Rozliczenie pomiędzy Sprzedającym i Wnioskodawcą z tytułu rękojmi nie podlega opodatkowaniu podatkiem (...)

W związku z postanowieniem Nr IPTPP2/443Z-3/12-4/JS z dnia 18 maja 2012 r. uchylającym postanowienie z dnia 15 marca 2012 r. znak IPTPP2/443-888/11-4/IR o pozostawieniu bez rozpatrzenia wniosku z dnia 14 grudnia 2011 r. wg daty nadania (data wpływu do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim 23 grudnia 2011 r.), uzupełnionego pismem z dnia 28 lutego 2012 r. (data wpływu 2 marca 2012 r.) Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zwrotu kosztów naprawy z tytułu rękojmi, po ponownym rozpatrzeniu ww. wniosku, na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 grudnia 2011 r. do Łódzkiego Urzędu Skarbowego w Łodzi wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zwrotu kosztów naprawy z tytułu rękojmi.

Pismem z dnia 20 grudnia 2011 r. Nr ŁUS.OL-0801/99/2011 Naczelnik Urzędu Skarbowego , stosownie do art. 15 i art. 17 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) przekazał ww. wniosek zgodnie z właściwością miejscową i rzeczową Dyrektorowi Izby Skarbowej w Łodzi Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim (data wpływu 23 grudnia 2011 r.).

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 28 lutego 2012 r. poprzez doprecyzowanie opisu stanu faktycznego oraz kwestie związane z reprezentacją.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 21 czerwca 2008 r. Spółka (Wnioskodawca) nabył od ?? ('Sprzedający') nieruchomość położoną w ??., gmina ??, zabudowaną budynkiem ??., którego budowa zakończyła się w 2004 roku. W umowie sprzedaży ('Umowa') Sprzedający oświadczył, że:

• Budynek oraz pozostała infrastruktura znajdująca się na opisanych nieruchomościach zostały wybudowane zgodnie z planami architektonicznymi, projektami budowlanymi, sztuką budowlaną, pozwoleniami na budowę oraz wszelkimi obowiązującymi przepisami prawa (§ 3 pkt 1.4 umowy);

• Budynek, jak również wszelkie inne urządzenia i instalacje znajdujące się na nieruchomościach i ich wyposażenie, są wolne od wad uniemożliwiających korzystanie z nich zgodnie z ich aktualnym przeznaczeniem (§ 3 pkt 1.5 umowy);

• Stan techniczny budynku pozwala na jego wykorzystywanie w pełnym zakresie, bez ponoszenia kosztów innych niż koszty utrzymania (§ 3 pkt 1.7 Umowy).
  
  

Ponadto, umowa przewidywała, że Kupującemu, tj. Wnioskodawcy, przysługiwały będą wobec Sprzedającego uprawnienia wynikające z rękojmi za wady fizyczne nieruchomości, w tym budynku. Zgodnie z § 13 pkt 2 umowy, Kupujący ma prawo do wykonywania praw z rękojmi również po upływie okresu rękojmi w przypadku, gdy powiadomi Sprzedającego o wystąpieniu wady przed upływem tego okresu. Na podstawie zapisów Kodeksu cywilnego (art. 556 - 576) rękojmia dla sprzedawanych budynków obejmuje 3 lata od daty wydania rzeczy kupującemu. Jednocześnie w umowie ustalono, że Wnioskodawca może usunąć wady na koszt Sprzedającego, a Sprzedający pokryje uzasadnione koszty poniesione przez Wnioskodawcę.

W 2010 roku, w wyniku przeprowadzanych przeglądów i po uzupełniających analizach stwierdzono usterki w konstrukcji dachu budynku wymagające prac naprawczych. Strony (Wnioskodawca oraz Sprzedający) doszły do porozumienia w zakresie przeprowadzenia koniecznych prac, przy czym rozpoznane usterki zostały potraktowane jako wady fizyczne będące przedmiotem rękojmi. Uzgodniono, że wykonawca wystawi fakturę za wykonywane prace na Wnioskodawcę, a ten obciąży Sprzedającego kosztami napraw. Łączny szacunkowy koszt napraw wynosił 988 tys. zł, przy czym na 31 października 2011 r. zrealizowane zostało ok. 54% wymaganych prac. Pozostałe prace mają zostać zrealizowane do końca 2011 r.

W piśmie z dnia 28 lutego 2012 r. stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, iż jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy obciążenie Sprzedającego przez Wnioskodawcę kwotą kosztów naprawy z tytułu rękojmi stanowić będzie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z ustawą o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r....

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymana kwota zwrotu kosztów naprawy nie obejmuje transakcji dostawy towarów ani wykonania usługi pomiędzy stronami, lecz stanowi jednostronny ekwiwalent pieniężny wynikający z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania. Kwota ta w ocenie Zainteresowanego nie pełni zatem funkcji wynagrodzenia za wykonane prace. W rezultacie, wskazana kwota kosztów naprawy z tytułu rękojmi ze strony Sprzedającego na rzecz Wnioskodawcy nie stanowi przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jak wynika z akt, tut. Organ pismem z dnia 17 lutego 2012 r. nr IPTPP2/443-888/11-2/IR, wezwał Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. Przedmiotowe wezwanie dotyczyło uzupełnienia poprzez doprecyzowanie opisanego stanu faktycznego oraz kwestie związane z reprezentacją.

W związku z otrzymaną odpowiedzią na ww. wezwanie, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdził, iż uzupełnienie wniosku zostało nadane po wymaganym terminie i postanowieniem Nr IPTPP2/443-888/11-4/IR z dnia 15 marca 2012 r. pozostawił przedmiotowy wniosek bez rozpatrzenia.

Na ww. postanowienie w dniu 23 marca 2012 r. (data wpływu 26 marca 2012 r.), Pełnomocnik Zainteresowanego złożył zażalenie.

W wyniku rozpatrzenia przedmiotowego zażalenia organ odwoławczy postanowieniem Nr IPTPP2/443Z-3/12-4/JS z dnia 18 maja 2012 r., uchylił zaskarżone postanowienie organu pierwszej instancji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działając w imieniu Ministra Finansów po ponownym rozpatrzeniu wniosku z dnia 14 grudnia 2011 r. wg daty nadania (data wpływu do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim 23 grudnia 2011 r.), uzupełnionego pismem z dnia 28 lutego 2012 r. (data wpływu 2 marca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zwrotu kosztów naprawy z tytułu rękojmi, uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Zakres tych czynności zdefiniowany został odpowiednio w art. 7 oraz art. 8 ww. ustawy. I tak, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?). Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (art. 8 ust. 1 ustawy).

W myśl art. 2 pkt 22 ustawy przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Wskazać należy, iż na potrzeby podatku od towarów i usług dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Istotnymi elementami konstrukcji tej definicji są:

1. prawo do rozporządzania,
2. przeniesienie tego prawa,
3. możność rozporządzania towarem jak właściciel po stronie otrzymującego to prawo.
   
   

Z ekonomicznego aspektu transakcji ważne jest zatem, czy w wyniku danego zdarzenia gospodarczego (dostawy towarów) dochodzi do przeniesienia na rzecz kontrahenta możliwości (prawa) dysponowania rzeczą w zakresie, jaki charakterystyczny jest dla właściciela. Jeśli możliwość korzystania z przedmiotu transakcji ma charakter trwały w momencie jej zawarcia, to uznać należy, że nastąpiła dostawa towaru. Warunek ten ujęto w sformułowaniu ?przeniesienie?, które rozumieć należy jako przekazanie uprawnień właścicielskich między dotychczasowym posiadaczem towaru a jego kontrahentem.

Z przekazaniem praw do dysponowania towarem jak właściciel musi wiązać się odpłatność w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów, a otrzymanym wynagrodzeniem będącym świadczeniem wzajemnym. Dostawę towarów musi łączyć z odbiorcą stosunek prawny, z którego wynika obowiązek dostawy towarów oraz wysokość wynagrodzenia (świadczenia wzajemnego) za dokonanie tych czynności. Bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów, a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy jest możliwe zidentyfikowanie bezpośredniej i jasno zidentyfikowanej korzyści na rzecz dostawcy towaru oraz świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

Z kolei w myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Wobec powyższego należy stwierdzić, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów, polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania, stanowi co do zasady usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

1. w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
2. świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
   
   

Należy podkreślić, że ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby określona czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatne świadczenie usług.

Jak już wcześniej wskazano, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, za usługę może być uznane każde niebędące dostawą towarów świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej. Jednak z cywilistycznej istoty pojęcia ?świadczenia? wynika, że musi ono polegać na działaniu albo na zaniechaniu podmiotu zobowiązanego do spełnienia świadczenia. Dodatkowo, aby możliwe było uznanie jakiegoś zdarzenia za odpłatne świadczenie usług w rozumieniu ww. przepisu, musi występować stosunek zobowiązaniowy pomiędzy podmiotami biorącymi udział w tym zdarzeniu, czyli obie strony muszą się zobowiązać do określonego działania bądź powstrzymania się od dokonania określonej czynności.

Zdarzenie nie może być również uznane za świadczenie usług dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług, w przypadku niemożliwości ustalenia konsumenta usługi, czyli podmiotu będącego jej beneficjentem.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca będący zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług w dniu 21 czerwca 2008 r. nabył od Sprzedającego nieruchomość, zabudowaną budynkiem ?., którego budowa zakończyła się w 2004 roku. W umowie sprzedaży Sprzedający oświadczył, że:

• Budynek oraz pozostała infrastruktura znajdująca się na opisanych nieruchomościach zostały wybudowane zgodnie z planami architektonicznymi, projektami budowlanymi, sztuką budowlaną, pozwoleniami na budowę oraz wszelkimi obowiązującymi przepisami prawa (§ 3 pkt 1.4 umowy);

• Budynek, jak również wszelkie inne urządzenia i instalacje znajdujące się na nieruchomościach i ich wyposażenie, są wolne od wad uniemożliwiających korzystanie z nich zgodnie z ich aktualnym przeznaczeniem (§ 3 pkt 1.5 umowy);

• Stan techniczny budynku pozwala na jego wykorzystywanie w pełnym zakresie, bez ponoszenia kosztów innych niż koszty utrzymania (§ 3 pkt 1.7 Umowy).
  
  

Ponadto, umowa przewidywała, że Wnioskodawcy, będą przysługiwały wobec Sprzedającego uprawnienia wynikające z rękojmi za wady fizyczne nieruchomości, w tym budynku. Zgodnie z § 13 pkt 2 umowy, Wnioskodawca ma prawo do wykonywania praw z rękojmi również po upływie okresu rękojmi w przypadku, gdy powiadomi Sprzedającego o wystąpieniu wady przed upływem tego okresu. Na podstawie zapisów kodeksu cywilnego (art. 556 - 576) rękojmia dla sprzedawanych budynków obejmuje 3 lata od daty wydania rzeczy kupującemu. Jednocześnie w umowie ustalono, że Wnioskodawca może usunąć wady na koszt Sprzedającego, a Sprzedający pokryje uzasadnione koszty poniesione przez Wnioskodawcę. W 2010 roku, w wyniku przeprowadzanych przeglądów stwierdzono usterki w konstrukcji dachu przedmiotowego budynku wymagające prac naprawczych. Wnioskodawca oraz Sprzedający doszli do porozumienia w zakresie przeprowadzenia koniecznych prac, przy czym rozpoznane usterki zostały potraktowane jako wady fizyczne będące przedmiotem rękojmi. Uzgodniono, że wykonawca wystawi fakturę za wykonywane prace na Wnioskodawcę, a ten obciąży Sprzedającego kosztami napraw. Łączny szacunkowy koszt napraw wynosił 988 tys. zł, przy czym na 31 października 2011 r. zrealizowane zostało ok. 54% wymaganych prac. Pozostałe prace mają zostać zrealizowane do końca 2011 r.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy obciążenie Sprzedającego przez Wnioskodawcę kwotą kosztów naprawy z tytułu rękojmi stanowić będzie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z ustawą o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r....

Odnosząc się do powyższego, należy przytoczyć przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. (Dz. U. Nr 16 poz. 93 ze zm.) dotyczące odpowiedzialności sprzedawcy wobec nabywcy w razie wystąpienia wad fizycznych rzeczy.

Stosownie do art. 556 § 1 ustawy Kodeks cywilny sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę zmniejszającą jej wartość lub użyteczność ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub z przeznaczenia rzeczy, jeżeli rzecz nie ma właściwości, o których istnieniu zapewnił kupującego, albo jeżeli rzecz została kupującemu wydana w stanie niezupełnym (rękojmia za wady fizyczne).

W myśl zaś art. 577 § 1 Kodeksu cywilnego, w wypadku gdy kupujący otrzymał od sprzedawcy dokument gwarancyjny co do jakości rzeczy sprzedanej, poczytuje się w razie wątpliwości, że wystawca dokumentu (gwarant) jest obowiązany do usunięcia wady fizycznej rzeczy lub do dostarczenia rzeczy wolnej od wad, jeżeli wady te ujawnią się w ciągu terminu określonego w gwarancji.

Z powołanych przepisów ustawy wynika, iż dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy wykonaną czynnością (dostawą towarów lub świadczeniem usług) a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za dostawę towarów lub świadczenie usług w ramach stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest dostawa towarów lub świadczona jest usługa (musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz dostawcy towarów lub świadczącego usługę).

W sytuacji więc, gdy którakolwiek z ww. przesłanek nie jest spełniona, określone zdarzenie nie może być traktowane jako dostawa towarów bądź świadczenie usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług i w rezultacie nie może ono podlegać opodatkowaniu podatkiem. Podatek od towarów i usług jest z założenia podatkiem nakładanym na konsumpcję towarów i usług, co oznacza, iż zakresem jego opodatkowania mogą być objęte tylko takie transakcje, w ramach których występuje możliwy do zidentyfikowania konsument towarów i usług. Tym samym, nie można uznać za odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług, czynności, w ramach których jedna ze stron nie uzyskuje świadczenia wzajemnego.

Mając na uwadze przywołane wyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego stwierdzić należy, iż w sytuacji obciążenia Sprzedającego przez Wnioskodawcę kwotą kosztów naprawy z tytułu rękojmi, Zainteresowany nie dokonuje odpłatnej dostawy towarów ani odpłatnego świadczenia usług, w rozumieniu art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy. Nie występuje więc w tym przypadku wzajemność świadczeń. Zatem przedmiotowej kwoty nie można uznać za wynagrodzenie z tytułu jakichkolwiek czynności opodatkowanych podatkiem VAT wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy. Tym samym rozliczenie pomiędzy Sprzedającym i Wnioskodawcą z tytułu rękojmi nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej ? rozpatrzone.

Jednocześnie zauważa się, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W przedmiotowej sprawie powyższa interpretacja indywidualna nie wywiera zatem skutku prawnego dla kontrahenta Wnioskodawcy.

Ponadto podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.