ustawy ? jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 stycznia 2013 r. wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania 0% stawki podatku zgodnie z art. 41 ust. 4 ustawy.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 4 marca 2013 r. (data wpływu 6 marca 2013 r.) poprzez wskazanie prawidłowego numeru NIP Wnioskodawcy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka, zwana dalej Spółką lub Wnioskodawcą, produkuje towary na rzecz spółki niemieckiej X, która następnie sprzedaje towary zakupione w Spółce klientowi mającemu siedzibę w państwie spoza terytorium UE, zwanemu w dalszej części Ostatecznym odbiorcą.

Wnioskodawca wystawia spółce niemieckiej X fakturę VAT ze stawką 0% wskazując na fakturze polski numer NIP nabywcy, tj. spółki niemieckiej.

Organizacja transportu leży w gestii Ostatecznego odbiorcy (kontrahent z Państwa trzeciego). Podmiot ten sam organizuje odbiór i transport towarów. Ostateczny nabywca będzie dokonywał odbioru towaru bezpośrednio od Wnioskodawcy (podmiotu pierwszego) ? samodzielnie bądź za pośrednictwem spedytora. W momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu towary, stanowiące przedmiot eksportu, będą się znajdować na terytorium Polski. W dokumentach eksportowych jako eksporter występuje spółka niemiecka.

Według Zainteresowanego w przedstawionym zdarzeniu przyszłym mamy zatem do czynienia z sytuacją, o której mowa w art. 7 ust. 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), bowiem towary będące przedmiotem dostawy zostaną wydane przez Wnioskodawcę bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy. Spółka dokonuje zatem eksportu pośredniego w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy o VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca postąpi prawidłowo, stosując do przedmiotowej transakcji stawkę podatku VAT w wysokości 0%?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku przedmiotowej transakcji przysługuje prawo do zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 0%.

Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy o VAT przez eksport towarów rozumie się potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Wspólnoty w wykonaniu czynności określonych w art. 7, jeżeli wywóz jest dokonany przez:

dostawcę lub na jego rzecz, lub
nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę dla celów wyposażenia lub zaopatrzenia łodzi rekreacyjnych oraz prywatnych statków powietrznych lub innych prywatnych środków transportu, w tym środków transportu, o których mowa w art. 16 rozporządzenia Rady (WE) nr 1777/2005 z 17 października 2005 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 77/388/EWG w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 288 z 29 października 2005 r., str. 1), zwanego dalej rozporządzeniem nr 1777/2005.

Do kwestii eksportu odnoszą się także przepisy art. 146 dyrektywy 2006/112/WE, zgodnie z którym państwa członkowskie są zobowiązane do zwolnienia z podatku transakcji dotyczących wywozu. Zauważyć należy, iż ustawodawca nie przewidział w ustawie o VAT definicji eksportera, aby zatem dokonać wykładni przepisów ustawy o VAT w zakresie regulacji dotyczących eksportu towarów, koniecznym jest odniesienie się do przepisów prawa celnego. Za podmiot dokonujący wywozu towarów uznać należy bowiem podmiot, który dokonuje eksportu w myśl przepisów celnych.

Zgodnie z art. 788 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustalającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. Urz. L 253 z 11 października 1993 r.; dalej jako: ?WKC?). ?W rozumieniu art. 161 ust. 5 WKC, za eksportera uważa się osobę, na rzecz której dokonywane jest zgłoszenie i która w chwili jego przyjęcia jest właścicielem towarów lub posiada podobne prawo do dysponowania danymi towarami.?

Powyższe stanowisko znajduje również potwierdzenie w literaturze. Za eksport (w tym przypadku pośredni) uznać należy sprzedaż, np. na warunkach Incoterms EXW, kiedy towar przechodzi na własność zagranicznego nabywcy jeszcze w kraju (por. Bartosiewicz A., Kubacki R., Komentarz do ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. 04.54.535), (w:) A. Bartosiewicz, R. Kubacki, VAT. Komentarz. Lex, 2009, wyd. II, komentarz do art. 2 ustawy).

Uwzględniając przytoczone powyżej przepisy prawa wspólnotowego, przepisy celne, jak również opinie wyrażone w literaturze przedmiotu uznać należy, iż w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca w rozumieniu wyżej przytoczonych przepisów dokonuje eksportu towarów, zatem do dokonywanej przez Zainteresowanego dostawy należy zastosować stawkę podatku VAT w wysokości 0%.

Wnioskodawca wskazuje, iż w przedmiotowej sprawie ma miejsce transport towarów do kraju znajdującego się poza terytorium UE w wykonaniu sprzedaży, wypełnione zostają tym samym przesłanki art. 2 pkt 8 lit. b ustawy o VAT determinujące możliwość zakwalifikowania dostawy towarów jako eksportu, zatem w przedmiotowej sprawie mamy zdaniem Wnioskodawcy do czynienia z eksportem towarów. Wnioskodawca dokonuje przy tym eksportu pośredniego.

Stosownie do treści art. 2 pkt 8 ustawy o VAT przez eksport towarów rozumie się potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Wspólnoty w wykonaniu czynności określonych w art. 7 ust. 1 pkt 1-4, jeżeli wywóz jest dokonany przez:

dostawcę lub na jego rzecz, lub
nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę dla celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych.

Ustawodawca dokonał rozróżnienia sytuacji, gdy będący przedmiotem wywozu towar jest wywożony przez dostawcę lub na jego rzecz, oraz, gdy jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz. Sytuacja kiedy eksporter lub podmiot przez niego upoważniony sam dokonuje wywozu towarów z Polski poza terytorium UE, i na niego wystawione są dokumenty eksportowe jako zgłaszającego towar do odprawy celnej ? stanowi tzw. eksport bezpośredni. Eksport pośredni natomiast ma miejsce wówczas, gdy wywóz towarów z terytorium Polski poza terytorium Wspólnoty, w wykonaniu dostawy towarów, jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium Polski lub na jego rzecz.

Zatem w przedmiotowej sprawie ma miejsce eksport pośredni, a w konsekwencji Wnioskodawca ma prawo do zastosowania do przedmiotowej transakcji stawki podatku VAT w wysokości 0%.

W szeregu interpretacji, w porównywalnych sytuacjach organy potwierdzały prawo do zastosowania stawki 0% tytułem eksportu pośredniego przez podatników polskich w sytuacji, gdy podmiot drugi w łańcuchu dokonuje eksportu bezpośredniego ? jest wskazany jako eksporter na dokumencie ekspertowym, a faktyczny wywóz i gestia transportowa leżą po stronie ostatecznego nabywcy. Przykładem mogą tu być interpretacje:

Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 5 czerwca 2009 r. sygn. IBPP3/443-328/09/KO, w której organ odniósł się do transakcji łańcuchowej dotyczącej podmiotu polskiego, cypryjskiego i ukraińskiego. W interpretacji tej czytamy: Zgodnie z cytowanym już wielokrotnie art. 2 pkt 8 lit. b ustawy, z eksportem pośrednim mamy do czynienia wtedy, gdy wywozu towarów dokonuje nabywca mający siedzibę poza terytorium kraju lub też wywóz dokonywany jest na jego rzecz. W istocie, niezależnie od tego jak zostanie dokonany podział gestii transportowej między Pośrednikiem a kontrahentem ukraińskim, dla Podatnika ktokolwiek odbiera i wywozi towar poza Wspólnotę (czy będzie to przewoźnik działający na zlecenie Pośrednika cypryjskiego czy przewoźnik działający na zlecenie kontrahenta ukraińskiego czy też sam kontrahent ukraiński), robi to na zlecenie Pośrednika cypryjskiego, tj. nabywcy towarów, mającego siedzibę poza terytorium kraju.
Towar jest sprzedawany przez Podatnika temu nabywcy i on jako właściciel towaru może nim dysponować. Pośrednik cypryjski decyduje tymczasem, że towar ma być wysłany do miejsca przeznaczenia na Ukrainie i towar ma być wydany przewoźnikowi, którego wskaże ukraiński odbiorca towaru. Z punktu widzenia zatem Podatnika, wszystko co dzieje się z towarem po jego sprzedaży do Pośrednika cypryjskiego, dzieje się na rzecz tego Pośrednika. Ten bowiem Pośrednik, a nie kontrahent ukraiński, jest stroną transakcji dla Podatnika. Tym samym wywóz towaru poza terytorium Wspólnoty, niezależnie od tego jak gestię transportową podzielą między sobą Pośrednik cypryjski i kontrahent ukraiński, dla Podatnika zawsze będzie dokonany przez lub na rzecz nabywcy ? Pośrednika cypryjskiego;

Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 5 sierpnia 2009 r. sygn. ILPP2/443-613/09-3/EN, w której stwierdzono: Z opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca dokonał dostawy towarów na rzecz podmiotu, mającego siedzibę w Hiszpanii, który następnie dokonał ich dostawy na rzecz ostatecznego klienta z siedzibą w Stanach Zjednoczonych. Obie dostawy zostały udokumentowane poprzez wystawienie faktur sprzedaży odpowiednio przez Spółkę oraz podmiot hiszpański. Jednocześnie towary, będące przedmiotem transakcji, zostały przewiezione bezpośrednio z Polski do Stanów Zjednoczonych (z siedziby Spółki do podmiotu amerykańskiego). Podmiot hiszpański w ramach omawianej transakcji działał jako eksporter towarów, tj. w szczególności zgłosił towar do odprawy (za pośrednictwem agencji celnej) oraz występuje na dokumentach celnych związanych z eksportem. Ponadto, w uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany wskazał, iż w celu zastosowania stawki 0% w eksporcie pośrednim posiada on dokumenty wymagane art. 41 ust. 11 ustawy o podatku od towarów i usług. Mając zatem na uwadze powołane przepisy stwierdzić należy, iż będąca przedmiotem wniosku transakcja spełnia definicję eksportu pośredniego towarów, zawartą w art. 2 pkt 8 lit. b ustawy. Tym samym, z uwagi na fakt posiadania dokumentów, o których mowa w art. 41;

Takie stanowisko potwierdził także Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 29 lipca 2011 roku (syg.: IPPP3/443-637/11-2/LK), w której stwierdził: A zatem biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz obwiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, iż dostawa towarów pomiędzy Producentem a Wnioskodawcą jest dostawą opodatkowaną na terytorium kraju, do której znajdą zastosowanie przepisy dotyczące eksportu.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy zasadnym jest zastosowanie do transakcji będącej przedmiotem niniejszego zapytania stawki podatku VAT w wysokości 0%.

Dochodzi bowiem do wywozu towaru poza terytorium Wspólnoty w rozumieniu zgodnie z art. 146 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE. Zatem transakcja ta zdaniem Wnioskodawcy podlega opodatkowaniu stawką podatku VAT w wysokości 0%. Przemawia za tym wykładnia przepisów krajowych dokonywana w nawiązaniu do przepisów unijnych.

W przypadku eksportu do zastosowania stawki 0% mają bowiem prawo dwa podmioty ? pod warunkiem jednak, że są spełnione ustawowe przesłanki dotyczące eksportu pośredniego i bezpośredniego.

W analizowanym przypadku, w ocenie Wnioskodawcy spełnione są przesłanki do uznania realizowanej przez Niego transakcji za eksport pośredni.

Potwierdzenie zaś prezentowanego przez Wnioskodawcę stanowiska stanowią cytowane w treści zapytania interpretacje organów podatkowych, orzeczenia sądów jak również komentarze ekspertów pojawiające się w literaturze przedmiotu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Natomiast art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?).

Stosownie do art. 2 pkt 8 ustawy, przez eksport towarów rozumie się potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej w wykonaniu czynności określonych w art. 7, jeżeli wywóz jest dokonany przez:

dostawcę lub na jego rzecz, lub
nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę dla celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych.

Ustawodawca definiując pojęcie eksportu towarów, dokonał rozróżnienia sytuacji, gdy będący przedmiotem wywozu towar jest wywożony przez dostawcę lub na jego rzecz, oraz, gdy jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz. Sytuacja kiedy eksporter lub podmiot przez niego upoważniony sam dokonuje wywozu towarów z Polski poza terytorium Unii Europejskiej, i na niego wystawione są dokumenty eksportowe jako zgłaszającego towar do odprawy celnej ? stanowi tzw. eksport bezpośredni. Eksport pośredni natomiast ma miejsce wówczas, gdy wywóz towarów z terytorium Polski poza terytorium Wspólnoty, w wykonaniu dostawy towarów, jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium Polski lub na jego rzecz.

Mając na uwadze definicję eksportu, należy stwierdzić, że dla uznania danej czynności za eksport towarów w rozumieniu przepisów ustawy, powinny wystąpić łącznie następujące przesłanki:

musi mieć miejsce jedna z czynności określonych w przepisach art. 7 ustawy,

w konsekwencji tej czynności, nastąpić musi wywóz towaru z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni), lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz (eksport pośredni),

wywóz towaru musi być potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.

Dwie pierwsze przesłanki mają charakter faktyczny i musi je łączyć bezpośredni związek przyczynowo ? skutkowy, tzn. w wykonaniu jednej ze ściśle sprecyzowanych w ustawie czynności (tu: dostawa towaru) towar opuszcza terytorium kraju, celem dostarczenia go do kraju trzeciego, przy czym nabywca tego towaru w wykonaniu tej czynności nabywa prawo do rozporządzania nim jak właściciel (zasadniczo warunek ten ziszcza się poprzez przeniesienie własności towaru). Ostatnia przesłanka ma charakter formalny i wiąże się z udokumentowanym i legalnym wywozem towarów poza terytorium kraju.

Niespełnienie jakiejkolwiek z wymienionych wyżej przesłanek, powoduje iż nie dochodzi do eksportu towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Podstawowa stawka podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Stosownie do art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Z kolei art. 41 ust. 4 ustawy stanowi, iż w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a, stawka podatku wynosi 0%.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca produkuje towary na rzecz spółki niemieckiej X, która następnie sprzedaje towary zakupione w Spółce klientowi mającemu siedzibę w państwie spoza terytorium UE, zwanemu Ostatecznym odbiorcą. Wnioskodawca wystawia spółce niemieckiej X fakturę VAT ze stawką 0% wskazując na fakturze polski numer NIP nabywcy, tj. spółki niemieckiej.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że z przepisu art. 5 ust. 1 ustawy, regulującego zakres przedmiotowy opodatkowania podatkiem od towarów i usług wynika, iż dla opodatkowania danej transakcji rozstrzygające znaczenie ma ustalenie miejsca dostawy (świadczenia).

Wskazać należy, że miejsce świadczenia to nic innego jak miejsce opodatkowania danej czynności. Zatem, jego określenie ma istotne znaczenie dla prawidłowego ustalenia państwa, w którym powstanie obowiązek podatkowy z tytułu danej czynności.

W przepisach art. 7 ust. 8 i art. 22 ust. 1 - 4 ustawy uregulowano zasady dotyczące określenia miejsca świadczenia przy dostawie towarów w przypadku transakcji łańcuchowych (szeregowych), tj. transakcji, w których występuje kilka podmiotów dokonujących obrotu tym samym towarem, przy czym towar trafia bezpośrednio od pierwszego do ostatniego podmiotu w łańcuchu.

Stosownie do art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Transakcja łańcuchowa cechuje się zatem tym, że towar, będący przedmiotem więcej niż jednej transakcji, jest fizycznie wydawany tylko raz bezpośrednio ostatniemu nabywcy. Każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie, co oznacza, że dla każdej z nich odrębnie ustalane jest też miejsce dokonania dostawy.

Stosownie do art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią ? miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy, w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych ? miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Natomiast w myśl art. 22 ust. 2 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru jest przyporządkowana tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport jest przyporządkowana dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że nabywca ten udowodni, że wysyłkę lub transport towaru należy zgodnie z zawartymi przez niego warunkami dostawy przyporządkować jego dostawie.

Na podstawie regulacji art. 22 ust. 3 ustawy w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.

Z cyt. wyżej przepisów wynika, iż w przypadku tzw. transakcji łańcuchowych, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie jest przemieszczany tylko od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, wówczas przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport), więc tylko w odniesieniu do jednej z transakcji można ustalić miejsce świadczenia w oparciu o art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy (dostawa ruchoma). W odniesieniu do pozostałych dostaw, którym nie można przypisać wysyłki (transportu), ustalanie miejsca świadczenia odbywa się jak dla towarów niewysyłanych, a więc według miejsca, w którym towary znajdowały się w momencie dostawy (dostawa nieruchoma).

Warto w tym miejscu przywołać opinię Rzecznika Generalnego J. Kokotta, wydanej w sprawie EMAG Handel Eder OHG o syg. C-254/04, gdzie stwierdza się m.in., że to podmiot zlecający transport decyduje zasadniczo o tym, kiedy towar znajduje się w określonym miejscu, również jeśli do transportu angażowane są osoby trzecie. Zatem to podmiot, który zleca i organizuje transport jest odpowiedzialny za towar a w konsekwencji za prawidłowe określenie skutków podatkowych wynikających z przemieszczenia transgranicznego towaru.

Wskazać należy, iż w przedmiotowej sprawie wystąpią dwie dostawy towarów:

dostawa pomiędzy Wnioskodawcą a spółką niemiecką,

dostawa pomiędzy spółką niemiecką a Ostatecznym odbiorcą, tj. kontrahentem mającym siedzibę w państwie spoza terytorium UE.

Transport towarów organizuje Ostateczny odbiorca.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że w transakcjach, w których za organizację transportu towarów poza terytorium Unii Europejskiej odpowiedzialny będzie Ostateczny odbiorca mający siedzibę w państwie spoza terytorium UE, dostawą ?ruchomą? będzie dostawa pomiędzy spółką niemiecką a Ostatecznym odbiorcą. Natomiast dostawa dokonana przez Wnioskodawcę na rzecz spółki niemieckiej będzie dostawą ?nieruchomą?. Zatem miejscem świadczenia przedmiotowej dostawy towarów pomiędzy Wnioskodawcą a spółką niemiecką, ustalonym jak dla towarów niewysyłanych w myśl art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy, będzie miejsce, w którym towary będą znajdowały się w momencie dostawy, czyli terytorium Polski.

W konsekwencji powyższego, skoro dostawa towarów pomiędzy Wnioskodawcą a spółką niemiecką, gdy za transport towarów odpowiedzialny jest Ostateczny odbiorca mający siedzibę w państwie spoza terytorium Unii Europejskiej, będzie dostawą ?nieruchomą?, to w przedmiotowej sprawie, w ramach dostawy towarów dokonanej przez Zainteresowanego, nie dojdzie do wywozu towarów z terytorium Polski poza terytorium Unii Europejskiej. Wywóz towarów bowiem zostanie przyporządkowany do dostawy towarów pomiędzy spółką niemiecką a Ostatecznym odbiorcą spoza terytorium Unii Europejskiej.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że w przypadku dostawy realizowanej przez Wnioskodawcę na rzecz spółki niemieckiej, gdy za transport towarów odpowiedzialny jest Ostateczny odbiorca mający siedzibę w państwie spoza terytorium Unii Europejskiej, nie zostanie spełniona jedna z przesłanek, aby opisaną transakcję uznać za eksport w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy, tzn. brak będzie na tym etapie przemieszczenia towarów. Tym samym nie sposób podzielić argumentacji Zainteresowanego, iż w przedmiotowej sprawie spełnione są przesłanki do uznania przedmiotowej transakcji za eksport pośredni.

Skoro w przedmiotowej sprawie nie będzie występował eksport towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy, zatem nie będzie możliwe zastosowanie stawki podatku w wysokości 0% na podstawie art. 41 ust. 4 ustawy. Wobec powyższego, przedmiotowa transakcja podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium kraju, według stawek podatku właściwych dla sprzedanych towarów.

Oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

W kwestii powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów skarbowych należy przytoczyć uzasadnienie wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 31 marca 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 232/11, w którym Sąd ?podziela wprawdzie stanowisko strony, że zasada zaufania do organu wyraża się między innymi w jednolitości stosowania prawa podatkowego a tym samym unikaniu rozbieżności stanowisk organów, nie oznacza to jednak, że organ udzielający interpretacji, obowiązany jest ustosunkowywać się do wskazywanych przez wnioskodawcę orzeczeń a tym bardziej interpretacji wydanych w innych indywidualnych sprawach?.

Odnosząc się z kolei do powoływanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, iż są one rozstrzygnięciami wydanymi na tle indywidualnych stanów faktycznych i nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku nie mogą być ? zgodnie z art. 14b § 1 oraz 14f § 2 Ordynacji podatkowej ? rozpatrzone.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.