W zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego dla wykonywanych przez Wnioskodawcę usług napraw (...)

UZASADNIENIE

W dniu 14 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego dla wykonywanych przez Wnioskodawcę usług napraw gwarancyjnych pojazdów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka z o.o. (zwana dalej Wnioskodawcą lub Spółką), jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. 100% udziałów w Spółce posiada ..... Głównym przedmiotem działalności jest świadczenie usług komunikacji miejskiej na terenie miasta. Usługi te są wykonywane na zlecenie Zakładu .... (zakład budżetowy ....), dalej Z. i są opodatkowane. Usługi są świadczone przy użyciu pojazdów będących własnością Wnioskodawcy oraz użytkowanych w ramach zawartych umów odpłatnego użytkowania. Wnioskodawca posiada m.in. zawartą umowę ze zleceniodawcą (Z.) na odpłatne użytkowanie autobusów i trolejbusów. Pojazdy te są własnością Z., ale po zakończeniu umownego okresu użytkowania Wnioskodawca będzie miał prawo ich nabycia na własność. Zarówno pojazdy będące własnością Spółki, jak i będące w użytkowaniu są naprawiane i serwisowane przez Spółkę, Wnioskodawca posiada bowiem odpowiednie zaplecze techniczne i odpowiednio przygotowany personel.

W związku z faktem, że użytkowane pojazdy zostały zakupione jako nowe, Wnioskodawca podpisał z ich producentami umowy serwisowe na naprawy gwarancyjne. W ramach przedmiotowych umów producenci udzielili Spółce autoryzacji wewnętrznej na wykonywanie usług obsługi technicznej oraz napraw gwarancyjnych na zakupione (będące własnością Spółki) lub użytkowane pojazdy (będące przedmiotem odpłatnego użytkowania). Z treści umów wynika, że Wnioskodawca dokonując obsługi technicznej i napraw gwarancyjnych, a także napraw nie objętych gwarancją występuje jako podwykonawca producentów. Wnioskodawca występuje zatem z jednej strony jako użytkownik lub właściciel serwisowanych pojazdów i z drugiej jako wykonujący naprawy we własnym warsztacie, tj. Autoryzowanej ..... zwanej w skrócie ASO. W momencie stwierdzenia usterki pojazdy objęte gwarancją producenta są poddawane naprawie. Na tym etapie Wnioskodawca nie jest w stanie ustalić, czy wykonuje naprawę objętą gwarancją jako podwykonawca działający na zlecenie producenta czy też dokonuje naprawy we własnym zakresie (?świadczy? usługę na własną rzecz) i na swój koszt.

Wnioskodawca dodał, że ASO dysponuje częściami zamiennymi, które sukcesywnie nabywa do swojego magazynu lub są mu dostarczane przez producentów, w krótkim terminie, po zgłoszeniu zapotrzebowania. Na nabywane od producentów części otrzymuje faktury zakupu, do których doliczany jest podatek od towarów i usług stanowiący u Wnioskodawcy podatek naliczony, który pomniejsza kwotę podatku należnego.

Zgodnie z umową Wnioskodawca wykonując naprawę w ASO ponosi pełną odpowiedzialność za jakość wykonanych prac i oraz nieuzasadnioną wymianę części lub naprawę.

Powyższe wynika z faktu, iż rozliczenie usług serwisowych wykonywanych przez ASO zgodnie z postanowieniami umownymi odbywa się następująco:

1. po wykonaniu naprawy ASO wystawia wniosek gwarancyjny w formie elektronicznej przy użyciu programu dostarczonego przez producenta służącego rozliczeniu napraw gwarancyjnych i przesyła pakiet wniosków pocztą elektroniczną do odpowiedniej komórki producenta, nie później niż w ciągu określonego czasu wskazanego w umowie od zakończenia naprawy (najczęściej jest to 14 dni od zakończenia naprawy),
2. producent sprawdza poprawność wniosku, dokonuje oględzin zdemontowanych części lub zapoznaje się z przesłaną dokumentacją zdjęciową i odsyła pakiet rozpatrzonych wniosków w określonym w umowie czasie granicznym (najczęściej jest 14 dni roboczych od dnia przesłania wniosku lub dokumentacji zdjęciowej). Termin rozpatrzenia i odesłania wniosków, w uzasadnionych przypadkach może zostać przedłużony. Niektóre umowy przewidują bezwzględny obowiązek przesyłania wymontowanych części celem ich oględzin.
3. wnioski mogą być zaakceptowane przez producenta w całości lub tylko w części, albo też odrzucone w całości,
4. po otrzymaniu rozpatrzonych i zaakceptowanych (zatwierdzonych) przez producenta wniosków Wnioskodawca wystawia dla danego pakietu wniosków fakturę obejmującą koszt robocizny wg zatwierdzonej przez producenta pracochłonności i stawki roboczogodziny, wartość części zakupionych od innego podmiotu niż producent. Bardzo często akceptacja, odrzucenie w całości lub w części wniosków ma miejsce w następnym miesiącu od jego wysłania do producenta. Zdarza się, że decyzję producenta Wnioskodawca otrzymuje po 25 dniu miesiąca następującego po miesiącu, w którym wykonano naprawę,
5. producent zastrzega sobie prawo do nieuznania wniosku gwarancyjnego i obciążenia Wnioskodawcę kosztami związanymi z naprawą oraz wynikającymi z procedur reklamacyjnych innymi kosztami w przypadku: stwierdzenia nieuzasadnionej, zawinionej przez ASO wymiany części, uszkodzenia części z winy użytkownika lub ASO, przesłania wniosku gwarancyjnego niekompletnego lub po terminie, nie udostępnienia części do oględzin lub nie dostarczenia części do producenta, udostępnienie lub przesłania części niekompletnych, nie uznania reklamacji przez dostawcę lub producenta części z powodu nie stwierdzenia wad materiałowych lub montażowych, naprawa była spowodowana wypadkiem lub siłą wyższą, potrzeba naprawy była następstwem działania pracowników ASO, naprawa była spowodowana nie przestrzeganiem instrukcji konserwacji i użytkowania pojazdów.
   
   

Nadto Wnioskodawca wskazał, iż rozlicza podatek od towarów i usług w okresach miesięcznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

W jakim momencie należy uznać, że powstał obowiązek podatkowy dla opisanych w stanie faktycznym usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, datą powstania obowiązku podatkowego jest data otrzymania przez Wnioskodawcę zaakceptowanych wniosków przez producenta. Za takim stanowiskiem przemawia następująca argumentacja.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Art. 8 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W myśl ogólnej reguły wyrażonej w art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 17-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Z opisu zawartego we wniosku wynika, że Wnioskodawca świadczy na rzecz producentów usługi napraw gwarancyjnych użytkowanych przez niego w ramach umów cywilnoprawnych oraz będących jego własnością pojazdów.

Po wykonaniu naprawy, Wnioskodawca wysyła do producenta wniosek o uznanie wykonanych czynności za naprawę objętą gwarancją, zawierający m.in. szczegółowe zestawienie poniesionych, skalkulowanych kosztów robocizny oraz zużytych części. Producent uznaje naprawę (akceptuje jako objętą gwarancją) i sam wniosek w określonym w umowie terminie, który z reguły upływa w następnym okresie rozliczeniowym (miesiącu), w całości bądź w innych kwotach, albo nie uznaje wykonanych napraw.

W przypadku nieuznania naprawy (niezaakceptowanie wniosku) przez producenta naprawa jest uznawana za wykonaną we własnym imieniu i na rachunek Wnioskodawcy. Bez względu na to, czy naprawa jest objęta gwarancją czy też nie, pojazdy muszą być bowiem sprawne.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy, w ocenie Zainteresowanego, należy stwierdzić, iż dla usług napraw gwarancyjnych ustawodawca nie przewidział szczególnego momentu powstania obowiązku podatkowego. Zatem moment powstania obowiązku podatkowego w przypadku świadczenia przedmiotowych usług powstaje z chwilą wykonania usługi. Za datę wykonania usługi należy uznać datę otrzymania przez Wnioskodawcę informacji, iż dana naprawa została uznana za naprawę gwarancyjną jako taką. Do czasu bowiem akceptacji wniosku przez producenta wykonana naprawa nie może zostać uznaną za wykonaną. Zgodnie bowiem z przytoczonymi w opisie stanu faktycznego postanowieniami umownymi na Wnioskodawcy ciążą obowiązki polegające nie tylko na samej naprawie, ale także na odpowiednim jej rozliczeniu polegającym na wypełnieniu wysoce sformalizowanego wniosku, przesłaniu producentowi dokumentacji naprawy, w tym także na jego żądanie, zdemontowanych części. Zgodnie z postanowieniami umów, producent może odmówić uznania naprawy za wykonaną na jego rzecz w następujących przypadkach:

1. stwierdzenia nieuzasadnionej, zawinionej przez ASO wymiany części,
2. uszkodzenia części z winy użytkownika lub ASO,
3. przesłania wniosku gwarancyjnego niekompletnego lub po terminie,
4. nie udostępnienia części do oględzin lub nie dostarczenia części do producenta, udostępnienie lub przesłania części niekompletnych,
5. nie uznania reklamacji przez dostawcę lub producenta części z powodu nie stwierdzenia wad materiałowych lub montażowych,
6. naprawa była spowodowana wypadkiem lub siłą wyższą,
7. potrzeba naprawy była następstwem działania pracowników ASO,
8. naprawa była spowodowana nie przestrzeganiem instrukcji konserwacji i użytkowania pojazdów.
   
   

A zatem, zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji, gdy producent nie uzna naprawy za objętą gwarancją (nie zaakceptuje wniosku w całości lub w części z jednego z ww. powodów), pomimo że została ona faktycznie wykonana nie może zostać uznana za zakończoną. Dana naprawa, do czasu akceptacji wniosku, nie ma cech usługi. Naprawa ta może być bowiem uznana za usługę dopiero wtedy gdy będzie możliwe określenie nabywcy. Z definicji zawartej w art. 8 ust. 1 ustawy VAT wynika jednoznacznie, że przez usługę należy rozumieć takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść. Dopóki nie ma kogoś, kto odnosiłby konkretne (wymierne) korzyści o charakterze majątkowym wiążące się z danym świadczeniem, dopóty świadczenie, nawet wykonane, nie jest usługą. Konieczną bowiem cechą uznania danej czynności za usługę jest możliwość określenia nabywcy świadczenia. Taką oceną wzmacnia orzecznictwo sądów administracyjnych, przykładowo: ?Elementem koniecznym do uznania, że umowa obejmowała świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy VAT jest wyodrębnienie podmiotu będącego odbiorcą świadczenia? ? wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 kwietnia 2009 r., III SA/Wa 154/09.

Świadczenie zakłada istnienie podmiotu, będącego jego odbiorcą. Musi to być podmiot inny niż wykonujący usługę. Świadczenie na własną rzecz nie jest usługą, gdyż w takim przypadku nie występuje konsument (odbiorca świadczenia). O tym, że usługa musi być wykonywana na rzecz podmiotu innego niż świadczący usługę przekonuje również brzmienie art. 27 Dyrektywy VAT z 2006 roku, który tylko wyjątkowo i to pod warunkiem konsultacji z ciałami doradczymi Unii dopuszcza możliwość opodatkowania świadczenia wykonywanego na rzecz samego siebie. Skoro w ustawie VAT brak jest w tym względzie wyjątkowych regulacji, to dokonywanie świadczeń na rzecz swojej własnej działalności nie może być uznawana za usługę, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy VAT.

Tym samym, w ocenie Zainteresowanego, do czasu zaakceptowania przez producenta wniosku, z uwagi na to, że dana naprawa może zostać uznana za wykonaną na własną rzecz i na własny rachunek, nie może ona powodować powstania obowiązku podatkowego. Prowadziłoby to bowiem do opodatkowania czynności, która nie została wymieniona w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT. Dopiero po otrzymaniu zaakceptowanego wniosku od producenta, dla wykonanej naprawy pojawia się odbiorca świadczenia (konsument) i dopiero wtedy można w ogóle mówić o usłudze.

Ponadto, zwrócić należy uwagę, że dopiero po otrzymaniu informacji od producenta o zaakceptowaniu wniosku możliwe jest określenie podstawy opodatkowania Do tego momentu, z uwagi na to, że wartości wykazane we wniosku mogą zostać skorygowane w całości lub w części (odrzucenie wniosku w całości lub jego częściowa akceptacja), Wnioskodawca nie jest w stanie określić podstawy opodatkowania w ogóle lub w sposób prawidłowy. Uznanie zatem, że obowiązek podatkowy powstaje w dacie wykonania naprawy powodowałoby niemożność ustalenia prawidłowej podstawy opodatkowania.

Z uwagi zatem, że:

1. przedmiotem umowy jest nie tylko sama naprawa, ale również inne czynności wskazane w umowie, w szczególności złożenie wniosku obejmującego wyłącznie naprawy gwarancyjne,
2. w dacie wykonania naprawy nie jest pewne czy została ona wykonana na własną rzecz czy też na rzecz producenta, a zatem nie ma ona cech właściwych dla usługi i w konsekwencji nie może w tej dacie być uznana za usługę,
3. w dacie wykonania naprawy nie jest znana podstawa opodatkowania z uwagi na to, że wniosek może zostać przez producenta odrzucony w całości lub części,

zdaniem Wnioskodawcy, jedynym właściwym momentem dla określenia obowiązku podatkowego dla napraw gwarancyjnych opisanych w stanie faktycznym jest data, w której otrzyma wszystkie istotne informacje o przedmiocie opodatkowania (rozstrzygnięte zostanie zagadnienie wstępne: czy wykonał usługę czy też świadczenie na własną rzecz) i o podstawie opodatkowania (rozstrzygnięte zostanie zagadnienie wstępne: czy wykonał świadczenie na własną rzecz czy też za wynagrodzeniem). Datą otrzymania tej informacji jest data otrzymania zaakceptowanego wniosku od producenta, która w konsekwencji jest datą powstania obowiązku podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Przepis art. 2 pkt 22 ustawy wskazuje, że przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl ogólnej zasady wyrażonej w art. 19a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest rozliczyć daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., dla powstania obowiązku podatkowego na zasadach ogólnych nie ma zupełnie znaczenia chwila wystawienia faktury.

W odniesieniu do przyjmowanych częściowo usług, usługę uznaje się również za wykonaną, w przypadku wykonania części usługi, dla której to części określono zapłatę (art. 19a ust. 2 ustawy).

Jak stanowi art. 19a ust. 3 cyt. ustawy, usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi.

W myśl art. 19a ust. 4 ww. ustawy, przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów, z wyjątkiem dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2.

Analiza przywołanych wyżej przepisów wskazuje, że przepis art. 19a ust. 1 ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres. Unormowanie zawarte w cyt. art. 19a ust. 1 ustawy pozostaje w zgodzie z art. 63 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. serii L Nr 347 str. 1 ze zm.), zgodnie z którym zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a VAT staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania usług.

Jednocześnie przytoczyć w tym miejscu należy przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121) dotyczące odpowiedzialności sprzedawcy wobec nabywcy w razie wystąpienia wad fizycznych rzeczy.

Stosownie do art. 556 § 1 ustawy Kodeks cywilny sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę zmniejszającą jej wartość lub użyteczność ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub z przeznaczenia rzeczy, jeżeli rzecz nie ma właściwości, o których istnieniu zapewnił kupującego, albo jeżeli rzecz została kupującemu wydana w stanie niezupełnym (rękojmia za wady fizyczne).

Z kolei w myśl art. 577 § 1 ustawy Kodeks cywilny, w wypadku gdy kupujący otrzymał od sprzedawcy dokument gwarancyjny co do jakości rzeczy sprzedanej, poczytuje się w razie wątpliwości, że wystawca dokumentu (gwarant) jest obowiązany do usunięcia wady fizycznej rzeczy lub do dostarczenia rzeczy wolnej od wad, jeżeli wady te ujawnią się w ciągu terminu określonego w gwarancji.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca będący zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług świadczy usługi komunikacji miejskiej na terenie miasta. Usługi te są wykonywane na zlecenie Zakładu .... i są świadczone przy użyciu pojazdów będących własnością Wnioskodawcy oraz użytkowanych w ramach zawartych umów odpłatnego użytkowania. Spółka posiada m.in. zawartą umowę ze zleceniodawcą (Z.) na odpłatne użytkowanie autobusów i trolejbusów. Pojazdy te są własnością Z., ale po zakończeniu umownego okresu użytkowania Wnioskodawca będzie miał prawo ich nabycia na własność. Zarówno pojazdy będące własnością Spółki, jak i będące w użytkowaniu są naprawiane i serwisowane przez Spółkę, Wnioskodawca posiada bowiem odpowiednie zaplecze techniczne i odpowiednio przygotowany personel. W związku z faktem, że użytkowane pojazdy zostały zakupione jako nowe, Wnioskodawca podpisał z ich producentami umowy serwisowe na naprawy gwarancyjne. W ramach przedmiotowych umów producenci udzielili Spółce autoryzacji wewnętrznej na wykonywanie usług obsługi technicznej oraz napraw gwarancyjnych na zakupione (będące własnością Spółki) lub użytkowane pojazdy (będące przedmiotem odpłatnego użytkowania). Wnioskodawca występuje zatem z jednej strony jako użytkownik lub właściciel serwisowanych pojazdów i z drugiej jako wykonujący naprawy we własnym warsztacie, tj. Autoryzowanej .... zwanej w skrócie ASO. W momencie stwierdzenia usterki pojazdy objęte gwarancją producenta są poddawane naprawie. Na tym etapie Wnioskodawca nie jest w stanie ustalić, czy wykonuje naprawę objętą gwarancją jako podwykonawca działający na zlecenie producenta czy też dokonuje naprawy we własnym zakresie (?świadczy? usługę na własną rzecz) i na swój koszt. ASO dysponuje częściami zamiennymi, które sukcesywnie nabywa do swojego magazynu lub są mu dostarczane przez producentów, w krótkim terminie, po zgłoszeniu zapotrzebowania. Na nabywane od producentów części otrzymuje faktury zakupu, do których doliczany jest podatek od towarów i usług stanowiący u Wnioskodawcy podatek naliczony, który pomniejsza kwotę podatku należnego. Zgodnie z umową Wnioskodawca wykonując naprawę w ASO ponosi pełną odpowiedzialność za jakość wykonanych prac i oraz nieuzasadnioną wymianę części lub naprawę. Powyższe wynika z faktu, iż rozliczenie usług serwisowych wykonywanych przez ASO zgodnie z postanowieniami umownymi odbywa się następująco:

1. po wykonaniu naprawy ASO wystawia wniosek gwarancyjny w formie elektronicznej przy użyciu programu dostarczonego przez producenta służącego rozliczeniu napraw gwarancyjnych i przesyła pakiet wniosków pocztą elektroniczną do odpowiedniej komórki producenta, nie później niż w ciągu określonego czasu wskazanego w umowie od zakończenia naprawy (najczęściej jest to 14 dni od zakończenia naprawy),
2. producent sprawdza poprawność wniosku, dokonuje oględzin zdemontowanych części lub zapoznaje się przesłaną dokumentacją zdjęciową i odsyła pakiet rozpatrzonych wniosków w określonym w umowie czasie granicznym (najczęściej jest 14 dni roboczych od dnia przesłania wniosku lub dokumentacji zdjęciowej). Termin rozpatrzenia i odesłania wniosków, w uzasadnionych przypadkach może zostać przedłużony. Niektóre umowy przewidują bezwzględny obowiązek przesyłania wymontowanych części celem ich oględzin.
3. wnioski mogą zaakceptowane przez producenta w całości lub tylko w części, albo też odrzucone w całości,
4. po otrzymaniu rozpatrzonych i zaakceptowanych (zatwierdzonych) przez producenta wniosków Wnioskodawca wystawia dla danego pakietu wniosków fakturę obejmującą koszt robocizny wg zatwierdzonej przez producenta pracochłonności i stawki roboczogodziny, wartość części zakupionych od innego podmiotu niż producent. Bardzo często akceptacja, odrzucenie w całości lub w części wniosków ma miejsce w następnym miesiącu od jego wysłania do producenta. Zdarza się, że decyzję producenta Wnioskodawca otrzymuje po 25 dniu miesiąca następującego po miesiącu, w którym wykonano naprawę,
5. producent zastrzega sobie prawo do nie uznania wniosku gwarancyjnego i obciążenia Wnioskodawcę kosztami związanymi z naprawą oraz wynikającymi z procedur reklamacyjnych innymi kosztami w przypadku: stwierdzenia nieuzasadnionej, zawinionej przez ASO wymiany części, uszkodzenia części z winy użytkownika lub ASO, przesłania wniosku gwarancyjnego niekompletnego lub po terminie, nie udostępnienia części do oględzin lub nie dostarczenia części do producenta, udostępnienie lub przesłania części niekompletnych, nie uznania reklamacji przez dostawcę lub producenta części z powodu nie stwierdzenia wad materiałowych lub montażowych, naprawa była spowodowana wypadkiem lub siłą wyższą, potrzeba naprawy była następstwem działania pracowników ASO, naprawa była spowodowana nie przestrzeganiem instrukcji konserwacji i użytkowania pojazdów.
   
   

Nadto Wnioskodawca wskazał, iż rozlicza podatek od towarów i usług w okresach miesięcznych.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, że moment powstania obowiązku podatkowego wymaga od wykonawcy danej usługi prawidłowego określenia momentu jej wykonania. Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje wprawdzie tego momentu, jednakże przyjąć należy, że momentem wykonania usługi jest moment faktycznego wykonania wszystkich działań i czynności składających się na daną usługę.

Jednocześnie podkreślić należy, że ustalenie zakresu świadczonej usługi i w konsekwencji momentu jej wykonania powinno następować w sposób obiektywny. Oznacza to, że postanowienia umowne w tej kwestii niewątpliwie są istotne, niemniej jednak należy mieć na uwadze specyfikę danej usługi i obowiązki ciążące na stronach umowy, w szczególności rodzaj i charakter składających się na daną usługę czynności. Powyższe ma zapobiec możliwości manipulowania przez strony umowy momentem wykonania danej usługi, a w konsekwencji nieuzasadnionego przesuwania momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług.

Mając zatem na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności sprawy, które nie zaprzeczają temu, iż potwierdzenie przez producenta wniosku gwarancyjnego jest elementem świadczonej usługi w ramach napraw gwarancyjnych i tym samym nie jest jedynie elementem niezbędnym do dokonania rozliczenia między stronami umowy uznać należy, iż dla czynności naprawy pojazdów wykonywanych przez Wnioskodawcę na rzecz producenta w ramach umowy gwarancyjnej, obowiązek podatkowy z tytułu świadczonych usług powstaje z momentem uzyskania przez Zainteresowanego informacji od producenta o uznaniu wykonanych czynności za naprawy gwarancyjne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być ? zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej ? rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację ? w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.